장음표시 사용
231쪽
potentiae, honoris, ici facere censentur H loquuntur, suspecti sunt. tamquam suliartorres , maledici, in aliorum mores dicere parati ii tacent, malignum aliquid meditari cententur, aut ineptum: stultum, ut Persius tetratur, inquiens. His sequis de gente';rcosa cen urioaxm D cat quod satas ea sapio mihs, non ego curo Are quas Archesilas, aerumnosis Solonis Ου qa capite, o gentes lumine terram, Mum ura cum secum is rabiose silentia rorinr, Atque exporrecto Irutinan a verba labiaut segros veteris meditantes somnia digni, De n hiis nihil, in hilum nil posse reuerti.
Atque ita, miseriin infelices philosophi, non solum ludibrio habentur, sed etiam ab omnibus lacerantur, sed iam, satis superq; digretsi sumus, ac praeter intentionem; non enim propositum mihi fuit scribere pro philosophis apologiam nunc eo, unde discessit, nostrare-
Non equidem existimarim aliquem ex praedictis philosophis dolo malo, aut quod ita ipsi sentirent, hanc Aristoteli tribuisse opinionem sed ob validam aliquam rationem, a qua decepti fuerint, quam hoc capite aiserre dc confutationem aggredi designaucram i verum quia nimis prolixus estet sermo, degentes taedio a inceret propterea, id in sequem capite exequemur .
Causa erroris affertur, h. sententia 'ignatur Caput VI.
m autem deceptionis primariam, ego
mi existimo, fuisse maximam opinionem , quam Pg; Quid de Aristotele coceperunt Putarunt enim, eum S veluti extra aleam caeterorum hominum o situm in omnibus recte sensiisse, ac propterea
i g, etiam in re tam obscura, difficili, qualis
Q NM est humani animi natura, doctrinae acri uiam 1 QAn ab ipso expetiuerunt, quam neque requ teres S neque expectare poterant, quandoquidem,
de quibusdam, quae naturalis cognitionis vires excedunt, inter quae animus humanus, o ea, quae ad ipsum pertinent, connumerantur, exacte, secundum Omnem veritatem dicere nullius hominis est
232쪽
De immortalitate animorum. 213
nisi superioris numinis spiritu afflati,in lumine illustrati, iuxta illud Psalmi in lumine tuo videbimus lumen putarunt igitur Aduersarii
Aristotelem statuisse, unam numero in unoquoque numerato homine esse animam eiusdem generis,in naturae, quae multis praedita esset potentijs ac facultatibus;potissimum autem vegetali, sentiente, atque intelligente seu Principe, quod rei veritate verissimum est, at vero Aristoteli ignotum fuit, putauit enim,sicut & Plato suus praeceptor, humanum animum ex duplici substantia constares, diuerti generis , una scilicet organica, corpori mixta, atque materiali, genita, corruptibili, qualis est , vegetalis dessensitiva, altera vero inorganica, immixta,in immateriali, prorsus ingenita, ancorruptibili, qualis est intellectus, alterius omnino generis a priori, ut aperte rictoteles multis locis docuit, sed potissimum is a de generat animal cap. 3. Noluit enim Aristoteles discedere ab ea, quam veluti certissima, sibi proposuit, regula, ut ille animae partes, seu facultates, quae in sui operatione corpore necessario indigerent, a corpore inseparabiles essent,ut si ambulate necessario requirit pedes, ergo ambulandi facultas inseparabilis est a Pedibus, quae autem corporis ministerio no habent opus, a corpore staparabiles sunt. Quare dc vegetatis,in sensitiva, quae necessario corporeis organis indigent, inseparabiles a corpore iudicantur; intellectus autem, cum nullo corporis utatur organo, neque cum eius actione communicet aetio corporalis, tamquam aliud animae genus, separari atque distingui a sensitivari vegetali, ut perpetuum a corruptibili. reputabitur, ut clare docuit non ibium loco nuper allegato a. de generi
