장음표시 사용
151쪽
Agnouit Portius hanc instantiam, de conatus est illam cludere, & cum multa dixisset, ut ostenderet intellectum humanum apud Aristotelem non esse substantiam scita enim ait disertis verbis. Etenim nassibi imA-kctum ιο enita I de anima, in quo omnem rationem inlesiectus potentia explic
u/ι seu an iam af mauit tandem, ad sacram Alexandri anchoram confugit, dicens, intellectum potentia, esse facultatem intelligendi, in ipsa anima existentem, ac proinde dici immixtum & impallibilem separabilem, his verbis contra Simplicium inuectui verum deceptas es, quoniam hac de facultare protuli Arimules,quandoquidem intellictus potem ιia miscuisa intelligendi, in potentia intelligibia di non actus, hac ιιaque ratione eis simplex est non misius ut faculia sentiendi is organo, o separabi. lis isHibilibu est a sensu flcandum rationem. Qitam doctrinam accepit, ut diximus, ab Alexandro praeceptore, qui ιbro suo a de anima eap. I statuens disterentiam inter senuim re intellectum, cum dixisset, sensus non esse tantum id quod apprehendunt, ut scilicet sunt purae potentiae, quae millo modo sunt actu nisi ab obiecto sed a Iiud quid acta existere,in esse potentias , siue actus primos alicuius corporis nempe organi ac propterea fieri sensationes patiente aliquid corpore tandem de sit ellectu subditis InieΩctus autem, qui nec per corpus res apprehen He , nec corporι potesas eis , neque patitur, neque demum est aliquod actu Aue
aliquid ferino potes; sedes simpliciter paretis quaedam, hetuusmodi meischia. anima, formarum est intellictunam se urina. His autem verbis,manifeste uterque statuit, intellectum humanum quo constituitur unusquisque esse puram potentiam, &accidens; quo nihil magis a sententia Aristotelis alienum , nihil apud omnes homines magis absurdum, nihil magis falsum neque. hoc illis aliquis crimen impingit, sed ipsi vitro, ut vidimus,confitentur,ipsi disertis veris bis asscuerantis ore , viai uici rotundo pronunciant. Hoc autem satis superq su eret ad colatandam hanc Porti j, Alexandri responsionern itis Ilud mihi suppeteret, quod in calce huius capitis tamquam colophonem apponere libuis, nempe egregiam fuisse hanc, MAristotelis logica dignam argumentationem , quam illi Alexander α Pori ius tribuunt, intellectus non est potentia corporis, sed animae, quae est formain entelechia corporis ergo intellectus non est mixtus corpori, neque passibilis cum corporea cum unicuique notum sit, cor-τuptis primis substant ijs impossibile esse aliquid aliorum remanere, ipsi portisimum aduersari id proclamant. Quae igitur est haec Peregrina , situ paradoxa Aristot do trina, ut dicat corruptibili simul cuin corpore humana anima ea istente, humanum tamen intellectatri
152쪽
De immortalitate animorum. Ἀ3 3
immixtum esse. Qimpatibilem, & separabilem, ut Alexander, Portius, alijq eius lectatore S interpretantur certum enim est, quod si anima quae est forma corporis, passibilis est patiente corpore, Meotruptibilis, ad eiusdem corruptionem, etiam omnes facultates, quae ab anima pendent, vel ipsius sunt, esse passibiles corruptibileti sed fortasse arcanum aliquid est in Alexandri sensu, quod minime recentiores perspexerunt nos autem Deo concedente suo I eo aperiemus i non enim putandum est,uirum ingentem,quantus fuit Alexander , adeo turpiter allucinatum fuisso.
