장음표시 사용
251쪽
Rhetoricum uero enthymematum et exemplorum breuitate , ut inquit Boemthius esse contentam. Cutiis dilferentiae author fuit non Dialeecticus qui iaignobilis, sed Aristoteles ipse, qui insumma quatuorposuit argumentandi modos, Hilogismum, inductionem, enthdimemi, et exemplum et eos ita partim tu est,ut duas perstiores argumentationes Dialectico a)fignaret, Hilogisminum et inductionem, Oratori autem erat mema et exemplum 'unquam im per ictiores argumentationes, et qua sicem argumentationum relinqueret. Qui quidem in re non solum mendax et falsidicus, sed etiam malignus et uera terator deprehenditur. Nos enim fuit eius, in scriptis suis, ubiculis posset etiam contra maninam ueritatem , ut semper multum tribueret Dialesticaae Dialecticis suis , Rhetoricae autem et Rhetoribus, quorum erat Adueris farius, derogaret is detraheret. Vt hoc loco in oenandis argumentatiorinibus, et alibi non uno in loco Rhetoricam Dialecticae sub ciens, et illius qua 'famulam pedisequam faciens. Sed non quemadmodu alijs pene omnisbus paulo inconsideratioribus ante nos sic etiam nobis imposuit Aristiteles Agnouimus enim eius malignitatem et uasticiam, ais ideo eum omnibus integentes et aperientes, dicimus, istim illius argumentationu partitionem esse
fallςimam ac primum quia is logismus et inductio argumentationes sunt ad
Oratorem non minus pertinentes quam ad Dialecticum , id quodstitim proinbatur ex Cicerone in primo de Inuentione , qui tantum abest ut Hilogismum et inductionem ab Oratore remolieat, ut contra potius Ormet,omnem argvς mentationem Oratorium tracturiperjaciocinationem, hoc est, Hilogismum et inductionem: de erit,memate vero et exemplo Linquam de argumentati
252쪽
Georgius Trapezuutius in tertio, betoricorum ponit decem argumentatioranu . Oratoriarum moros, et Diter eos uel maxime numerat ratiocinatronem et in ultionem, cum tamen in eis nec enthymematis nec ex epli nomen siqua legatur. Nec mirum, cum reuertent Forema et exemplum, non argumen
lationes, sed argumeriti int. Itas et Cicero, et Trapezuntius, et Hermo genes enthymemata et exempla non inter argumentationes, sed inter argumnuenta rhetorica restrunt. Et Arisbteles ipse in secundo Rhetorices, tradit locos entbγmematum Psaetoricorum, hoc est, argumentorum non argumen tui otium, et communiter loquentes dicimus , argumentum ab exemplo, non argumentationem ab exemplo. Accipiendo tamen argumentationem proprie pro argumenti explicatione perorationem et erit mem communiter, ut apud Graecos idem fit enib)mema, quod argumentum apud Latinos, et utentb3mcina dicatur ocra του λυμῆσθota quod est, acute excogitare etent mema nihil aliud sit, ni largumentu acute excogitati . Non αὶ τουἰνεί με σξοα quod sit quases t ευμέ retinere, ut nugantur imperiti bitos ompbistri putantes erit mema esse Filogismum imperfidium,et ex duabus tam tum propositionibus con tintem, eo quod una,ut ipsit dicunt, in animo retinea tur. Quae quidem etymologia prorsus est; opbiIticafalsa et uana, non ab AriJktele num A, toteles nullo loco id dicit, et tale ent mema aperte nusquafacere docet sed ab imperitis quibusdam et loquacibus Pseudopbilosophis
Graeculis excogitata Praeterea hoc idem et quotidiana experientia, et domcto imorum hominum scripta comprobant Lege totum uel Ciceronein vel
