장음표시 사용
371쪽
a pstientia simpliciter nisi prima forma qua nihil ιntestigi extra se secessoria eius, quidit eius Halia autem firma es essenii iuuersentur, in quiditate Messentis,quoquo modo, est nisi esseι hoc gen- enitum . quod scimus ι βιenopia anima , non possemin intelligere multitudinem in rum abinactis, quemadmo dum nisi sciremias hanc naturam intellict- , non posserem Inieluere, quia vi tutes mouenies aburacta debent ese iniecteam. Ob hanc eamdem rationem Scot- a sentent. dis. s. quas. S. Dιco gitur. Statuit Angelos in eadem specie esse numero distinctos, atque multiplicatos his verbis. Dissigitur, quod omnis natura qua non ea de se istam purin . potes penes illam re litatem secundum quam ere natura . esse phtentiatis, ad realitatem utim qua eskae natura est scut de se non includi aliquam miliarem quas singularem sita non repugnant sibi, quantumcumque tales oritura, ct ιι pote ιnquanto cumque talibus inueniri in eo tamen quod in necesse esse ex se eo determina
si in natura, ad esse hoe, quia tantum es, quantum potes esse, quia, quicquiae potes esse in natura . est ibi is quod determinatio, non potem e per aliquod extrinsecum ad singuiaritatem se ossibilitas sit in Natura, per se adcin ita. um secus et cin omni natura posuit . ubi Mect eadem multitudo. Quibua verbis in alijs succedentibus, in responsione ad primum fatuit Scointus, omnem naturam quae includit aliqualem potentiam, posse deinterminari, ab intrinseco hoc est abesse, ut dicunt, existentiae . quia tantum est, quantum potest esse alias natura communicabilis pluribus, & ex consequenti, infinitis, esset actu infinita, quod impossibile est, nisi in Deo. Haec autem responsio sum cient illima est , ad solis uendum propositum, ab Auertoe argumentum tum quia est excipissius contestione accepta tum etiam , quia est rei naturae,in vera Phulosophis principijs consentanea, tamen, quia Aristotelis dogmatibus non concordat, cum Aristoteles ubique dixerit, in iis, quae carent materia idem esse essentiam .in existentiam , ac proinde tales sub stantias esse simpliciter necessarias, ut ipsemet Scotus, Vir certe acu tissimus,4 ingenue peripateticus consessus suit , loco nuper citato. his vel his. Sed dissordamis ab eo in hae propositione omnis quiri ac non Minbem materiam ea firmabie necesseria ιὰν ideo in conclusione rationabilim euenim Theologo , discordant a philosepho in principio propter quod 3ene aliquans
ronclusionem consiluinter discordare in conclusione quam errare cum eo in eo
elusione o scordare ab eo in principio, propter quod i e errauis. Ita enim
roncordare cum eo . nec e philosophari, nee theologιte ire, quia ratis non Aiae raraomm . qua et alea apud philosophum, quia nee philosephis concedere con et onem, propter princip/um Hud, nec ad conclusionem suam habet prisco um
372쪽
Propterea cum S. Thoma alteram afferimus responuronem,& dicimus'. intellectum quamuis careat materia ex qua constet, tamen non a re re materia, in qua sit, cum actus , dc forma corporis sit, siue Paristicula animaein formae informantis corpus ut saepius antea dictum
est, & hoc illis sufficit ad distinctionem numericam etiam postquam
separata est, a corpore, cum in ipso haec habitudo ad corpus, quam initio contraxit, semper maneat, quandoquidem, de ratione inrmae est, de illi intrinsece, M substantialiter competit, ut est altera Pars compositi. Ad secundum vero argumentum, in quo dicitur, intellectum, II non emet unus, fore singularem , ac proinde potentia intelligibilem,respondetur distinguendo, illud singulari vel enim sumitur singulare pro natura indiuidua, per se subsistente, omnibus alijs circumscriptis; de ita conceditur , intellectum cuiuslibet hominis esse singularem, quemadmodum etiam dicimus, unam quamlibet intelligentiam me singularem vel sumitur pro natura subsistente in materia quanta, a qua accipiat esse rac conditiones singularitatis inita negatur intellectum in hac significatione esse singularem. Hac supposita distinctione, ad minorem dicimus vi ad eius probationem. quod si accipiatur, intellectum esse singularem , iuxta primam significationem, quemadmodum necesse est sumi, etiam ab Auertoe , qui ipsum statuit unum in omnibus hominibus quamuis enim non sit unus in singulis, est unus in omnibus, . unus in seipso, quod singularitatem dicit, ac propterea ipsum, nam quandam intelligentiam Averroes este dixit, hoc est, unam quandam per se subsistentem naturam immaterialem. Nullum sequetur absurdum, eorum quae deducebat Averroeli sed tunc sequerentur, si statueremus, ipsum in. gularem, iuxta secundam significationem .sequeretur enim esse phanistasma, solentia intelligibile, si non esset abstractus a conditionubus materiae, atque ita haberet rationem mouentis, non autem,
