Caroli Ludovici Struve opuscula selecta edidit Jacobus Theodorus Struve Vol. 1

111쪽

ORACULA SIBYLLINAIn hac lectione omnes conspirant, si oXceperis orrores quosdam lovioros in votustis exemplaribus Lactantii A πανηπερτατος, ηλιον τε αστερας sine καὶ J, ποητου. Η καὶ quoquo omittit, tum habet οἰδάματα. C πα-τέρατος - ηδιον τε ἐ αεσρας, σεδήνην - οἰδαματα.), et Sibyllinorum editionem I, ubi πάντων υπερτατος; sed tu margiuo codicis suit πανυπερτατος, testo Xysto Botiatrio. In veteribus editionibus Lactantii haec additur inter-

pr tatio: id est, sed fleus solus Mius eminensissimus, qui fecit coelum solemque et Stellus fructiferumque terram et aquae maris fluctus. Unam tantum varietatem ex codico Laetantii lucramur, ubi locus sic conceptus est: hunc erae solum summum deum, qui coelum fecerit. luminibus distinxerit. Sed deus ultra, RHaθeMolioeeicomnia sublimior qui ΙΙany II optato eosito IIoiu fecit coelum ceHoi-PRIIOII solemque Ireato Hieli et sidera sed yactopae Hae et lunum fru - coni illis II knp giferumque Ilosiopo utatu terram te kai aquas ydato Oinu fruentis poHlItntonio. Hoc vero est αλλα θς μονος εις π α περτατος ος η εποι γενουρανον ηελιον τε κι αστερας ηδε σεληνην

Primo ituque vorsu forsan lectum est in codico ἶς τ' ἐλοίγγενου pro ος πεποίηκεν ). Ultima Graeca vox mirum monstrum foret, ni eadem ipsa aperto tostimonio esset, librarium nostrum non codicem anto oculum habuisso, qui litoris vero Graecis scriptus Νη t, Sed oum exprossisse codicem, qui jam ct ipso Graecautelinquo Latinis litoris delineasset. Hinc factum est, ut noster Rdoo vocos Latinas pro Graecis haberet. Nam nihil certius est,

quam scribi deboro, fluentis ponti, latonto imo ata Iloutoy .

Sod ex ponti secit poHII. Ibi d. g. 16.

-9ui quoniam Solus sit aedimator mundi, et artifex rerum, vel quibus constat, vel quae in eo sunt, solum coli oportere tralatur. ,,αυτὸν τον μονον ὁντα σεβεσθ' ηγνῆτορα κοσαου.

ὶ Si H pro ri positum dicas, habebis πεποίησεν pro πεποίqκεν, eadem litorarum a et κ cousustolio, quam infra ad 2, i 3, 20. iterum

tangemus.

112쪽

APUD LACTANTIUM OBVIA.

In colloetiolio Sibyllinorum hi duo vorsus non exstant, sed occurrunt apud Theophilum p. li 2, D. ubi tamen prius λεμηlogitur, atque hine ab opsopnoo in praefatione Sibyllinorum scarminum omnos hi Versus collocati sunt. Praos. V. T. 4 l. sqq. 15 sq. odit. noviss. Parisin.)Ibid Item alia Sibylla, quaecunque est, quum perferre sproferro Cod. Rogiom.) se ad homines dei vocem dicereI, sic ait: -εἷς μονος ἐμὶ θεος, καὶ ουκ ἐ- θεος αλλος. Sic cum Bunomanno sola D, nescio unde. At A, B, C: μονος γαρ Eμὶ θεος, καὶ ουκ εστι θεὸς αλλος. quod haud procul a vero abest. Nam eo dex noster ΜOHocta pθei Mikaiotheciuoca Moc quod ostμονος γαρ θς ιμι και Ουκ εστν θς αλλος: in μονος et ἐστίν consontit cod. Vratisi.J logo itaque μ νος γαρ θεος ιμι, καὶ Ουκ ἔστιν θεος αλλος. Vides, optimum codicem non solum καὶ illud in thosi productum non agnoscere, sed etiam ν finale in ἔστιν sorvaro. Interpretatio sic habet: unus enim deus sum et non est detis aliuS. Atquo Sibyllina VIII. V. 377. μουνος γαρ θεος ἐστι, καὶ ουκ εστιν θεος αλλος, ubi opsopaeus ex suo quoque Laetantii codico μονος γαρ θεος ἐμι, assert. LIB. I. CAP. T. g. 13. Oideoque ab Apolline αυτοφυῆς, a Sibylla αυτογενης eι αγέννητος et αποίητος nominatur.

omitto jam vorsionem Latinam, quae oodom modo, ut Ruten, inter medias voces graeeas interposita est. Est Voro haec: ipsum solum, qui est, colite creatorem mundi, qui solus e secula seculis permanet. In voteribus vero editionibus haec leguntur: ipsum, qui solus est. colite pris cipem mundi, qui solus est in saeculum atque a saeculo factus.

