Opuscula

241쪽

232 DE ELLIPSI ET LEONAS MOE v. 958. μη τί σοι δοκῶ ταρβειν υποπτήσσειν τε τους νέους θεούς; Et in Supplicibus v. 30s.

sιῆ καὶ λογος τις, Ζῆνα ιιιχθῆναι βροτφ;

Plato in Apes Socr. p. 28. D. de Achille, dum Hectorem ulciscatur, mori non recusante uri αυτον Oia φDOντίσαι θανάτου καὶ κινδυνου In his locis hic inest sensus: longius fortasse progressus es videor tibi fortasse ιλmers novos deos fertur, puto, Iovem cum . mortali consuesse putas fortasse hunc mortem et periculum resperisse Saepe sic grammatici, 'noτε τουτο λεγει. Videamus nunc x et 1 os inlinitivo et participio iunctas Acrahcimus ii cum his verbi formis certois gare, μῆ ου certo animare. Sed hic quoque usus suas 218habet regulas, quae duae sunt. Prima haec est. Quoniam 1 in itis et participi iunctum certo negat, ea particula non solum usurpatur post verba actionem

signi antia, cuius Q mativus ni est, sed etiam post verba acti em negati inne signi αMici, quum qui clem rei essectio inclicatur. Ουολογῶ ἡ εἶναι,ἀDνουμου ἡ ειναι Plerique tradunt, Post Verba negationem continentiata i abundare. Id vero falsum est, et quidem dupliciter semel, quod non post omnia verba

negationem continentia iterum, quod non abundat. Vt Primo errori occurreremus, diximus, post verba actionem negativo sine significantia. Exclusa enim ab hac regula sunt verba, quae etsi negationem continent, finem tamen habent amrmativum, ut o λέγω, υ δυναυαι, ἀδυνατος εμι, υχ ιος- ελἱ cuiusmodi verbis non actio indicatur finem habens negativum, sed negatur actio finem habens animativum. Deinde vero ne abundat qui

dem ι . Significat enim proprie effectionem rei. Euriapides in Herc. sur. Is .

μυριου οἰστους ἀφεὶς ἄλλοις το σῶμα ρυεται, i κατθανεῖν.

242쪽

κατθάνη, dixisset hoc, tutum e praestat, ne moriatur; ubi quum consilium tantummodo significaretur, non consequeretur, etiam enici, quod ille vult, non mori se. Ambiguum est ρυεται θανειν, tutum promtis Se a m 21sriendo. Id alio exemplo clarum fiet. Θανειν δεδοικα est metu mortem, omnino, sive nunc, sive olim, sive certa, sive incerta instet. σεμικα ιν θάνω, metu nemoriar, futurum putans, ut moriar. Non dicitur autem δεδοικα μὴ θανεῖν quod esset, metuo mori, sic, ut metuendo non moriar id quod absurdum est. Interdum tamen talia recte dici possunt, ut apud Euripidem in Andromacha v. 6 4.

τουτο δ' οἱ σοφοὶ βροτων ἐξευλαβουνται, μὴ φαοις τευχειν ριν.

Cavendo enim vere vitant rixas. Caeterum observa rarum esse in hoc genere participii usum quod vix aliter invenietur, quam ubi nomen, quod actionem negativo

fine significet, pro verbo ponitur, ut apud Sophoclem in O . R. 56.

ερημος ἀνδρῶν μὴ ξυνοικουντων σω; id est, ἐρημωθεισα μὴ ξυνοικεῖν εσα τινάς. ale ad hoc genus relatus est in adnotationibus ad Vigerum p. zzz. Herodoti locus IX. I. ῆν περβάλωνται κείνην τὴν μέρη οἰ Περσαι, συμβολῆν μὴ ποιευμενοι. Est enim

horum verborum hic sensus si praetermisissent Persae eum diem sine praelio. Progredior ad secundani regulam, quae est de particulis μὴ ou. Μῆ υ insinitivo sic iunctae, ut certo 220q ment, usurPantur post duas negationes se invicem tollentes. Est enim harum usus particularum ibi Proprius, ubi negativa sententia negatur. Quare eis nihil obstat, quin etiam nulla praegressa negatione μὴ o cum affirmatione dicatur, non est id tamen usitatum. Videamus nunc exempla Plato de rep. I. in fine, P. 354. B. καὶ ἐμπεσοντος αυ στερον λογου, τι λυσιτελέστερον λάδι-

243쪽

234 DE ELLIPSI ET LEONAS MOxia τῆς δικαιοσυνης, ου ἀπεσχοιμην του μὴ ου ἐπὶ τουτ ἐλθειν ἀπ' ἐκείνου. Et in enone . 89. D. το ἐννἀ διδακτον αυτο εἶναι, εἴπερ ἐπιστημ' στίν ουκάνατίθυιαι ιν ου καλῶς λεγεσθαι. In Symposio Xenophonteo II1. 3. ἀλλ' υδείς σοι, φη, αντιλεγει, το μῆου λέξειν ο τι ἔκαστος ήγειται πλείστου ἄξιον ἐπίστασθαι. Sic Cyrop. I. 4, 2. IV. 3 8 Hist. r. III 3, s. de reditibus III. I. Idem in Anabas III. I, 13. εἰ δεγενησομεθα ἐπὶ βασιλει, τί ἐμποδών μῆ-υχι πάντα ιιἐν τα χαλεπωτατα ἐπιδοντας, πάντα δἐ τα δεινοτατα παθοντας, βρι μενους ἀποθανειν. am τί ἐμποδων est uti ἐμποδων ἐστι. Magis tecta est negatio in C rop. II. 2, 20. ἄμα δὲ αἰσχρον ὁ ἀντιλεγειν μῆ-υχὸτον πλεῖστα καὶ πονουντα καὶ ωφελουντα την πολιν, τουτον καὶ μεγίστων ξιοισθα M ubi αἰσχρον idem est, quod οὐδεoν Sophocles in ed. R. 232. λείπει μεν ιδ', προσθεν ξδειμεν το φιχ ου

221 In Electra, I32osδ' ἐθέλω προλιπειν τοδε, μῆ ο τον ἐμον στοναχειν πατερ' ἄθλιον. In Trach. 621. ουτ μιν σφαλι γ' ἐν σοί ποτε, τυ μῆ ου τοδ' ἄγγος, ως χει, δειξαι φερων. Saepius in huiusmodi locis librariorum negligentia excidit ou, ut in quibusdam codd. hoc ipso in Trachiniarum 1ο- eo. Recte hanc particulam in eadem fabula v. 88. addiadi Branckius: Ουδεν ἐλλείψω το μῆ ουπασαν πυθέσθαι τωνδ' ἀλ)ήθειαν περι. Restituenda est etiam . 225 ).ορω, φίλαι γυναικες, Ουδέ μ' si1ματος φρουρα παρῆλθε τονδε μὴ υ λευσσειν στολον.

Hoc loco recte se habere nudum mi monui ad Viger. P. 800.

244쪽

GRAECA LINGUA. 235 Neglecta est eadem particula etiam in duobus aliis itisque sibi simillimis eiusdem poetae Iocis. In Aiace interroganti

ἀλλ' ἐκειν μοι Dάσον,εβαψας εγχος - προς Ἀργείων στρατω sita respondet Aiax: κομπος πάDεστι, κου ἀπαρνουμαι το μή.In Antigona v. 443. sic est: καὶ φημι μασαι, κου ἀπαρνου/ια το μή.Quae si senuina lectio esset, verba sibi repugnarent hoc enim diceretur et aio me fecisse, nec nego non fecisse. Quare utroque loco scribendum est μὴ u. Quod in Aiacis versu etiam Suidam in v. ιν ουχἱ, ut utrumque 222 Scholiasten, nec non Triclinium habuisse, ostendunt, quae illi ad eum locum adnotarunt. Idem error commissus in Aeschuli Agam. II S., ubi scribendum: ἄκος δ' υδεν - Ωκεσαν, το μῆ- πολιν μἐν ίςπερ ιν εχει παθεῖν ); eum quo loco comparandus Sophocl. Aiac 29. Adde otiuetiam apud Platonem in Ophista p. 235. B. ςτε υκέτι ἐκφευξεται τοδε γε To ποῖον To ιχ ου ἐκ του γε νους εινα τῶν θαυματοποιων τις Quod effugit Heli dorsum ad Parmenidem p. 246. qui hac re uti poterat ad tuendam interrogationem, quam iure statuit in hoc esse Parmenidis loco . I T. A. εἰ δε μήτε αυτοις τερα ἐστι, ιι τε, ' τερω, ου πάντη ἄν ty εκφυγοι το ριηετερα ειναι ἀλλήλων ain sublata interrogatione non ιι , sed μή ουχι dici debuisset, quia tunc ου αν ἐκφυγοι proprie dictum fuisset, neque ut nunc idem quod ἐκφευγε significasset. Rarius μὴ miserunt librarii, ut

apud Alciphronem I, 2, P. I . ubi legendum: υκ

No hic quidem mutatione opus. Nam μή ου est quo minus, is autem, non. Vnde μὴ rad id quod essciendum erat, μη ad id quod essectum est, refertur.

245쪽

23 DE ELLIPSI ET LEONAS MOαρνουμα προ τον νεανίσκον saxi v οι- ο εχειν ἐκ πολλου, nisi quis cum codice Dorvillii legere malii: εκάονουμα προς τοἰ, νεανίσκον οἰκείως εχειν ἐκ πολλου. Participii usum in hoc genere non habeo quibus exemplis confirmem, quod verba, quae in hac constructione occurrunt, fere infinitivum sibi adiungunti Quod ria si quando participium additur, utraque negatio omitti solet, ut apud Aeschrium in Agam. 592. νικώμενος λογοισιν υ ἀναίνομαι 'et apud Euripidem in Iphig. Aul. 1512.

θανουσα δ' υκ ἀναίνομιαι. Sed veniendum iam est ad alium usum particularum

μῆ ου, qui talis est, ut illi regulae, quam primam et

generalem Posuimus, repugnare videatur. Hunc dico, quo μῆ υ etiam cum infinitivo et participio iunctae non amrmant, sed cum dubitatione negant. Tantum vero abest, ut ista regula hac re labefactetur, ut magis ea confirmetur. Diximus enim μὴ o cum verbo sinito iuncias dubitanter negare id vero in hoc ipso usu, de quo nunc dicimus, sic esse iuvenietur. Hanc quoque rem regula quadam comPrehendemus, quae haec est. 1 os ubi cum injinitivo vesparticipio ves nudo nomine vel a rebio ita coniunguntur, ut unam contineant negationem, non cum eo in itivo, aut participis, aut nomine, aut adverbi construuntur,

sed in medio adduntur, repetitis cogitatione praecedC tibus verbis ideoque, ut cum verbo sinito constructae, dubitantem negant. Vno hanc rem exemplo planam faciam, alia deinde plura additurus, ad disserentiam inter x et μή ou declarandam. Demosthenes de salsa legatione P. 22 379. o. r τε πολεις πολλαι καὶ χαλεπαὶ λαβειν, αἰ των Φωκεων, μῆ ου χρον η και πολιορκία. Hic ιῆ v, pariter atque in caeteris huius formae exemplis, in medio additum est, ut ευ ola ozι, et similia, ita utilena oratio haec sit αἱ πολεις πολλαὶ καὶ χαλεπαὶ λαβειν μῆοὐ χρονφ καὶ ποDορκία χαλεπαὶ λαβε, υσι vide ne sino mora et obsidione adscite expugnatu sint.

246쪽

Ex his aperium est, quare saepe in eadem semesa nunc iuri, nunc μὴ ou rePeriatur, sed hoc discrimine, ut tiὴ certo neget, x o autem cum dubitatione Xeno phon in Anabas II. 5. 29 των δε στρατιωτων ἀντελε- γον τινες, ιῆ εναι παντας του λοχαγους και στρατη γους, μηδε πιστευειν ισσαφέρνει. Sic etiam Histi Gr. II. 2 I9. Idem in Anabas IV. 8, 14. νειες, ουτοι εἰσιν, Ους ODατε, ονοι ετ ειποδων του tiri ιναι, εν- θα πάλαι οπευμ ιεν. Νοn potuit in his Iocis tiri ου dici, quia res certa est. Idem inmiti Gr. VI. 3, 5. εἰ δε δὴ καὶ Ouoγνωμονουuεν, υκ ἄν πάνυ των θαυυαστέον ει , μὴ είρήνην ποιεισθαι Etiauit post mo ου δίκαιον, ῆ τυῶς, παρ' eo ἐλάβετε σπερMατα τον τουτων καD- πον ποτε ