장음표시 사용
121쪽
quam in tertio libro explicaturus erat docens qualis sit intellectus ita actu,& quomodo cum uniuersalia intelligimus nobis,ut lumen habitus accedit. Haec Portius quibus neque ipse satis fidit, nam de Iectionem Alexandri probat, in qua desunt illa verba tamquam perpetuu-ὰων 'Aio, in haec, dubitando filuta ab Aristot dicta.arguit ex illa diactione videtur quae omnia eum supra aduersus Alexandrum 6c Pomponatium sint confutata,non indigent noua discussiones sed operepr eium sui reeensere, ut videatur quanta sit mendacij inconstantia,qua
doquidem viti alioquin do tu incipis tuendo sensum non inueniunt in
quo ciuiescant cuius contrarium in veritate conspicimus quae undique ubi constatin consentanea est. Iacobus Tabarella philosophus nostra tempestate celebris & vere domis quum apse hac in re Alexandreus esset disputatione de mente Mn AEa cap. p. nullis mutatis respo
sonem Portij complectitur quinimmo easdem affert dubitationes ad-uetius hunc locum,quas affert Portium inquit enim uterque.valde sibi pugnantem Aristotelem fore,si eisdem versiculis, modo diceret, de immortalitate intellectus, nihil esse manifestum i modo autem asseuer ret, ipsum separari, tamquam perpetuum a corruptibili ι nisi dicatur hoc ultimum non fuisse ab eo asseueranter dictum ι sed dubitatiue, α ex apparenti aliorum sententia quod significauit addita dictiones, viis
detur, quare nullum certum esse ex hoc loco deducendum argumenis tum, quod Aristot senserit animum esse immortalem, addit Portius ad confirmandam contradictionem,quod paulo ante, nempe partis. AArinos dixerat, intellectivum non posse separari a sensitivo, vegetatiuo, in mortalibus, immediate infra, nempe miriaa inquit, opi natiuum sensitiuum separari, seu distingui ratione tantum,non a tem subiecto, quemadmodum resi quae potentiae corruptibiles modo opinatiuum est facultas partis rationalis, ut in calce secundi huius li-hri Aristot demonstrauit quare dicendum est , inquit uterque, quoahoc Ioco dum Aristot dixit intellectum speculatiuum separari tamquam perpetuum a corruptibili dixit de intellectu humano,quatenus est cooiunctus cum intellectu agente, qualis est intellectus speculatio uua, cui tamquam lumenin habitus copulatur intellectus agens, qui
profecto est aliud genus animae, cum it substantia actus is separatu ea caeteris animae potentii tamquam perpetuum a corruptibiliu cum
sit immortalis, ut magis clare docebit sequenti libro sed , o boni viri quem sic phantam & impcistorem vos facitis Atistotelem dum euma contradictione vindicare conamini. Num quia intellectus agens, qua est Deus, ex vestra se utentia , coniungitur cum intellectu humano i, i dum
122쪽
dum specillatur, illumitian phantasmata, effetens uniuersalia 4
propterea dicere debebat Aristoti quod intellectu speculatiuus est immortalis cum rei veritate ipse sentiret,eum esse sua natura mortalem, ac ita nos decipere, ut plebeculam consuerunt circulatore, ac ut illi manuum celeritate oculos spectantium pretestringunt, ita hic ancipiti dicti ne auditorum mentes dementet Num, quia lux quae est incor Porea , wniungitur cum oculo. lorea tentia visibiles,actu vis-hilacissit dicendu est propterea oc ipse oculus incorporeus. Vtar autem ego aduersius hanc sententiam hoc dilemmate, aue in istellectus agens copulatus humano intellectui, ipsum efficit rei veritate
immortalem, secundum eius essentia de substantiam aut non si primum . ergo vere est immortalisos si secundum, quomodo dicit Arist teles quod est aliud animae genus . cun genus dicat essentiam mmortale ac immortale non polline esse in totam genere mortale auistema genere non est aliud a mortali, quare rates lactus si estimemalis non erit aliud genu animae. At hi trepidaverunt timore ubi non erat timor, in nullo enim sibi Aristot aduersatur; cum ratim inquit de intellectu, ac speculativa potentia nihil adhuc esse manifestum, utrum eiusdem rationis ii, cum reliquis animae potentijsoquas dixerat. notum esse quod subiecto non separantur, sed ratione tantum bene a mistionabit iter inquit, di xerat enim supra, intel lectivum no separari a vegetati uoci ac propterea videbatur esse dubitandum quod non separaretur subiecto a caeteri animae potentiis, sed ratio me tantii 4 cum