Explicatio ultima particuti textus . necnon libri s. de anima pro immortalitate. Cap. XXV L
ECREVER AM capite praecedente i illa exinpendere, quae Aristot pro immortalitate inintellectus humani attulit s. de anima particulunon solum . s. sed etiam . r. verum
quia philosophus eo loci,multa edisserit,quae
nequaqua breui sermone declarari positant, ne prolixitate Lectorem fastidio attice remi in re potissimum, tam ardua latebrosa, consultius existimavi, bipertito disputatiisnem
inchoatam prosequi, atque superiori si sens etiam hoc caput, annectere. Dixerat philosophus partico . probans Anaxagorae sententiam, intellectum esse immixtum ut omnia cognoscat, ac propterea esse potentia omnia intelligibilia,deduxerat ex hori eundem non esse mixtum cum corpor si enim emet mixtus corpori, tunc esset qualitate aliqua praeditus, vel actu, vel virtute, ut sunt formae eductae dei tentia materiae, vel temperamento corporis, d illi aliquod instrumentum esset, sicut sensitivo, quare non posset omnia intelligere, impeditus a proprijs qualitatibus,quibus praeditus esset,vel ad quas co sequeretur necnon a proprio organo quo uteretur, ita ut non posiset, nisi singulariterin proprium obiectum percipere. Nunc duas alias ex his infert coclusiones,unam, quod anima sit locus specierum, non tamen omnis, sed intellectus tantum, desin hoc Platonem praeceptorem commendat, quamuis in eo, ipsum carpit, quod existima, alit Plato,species intelligibiles, aetii contineri in ipso, ut in Memnone, alijs multis in locis Platonisa egere palam est; ipse autem Aristoteles, non actu, sed potentia tantum verba autem Aristot haec sunt
153쪽
clusio, bene nota est, eum diserte dicat animam solam intellectivam esse susceptiuam specierum, siue sermarum intelligibilium, Platonem autem laudare volens, etiam phrasim imitatus elici appellauerat enim Plato materiam primam, locum larmarum sensibilium, quemadmodum &nunc Aristoteles appellat intellectum, locum formarum inistelligibilium, analogia quadam usus ex quo, apte doctiores Peripate. tici, hunc intellectum materialem. palituum, ac passibilem appel- Iarunt optime autem ex praemissis deducitur 1 si enim non tota antisma, sed solus intellectus immixtus est corpori ergo non tota anima locus est susceptiuus specierum , sed solus intellectus . Anima etenim sentiens cum sit mixta corpori, non dicitur recipere sensibilium fis mas sed sensorium siue sit proprium, ut in organis particularium sensuum, siue sit commune, ut spiritus phantatticus, qui in corde tamquam communi organo sormas recipit sensibiles. Ex hoc autem liquido constat, ut paulo ante, de saepius dictum est, Aristotelem statuisse intellectum humanum immortalem , cum ipsum statuat substantiam, per se susceptiuam accidentium , ut etiam Pomponatius aduersarius, confessus fuit, loco a nobis capite Praec dente adscripto Alteram vero conclusionem deducit statim sequenti partis r. nempe, quod alia, ac dissimilis sit impassibilitas sensitiviri intellecliui, nam sensitiuum,siue sensus ipse, post percepta vehemens , ac validum sensibile,non potest sentire,ut auditus sonum post magnos sonitus vel odoratus ac visus, post validos, ac vehemente perceptos odoreS aut colores. At vero intellectus,cum aliquid intellexerit valde intelligibile, non minus intelligit inferiora, sed & magis, hoc vero manifestum esse ex sensorijs, sensu, breuiter nunc, paucis indicat fusius autem declarauerat praecedente libro particulis ras oro ubi inquit, quod si lartior sit sensorio motus, qui a sensibili fit soluitve ratio, siue armonia, & proportio, quae est, in sensori, sicuti in cithara soluitur consonantia. sonus percussis sortiter chordis, quare, de Corrumpitur sensus sensus enim ratio est, aut in ratione consistit veIconsequitur ad rationem, quod verius . in propter hoc corrumpit unumquodque exuperans,in acutum, fraue auditum similiteae