113쪽

ORACULA RIBYLLINA Nihil variant oditiones voteros. Respieitur ad vorsum Sibyllao, quem Theophilus i. c. servRvit Praef. V. 17.),

αυτογενης, αγένητος απαντα κρατων διάπαντος,

ad quem locum opsopaeuΗ non absurde conjicit, Laetantium pro διαπαντος legisso αποίητος. Sod tutius videtur, duo haec verba el ἀποίητος quae tuetur otiam eod. Vratisi.) o textu Lactantii ejicere. Nam sic codox nostor: -ideoque ab Apolline ultro germinatuS, nytosporic -- ης i vi a Sibylla ultro natus.10 aytoγorme αυτογεννὶς) nec cretitus npouutoc ἀρέννητος pro ἀγένητος, ondona litorarum ρ ct γ consuSione,' quam iam supra vidimus) nominatur. Praeterea Pro ἀγεννητος roponondum in textu Lactantii αγένητος.

LIB. I. CAP. VIII. g. 3., Unde mihi de tanta majestate saepius cogitanti. qui deos colunt, interdum videri solent tam caeci, tam incogitabiles. tam eae r-des, tam non inultum mutis animalibus dimerentes, qui credunt, eos,

qui geniti sunt maris ac feminae coitu, aliquid majestatis di inaeque virtutis habere potuisse quum Sibylla Erythraea dicat: ,,ου δυνατ' ἄνδρος ἐκ Mὶρων α τρας τε θεος τετυπιομένος εἶνm. Vix praeter errata quicquam Varietatis repororis. In A logitur διναται et τετ-ωμερος; postremum quoque in C. Ex Theophilo, qui hos vorsus laudat, pag. lla. B. in pro oomium Sibyllinorum intulit Opsopaeus. Mira ost Betuirii nota ad hos versus in Galluoi oditiono Sibyllinorum hao e Sibyllina in seripto libro non invoni obantur, sod apud Theophilum extant, ubi τετο-πομένος rectius logitur. Ηnoe Botulrii nota sino dubio ex notis in Laetantium in Sibyllina transtulit Gallaous Betessus

Anim Lactantium odiderat Basiloae a. 1563, qua editione nune aegro careo); nam in Sibyllinorum oraculorum oditione omnes hos vorsus ox Thoophilo omisit; duos hos o Laetantio affert pag. 114. inter eos, qui in oraculis ipsis non inveniantur, nullR nota addita. Vorum in Tho philo non τετοπωμένος sic enim Pro τετοπομειυς scribero voluit si vo Galla ous sive Betuirius)ii inveni, sed τετυπ-ένος, idquo non solum in oditi otio Coloniensi,

Verum etiam in orthodoxographis pag. 167. Sod novam mi randi materiam prasibot Sparkius, qui in editionc D excudi secit τετοπωμένος, hae addita nota: is Monet Botutrius Sibyllin haec apud Thoophilum roperiri, ubi roctius log. τετυπιομένος. Dissili eo by Gooste

114쪽

APUD LACTANTIUM OBVIA.

