장음표시 사용
61쪽
entis triplici forma instrueti, idest reale, ideale et morale; quod
sparsim modo in una, modo in altera forma realiaetatum cernitur. Hoc pacto entia realia exigi queunt entis essentiae, atque inde Vid ri, quaenam ex istis Sint aliis excellentiora, quaeque magis, minusque ipsi enti completo accedant; et demum quinam entis unitati coexistat, et concilietur trinitas formarum, et quo ordine formae istae invicem conserantur . Hae indagines ad untologia in spectant, quae Proinde m protologia scientiarum metaphysicarum ma merito nunc u Pa-tur quaeque ratione originis subest quidem ideologiae, unde lumen veritatis, quo sparsas in rebus sormas entis conspicit, haurit, ratione autem excellentiae et amplitudinis est illa nobilior, quippe quae haud in ens tantum ideale, neque solum rationes ultimaS logicas. Sed en Strina forma persecte constitutum, spectat; atque in triplici eius sorma realitatis, idea litatis, et in ora litatis , triplicem basim Supremam rerum Statuit, ex quibus sormis tres rationes ultimae entium cuiusque naturae derivantur. 7I' Mox occurrunt scientiae theologicae, quae, ut diximus, ratiocinio utentes. theoriam abstractam entis completi detegunt in Deo a Pyrime realiaetari, cum revera natura reali, ideati et morali siti PSe intrinSece comparatus, cui propterea revocandi sunt ordines idea
lis, realis et moralis, atque in ipsum vel tamquam in principium, Si de ideati, Vel in causam e reatricem, si de reali, vel in linem, si de morali Sermo e St, cogendi. Haec docet theologia naturalis, quae est ultima ac persecta totius philosophiae rationalis protologia, in qua, cum Philo sophus ad ratiocinandum ex ideologia prodierit, atque graduS itineris quos transgressus suit, recogitaverit, ut in alias excurreret Scientias, eaS Strictius unit, solidius constituit, plurimum inde lucis iis effundit, ac penitus intelligit.
theologia naturali, sed opus est ad theologiam supernaturalem etiam ingenium appellere; ideo theologia supernaturalis ut quarta, et omnium praestantissima haberi potest protologia penes philoSophos ebriu
videtur; quia ideologia est reapse protologia respectu ordinis ideatis in totam philosophiam essust, et ratione Originis scientiarum quarum ipsa caput est utpote doctrina de cognitione humana omnibus disputationibus praemittenda.
l) Ex hac progression o cognitionis humanae a primis rationibus formalibus usque ad ultimas rationes Ontologicas et metaphysicas, rationales et revelatas, atque ex ipsa regressione ab ultimis hisco rationibus ad primitivas sormales, patet, scientiam universam In magna veluti orbita se se revolvero, cuius poli sunt ideologia, et theologia Supor naturalis. - . Pi0iliZ Coos e
62쪽
Ontologia autem quoque dicitur protologia, tum relative ad scientias metaphysicas et daeoniologicas, quas in unitatem redigit, tum etiam ob maiorem amplitudinem et persectionem obiecti, Seu entis eompleti. Quo contingit ut si ratione originis, ideologia antecedat, ratione vastitatis et perfectionis obiecti, ipsa est inferior ontologia. Denique theologia naturalis potiori iure nomen protologiae meretur, quia reali 2 Eationem plenam et persectam entis completi perhibet, unde ordines ideatis, realis et moralis procedunt, atque tota philosophia perficitur. Atque hinc elueescit ex praelatis protologiis Primam primordia elargiri secundae, qua completur; secundam Primordia tertiae, qua similiter binae inferiores absolvuntur; tertiam demum in theologiam supernaturalem perducere, in eaque BbSorberi, sie uti radium in Sole. Nos tamen protologiam tantum ideologicam, vel protologiam elementarem hic suscipimus, quam perspicuitatis gratia, in gno Mol giam, ideologiam proprie dictam, ideogoniam, et logicam dividemus. In prima parte de cognitione humana, prout ex subiecto cogitante et obiecto componitur, eloquemur; in seeunda de idearum vel intelligibilium natura; in tertia de idearum origine, in quarta demum de ideis quatenus rerum veritatibus, deque ultimo criterio veritatis, et modo caetera criteria ex ipso dedueendi, et cognitionibus convalidandis applieandi, aliisque id genus plurimis, pertractabimus.