ii sequeretur etiam recipere intelligibilia singulariter, quia ipse esset natura singularis, hoc est contracta ad materiam . Ita etiam non dissertet a sensu, vel imaginatiua, cum utraque reciperent singularia
ter, hoc est non sine conditionibus materiae, ac pariter, res in animi. hue intellectu existentes, non differrent a rebus extra animam quantum spectat ad esse individuum,4 singulare, quia a facultate singulari hoc est materiae quantae mixta de in materia contracta recipe- Tentur. Ad tertium vero argumentum in quo dicitur, si intellectus sienumero multiplicatus i tunc eiusdem rei conceptus esset numero dia
r&3, dcvlem Uecie, quare conceptus illi diuersi numero haberentalium
373쪽
De immortalitate animor iiij. 36s
alium communem conceptum formalem, ratione cuius intelligibiles essent,in sic de illo conceptu, cum pariter recipiatur in diuersis intellectibus, nec non de alijs, usque in infinitum. Respondetur falsur esse totum hunc processum argumentandi quod enim primo deducitur, si intellectus est multiplicatus eiusdem rei conceptus est idem specie numero autem diuersus, falsum est, nisi recte intelligatur.
Conceptus enim rei dicitur esse unus in multis inuinimmo in omnibus intellectibus, ratione rei extra intellectum exiitentis, cuius natu ra ita intelligenda est, ut manet, si vera futura est intellectio irae ita dicitur unus specie.
At vero ratione specie intelligibilis, siue species intelligibilis e
obiectum intellectus, ut Scoto placuit, siue ratio intelligendi, ut S. Thomae, multiplex est, siue diuersus numero quia eamdem rem, variae species repraesentare possunt, variis intellectibus iis ita idem conceptus , qui penes rem repraesentatam , est unus specie lenes speciem
repraesentantem est numero multiplicatus. Cum vero deducitur, erisgo hi conceptus diuersi numero, cum intelliguntur, necesse est, ut habeant unum communem conceptum, ratione cuius intelligantur:
neganda est consequentia nihil enim impedit quamuis sint singui res, quin sint intelligibiles, cum eorum singularitas non sit cum materia, a qua impeditur intellectio, desquando intelliguntur, per aliam speciem intelligibilem , quae dicitui secunda intentio, non intelliguntur nisi ut res repraesentata in ita non dabitur processus in infiniatum, ut fallo deduxit Auermes, sed oportebit sistere, in secundari tentione ultra quam non daturalia. Quae omnia adeo egregie d
Cuitia. Thomas tum in opusculo contra Averroem, tum etiam a rontra gen
u eap. n. O . par summa quaes. β. articis in restonsione ad tertium, ut nihil amplius addi possit. Hac eadem responsione, quartum soluitur aris Sumentum, in quo supponebatur araeceptorem discipulo eandem scientiam communicare, ac propterea necessario eundem requiri in utroque intellectum, nisi dicendum sit, scientiam esse formam naturalem, ut est forma ignis, quae cum sit una specie, numero multiplicatur in pluribus. Quod enim supponitur, eandem scientiam, a praeceptore discipu. Io communieari, si de eadem numero icientia intelligatur est falsum is vero de eadem specie non concludit argumentum, ut vero hoc totum clarius ih telligatur, repetendum est, quod nuper diximus, uni cam dici intellectionem, ac propterea scientiam, ex unitate rei, quae
intςlligitur, quae cum unico modo repraesentetur, uti est multis intelle
374쪽
ctibus. unieam sui faciat notitiam . seu scientiam, quae specie est, naia , multiplicem vero diei ob pluralitatem specierum intelligibilium,quae in multis ae diuersis intellectibus, quamuis eiusdem rei imagines.