autem di in saporibus gustum, in coloribus visum valde fulgidum opacum,in in olfactu striis odor, dulcis, amarus tamquam ratio quaedam sit sensus Tactum autem, calefaciens, refrigerana Huius
154쪽
Huius vero dissimilitudinis, atque diuersitatis, inter impassibilitatem sensus & intellectus, etiam rationem hic Aristoteles affert, disertis adique certissimis ver his , inquiens sensuit m enim non sine corpore Η, hic amem separabilis est. Hanc enim ob causam sensus destruitur a sorti de excellente sensibili quia sensus ratio est , ictus, siue entelechia oris Bani corporis, quare necesse est, corrupto corpore, & ipse corrumis Patur. At vero secus est de intellectu cum intellectus non sit astus, qui pendeat a corpore sed separabilis sit; quod etiam supra a libra panicia statuerat,dicens,quasdam animae particulas esse a corpore se- Parabiles nihil prohibere propterea quod nullius corporis sunt actu si Patet igitur ex his, ab Aristotele statutis conclusionibus una, quod intellectus solus sit locus specierum intelligibilium i caltera, quod dissimilis sit impassibilitas sensus. intellectus, eundem decreui si a quod intellectus humanus sit aeternus ammortalis , si enim solus in tellectus est receptiuus specierum intelligibilium ergo est substantia separata a corpore, ut probatum suit,atque per se subsistensi ac paritet si non corrumpitur ab excellenti obiecto, quemadmodum sensu, sed Potius perficitur, ergo impassibilis est,in separabilis a corpore sed videamus, quid ad haec aduersarii.
Responsiones Aduersariorum ad pradicta; recensentuar, reconfutantur p. XXVII.
RI A philosophus, ut vidimus, de intellectu
humano constituerat unum, quod sit locu
specierum , alterum, quod perncitur ab e
cellenti intelligibili monautem destruitur, ut sensus, ab excellenti sensibili I tertium vero. quod a cossore non pendet, sed ab ipso separabilis est i quae omnia aduersarij, ut suae
ipsorum sententiae non re fiagentur, conantullinterpretari. Et primo Iacobus Zabarella, ut a postremo aggrediamur, qui tamen omnium solertissimus, acutissimus est, libro de mente bumna tap. p. cum interpretatus suisset
qua ratione ab Aristotele dictum fuerit, intellectum humanum esse immixtum, inde etiam deducit oli explicat, quo pacto dicatur solus intellectus locus specierum cum enim docuisset intellectum dici ab Ari stot immixtum respectu operationis, quae opponitur illi commi tioni, ex qua insertur, intellectum esse organicum ostendit pariter s.
155쪽
sum inrellectum solum, esse locum specierum, quia enim intellectus recipiendo non est mixtus cum corpore choc est non utitur ministerio corporis in recipiendis obiectis necesse est ipsum mei recipero, alias coniunctus esset organo,in certe alicui corporis parti addictus cuius contrarium statuit philosophus, atque ita, dixit intellectum esse locum specierum non tamen inde colligi quod si intellectus est immixtus corpori, in operando,est etiam immixtus,secundum esse quia licet intellestus, in recipiendis speciebus, non utatur aliquo proprio
corporeo instrumento, per hoc tamen no stat,quin sit forma hominis, hominem in specie constituat. Haec autem sunt eius verba Euoniam igitur,aesium apparet organum proprium, quo utatur inteste in recipiendis obae. E is dicendum e eum in operando, non esse cum eorpore commixtum, sed ipsummet recipere steries unde pocte coingi Oolam animam intellectivam dici posse Imcutis stecierum locus enim recipis locatum, anima aviem sensibitis non recipi ο eies rerum siensibilium, sed organum animatum e becipis, proinde non animai ac se organum ea locu specierum et anima vero intelucriua non Ilia organo eorporeo in recipiendis spectum, sed ipsa recipit irio recte vocaturiscus specu rum . Ex qua responsiopes, non solus Tabarella , verum etiam caeteri