63쪽
stinguemus: in earum prima de cognitione humana, eiu Sque Speciebus; in seeunda de facultatibus eognosciti vis; in tertia demum de natura obiecti cognitionis.
DE COGNITIOΝE HUMANA IN GENERE
re etiam principium intellectivum prae helluis obtinuisse, laetum est exploratissimum, quod Vel ipsi latui in semetipsis experiuntur, idque tamquam basim totius philosophiae instaurationi Cartesius suffecit cum ipsi visum fuerit scientias posse hoc enthimemate erigi: - go cogito; ergo sum- . Atque hinc est, ut philosophi germanici. qui eouRque devenerunt, ut absolutum et universalem idealismum et scepticismum inveherent, cognitionis tamen existentiae pepercerint: quiri imo solam cognitionem, ceu puram, absolutam et primordialem activitatem omnium excidio exceperint, cuiuS Sunt omnia quae videntur aut tanguntur, eaque et homo aliquando obieetivari et erea ri clebet. Haec de cognitionis existentia dicta sussciant, non quasi iis indiscriminatim suffragemur, sed ut innotescat quantae Soliditatis soleat facitam cognitionis aestimari.
Dis essentia vel constitutione, quam quisque pro suo ingenio interpretatur. Aliud enim Sensi Stis, aliud Subiectivistis, aliud pantheistis. ali uia ideologis ipsa videtur. Nobis, caeteris interim ut absurdis sy- Diqiti Corale
64쪽
stematibus praetermissis. magis doctrina saniorum ideologorum adridet, qua statuitur cognitionem eam esse mentis operationem, qua existentia rei cuiuslibet ideatis vel realis in seipsa ita apprehenditur, aut percipitur, ut coram mente Si statur ra. Quae cognitionis desinitio manifeste declarat terminum immediatum cognitionis nihil sensibilis, aut tactilis, aut visibilis, aut sapidi, aut sonori, aut odorosi esse, sed ens vel eaeistentiam tam peculiarem, quam uni VerSalem, aeque idealem ac realem, atque in ipsam veluti in obiectum sibi exhibitum, etia ira se constitutum eo guttionem porrigi, totamque defigi 1 . sane quisnam rei cuiusdam ignarus dicitur, nisi qui eius existentiam ignorat 77.' Praeterea cum sit eompertum 2 , Singularia sciri non pos-Se, quin Praenoscantur universalia, quibus singularia Virtualiter in geruntur, liquido eonsequitur, entia peculiaria et determinata in mentis aspectum minime Venire, neque ipsi adesSe ut inde eorum oriatur cognitio, nisi praehabeatur existentia. vel en S universale, cuius aspectu, mens primitivum et radicalem actum cognitionis eliciat atque potentiam universalem caetera quoque eo gno Scendi, adipi Seatur. Verum, eiusmodi existentia vel ens propter Suam universalitatem, ordinem realem singularibus et individuis consectum, mehercule exuperat; proindeque non nisi existentia ideatis esse potest, vel, ut idem aliis dicam verbis, idea existentiae, cui revera universalitas competit, cum omnibus entibus applicari possit, eaque potentialiter contineat. a Intellectus, ait s. Thomas, habet operationem circa ens in universale
S. I. LXXIX, 11 et unumquodque conoscibile est in quantum estens v in L. Phys. c. 1. . Ast in quantum eSt Pns, ope ideae entis apprehenditur; ergo idea entis est principium formale cognitionis. RurSuS, men S, tametsi plurima singularia atque distincta, sive idealia, ut lepus ideatis, sive realia, ut lepus reali S, cogno Scit, tamen ea SiFe in ratione entis, sive in aspectu universalitatis considerat, quia, inquit S. Thomas, - intellectus est univer Salium - 3
Non unum ergo, Sed tria statuimus cognitionis elementa: 3. ideam entis ; 2 elementum subiectivum, idest actionem mentis: 3' elementum extra- Subiectivum , vel agens externum . - Vid. Plat. in Theaet. 2ὶ S. Thomas S. I. LXXXV, 1 l. - et Arist. lib. I. phSs. - Prosecto priusquam noverim animal. V. g. quod a Spicio, leonem osse, debeo praescire quid sit leo in specie. Ergo antecedenter ad cognitionem huius vel illius entis, aut existentiae peculiaris, debeo itidem praenoscere ens, vel existentiam in genere. Atque Sic patet dictum Aristotelis - nos revera ex universalibus in singularia devenire - . 3ὶ Loc. cit. Ideo intellectus dicitur universalium, quia una utens idea, alia atque alia in infinitum realizetanda concipere potest; quod sensui deuo-gatur - cons. plat. in Parmed.
