Opuscula

211쪽

202 DE ELLIPSI ET LEONAS IMO των ἐνάρων scribitur, nihil relictum est dissicultatis. Iam enim ψευσθεισα νίκας ἀκάρπωτον χαοι iungitur, id est, fraudata fructu victoriae, et quidem ἐρα κλυτουν ἐνάρων, ob spolia ab Aiace auxilio deae clata. Ita Xenophon Anab. II. 2, 3. ἐπεὶ ris is ιέρα ἐγένετο, πορευοντο ἐν δεξια ἔχοντες τον xitio , λογιζόμενοι γ ξεινοι , λψ δυνοντι εἰς κώμας τῆς Βαβυλωνίας χωρας

καὶ τουτο μεν υκ ἐψευσθησαν. Hic quoque duae locutiones mixtae sunt, una ψευσθεισα et υκ ἐψευσθησαν, altera ἐψευσατο χαριν et Ουκ ἐψευσαντο τουτο. Iam denique secundam videamus accusativi adhubendi formam, quae non est in commutatione diversarum locutionum, sed in aposiopesi. Huius generis nescio an

vix aliud possit exemΡlum proserri, quam γνώμην ἐμήν, commemoratum . I9. Aristophanes in Pace v. 232.

ἀλλ' εἶμι καὶ ris ἐξιέναι, γνώμην ἐμήν,

μέλλει.W6 Idem in Ecclesiaetusis v. 348.

Quid vero pisum hanc solam de tot praepositionum ellipsibus, quas ostendimus temere fictas suisse, admittemus Immo tantum abest, ut hic commode videatur κατὰ intelligi posse, ut si κατὰ adiiciatur, sensus longe alius evasurus sit quemadmodum apud Euripidem in Andromacha v. z38.

sentio. Nam etiam alibi similis invenitur aposiopesis, ut apud Aristophanem in Avibus v. 27 .

212쪽

IN GRAECA LINGUA. 203ουτος, οἱ σέ τοι. Et apud Sophoclem in Antigona v. I. σε δη, σε την νευουσαν ἐς πέδον κάρα, φνς, et καταρνει μὴ δεδρακέναι ταδε; Erunt fortasse, qui simile perfugium quaerendum putent in participiis ον, παρον, δοξαν, εἰρημένον , αρξάμενον, et quae sunt huiusmodi alia. Haec Ver magnopere vereor, ne non accusatis casu, quod Bosio, pessime 1ττPraepositionem μετα 29. 30. intelligenti, videtur, sed, ut iam ad Vigerium significavi, nominativo dicantur. Λ am accusativus neque Ulicationem habet facilem, nec certa, quod sciam, testimoniorum fide nititur quod secus est in nominativo. Est enim in hisce Iocutionibus, ut equidem existimo, non tam permixtio quaedam diversο-rum loquendi modorum, quam transitio ab alio ad alium, altero abrupto. Euripides Phoen. 290. μέλλων δε πέμπειν ιι Οἰδίπου κλεινος γονος μαντεια σεμνά, οξίου, ε ἐσχαρας, ἐν τφδ' ἐπεστρατευσαν 'ADγειοι πολιν. Volebat poeta dicere, μέλλων με μέριπειν Οἰδίπου γονος ἐπεστρατευ , sed abrumpit priorem constructionem, et e inseri aliam. Sophocles in ed. Col. III9. ξεῖνε, μὴ θαυμαζε προς το λιπαρές, τέκν' εἰ φανέντ' ελπτα μηκύνω λογον' quum dicere vellet εἰ τέκνα ἀέλπτως φανέντα μηκυνειν με ποιεῖ λογον. Quae ratio loquendi quum coepisset Par haberi, ac si τέκνων φανέντων diceretur, factum est, ut in quibusdam maxime participiis etiam ubi non posset sic, ut initio, explicari, brevitatis caussa usurParetur. Euripides Heraclid. s. ἐγὼ γαρ ιδοι, καὶ το συγγενες σέβων, εξὀν κατ' Ἀργος ήσυχως ναίειν, πονων πλείσHὐ μετέσχον εἷς ἀνηρ Πρακλέει.