Haec quomodo quis conciliet 3 Equidem nullam aliam viam vi doo, quam Boiuleium, cum Lactantium ederet, sexemplari usum esse aliquo, ubi mero Vitio typographico, τετοπιομένος sex staret; jam, eoteris veteribus oditionibus noti inspectis, quaotniatum nou Omnes rectum SerVant, OX Theophilo τετυπ-μένος attulisse, ejusque editionem securo Sparkium Secutum esse; Galla olim Voro, cum τετυπωuενος ubi quo invoniret, credidisse, Botuirium nmbns Vocos permutasse, ibique τετοπωμενος posui88e, ubi τετυ Duένος esse deberet. Λt quod consus tonom hanc etiam nuget, in e X corpiis ex Lactantio ad caleom Sibyllinorum id om Boiutrius τετυπιο μενος laudat. Atque hoc sano unico Verum, confirmatum quoque a codico nostro, ubi legitur Oyaynafariapo eokΜHpcouΗΜHwncte6ooetotyIIoa Monoeemni, quod est ου δυνατανδρος εκ μηρωνν μητρας τε θεος τετ-ω ιενος ειναι, ubi nihil Vitiatum, quam gominatum H Notos quoquo in omni litoram minu8culam In pro in positam. - Cotorum in Latinis verbis, quae prRecedunt, has invenio Variotates: tunsu potestate B. saevitis A. a mutis Λ, B, C, D. a multis Cod. senili sint Cod. recto utique. Lin. Ι. CAP. ii. g. 47. semc certe non meliae tradunt, Sed antiquarum rerum scripto-rra, quae adeo vera sunt, uι ea Sibyllinis versibus consirmentur, qui sueti latcs: ,,ὁαίμονας se νυχους, νεκυων ειδωλα καμοντων, ia,,ων Κρέὶτη καυχημα τάφους τὶ δυσαορος ισχει. Varietates has in editis video, εηγυρους Λ. Ηεκυον A. καμοντον

A. C. διςuooος A. εἴει A. ἔχει B, C. Extant in oraculis Sibyllinis hi duo vorsus lib. VIII. v. 47. sq. pag. 684. Gall.)

δωμονας α νυχους νεκυωμ ιδωλα κα . . . .

ων κρVτη κυχημα ταφοσυ η δυσμορος εξει, quod vitiis orthographicis emendatis, et lacuna expleta vulgatam

Lactantii eonfirmat, solo riuει in ἔξει mutato quod perspicuo habot Cod. Vratisi.); atquo adjuncta interpretatio quoque h.ebit reddit vocem. Caoterum novum luculentumque testimonium hi versus Oxhibent, quam vero antea suspienti fuerimus, de- ' Disiligo Ooste

115쪽

ORACULA SIBYLLINA seriptum hunc codicem jam o X alio riusdem notae esse, ubi librarius non omnia intellexerit. Nam sic ibi scriptum exstat in secundo vorsu, intorposita latina intorprotation , kyxH Macrete sepultu φοcyri sepulchra eorum etc. Vides sepul non solumbis scriptum esse , sod syllabam tu, quae ad 'pocy pertinebat, illinc avulsam cum priori se ut in sepulla conluisse. LIB. I. CAP. 35. g. 15. , Ob hanc vanitatem Sibylla sic eos increpat Ελλας δῆ τί πεποιθας ἐπ' ανδρασιν ηγε νεσσι; προς τί δε δωρα ματαια καταφθια ενοις ἀνατίθεις; θυεις εἰδωλοις τίς τοι πλανγὶν βαλεν ἐν νω, ως τέ σε τάδε ποιεῖν μεγάλοιο θεοὶ προσωπου

Sunt quidem inter Sibyllinos plurimi versus, quos vix versus horoicos vocaro possis. Sed sic omnis motri OXPortes paucosia inveneris. Sed jam in oditiovibus votoribus maximo insignisost lectionis varietas. Atque in odit. Λ sic locus verbis con-copius logitur: ελλας δη τι πεποιτας ἐπ ανδρας ηγεμονασ προσ τι

ἀπολελειμμενου in quibus metri versumnque nulla Vestigia apparent. Paulo propius jam nil vulgatam lectionem accedit sitit. Is: Eλλας δὴ τί πέποιθας ἐπ ανδρασιν Qγεμονεσσι; πρὸς τί δε δωρα

ματαια καταφθιμένοις ανατίθης; θυεις ειδώλοις, τίς τοι ἐν νωπλανην εβαλεν, ωστε σε ταδε ποιεῖν μεγαλου θεου προσώπου απολελειμμενου. Atque sic prorsus in C, nisi quod multis vitiis typographicis scatet, ut semper, in Graecis. Vidoamus jam ipsa Sibyllina carmina, ubi hi versus occurrunt, lib. 3, V. 545. Sqq. Ελλας δ' τι πεποιθρὶς ἐπ ανδράσιν ηγεμονεσσι

Θνητοις, οις κ εστι φυγεῖν θανατοιο τελευτηνοῦ Προς τι τε δωρα ματαια καταφθιμένοισι πορίζεις, Θυεις τ ειδωλοις ' τίς τοι πλανην ἐν φρεσὶ θῆκε φTαυτα τελεῖν προλιποντι θεου μεγάλοιο προςωπον.