animal veru metiam a de anima parti ar. Non me latet, Sanctum Thomam, grauissimum philosophum, necnon alios ex ipsius schola, viros doctissimos, ex Aristotele aliter sentire, di validiisima cum ratione, non solum ex rei natura , qua in verissima est, sed etiam ex aut horiritate eiusdem Amtit. a. de anima tex. I. 99a tamen ego non solum cum Averroe, veru metiam cum alijs multis, doctis, d perinateticis
philosophis, existimo, Aristotelem fuisse in praedicta sententia, ut exi. stimarit scilicet, duas animae partes, diuersi generis inesse homini; unam corruptibilem calteram vero incorruptibilem. Locum veto citatum a de anima ιμ scis sa indigere diligenti disquisitione, ut infra, Deo iuuante fusius declarabimus, cum disputationem hanc examinandam toponemus , ubi post recitatam hanc Aristotelis positio. nem , his falsitatem ostendemus eiusq; fundamenta, rationes confutabimus . cum praedicta sententia de duabus animabus, uore merito damnata fuerit in Concilio generali ..' a Sancto AugR
233쪽
stino,in caeteris Patribus, tamquam haeresis Manichaei & ita a nobis Pariter damnetur. Nunc vero, quia Aristot mentem, sententiam
exponimus , statuimus , quod Aristoteles, duplex animae genus in homine esse putauerit, num corruptibile, quod comprehendit sensitiuum, & vegetatiuum, alterum incorruptibile, quod est intellectus, quemadmodum existimarunt ex peripateticis Philoponus, Simplicius, Themistius,in omnes Graeci, uno excepto Alexandro, aut ad minimum, quod non sit ita certum apud Aristotelem , quod una sit in homine anima unius substantiae, & naturae, ut aduertari j supponunt. cum nihil implicet etiam apud bonos peripateticos, dc Aristotelem , ipsum ex pluribus actibus componi unum per seu modo tamen ex illis pluribus actibus, unus tantum obtineat vicem actus &Ἀbrmae, vitimus scilicetis perfectissimus i reliqui autem tamquam imperfecti, ad ultimum ordinati, stent ex parte materiae,in se habeant ut potentia, ac veluti genus ad disserentiam , in diffinitione essentiali, ut clare docuit philosophus r. me hisc. ev. s. 6 P. cap. vltimo, &fuse Scotus sntentiar dictina II pias. s. atque ita Aristoteles nihil absurdum putauit, animam humanam esse unam formam, quae tamen constaret ex
duplici actu, uno scilicet corruptibili, qui se haberet vice generis de potentiae , vegetali scilicet dessentiente altero vero, qui esset telos, de perfectio, siue ultimus actus. Intellectu scilicet, a quo homo in specie, dc actu ultimo constituitur, quod aperte etiam significauit μὰ degenerat anima cap. I. cum dixit, foetum primo participare animam vegetalem deinde vero sensualem ac ultimo rationalem, qua homo est. Cum itaque ipsi i tamquam certissimum assumpserint, animum humanum, apud Aristotelem esse unius substantiae & naturae: in omnibus paralogizarunt, ac potissimum Pomponatim Messi de immortaliuιe anima cap. r. prope principium, ubi ex eo quia humana anima materialiter operatur,ut vegetatiua; non omnes formas recipit. ut sensitivas necnon corporeo utitur organo, temporalia. caduca affectat ipsam eandem veraciter,in simpliciter mortalem esse colligit cum tame Paulo ante, ex eo quod formas omnes materiales recipit, quod recepta in ea, sunt adtu intellecta quod non utitur organo corporeo quod
aeternitatem, superna affestat, contrarium deduxisset , eamdemqlesse immortalem statuisset. Quare factum est, ut non solum hoc capi te i veru metia sequenti,4 alijs duobus libellis, Apologiae laesensorii contradictoria de humano animo, simul astit mare coactus fuerit, simul enim immortalem dc mortalem ipsum dicere non dubitauit; sequenti autem capite, nono scilicet, haec habet verba statim in prin
234쪽
