장음표시 사용
131쪽
menter irascerentur . si ideas in sola rei possibilitate eo Astitutas acciperent. Ipsi enim timerent . iast subtracta realitato seu Subsistentia, ideae dilaberentur. Λ stet hi nobiscum profecto mi Vestent, si facta. quibus sulcimur, recte perpendant, atque de origine idearum ab illa de earum natura. quae hic agitur . Illente qua'stionem discernant. Quamobrem in primis quili hol nostrum Se singat aliquid pura mente,n LSque sensuum adiutorio, pone, si orem aliquem, ut hyncynthum concipere, simulque hau damplius alicuius hyacinthi realis iam alicubi eonspecti meminisse, quin lino expreSSe Supponatur, omnes hyac n-thos combustos, vel que eradicatoS sui SSe; qu0dnam medium hyacynthum cogitandi superesset' Nonne essentia ac possibilitas eiusdem si enim interrogetur quid cogitet' illico respondebit. se ens cogitare tali figura, colore, odore determinatum, idest Se esSentiam hyacynthi mente revolvere Vel ideam hyacynthi intueri. Quod si iterum preme-rptur: an una etiam eius percipiat realitatem' dicet: - hyacynthum aliquem Suhsistentem minime actu se percipere, Sed eius possibilitatem , qua, tametsi modo ipSe non sit realiter, aut non subsistere imaginetur , fieri tamen poterit subsistens - Ηi Sce duabus respon Sionibus iam sat declaravi ι - se puram essentiam ac possibilitatem hyacynthi apprehendere - cum ideam hyacrnthi intuetur. Sin liracynthum perciperet realem , non amplius hyacγnthum Simpliciter, sed hunc diceret, aut illum hyae Inthum, ut individuam realitatem commonstraret 1 . Quod est sane clarissimum. Ast Simul ad Vertat, Se , praeter mentem, et sensus adhibere quibus unitur realitas.
realitatis natura magis demonstrat. Qui enim vel paullulum ad ideas attenderit, proculdubio etiam conspexit, eas aeterna S PS Sst, immutabiles, et omnibus intelligentiis praesentes: realia contra mutabilia, eontingentia, et loco, atque tempore circum Scripta. Pugnant ergo iuseipsas ideae realitatisque naturae; ideoque altera nequit alteram absorbere, quin protiuus ambae destruantur 2 .
inquit cicero. labefactat. vel quia animo, vel quia rebus Sensibilibus eam confundit. Vid. cicer. lib. I. aea d. lj Idem noverat s. Thomas, qui materiam in communem side atomin et signatam irealom in distinguit . communis est, si diceretur caro et O -; signata vel indi Vidualis, ut - hae carnos, haec ossa - haec pronomina
realitatem indicant in . S. I. LXXXV. I. 2ὶ Iam vidimus improbatas es3e ideas intuitivas GaIluppi et Degerando,VOL. I. s
132쪽
260. . po ro si iam haee invicem adversantur, eur Simul Plure
identificarunt philosophi ' Ratio multiplex est 1.' imperfecta notitia atque analysis ideae: 2.' opinio erronea, quod sensibilia intrins ea sui gerent intelligibilitate, adeo ut per Se mentibus paterent: 3.' identitas vocabuli. quo res in utroque Statu ideati et reali exprimitur:
4.' timor ne idean corruerent. Si realitate carerent: . M praeiudicium, quod nullus alius esset modus exi Stendi, quam realitas, idcirco ensiane realitate concideret. Iis occurritur sequenti articulo.