species, multae, ae diuersae reperiuntur . ac propterea sunt distinctae Numero, quod si dicatur, scientiam in praeceptore di discipulo es Unam specie dc diuersam numero, non concluditur intentum, habi. tus enim specie unus, numero multiplex unum specie arguit subiectum , sed numero multiplicatum. Neque obstat instantia, qua dicitur scientiam fore naturalem formam quae una specie communi Catur numero diuersis, longe enim alia est ratio, cum scientia connumeretur inter formas artificiales, quamuis non inter formas mere aratificiales, quae habent solum principium ab extrinseco ut aedificii Dr- mari vel machinae lignariae sed inter medias, quae et ii habeant princi Pium ab extrinseco, tamen habent etiam ab intrinseco impetum, αPrincipium,quo possint produci sine extrinsecos vel simul cum extrin. ieco, tanquam coadiuuante, ut est sanitas, quae etsi producatur, i Medico, tamen fieri potest etiam a natura aegrotantii vel absque Medico, vel solum edico adiuuante Inest enim unicuique princi Pium insitum, quo possit adipisci scientias, nempe Intellectus, de habitus principiorum , assidua singularium cognitione ab Intellectu ac. quisitus, quo potest unusquisque etiam ex se ipso scientiarum habitus sibi comparare, quamuis aliquando etiam ab extrinseco adiuuetur scilicet a praeceptore, qui eadem via scientiam indiscipulo producit, qua ipse proprio ingenio inuenire Osser, nempe notiores primur
discipulo conceptiones obi jciens, d proponens, deinceps vero occulistas excipiis deducens conclusiones, quemadmodun r. pocterio , sol dixit. Omnis doctrina , omnisi Uciplina intelliatus ex praeexιRemesse cognatione. Et haec pro solutione quarti argumenti sufficiant, quamuis Non multi roboris, aut momenti, etiam ab aduersarijs habeatur, qua ore, M Hieronymus Pontanus Averrois Pariter, in hac opinione sectator tib. . eap. o. asser clarillimam contra hoc ipsum instantiam , quia inquit ipse , si hoc esset verum oportere unum numero esse in istellectum praeceptoris, dc discipuIi, ut scientia a praeceptore discipulogommunicetur, tunc pariter necesse esset, nam numero esse animam hominis, . aliquorum brutorum, quae ab homine multa docentur.
Ad quintum vero argumentum,fusius Iibro sequenti, ex Aristot. genuina sententia respondebimus sed nunc etiam respondemus, quemadmodum , di praecedente capite, hoc attingentes respondimus, non esIe
375쪽
De immortalitate animorum. 347
admodum faciunt aduersari j qui volentes euitare inrmitum actu longe maius statuunt incommodum, nempe unum in omnibus homini. hus intellectum quod numquam Aristoteles pronunciauit, ut plim et aduersari,confitentur tum Pontanu tib ff. ap. r. capo . in princi. pio, d cap. s. in fine tum etiam Antonius Bernardus Mirandulanus, ob sp. de eversione singularis certaminis sic s. Non enim possumus
stire, quid Aristoteles ad hoc argumentum de infinito in actu dicturus
fuisset, ut bene animaduerti Sanctus Thomas in opusculo contra Auermem, cum hoc spectet ad Metaphysicam, cuius libri ab Aristotele conscripti, non extant omnes vel etiam , quia de ijs, quae spectant ad animam a corpore separatam , nihil certi potuit Aristoteles pro is nunciare, cum naturali lumine consequi minime possint, ut fuse Gaspar Cardinalis Contarenus , in tractatu de immortalitate animae, contra Pomponatium demonstrauit , quod si haec responsio quibusdam non satisfaciat, quamuis sufficiens sit licebit adhuc ex princiis p ijs Aristotelis certiva me respondere, quemadmodum respondet Sam. Thomas a. eontra gentes cap. r. supposito enim , quod mundus sit aeternus,in species humana sit aeterna, adhuc quod anima aeter . na sit multiplicata ad numerum hominum, tamen