Opuscula

151쪽

OBSERUATIONES κοωας ερος, ω ματαία, σπευσε θανάτου τελευτάν; μηδἐ τοδε λίσσου. BII. εἰ δὲ σος ποσις

BI. Ζευς σοι ταδε συνδικάσει.

δυρομένα σο ευνάταν. Indicavi personas iisdem litteris, quibus Callias usus fuerat Vt hanc stropham totam canit Bela, accinentibus ordine Alpha E, Eia, et Iota, ita iisdem accinentibus antistropham totam canit Gamma. Illud sponte intelligitur, incertum esse uirum singulis litteris apud Euripidem sing

1ae Personae, an Plures coniunctae significentur. Obiter

moneo, quod circa finem antistrophae est, φίλα καὶ τάδ' αυδα , in quibus verbis quum φίλα singularis numeri esse putaretur, critici versum strophicum sollicitarunt, hunc sensum habere dicetiam, bene ei nos velle. Postquam de edea Euripidis dixerat Athenaeus, obiter, turbato narrationiis ordine, qui mos est huius scriptoris, Sophoclis facit mentionem, quem dicit, quum a divisset, Euripidem aliquid e Calliae fabula hausisse, in Oedipo sibi idem licere ratum, alia ratione Calliam esse imitatum e vocabulum in sine versus divisisse. Fecit hoc Sophocles, ut censebat Clearchus, ad imitationem pro- Iogi, ni erat in Calliae fabula in quo prologo verba sic dividi supra ostendimus. Statim deinde Athenaeus ad a iistrophas redit his verbis: διοπε οἱ λοιποὶ τας ἀντι- στροφους ἀπο τουτου i. e. ex eo temΡorri παρεδεχοντο πάντες, ως εοικεν εις τῶ τραγ 'δίας. Ex his verbis colligimus, tragicos, quum ante editam Euripidis,edeam hic illic parcius usi essent antistrophis, posteaquam

ille novam earum rationem et liberiorem prodidisset, ibi quoque antistrophas adhibuisse ubi ante usus earum fuerat incommodus. Non sum nescius, quantae dubitationes hanc Athenae narrationem premant; sed de his non ante

152쪽

DE GRAECAE LINGUAE DIALECTIS. I a poterit recie explicari, quam quum maiores Progressus s cerit tragicorum emendatio, quae nulla in Parte magis, quam in hac iaceti Redeo nunc ad elisam in fine trimetri Gllabam Eam Is igitur elisionem, Athenae auctore, abiudicare debemus ab omnibus tragicorum fabulis, quae ante Sophoclis Oedipum editae sunt. Nec tamen hoc satis est. Nam nec S Phocles, neque qui eum sequuti sunt tragici ubique, ut equidem Puto, sed certa quadam conditione istam elisi nem admiserunti Ostendent hoc exempla, quae haec sunt in Oedipo Rege v. s. υφ' ου κενουται Mia Καδμειον, μέλας ir Αιδης στεναγμοις καὶ νοοις πλουτίζεται. v. 332. εγιλουτ' ἐμαυτον, υτ s' ἀλγυνῶ. τί ταυτ'

In Electra v. 10IT. ἀπροςδοκητον ουδεν ειρηκας καλως δ'

153쪽

o Ex his locis, si ab uno discesseris, hac tantum conditionesvllabam in fine trimetri elidi discimus, si proxime in gressa sit interpunctio, quae quod pausam in pronunciando seri iubet, ea, quae deinde sequuntur, arcitus coniungi postulat. Nam Graecos neque solius metri rationem in recitandis versibus habuisse, neque, ut nostrum, ulti Solent, quum Versus legunt, metrum neglexisse, recondiatis quibusdam, sed certis argumentis possumus οIligere. Ex quo genere illud est, quod de longa syllaba, qua in terdum vox ante arsin quinti pedis trimetrorum finitur, in praelatione ad Orphica scripsi. Alia huiusmodi, quae afldere possem, omitto. Quod si quis Versus illos, quos adscripsimus, recte pronunciare sciat, is intelligat necesse est, elisiones istas in extremis versibus non modo esse duras, sed aliquid etiam habere suavitatis. Vnus tamen in his locus est, qui quum nullam ab interpunctione habeat excusationem, de vitio suspectus est:

σοὶ φασὶν αλὰν ἐς λογους ἐλθεῖν μολοντ'

αλεῖν.