Est aliquid, vel nihil Nihil Sane non est, eum concipiatur: mentis autem conceptio sibi obiectum, idest ens in quod tendat, vindicat. Agnus ergo ideatis est aliquid, ideoque existit. Λst existit ne more realium ' Haudquaquam. AgnuS enim realis individuus est, vivit, saltilat, tondetur, pascitur, laetat etc. agnus contra ideatis nihil est, aut praestat et patitur eiu Smodi, atque immobilis est; neque vixit, neque comedit, neque moritur, neque humi pascuisque cubit. Verum existitne in subsistentia divisa Etiam minime . Deus quippe nonost agnus, et etiamsi ideam agni habeat, idea huiusmodi, sicuti ceterae ideae, ipsa est Sui eSSentia quatenus est similitudo rerum, ideoque realissima, sed tamen nobis abscondita ; quia agno ideali nul-l i mode consertam , ut Sic loquar , conspicimus Dei essentiam . Λtque item . licet ratiocinio et si de Sciamus, ideas rerum in Deum conssuere. quomodo autem Deo in Sint, ipSi uni sit centur, et se invicem habrant, nescimus. Est igitur demum aliquid animae' Haud certe, cum ri-quao realitatem implicant. s. Augustinus distinctio om ideas inter ac realia agnovit L. IX. De Trinit. o. V l. - S. Thomas manifeste narrat. Patre S equidemplatouismum quoad idearum obiectivitatem , minima vero quoad subsistentiam arum suscepisse: subsistentia enim idearum platonice hecepta suci dogmatibus adversatur. S. l. Xv. l. - Quare latini Subsistentiis vim atque pote Sta tem tribusbunt, non autem essent iis, quibus potius committebant immutabilitatem , et intelligibilitatem. Quod non sat bene Vico cognovit . atque in platonismum incurrit. Nihil ex Platone magis atquo saepius constat quam idearum divinitas licet admodum exaggerata et tu pluribuq absurda. ut subtiliter notat Angelietis. Cons. cie. lib. l. Acad. qui ait u Aristoteles primus species ideas labefacta iit, quos imirifice Plato erat amplexatus: ut in his quiddam divinum esse diceret . Plat. in Theae t. in Timaeo. in Parmen. in lib. t V. reipub. st alibi passim .
133쪽
llieulum plane sit asserere, animam, vel eius modi si eationem agnum vel aliquid agni esse. Cum ergo nihil eorum Sit agnus ideatis sed ne nihil quidem , concludendum , eius existendi modum sui plane generis eSSe. ac omnino ab modo reali diversum 1 .
Λst ne dicas - hanc existentiam arcanam esse -; arcana equidem
est, sed explorati Ssima, neque absurda, uti re ipsa est existentia idearum platonica: sive enim cum realitate divina, vel cum contingentii deae humanae identificarentur, utraque in hipothesi destruerentur; quia ideae humanae licet tandem in Deum ceu in proprium Subiectum redigantur, alia prorsus ratione . ac modo hominibus pateant, in Deo existunt: nobis aliunde enitescunt etiamnum tantis dotibus, ut rea litius contingentibus confundi vetentur. Dicendum ergo est existere ordinem logicum vel intelligibilem praeter ordinem realem.
202.' Responsio ex dictis IIuit. Modus existendi idearum plane distinctus ac eo diversus est quo realia existunt. Ergo nequit uno eoderiaque Verbo uti ad duo adeo diserepantia signifieanda. Deinde quae necessitas idem voeabulum adhibendi Forsitan ne ideae tamquam nihil censerentur' sed, quaeso. vox ideale fuit ne invecta, ut nihil aut chimaeri eum quoddam significaretur ' Ergo nihil est ideale Pieturae, Seulpturae, poesis, musicae . eloquentiae, in quod tamen celebriores artifices totis viribus impellebantur' Ergo nihil sunt omnes ideae abStractae, honitatis, hirtutis, Dei, mundi, hominis et e. quippequae eontrectari, Videri, frangi. discindi atque immutari, et pedibus conteri, et manibus comprimi nequeunt ' Vah delirium t Alia et admodum profecto diversa ratione verbum ideale inductum fuit, atque usitatum. Eo enim homines etiam incultiores utuntur, cum rem aliquam ut poSsibilem tantuin, aut in idea constitutam rei subsistentiae reali opponunt: proindeque ideale atque reale duo es Se correlativa. illud rem in potentia, vel in idea, istud rem in actu, Vel subsistentem innuit. Non est ergo sormidandum quod quisque putet idea lenihilo aequivalere, atque consequenter necessum sit alio verbo scilicet realitate eius incolumitati prospicere. Quid enim signincet ideale. et quantum ab reali diseri minetur melius ipse plebeius interdum eviden- lj Etiam Gioberti in quibusdam . ut dicitur. lucidis intervallis latetur
existentiam juearum sui generis esse - coul. op. cui tit. - Dei Bello .
