장음표시 사용
301쪽
QIrrant , esse unu et inanes, ut elim o Fressem supra in hoc eo enilibro cap. V. Nemo enim, nisi barbarus et imperitus bilinopia kr, ita Io quitur, ut dicat uel sic Metap stea considerat res prout sunt, sed ita tantu,
Metaphsica confidemat res, eo cuia etiam si non addatur, prout sunt, id ta*men subintelligitur De rebus enim, prout non sunt, nemo nisi briti gimus, eonsiderat uel sic Dialactica considerat res prout uerbis significantur sed ita tantum Dialectica considerat uerba, a quibin etiam sit id non dicatur, tam me res intel Istuntur significari cum de uerbis, a quibus nullae res significentur, nemo, ut dixi, consideret: ni forte Dialecticus aliquis tersutum et ineptus, qui etfecu ndarum substintiarum et uuiuersalium uoces considerat, quae nullii prorsus fallem uerae ac folidae rei habent significationem. Praeαterea nu ius alterius artis aut scientiae, proprium est considerare nomina et verba, quid sint et quomodo definiantur, iis Grammaticae, quae idem nomen
et verbum, eodem modo generaliter definitum accommodat omnibus alijs armtibus et scientij ad diuersa feta nes propter diuersitatem eorum officiora
uariatur definitio nominis et uerbi a Grammatico tradita Itas rationes isti-rum, quibus conantur excusare Aristptelem, quod de eisdem rebus diuersis in locis disseruerit, funt, ut dixi, uanae et inanes nes Aristoteles eis recte auitio definditur, praesertim si ipsemet in Metapissicis scribat, ut ante dixi,
Grammatis unius esse contemplari omnes uoces quod cum ita sit, cur aut Dialecticus, aut Rietor, aut Poeta definitionem nominis et uerbi a se non pertinentem, tradat s Sedeoncedamus Aristiteli Dialectico Rhetorico, et Poetico etiam sine ullo uitio potuisse definire nomen et uerbum, nec in eius de,
finitiones nimisiscrupulose inquiramus, si tamen recte uirgs definierit. Quare parum uideamin, utrum nomen et uerbum a Grammaticis an ab Arisbtela et a caeteris Philosiophis recrius fuerit desinitum, et qui rectim definiuisse reruperientur, ad eos definiendi nomen et uerbumsuteamurproprie cium permtinere. Nomen, inquiunt Grammatis spars orationis declinabilis per earufus sine tempore, Verbum est pars orationis declinabilisper modos et temporira sine casu Philosi bi uero ita desiliret, Nomen suo figniscatiua κατασαυξ χν, cuius nutaa pars separata aliquid significat, Verbum est quod temispus adsignificat, cuius nuaapars significat separata sic inquam et Grammmatici et Philos bisaas utris nomin et uerbi definitiones aderunt, sed distieri is , inquibus a Gram naticis loco generis ponitur, pars orationis, non uox, ut libitos bis, eo quia omne nomen et uerbum, reuera est in duobulis generibus, ingenere partium orationis prρximo, et in genere vocum remoto. Primum enim omne nomen et uerbum est pars orationis, deinde omnis para
302쪽
remotilis, Grammaticos autem rectius addidisse partem orationis, tanquam genus propinquius, et eo magis quia nomen et uerbum a Grammaticis preprie et primo con iderantur ut partes orationis,et ad oratione faciendam ciccommmodatae, non ut voces, nisi improprie et qua secundurio Nans ut uoces sunt, non tam ad Gnammticos quam ad Philosophos nuturales pertinere uim
dentur ut si ita dicatur: nomen et uerbum esse uoces, hoc est, percusiones aeris, indisjolutus usq; ad auditum. Sic enim non Grammaticised Philosophi vessus definire solent. Caeterie uero partes, quae in definitione mominis et uerbi a Grammaticis ponutur, distinguunt ea uel inter se uel ab omnibus ali partibus orationis, ut nemo nescit , nisi qui nasium cnquam didicit Gramma tici, aut si didici postra qua coepit dare opera Dialecticis, dedidicit totum. iniae uero ponuntur a Philosophis, prorsus uel nibi distinguant, uel male distinguunt, nam esse significalixum,non uidetur conuenire, et esseproprium omnibus nominibus et uerbis uisita dicatur, Bbtiri et BI tirare sunt nomimina nihiIsigniscantia. Q nim in locutionibus certe bl tiri et bbitrare sunt nomina, eo quia trans est suppositum in oratione nera et perficta, et tameπ