Decim mortalitate animorum. I S
cipio capitis cum itaque primm modin ponens intestinisum realiser H gui a sensiuiuo in mortabita secundum omnes impugnaim fit modos, fetuae .ponens quod intesiectivum est sensiuiuum sunt irim re iactile es s liciiιν --
moriale, o secundum quid moriale is valde amistam, nec conuenire videatur AriBMeli. Reliquum eis, ut ponamus vltimam modum, qui ponens senstituam in homine demtificari cum inresciuo dicit quod essentialiser, o vere hι es moriale sed secundum quid immortale est ut ordisne procedamus, dicemus iuxta in quinque dicta insuperiori visuis est primum quidem nos simplicitis concedimin , quod intenctivum o sensitiuum in homine ident caiu rn re verum insecundo nos discordamm . quia dicimin, quod tale vere eo simpuriiιν es moriale secundum quid vero, o improprie immortale . Quam vero absurdum sit, duo simul contradictoria de eodem assit mare, unicuique notum est, cum hoc sit merein simpliciter impossibile, quod autem mortalein immortale contradictionem includant, non est dubitandum quandoquidem affirmationem .in negationem continent eiusdem praedicati de eodem subiecto, aut enim humanus animus vere proprie est mortalis.& tunc nullo pacto poterit esse immortalis , aut e conuerso: nulla igitur,4 vanistima erit distinctio a Pomponatio allata, quod animus humanus per se, ac simpliciter sit mortalis, secundum quid vero sit immortalis, vidit Pomponatius hoc absurdum vi illud sit hi ipsi obiecit cap. a. sequenti autem capite ab ipsos expIicare cupiens, statuit animum per participationem dici mortalem, desim mortalem, longe autem diuersum esse ιcontinere immortalitatem, Willam eandem participares multa enim, quamuis mortalia immortalitatem participant, ut omnia,quae sibi simile gignunt secundum speciem in omnibus diuinum numen adesse Aristoteles, Hera clitum laudans, dixerat, hominem, ita diuinitatem participare. h ius rei etiam exemplum attulit Aristot enim, Averroe referente, lunam participare terrae naturam dixerat, quamuis ex ipsius sententia sit incorruptibilis, terra autem corruptibilis ι sed o bone Pomponiati,
quid dicis numquid principia philosophiae naturalis, tam cito dediscis 3 quomodo idem potest mortalitatem,& immortalitatem particia pare, si mortale, immortale differunt genere , quae autem differunt genere,dit ferunt subiecto nullo igitur pacto potest unum, idem p
ticipare mortalitatem, immortalitarem, aut mortale,in immortaledici ratio autem euidens est, quia quod est mortales ita est, ut posite non esse huius autem radix est, potentia contradictionis, quae est cum materia, quod autem est immortales, ita est , ut non possit non esses
hoc vero quia caret materii Animaduertit hoc Pomponatius vis
235쪽
, quippe acutissimus , tamquam ad aliud responderet solutionem iii sinuauit in eodem capite, in responsione ad secundum dubium cument: dub taset quomodo possit dici animus secundum quid immortalis, si simpliciter sit mortalis , aut enim vere proprie est immortalis, tunc ma proprie erit m os talis , aut e contra is inter haec non d . tur medium , respondens inquit secundam Hibitati,nem dicitur. quod inter proprie est improprie non datur mediam tamen per participationem propriet ritim GIs mediam, sicut licet Inter stibstantiam es accidens, non cur metum nihil enim ect, quod non sit, vel Aubsantia i ci accidens νιamen ab Io ponitur participare de proprietatibm viriusiue e sicut is moueri secundam p:rtem, ponitur medium inier moueri per sed per accidens ut dicitur quiaeto phisicor. quare animin humaninis si improprie dicatur immortalis dura vere mor-ιalis ect panicipat tamen de proprietatibin immortalitatis.