vero dicit videri seu apparere aliud animae genita .in hoc separari tamquam perpetuum a corruptibili bene etiam ac sibi ipsi consentanee inqu t,cum e contra supra dixisset, in hoc secundo libro de in primo. quod intenerius nullius corporis est actus, liquod nullam corporis partem occupat quare iure merito dicere potuit,ipsum esse aliud a a
mar genusu quia caeterae anima partes cum sint alicuius corporis actus certas corporis partes obtineant, non separantur inuicem subiecto,
sed ratione tantum, ex quo sequitur, quod sint corruptibiles , intellectus vero qui nullam obtinet partem corporis, nec alicuius est actus corpori subiecto, neque est separabilis, neque inseparabilis, sed propris ac peculiari quodammodo ia ceteris poteratijs, is corpore est separabilis, nempe tamquam perpetuum a corruptibili, proptere autem prius dixerat. nihil adhuc esse manifestum de intellectu, utrum
sit eiusdem rationis cum caeteris animae partibus, quia nondum monstrauerat ipsum esse immixtum d impa IIibilem , quod insequenti tertio postmodum praestitit. Non mirum autem est, quod Aristot pau-
123쪽
in ante dixit, mellectivum seu omnεs potentias animae, quae post vegetatiuam sunt non posse separari a vegetatiuo quamuis ipsum a caeteris separabile sit verum e m est, ex sententia Aristot qui animar humanam ex duplici parte constare statuit, una scilicet caduca atque mortali ae est vegetalisin sentient Altera vero aeterna in immodi tali AEuse est intelligens in hae omnes unius anfima partes siue faculta. res escuntur verum inquam est ex Ari t. set tentia quod intellectivum, ut est pars animae, siue facultas non est sine vegetativo, quia non est sine sensitivo, cum indigeat phantasia i dum tamen est in corpore siue est pars animae, quae est formari actus corporis 3 desita intellectus. ut est pars animari non potest esse sine vegetatiuo a vero ut intellectus est, potest esse sine vegetatiuo, siue separabilis est a vegetativo, quod optime expressit Ardiot loco eodem, dum dixit, alias animae potentias impossibile esse ut separentur a vegetatius, in mortalibus. Exeipiens caelectra Orbes, qui ex eius sententia sunt animali , sed praedita solo intes lectu non aurem alijs animae partibus, cum neque sensuali, neque vegetali indigeant, ut fusius in nostra disputati n qnam de hac rescripsimus demonstratum fuit Adid vero quod obi jcitur ex sequenti particula ara inqua Aristot habet quod sensitiuum non est separabile ab opinatiuo subiecto, sed ratione . possumus primo responderet veritam responsione, quod ibi Aristot negauit, opinatiuum in senim uum separari posse, hoe est distingui posse adinvicem subiecto, ut Plato dicebat qui in una parte corporis Pon bat opinatiuum Minalia sensitiuum s ac sta partes animae diuidebat ad diuisionem partium corporis, ut saepe dictum est, quod maniteste Aristo t. expressit his verbi, Reliqua autem paries anima manifes Uum ex pio siparabiles non μι sicut quidam disunt oratisne autem quod alia manifesumes, si ii- enim esse, o opinai aliud sequirim insentire ab ipse vinari , fimitater oumo aborum qua dicta sunt uncmquodque at vero non propterea deducendum est, quod dixerit ipsas simpliciter non esse eis parabiles subiecto, nam a secundum quid ad simpliciter non est de . ducere consequentiam; nam potest separari a subiecto tamquam perpetuum a corruptibili tamen breuitatis causa,via responsione quam ipsemet Portius ad hanc dubitationem affert, dicens quod hinc pro opina-tias a te iι. risor inιufectum ramcum sui coniunctas in cum sto. o cum eo in opere commanicatono autem tmesiectum oecutirmum qui lones aliud gemuinima esse videor ovi explican- rasae rei. b. Haec Portius, qui tamen intelle tum speculatiuum cum agente confundit i nos tamen eius resisponsionem recipimus, quantum nostro proposito conuenit fatentui renim
124쪽
De immortalitate animorum. IOS
enim quod ipse eoncedit, hic non loqui Aristot de intellectu iuxta sui naturam considerato,in secundum eius propriam operationem quae Est speculari, ita enim separabilis ex immortalis, sed de intellectu, qui est coniunctus cum sensu, eo indiget, in operando secundum quem modum non potest a sensitivo separari nec a vegetatiuo, ut supra etiam Ariston dixerat, cum tamen uterque hic intellectus, humanus sit,in re ac substantia unus, idem, nec alius aut diuersus nisi secundum varias ac diuersas considerandi rationes.
eruntur loca ex tertio libro de Aesima. p. XXII.