non sequitur,dari infinitum actu. Ratio est, quia finitum, &infinitum sunt passiones quanti, ut quantum, ubi ergo non est quantitas, neque est finitum , neque infinitum, quare,in substantia, sine quantitate, neque finita. neque infinita dicitur, ut Aristot docuit r. P0sico.partis. s. -H sico. pariis ultima, cum igitur animae separatae a corpore sint omnino immateriales ii e consequenti, expertes quantitatis, quia nullam habent materiam, nec ex qua nec in qua reliquum est, ut neque sint finitae, ineque infinitae , sed dicet aliquis nomnis multitudo est numerabilis, omne autem numerabile est finitum, quia omnis numerus est multitudo finita, ut dicebat Philosophus s. Metaphis cap. panis Is ergo Omnis multitudo est finita, siue sit rerum materialium, siue immaterialium. Hoc argumento usus fuit risto iph sic partis. o. a. Thomo I. an quasi ranici ex hoc eodem, statuit impossibile esse, infinitum in actu. in multitudine, quare Caietanus eodem loco inquit, ex hoc S. Thomam sibi ademisse omnem viam concordiae cum doctrina Aristotelis Existimauit namque Aristotelem statuisse, animas multiplicatas ad numerum hominum ex hoe autem speciei aeternitates sequitur infinitum in aestu, qstori hoc loco dieit impombile sed parcat vir doctissimus, meliu mihi videtur assequutus mentem S. Noma riserarapnsis Iute cap. n. a. ωιraisci,statuit enim, ut rei veritas est, non
376쪽
esse idem argumentum, quo utitur S. Thomas, cum argumento Atinctotelis Argumentum enim Aristotelis, ex eo procedit, quod Ponit
omnem numerum esse numeratum, hoc vero argumentum non prinbat, nisi de multitudine quanta, non autem de multitudine simpliciter omnis enim multitudo quanta est mensurabilis, unitatrimodo sit actu a multitudo non quanta non est mensurabilis ι mensurabile enim fluit a quantitate, o propterea, omnis multitudo quanta actu, est finita quod autem aliud sit multitudo simpliciter, a multitud, ne mensurabili, patet, quia multitudo mensurabilis est numerus, numerus autem non dicitur simpliciter multitudo; sed multitudo finita, Vt patet ex ri t. s. Metus cap. de quanto, ubi eodem Caietano teste, hoc Aristoteles dixit, quasi multitudinem infinitam excipiat quare, hoc argumentum Aristotelis , est argumentum probabile si de multu tudine simpliciter accipiatur, ut ipsemet Aristoteles fassus fuit, ac prinpterea logicum appellauit Argumentum vero S. Thomae, ex eo Procedit, quod species multitudinis sunt proportionate speciebus numeri a species autem numeri sunt factae per unum, siue resultant ab Vnitate ultima, quae specificat numerum 3 cum enim numerus sit quid compositum ex multis unitatibus ordine dispositis, non potest esse quid unum, nisi aliquod in ipso se habeat, ut materia dc aliquod, Vt formes forma autem habet rationem termini, necesse igitur est, in qualibet specie multitudinis, dari ultimam unitatem, quae det certam speciem multitudini, propterea unitate addita, vel diminuta , corrumpitur species numeri, atque ita, unitas constituit speciem, ubtitudinis, per modum formae . At secus est, speciem multitudinis mensurari ab unitates hoc enim est, per replicationem unitatis, praecisum, certum numerum reddi quare argumentum Aristotelis, huiusmodi est omnis multitudo, scilicet materialis in actu est aliis qua species numeri, sed multitudo infinita, non est in aliqua specie numeri Lergo: caetera probatur minor, quia omnis species numeri, est multitudo mensurata per unum, multitudo autem infinita non est mensurata per unum, ergo Ratio autem S. Thomae in prima Parte est. Omnem multitudinem actu existentem , oportere esse in aliqua specie multitudinis, sed quaelibet species multitudinis est finita ergo, probatur minor, qui species multitudinis sunt speciebus numerorum proportionatae, sed quaelibet species numeri est finita quia est multitudo facta per unum ergo Patet igitur non esse unam eandem rationem Aristotelis , QS Thomae 4rimo quia ratio Aristotelis procedit ex numero Ratio autem S. Thomae ex proportione