Demostbenem, non minus Hilogi mos et inductiones cum opus est, apud eos reperies quam apud buos bos. Item lege siplacet, totum liel Platonem uel Aristitelem, similiter apud eos uix unquam inuenies ullum filogismum tri*partitum et perstetumbedieresemper Hilogi mos bipartitos et impersectos, hoc est eo modo, qis Dialectici intectigunt,nt mmata, ex dualus tantum propositionibus facta Quocirca ualde mirum 6t, quae dementia, uel potius quae infanti exurit primum Aristitelem, ut eas argumentationes ab Orato ribus remoueret, quas inhanqua proprias sibi uendicant, et quibus suoti esum opus ri utuntur, hoc est AEFilogismum et inductionem eas uero qu si ipsitrion agno tam pro argumentationibus, et quae reuera non sunt ar mentum mnes I attribueret: bocos, ent mema et exemplum Deinde omnes
eos, qui istis Aristotelis ineptias et dementius lagentes non esum crediderunt ijseueras, feteti. u scriptis in istas bene longis et verbiis commentari s apra probauerunt, et alijs credenda persuaserum. Sed dici non potest qi
253쪽
emor et eaeeitat baltenm uersatum est insobolis non foum Dialecticoruri sed etiam Philosophorum. Quare nos una cum Laurentio Valla, et Rogui bo Agricolla, reiectis et explosiis omnibus illis Philasios bastrorum in an Adicimus et affirmamus omnes argumentationes a perfidia quam imperfretus, fine ussa exceptione aut differentia esse omniumscriptorum in artium comminuties sit ut tam orator quam bilosophus communiter uti omnibus positi, cim opus est, et cum eloquendi ratio id posbilat. Verba Laurenti valis Aprooemio fecundi libri Dialecticae suae, haec sunt, Dialastici estisilogismo uti,
quid non Orator eodem utitur summo utitur, nec eo solo, uerum etiam enth γαmmute et epichiremate, adde etiam induetionem sed uide quid interest Dia laeticus utitur nudi ut sic loquar Hilogismo, Orator autem uestito armaritos auro et par pura ac gemmis ornator ut multae in e et magna praeceptorim comparandae initiae, si uideri uolet orator, Dialecticumprope dixerim paupertu decet Rodul a uero insecundosuo de Dialectica Inuentione haebro cap. XIIII ita inquit, Nihil ergo est quod quisquamputet certis artium
generibus has uel ictus argumentandi ormas addici posse, rerum ipsa praesens conditio, ut quaec est diligentius et conflantius allirmanti consilium praeberibit. Et quemadi dum in pleriss rebussemelpotest in perpetuum praecipi quid feri oporteat, sis infac ut in alijs multis,hoc solum perpetuum est,quod perpetuum titui nihilpotest. Η ecfodu bus, qui multis ante nos annis praeuiderat istim argumentationum partitionem ab Arisbtele factum esse falsum et ridiculam, atq; idcirco ea,qcae dixi, uerba pluris ueritatem quam AriJhritelenifaciens monumenta iterarum mandauit. Nam per Deos immortales.
aenam rario unquam fatis idonea affirripoterit, qua obrem et Orator D logismo et inductitne, et Philosopbu enthymemate et exemplo priuandus esse uideatur sprorcio nunquam ulla canare desinant Dialectici et Philosophi, striposthac nugari et garrire, nec aut Hllogismos perfectos et inductiones orastor nec ent memata imperfecta aut exempla Philosopho sua loquacita,
te alci imperitia austrant. Et hoc pro certo habeant omnes, qui rectephiloinsophari cupiunt, nullam, ut dixi, argumentandifrmam, villus scriptoris aut artis esse proprium, sed omnes arZumentationes omnium artium et scriptorii esse communes. modo recte et pro rerum probandarum conditione et qualitate adhibeantur. Sed bactenim dediderentia ab infirmnentissumptu, nunc de ea quae dicitur ab usu sic enim Boethius loquitur, dicens orationein Dialecticῶ interrogatione et reJonsione colistitutam spe Rhetoricam uero rem propori Itum oratione perpetua decurrere eis bis duobus loquendi modis Dialectis
in is a Rhetorica Jedijtincta an quo non minus fastitur quam in instrumetu
254쪽
23o Rem non minus Oratoris quam Dia ici sit oratione intercisa per interminisationem et reponsionem uti, nec minus Dialectici quam Oratoris orationei perpetua et continuata di utare. Num et Oratores cum opus est nonnunquῆ interrogant aduersarium et repondent, atq; ideo apud Quintilianumsexto propesinem recte appositum caput est de Altercatione, in quo praecepta danae tur quomodo interdum in uos inter did=utandum interrogandus Aiaduem farius, et uici,siim quomodo ei,dpondendum. Quod nonferet, si uerum es fit, quod Dialectici nugantur orationem intercisim ab Oratore esse alieni. Similiter nihil probibitum est Dialecticis orationeperpetrea uti, praesertim cum non di1putant,sed praecepta Dialecticae tradunt id quodfacit Aristotem lis in suo illo tantopere celebrato organo, in quo nibi aliud quisnae Dialeacticu siue Logica traditur contra uero cicero in tribus de Oratore libris, et in Partitionibws Oratorijs,in quibus eodem modo nihil aliud quin des helc vica praecipitur tamen non perpetua oratione, fel intercisa per interrogationem et reiponsionem totam perfici di utationem. Non me latet vitatis
lianum nescio quo in loco mentionem dicisse huius, quam dico, differentiae, rationis perpetuae, scilice et intercisae: sed eo in loco loquebatur non ex sua, sed ex illorum opinione qui talem orationis formam Dialecticae tribuunt. Ne obstat nobis fabula illa Zenonu, de Dialectica pugno clauso et de Rhetoricit manui apertae mili, quae similiter ab illosi tufuit, ut iZi, de argumentatio numpartitione ab Aristotele, uiscilicet Dialectica, cuius ipse inuentorfuisse
dicitur, et in qua totam aetatem fuamstustra si umpsit, attribueret ueritum inpubesionem, tanquam in pugno clausam Rhetoricae uero tanquin Memborum amatrici relinqueret manum apertum, qua patentem quendam men
tiendi et blaterandi campum. Sed mihi diligenter constder ii res multo ali tersese uidetur bdere. Namsi uerum est quod Dialectici dicunt, Dialecticautiosiopimis tripartit etpersectis , Rhetoricam uero bipartitis tantum et in esctis, ego Dialecticampotius manui apertae, Rhetoricam uero pugno
clausosmilem esse dicerem et quanto imperfictim perficto, et duae proposi
trones, tribus minores sunt tanto arctiores eistrictiores Oratores putarent
quam Dialactitas Id non olum in dissutundo in circuli quos uocant ea
etiam inscriptis: A quidem unus Albertus,cognomento Magnum, Diale ico
rum cor baeus, et miraculorum paternitiato plura nugatus est cum super alijs libris Aristotelis, tum maxime uper os rioribus, labiic quam uis
Ius unquam Oratorum super causis suorum clientum. Sed quid Albertum magnum commemoro tomnesDesunt huiusmodi, qui apud Graecos uerbo
sor Hammonio apud tinos loquacior Boethios qui non satis habita
255쪽
et rubrare utim editionem in Porphdiri Isagogen, nisi etia secundam privi e multo longiorem adderet, et in illa tanta uerbora farragine quid tandem domeet, nisi fessitates s nisi mendaciis nisi ineptias 'quae omnia nos fatis, ut pinor, deteximus in multiKsuprapositis capitibus. Quare Zeno mea quidem sententia multo rectius rcisset, si quemadmodum nos Dialectica manu aperratae, Rhetoricam uero pugno clauso similem dixisset . Sic enim per manum aripertam uerius significasset patent imum, et omni freno carentem licentiam et libertatem loquendi, nugandi, et effutiens, quibuscunq; uerbis,quamlibet improprijs, barbaris, et rusticis, quicquid in buccam uenit, quod est propriuet peculiare uitium Dialecticorum, praesertim nostri temporis Per pugnum autem lausum commodius designasset Oratorium siue Rhetoricam,quae ussis eo arctis legibus et angustis conditionibus tenetur astricta, ut ei non Iiceat nee usurpare uerbum ullum, nisi proprium et inlatum,et apudprobatum alim