ubi hanc scripturae aborrationoni invonio in I ot ΙΙ nam III cum IV prorsus conspirat); θυεις τι εἰὁωλοις; τί τοι otc. et tum πρώιπουσα. Haec si cum Lactantianis compares, haud Sane saeilo tanta o discrepantiae causam et origi noni investigabis. Facito quidem alicui in montem Vonire possit, Lactantium non Diuili od by Cooste

116쪽

APUD LACTANTIUM OBVIA.

ipsos versus adduxisse, sed sat habuisse sontenti Rm, quam continerent, sermone pedestri extulisse; quod colorem aliquem voritatis prao so fori, oditionibus Vetoribus inspectis, quRo prorsus vorsuum tenuissima vestigia delent. IIuc accedit, quod oditio B, quae . o votoribus nostris in Graecis omendatissima est, quaequo aliis in locis plerumque versus a prosa orationo distin- mero solet, hic quidem continua serio vorbis descriptis odito- 14 rom do versibus discriminandis non cogitasse satis docet. Vorum vana Gusmodi opinio vel indo rosellitur, quod tum Lactantius non Graeca sod Romana oratione usus fuisset. Verum Est, quod Bunemanno roli quis quo re contioribus editoribus juro irascamur, qui bonis suis uti nogloxerunt. Vix onim credibile est, tot codicibus jam collatis omnes in Vulgata conspirare. Et ut conspiront, tamon quod ipsas Sibyllinorum carminum oditio- nos non inspoXorint, numquam excusari poterunt. Sparkius

qui dom ox Botulrii oditiono semper indicat , ubinam otquomodo in Sibyllinis oracula logantur; sed no hoc qui dom,

quod nullius laboris orat, Bunomannus Deit. Atque sano ex opsopaoi oditiono multis locis vidoro potuissent, esse votora Lactantii exemplaria, quae multo Emondatius Graeca continoant. Ad ipsos hos Vorsus, quos nune tractamus, hase psi viri hujus docti nota: -Lactantius libro I, cap. 15, ubi advorsus Graocorum Vanitatem, qua hominos pro diis colobant, disserit, hanc Sibyllae adversus Oos ineropationem citat, sed secundo versumnneam .ecteris Variantem. Nam ubi in tortio ost πορροις, Laetantii vulgati eo dices haboni ανατίθης. Vorum scriptus codPXopt. notae, qui est in Bibliotheca integerrimi Senatoris cl. Pu tonni, plano cum Sibyllinis libris consentit, quemadmodum otiam in reliquis, ubi publicati suorunt, τίς τοι πλανην βάλεν ἐν νω,

ως τε σε ταδε ποιεῖν μεγαλοιο θεοιο προσωπου, in Puteani mombranis seribitur, τίς σοὶ πλανον ἐν φρεσι θῆκε, ταυτα τελεῖν προλιποντα λου μεγαλοιο προσωπον, eum hae interpretatione, Ouis

sibi errorem in mente posuit, ut haec facias, derelicta Dei magni fucis' ' Atque prorsus ita optimus nostor eodox in summo margino una in lino a Graeca logi nequibant; Latina inlaeta ia

Gracia quid

confidis in

117쪽

dum II). Quae paucis exscriptoris Vitiis exceptis plane cum Puteant codico et ipsis Sibyllinorum versibus convenire, statim apparet. Quin ita quo vulgata Laetantii scriptura e duobus liis codicibus mutari debeat , vix dubium osso potest. Sed oritur jam alia qua ostio subdifficilis, undo tandem tactum sit, ut mirum in modum in ceteris exemplaribus haec depravata reperiantur. Ad quam quaestionem squidem reponere non dubito, suisse quondam graece satis doctum hominem, qui cum praeter initium cetera in suo codico logoro nequiret, latinam interpre- 16 tationem ad Verbum secutus ipso Graeco vertit. Nam mirus est consensus inter Graeca, quaa veteres oditiones representantatquo interpretation om Latinam in duobus his eodieibus. Quis vero primus vulgatam Laetantii in versus distinxerit, nescio. Ceterum utrum προλάποντι an προλ.ποντα scribas perinde e8t.

Nam ubi subjoetum infinitivi ad praeeodontoni aliquem casum rosertur, id quod huic subjecto infinitivi prasitoroa additur plerumque in eodem casu, qui praecedat, poni, notissimum PSt. Sunt tamen satis multa exempla, ubi hoc, quod ita additur, quartum casum, qui solennis est subjecto infinitivi, servat, ut ) sie pro facie.