Hanc eandem responsionem sequutus fuit Tabarella, loco a nobis
cap. praecedente citato tibiago demente humana cap. p. illam vero melius etiam quam Pomponatius expressit statuit enim humanum animum non esse medium inter mortale,& immortale, per veram extremorum Participationem, at solum per eorum similitudinem s sed contra Pom-Ponati responsionem, ita arguo. Aut humanus animus vere est mortalis vel immortalis, aut non vere, si vere est immortalis , aut mortalis ergo per ementiam, & sui natura est immortalis, aut mortalis mori autem per participationem proprietatum si non vere, ergo neque
Per participationem proprietatum , quia ubi non est essentia alicuius rei neque possunt eme proprietates illius rei quare melius Zabarella
dixit, non per veram extremorum participationem animum eme medium inter mortale, desim mortales sed per solam similitudinem. In tegrum igitur remanet argumentum, desin suo robore, quod sibi ipsi obiecit Pomponatiui nempe si non verein proprie intellectus dicitur immortalis , non minus dici possiet alia quaelibet resa canis scilicet, aut lupus, quod argumentum pariter,in contra Tabarellam militat. Nec minus sibi met ipsi pugnantia in absurda Pomponatius loquitur ex falsa huiusmodi positione, libella etenim de immortalitate animae cap. R. ct eo ubi praedictam suam statuit positionem , his praecise verbis loqui. tur, potissimum cap. p. paulo post principium . Et primum quidem nos
simpliciter concedimin, scilicet quod intellectivum,er singiuuum in homine 1dentiis Iscantur in re, verum in secundo nos discordamin, quia in cimm quod tale vere est simpliciter es moriale, secundum quid vero inimproprie immortale. capite
praecedente, etiam paulo post principium inquit, sed paruer cum ipsam.tIeriauiIer operetur, ut vegetativa, non omnes forma rccsit, ut sensitiua , est eadem Disiligo by Orale
236쪽
eadem organo corporali litur, temporalia is caduca assectat, probabitur quod ipsa veraciter, orsi liciter Ist moriatu Hrum ex ea parte, qua inita it secundum
His autem omnino contraria, & e diametro pugnantia, paulo post
statuit eodem capite nono ι cum enim pro comperto decreuisset intellectivum, densitiuum esse idem re atque unam dc eandem animam esse sentientem, intelligentem, haec habet verba Verum omnia aperta sunt ex prassioris, ne a vita es contrarietas in Hectus enim absolute is qua inusiectus eis omnino immιπι-.se separatu es, at humanu utrumque retinet, nam separam a corpore, ut sebiecto, non separatur vero τι obiecto.
Ex quibus ita arguo, intellectus quatenus intellectus,est immixtus, separatus ergo intellectus per se est immixtust separatus consequentia est clara apud bonos logicos, nam praedicatum secundum quod ipsum, est praedicatum per se, labet maximam necessitatem,eX Arsos. I. posterior. ιαμ ρι . ex Averrois partitione , quod si est praedicatum per se,& necessarium, ergo est praedicatum simpliciter,in verum; nam quod est per se tale est simpliciter tale, quemadmodum quod est secundum accidens tale est secundum quid tale si ergo intellectus quatenus intellectus,est immixtus, leparatus , ergo intellectus simpliciter, di vere est immortalis, non autem ecundum quid , dc per accidens, ut ipse inquit, quinimmo in alio etiam sibi ipsi hoc loco contradicit , cum enim dixisset paulo ante animum humanum simpliciter, ac vere esse mortalem hic dicit, intellectum humanum , qui apud ipsum est idem re, quod animus, esse desseparatum siue immortalem dc non separatum siue mortalem nam inquit ipse, separatur
a corpore, ut subiecto, non separatur, ut obiecto contra quod arguo. separatur a corpore, ut subiecto, non separatur autem, ut obiectos
ergo per seri simpliciter, est immortalis, per accidens vero, secundum quid est mortalis probatur sequela; nam esse separabile a corpo- re, tamquam subiecto, dicit esse separabile ab intrinseco, ex ratione ementiali, quia est non dependere secundum esse, ab intrinseco a subiecto esse autem inseparabile ab obiecto, est esse inseparabile ab
extrinseco, cum potentia quantum ad operationem tantum, pendeat ab obiecto atque ita potius contrarium est asserendum, ex ipsiusmet Pomponati j concessis Mempe animum humanum simpliciterin vere esse immortalem,secundum quid autem, ac per aliud, siue improprie eme corruptibile nempe ratione potentiarum,vegetatiuaein sensitivae,
quae indigent organis corporeis. Et paulo infra, eodem capite manifestius sibi contradicit, volens enim respondere authoritati Aristot.