quem authorem repertum, nec innovare acparere uocabula,nsparce et moru
des', nec denis quicquam dicere iis cum et communi loquendi usu, et cum publica sermonis consuetudine consentaneret. Hoc igitur modo refutatis quam tuorprioribus' strentjs, quibus isti Dialecticam a Rhetorie distinguipuαtant supersunt etiam aliae quatuor, quae pro truntur partim a Boethio parratim a Rhodulpho Agricola, partim a Ioachimo Perionis Qvipostremus oramnium buc de re siritat, et quanquam, ut ex eius uerbis apparet , videbat Dialecticam a Rhetorica nulla recta et uera ratione distingui posse , tamen quo iure qua ue iniuria distinguere uoluit. Ne scilicet Dialemcum suam de qua scribebat, et quam inepte ueram putabat, relinqueret a Rhetorica prorissus indiscretam, ac ne aliquis forte existimaret, eam vel a Rhetorica diuerosam non esse, uel inter artes nullum fibi reperire loc m. Quod nequis forte mefinxiste arbitretur, uerba ipsius Perioni mea ponam, Is enim in primo
Dialecticae suae libro praefatus eam ibi quae1tionem uideri discissimum qu modo Rberorica affectust ad Dialecticam, hoc est, quonampacto inter se haeduae tesdifrani tutandem concludit. Qua propter discissimum est, quaenam earum fit similitudo explicare,ut tibi naturae ac reiproponas disinsirentiam. Est enim utris idem propositusfinis, in Udems rebuiuersantur quas eodem modo, idest, proba bili ratione concludunt. His Perionius, si bis dictis ita statim subiungit. Quanquam autem haec docilis est quaestio. tamen danda opera est ut explicetur, quasi diceret, ut ego interpretor quamuis Dialectica nullo pacto queat a Rhetorica distingui, iis tanquamsassium a uero, tamen eam distinguamus: et ita facit. Nam eo in loco nihil aliud agit, misi nugatur . et tundem absoluta distulatione lectorem ninito magis dubium
256쪽
et incerium relinquit, quam acceperat. Quod ut ita esse omnespo sint inteseligere, breuiter o landis non solum eum, sed et Agricolam et Boethiu pror sus ignorasse et nescisbe quonam pacto artes interse uereat tanguerentur, si
nec uera artium, ficia, nec ueros ines, nec uera definitiones , nec denis veros earum o derandi modos intellexerint. Perlontus enim quod ad qui , α
tum d ferentiam attinet, in primo Dialecticie uae, o dicium Dialectica esse putat, accommodate adprobabilitatem de quas reproposita disserere, finem uero probabiliter de quas reproposita disputare. At Rodulphus in secundo de Inuentione, officium eiusdem De enjuit probabiliter dicere, strem autem probabiliter de quas reproposita dicere Boethius uero nulla osci menti nefacta, finem Dialecticae dixit esse, id quod uult ut Aduersario extorquere conari. Q nae officia et qui fines istorum pro ei nihil aliud sunt, quam mera
urendacia, et merae bomΠrum destrantium nugae cum aut nihil prorsu inter se disterant, aut non sint uera ossicia nec uerisines, aut certe non Dialectica propria sed etiam Rhetcricae communia citas nul im omnino uim habetit Dialecticum a Rhetoric id tinguendi. Nam per Ceos immortales, primum quaero die Perioni, quid torri accommodate ad probabilitatem de quas repropo ita disserere, et probabiliter de quas reproposita di utare sit quid causae est cur illud osticium Dialecticae ro autem ynem esse arbitreris certe ego inter i*ιd officium tuum et stim finem tuum dioerentiam nullum esse uim
deo, nisii uerborum et nugarum. Deinde dico Vlam, quem tus nem es ais,
non solum non Vbe ab isto officio tuo diuersumJed etiam prorsus non essesne