65쪽
GNos ΕΟΙ ΟGIA cAPUT PRIMcri 63Ideoque idea entis sub utroque respectu entis nimirum et universalitatis etiam obiectis singularibus irrepit, eisque universalitatem, quae frustra ex individualitate, vel ex Sensatione praestolaretur, impertitur. Ex quihuq simul coniunctis clare iam cernitur cognitionem quamdam esse ideae existentiae applicationem, usumque perennem modo entibus idea lilius, modo realibus menti serendis, tactam 1 . Quae de universalitate cognitionis adeo vera sunt, ut Scotus noster dixerit seientiam semper de uniuersali non de singularibus esse; Comm. me aph. III .
lem cognitionis constitutioni sumeere. Nam si id contingeret, prout contendis, quid e St, quod belluae realia equidem sentiant, haud tamen ea unquam cognoscant' Nonne et ipsis physica existentia panditur ' Quid homini lumen rationis contulit, si rebus cognoscendissensus eorporeus Superfuisset ' Discernenda igitur est existentia idealis ab existentia reali: haec sensibus, illa intellectui ut cognitionis forma est alligenda, si sensismum deflectere optamuS.
TANTUM INTEREST DISCI IMINIs BENTIRE INTER ET COGΝOSCERE, UT INFINITE DISTENT INVIcEN
Dis infigantur, ae magis a sensistis nondum aevo nostro absoletis deterreantur, sentire et cognoscere simul studiose conserimus. Intelleetus entia cognoscere dicitur, cum res, non equidem qua sentiuntur. Sed ut Sunt, animadvertit. Sensus contra in eas abripitur prout iis modificatur. Quamobrem intellectus res sibi obiectas idest extra se positas, atque tantum adstantes, expendit: sensus --tem utpote sibi unitas, et defixa S, ac, pene dixerim, subiectivatas percipit, vel reeipit. Solo ergo intellectus ductu, SenSibilia, extra sensum, eui agendo inSistunt, repelluntur. atque ut Sunt in se videntur, et quid sint, quantique valeant recto intellectus iudicio aestimantur, sine ulla ad Sensus relatione, atque utilitate; vel, quod idem ret, sensu, relative, intellectu, absolute res percipiuntur 2 .li, Recole proleg. cap. q. ubi idem. alio tamen modo, evicimus. Illic enim intelligibilitato , hic universalitate ducti, cognitionis naturam et constitutionem introspeximus. 2, Plura alia inter Sensationem et cognitionem discrimina vid. in Plat. theaeteto .
66쪽
M.' Sed qui sit, ut intellectus res sensitive perceptas, et sensi bus inhaerentes, extra se veluti eiiciat, et obieetiust 3 Prosecto quia terminus originalis cognitionis est obiectivus: id est ita vel in sua origine est constitutus, ut ipse ceu aliquod menti Oppositum exhibeatur eumque tamquam ens, Vel in Se mens apprehendat. Atqui nil est prorsus sive in Sensu. sive in Sensibilibus. quod ex se instar obiecti queat intellectui ita adsistere, tum quia obiectum, utpote intellectui immediate praesens, intelligibile esse debet, cuius naturae certo non sunt Sensibilia; tum etiam quia obiectum est aliquid menti quidem assuIgens, ipsam tamen non ingrediens: sensibilia autem sensibus agendo irrepunt, iisque veluti insiguntur, et aptantur. Insuper obiectum mentis est immutabile, necessarium, nedum mihi, Sed omnibus intelligentiis, idem numero, praeSens, aeternum, poSSibile, ideale et simplicissimum; ideoque neque interire, neque di Scindi, neque coerceri, neque utcumque immutari potest: et si res sensibilis, prout nimirum Sensu percipitur, pereat, mutetur, frangatur . et multis riam alteretur. Quod obiectum nedum conceptionibus ideatium, sed etiam percepti otii bus intellectivis realium interesse conspicitur, Si materiam perceptionis intellectivae, cuiusmodi eSt v. g. realitas hominis, ab eius forma obiectiva ei adnexa, ut est idea, vel essentia hominis, secerneretur. Prior Sensibus resertur, et elabitur, posterior intellectui inest et permanet 1 . Cum ergo sic se Se habeant tormini intellectus et sensus. nil dubii est, quin in sinitum distent, quia inter obiectum immutabile, nee SSarium, aeternum etc. et Subiectum. vel extra-subiectum contingens, mutabile etc. in sinitum revera interponitur discrimen . Hinc Scholastici, ne intellectus sensibilibus implicatus censeretur, dixerunt, ipsum haud directe et immediate. Seclper quamdam re nexionem sensibilia percipere, atque intellectum talem habere operationem, cui non communicat corpus, Fel organum corporale 2 ; videlicet, cum spiritus humanus partim Sit Sensitivus. partim vero intellectivus, vix ipse sensibus allicitur, ab universalium contemplatione, ut Sic dicam, Surripitur, et in semetipsum sentientem intorquetur, suas Sensationes intellectus obiecto exigit, easque si S. Tliomas s. l. LXXXVI l. ill disertis verbis docet obiectum immediatum intellectus esse rationes neceSsarias et uuiversales essentias vel ideas sensibilium, ideoque omnes ScientiaS de necessariis esse. Contingentia vero
prout contingentia sunt i senSibilia) direete Spectare ad sensum . qui est singularium , et conti gentium. Intellectus ergo a SenSu insinite di IIert. s. l. LIV , IV. docet res materiales non es so per so actu intelligibiles, sed fieri intelligibiles per liunen intellectus agentis: Plat. tbeat.