213쪽

2M DE ELLIPSI ET LEONAS MOI II De ellipsi adserbiorum e eonisnetionum. Praepositionum ellipses nullas esse vidimus. Dicatur nunc de ellipsi adverbiorum et coniunctionum, in quo genere nescias prosecto, quid sentiendum esse dicas de his, qui hic quoque, ubi vel sensus communis ellipsin spernit, tam putidum adminiculum adhibere non dubitaverint. Pleraeque omnes harum ellipsium eiusmodi sunt, ut eas non praeterire me pudeati am nisi factum esset, vix credi posset exstitisse, ni V. c. πλησια ιν γυναικί, aut Tityre non putarent dici posse, nisi ἐοωτικως et O intelligeretur. Qui si cogitassent, adverbia coniunctionesque proprietatibus quibusdam et sententiarum inter se consociationibus ac dissociationibus indicandis inservire, quae nisi disertim verbis expressae vel propterea intelligi nequeant, quod, si ellipsi locus esset, etiam aliena intelligi possent: numquam adeo absonam opinionem essent amplexi, ut voculas, quarum omissi longe aliter quam adiectio se

tentias consormat, per ellipsin negligi potuisse crederent ). Sunt tamen nonnullae harum particularum, quae quum etiam praestantissimis viris fraudem fecerint, diligentius considerandae videntur. Eas particulas ordine eo, qui est in Bosi libro, commemorabimus.1 9 Ac primo quo tandem iure αλλοτε existimabimus omissum esse in talibus locis, qualis hic est Euripidis

verius,

κειμαι δ' ἐπ' ἀκταις, αλλοτ' ἐν ποντο σαλωῖVbi quid impedit, ne quis malit ἐνίοτε intelligere, aut ne putet ita dici pro κειμαι δ' ἐπ' ἀκταις, ου ἀεί, ἀλλ' ἄλλοτ' ἐν ποντο σαλω Quod si sapimus, fatebimur

nihil esse omissum, sed Polydorum, ostquam universe dixerat se proiectum esse in Iittore accuratius describendae rei caussa deinde adiicere ἄλλοτ' ἐν ποντο σάλφ. Νeque uua est lingua, quin eodem modo haec enunciare soleati Vide adnotata ad Sophoclis Ai. 1133.

214쪽

I GRAECA LINGUA. 201 Non meliora sunt, quae de missione particulae αν

traduntur, ex Parte iam a Schaesero notata, quem quiadem hic maxime speraveram multa eriloctrinae suae thesauris largiturum esse. Equidem satis habeo breviter i dicasse, quod Iongioris est disputationis, articulam ἄν ab antiquis sic esse usurpatam, ut nihil ad verbi modum pertineret. Quare sicubi optativus vel coniunctivus vel etiam indicativus invenitur ea particula destitutus, ita est existimandum, hanc Particulam non esse additam non etiam, omissam esse M.

Multo peius ἐὰν etiam cum soloecismo intelligendum putavit Schoeuenius in huiusmodi exemplis: δουλος ἐκλή- ωὶς μη σοι μελειω I. Cor. VII. 2I. ubi recte quidem monet Schaeserus, non opus esse ellipsi, si priora verba 180 per interrogationem dici accipiantur sed ne hoc quidem

necesse est, quia etiam quum sine interrogatione proseruntur, statim apparet, rem sumi tantummodo ut actam, non ut re vera actam rese . Atque hic quoque usus communis est omnium linguarum. ob aliam caussam e numer ellipsium eximendum est

hoc γον κνημης, ubi ἔγγιον non per ellipsin, sed Peraposiopesin omittitur: quod frequens esse in proverbiis

supra observarimus.

Neque ulla est particulae Asesellipsis in hoc exemplo, μείναντες ἀπολῆξαι το Hυδωνιον, quia infinitivus solus per se significat ut aliquid sat quod ubi de exspectan

d sermo est, sponte apparet tantumdem esse ac donec

aliquid fat. Speciosior, nec tamen Vera ellipsis est particulae i ut in his os πλέον τῆς πολεως σταδίους ἀπέχοντα ἐπτά ἔτη γεγονώς πλείω ἐβδομήκοντα. At hic tantum abest ut i omissum sit, ut magis praegressi nominis genitivus

huius particula omissione dictum est in dissertatione de ea particula, quae scripta est editioni Britannicae Thesauri Stephaniani. Ac nullam esse huius particula ellipsin vel ex eo patet, quod omissio eius mutat sententiae rationem. Dj9iligo b Corale