134쪽
tissime cognoscit, qui absurdis philosophorum suggestionibus non ir
203. ' Quod si non identitas, Synthesismus tamen inter ideam et realitatem adest. quo una alteram tandem exposcit. Re quidem vera, extitisset ne palatium reale, nisi menti artificis praeluxisset palatium ideale' Factus ne suisset mundus, si rerum ideae mente divina a tiae terno haud continerentur ' Et vicissim palatium ideale, vel idea palatii nonne supponit saltem mentem artificis, cui splendeat Similiter, ideae rerum aeternae sine mente divina existere ne possent Realitas ergo idea litatem inducit, atque e converso, quia formae entis mutuo complectuntur; et etiam Si in mundo sparsim . et distinete modo una. modo altera habeatur, in ente tamen persecto omnes reperiuntur atque una alteram suo modo includit. Ast copiosior de entis formis tractatio ad ontologiam spectat. Corollarium primum - Distinetio inter actum et potentiam. 20i.' Distinetio potentiae ab actu est cuilibet Dotissima, eaque res vocatur in potentia, eum nondum subsistit, Sed potest solum existere; in actu vero, Si nedum in mente, sed et realiter existit. Potentia est ergo possibilitas vel idea, actus vero Sub Sistentia rei
u Oportet. inquit s. Τhomas, quod ipsum esse subsistentia comparetur ad essentiam ideam sicut actus ad potentiam η 2 . Et
alibi docet a naturam rei euiusdam pone hominis, duplex esse habere, materiale in re et immateriale in mente n 3 . Atque exinde insertquosdam ex graecis philosophis in materialismum ideo ossendisse, quiane Sciverunt distinguere inter actum et potentiam , cum res in potentia sit semper immaterialis ideatis atque in mentem immaterialem recepta: res autem in actu materialis sit, et organo corporali commu- Adeo verum est idealitatem rei ab eius realitato distingui, ut etiam cum de Deo loquimur, cuius idealitas vel intolligi hi litas eius realitati persecto
identificatur. atque unum simplicissimum sunt. distinctis tamen id eis et verbis cogamur eas seorsim concipere et amrmare: eo quod mediis caremus quibus eiusmodi intelligibilitatis vel essentiae in realitato persecta in Sessio exprimatur, cum in creatis nullum huiusce insessionis exemplum appareat. Hinc theologi docent posse quidem diei Deum utpote subsistentiam alium deum vel aliam subsistentiam generare non autem - deitatem vel essentiam aliam progignore deitatem aut essentiam - S. Thom. S. l. XXX lX, V. In logica, ubido criterio veritatis, eopiose demonstrabitur, quomodo ex ocabulo reale excepto ad existentiam universalium contra nominatistas vindicandam , realismus suum duxerit initium.
135쪽
nicet. Eodem igitur modo idealitas distinguitur a realitate, quo potentia ab actu; quibus nil clarius optari potest.
Corollarium feeundum - Natura intelle eius humani. 203.' Intellectus est facultas idearum I porro ideae non sunt nisi universales ac necessariae rerum essentiae, aut possibilitates, aut res possibiles, et in potentia. Ergo intellectus humanus cum Sine sensuum concursu, Sed directa menti S acie intuetur et speculatur optime
dieitur m facultas possibilium, essentiarum, intelligibilium, universalium, indivisibilium ra, quae idem audiunt; sicque a sensu singuluribus haerente distinguitur. Ad rem Boaetius et universale est dum intelligitur, singulare dum sentitur v et . a Intelligentia, inquit s. Thomas, est indivisibilium: et Scientia de rebus singularibus non hahetur , nisi in quantum sciuntur universalia η 2 . a Omnis se tentia, prosequitur Scotu S, eSt de universali, quod est unum in multis, quia de singularibus non est Seientia n 3 . Anne igitur singularia impervia sunt' Respondet S. Thomas Singularia non cognosci non quia singularia, sed quatenus materialia Seu realia. Realitati enimereatae deest intelligibilitas intrinseca, eique est mente applicanda, qua semel applicita, universalizetatur l . Corollarium tertium - Lumina intelligibilia. 206. Ideae autem cum ab realibuS di Seernantur, atque menti ceu media cognoscendi perhibeantur, quibus in sensibilium cognitione utitur , elucet ideas totidem esse mentis lumina intelligibilia, alque eorum
primum, idest ideam entis, lumen universale, atque in circumscriptum esse, aut Splendorem Feritatis, quem tantopere ac veluti certatim ss. Patres extollunt, qui cum de ideis loquuntur lumina Semper appellant, et maxime ideam entis, quae etiam vulgo dieitur - lumen rationis - .lsὶ Super Porphir. Prooem.