Uauviilersius, Probante, ut videtur, vite achio, in Bibl. criLII. 2, t. ιολοντ' in μονον mutabat. Agnoscit tamen hoc participium scholiastes, ita scribens: τοεξχῆς, φασὶν αυτον μιολοντα αλεῖν ε4λογους οἱ ἐλθεῖν. Equidem non credo dividere Sophoclem vocabulum voluisse, quum scribere posset, σοὶ φασὶν ἐλθοντ αυτον ἐς λογους μολειν αλε, ,

vel,

σοὶ φασὶν ἐλθειν ἐς λογου μ λοντα νιν

154쪽

DE GRAECAE LINGUAE DIALECTIS IMPrior rati defendi potest eo, quod saepius error in terminationibus similium vel oppositorum admissus inVenitur. Ac similis locutio in eadem Sophoclis sabula est . 1297. ουτ' εἰς ελεγχον χειρος ουτ εργου μολων.

Alteram tamen rationem praetulerim, tum quod scholiastes infinitivum ἐλθειν pariter ac participium μολοντα tuetur, tum quod non rari sunt errores, quos αυτον Pro vi repositum peperit ).

Sed haec hactenus. Indicenda est enim soIemnis IS doctorum philosophiae creatio, quae hoc quidem anno cum iucundissima coniuncta est gratulatione, qua duo nobis prosequendi sunt eximii viri, quos ex iis, qui ante hos L. annos artium magistri ab Ordine nostro creati sunt, superstites esse gaudemus,

CHRISTIAM GOTHOB HE E

quibus viris, qui meritis adeptam nominis claritatem etiam senes indefesso studio, quo civibus suis ac litteris prosunt, tuentur, diuturnos contingere optamus hilaris senectutis fructus. Vtinam hoc voto etiam ridericum Volgangum Relatum possemus comprehendere, qui eodem anno cum his artium magister factus, iam diu ex vivis abiit, indele-hili nobis, atque ante alios mihi, relicto desiderio. Die igitur XII. Febr. . . in Auditorio maiore anniversaria instituetur solemnitas, in qua primo ii, qui iam tabulis Publice propositis Philosophiae Doctores ac Liberalium Artiummagistri declarati sunt, renunciabuntur: Videralem. d. meis. I. 8, 10 P. 36. HERM OP. I. Κ

155쪽

IU OBSERVATIONES LIBORIVS nn BER A

Atiliquo deinde ritu creabuntur hi:

IOA ES FRIDERICUS AUGUSTUS SUB R

CHRISTIANUS GODOFREDUS SCHMIDT

LIPSI ENSIS

CAROLVS RIDERICUS AD R

156쪽

DE GRAECA LINGUAE DIALECTIS. I THanc ergo solemnitatem ut VOS, MAGNIFICE MCTOR, CELSISSI IE PRIINCEPS SCHOENBURGICE, ILLUSTRISSUM COIIITES, GRAVISSI II PROCE RES, FAUTORES ACADEΜIAE, GENEROSISSI- in denique atque HUMANISSI III OΜΜOTONES,

praesentia VESTRxornare celebrioremque reddere vel tis Ordinis, meo candidatorumque nomine, qua decet observantia a VOBIS peto. . . in niversitate Litterarum Lipsiensi Dominica Estomihi a. cIOIOCccVII.