V MI NVA II ij quae Aristoteles variis in locis , tamquam digrediens, de immortalit te mentis humana pronunciauit nunc tandem ad tertium librum de anima accedero opportunum est, in quo tamquam propriore peciali tractatu ad naturam intellectus humani declarandam conscripto: Ph ilo prius ex proposito quid nam sentiret aperuit AP grediuntur autem graeci expositores tertium librum ab ea parte qua Aristoteles exacto tractatu de sensibus veluti compendium agens sensus ostendit non esse plures quam quinque atque uno constituto communi sensu qui sensibilium singulorum differentias iudice es disserentiam inter sensitivam siue brutalem animae partem rationalem assignat. Arahes autem, quos multi ex Latinis sequuntur ah illa partieula euexordiuntur, qua Aristoteles aperte,de rationali animae parte se dictis irum pollicetur dum inquit De parte autem --a qua se cognosti amma est spis, se separabili exstente, sise non parabita, scundum magnitudinem , se secundum rationem consderandum est quam habeat dasserenιiam es quomodorandem flari um intelligere. Qua ex partein nos incipiemus loca ad n istare quae ad praesentena disputationem pro immortalitate humani in-eellectus faciunt Aristoteles igitur, humani intellectui naturam inda- g. re aggressus . humani inquam intellectus, quo homo constituitur. Uu intellectus potentia, siue potestate appellatur, primum statuit
eius operationem, quae est intelligere esse pati ab ipso mtelligibilis aut aliquid aliud tales ex hoc autem, deducit, ipsum esse impasumenia. sunt
125쪽
sunt autem eius haec verba. Si igitur est Isum mesiuere μαι semire.
paιι aliquid utique eνi ab ipse intestigibili, auι aliquid aliud tale Impassilem ergo vane esse is aura. Hanc autem sequelam, manifestum est, quod
deducit Aristot, ut Philoponus inquit, ex eo quod supposuerat, quod in te Isigete sit pati aliquid, aut aliquid aliud tale, qua apposita conditione, voluit significare, quod intelligere non est idem pati cum ipso
sentire, quamuis in aliquo assimilantur icissimilatur enim intelligero ipsi sentire quatenus utrumque est cognoscere,&reeipere aliquod obiectum, ac proinde, utrumque est pati: communissima tamen . ac minus propria patiendi significatione, cum passio proprie prodestu estiua usurpetur passione, sentire autem & intelligere sint passiones
perfecti urinam dc facultas sentiens cum recipit obiectum perficitur ex quo, ipsum sentire dicitur actus secundus, siue perfectio, ac pariter intellectus . At vero ipsum intelligere, adhuc minus proprie est Pati quam ipsum sentire, nam ipsum sentire aliquando est pati, destrua, uum, at vero ipsum intelligere numquam est pati destructiuium . sed semper perfectivum i quod optime inferius Aristot declarauit, nem- Pepari ci . inquiens . Ruod autem non sit fimilis Nasibilita se sinat oimessima, manifesum es ex senseretio sensu sens- -- non potest mirem
vehementi sensibia, visenum extrinis senis, neque ex frenis odoribus ora Ioribus videre aut odorari sed intenc2m, cum aliquid insedexeris aiae intestigia bile non minus intestigi inferiora, sedes magis , sitiuum enim non finem νμν es, hic autem separabitu H. Quibus verbis sapienter, ut solet, expre se Aristot. disteremiam, quae est inter sentire &intelligere, necnon causam diuersitatis,quamuis enim sentire dc recipere proportionatum obiectum, sit periemodi actus potentio tamen non est omnino expers alicuius destructiva passionis, hoc autem, ut optime dicit Phl-losophus imanifestum est ex sensoreisin sensu,namri sensoria corrumpuntur avehementi sensibili ut oculus ab excedente lumine albe-oine.