2) De anim. III. - S. l. LXXXV . III. - Aristot. De anim. Ill. - metaph. lib. III. 3j com . metaph. Arist. L. III. c. l. lli S. l, LXXXV l. I. cum autem obiectum intellectus universale sit, colligitur intellectum universalibus solum perstet, ideoque cognitionem Singularium nequct scientiam, neque persectionem intellectui adducere. Revera. quid persectionis intellectui adderetur , si v. g. Iapidem quemdam singularem per-eiperem , cum iam ideam lapidis haberem' Numquid minuitur aut crescit idea lapidis, si lapidem denuo percipiam' cons. S. Thom. S. III, XI, 1 ad 3. ubi hoc declarat.
136쪽
DE PHILOSOPHORUR OPINAMENTIR IN IDEARUM NAT GRAM
DOCTRINA IDEOLOGICA PHILOSOPHIAE ITALO-GRAECAE
207.' Antiquissima de idearum natura controversia penes celebros philosophos semper increvit, quibus quantae ideae sint philosophicae necessitatis omnibus sermo quaestionibus dirimendis, constabat, atque quo peius deinceps philosophabatur, eo despectior ac inutilior ideae tractatio visa est, ac interdum, tempore scilicet philosophiae inopiae et imperitiae, ut nunc est, plane, utpote Supernua aut noxia, eliminatur. Qui ideas a Spernati sunt senSistae, sive philosophi plebei, et qui eas magni fecerunt, maiores philosophi, teste Tullio, diceban
Qui hisce in diatri bis prae aliis sive qua doctrina . sive qua mentis perspie acta excelluerunt, philosophi italici memorantur. philosophi maiores ideo a Cicerone nuncupati, qui veStigiis Pythagorae ac Platonis gradientes, elementum vere divinum mentibus humanis insusum comperierunt, atque omnium sere primi plenam idearum obiectivitatem, immutabilitatem, simplicitatem, aeternitatem etc. evulgaverunt. Utinam illi sese hic continuissent. Ast tam Pythagoras, quam Plato, et etiam forsan Parmenides, de quibus disputatur, tanto in ideas amore in stagrarunt, ut Sebulae, italica, platonica postmodum , eleatica, et etiam sub Anaxagora ionica, sines veritatis transilirent, atque nedum obiectivitatem, verum etiam subsistentiam ac realitatem ideis concederent, putantes eas totidem Deo S esse distinctos, minores tamen, et ordinis inferioris, qui sub aliquo Deo supremo submitterentur, qui ideo uti Verbum ceu Deorum congeries habebatur, valde equidem
dissimile ab Verbo catholieae Fidei, in quod potius Ariani placitis Platonicorum utentes, pugnarunt 2 .
3ὶ Si qui ideas, vel ordinem idealem olim repudiabant, merito philosophi
plebei appellabantur, quo nomine nuncupandi Sunt quidam nuperrimi, qui thsoriam entis ideatis arroganter et quasi per iocum vocare ausi sunt - la sae-cenda deli ente idealo - : quae ignorant blasphemant. 2ὶ Sunt qui Pytbagoras idearum deificationem abiudicant, ut Moshemius. et Gerdil: Proclus eam Parmenidi tribuit. plerique autem nIStoricorum . Platoni. Ast certum est hanc idearum deificationem remotisSimi temporis osse, atque in omnibus sere orientis regionibus obtiuuisse, ut articulum supersti.