215쪽

20 D ELLIPSI ET LEONAs Momente repeti debeat σταδίους ἀπεχοντα Ου πλέον ἔπτὼ σταδίων ετη γεγονως πλείω ἐβδομήκοντα ἐτων. eque in illo Ilipsis est, ἐλείπετο oves ετ αυτην φονευεσθαι, quia solus per se infinitivus significat ad pereundum P rum differt ab hoc loco is, quem ex Euripidis Alcestide v. S96 auuli Schaeserus:

In quo loco quum recte ellipsin improbaret schaeserus, non debebat tamen ita eum constituere:

εμνησας, ὁ μου φρενας ήλκωσεν, τί γἀo ἀνωι κακόν ιεῖ νοῦ ἀφιαρτειν πιστῆς ἀλόχου. Quo modo qui loquutus sit, vereor ut quisquam reperiri queat. Expedita sunt omnia, si sic interpungas:

τί γαρ νειὶ κακὰ μεῖζον ἀμαρτειν, πιστῆς λοχοι

ut πιστῆς λοχου non ex Φιαρτειν, sed e comparativo μειζον pendeat qui erim vir tristius est ad amittendum, quam da uxor. Quid vero dicemus de eo, quod Porsono, viro Graece doctissimo, etiam, ν vel ταν per ellipsin abesse visum est in hoc Euripidis loco, Hecub. I018. ἀλθιενον τις ώς ἐς ἄντλον πεσων

λέχριος ἐκπέση φίλας καρδίας, ἀμερσας βίον.

Tales enim articesae si omitti possunt, nihil profecto usquam est, quod non possit ellipseos ope defendi. Pa ticula εός, ut apud Homerum ιυστε, Per se regit coniuncti vum, si res non ut facta, sed ut quae fieri possit, a

ratur:

182 τους δ ωςτ' αἰπολια πλατε αἰγων αιπολοι ἄνδρες ρεια διακρίνωσιν , ἐπεὶ κε OUF μιγεωσιν. Neque Vera sunt, quae de omissione particulae ΛαΡ τω asseruntur. ioci, qui ibi commemorantur, non

216쪽

sunt omnes eiusdem generis. Horum quidam Schae rostructuram habere videntur soloecam, aut quae speciem certe soloecismi prae se fera Epio incerti poetae 2 9.

το πλοιον et P. 265. ἐθελεις καταριθμησομαί σοι. At nihil hic soloecismi est. Sensus est: visne ipse C scondam visne enumerabo tibi: id est, si vis, onumc-rcibo. Scriptor epigrammatis r futuro posuit Praesens. Eodem modo nos loquimur: illa cur so gehen irvor gerichi. Alterum genus locorum tale est Anacreon XII. τι σοι θελεις ποιησω;

Euripides Phoen. 34.

βουλε τράπωμαι μ' οδους ἄλλας τινάς;

Homerus Iliad. VI. 340. ἀλλ' ἄγε νυν ἐπίμεινον , Dηῖα τευχεα δυω. Idem XXIII. TI. δάπτε με Oττι ταχιστα, πυλας Αἴδαο πεο σω. Hic in Anacreontis et Euripidis versibus nihil est difficultatis. Sunt enim hic quoque duae coniunctae diversae locutiones, una τί σοι θέλεις ποιῆσαί με βουλε τος 183πεσθαί με ἄλλας οδους quibus abruptis adiicitur coniunctivus deliberantis, ποιήσω, τοάπωμαι. Eodem Promus modo Latini quid is faciam Obiter hoc adiicio,

Caussam, quare Graeci dicant ιωμεν, eamus, et similia, non etiam 37τε, ιωσιν, eamdem coniunctivi significationem esse, quam tetigi. am proprie ωμεν est deliberantium an eant. Atqui quid nos agere oporteat, deliberare possumus alii autem quid agere debeant quum de- Iiberamus, aut ea frustra est deliberatio, aut id rursum quaerimus, quid nos ab illis agi velimus. Quare quum eos hortamur, non amplius coniunctivo, sed aut imperativo, aut optativo locus est. Sed redeo ad omissum ῖνα.