237쪽
gi centis a metaphi contextus . quod nihil prohibet aliquam formam remanere post compositum, ut animam fortasse non omnem, sed i tellectivam haec scribit . Et quod dicitur de exiva . a metaphisicor non approbo, flexandri resten onem , quam ibi refert eommentator ex Themio relati ne Aad filice initali de inusiectu agente4 nam intesiectus agens non ect forma hominisci sed ini stetitur de inusicera posibili, qui quandoque intestigis es quandoque non corrumpitur enim quodam interim eorrupto, idessensitivo cui ideπινα fatur. Verum Ari L Lud inussim de per se non per accident quasi dicas nihι prohibere eum manere qua inraeciam es , non qua humanus eum in primo de caelo demonseratum sit, quod omne genitam eorrumpitur. E lib. r. apologia ea 7 non satis longe post principium, volens suam sententiam confirmare in ostendere, nullam Aristotelis aut horitatem illi aduersari, inquit Ideos dicendum censemus, est Arimielem proculdubio sensisse animam humanam, moνιalem simpliciter, ultimisamen harum authoritatum H pugnare; quapropter sciendum es, multas propositiones esse per se necessarias qua tamen secundum accidens sunt immis biles veluti Themis .c guerrore, Alberim, Thomas , uidius, est quamplures ali posuere eienim con sinuum es diuis bile ad infinita, omnis moim es continuus omnis motin eis μ' Ioeliabitu in infinitum H tardabilis 3 omnes enim hae sun necessaria est ab Arison possae in o. hiscor tamen in . eiusdem dicit, nastum conrinaum ad infinita posse Eluidi quandoquidem res narurales sint terminata secandum maximum fr-μnimum diciti in eod mu stum motum localem esse passe continuum ces nihil poses in infimium velociter, vel tarde moueri eadem ratione, quia silicet omnIanaturalia sunt rermiuata quare ramesper se ista se necesseria ριν accidens tamen sunt imp ibiles . anesio autem per se necessaria non secundam primam. vel scandam modum ricendi per se , quia su esset merum imposibile, sed 'cundum reritum morim quies, quod se dicta propositones sumaniu secundum se est in in uniuersali , or abiffracto a diaerminata materia sunt vera propositi
nes unde motin qua motm est non m localis vel aberationis es in sui gener si Me est continuus, licet in determinata materia non si contiguus, ι..thiscondicis Aristos eontinuum etiam sumptum in sua generalirare, or non ut in naturalimareris,dividitur ad in is 3 sed in determinata, utpote naturali, se diridi non potest i rti Ratua1ur de velocitaIe 94arduate, quare proportionabibie suma rur per accidens, fluuii Ic se dicita enim nec Finu per se id a siliari seu tru quare per accidens ei oppossum semitur,ut altera comm cI.m est is, determina. ra materia, unde fit vimultavrriantur pugnare, qua tamen minime pugnant, quia non secundum idem sumuntur ι unde incere omne continuum diuiae ad in Fnita est, sium sic diuidi, oppositionem non habent se unam sematurpe se Ici- me inne coniis sum diuia ad Gnisa sua cirmato est, est affractum a mate
238쪽
De immortalitate animorum . I '
ria sensi sis, nultam autem continuum se riuiditur. Leoniunctum materias sebili, pariters dicatur de caeteris, o Aristris modo enuntia unam modo aue
ram secundum quod conueniι proposio quamquam quasi semper viatur ea,quae esper se i philosophorum nami stermones viis pluribuW.accipiuntur secundum ea,quae sun perse, tametsi aliquando ponanι ea qua sunt per accidens per qua dicta, do potes patere solutio ad ea qua opposita δεηι dicιmin uas inήHectum, opes pracedere, ese οὐ subsequi corpuι, loquendo de imesiectu per ρι cum enim nusia