addita, hoc est, ex consensu fue ex instituo, ea nihil alia escere ardetur,
nisi refutare opinionem Platonis in Cratilo, qui nomina non κατα σωυe re, ut Ars Pteles sed, ο πο ουσιν , hoc est, ex natura, constare existimabat,ti p ινὰ κοπὴ ruile , sint contraria: sed nomina reuera conπstini, neq; omnia ex natura it Plato uoluit , quoniam pleras ex hominum
consensu dis arbitrio imponuntur nes omnia ex consensu, tu placuit Ari futet quia multa reperiantur ex natura ipsa rei ductu,nt murmur et sibila fiue ut Graeci dicunt, ονερρι σμος, et cpλισβος , in quibus prostrendis quasi naturum ipsam imitari videmur sicq nec Plato de nominum impositione, 6tesensit, nec Aristoteles in definitione nominis recte Plutonem uoluit resumtare. Vt mittam interim hunc definitionis nominis particulam ab A ristotele aliter in Dialecticis, aliter in Poetica fuisse traditam in Poetica enim non κοπα σω tum scriptum est Id σιωθε quasi dicatur, composita, uelut alij exponunt alijs quibusdam modis Quam od diuersitatem Vincentius Massius Poeticae Aristotelis Interpres doctisiimus, super eo loco multu in laborat,
et multa dicit, ne Aristoteles ipse sibi super eiusdem rei desinitione contraria- Qxlpe uideatur cinihil agit, quia dum locum idu corrigere luet ingemodi,
303쪽
nititur, tamen non uidet Aristotelam ob adiectioncm Pius particula uehemeo te esse reprehendendum. Nam si uere nomen esset nox significans4xi acu ueram sequeretur nullum nomen significare, icium, quod est non
solum contra Platonem, sed etiam contra veritatem et communem experien
tiam. Sed nes istud, quod in fine definitionis nominis et uerbi ab Arisbtele adiungitur, hoc est, cuius nulla pars separata aliquid significat, magis rectuquὶnsuperiora, non enim per illam caudini oratio relie separatur a nomine et uerbo, ut nugantur Diale tici, eo quia oratio reuera est, non uoxsignifi*cans sed uoces significantes, is ideo definienda est non sic, ut Dialecticisum ciunt, Oratio est uox significatiua cuius pars aliqua separata significat, sed c, ratio est vocum compositio uel explicita uel implicita, congruam perfr*cia s sententiam significans, quemadmodum Grammatici recte definiunt, ut per compositionem vocum oratio fatis distinguatur a nomine et uerbo, et nibit necesse sit addere, cuius trulla pars separata aliquid significat,ut imperite puntauit Arisbteles, aut quicquam aliud, ut inepte existimauit Mercuria ille Nuior in Grammaticis institutionibus suis, qui in definitione dictionis, cum dixisset,quemadmodum Aristoteles Dictionem esse uocem significatiua cuius
nulla pars significat separata, et uideret sibi spe objci de dictione coposita,
tanquam roponsurus tacitae obiectioni addidit, composita tumensemper exmcepta Sed quai malum G Mercuri est isti additio tuis cur non definiebudastionesn more caeterorum Gramaticorum' et illius additionis nihil eguisses: sed scilicet maluisti eum Arisbtele Dialectico errare, ut pol ha te corrigeres quam eum Grammaticis tuis bene sentire. Ex quibus omnibus patet nonsoli; nomen et verbum, sed etiam orationem a Grammaticis longe melius quam ab
Arishtele et ab omnibus Philosophis fuisse definitam et falsi fimum esse id