Nam probabiliter de quas repropo ita disputare, non finis i Diale fici edo licium cuius rei signum indubitatum est, quia Dialecticussi non probat itate de quas repropo ita di utet, osticium suum non facit, et magnopere re prehendendis 4 , quod propter finem non obtentum non solet, ut ante dixi, contingere. Sed fac trans ab altero esse diuersum, et illud uerum officium, hunc uero uerum finem exili re tamen etiam dico utrans, hoc est, accom modate adprobabilitatem de quas re propuo uidisjerere , et probabiliter de
quas repropo sita di putare, magis Rhetoricae ac Rhetoris, quam Diale timcae et Dialecticies leproprium iu denim s Orator cum dicit nonne accom
indute adprobabilitatem dicere debet fisonti ipsi deiquaq re proposita dicendi est ab ipso etesim Aristitele concessumi certe neutrum horum negare potes nam sit aut non accommodate ad probabilitatem di siereret, aut non probabiliter disputaret, nunqκ.s posset bene dicere, et si non bene diceret, nomquam faceret oscum suum. Quare tuum thid, licium, et tuus isti nis, o
Perioni, non sunt duo diuersa ite finis tuus est uere tuis sed osticium iniec
257쪽
dicere, sine uero prcbubiliter de re proposita dicere. At ego rursus tibi in is, te urgeo, quaerens a te qua ratione,et quomodo isti duo inter se disterant naego in eis nullum disterentiam uideo, omirem enim qui probabiliter dicit, ormiere urbitror probabiliter de aliqua re proposita dicere, etsi non probabiliter de aliqua re proposita dicat non posse probabiliter dicere . Atq; in summa tuum si id cificium et tuum id finem, nihil aliud esse dico nisi meraue nugas. Vt omittam interim hoc quod est probabiliter de reprcpo ita dicere, sticissi Dialecticiose non finem, quia si non id praest, Dialecticus, reprehen soneno
caret Ars etiam ut taceam utrunq; tam Rhetoricae quam Dialecticae proin
prium Ube, ut ante dixi, sic ut nuctam prorsus babeat distinguendi Dialecticaa, betorica pol stitem tam enim probi iter dicere, et probabiliter de quasi e proposita 1perere debet rutor quam Dialecticus, etsi no utrunq; faciat, ne Orator quidem appellandi; Ube uideatur. Quare uehementer mirum quom modo Rodulphur et Perionius alioqui homines docti)fimi, o uiderint i a sua
officia et illos suos sine Diali lacu , nihil esse inter se disrentes, nisi uerbis et nugis, et quos istisne esse dixerunt,i:onfines esse sed officia, et denis nishil eorum magi esse proprium Dialecticae quam Rhetoricae. Neq; minori admiratione dignu 1, quod dicit Boethis in quarto dedisterentque Topicis, is enim Dialacticae finem esse censuit non probabiliter de qua re proposistadis utare, ut Perionius , nec probabiliter de re proposita dicere, ut Rodulae phus Ged id quod uult ab Aduersario extorqvere conari. Qui Boethninus finis pene eadem omnia uitia habet, quae duo illisuperiores: nam non est sinis sed os icium debelli enim omnes q2 dicunt uel 41putant conar ut ab Adueris
surio extorq eant quod volant sil possunt: quod os ictu est, non finis. deos rectius sorta It secisset,si ipsum extorquere , finem esse dixisset , quando
ad eum finem Dialedicus ei utare cum a uerserio uidetur, ut ab eo extorriqueat quod vult: sed extorquere conari, certe non finis, ut dixi eis sciuiuest .mnod etiam finis esse , tamen non magis Dialectico conueniret quam si elori, is ita non esset idoneum,quod Dialecticum a R etorica distingue: ret in summa quaecunque a Boethio, et ab Agricola, et a Perionio de cubicio et fine Dialecticae distis snt, omnia prorsus, es falsumu, uel inania, uel dicula, ut ex j quae hactenim dicta sunt, mant si apparet. Sed Perionius o mnibus modis cupiens Dialecticam a R hetorica disturguere, praeterea, quae anodo diximus, hoc est, praeter osticium t inem dedit etiam definitionem et .