&vissentiendi pariter labefactatur atque corrumpitur, causam autem breuiter afferes quia sensitiuum non sine corpore est duplici Pacto primo quia utitur organo corporeo quod patitur atque corrumpitur ah ijs corporibus in quibus sensibit a sunt, ubi vehementera sunt, ut aer qui cum tonitru tradit lignum s secundo quia setistis ipse ratio est armonia ac proportio, sitie resulta us ex proportione et mentorum densibilium corporum i quare veluti ratio & consonantia fidium corrumpitur, percussis fortiter fidibus, ita sensus ipse a vehementi acrione sensibilis, ut fusius declarauit philosophus a de anima par1ιeaas at yero intellectus cum aliquid intellexerit valde intelligibile nullam
126쪽
Desimni ortalitate assimorum I
nullam patitur destructivam passionem, nam non minus intelligit debiliora intelligibilia i quin imo potius perficitur, nam ea magis intelligit, rationem autem affert, quia intellectus separabilis est, veluti enim sensus, quia non sine corpore est, debilitatur, ac destruitur a vehement sensibili cita intellectus quia separabilis est a corpore, ac non Pςndet ab eo neque tamquam organo, neque tamquam subiecto, ut alibi etiam dixerat , a vehementi intelligibili, nequaquam debilitatur. sed perficitur magis ac roboratur. optime igitur Aristoteles seque Iam
deducit si intelligere est pati aliquid ab intelligibili, aut aliud aliquid tale, hoc est, minus pati,quam ipsum sentires, atque diuersum pati csatis improprie di tum ergo oportet eum eme impassibilem quod
perbelle etiam paulo ante significauit ultimis pene verbis praecedentis capituli ubi cum dixi metope imaginationis,m phantasmatur multas fieri operationes ab animalibus , subdit, quod alia quidem secundum haec operantur, quia in ipsis non est intellectus, ut sunt bruta; alia autem quia obruitur aliquando intelledius passione, aut aegritudine, aut so inno, ut homines , quibus in verbis adnotare dignum est quod significare volens impedimentum quo intellectus praepeditur a morbis corporis, non dixit intellectum serim hoc est; ledi sed im- καλυπτεσθι. quod est ob velari, siue obtenebrari; non enim intellectus Dedi potest, cum sit impassibilis , sed eius operatio potius marcescit alio quodam interius corrupto, ut supra idem philosophus dixerat Lb. I. part e sis qua propter iure merito dixit ipsum a morbo, passione Obumbrari, quemadmodum desin somno, ac velut sol, cum sit sua Datura lucidus non dicitur defectus pati , sed labores,quemadmodum Poeta noster cecinit dicens: LDefectus lunae rus solis Liabores. Ita intellectus noster. cum sit sui natura impassibilis. non dicitur laedi, sed ope riti, vel consopiri a pate matibus, is orbis
Optime igitur deducit Aristot consequentiam, si intelligere est pati aliquid , aut aliquid aliud tales ergo intellestum oportet emimpassibilem,consequentiam autem probat in partic. . declarans ac probas
antecedentem I scilicet, quod intelligere non sit proprie pati, sed aliquid aliud tale, dissimile ac longe diuersum ab ipso sentire quari Aristotelem dicendum est aperte hoc Ioco statuisse intellectum esse immortalem. Omne etenim mortale est passibile, sed intellectus humanus non est passibilis, ergo intellectus humanus non est mortalis,
sed videamus quid ad haec aduersarij.
127쪽
tos Iulii Caesaris LagallaeAdruersariorum responsio, confutatio. p. XXIII.
hunc locum varie respondent aduersarij.