rntesiectus indigeat corpore visubiecto, non sibi repugnat, qua inlesiectus eis o praecedere est subsequi veluti omnis motus qua motus es pose 2 incin itum velocisario tardari, mi phisicor dicitur, at qua humanus neque potes pracia re neque subsequi cum simul sit, o non ι cum corpore, quia Is text. a. de anaisma in mortalibus impossibile es intesiectivum parari a sensitivo Mao ιμι. s. de anima sne hoe, iris passuo imulem nihil intestui anima licet ratione
sui neque incipiat, neque desina , sedgua sensu ι conιanctus es quare nihilcontra nos dieque Aristot sibi contradixit. Quo toto verborum processi, contrarium plane ostendit, eius quod Proposuerat, patet enim inde concludi,intellectu esse simpliciter, per se immortalem, secundum quid vero, ter accidens mortalem, unde succurrit mihi, illud Pomponatio euenisse, quod & Balaam, legitur in sacris litteris, qui cum maledicturus accestisset, conuersa lingua pro maledictione benedictionem protulit si enim intellectus quatenus intellectus, est immortalis, & haec propositio absolute sumpta, est neces.saria, ergo inbellectus simpliciter, & vere estimmortalis, quod si postmodum, ratione, qua colungitur sensui,& organis corporeis utitur, est mortalis hoc est,secundu quid, ter acciden S; unumquodque autem debet denominari ab eo, quod est per se, non autem ab eo quod acci .dit, ut consuetum est philosophis, teste ipsemet Pomponatio Ani. mus igitur humanus, immortalis dicendus est, non mortalis, Haec P m ponatius, ici quibus quamuis multa confarcina uerit, quae diligentiori indigent lima, ut est illud, quod aliqua propositio, quae absolute est necem:uia secundu quid possit esse impossibilis falsam enim hanc regulam existimo, nam quod necessarium est esse, impossibile est non
esse exempla autem allata de continuo, & de motu id non probant, cum in diuerso sensu accipiantur, simpliciter,in secundum quid haec enim propositio, continuum ut continuum,est diuisibile in infinitum si mathematiee accipiatur est necessaria, quia abstrahit a materia sensibili. si autem phisice accipiatur, est impossibilis quinimmo si recte accipiatur, etiam phisice, erit vera sumitur enim illud diuisibile,non
actu, sed potestate, quod pariter dici potest de motu, tamen ipsi prae
239쪽
termittemus, ne limites nostra disputationis egrediamur,in ambitioisse ad aggerandam libri molem, multa absque delectu in unum congessisse videamur Manifestissime autem idem doeet cap. s. saepius citato, libelli de immortalitate anima circa medium his verbis . Sed pro tam dicitur intesiectio non esse in organo, ct in corpore, quia modo quantitatis eo corporalinonectine , quapropter potest lesiectus reflectere supra seipsum, discurrere est
mniuersaliter comprehendere, quod virtutes organicae est extens minime facere queunt, hoc autem totum prouenit ex essentia amesiectus, quia, qua intellicrus eumn pendet a materia, neque a quantitate, quod Ahumanus Iesiectas ab ea pendet, hoc est, visensiui coniunctus es, quare accisi, i, qua inresectus es a materia est quanii at dependere, unde es eius operatio non est magu ab racta, quam essentia nis enim intesti iis haberet, quod ex se possu esse sine materia. Intellectio ipsa non posset exerceri nisimodo quantitatiuo Meorporali. Quibus verbis nihil clarius, aut apertius esse potest, it aut mirandum vehementer sit, virum doctissimum alioquin, solertissimum, adeo turpiter breuiusculo sermonis spatio, tam saepe suam ipsius sententiam oppugnasse, de sibi ipsi contra dixisse. Satis igitur superq; ut omnibus patet, qui a veritate persuaderi velint, ostensum, ac demonstratum fuit, tum ex re