258쪽
definiri non pol, quia non bubet nes proprium osticium nes proprium f-nem et propterea per definitionem suum non posse a Rhetorica separari. Deinde etiam jsi definiriposset, eo modo quo tu dicκ, tamen adbuc non separa retur a Rhetorica, sed Rhetoricae parua quaedam pars esse conuinceretur. Quorum utrunq; breuiter sic probo: Tu Diale licum esse ais rationem bene
disi rendi at ego dico istim tuam Dialecticae definitionem non bonam, nespropriam ese propterea quod es continuitis etiam Rhetoricae. Quid enim Non ne Rhetorica ipsi quos est bene diserendi ratio immo est,et multo quidem rectior ac uerior quam Dialectica, quam esse fugam supra magnam pumtem probauimus et infra probaturi sumus. Neq; turbum disserendi Dialectiαcorum est ita proprium ut non magis ad Oratores quam ad Dialecticos pertiαneut Quod uel ex eo poti)fimum intelligi potest, quod Cicero p iam orat res disertos, a disserendo scilicet nomine indito, Dialecticos autem et philoa sophos nunquam disertos, sed doctos uel eruditos semper nominat. Quare tua isti definitione Perionilion potes Dialecticam a Rhetorica distinguere,
eum eadem definitio communis sit etiam in Rhetoricae, et ei perbelle possit accommodari. Sedfacis mi esse propriam Dialecticae, nondum assecutus es. quod intendis eo quia si uera 1t isti tua definitio, non Dialecticum a Rheaetoricus aras, sed Rhetoricia potesscis. Nam si Dialemca est bene disse, rendi ars, etsis ne disserere est pars bene dicendi, hoc est, o sciri betorie
necessariosequitur Dialecticam Rhetoricae partem esse bene autem disserere bene dicendi esse partem , ex hoc probatur, quod omnis qrii bene dici, bene disserit, non contra Nam ego tibi coiicedam aliquem orte repeririposse, qui utens omnias praeceptis Dialecticorum, quae ad bene dicterendum pertinent, ut Dialecticus bene disserat.sed non assetitiam eum bene dicere, quia ortasse
non utetur ominibus praecepti Rhetori ad bene diceridum pertinentibus,
et usurpabit uerba aut impropria aut illuctitata, aut aliqlio modo non accom modula, aut non ibibebit id dicetidigenus, quod ei proprium, alit omnitio deficiet in aliqua parte elocutionis Rhetoric.e, de quati ibi praecipiunt Diam lactici et in qua ncino iniquam uere dicipote)t bene dicere. Infunim ibis
259쪽
Dialecticam Rhetoricae partem facis cum bene disserere in benedicendo tamquam p. tr in toto contineatur, et uerepars illius sit quod mirum est a te non fuisse animaduersum. At uero tanquam destitutus caeteris omnibus adiumenniis, ut omnino Dialecticam a Rhetorica,etiamsi uere separari non potest, tam mensepares tandem qualiud facram anchoram confugis ad modum considem randi, hoc est, ad octauum et ultima ex dissere iiij a nobis supra propositis. Et ais Dialecticam confiiderare res non quatenus sunt,quemadmodum Nita
pb sicam, sed quatenus verbis significantur, at ideo a Metapis ciesbe di
uersam. OtJae uerba tua Periour, cum lego, equidem uix me contineres osseum quin partim rideam, tanta est leuitas, et ut ita dicam, insulsitas dictorum tuorum, partim etiam tibi ubirascar, qui bonos adolostentes rectephilosophanmdi cupidos doces tam peruerse philosophari, nedicum subtiliter nugari. Prim mum enim cum proposueris te uelle diffinguere Dialecticam a Rhetorica, id
nonfacis, sed a Metapblica dis ungis quasi non magis falsa jsit Metaposl-