) Codox Vratisi. in Graeeis deMinit in vorbis: θυεις δ' ιδω in praecedentibus ποροις eonfirmat. di torprotatio latina prorsus con-Venit eum ea, quam Cod. Regim. habot, nisi quod recto facie dat.

118쪽

Lueian. Domon. c. q. T. l. p. 599 Schm. κοὰ το ολον, ἐμειμεληκει αυτῶ ει ηδενος αλλου πρ δεα εἶναι, quod etiam προςδεεῖ esse potuit. Addo Xonopia. Anab. 3, 2, 36. ot Interpp. ad Herod. 1, 19. Rarius hunc accusativum poni, nec nisi apud rocenti oros fere, preti segreSSo nominativo, monuimus jam in programmate paschalil S16 pag. 9. Sic Eratosthen. catasterism. e. 27. pag. 122. Gal. δε δια το συντροφον εἶνora τρο Λι p. id. c. 33. p. 128. μετα δε χρονον Κέφαλος ἀμφοτερων αυτῶν ἐκράτησε δια το εἶναι Προκριδος ανδρα. quae si quis emendare Velit, facile est συντροφος roscribere, et ανδρα delere. Sed haud neeossarium puto. Phurnut. do nat. deor. c. 20. pag. 187. Gal. λγηῖστὶς ἐκλήθη cino τῆς λείας mi ιιῶλλον δια τὸ σωτειραν αυτην των χρημάτων καιτων λαων εἶναι. Et saepius in hoc scriptore ut c. 34. pag. 231. Scriptura ληωτὶς, ut hoc addam, savere videtur Sylburgio, qui nil Elymolog. magn. pag. 563, 19 ληὶάδες και λγηδείδες ἐπὶ των γυναικων αἱ αἰχ2wάλωτοι, λαφυραγωγοὶ, πολεμκαὶ, liaec annotat pag. 53. haud scio, an melius ,,λ ηωτίδες n λ ωτος, ea forma, i7 qua αἰνιαλωτίδες ab Κυuαλωτος. Vorum cognomen Minervae, quod Pliurnutus laudat, spectat ad Iliad. κ, 460.

A sorioribus poetis vox traducta est, Significatione immutata, ad mulieros captivas. Praetor Lycophron. 105. Apollon. Rhod.

1, 818, quos Selmeidor laudat, vido Quint. Smyrn. 3, 544. αμφὶ δέ μιν μογεραὶ λ θλιδες

ἱστάμεναι γοάασκον. Ad Minorvam rosortur glossa in Hesychio λυλιδι, λαφυραγωγω. PhaVorinus, noscio unde, ληλιδι ισως μεν ομοῖον ἐστι τῆ ἀγελεία ειπερ ἐκείνη γίνεται παρὰ το αγειν λείαν, ης μέρος κοὰ τα λάφυρα, ἡγουν σκυλα, ἐξ ιον σκυλητρία παρῶ Αυκοφρονι Ἀθηνῶ ' εἰ δεαγελεία λέγεται 'AθVνα παρὰ το αγειν λειον η παρα το αγη ἐλαυνειν διαφέρει ουτως η λτυς κο ὶ vi αγελεία, quem locum cur totum adscripserim, mox patebit. - Quid Suidas Voluerit, non patet, λυλις, ληλιδος Amyτος δε λυ Ου. In Εtymologico omnia turbata sunt, λαφυραγωγοι pertinet ad Homerum, αἰχμαλωτοι Vero et πολεμκαὶ ad usum Sertorum poetarum. Hunc quoque respexit Phavorinus in alia glossa, cujus sedem aeque ignoro. ληῖς, ἡ λαφυραγωγία - - ληῖδες δε καὶ ληλιδες ' αυταρ ληίδεσσι δο ρυκτηταις περιαυων, εἰλαπινγὶσι μέλποντο ληλιδες. Prior versus Diuiij od by Go' e

119쪽

ORACULA SIBYLLINAost Λpollon. Rhod. l , 806, undo περίαυον corrigondum; in altero, misero mutilato, respexit ad Apollon. 1, 8l8.