quod scribit caesar caliger in libro de causis inguae latinae, dicens , nihil esse infelicius Grammatico definitore immo uero contra ego tibi narro cumliger , nihil esse Blidius Dialectici, tuis , non forum suis, sed etiam alienas res, ut ita dicam, definiturientibus d jsi quidem Priscianus Grammaticus nomminis, et uerbi , et orationis definitiones attulit meliores , quam Aristiteles Dialecticus. Quod vero post definitiones nominis, et verbi, et orationis, Aristiteles 1signaturus di frentim enuntiationum sibi umit, tanquam verurum et concessum rerum alius esse universales, alias particulares, ac uni uersalem rem eam esse, quae de pluribus apta nata est dici, particularem uero quae non ut homo quidem uniuersale fitFallias ueroparticulare ea umptio et falsi,fima est,et a nobis ante refutata,cum uniuersalia refutauimus. Quarure etbifateor, tropo uionum ullas diuersales esse alidiparticulares, quia
304쪽
rso Resse uiuersi et esse particulare uocibus et orationibus recte tribuuntur, non tamen eoiem modo res alias esse uniuersales alias particulares concedo: prompterea quod nulla talis uniuersilitas, quescin Arolat elem uult, in mundo reruperitur is falsi, et ut ita dicam, chimaerica De enuntiationibus autem tam asyrmatiuisquam negativis, tu uniuersilibus quam particularibus, et si Aristiteles alioqui uera tralat, non tamen eius traditio probanda est, qui es extra locum suum proprium, hoc est, extra Grammaticam. Haec en Impuer ue Iolescens, dum Grammaticis adhuc imbuitur, discere debet , quae se adeo non uni disicilii, ut etiam in traditione natural te p. in inteli i.
Atq; baud scio an illud etiam si uerius , haec melius per se ipsa qum ab alijstra ita cognosci, et subtiliore traditione obscuriora fieri. Deinde qui si non
pertineant ad Grammaticam,tamen a Rhetoribus multo iustius quam iliari lecticis usurpantur Rhetorica enim est ars uera, quae habet materiam, osti icium et fuem proprium Diale lica uero, ut ante mor trauimuN, nec mateαriam, nec officium, nec finem ullum proprium habet, et propterea nullum inriter artes locum sibi reperire potest. Quod si nece, talem cognitionis enmiritiationum obicere uolumus, pro rcto haec non minus, is adeo multo magis Oratori quam Di lectico necessaria est. Quid enim putamus Oratorem stiri ne cognitione enuntiationum tam alentium quam negantium, tam uniuersalia quam particularium posse argumentari et concludere aut omnino confirmare ac refutare quicquam minime gentium. Et tamen aebetores nucto in loco dela smodi enuntiationibus tractare reperiuntur, fallem ita scrupulose et anis xie, ut Arhhteles facit cur ita quia putar lint eas apud Gramitiaticos etiam
sine praeceptore aliquo, perse posse disci et omnino esse faciliores ad cognoruscendum quam ut praeceptis uilis egerent. An idem quos facere debebant
Diali licis hoc est, banc enuntiationum doctrinam, aut Grammaticis tradenis
dum relinquere et ab illis discere, aut certe per se eam percipere, quae a perruciplendum, uel nul lum uel certe modicum haberet dificultatem possem bieq s multa alia,que ab A .sistet dicretur in hoc libro resistere ad Gynde diri tam nominis et uerbi et enuntiationum doctrinam esse partim fugam partim inutilem, partimsuperuacitam sed quod adpropo uum nostrum attinet haec quae dicta sunt sitis esse uidentur. Non enim omnia perse rei proposuimus sed tantum rectepbilos buuiis ludiosis principia iera confirmare fuga aut
rejutare, eas transmutataed tantum, quae nratoris alicum moment Int. Nam reliqita ex his, quae diximus, imus u libet per se, uel mediocriter doctus facile poterit intellipere
305쪽
sophos, ct finii duat is orsi principi .