137쪽
qua is uane i hebeiam ideologicam multoties plureS Variis aetati
bus instaurarunt, ex quibus praecipue Malebranche. Marsilius Ficinus, Thomassini, Vicet esus, Schelling. Hegel, Cousin, Gioberti acgio herliani, qui licet Dei unitatem profiteantur, atque ideas Deo unico
reserant, propugnant tamen rerum atque id earum identificationem, neque ulli bi. quam in Deo ideas directo montis intuitu conspici, idcirco etiam respectu nostri ut subsistentes ac reales apparere. Ideae enim quatenus in Deo sunt a Dei essentia realissima non dividuntur.
elementa distinguere, alterum traditionale, rationale vel philosophicum alterum, in quorum postremo tantum theoria ideologi ea consistit .
net. traditum est scholam italicam iam inde a Pythagora capitalem docuisse distinctionem ordinis ideatis ab ordine reali. Id eaS enim saepe intelligibilia vel exemplaria, Saepius etiam res immutabiles, ac PsSeutias vel entia proprie dicta, ve, identidem numeros vocabat 1 . Realia autem sensibilia. non-entia, Vel se hae nomena 2 , atque hinc dot deis veram scientiam de realibus opinionem tantum haberi docebat. Id eae autem exemplaria dictae sunt, quia ii S mens tamquam regulis et exemplaribus utitur ad sensibilia cogno Menda: essentiae, quia id continent, quod rei naturam, vel Speeiem constituit, quo laetum est ut dicerent: - simile nonnisi a Simile cognosci -; numeri, quia omnibus individuis eiusdem claSSi S distinete et quot sunt, vel esse possunt, singillatim eo gno Seendis, in Ser Viunt. Quoniam autem tuitionis . cui devovebantur. atque illinc, etiam latinita irrepsissa, qui, ut reserv
vico, ideas consueverunt - Deos immortaleε - nuncupare. - Deli' antic. sa
pienet. C. IV - . Occurrunt equidem in Platone quaedam sententiae, quibus, ut notat s. Cyrillus Alexandrinus I Lib. I l. contr. Iul.) videtur ipse ideas uni Deo ceu eius aeternas notiones retulisse, si equo pOSSe qua dantenus polythei sino excusari. Verum hae Obseurae et v 3lde paucae Sunt, eaeque sortasse. ut suspicatur Petavius . ab eius discipulis post Christi Bdventum. ut magistri errores tegerent. operibus Suis insertae .sεὶ Arist. metaph. I. Leet. X. - . Errat tamen Aristoteles metaph. I. in cum refert Pythagoram ideas realibus miscuisse. Pasque nonnisi postea Socratis dialectica primo distinetas esse, eum Plutarchus aperte tradat distinetionem ideas a rebus Socrate antiquiorem esse, et pythagori orum. Cont r. colol. - Iambl. in protrept. ad symbol. 23. - Sextus Em p. adversus m3them. VII. ipse potius Aristoteles rebus ideas adnexuit . cum saepe dixerit - universalia in rebus esse - atque inde originem praebuerit sensistis . qui - ideas a rebus perceptis quadam sere mentis abstractione abradi - inscitissime censent. 2ὶ Plutaro. do piae it . l. illi Nicom. in arithm., Boaetius Lib. l. arithm. sic. lib. I. acad.