67쪽
in primis obiectivat, universalirrat et intelligit 1 . Νeque scholasticos eiusmodi entis virtus seu sibilium obieetivia zatriae vel universaliaeta triae praeterierat, quam ideo voce immaterialia gationis exprimebant . quippe qui Statuissent intellectum non nisi immaterialiter, vel intelligibiliter apprehendere 2 , aut etiam uni ersaliter semper se
Hoc sane Gai Iuppi, aliiquρο serio non attenderunt, eo quod veriti haud suerint. sensationibus obiectivitatem elargiri. et propugnare solissensibus rerum existentiam, idest entia percipi. Hoc enim pacto sensationes cum ideis et iudiciis confunderentur 3 . Quod si sensationem melius ipsi expendissent, non utique obiectum, sed elementum extra-subiectivum tantum invenissent: de quo alibi se nobis osseret Oeeasio dicendi. 81. Si autem quaeris quid sit eiusmodi mentis obiectum, quo sensibilia obiectivantur, reponemus: - ipsum eSSe ideam eaeistentiae- . Quid enim est aliud, sensibilia obiectivari, quam ea ceuentia, idest non uti agunt, Vel sentiuntur, sed uti sunt, haberi Opus ergo est idea existentiae vel entis: sicque magis conlirmatur cognitionem iugem esse ideae entis applicationem - , et ideo obieetivam essentialiter esse, quia elemento obiectivo immediate et originaliter informatur atque utitur. Sin rursus percontaris, cur idea entis sit obiectiva, regerimus: eam esse obiectivam, idest subiecto extraneam . quia universalis est, omni hus mentibus obiecta, in determinata, immutabilis etc. Quibus enaraeteribus de quibus alibi statim exueretur, vix animae angustiis ipsa concluderetur Seu subiectivaretur. Ea autem sic obiectiva manente, etiam quae in ipsa videntur, eius obieetivitatem participant, lnientique, ut intelligantur, apponuutur Secus minime cognosceren- 3ὶ S. Thomas S. l. LXXXVIl, II. tradit. intellectum nostrum esse virtuta
infinitum, et infinitum cognoscere . in quantum est cognoscitivus universalis, si per consequens non finire in aliquo individuo, sod ad infinita individua sese extendere . Quod cum non eventat Sensui Singularibus Semper circum
scripto, patet iterum haee duo infinito distare. 2ὶ S. Thomas do Verit. X. Vt ad 2. - S. I. LlV. IV. 3ὶ S. Thomas S. I. Xlli, Vl. Sensationem Subiectivam ab idea obiecti a ex identer discernit dicens: a oeulus tmentis non cognoscit lapidem saeui, , dum esso quod habet in oculo Secundum SenSationem in sed per speeiento lapidis quam habet in se cognoscit lapidem Secuudum esse quod habet ex bras oculum. Et si aliquis cognoscens coguoscat zognitum Secundum esso quod . habet in cognoscente . nihilominus cogn03cit ipsum Secundum esss quod hala bet extra cognoscentem . . Ea quibus colligitur etiam animas modificationes sν vix dum cognoscuntur, iam hoc ipso Obiectivari, seu extra animam velut
68쪽
tur quemadmodum non videretur corpus. Si non coram oculis esSet sed ipsis oeulis insigeretur . Sciscitanti domum . qui idea entis sensibilia obiectivet. eaque utpote entia menti exhibeat, dicimus; ideo hoc eam praestare, quia di- inae naturae est. Deus enim eum sit per essentiam similitudo et cauSa rerum, non eis Subditur . vel unitur ut patiatur. aut afficia tur, idest ut sentiat et percipiat more hominum, sed eas statim utientia, idest extra se existentes . atque ceu creationis terminos. uo nequidem earum Subsistentiam Sentiendo, sed in seipso ceu in Obiectiva earum, et perfecta intelligibilitate creatrice eas contem Plando, clarissime intuetur. Porro cum huiusce divinae intelligibilitatis paullulum nobis suerit participatum, eonsequitur ea quae in ipsa Videmus pariter obiectivari, atque a Sen Sibus. quibuscum corpore nectimur, ex Solvi. ut res in quantum in Se Sunt percipiamus. Quare dicit S. Thomas, quod intellectus divinus sit causa et mensura intellectus nostri, quia eius obiectum impersecte participamus, quo res expertas obiective cognoscimus. Si ergo res cognoscere idem est ae eas in obiecti