De illitibus tueris argumentius deus utili et uero eorum tam tradendorum si in risurpandorumodo, contra partim a f.am partim inutilem ipsorum do ctrina ab. rasotele traditia in libro Topicori
s , tein ueteratoria restius appellatur, et tota condisti ex libro Praedicabiliu ut uocant, Porphyrari , ex libro Prii dicamentorum Arsdietis .cu A ut raedicamentis et Hlpra dicamentis et dem Rex libro qui ἐξώπεεια inscribitur . Nunc superest ut tradaurus etiam ea principia, non solum nostra uera sed etiam iduersariorum falsa, quae non amplius ad uetem rem illum sed ad nouum banc et, ut ue: in loquar, ad vanam et alogam Logi, campertinent, constitatem totam ex libris Amsi telicis Priorum Anubtic rem, Po kriorum Anablicorum, Topicorum, et Elenchorian. Et quemadmmodum supra reddidimus oratoriae jacultat primogenus causaribilosophicu: quod Ari, teles unquam ad rutores nihil pertinens in diui one generum Rhetoricorum, non recte ted malitiosepraetermiserat. Deinde primum coicij rhetoricipartem, hoc est, inuentionem , quam notitiuliu etiam doctismi uiri, Nn
306쪽
potius furore correpti ab Oratore remouere et ad Dialacticam trans erren3 erubuerunt. Tum praeterea oscium et scientiam diuidendi et deliniendi, et multa alta, quae cum essent antiquitus Oratorum propria, nescio quo pacto Dialect ei et Pseudophilosophi furtim ab illis inuolata iam per annos, ut op αnor, mille et amplius occupata tenuerunt Quemadmodum inquamsupra redo didimuι haec omnia oratoriae facultati, sit etiam hoc loco restituamus eidem usum et tractationem omnium tam argumentationum quam argumentorum,
quaecunq; pertinent ad confirmandum, ad confutandum, ad disserendum, ad dilbutandum, et denis ad bene dicendum de quacunq; re non solum ciuili edetia naturali et mathematica, et cuiuscus alterius generis fit in utra o par te. Quae omnia similiter, ut uperiora illa, cum propriae legitima Oratoruessent, ut uere inquit Quintilianus, ab Oratoribus relicta et destituta tu ires nitoribus ingenijs, hoc est, Dialecticis et pseudophilosophis uelut praeda fue
runt. Verba Quintiliani in prooemio oratoriarum Institutionum baec funt.
Quare ames me fateor usurum quibusdam, quae philosopborum libris continentur, tamen ea iure ueres contenderim esse operis nostri, propries ad artem oratoriam pertinere. An sistequenti)yime de iustitia, ortitudine, te M perantia, caeterys similibus sit disserenium, et adeo ut uix uda posiit ausi reperiri, inquam non aliqua quaestio ex bis incidat, ea a omnia inuentione. ais elocutione in explicanda, dubitabitur ubiculis uis ingeni , et copia dimeendipsiιlatur, ibi partes Oratoris esse praecipuas siueruntq; haec, ut ciscero aptisiune colligit,que admodum iuncta natura sit scio quos copulata, ut ijdem sapientes ais eloquentes haberentur scidit dein sese studium, is inertia factum est, ut artes esse phιres uiderentur. Nam ut prinire lingua esse coepit in quae hi in1titutums eloquentiae bonis male uti, curam morum, qui diserti habebantur, reliquerunt. Ea uero destituta tormioribus ingen suo Iut praedae fuit. Inde quidam cotempto bene dicendi labore ad ormandos unimos, instituendus uitae leges regre sit partem quidem potiorem, si diuidi
pinet, retinuerunt nomen tamen ibi insolentisimum arrogauerunt, ut soli sapientiaestudio uocarentur. Haec Quintilianus, quae idcirco hic ascribenda duxi, ut o knderem non me foli sed etiam Quintiliatum, et ante Sintilianum Ciceronem, ut ex Cra di putationibus in libris de Oratore a pararet, uidisse et improbasse istam Dialicticorum et Pseuios bilosopborum immpi entiam is improbitatem, qui se solos sapientiaepudiosos appellare non