377쪽
De immortalitate animorum. 36'
ilone specierum multitudinis, ad species numeroruma secundo quia ratio Ar stotelis procedit ex mensuratione numerorum s Ratio autem S. Thomae ex ipsorum sermali constitutione. Haec Ferrariensis, in quo discursu, credo rei veritate fuisse assequutum sententiam S.I homae, quod patet ex subsequenti ratione, quam ibidem attulit, quae confirmat priorem rationem, subdit enim S. Thomas Dem multitudo in rerum naιura misens, es creara, or omne creatum, sub aliqua rena intentione creantis , comprehenduur non enim in vanum, agens aliquod operatur, unde necesse est. Podsubieno numero omnia creata comprehenda 1tur. Haec autem ratio, procedit ex eo, quod omnis res creata, oportet, ut habeat determinatam speciem suae entitatis, iuxta certam ideam, primo intentam a creat
re Constat igitur,arsumentum Aristotelis non tollere infinitum actu, ab omni multitudine sed tantum a multitudine quanta, cui repugnat infinitum, cum non possit pertransiri,' contra hoc infinitum
ipsum argumentatum fuisse A phsicorum. Constat etiam S. Thomam ex alio principio, non ex principijs Aristotelis, substulisse infinitum actu, ex qualibet multitudine, etiam immaterialium Quare etsi impossibile sit, rei veritate, dari multitudinem actu infinitam tamen, hoc non est ex principijs Aristotelis , cum Aristoteles nullo alio aris gumento, sustulerit infinitum acti, nisi quia infinitum est passio quant i quantum autem infinitum, actu non datur, siue sit coni,nuum, siue discretum. Sufficit autem nobis, ex hoc concludem, quod maledictum sit ab Averrois sectatoribus, non posse saluis omnibus Aristotelis principijs tueri immortalitatem animorum, nisi ad unitatem ab ipsis confictam,tamquam ad sacram anchoram confugiamus. Sed aliquis obijciens dicet, quomodo poterit multitudo, sine quantitate reperiri, si neque concipi, neque definiri, absque quantiatate potest' Quare & Arist.teles loco citato s. Metaph in cap. s. multitudinem , ut speciem quantitatis recensuit postquam enim, quanintum definiuit , esse diui iis in ea qua rnseunt, quorum ire me aut unum
quoque, unumqMid, o quod quid aptum est esse ipsum diuisit, in multitudinem, & magnitudinem,' in utriusque definitione, quantit rem assumpsit multitudinem enim dixit, esse diuisibilem, in non
continua Magnitudinem autem in continua. Nulla igitur poterit esse multitudo, rerum immaterialium, quae quantitatem non concernunt, ut suppositum est. Ad haec dicimus, quod etsi nobis non liceat definire, neque intelligere multitudinem, absque quantost men, non est negandum, quin multitudo detur, etiam absque quanto. Veluti enim, etiam si non viderem ius astra, ex quibus, tamqua corpori
378쪽
bus motis, nos deuenimus incognitionem substantiarum ineorporearsi, mouentiu, nihilominus, essent substantiae perpetuae praeter eas, quas nos sciremus, ut Aristot dicebat et 'sic. partu st. Ita, etiam si nos multitudine sine quanto concipere non valeamus i nihil impedit, quin ipsa sit, aut possit esse, quin immo etiam alibi, Aristoteles multit dinem hanc, non solum sine quanto sed etiam sine loco, cine tempore, ac proinde, nullis terminis , nullaq mensura conclusam aper. tissime statuit, ita enim primo de coelo partie roo inquit: tra autem earlam, Τμοι neque es neque comingi esse corpus, sensum est, manifesum igitur est.
