장음표시 사용
201쪽
catisne, quae est rei, cuius Partem intelligimus. Nam quum talia iam Pervulgata essent, ut, ἄπτεσθαι, ψαυειν τινος, facillimus erat ad ea verba transitus, quibus non 161 ipsa parsis cuiuspiam tactio, sed solus tangendi, conatus indicatur. Hinc ριπτειν, ἀκοντίγιν, οἷστευειν, τιτυ-Gκεσθαι, εσθαι, et quae similia sunt, genitivo iunguntur, sic ut is rem indicet, cuius quis ariem studeat o
tingere. Exempla videi Tl 5. in quibus iam ellipsi pra positionis κατά facile carebimus. Sed satis iam de genitivo dictum videtur. Is usu datis
Accedamus nunc ad dativum, cuius castas perfacilis ratio est. Nam dativus eam rem indicat, in qua cernitur aliqua emcientia quod quum duobus modis seri ossit, uno activo, altero Passivo, duplicem accepit vim dativus. Activa enim, quam voco, enicientiae ratio ea est, qua seri aliquid per aliquam rem indicatur qua in significa tione ablativi nomen usurpari malo Romanorum exemplo, apud quos ea significatio suam sibi propriam sormam in quibusdam declinationibus vindicavit: assiva autem ratio efficientiae est, quae aliquid fieri in ea re, quae isto casu nominatur, indicat quae ratio proprie dativi nomine insignitur. Ablativus ergo quum per se instrumentum denotet,
quo aliquid fiat, hoc minus ulla praepositionis ellipsi opus
habet, quod ne construitur quidem cum hoc casu in Graeco sermone ulla praepositio. Quare ineptum est, ad talia, πατάσσειν ράβδ φ, νοσειν νοσιν, χαίρειν, ἀκμά- 16 2ζειν, πρίασθαί τινι, ωμοιιν τευχεα υναι, θη, σπουδῆ, et quae sunt similia, επὶ vel περι vel συν intel-
Migere, quod placet his, qui ubique ellipsin odorari solent, P. z0I seqq. IIo. I2. 35 τ 3. Eadem res est, ubi ablativus significationem habet caussae, ob quam quid fiat, quod frequens est apud poetas. Sed ne in dativo quidem ulIus est praepositionis usus, quum ἔπεσθαι vel ἀκολουθειν τινι dicitur, quod P. 700.
202쪽
I GRAECA LINGUA. Isaomisso μιετὰ fieri putatur. eque obscurum est, ut ισος vel oμοιος τινι dicitur, sic etiam λαυτος τινι dici, quod non rectius per ellipsin explicanti z T. quam quum adciti τινί P. 44. tib intelligendum censenti
Sed duplex commemorandus est dativi usus, qui malarem habet omissae praepositionis speciem. Talia enim,
ρα, quum Per ablativum explicari nequeant, nihil mirum, si a plerisque elliptica habentur. At ne hic quidem ellipsi opus est, quia dativus etiam sine praepositione sussicit. Nam quod alicui rei esse dicimus, id ne potest quidem aliter dictum accipi, nisi sic, ut ad eam rem reserri, et nunc Proprie in ea inesse, ut dii Ἀθηνησιν ἀκροπολις,
arx, quae est urbi Athenarum, sive quam habent Athenae, nunc in eius potestate esse significetur, ut ἔστι μοι δόρυ. Fallitur ergo Latinorum usu deceptus Bosius, quum . 696. ακεδαί uoνι, et quae sunt huius generis Isaalia, non dativo, sed ablativo casu dici contendit. Quo casu, qui ab hisce exempli alienissimus est, ne Romani quidem, opinor, nisi quadam pronunciationis negligentia, quum vulgo ablativum male a dativo discernerent, uti coeperunt, recte illi in aliis, sed paucis exemplis veram
rationem servantes, ut quum ruri et rure distinguunt.
Apud Graecos quidem si plerumque adiungitur praepostiatio, id tantum abest, ut, ubi non est adiecta, Per Ilipsin omissa putari debeat, ut magis, quum addi eam
non sit necesse perspicuitatis caussa addatur. Fuit enim antiqua ratio Ioquendi haec, ut nominis dativo adiunger
tu adverbium, Πυθωνι, ἔν ut in Aristophanis Equit. 12Tu quod etiam dicebatur ν, Πυθωνι unde Postea, quum adverbia in praepositiones verti inciperent, ἐν Π θῶνι exstiti Sed quum maxime in locorum nominibus, sive propriis, sive usitatissimis appellativorum, adverbium istud superfluum videretur, ut quo etiam omisso quisque dativum recte intellecturus esset, in his brevior loquendi forma magis requentata est, in caeteris autem, quae In gis ambigua sine praepositione essent, addi explicationem placuit Sic, ut hoc utar, ικω etiam in adverbium οἱκοι HERM. P.M. N
203쪽
abiit. Eodem modo in citationibus librorum, Eυπολις et quae sunt similia, grammaticorum sermo Dequentavit, ut nihil indigentia adverbio rem accuratius definiente. agis etiam is usus in designando tempore
obtinuit, quod in hoc genere multo minus quidquam oriri ambiguitatis potest. Caeterum in his quoque, quae hio tetigimus, exempla proferri solent a defensoribus ellipseos valde inepta, ut quum p. II in his Odrss. XXI. 35. Ουδε τραπέζη
ἐπὶ intelligi volunt, ubi τραπέοῦ ablathrus est, per
Alter datis usus, qui facile videri potest ellipticus
esse, in hac sormula est, αυτοῖς τοῖς Ἀποις κατακρηΠνι- σθῆναι, quod est una cum equis. Qui modus loquendi haberet sane, quod ad ellipsin confugere nos cogeret, nisi commode origo eius posset indicari. am, ut paucis complectar, hi non dativi sunt, sed ablativi quibus vix dubitari potest, quin initio sic usi fuerint, ut recte locus esset ablativo. Ita Homerus Iliad. XXVI. 8.ἀλλ αυτοις Ἀποισι καὶ χρυασιν ἀσσον ἐοντες Πατροκλον κλαιωuεν, i. e. ipsis equis et curru accedentes, ubi equi et currus tamquam instrumenta, quorum auxilio accedendum sit ad rogum, commemorantur. Sed eadem res quum etiam sicam mente concipi posset, ac si verba ista cum equis et curru significarent, factum est paullatim, ut neglecto discrimine isti ablativi ilam ibi usurparentur, ubi instrumenti notio aliena esset, ut Iliad. VIII. 289.
πρωτο τοι μετ' ἐμε πρεσψῖον ἐν χερὶ θήσω, κὶ τρίποδ λειω Ἀπους αυτοῖσιν Οχεσφιν. Sed ad hanc Ioquendi rationem minime trahenda sunt talia, ut ἀνεχωρησαν τε στρατω, et quae huiuscemodi exempla adiecit Schaeferusi qui si, quod credo, nullam in his esse ellipsin existimavit, admonere certe ea de re lectorem debebati mi quidem aperte sunt
204쪽
ellipsis est, sed νυμφαις nudus est dativus, isque propria sibi significatione nymphis, i. e. coram v hiis, incurumus honorem ducitis choros. XL. Qua aecusativi.
Venimus denique ad accusativum, in quo explicando haud multo pauciores ellipses excogitatae sunt, quam ingenitivo. His quoque carere ossumus omnibus, idque facillime, quum longe minus inicultatis in accusativo, quam in genitivo sit. Omnis eius usus, qui quidem hic Isio considerandus sit, duas habet formas. Harum prima in permixtione posita est duarum Iocutionum, quae ratio patet latissime Mempla commemorabimus aliquot moti libro πηδῶν πλα, ἐρχεσθαι κλισί ν, ἄλλην χθόνα ἀποίσειν , καιρον ἐφθκεις προπέριπειν δον, στῆναι πέτραν V. p. 6 6 6 8 679.680. 683. IS. z20. In his omnibus accusativus e verbo pendet occupare vel obtinere significante, pro quo e bum ponitur modum indicans, quo qui locus occupetur. Non diversa sunt ab hoc genere haec exempla: εργα ἀρκέσαι, αἰτιῶσθαί τινά τι ἐργάζεσθαι τινα κακα, χρῆσθαί τινί τι, α πολιν μνησα, τίς ἄν ταδε γηθη- σειεν ῆν τουτο νικ'θῆς μου, δυο μέρη τι διελειν, προτρέπω σε ταυτα εἶδος καλλιστος, πάντ' ευδαιμο- νειν, το γένος αρισσαία χρον, ειρήνης γεγονυίας τέτταρας μῆνας, ν τε κυν 'Mρι νος ἐπίκλησιν καλέουσιν, ου οἶδ' o τι Ζευς εστ' ἐμου κρείσσων θεος, ἀλγέω τήν κεφαλήν, Ἐσθμια στεφανουσθαι , τελεισθαι τι, σώματος δέρην σφαγεῖσαν , ἀποστερειν τινά τι, o do σκοτος σσ' κάλυψεν, τί ποιησεις τουτος V. . 676.