erubescunt, et alienafurtunsurrepta tanquam ua an stuumqu iam tenue
riui occupata. Sed ut tali uenianus ad id quo propo uion est urendum
307쪽
A repest ad tradendum vera principia, quae pellunt ad doctrinam argumentorthargumentation s omnium nostrum uerum confirmandam, et Pseudophil sophorum falsam refutandam: primum ita dicimus, argumentum a nobis hoc in oc accipi pro ratione ea, quae rei dubiae dem facit, argumentationem umrono explicatione argumentiper oratio in quemadmodum tam Rhetores quam tale lici utrunq; definiunt. Sed de argumetationibus post icum permuenerimu ad librum Priorum nablicorum agemus cibi enim locus est rogumentationum proprius, quoniam in eo libro de argumentationilus permtractat Aris lateles. Nunc de argumentis ad librum Topicorum pertinentibus
agendum est, et simul o kndendum recte philosophari cupientibus quid utri et rei falsi, quid utilis et quid inutilis,quid necessari et quid superuacanei contineat ille liber. Non enim facile nec cuiusuis est de tanta re iudiciumfacere, sed nos, ut pero, ita diligenter et subtiliter rem banc tractabimus, ut apparim turum fit de libro Topicorum tristotelis, in tam longo temporis patio, et in tam multis hominum millibus, qui eum legerunt , nondum usq; in hunc diem, recte a quopiam fuisse iudicatum. Sed iam omi)fis longioribus prooemijs ad propostium negocium accedamus Ars Steles in libris Topicorum pollicetur se traditurum artem et methodum di utandi de omnibus, in in contrarias partes probabiliter quod pollicitum certes uerum esset, eis praestaretur, omni esset labore ac pecunia redimendum. Quid enim pulchrius aut optabilius bominipo fit contingere, quam tam praeclara tamq; praestitatisiimae artis feri compotem es Sed nec uerum pollicetur Arsiteles, nec promissam dem
persecte seruat immo et seipsum frustra fatigat, et scribit plurima partim
Dyo, partim inutiliter, partim etiam legentibus ualde noxia. Quod quam breui)ἰime feri poterit, hic probare aggredimur ut appareat eum non minus in hoc quam in alijs dialecticis libris errastes et dialecticam banc di putandi consuetudinem, licet temporibus antiqui fortasse fuerit in usu, tamen aetate nostra non solum esse falsum sed etiam inusitatam et inutilem. Num Arhlota teles in principio huius libri propositis quibusdam,quae ad intelligenda ea,quae sequuntur, ecfaria existimabat, in summa totam doctrinam buum topicam ad quatuor capita redigit. Et ait, omnem quaestionem siue omne problema dialecticum esse aut de accidente aut degenere, aut de proprio aut de definiritione . Sed cum problematibus de accidentesimpliciter coniungit problemata de eodem accidente comparate. Ad problam uero generis adiungit probi ima tu dedifrentia quoniam, ut Dialectici inquiunt, di ferentia in modo praedicandi magnum cum genere habet similitudin . De problematibus peciei
nihil loduitur, quia d cunt Deciem Decialisimum in problimat dialectico,
308쪽
sed de praedicato, quod semper sit aut gemis, aut certe pecies subalterna. Atq hoc modo Arretiteles omnem quiritionem siue problam Dialectricum aiquatro capita redigit, ut nihil u de tuo dimitetur a Dialectico, quod non, ut ipse arbitratur, ad unum aliquod quatuor jhrum capitum reduci queat. Quamq:odem doctrinam Arolatelis topaeam omnesibilosopbi ueteres membertim Peripatetici fine ulla dubitatione non solum receperunt et approbaueri runt tanquam uerjyimam et utili)fimam, sed etiam bene longis et uerbosis dii mentari s explanaverunt ut apud Graecos Themit us, et apud Latinos Loemthius et Libertus. Nam M. Cicero licet Topica sua ad Trebatum ex Ari sistetis topicis rustulisse se fateatur, tamen nos pro certo habemu tu Lunqua H Topica quae nunc pro Arsotelicis