ipsi , tum ex aduersati j consessione sententiam Pomponatij, qua humanum animum ex Aristot mente mortalem statuere conatur,esse falsam de impossibilem, quam cum pariter Tabarella sequutus fuerit, non opus est de . nuo peculiari ipsius nomine confutare. Vnum tantum apponam illustre eiusdem testimonium quo tamquam purus philolbphus,4 ex meris naturae principi j quinimmo cc ex Aristot ipsius doctrina humani animi immortalitatem ingenue confitetur. Hic inquam Taba- rella in opere de rebus naturalibus, quo multas,in eas non minus subintiles, quam dilucidas habuit disputationes . Opustulo de accretione nutritione cap. s. non satis longe a fine capitis, haec testatus fuit. Non possum hic me continere, quin dicam id quod mihi eum locum consideranti venis in
mentem, quo non credo e riPotelem cogitasse, quamquam istud cogitare maxime Eebaut sumitur enim ex eo loco es ex Arisor eonfessione, argumentum aliquod. mel saltim coniectura de animi humani immorsalitate; cum enim de anima ex rante qua ignob byssima omnium animarum es loquens ibi Ariuot faIeatur, eam esse modo aliquo immaterialem, est eleuatam est liberam a nexu materia, quia potest socm a partibus f materia separari credendum est , animam sen dem ulto eleuatiorim se sed maxime omnium.animam rationalem . proinde ita esse ι. bcram a nexu maIer a ut posit etiam a tota sua materia separari, si aliae pamιes animae sent a parιιbus hamateria separabiles eo enim negas non haberes
240쪽
De immortalitate animorum. 22 I
sis cosent eum rationi. Et quamuis dicat se credere, Aristotelam hoc non cogitasses; ne ipse inconstantia redargueretur, cum alibi de mente Aristor contrarium Ostendissct tamen a trirmat, hoc ex configione Aristotelis desumi, quod vero dicit, posse ex hoc argumentum aliquod, vel saliena conie- cturam de sumi non mirum est hoc enim dixit ad distarentiam exactae demonstrationis in re enim tam ardua exactas temonstrationes accipere est difficillimum, non parum autem est, validum argumentum afferre, aut sollem coniecturam, qualis haec est praecipue ad hominem , ex Aristot consessione. Reliquum esset nunc Castellani opinionem confutare verum quia tam manifeste absurda, Meronea es , ut statim seipsam prodat, propterea illam silentio praeterire con 'sulatus iudicaui. Hoc saltem contra ipsam afferam mon posse inteli e tum esse substantiam potentia, ut est materia, quemadmodum ipse somniauit aut enim intellectus est anima, vi ipse idem statuit, cum sitentelechia. &ita est actus non potentia , aut est animae particula ractunc idem pariter dicendum est hoc autem fuit satis abunde ab Aristor. demonstratum a deamma cap. I. ex susticienti omnium substantiarumcnumeratione. Quare confutata Alexandri sententia cum qua conspirauit Portius confutata Pomponati, opinione , quae fuit etiam Za-harellat ac reliqua etiam ultima explosa Concludi potest, omnem inodum, quo hucusque peripatetici animum humanum mortalem ex sententia Aristot statuere dc astruere conati sunt, esse falsum Mimpossibile . Contrariam vero illi sententiam, scilicet quod sit immortalis, esse veramin necessariania.
Recensemur reliqui modi , quibus alj extra Arines sectam conati sium pendere , Animum humanum mortalem, ac potissmum Democrius , Epicurus , Lucr
tius, Huppocrates . yalenus, s Stoici. Caput VII.
si pro suscepto munere id mihi sussieeret, quod hum Dque probatum fuit, omnem viam, ac modum hactenus ex Aristot sententia ab aduersariis assignatu ad proba dam, atque astruendam animi mortalitatem esse fallum , impossibilem tamen ut magis elucescat veritatis constantia,