ναυτας ἐφοριι σαντα χειμ ωνος το πλειν.
205쪽
oυτ ει καὶ σὲ καὶ το σον λάβρον στομα 16 σμικρου νεφους τάχ' ἄν τις ἐκπνευσας μεγας χειμων κατασβεσειε τῆν πολλὴν βοήν. Ut unum ex his leviter attingam, εἶδος κάλλιστος dicitur
pro εἶδος εχων κάλλιστον Eodem modo talia, ut πολ- λον οιστος initio dicebantur, in quibus mox multo usu factum est, ut adiectivum neutrum adverbii instar ab retur: . quae ratio deinde latissime diffundi coepit. Quid
igitur sibi volunt ellipses istae, ad quas ubique confugiunipAn quia poeta dicit, χωόμενον κατὐθυμον ἐυζώνοιο γυναικος, χωόμενος κηρ, quod apud eundem est, Pro χωόμενος κατα aro dictum Putabimus aut quia Iliad. XV. 60. dicit, λελάθη δ' εινάων,
αι νυν μιν τειρουσι κατα φρενας,
Iliad. XI 2 3. 400. cum ellipsi praepositionis dixisse,
Μinime vero. Nam ut haec re nihil disserant, at diverso lamen modo et cogitantur et dicuntur. Id ex eo intellia gitur, quod non ubique κατα addi potest. In hoc, τον δε σκοτος osσ εκάλυψεν, si quis cum Gisnero in praefatione P. 28. κατα intelligi volet, is videat, ne poetam absurda dicere faciat. Etenim κατ οσσε si dixisset, aut in oculis, aut in Parte oculorum, aut per oculos caliginem dixisset offusam esse. Quin Poe- 168iae fugerunt etiam κατα dicere, sic, ut ea particula quoa ad aliquid attinet significaret. Quare Perperam scholi stae hoc Sophoclis de Sole in Trach. 102 M. ειπ', εἶ κρατιστευων κατ' Oμμα, ' De hoc et qui sequitur Oedipi Regis Ioco mutavi senten
tiam in editione Trachiniarum.
206쪽
IN GRAEc LINGUA. IMinterpretantur κατοῦτο πτικον. Poeta hoc dicit, o qui hic in eo pectu nostro splendes. Eodem illi errore decipi se passi sunt in Oedipo Rege, I s.
και κατὰ γνωμην δοις, ad quem locum adscripserunt: εμπειρος κατὐτὴν γνώμμην, συνετος κατὐνουν ευπειρος, φρονιμος. At hoc Poeta sine particula γνωμην δρις dicturus fuisset. Nunc hoc dicit: si ego vates sum, elisae animi sententia, id est, quantum cupio, Melligens.
Νο diversa est omnis passivorum Verborum cum accusativo constructio, quorum activa eum casum requirunt:
ut πληττοιμα ποδα. Nam quia dicitur πληττε σε ποδα, mixtum ex his, πλ=ηττω σε, et πληττι ποδα σου, dici coeptum est etiam πληττομαι ποδα, quod compositum est ex his, πληττουαι et πληττε τις ποδα μου, sive ποδα πληττομενον ἔχω. Neque alia ratio est verborum neutrorum, aut eorum, quae aliud Praeterea nomen a diium habent: ut ἀκμην φιλοσοφεις. Xeno On Anab. IV. 3, 26. και ἀ- εν σκευοφορήτων Ἐλληνων καὶ ὀ Iss
Quae si proprie dicenda fuissent, sic debuissent enunciari:άκιμην εἶχε διαβαίνων ου πρεπε ουδεάρχην ποιειν θη- ρωντα τὰ ἀμηχανα. Sed ista in dicendo brevitas ita se
in Graecorum sermonem aullatim insinuavit, ut nemo deinde his larinulis utens, unde ortae essent, cogitaret.