leguntur, nec uidisse nec legisse besalia ab Ar hiele conlpo situ, quae hodie non extant. Nam Ar Pteles, ut ex Luertio cori tit, non unum tantum, sed multa et uaria serr it Topicorum cαpera, de quibus pol is aliqvid dicemus. Atq; hoc modo si octo Aristotelις Topicorum libri ita recepti fuerunt et approbati ab omnibus usq; ad aetatem nostram, ut nemo quod quidem ego sciam, de eorum doctrina quin uera utim Iis necessarius esset , dubitarit aut contra eam aliquid dicere in dubium prevocare tentarit . Sed nobis pueris nescio quomoso in ultima Germania extitit Rodu bus Agricola uir natione Phri ius et inprimis doctus, qui qua ingenii peripicacitate multa alia uidit, hoc etiam animaduertit, et intellexit hunc Arhi telicam Topicorum doctrinam non ita esse ueram et utilem, ut uinperiores omnes existimaturant, sed magnum in ea uitium uersari , eo quod illius Dialecticae materia ab Arisbtele minuangus, si conclusa. Non enim
solum, ut 'be inquit,semper quaeritur, am aliquid sit de tutio uelgenus,
uel proprium, uel accidens edetiam absolute sitne bis nomin bustion laeseri po1sunt quaeitiones dialaecticae, ut patet exemptiis ab ipso p*:tis in primo uod iuuentione d alectica libro, cap. III. Quem locum idcirco indicandum putaui, ut si quis frie uidere uelit eius uerba, id facere positi, et iudicare nunαquid recte Ari)hielem reprehendat necne. Nam Ioachimus Perronius in primo tuo de Dialectaea libro existimat Aristotelam non recte a Rodii bolu se reprehensium, et ipsim estniere conatur sed pse una cum Q qa desin ione mustiue modis est reprehendendus. Ac primo quia quod calummatur indulpho non fuisse cognitum , id optime Riduis bus coProuit. Nempe omnes
qui trones sine determinatione, hoc est, quibus uuas mentio uoc acci delusis, nec generis, nec proprij, nec de initionis , ad problerna de accidente
rejrrri posse. Non gnorariu inqua nec negauit hoc Rodulptus quod eis l.
309쪽
accommodata, nec locos describit, nec numerum eorum facit, aut nomina:
sed tantum deducta ex locis argumenta quaestioni proposita applicat. Hae enim diserte sunt Rodulpbi uerba, et boe modo bacs de causa Aristitet
coarguit, non quemadmodum ait Perionius calumniatcr. Deinde etiam rem
prehendendus est in eo, qu)d quiprofrietur docere alios, quonam pacto intel ligenda fit quadripartita illa problematum Dialacticorum Arisbtelis diuisio, ipse ex Arqbtelis opinione nescit discernere problemata accidentis a problammatibusgeneris et aliorum. Ait enim hoc problema fit ne uox corpus essee degenere et hanc siit ne tempus motus caeli, esse de definitione et hanc,omiusne ignis naturassia sursum stratur, esse de proprio in quibus omnibus longe fallitur, et prorsus nescit quid dicat cum omnes hae et aliae huiusmodi quaestiones, in quibus non apponitur nomen, necgeneris, nec proprij, nec αpnitionis nec degenere, nec de proprio, nec de desinitione sint sed de accis dente. Vimam'se docet Alexander Aphrodisiensis Juper primo Topicoru, quo in loco pulcherrimam tradit regulam, qua ex Aristis elissententia cognosci pollit, ad quod num illorum quatuor capitum restrendae sint omnes dialericticae quasiones. Quare Alexander recte Arisbtelem intellexit, et non mese eum exposuit, non potest Persenim non delirasse, et toto, ut dicitur, eris rasse caelo, qui iolens alios reprebendere, ipse maxime reprehendendus deis prehenditur, et quiprofitetur se docere alios cognoscere problemata dialectisca, ipse ea non cognoscit . At ego contra una cum Rodulpho dico et Arisbis telem, et Alexandrum, et Perionium, et omnes Dialecticos uebementer esse damnandos et uituperandos, qui licet tradant locos dialecticos, tamen in eis