157쪽

DISSERTATIO DE ELLIPSI ET PLEONASMO IN GRAECA LINGUA

Quid sit ellipsis et pleonasmus.

m Nulla res plus damni intulit litteris, quam inertiae filia

credulitas. Nam sicut in omni negotiorum genere quaedam reperiuntur inveteratae opiniones, quas alii ab aliis acceptas servant religioseque tuentur, parum solliciti, qui sontes sint, aut quae rationes harum opinionum ita etiam in litteris, quarum tamen propria est veritatis ervestigatio, lerique, quoniam multa discendo doctrinae laudem Parari Putant, magis quid ante se alii dixerint, quam illi an id recte dixerint, student cognoscere. Quo fit, ut, dum toti tractandis aliorum commentis se dedunt, denique longa consuetudine ad credendum inducantur, mirantes ac pene stupentes, si quis aliter sentire audeat. Et quo es riores saepe vim haec tenet socordia, eo latius hoc ma Ium serpit, Ierisque auctoritatem, tutam scilicet, alia quamdiu certe, proprii laboris periculosae dissicultati pra ferentibus. Luculentum huius rei documentum praebent

ea quae ab his, qui philologi vocantur, de ellipsi et

in Edita est in F. A. Wolsi et Ph. Butimanni Muse antis quitatis studiorum Berolini a. 1808.

158쪽

Ρleonasmo Graecae linguae tradita sunt. Quas disputationes qui accuratius consideret, is propemodum eo redigatur necesse est, ut dubitet, utrum ellipsis sit, ubi non est leonasmus, an leonasmus, ubi non est ellipsis. Adeo ne nunc quidem certum est atque exforatum , quaesit horum nominum vis et significatio. tque ut fit, quum dissiciliora sint ea, quae iusto brevius, quam quae eum quadam orationis abundantia dicuntur, rimo de ellipsi quaesitum est, comparatis inter se veterum scriptorum 1ο-cis, qui Plenam viderentur, quique mancam orationem habere. Visa haec res est pulcre procedere itaque Praeter alios maxime Lambertus Bosius, insignem hunc ratus evsicandae Graecae linguae fontem esse, tanto studio ad

investigandas Ilipses excitatus est, ut fere quidquid Graeca lingua diffficultatis haberet, aliqua ellipsi adhibe

da utaret expediendum esse. Cuius viri nomen, invia tante etiam rei facilitate, alios movit lurimos, ut eodemissi quoque operam conserem suam, doneo nuper Godoli Henr. Sinae rus, vir doctissimus, caecos eorum impetus plurimis in locis compescuit et ad saniorem rati nem revocavit. Qui vir quum, qua est Graecae linguae

Peritia, multa, quae ab istis per ellipsin explicata fuerant,

ab omni ellipsi vacua esse intelligeret, vellem tamen non hic illic in singulis erroribus notandis operam linpendisset, sed, quod caput est rei, in universum ostendisset, quid esset mellipsis, et quousque usus eius pateret. Quod illo si fecisset, non modo Ionge facilius superiorum errores potuisset aperire, sed ipse etiam sibi cavisset, ne, quod interdum ab eo est facium, aut nullam esse contenderet ellipsin, quae Vere ellipsis est, aut eam, quae nulla est, admittendam censeret. Eodem modo res acta est inlleonasmo. Quod optaverat vite actius P. I ad Eclogas historicas, ut hos quoque, quemadmodum Osius ellipses, aliquis pertractaret, id facere tandem conatus est Beni. eukius, vir subtilis iudicii, edito libro de Graecae lingua pleonasmis. Hic vero quum latissimelatere nomenileonasmi animadvertisset, callide eam posuit definitionem, quae hos tantum, qui iniuria leonasmi haberentur, comprehende-