eius com utilitones.validissime expugnantur: iugulantur quare, quae in ipsa Tabarella confitetur Sc astruit, tamquam ratain certissima aciscipimus. Trmamus igiturin nos, quod ipse cum Aristot statuit ipsum mei intellectum, ac solum intellectum, non autem intellectum cum corpore, recipere species intelligibiles, ac propterea solum inteΙ. lectum vocari locum specierum intelligibilium sensum autem non dici locum specierum sensibilium ., cum sensus, simul cum organo reeipiat species sensibiles . Quamuis autem Tabarella minime existimauerit ita intellectum esse locum specierum, ut in eo conseruentur, et Propterea nequaquam possimus aduersus eum deducere,quod intelle-bus sit substantia per se subsistens, adeo manifeste, ut contra alios qui id concedunt; tamen ita cotra ipsum argumentabimur. Anima intelle iactiva, bla, absque corpore recipit species intelligibiles, ergo secundum sui substantiam est separabilis; probatur sequela, nam si animathiellectiva non est separabilis, impo1libile est, ut recipiat species ab Gque corpore a quo est inseparabilis, siue id sit organum,in aliqua pars
corporis, quod negat ab ella, siue sit totum corpus quinimo Iarecipit simpliciter cum corpore, necessario recipit cum aliqua parte corporis, quia cum cordes anima enim inseparabilis, nequaquam indivisibilis est sed ita est in toto corpore, ut principaliter sit in corde et rariis de anima m cap. r. c, de me e senem, visa, ct morae, cap. a. Alisto t.
156쪽
Aristot testatum reliquit. Vidit Zabaresia in commentardis ver libris de anima tib s. in expticatione parite. . hanc responsionem, quam attulerat ira quaestione de metite humana, quod vocat scilicet Aristoteles, finieblectum immixtum, ratione organici inualidam essem minime posse s Dbsisteres ac propterea illam rei jrit,inquiens ι possum auιem intelligere
.mmix ionem inielleiam tum corpore, hoe eis cum organo corporeo hoc enim evreferre intellictum adoperaiionem ι organum enim ad operationem peratne . Hapotentia organica Iumur proprijs organis non in essendo, sedsolum in operando. Ad hunc quoque stensum traxerans reis hac C soletis, numisiis, Sim- ωi- . se Ioannes Grammaticus Malu mulii, qui dicunt Arisas hic significa re intesiectum immixtum eum corpore idernon uti aliquo corpore organoan sua operatione, sed esse potentiam non organicam istamque hac expositio admisit po- es, quia, ore, plici e loquendo, infellectvi non si commixtin cum organo in sua operatione tamen flori teles hic, talem immixtionem significaret,nugati nem commιtteret, oris erreιudem ex seipso facis enim consequentiam talem. Si esset commixι- cum corpore haleret organum, sed non babest organum, ergo nones commmim, quare si per non commissum significare organum non habentem sconsequentia esset hac non habet organum, ergo non habe organum.
Cum vero hanc reieciviet solutionem, quam alias attulerata paucis interpositis affert aliam ι his verbis. Alim relinquitur modus, quem solvis accipiendum puto est quem non vidi ab aliquo plene declaratum fuisse, uti aliqui leuiter, ub nube ipsum Nigerint. superim cum Aristi diximω quodimurictus in inteiligendo paιitur, quia recipit species in hac igitur receptione siq- δε- consideremus, videbimus corpus non interuenire, ideo nutum fieri in corpore receptionem speciei intelligibilis, sted in solo intellectu fieri, quamuis enim opera- iis intestectus sapponat operationem partium sensimarum, qua sunt eum inter uentu corporis recipientisci tamen φώ per se est firmabier accepta, operatio intellectus , fit sine ulla concursu corporas . Intellectι igitur formature ciscepta, non es receptio facta in corpore, sed in sola ipsa anima intellectiva, qua ea ratione duisa recipere , quatenus μ' amures musiecta, vipinea deuarabimus Ex quibus verbis, ita pro immortalitate humani intellectus conis struo argumentum, accepta maiori propositionem ab Ari ieieci de
anima parite. I. minori vero ab aduersario praedictis, ut iacent.
Si aliqua est animae operatio, aut passionum propria continget ipsam separari.
Sed animae intellectivae est aliqua operatio propria.
Ergo contingit animam intellectivam separari Minor huius argumenti habetur ab aduersario, ut diximus cum
dicat quod Usa per st,in formali ter accePta operatio intellectus issis
157쪽
sine ullo concursu corporis, ex qua eonfessione, plus habemus, quam quilibet a tam solerti lacuto aduersario sibi optare posset fatetur enim Tabarella clarissimis verbis ipsam operationem intellectus, per
se, de formaliter acceptam,fieri sine ullo concursu corporis, ex quo seia quitur, quod quamuis intellectus dum est coniunctus corpori, indiget phantalia, quae est virtus corporea tamen ipse nullo modo dependet a corpore, neque quoad esse neque quoad operari, eum intel Iiis gendo non indigeat corpore niu: valde rem te,& ab e trinseco phariis
talia namq; ipsi suppeditat tantum phantasmata, quae intellectus non percipit, cum non adeo vilescat, sed in ipsis intelligit species iti-telligibiles. optime igitur ex his aduersarii verbis, colligere possumus humanum intellectum esse immixtum, hoc est immortalem, ut etiam ipse
Ari/ω. fassius fuit a. de generat anima eap. s. ubi dixit morum prinoia ploram actio es corporalis, hae siue corpore inesse non posse eerιum ect. Ex quo postmodum conclusionem deduxit necessariam, inquiens. Resar aω- rem , visoia mens extrinsecus accedat, estg soti . mnis e hil enim cum enis
actιone communicat actio corporatis. Neque vero alicuius momenti sunt.
quae Tabarella in hoc commento attulit paulo ante citata verba , alis uersus ea quae dicimus, inquit enim S pro ita errae dicere quispiam possea, quod licet Arsot is pracedent3bas non considerauit inusiectum nisi respectis operaιιonis , nihil ιamen prohibet quin hine ingere ιιquis possis de eodem secandum suum esse in corpore, quia ficu se habet re ad esse uale habet ad operari, sonuit Aristic in 13. primi libri, ubi dans nobis regatim qua cognostamus, amantisma si a corpore separabilis necne, dicissis aliqua operati amma propria, ansisma es separabilis a corpore, si vero num es operato propria, amma non es pa rabatis sedhacam iam, sumbo primo regnia Ha isse habe res ad me alaad operara, non haber perpetuam veritatem, plurima enim parisu insantias.
Iniesiectus secundum suum esse es actu in infante, non tamen sequitur ergo acta
operatur , quare non possumus armumentari ab esse ad operari , sed neque ab opera ri adesse nam tmelligemia operatur in orbe dum essιι motum auamen eum
dum suom esse non es in orbe, quia non da esis orbi. Imrepositio rerra esset iis Luna eclipsim nec tamen scandum suam esse est in Luna r quapropter siti, aeta lata, non habet veritatem nisi tunc flum,eum posito modo perodi diuersia modo essendi sequitur implicatio comradictionis tune enim ad euisandam contra dictionem. necesse es lias habere rem in esse ficu se habet in operari securi viae, ur ea regula risor an eo textuas. primi libri, quias habet anima aliquam op rationem propriam idest in qua nutas si corpori interemtus, i, 'undum esse
ponam inseparabilis corpore. D impiscam miradictioii, Platonitur esse
158쪽
u stre, est esse in eo ore, quia iam sisevct evγον. i se umtu per ori misHs σι- esse Meorpore separatam ι sed quanae sine Ea eo ιradinιεn Haessa ritu modus es ara modo operandi nactum sequita intonuenem, nec ampli lite par uti mi. Nullius inquam momenti sunt haec quae Taharella attulit, iror sus vana onam regula illa, ut res se habet ad esὰ ita ad operari perpetuam habet veritatem,in conuertibilis est si recte su matur, ut mani seis flum est ex instanti j quas affert prima enim instantia , intellectus seiscundum suum esse est actu in infante non tamen secundum actur operatur; non bene accipitur, nam quamuis in infante intellectus se- eundum esse sit acti tamen non est actu proximo, ut possit operari quando vult, cum non habeat adhuc bene dispositas illas faculta.