Alexander lib. a. de anima cap. ita habet: Sem
sm, qai per corpora fium no sunt id quod appre-
potesa alicuius corporis si quo circa patiente A,
quid corpore senseum apprehensi si, o propiem
non omnium rerum quolibet sensi apprehensum est sest enim quidam irae iam actin. Iniectem autem, qui nec per correre Vprehendit nec corporis pol L .ite est, neque pati ur, neque demum es aliquMens acti; hoc aliquid geri nos potess, Iedis simpliciter paresa quadam elusimod emelechia, est anima ιμ- marum est tmesiectionum fusiceptiva. Is igitur intele, materialis exsens in m. nib- ν es, qua perfectam animam obtinent hoc est in homi nom. Quibus verbis eam affert responsionem quam eius sectatores non solum hoc Ioco veru metiam alias usurpant, nempe, quod intellectus, cum non sit acriis sed pura potentia, non est virtus aliqua corporea,quem admindum est sensus qui propterea non potest omnia percipere ac patiente corpore patitur cum ipsum sentire nonnisi patiente aliquid corpore fiat quare neque per corpus apprehendit intellectus, neque corporis potestas est, sed animae 4ntelechiae, quapropter impassibilis est, quam Alexandri sententiam, ut certius confutemus; nos ita arguendo confirmabimus. Certum est, quod intellectus humanus, quo homo constituitur est pura potentia apud Aristot.ut costat ex eius verbis, de anima parιic. s. ubi inquit, suare neque ipsius Ea est naturansbae quodpsi
ιιlii; qui igitur oratur animae inressic in i dico autem in Hectum, quo anima In
u ut o misimus, nihil ei actu eorum qua seu antequam intelligat, se para,cula is inquit, quadhic inusiectin es scut agraphum in tabuia ac propterea partis . laudauerat Anaxagoram, qui dixit, intesiectam es immixtiam αν fori, ut possit omnia Meiligere, nam quod inim apparet prohibet est ob ruit. Hoc autem supposito,necessario intellectus impassibilis est, nam neque p. titur per se, neque per accidens, non patitur per se, quia cum sit p. temta,non patu tur nisi ab obiecto, passione perfectiva obiectum namq; Perficit potentiam, neque patitur per accidens, nam si pateretur per accidens pateretur ratione corporis, quod non contingit, quia intel-Ιectus non est actu alicuius corporis, ut Aristot uatvit a. de ani
128쪽
De immortalitate animorum: rost
panis. N. quinimo, neque est potentia alicuius corporis, quia non est virtus organica ut sensus, neque est aliquod ens aetii, ut hic Alexam det dixit , sed est potentia iacultas animae Mentelechiae ex quibus omnibus,sequitur quidem inquit Portius libro demente humana cap.rae.
quod intellectus sit impassibilis, ut Aristot dixit, sed non sequitur quod
sit incorruptibilis, nam corrumpitur intellectus ad corruptionem animae cuius est potentia, quae anima corrumpitur ad corruptionem eorporis cuius est entelechia. Cum vero intellectum, potentiam puram, siue praeparationem animae appellauerint ι longe diuerso ac dissito inter se modo illam statuerunt i aliqui enim hanc potentiam ι accidens esse dixerunt, ut colli gitur ex Alexandro loco nuper allato, expresse statuit Portius ii Lis de more humana cap. . ubi cum multa attulisset contra Simplicium de alios qui statuerunt intellectum potentia,sua natura esse actum, sed ex coniunctione cum corpore fieri potentia, quia fit in potentia ad reeipienda intelligibilia, ex formis materialibus, tandem haec subiungit
verba Eienim, ibi inresectum potentia I de anima in quo omnem rationem
inieriam potentia expluauis esse uisantiam a mauis . solum de eo hae praedicara pratalit, imum esse potentia, impasibilem, Amplisem separabilem aloetano, o immixtum, me omnia conueniun in Hectu, ut facul a scognsem
di, amen numquam dixit Hum esse siubriantiam , quod quidem summa necesse rium erat ad rationem intesierim explisandam Alij vero potentiam eandem omnino negarunt esse accidens, neque esse referendam ad genus qualitatis, ut naturalis potentia, vel impotentia, sed ad genus si bstantiae. ut materia prima quae substantia potentia est&dicitur ac veluti materia prima ratione formae, actu in composito existit, itari intellectus
actu illius beneficio, quamuis natura sua nuda sit potestas,in illi aptutudini similis, quam in tabella in qua nihil actu sit scriptam, compi
hendimus. In hac sententia fuit Iulius Castellanus M. a. de humano m. ιHecta cap. . ubi etiam Simonis orti errorem impugnauit his verbis r uamobrem hoc an loco Simon Porrim, philosephus alioqui grauissim- , in maximum errorem delaU- es, cum intesiectum sollem animis M a accidens ἰor proprietatem GArinas senien ta decreuem eum se sa Hiisum. Sisquidem , - bit -- smet bis, atque Berum, hane an manoEra panem vocaveris mimme ambigmomem, an sub antis Use eum μα .nii paries seb mia H non accirinii. nam praetermitio e mdem philo phum , qui . de partib- an mai. v. o. substantiam hunc inteIectum appellauit dicens suo . emm anim/ώμ-M- ροα- es, lasniam ram nam .