ita ie. vel intelligibilitate videre; intelligibilitas autem est aeterna necessaria. immutabilis, Sponte veluti Sua nuit, eam divinae originis esse. et quamdam particulam eSSentiae divinae, quae est obiectivitas vel intelligibilitas omnium rerum. Quae licet verissima tamen inteIIo-ciu dissicillima adhuc putamuS.
eopulatur, aut abiudicatur praedicatum . Praedicatum est semperideate, Vel obiectivum; subiectum autem modo sensibile vel reale, modo icleale. Subiectum est reale, cum rei alicuius existentia primo affirmatur, ut cum dicerem - quod sentio existit - . Ly quod seratio, id est sensationis terminus, reapSe subsistit et primum percipi-ur. Contra ideale est, ubi non de subsistentia. sed de natura, vel malitate rei alicuius iam cognitae iudicium proferretur; ac si dixei na- equus est rusu S - . Quod haud protulissem nisi id eam equi vii equum idealem praenoviSSem. Hisce de iudicio obiter praelibatis, ropugnamus cognoscere et iudicare idem plane subaudire.
versatur: nullum enim patet effugium; si in realibus, ea vel primum vel iterum cognoscuntur. Primo in casu, cognitio protinus enascitur . eum eorum existentia percipitur . et dicitur - aliquid existit - .Fel-ens quiddam adstat - . Quibus verbis quam clarissime palam si Diuili od by Cooste
69쪽
rei visae ideam existentiae ceu eius praedicatum coniunctam iri: ideoque verum iudicium confici. Quod si non primum. sed iterum, atque iterum realia cognoscerentur; puta, Si rhedam pluries conspicimus, tune toties vel tacite, vel expresse pariter dicimus - en rheda - , vel - ens illud equis transvectum , est rheda - . Id autem dici nequit, quin antea id eam rhe-dae ut praedicatum rei pereeptae coniungeretur, qua e DS pereeptum in rhedis classilicatur. En nos denuo in iudicium . Tam igitur primo, quam Secundo, tertio ete. realia cognoscere idem subaudit, ac ea iudicare, seu ad aliquam generi eam vel speciscam entium classem
Neque alias se gerit cognitio ideatium. Res enim ideales nullatenus concipiuntur, quia mens item earum existentiam idealem vel possibilem. vel praeteritam, vel suturam implicite concipiat. Secus enim cognosceret simulque non cognosceret: cogno Sceret, uti Supponitur; non cogno Seeret, quia tu ens haudquaquam intenderet, cum ne idea entis quidem uti, aut ens animadvertere dicatur. Etsi igitur elargiamur, mentem in aliquam ideam adeo directe et exclusive de sigi, ut neque ad praeteritam, neque ad praesentem . neque ad suturam existentiam realem attendat, numquam ta- meu eVeniet, ut quod ipsa versat, aestimet non eSSe, vel nil esse; imo supponit sibi revera aliquid adesse tamquam obiectum cognitionis, Di asserere velimus cognitionem in nihilum evanescere. Id autem supponere hoc est rei conceptae existentiam saltem idealem vel pos
Praeterea in qualibet idea vel obiecto cognitionis duo semper includuntur elementa; 4.' idea entis; 2. proprietates vel determinationes specificae vel genericae. Quid enim est idea hominis, nisi idea entis rationalis ' Quapropter enti in genere ceu subiecto tacite adiunguntur proprietates ut praedicatum; ideoque reipsa etiam ideas intuendo iudicatur 2 . Interim liue luculentius recidit - cognitionem