ca quam Dialectica, ut capite sequenti Oskndemus. Et cum debuisses addere .morum con derandi Rhetoricae, ut uidere possemus qonam pacto Dialectica distinguatur ab ipse, de ea re ne uerbum quidem facis. At ego uolebam i te ut mihi diceres quomodo Rhetorica considerat res suas: sic enim forta lis comparando modum considerandi utriusq; intelligi potuisset quomodo int se disrunt. Sed tu id quod dicendum erat, taces, credo quia nesciebas quid diceres: et quod tacendum erat proers, hoc est , Diale ticam a Metas' sica esse diuersum . Et quibus argumentis, hoc est, quam urnis et quὶn insulsis Di immortales. Neta' siua, inquis, res con iderat quatenus sunt, Dialemctica uero qu utenus uerbis significantur. At ego credebam Metapissica corasiderarere non quatenus sunt sesqualerius fuerunt aut futurae sunt , et Dialecticam considerare eodem, quatenus uerbis, sed quatenus ignis aut lapidibus signifieantur. O indocti; Simum doctrinam i in pleintis uvam sumpientiam, o in ilici)fimam ludiosorum Philosophiae fortem, qui iam prope bis millesimum annum tu istus inanibi siugis consumunt. Et tu Perioni ex com paratione Metapis sicae et Dialesticae, quae embae falsae uni et ex modiw coissiderandi ut riusq; qui nugatori sunt et ridiculi, distinguere ais utrunq; a Rhetorica Nec tamen distinguis,quia non dicis quomodo Rhetorica resfuat consideret. Itas nonsori ei rudia delinquis, quod tanquam caeclis non ulciss
260쪽
quia u0n exeatiemis pios propos sis, et tanquam obliuiosus mox de retinis quis quod institueras In summunibilesiui agis, nisi ilicssum nugaris, et
bonos idolascentes ueritatis amatores decipis, et communem iam prope duet missium annorum errorem confirmus . Ac ne ego quos incassum loquendo, et nihil concludendo errorem tuum imitari uidear, dico te non solum nescire et ignorare res ipsis sed etiam modos ac rationes exprimendarum rerum ac cogitationum tuarum, et orationem tuam non isse ratoriam, nec Ciceroniaαn uir, quemadmodum tu eam uideri cupis, sed opbiscam, hoc est, fallacem et nugatorium Namsi recte loqui didicis es, non ita primum dixissees , et pbdisca conssiderat res quatenus sunt, sed tutummodo sic Metapb sica conru iderat res Deinde non ita protulistes Dialectica confiderat res, q:iatenus uerbis ignificantur sed tu solummodo Dialect sta considerat uocessi e nois xiina ue uerba Nam in superiori illa Iccutione tua de Metapis ica, quid opis erat addere, quatenus funes anfortasis est aliqua scientia quae consideret res ut non sunt sit disterentiae causa necesse fuerit adiungere, quatenus sunt uem in qu polrror tua locutione de Dialectica, quid oportebat disce: e quatenus uerbis significantur an non restius et claei ius et upertius erat omittere idam caudam, et dicere, quemadmodum ego antea monui, uoces uel
nomina uel uerba fieri si maluisses ab Oratoribus quam aibilosophastris; et sopbjtis discere rationem et modum loquendi, ita dixis es: qui enim dicit, uoces et nomina et uerba, is nihil aliud dicit, insit res quatenus significantur,f quidem omnes uoces et omnia nomina et omnia verba rem aliquam signi imeant, fallem se ipse, et ex uocibus et nominibus et uerbis nihil omninosignif- euntibus nulla coponitur oratio. Quod si ita, ut nos dicimire, locutu3 βι4bes, multo quidem, ut arbitror, clarium significasse Dialecticam, quae ut antores Dialectici putant, de iιocibulet nominibus est. Sic enim loquuntur et Grammmatici dicentes Grammaticam fiam esse, non de reb:μ, quatenus uocibus , gnificaritur sed de uocibus sime uerbis tantum, quae sine uta alia adiectione, tamen tacite intelliguntur lanificare res Quis enim strat ac non tanqu. imperitum et barbarum derideat eum, qui dicat Grammaticam se de rebus. proiu uerbis significantur fieri nemo. Quanquam hoc ipsum esse de rebus ut uerbis significantur, non minus recte de Grammatica quam de Dialectica dici posset, si Dialectica uera esset ars, et si talis loquendi modus esset uisitum tus Exsim patet quanta fuerit imperitia quorundam Diale ticoram, in quorum numero est Hammonius, qui dixerunt Diale ticam esse de uocibus signiosicantibus res per medios conceptus, tia i non, etiam i muteretur calida