Quare recte faciunt, qui ἀκμήν quum maxime, et αρχην
omnino significare dicunt, modo ne obliviscantur, si opus est, veram harum locutionum originem indicare. Unam adhuc classem exemplorum consectabor, quod
ea Paullo videtur impeditior esse haec dico, in quibus λα, το ταυτα, Pro dic ὁ ω , ιἀτουτο, διάταυ- τα, et similiter etiam περ, τε οιάπερ, οι τι dici putant: v. . 675. 6 6 M8. Et sane pronominae ista Plerumque adverbiorum Ioco sunt, sed quaerenti, quo-
207쪽
modo hoc sacrum sit, non ellipsis, verum multo planior ratio sese offeret. Initio enim haec quoque ronomina, uti debebant, cum verbo construebantur ut Biad. III. Izs. ἀλλα τάγ' on ἐγένοντο το καὶ κλαιουσα τέ Ptα' id est, quam ego rem deflens contabes . Euripides in Phoen. 268.
ὁ καὶ δέδοικα γ' με δικτυων σωλαβοντες, ovi μεθωσ' ἀναίμακτον χροα. id est, quod ego metuo, idque iam explicatur, quale sit, sequentibus verbis. Huiusmodi igitur constructionum Dequenti usu fieri non potuit, quin pronomen simpliciter quine vel Propterea significare inciperet. Hinc etiam ibi usurpari coepit, ubi verbum cum eo non Posset construi rut apud Theocritum XIV. 3. ταυτ' ἄρα λεπτος, χω μυστα πολυς Ουτος, ἀυσταλέοι τε κίκιννοι. in quo loco ἀυσταλέοι scribendum vidit egregiae indolis iuvenis, Augustus Ferdinandus aerius. Caeterum, quod in aliis ellipsium generibus factum vidimus, hi etiam alieni vel corrupti loci ad eas ellipses tuendas adhiberentur, id in hoc quoque genero actum est. Unum ex his locis, qui Sophoclis est in Philocteta, P. II. e mala Triclinii emendatione aliarum, iam supra
λειον πλάτας εχων Φθιωτας, 4 αυρυιανων Ἀρης, Μusgravi interpretatio, πλάτας pro accusativo habentis,let1 multo certe impeditior est, quam aliorum, qui πλειας. genitivum esse utant. Quos si sequutus esset, uSgra vius, neque in Supplic. 659. δεξιον τεταγαένους κέρας, neque in Heraclid. 6 2. λαιρν ἔστηκεν κερας per ellipsin praepositionis explicuisset, sed verba τεταγμένους et εστηκεν pro simplici verbo εχειν vidisset posita esse. Similis,
208쪽
IN GRAECA LINGUA IMsed quodammodo tamen diversa permutatio in Rhesi Ioco est quem adiungit v. 486.άλλ' λελαιον , ειτε δεξιοῖ, πέρας, ει, ἐν μέσοισι συμμάχοις, πάρεστί σοι πελτην ἐρεισαι καὶ καταστῆσαι στρατον, ubi Poeta quum χειν vel simile quid in mente habuisset,
mo mutat constructionem. Neque Schaeferus . 680.
Sophoclis verba in Aiace v. 516 assene debebat: η μοιρα τον φυσαντά με καθειλεν αδου θανασίμους οἰκήτορας, quomodo nec loquutus quisquam est umquam, nec loqui potuit Corruptus est iste locus sed hoc apertum est, Verba θανασίμους οἰκήτορας, ut alibi docuimus, per Positionem adiecta esse, et de ambobus parentibus dici Non magis quisquam Graecorum dicere potuit, quod Bosio, cum scholiast διά intelligenti,4 6 5 dicere visus est Apollonius Rhodius:
ἐπεὶ Φρίξοιο θοηλὰς στελλομαι Quia ορ- φνος χόλον Αἰολίδησιν;
quem locum alia etiam inutili auxit ellipsi Brunckius υπερ Draad Φρίξοι intelligendum censem. Intemungi debebat:
στελλοριαι ἀμπλησων Ζηνος χολον Αἰολίδησιν. Igatam interpunctionem si quis Euripideo versu, qui est
in Electra 2 o defensum iret, is graviter asseretur ede quo versu dicetur infra. eius etiam, si fieri potest, Schwebellas erravit,. 6zs ad verba ε τον, Iliad. XIX.