129쪽
porro philosophus in primo contexti, partιcolam potrus anima quam parisum setis emose vocaustisulctum, o cara . Haec ex Alexandro&eius sectatoribus sed videamus quantam menti sint in utrum clarissima Aristotelis verba valeant detorque res primum autem examina himus priorem sententiam, in qua dice habui, intellectum humanum e si eluis ram potentiam&accidens. Iuxta hanc vero sententiam ut ipsemet
Portius fatetur cap. . prope finem anima ipsa est substantia & aetus corporis, ipse autem intellectus, potentia est ac facultas, & veluti instiumentum ipsius animae, ac propterea intellectus dicitur simplex ela immixtus, ac separabilis, de ex consequenti,intellectus non erit subis stantia, siue ultima quiditas, qua homo constituitur, talis enim disse. rentia est brma, siue actus, at intellectus non est sorma, neque actus. ergo intellectus non est ultima differentia, 'viditas qua homo conis stituitur inesse hominis ex hoc autem sequuntur duo impossibiliata primu quod homo, quatenus homo, non esset rationalis nam homo eatenus est rationalis, quatenus constituitur per intellectum quapropter dicunt omnes philosophi, tam Platonici quam Aristotelici,quod ultima hominis disterentia est rationales, rationale autem includit intellectivum, sed homo non constituitur per intellectivum ex dictis ab aduersario ergo homo non constituitur per rationales ergo homo quatenus homo non est rationalis, consequentia est manifesta, quia praedicatum secundum quod ipsum includit per se. Alterum vero est. quod in homine non sit alia differentia animae quam sensitiva, cuius contrarium apertissimis ac validissimis rationibus ostendit Aristo t. tib.
a. de ammata partici Iso infra, ubi speciatim conrutat sententiam Empeiadociis & Homeri, dicentium idem esse saperein sentire, operaepretium autem aliquantulum digredi in disticho Homeri , quod ita tia.
quae carmina ita vertit latine Argiropilus, ad verbum Talis enim mens es erre tum hominum, ualem in dies inducit pater, hominum, meo uri, Optime autem deducit ex his carminibus Aristoteles Homeri se istentiam fuisse, quod intellectus iensius sint idem , sine quod intelligere & sapere sint idem, nam per patrem hominum Deorum,cerita est Homelum intellexisse casum, iuxta Exi odi sententiam i dum ergo
130쪽
per illis pater hominum & De tum , quod est caelum, ostendit astici nes omnes humanas esse a caelo, in quo illud etiam notandum est,quod illis verbis cis ἐπ- hoc est quale in dies significatui caelestis a tici, quae in dies, hoc est permotum in haec inferiora producitur. Ex his autem omnibus sequitur, quod si caelum habet actionem in mentem . mens est facultas corporea siue Pendens a corpore quia caelum. Cum si corpus non habet actionem nil im corpora d& v rtutes, et aiunx Corporeas. Quod i intellectus est vittas corpore quemadmodum est sensus ergo non differt a lens , quia homo non constituetur in esse hominis per aliquam differentiam quae non sit sensus, sed si ut caetera bruta animalia distinguetur ab alijs per aliquam ultimam differentiam sensitivae M ut equus ab asino ita homo distinguetur a caetericani, malibus per ultimam disterentiam sensitivae, quae propria est homini. Ad haec video Aduersarios extollere cachinnos in diceres, mera m ipsum gladio iugulasse, nam hoc Commentum quod quillhet homo constituatur per certum gradum sensitivae, nempe per cogitatiuam est Averrois, de careerorum qui immortalitatem intellectus tuentur. qui cum singulis hominibus propriam formam M vltimam differentiam constituentem,tribuant ex sensu Vnum tantum intellectum dicunt omnibus hominibus adesse eumq singulis non tribuere essentia. sed operationem tantum. At vero non esse improperandum ijs qui m- Eellectum , siue animu dicunt mortalem, nam ipsi, ut haec tam abiurdaeuitarent, desalia quamplura, uno gladii ictu praecidentes Gordianum nodum soluerunt mortalem animum astruentes, atque ita seri alios ab infinitis molesti j liberarunt. Negant igitur ipsi seu uelam, uuam
uinimo si ,ex hoc patet,quod est rationalis,in dieo quod, hac potentia
sic. ιδ vegetatiuo scilicet, sensit uo, cogitatiuo motu . partis ain diis id principium . quo vivimus,4 sentimus,4 mois&intelligimus primo.