138쪽
tium numerorum unitas e St, itinc Pythagoras, qui in invehenda numerorum theoria. forta Sse ex Aegyptiis, quos sese erudiendi causa inviserat, hausta. ab unitate exorsus e St, eamque tamquam primum philosophi eum statuit. Atque tantam excellentiam in numero, iuvenire sibi visus est, ut numerus pas Sim. te Ste Sexto Empirico appellaretur . et Deli 'eterna natura radice e selitu Sa sonte, ni numeroso migii an tui te coge v 1 . Ex quibus constat ideaS numeris P xpressas iuxta italicos nedum a realibus di Stingui, Sed divinae esse originis atque nobis lumina esse et exemplaria intelligendorum . Haec est pars philosophica vel rationalis scholae italicae, atque etiam eleaticae, et ionicae. Eleatica iam sub ipso Xenophane, postea vero sub Parmenide et Melisso 2 in multis . ac potissimum in theoria ideologica italicae assenti it. Quod et ionica per Anaxagoram et Empedoclem praestitit. Etenim tinum Xenophanis, quod omnia Simul complectitur, aeternum, immutabile, atque a rebus corruptibilibus
diversum 3 ; itemque intelligibile Parmenidis in forma unius et enti Sconsisten S. aliud tamen non sunt . quam ideo, quae eSSentiam rei Sensibilis unicam ac simplicissimam. eternam ac universalem conti
Dei, quo fit ut sensibilia in id ea veluti in uno, seu in simplici, Vel in ente, id est in immutabili conspiciantur ε . Dicebat enim ipse Parmenides 5) aliud ideas, aliud res esse . quia uniea id ea rebus plurimi Scognoscendis sufficit . idque etiam de menis Anaxagorae, et de similitudinibus ab Empedocle excogitatis si dieatur, eum iis nil aliud sit intelligendum quam idea. quae, ut diximus, haud cum materia miscetur, atque vera est sui obiecti ratio T , et similitudo, scilicet
res in potentia , vel rei intelligibilitas 8 .
211.' Una ergo trade halur doctrina in scholis italo-graecis de idearum natura. quibus unanimiter cultiores intelligibilitatem, unitatem simplicitatem. immutabilitatem, atque originem divinam, ac Bb reali
1ὶ Plui. contr. Calol. 5j Ter t. de anim. - Plutare. in Pericl. - Sext. adv. mathem. VII. 6ὶ Sext. adv. Log. Vll. 7, Saepe etiam apud Platov. Aristot. idea mens aut ratio dicitur, ut re fert Plotiu. Quoad Aristotelem ipsa anceps videtur . saepius tamen aeternii 3'tem id earum nominat et hic. II l. metaph. vll. cap. Vltl - MVὶ: id patet etiam ex s. Thoma eius assecla, qui plutonicam idearum deuicationem, Donobiectivitatem reiicit. 8ὶ ideas iure equidem similitudinem vel exemplar rerum diei posse ex logica copiosius constabit.
139쪽
bus distinctionem impertiebantur 1 . Ast unus idemque error etiam iis contigit, cum religionem, eui manet patiantur, consulerent. Illi enim, erronea vulgi opinione de idearum deificatione capti, etiam tu hunc perabsurdum inciderunt errorem quem ut suis grati silearentur, sicque facilius ipsis philosophemata effunderent. sibi vindiearunt. Error igitur elemento traditionali et sabuloso obrepsit, qui etiam auctoritate ecclesiasticae traditionis depellendus est. Hoc enim modo Patres suere platonismum adorti, qui traditiones platonicas sententiis scripturae expunxere; quod autem erat in parte philosophica corrigendum, ratione caStigarunt; quod vero accipiendum, firmis ratiociniis perfecerunt, uti mox videbitur.
THEORIA IDEOLOGICA ES. ECCLESIAE PATREM
212. Christiana religio duplex praecipue, utrumque Saevissimum bellum perpessa est: unum gladiorum, alterum Sophi Smatum: primum regum feroeia, Secundum philosophorum ethnicorum cavillatione eo m- missum. Fidei hostes suerunt inter alios Gnostici, Ariani, et qui platonismum prosequebantur. Multa enim iam pridem Plato docuerat de idearum natura, et con Sequenter quaedam etiam, etsi imperseeta et erronea. de Verbo di ino, quo ideae reciperentur, adeo ut ipse
haud veritus fuerit lumen rationis Filium Boni Dei appellare. Quod
licet divino mentis acumine Platonem commendet, quippe qui adeo caeteri fi altius, sola ducente ratione, Sese in Deum erexerit. non est hoc tamen rectum neque verum undequaque. Quare SS. Patres inexplodendis philosophorum argutiis contra Fidei mr Steria, ipSum petierunt sontem, unde illi illapsi sunt. traditionem videlicet Sacram, ne quaedam utpote recta et optime dicta teuuerunt, quaedam vero uti superstitiosa ac hypothetica rei iecerunt. Ex Patribus saei te princeps oecurrit s. Augustinus 2 , quem s. Thoinas, et S. Bona entura, alii-s1ὶ cicer. lib. . vel quaest. 2. acad. Plat. in phil. ph3ed. theae. in cra.