326. διὰ intelligens Verba poetae haec sunt: os γάρ κέν τι κακώτερον αλλο πάθοιμι, ουδ' εἰ κεν του πατρος ποφθιμένοιο πυθοίμην,ος που νυν Φθίηφι τερεν κατα δάκρυον ἐνειχητε τοιουδ τιος υ δ' ἀλλοδαπω ἐν Misιφεινεκα ριγεδανῆς Ελένης Τρωσὶν πολεμίζω 'eti τον, ς Σκυριν μοι νι τρέφεται φίλος υἱος. Vbi quis non videt τον esse positum, quod Poeta in mente haberet ἀποφθίμενον ἀκουσαιμι Θ
209쪽
2M DE ELLIPSI ET LEONAS MOAd eamdem classem etiam illa pertinent exemPl quae a quibusdam per appositionem explicantur, quod
fecit atthiae in grammatica Graeca Ρ. 597. quae ratio multo certe verior est et aptior, quam, quo alii utuntur, ellipseos remedium. De ingenti exemplorum, quae congeri possent, copia satis erit Pauca considerasse Home
θάνατον νυ τοι ρκι ταμνον Ira sunt qui omissione praepositionis εἰ explicent A etsi haec cum praepositione dici potuerunt, non est tamen i telligenda praepositio, ubi omissa est sed diversae ro sus istae locutiones sunt. Recte igitur taliamatiniae sic interpretatur: ρκια ταμνον, ά ἐστί σοι θάνατος Sed dicendum est etiam, qui tactum sit, ut sic loquerentur. Clarum vero est, duo in his verbis latere, unum ρκια δε ινον, alterum θάνατον σοι κατεσκευασα quod ultimum quia factum erat seriendo laedere, utrumque in unam Iocutionem confusum est, θάνατον τοι ορκίλαμνον. Si in illo: ουτι ψευδος ἐυας ἄτας κατέλεξας , id est, ιτι ειδος ἔλεξας , iaἀς ἄτας καταλέγων. A schnus in Agam. v. 233. ετλα δ' Ουν θυτὴρ γενέσθαι θυγατρος,
γυναικοποίνων πολέμων αρωγάν, καὶ προτέλεια ναων, id est, δελα αρωγἀ πολέμων καὶ προτέλεια ναων παρα-οηεvάσαι θυτ' γενόμενος πατρο . Euripides II cub. 866.
210쪽
IN GRAECA LINGvΑ. 201 Et in Electra v. 1269. Ἀλιρροθιον οτ' ἔκταν' ωμοφρων Ἀρρο, μῆνιν θυγατρος ἀνοσίων νυμφευματων ubi μῆνιν idem est, quod μῆνιμα, ut apud Aeschylum in Eumen. 234. et apud Plutarchum in amatoriis narrationibus p. 73. B. Homerus: siιοι μὲν μαρναντο δέμας πυρος αιθομένοιο. dem modo δίκην usurpatur, et τροπον et δωρεάν, et προικα et ναρ, et δεος et περας, et aliquot alia nomina, atque apud Latinos nomen instar. Paullo alia ratio est loci Sophoclei in Aiace v. Iz2. γ α σε ταυροπολα ιδε Ἀρτεμις ωρμασε πανδάμους ἐπὶ βους ἀγελαίας, ἡ που τινος νίκας καρπωτον χαριν, ῆρα κλυτων ἐναριον, ψευσθεισὼ ἀδωροι ειτ' ἐλαφηβολίαις '
μου τἀν χων ξυνου δορος, ἐννυχίοις μαχαναις ἐτίσατο λωβάν; Ita hic locus scribendus videtur ) male vulgo I ρα κλυ- των ἐναρων ψευσθεισα δωροις, et si χαλκοθωρα, quorum ψευσθεῖσ ἀδωροι emendatio estius avii. Sed etiam si siα, ut inusitatum, tolli debebat. V α κλυτων ἐναριον est idem quod χαριν , ut ηρα φιλοξενίης eoa
clienarii emendatione in Callimachi fragm. I. Johmon Ira scribendum putabat καρπωτου. Ita χαριν dictum esset, ut indocis supra assatis, de praemio, quo Diana Aiacem esset remunerata. Quod servato καρπωτον fieri nequit, ubi χαριν poeta dicit de praemio ab Aiace non dato Dianae. Nam enallage, quam fingit Μ gravius, admitti non potest quam figuram omnino operae Pretium faceret qui arctioribus finibus circumscriberet. Quod si Να κλυ-n id quae in edition Aiacis adnotavi.