tes organicas, quae deseruiunt intellectui in intellectione i nempe imaginatiuam, quae in pueris adhuc confusa est, ob nimiam humidita etem, ut dicebat Auerrae δ.Μ cor commemo3 sed est in actu remoto, ut habitus geometrizandi in geometra dormiente i propterea non se quitur, ergo secundum actum operatur quemadmodum, neque sequitur e conuerso, nisi ubi intelligatur dispositio operandi, ut in carulis ante nonum diem non valet arguere . Catulus non videt ergo est Caecus, quia ante nonum diem adhue non est aptus natus videre, sed
ne post nonum diem , valet consequentia ita secunda instantia pariter est inanis nam consequentia vera est, s recte accipiatur jam si intelligentia operaretur in orbe, operatione vitali, hoc est, motu, qui est a Principio intrinseco, nempe ab anima, ut ad mentem Aristodinos demonstrauimus in nostra disputatione de anima caelici verissima esset consequentia ergo intelligentia secundum suum esse est in orbe. se quia fallum est assumptum, nempe quod intelligentia moueat orbem.tamquam principium virale .cum intelligentia moueat orbem in genere causae finalis, ut amatum dc desideratum, veluti AriRoι dixitra metaphisissi propterea falsum etiam estis consequens . Tertia v eo instantia prorsus ridicula estis tanto viro indigna, nam interpositio terrae, cum facit eclipsim Lunae est etiam in Luna, eatenus enim
interpositio terrae facit in Luna eclipsim quatenus proijcit umbramara Lunam, quae peruenit Vsque ad Lunamin obtenebrat Lunam. Verissima igitur est regula, quod ita se habet res,in,esse quemadmodum, in , operari, quae etiam est conuertibilis ac propterea clamabat. erroes, operatio facit cognoscere formam, transmutatio vero mat
etiam 1 perpetuum igitur est, quod quaelibet res ita operetur veluti est, ec aliter fieri, pugnantiam quandam naturalem semper dicit itaque Optimo
159쪽
optime conclusum est, si intellactus aliquam habet operationem pro. Priam, in qua nullus sit corporis interuentus, ipse separabilis est a codi
Sed intellectus habet operationem propriam , nempe intellectio onem, iti qua nullus est interuentus corporis, ut Tabarella nuper c nissessus est. Ergo intellestus separabilis est Leorporeia.
Animaduertendum autem est, quod haec consequentia non est ita deducenda quemadmodum illam deducit Tabarella. Intellemis M. het operationem propriam, ergo intellectus est separatus ita enim eius contraria includeret contradictionem esset enim in corpore, quia operaretur in corpore, & non esset in corpore, quia esset separatus a corpore , sed est hoc pacto deducenda intellectus habet operationem Propriam , ergo separabilis est a corpore i ita enim nullam implicatcqntradictionem, cum possit operari in corpore, sed non cum corpore in esse separabilis a corpore , si non pendeat in esse a corpore i dixi autem operari in corpore, sed non cum corporea aliud enim est ope. rari in corpore, taliud cum corporea operari enim cum corpore est in operando uti corpore tamquam organo imperari autem in corpore est operando esse praesentem corpori bene igitur deductum est ex eo, quod intellectus est immixtus corporii quod sit locus specierum s Ius,in ex hoc, quod sit separabilis, Mim mortalis, quae obiter nunc dicta sint ad eam consequentiam; quam deducit Tabarella. Novi enim doctos viros multa adhuc desiderare posse, in re tam ardua a qua Pen. de totius disputationis certitudo , sed hoc fusius infra absolvemus, quod cognoscens Tabarella, pene confessus fuit animi immortati ta iatem dum dixit Crete admirabilis es anima natura Melata supra corporis
condιιrones, praecipue vero anιma intestiniva.