2i Lib. l. c. VIII retraei. ait a anima natura intelligibilis est, et conne. elitur non solum intelligibilibus. Sed et immutabilibus rebus v. Item cons. XIl. XXv vocat ideas a veritates incommutabiles, in quibus videmus . . et De eivit. Dei XI. V laudat platonicos ut veritati propinquiores caeteris. De ver. relig. C. XXX lV -Vl. dicit a quod lux increata ast ratio cognoscendi et lux sola increata eSt Veritas v. Lib. ds lib. arh. et do doeir. christ. docet veritatem osse mente nobiliorem - . Ita Augustinum erga platonicos se g-sisse testatur s. Tvomas , qui in explananda materia cognitionis, peripateti-
140쪽
que secuti sunt, qui doctrinis traditionalibus de idearum subsistentia, animorum praeexistentia, ac etiam quibusdam de id earum natura Explosis. amplexi sunt id earum obiectivitatem, immutabilitatem. intelligibilitatem I paucis. mundum vel ordinoni intelligibilem ideis consectum. ab omni realium commixtione alienum, mente excellentiorem, atque divinae originis, quem ideo in Deum refundebant, ceu in Proprium subiectum. 213. Augustino consentiunt s. Iustinus martyr, ClemenS Λlexandrinus, et Eusebius Caesareensis, qui dubitant num Plato suam adeo sublimem doctrinam ideologicam e sacris Literis excerpserit. Boaetius. qui mundum intelligibilem qua re rurn vel cognoscendarum, Vellaciendarum exemplar elegantibus verbis cecinit. Quoad scholasticos maioris nominis eoia serendus est Angelicus, qui soliciori Scholasticae aetate floruit, eiusque sententias eollegit. Porro ipse de ideis vel speciebus intelligi hi libus loquondo ait a dicendum quod species intelligibiles ideae quas participat intellectus noster, reducantur Sicut in primam causam in aliquod principium per suam essentiam intelligibile in Deum . Sed ab illo principio procedunt mediantibus formis re-rnm sensibilium et materialium oceasione sensationis a quibus Scientiam materiam scientiae colligimus h 1 . Ex hoc igitur textu patet
luculentissime: s.' existentia obiectiva et divina id earum: 2.' earumali sensit,ilibus discrimen: 3. earum ab aliqua causa Suprema. id Psta Deo. participatio. Id clarius etiam evincitur ex articulo quinto eiusdem quaestionis, ubi dicit, s. AuguStinum rei iecisse u subsistentiam platonicam id arum et loco idearum Subsistentiae posuisse rationes omnium creaturarum in mente divina Pxi Stentes, Secundum quas omnia formantur, et anima humana etiam cognoscit B 2 . Consentiunt igitur Patres in divina ideae origine atque natura. quamquam non omnia. quae Dei sunt, id ei S tribuant, V. g. Vitam, Personalitatem, potentiam. aliaque id genus infinita quae realitatem otmoralitatem entis assiciunt, Sed obiectivitatem, aetemitatem, i Inmu-cus. in forma autem cognitionis, Platonicus est; eodem modo se habet s. Bo. naventura in operibus philoSophicis et theologicis: ut vel raptim legenti cou-tinuo patet. ilὶ S. l. LXXXIV. IV. ad i. - S. I. XV. II. dicit a similitudinem specierum intelligibilium esse in mento divina a s. l. CV. I l. - S. l. LXXXIV, V. q. de spirit. creat. art. X. et alibi passim constanter clemonstrat a species intelligibiles a Deo esse, atque una cum quodam lumine divino xirtualiter
2) S. August. Lib. 83. qq. Nihilominus etiam hodiedum inveniuntur. qui mistentiam ordinis ideatis Vel intelligibilis perfracte ac temere pessumdant. Ast. quil talpam uolam um Riam desideravisse lumen putas '