perenni ideae existentiae applicatione exerceri - . lj Νullam sine erialermias apprehensione fieri cognitionem posse doc et ipse Plato in thoaet. 2ὶ Iu autem sicut humanae cognitioni. ita cuivis alteri. st etiam divini
eontingit. qua Deus Pater ab aeterno seipsum cognoscens , se ipsum assirmat seipsum dicens et quaecumque tacit; amrmando enim seipsum generat Ferbum. et in ipso OmneS rerum e reandarum archetypos . cons. S. Ans. mone. XXXII et praecipus c. IX. ubi idipsum aperte docet. ἀ Illa forma rerum quae in eius ratione res creandas praecedebat . quid aliud est quam rerunquaedam in ipsa ratione locutio ' Veluti cum laber facturus aliquod suae artis opus, prius illod intra se dieit mentis eo eptione v. lnde habes tam cogni
70쪽
s . . ouah eum ita gint . ultra in Platonis, aliorumque Philo sephin
rum graecorum et orientalium sententiam Venimus, qui optime eognitionem verbum vel discursum internum ideSt tostos dixerunt; eosque propterea suerunt laudabiliter EccleSiae Patres secuti, et praesertim s. Augustinus et s. Thomas, qui menti ceu eius cognitionis essentiam et radicem iudicium adseripserunt. a Mens ait s. Augustinus, servatur ut iudicet n 1 . a Ad cognitionem, inquit S. Thomas, duo concurrere oportet scilicet apprehensionem et indicium de re apprehensa s 2 . Caetera loca transgredimur, ubi ipse Angelicus docet, cognitionem sine phantasmate tui lumen intelligibile, vel idea existentiae applicatur, numquam oriri.
Eiusmodi porro applicatio quid est aliud quam verum iudicium, quo rei existentia primo amrmatur, atque ratio aliis itemque aliis initiatur ae ditescit cognitionibus' Νil ergo mirum si Loelie nomen eo-gnitionis illis notionibus abnuerit, quae sine iudicio serent. Quantum igitur vero abscedit Galluppi, qui perceptionem intellectivam sensibilium nullum in eludere iudieium opinaturi Quantum et ipse Volsus itidem deceptus est, qui notionibus intuitionis pura mente conceptis et oeulis iudicium sustulit, idque solis notionibus symbolicis, idest verbis signisve prolatis, ingessit; ac si aliud sit in idea, aliud autem in verbis 3 . Quam demum sere omnes logici saltantur. qui ideas iudieiis praeponunt, Perinde quasi ideae sine praeeunte iudicio adipisci
ribus sciolis xideretur. Sed quam maximi aestimanda, quippe quae, Si recte sequatur, ad radicem intelligentiae nos conducat. Exemplo sit s. Augustinus, qui eum vidisset cognoscere idem esse ae iudicare iudieare autem regulam quamdam exposcere immutabilem, mentemtionem divinam , quam humanam Vero iudieantem vel loquentem. Quod elarius s. Thomas expressit, cum docuerit cognitionem sive in mente divina, Si voin humana, in verbum necessario prodire, quamquam inter verbum divinum et humaniam infinitum habeatur discrimen.s De Trinit. L. IX. c. V. - Do verit Relig. e. XXIX - .l2ὶ De verit. qq. X, a. VlH - . Tota ferme foret Summa Aquinatis ex-cribenda, si quae hic nobis favent. excerpere vellemus: ipsam adeant qui maiora optant, in logica apposito ostendemus quomodo - idea formam includat iudicii ideatis - . 3ὶ Galluppi sagg. crit. sulla conoso. eto. - Volnus - psFehol. ration. g. 398. et parchol. emp. g. 33l. - . Falsa igitur est ideae desinitio . quam Fortunatus a Brixia aliique tradiderunt. - obieeti alicuius genuina imago, quam mens immediato contemplatur, quin tamen de re ipsa quidquam a nobis amrmetur vel negetur - . Non equidem inest ideae iudicium de rei 3ubsistentia, vel primitivum , sed iudicium existentiao ideatis vel possibilis. Diuitiaco by GOoste