quod neque locus , neque vacuum , neque tempus ea extrinsec. quapropu .
neque qua illic sunt, nata sunt in loco esse, neque temp. i a facit senescere. neque usi transemuratio, situ eorum es, qua ver extima isto δε riones sed in aiserabitia, o impassibilia, optimam habentia viram o perses Hiemssimam perseueran Dio auo, etenim hoc nomen diuina nuncivium sab amiquis. Ex hoc autem loco ita arguo. Datur ex Aristotele acta multitudo aliqua, incorporeorum, quae non continetur loco, nequ tempore. ergo datur ex Aristotele multitudo aliqua infinita actu Pro. batur consequentia, quia omne quod est finitum, aut est finitum ratione termini quantitatis, aut ratione loci, aut ratione temporis, sed nullum ex his competit multitudini substantiarum extra coelum exiis flentium ex Aristotele loco citato ergo tali multitudini non competit esse finitum. Quare non sine ratione dixit Algazel, dari posse multitudinem infinitam actu, in ijs, quae non habent essentialem ordinem inter ses sed tantum accidentalem.quam sententiam Sanctus Thomas non improbauit, neque secundo contra gentes cap. δι neque in opuscu-IO contra Averroem, quin immo illam , ut satis rationabilem recenset his verbis: ad hau autem obiectionem Ar esemde laces in sua e e raphysica Dicit enim, quod in quoe-que fueris unum istorum Me alio, ides. quantitas , vel multitudo sne ordine, infinitaι, non remouebisur ab eo sica am is caeli coIure seubdisysi militer etiam anima huma- su' sipara. biles a corpor ibin, per moriem, concedimus esse Unita numero . quamari ha beani essi ut, uaniam non es inire ea ordinatio naturalis . qua remora.
de an esse anima eo quod nutu earum sunt cause Mise se simu δεηι fixe prius, se posterius, natura, o Da. n enim initangitur nisi . pri. , θροδεν ecundum naιuram nisi secundum te mireationis sua messenii sautem earum , secundum quod sum semia non ea ordinatio usi mota , sdsen aquales in esse, e conιrario spatiis o corporibus o caua, ct causeato. Quamuis prima parte Summae,Theologica .in veriore ratione permotus, hanc Algazelis sententiam improbauerit, ut ius Paulo ante
379쪽
monstrauimus. Sed his praetermissis, adhuc dicimus, posse concipi aliquam multitudinem, ut rei veritate concipitur, sine quanto, quamuis non sine eo, Quod sit proportionale quanto, veluti enim, quamuis
extra animam , multitudo, aut magna tuaΟ, non ut ii ne quanto leniI-hili, quod est, quantum determinatum , anima tamen cum quanto
intelligibili, quod est quantum indeterminatum illas percipit, ita Potest Intellectus,etiam illas concipere simpliciter sine quanto quamuis, non sine eo, quod est proportionale quanto talis autem est quaelibet natura etiam immaterialis, praeter primam intelligentiam, cum talis natura includat potentiam, quamuis non positivam 3 sed priuatiuam, dc propterea admittit multitudinem, ut paulo supra ostendimus, ex Averrois auetoritate s. de anima commem. s. Et haec pro responsiono ad quintum argumetum,pro mei ingenij tenuitate,& exiguo captu, in re dissicillima, obscuris lima dicta sint, satis, quamuis adhuc ali via, ex genuino Aristotelis sensu δε antiquissimorum peripateticoru, illud idem , in sequenti libro solvemus. Ad sextum vero, ultimum, argumentum, in quo dicuntis Averroes,4 eius assectae, ex hac unici Intellectus positione, omnes difficultates, omnesq; quaestiones solui, quae circa animi immortalitatem emergunt, saluis remanentibus Arist.