tradendis et docendis quamplurimos errores admittunt, sic ut non facile disci sit, plusne utilitatis an detrimentishialassibilos biae de bonarum lite, raris aserre, deantur. Principio enim quod attinet ad quadripartitae illa Aristitesis problematum diuisonem, dico issum esse suffimam , propterea quod omnes roblema et de accidente, et de proprio, is etiam de definitione, est etiam problema degenere et stre nullum feri porrit problema, quod non sit problema degenere, eo quia genus inresso eorum unquam remoueri ab eis parari potest . Nans ut supra docui in capite dea strentia et proprio, di se frenisu, et proprium, et accidens nihil ul: Visunt, nisi et genus diffrens et genus proprium, et genu accidens Et quod etiam ibidem dixi, rationalen: CH 1t genus quam dioerentia, et risibueri Um magis genus quam prcαpritim, et udum denis magi gcnis uegam accidens. Si quidem magicuere et
310쪽
Uuel dicimus bomiuem esse in genere rationalium quam in disserentia rationalium, et rursus hominem esse in genere sibilium quam in proprio rim bilium,et denis regnum esse in genere alborum quim in accidente alborum. Ex qui communi et trita log endi consuetudine sitne ulla dubitatione coniti rationale magis esse gemis quam disserentiam, et ri ibile magis genus quam
proprium, et album magis geluis quam accidens. Quod dixi de his tribus, hoc est de disterentia, de proprio, de accidente, idem dico de definitione est enim anima rationale mortale magis genus quam definitio, cum magis proprie dimcatur, hominem esse in genere animalium rationalium mortalium, quam in definitione animalium rationalium mortalium. Quamobrem ueri; mum estis quo dixi, omne problema dea ferentia, de proprio de accidente, at sistit de desinitione,esse etiam problema degenere, atq; adeo magis problema egonere qua nae disterentii, de proprio, et de accidente. At ideo non recte dicisse Ar btelem, uigenus ad ferentia, proprio, accidente, et definitione di fulixerit, ac seperauerit tanquam res diuersas, cum non in diuersae, nisi quemadmodum genus et pecies. Nam genus est tanquam totum quoddam et genus ad omnia illa, et ilia omnia sunt quasii quaedam generis 'ecies. Atq;hinc communiter loquentes dicimus, rationale essegerim quoddam animalium disterens ab irrationali, hinnibile es egenus quoddam brutoru propriu equo, naus ut homo est in genere proprio risibilum, sic equus in genere proprio hinnibilium album se genus quoddam rerum accidens parieth accidit enim parietem esse in genere alborum anima rationale esse genus quoddam in derusnitionem hominis ingrediens. Quibus exemplis apparet genus, ut dixi, esse quoddam commune illis omnibus at sista omnia esse quai quasdam genera hecies, ut sint, minimum, tres generis pectes, genus commune, ut anima genus differens, ut rutionale, genus proprium, ut risii bile. Nam genus accidentale quemadmodum etiam genu sub tintiale sub uno aliquo illorum trium semper continetur, et est aut genus accidentale commune, ut calidum aut genus accidentale disterens ut naturale,quae est disterentia quaedam calidi, curus
eontrarium est praeter naturam aut genus accidentale propriu, tu regelatis: caloris enim proprium est, quod congelatum erat relegare. Nec minuis iam haec qi dixt,etiam problema definitionis reducitur ad penus eo quod partes desinitionis ipfhq s et singillatim fiunt genera, ut genus commune et gentudine retis, eigeti proprium : et communiter, ut gentis animalium rationalia mortallim. Quaecum ita sint, q roabys, qlti Aristitelem tam vehementiu ιdant et i bus doctrinam tantopere diu:runtur, iιaero inquam quomodo
potesselbe uera quadripartita ilia diuisito problamatum d icorum abi ad