αλλ' οἴαι κουραι λη ιδες εν τε δομοισιν ἔν τε χόροις αγορῆ τε καὶ εἰλωτίννσι μέλοντο. Sylburgi anno ita tuo seripturae, Di στὶς nulla auctoritas ex Phur-uuto ne odero potest, imo etiam in lio e scriptoro litora sibilans, malo intrusa, Gieisnda est. Vorum restat otiam altera quaestios g subdifficilis do accontu. Oxytonon vocem scribunt Etymologicum ot Phurnutus, roli qui barytonon. Ex locis poetarum non patet, utrum secunda an tertia syllaba notanda sit. ληως habet Pha vorinus;) Dὴῖτις Suidas ot toxica recentiora, quod manifesto salsum ost. Rectius Stophanus et Scapula ληιτις. Votorum grammaticorum do aceontii hujus vocis dissorontium auctoritatomdosidoro. Sod ut a πολίτης πολῖτις ost, Sic ληῖτις n Dὶῖτης,

quamvis λ ντης non Oecurrat. - Vorum redeundum est ad Lactantium nostrum.

LIB. II. CAP. 10. g. 4.-Denique Plato humanam formam θεοειδῆ esse ait, vi Sibylla quae dicit εἰκων ε ' ανθρωπος ἐμη λογον ορθον lit inimα. ubi εικωνες sino ἔστ' A set C. λοτον αρτον A. αο λον C. ε οισα B. Omnes tres praeteroa pro θεοειδῆ thooidom sive thooiden ha- boni. occurrit Vorsus in Sibyllinis lib. 8. v. 402. nulla in oditis varietate. Verum codex Laetantii haoe habet: Deniqus Plato humanam formam Theonidem esse ait, et sibilia que dici

habens θοii exoyca. Ubi principio notandum, librarium denuo Voconi Latinam pro Graeca habuisso; sino dubio enim sie VerbR dividenda sunt: - ikHoc mea verbum. IIis tribus literis rejectis restant hae :ικν ες ανθραπος εμη λογον ορθον ἔχουσα,

quod ostεἰκων εἶς ανθρα-ς ἐμη λογον ὀρθον εχουσα, atque εἶς pro ἔστ' non solum so quentia in Sibyllinis postulant,

ubi socunda persona κompor rognat, sed etiam tum Seripturnis εἴκωνες in votoribus oditionibus, tum interpretatio Latina, i stoes homo, confirmnt.

120쪽

APUD LACTANTIUM OBVIA.

LIB. ΙΙ. CAP. 11. g. 18.-Sibylla hominem Dei opus esse testiatur,oς μονος ἐστὶ θεὸς κτίστ=ὶς ακρατητος ὐπαρχων αυτος δ' ἐστηριξε τυπον μορφῆς μεροπων τε

ubi αυτος δε εστ ριπε A si C. ἔλκε Α. Cetera leviora omitto. Occurrunt versus in Sibyllinis statim ab initio pag. 36. Gall. Fr. II ed. Paris.) sed hoc modo ος μονος ἐστὶ θεὸς κτιστης ἀκράτητος υπαρχων

Altor Versus iterum oceurrit lib. 3. v. 27, ubi edit. III ot Ιveum eodem modo scribunt, ut antea logobatur; verum 1 ot II et ambo opsopaei codiees propius ad Lactantii scripturam accedunt , αυτος, ος ἐστήριξε μορφην τυπον μεροπων τε, nisi quod codices scripti τυπον μορφήν praebent. In tertio Versu Gallaeus αυγας ex Betuloi corro cliono esse eredidit, sed fallitur. Nam non solum Betuirii nomino typographus testatur pag. 103, nulla in voco manuscripti Iectionem mutatam ess0, verum ipso etiam in Ruuotationibus Laetantii doctionis, ut aeodicis lectione recedentis in hae voce, meminit. - Tandom Gallaei Inscr. γενεην habuit. Jam scriptum nostrum Laetantii exemplar prorSus cum odito conspirat, Oe Moucoctio elictilen patIItocyitapXο0nanoeaeetBpihetyIIou MopcbueMepoΠωiItonytoceΜihoebyciuHaHicoHeHoΗcbiototo, quod ostος μονς εστι θς κστης ακρατητος υπταρχων αυτος δ εστη τυπον μορφης μεροπων τε

ubi levia vitia, quae occurrunt, tacito emendetiri possunt. Vorum sti, quid sibi velit in μεροπων τε copula, non video. Vel Sibyllinorum carminum lectio praeferenda est, vel saltem μερόπεσσι

scribendum.

LIB. II. CAP. 12. g. 19.-Sicut sacrae literae docent, et Sibylla Erythraea, cum di ut

οἱ δε θεον τιμωντες αληθινὸν αενναον γεγην κληρονομουσι τον αἰωνος χρονον αυτοι οἰκουντες παραδεισον ομως ἐριθηλεα κηπον.