principijs omnibus, quod fieri impossibile est, multiplici animarus numero constituto respondetur, negando totum quod ipsi assumiit. Primo, quia ab ipsis non praestatur, quod pollicentur , aut si praestatur, inaniter,in absque utilitate aliqua fit. Secundo,quia, ut unum ab . surdum vitent, aliud longe maius, non solum impossibiles sed etiam inexcogitabile inuehunt. Tertio, quia quaestiones omnes, omnesq; dissicultates, quae ad immortalitatem animi sequuntur, salvis omnibus Aristotelis principijs,in solo naturae lumine solui possunt.Primum quidem certum est Pollicentur namque hi omnes, specioso titulo, immortalitatem animi humani tueri, quod non praestant, non magis enim pertinet ad hominem, vel ad animam humanam immortalitas, quam tuentur, quam pertineat immortalitas Angeli, ut nostro more loquamur, vel alicuius intelligentiae. Intellectus, enim,quem ipsi immortalem dicunt, una quaedam intelligentia est, ut Averroes aperto dixit, neque homini tribuit esse , vel quiditatem, ullo pacto, cum esse ultimum, quod constituit hominem sita cogitatiua non autem ab hoc Intellectu, cumque homini non uniatur, nisi mediantibus phan. tasmatibus, quod est ab extrinseco,in valde remotum, quin immo. cum neque eius operatio pertineat ad hominem , quandoquidem imtellectio, uoa recipitur in corpore, neque incomposito , cum sit ope
380쪽
ratio immaterialis , neque in anima.cum anima hominis, ex ipsoria mia sententia, sit phantasia , non autem Intellectus;in phantasia autenia non sun inrelligibilia, neque intellectio 3 sed in Intellectu, ut serimns de anima cap. I. docuit. Esto , quod animum humanum, aut Iritellectum immortalem ostendant . Inane is infructuosum est. αnon minus impium , quam si mortalem dicerent, quid enim refert, superstitem esse animum qui nullius hominis peculiaris sies; sed communis omnibus' vana prorsus erit religio, inanis pietas,& infructuosi colentibus ipsam,cum nullum post mortem magis ipsis,quam impijs.
irreligiosis maneat virtutum praemium, aut vitiorum poena. Con turbat haec sententia, totam moralem Philosophiam . uertit politi. cam quare & Ari t. r. Ghicorum cap. ra fortunas posterorum ad defunctos, aliqualiter pertinere, non negauit, ex quo loco fuit coactuct Antonius Bernardus Mirandulanus tib sp. . p. is euersone simulas. certam dicere Aristotelem sensisse, pronunciasse, animum humanum immortalem in multiplicatum, quamuis antea dixisset eundem ratione naturali ex sensibus petita, aliter fuisse dicturum . Secundum vero, non minus patet, nam quamuis falsumi absurdum sit mortalem dicere, humanum animum, tamen longe maius,est dicere, unum nullum enim maius monstrum, Pictor aliquis delineare possiet, ut Pomponatius inquit clavalde vehementi imaginatiua praeditumiaeme oporteret eum , qui hoc sibi fingere vellet, ni etenim homini, multa capita finxit, fabulosa credulitas, ut Iano, at multis hominibus: Vnum caput, nunquam excogitauit . Tertium vero Deo iuuanto, etiam demonstrabimus. Reliquum, desultimum est, authoritatibus respondere,&ostendere, hanc opinionem, non fuisse veterum Philosophorum me Platonis, nec Aristotelis , nec Eudemi aut The
phrasti, Aristotelis auditorum essed nec etiam Themistij, aut Simpli
cij, aut alicuius alterius ex vetustis,4 antiquioribus Aristot interpre- tibus, ut bene Albertus, e Sanctus Thomas dixerunt: sed fuisse per grinum, ac proprium Averrois inuentum, qui perperam Aristotelis. prat dictorum sententiam intellexit. Quod rationalis anima, vel humanus Intellectus, non sit unus: sed numero multiplicatus, apud neminem Platonicorum est dubium . cum id aperte multis in locis testetur Plato, potissimum in iam eo, dum ex secundo crater , ut Plotinus inquit, vel ex secunda mixtione in eodem cratere quo animam mundi iam produxerat, huin manum animum generauit, quo peracto, ut ipsiusmet verbis utaret Ubi parem numerum Hsribui animaram fingulis μηνί- adhibens eos