Ne Homeri quidem versus aliter, quam ipso illo coniun-

217쪽

20S DE ELLIPSI ET LEONAS MOciis usu explicandi sunt Orta est enim ista ratio loquendi pari deliberatione, ut si dicas, βουλε τευχε δυω; ἐπίμεινον τοίνυν βουλυ πυλας λῖδα περησω θάπτεμι τάχιστα Eodem modo nos orte, sol ita

καὶ quam quidam admisisse videntur, ubi εἰ est etiamst. At ne haec quidem ellipsis est. Nam εἱ non potest aliter Pro etiamsi dici, quam quum res vix credibilis comm 18 moratur, ubi apertum est εἰ propriam suam vim retinere, quia, quum res ista numquam futura sit, recte oles per simplicem conditionis significationem indicari Aristoph ne in Vespis v. 298.ου αν, οῦτον - , εἰ κρε,οισθε ν' iaεις. Quare graviter erravit Brunckius εἰ tametsi interpretans apud Sophoclem in Aiace v. 562. τοιον πυλωρον φυλακα ευκρον ιιφί σοι λείψω , τροφῆ ἄοκνον εμπακ', εἰ τανυν τηλωπος οἰχνει, v ιενων θηραν χιον. Suidae ed. ediol in V. τηλωπος κὰ νυν τηλωπος οἰχνει. Scholia Romana: ' λανυν καὶ εἰ κδ tuo νυν στι. Liberabimus ergo Graecam linguam inaudito vocabulo εμπαξ, et scribemus: τοιον πυλωρον φυλακα ευκρον ἀμφί σοι λείψω, τροφῆς ἄοκνον εMπα, κεἰ τανυν τηλωπος οἰχνει, δυς μενων θηραν χων. Accedimus ad ellipsi omnium maxime speciosam, quae est adverbii μἄλλον Homerus: βουλομ εγιλλαὰν σοον ει ιαεναι, ν ἀπολεσθαι. Quid vero Qui in huiusmodi exemplis ἄλλον omissum esse putant, num hi cogitarunt, quid Iucri fiat, si ἄλλον addatur Νam quae eo omisso difficultas est, ea addito non tollitur, quandoquidem non illud obscurum est, qui ' Plurima exempla congessit Elmsteius ad Med. 1242.

218쪽

ti ἄλλον miis, sed qui dii ad comparationem adhiberi

possit, quod non magis clarum est adiecto ἄλλον. In aliis quidem inguis, ut in Latina et Germanica, compa-1M rationum ratio est facillima, quod hae particulis utuntur similitudinem indicantibus, quam ac, atque in trie, alamior quibus Germanica addit deis, quod est deinde, quo id, quicum aliquid comparatur, illo significatur posterius esse. Longe ab his comparandi modis discedit Graeca lingua, quae quum particula xi utatur, cuius multae aliae, eaeque variae significationes sunt, id ipsum ante omnia quaerendum est, quo significat haec particula comparationi inserviat. Quemadmodum μἐν et μήν, δε et δῆ Paullatim discerni coeperunt, quum initio utrumque

una Particula fuisset, μῆν et δή, ita si nihil aliud est quam I, mutato cum significatione accentu. Illud ni Pr prie significabat profector ῆ κεν γηθήσαι Πρίαμος Πριάμοιο τε παῖδες.

Manente hoc significatu in interrogationibus usurpari incipiebat:

Leniter hinc deflexit significatio, ut indicaret re forte: τίπτ' αυτ' αἰγιοχοιο ιδε τεκος εἰλῆλονθας; si να βοιν δη γαμέμνονος Ἀτρείδαος

Eodem modo nos in his tribus exemplis eam particulam nostra Oh exprimeremus, in tertio exemplo etiam peretwa. Haec dubitantis interrogationis significatio traducta est deinde etiam ad alias formulas, ut ποτεοον, bubi Latini an nos longius a Graecis recedentes oder dies-186mus. Indidem talia sunt, ut

ῆμἐν ἀνακλῖναι πυκινον νέφος, vir ἐπιθειναι, id est me, sive Neque iδε, et significans, aliam habet originem quod initio erat vel etiam. Sed nudum et quum esset an forte, mox etiam De et auit significare coepit,