159쪽

IM DE ELLIPSI ET LEONAS MOret quo actum est, ut hos, qui Vere sunt pleonasmi, Praeteriret. Ita singulari prosecto casu accidit, ut Lamberii Bosii liber de ellipsi maximam Partem sit leon mus, elati de pleonasmo empsis. Quae quum ita sint, tantum abest, ut naturam ellipseos ac pleonasmi explicare aggredientes, actum acturi simus, ut magis in sacere instituamus, quod quum ante omnia fieri debuisset, nondum est a quoquam factum.100 Parum est enim dicere, quod quisque videt, ellipsin esse

omissionem verbi necessarii, pleonasmum adiectionem verbi non necessarii. Nam quid est in hoc genere necessarium aut quo id modulo metiendum est et quae ratio est, si quod verbum nunc additum nunc omissum reperitur,

ex qua colligi possit, utrum additum abundet, missum desideretur, an nec, si adsit, superfluum, nec, si absit, intelligendum videatur denique qui finis est, quo ista pleonasmi atque ellipseos licentia te metur, ne pleonastica habeatur oratio, si quis omnia bis terve dicat, euliptica, si omnia omittens prorsus taceat Nimirum ab usu atque experientia, quod hactenus factum est, haec repeti nequeunt, quia usus, quid fiat, docet, non quid debeat fieri, aut fieri non possit sed in illud est inquirendum, in quo natura posita est omnis orationis, quod solum, quia aeternum est et immutabile, certas firmasque Potest orationis leges continere. Servabimus autem nos quidem vulgares istas definitiones, quas modo commemoravimus. Nam sunt illae quidem verae, sed, nisi iusta explicati accedat, eaedem, id quod factum est, plurimos gignant et maximos errores necesse est. Qui ellipsinatque pleonasmum in omissione verbi necessarii et adi etione non necessarii ponunt, necessarium fere solent id 101 vocare, quod ad integritatem orationis requiritur. At haec ipsa orationis integritas nisi accuratius definiatur,

nihil habet, quo quis recte uti possit. Nam et brevis ii tegra est ratio, et copiosa, nec magis, qui brevitati iudicendo studet, quidquam omittit, quam superflua adiungit, qui copiae. Quod si quis integram orationem Vocandam censeret eam, quae Pro consilio eius, qui loquo

160쪽

IN GRAECA LINGUA.retur aut scriberet, nunc concisio esset, nunc explicatis is Pleonasmum cum copia, ellipsi cum brevitate consu deret. Ac multi hunc errorem admiserunt, maxime in Pleonasmo, quum abundare crederent, quae in iisdem dicendi formulis aliis in locis omissa essent, non reputa

tes, e contrario, ubi ista posita sunt ab antiquis scripto-xibus, desideratum iri, si non essent posita; ubi autem omissa, omissa fuisse propterea, quod ibi posita superflua fuissent. Nec raro idem error circa ellipsin invenitur, non animadvertentibus, qui de his scripserunt, in breviore dicendi modo nihil esse supplendum, quia in ampliore, ut rursus diverso, nihil est, quod omitti possit. Clarum vero est, quum de Ilipsi et Pleonasmo quaeritur, integritatem orationis non osse aliam intelligi, quam grammaticam, quae in eo est posita, ut omnia dicantur, quae quis cogitari velit. Itaque si recte definire volumus, et Iipsis est omissio vocabuli, quod etsi non dictum, cogitatur tamen pleonasmus autem adiectio vocabuli, quod102 etsi additum, tamen non cogitatur. Sed ne hae quidem clesinitiones quidquam utilitatis habent, nisi ostendatur, quale si hoc, aut possit esse, quod non dictum cogitari, aut dictum non cogitari queat. II. quid non sit Ilipsis. Ordiamur ab ellipsi. Atque ante omnia cavendum est, ne ellipsis confundatur cum duobus aliis dicendi modis, quorum in altero id omittitur, quod e praecedentibusve sequentibus verbis intelligendum est, in altero pro Ρter varias caussas aliquid inchoatum abrumpitur, quae figura aposiopesis vocatur. Prioris generis exempla haec

sunto:

ο μῆτερ , τις ἐκ τυραννικῶν δομων δουλειον ἐμαρ εἶδες, ως πρασσεις κακῶς,

ubi quum manifesto intelligatur πρασσες, non est eari men vera ellipsis utanda, quia praecessi Verbum πρασμ