Quamuis inuitus haec pronuncia uerit, ac propterea conatus fuerita recto sensu deneetere, subiungit eninia.
In anima enim vegetali, Dinis de generatione apud Aristit legimus Uideis anus hoc euenire quod in viventis corporu augmentatione, substantia animae emunditur ad nouam adgeneratam quantitarem , est Esem vivificato animat avisae indica animam hasere imperaum quodam in corpus, nec ita esse materiaci p. n. arissam, ut forma inanimatorum, sed aliquantum liberam a ne u matem, qui , Mikν mirum s tale quidpiam in anima intectarua inis1ciamm, qua omn/um ,
Ana paritum nobilissima es es enim forma homini qua homo est hcmo, as,blimis es ira corpori imperans, vii a reciT secie intestgibiles corpore δειI
160쪽
Haec Tabarella, quibus in verbis praestantiam animae intellectivae eonfessus fuit, sed frustra illam cum caeteris animabus morticinis confundete nixus est, si enim praerogativa haec, ut postit recipere species sine corpore intellectui competeret, tantum ut aliqua pars animae est,& non potius ut differt toto genere a caeteris, quae sunt mortalei; tunc profecto posset etiam competere sensui cui, quia pars animae est cognoscens,in superior vegetali concessum quidem fuit, ut perciperet species sensibiles sime materia, sed non sine adminiculo corporis Lillas enim solus sensus non recipit, sed cum sensorio, ut bene Aristoteles dixit, cum eius euentia a corpore pendeat , nec sine corpore esse possit Nunc videamus quid ad primam consequentiam, quam deducit Aristoteles, veluti impossibilem, si intellectus immixtus non statuatur: afferat Tabarella , quandoquidem examinavimus,4 confutauimus ea quae ad secundam, nempe sit intellectus non esset immix tus, tunc ei aliquod organum esset, sicut sensitivo . Erat prima Aristotelis sequela si intellectus esset mixtus corpori,tunc esset qualis, nempe calidus, aut frigidus i sed consequens est falsum ergo& antec dens. Quod consequens sit *lsum non probatur ab Aristotele, inquit aduersarius neque potest probari.nisi respectu habito ad operationem intelligendi, ergo non potest intellectus dici immixtus, nisi ut respiacit operationem, & ita ratione organi, non autem simpliciter, ex quo non infertur separabilitas. Averroem autem, qui ex hoc immortalem intellectum deducere nititur insuffcienter argumentari ostendio inquit enim Averroes in expositione huius particu Iae. quod si intellectus esset forma mixta corpori, tunc esset qualis, scilicet, aut temperamentum, aut consequens ad temperamentum utrumque est impossitate ergo, quod primum sit impossibile, probat Averroes, quiali anima sensitiva non est temperamentum, vi ostendit philosophusa de amma, quanto minus anima intellectivi secundum vero probatur labaristotele, quia si esset forma consequens temperamentum, tunc illi esset aliquod organum,sicut sensitivo, totam hanc argume tationem refellit Tabarella, primo, insumcientis enumerationis
redarguit Averroem , cum inter formas comixtas corpori, adhuc coninnumerari possint formae elementorum . quae neque temperamemum
sunt, neque sormae organice sed hanc calumniam statim corrigit, uti dens Auermem loquutum fuisse de formis perfectis, nci autem di impersectis, quales constat esse sormas elementorum i secundo, explicat consequentiam illam , intellectus fieret qualis eum enim constet
intellectum non posse proprie fieri aua dici qualem, ut corporibus