ἡ τεον, ἡ λαντος,

quia hoc ipsum est dubitanus, et quasi semet, uirum hoc, HERM. P. I. O

219쪽

21 D ELLIPSI ET LEONAS MOan illud malit interrogantis. Itaque multo usu factum est, ut ii simpliciter aut significaret, et ibi quoque usurparetur, ubi omnis interrogatio abesset: τεθναίης, Προιτ', et κάκτανε Βελλεροφοντην. Iam vero unde est, quod hanc particulam significare,olunt quam Verum est, eam sic esse interpretandam, quum Latine Ioquimur salsum est autem, hanc significationem inesse huic Particulae. Nam Praeterquam quod nihil inter se commune aut cognatum habent harum Ρarticularum significationes, ne opus quidem est, ut, quum iquam notare videtur, a propria eius Potestate discedamus. Commode enim ea etiam in comparatione locum habet:

ἐνοι βελτερον ἐστι, κατ' Oυρεα θῆοας ναέυειν, ἀγροτερας τ' ἐλάφους, i noείσσοσιν ἶφι μάχεσθαι.

id est proprie melius sane est, feras occidere an in forte dimicare cum fortibus melius est ' Confirmat hanc interpretationem sermula, quam Latini a Graecis acceperunt, rectius ea utentibus: ποοθυμος ἄλλον , et socpes τεoα. Nam Latini si accurate loquerentur, dicere deberent, studiosior, quam Prudens, non studiosior, quam prudentior Graeci contra recte sic loquuntur, quippe hoc dicentes studiosior an prudentior Haec si recte

disputavimus, nulla est ellipsis in talibus locis, ut ἐπεὶ νεφεληγερετα Ζευς Tρωσιν ει βολεται δουναι κρατος ήεπερ is ιιν-Nam id proprie sic dictum est Iuppiter roianorum vult Dictoriam esse an ille eam esse nostram vult' Quod quid est aliud, quam mugis ille Troianis, quam nobis favet. Obiter moneo, veteres in hac maxime so mula, βουλεσθαι I, sic esse loquutos in aliis, Perspicuitatis caussa μἄλλον adiecisse recentiores autem, communem usum deserere amantes, ad antiquam formam i

terdum rediisse Thucydidis quidem Iocus, quem Bosius . Tu asseri, non timenitur eo, quem hic indicavit loco, sed si lib. II cap. s. spectavit, negligenter i

spexit Thucydidem, apud quem sic legitur: ἀντίπαλοι

220쪽

ν τη νωur ἐπέρχονται. Sed nondum licet nobis hancellipsin dimittere. Cur enim, inquient ellipsium dese fores, Graecis eripiamus hanc Ilipsin, Latinis concedamus, apud quos quam eiusmodi est, ut, nisi magis in-18Stelligatur, sensus longe alius evadat veluti apud ma tum in Rudente IRA, 0.eo tacent, quia tacita mulieri per quam laque

Ita quidem Reietius edidit, quum antea verba hoc ordine legerentur e tacent, quia tacita bonas mutire semper quam ιον s. olo lites de hoc versu movere, quem sane mireris non esse sic a Plauto scriptum: eo tacent, quia tacita melior mulier semper quam

Scripserit igitur Plautus, tacita mulier quam loquens bona est. Hoc, inquient, nisi Ilipsi adhibeas, quid est aliud, quam, quod poeta dicere noluit, tacita multortam est bona, quam loquens. Equidem ad haec non

dubitem respondere, quum frequentissimus sit apud Lati nos particulae quam usus in comparatione inaequalium, eo usu factum esse, ut quam etiam solum per se signi caret magis quum. In quam rem certe e Graeco se mone illustre exemplum habemus particulam πρίν. quae quum roprie sic esse usurpanda, ut πρὶν et diceretur, paullatim factum est, ut noi etiam nunc Pro et usu

Paretur:

μῆ πρὶν ἐπ ῆέλιον δυναι, καὶ επι κνεφας ἐλθειν, ποί με καταπρηνες βαλέειν Πριάuοιο,μαθρον, nunc pro ποἱ 1i: IS9τῆ δ' ἐγὼ o λυσω, πρίν μιν καὶ γῆρας επεισιν.

Vtrumque Prorsus eodem modo sit apud nos in particulis ehor vel Ite, et timor. In eodem adverbio ἄλλον gravius etiam erravit Leisnem p. II. ἄλλον et omitti putans, ubi positivum nomen infinitivo iungitur, sic, ut aliquid nimium esse i

라틴어 텍스트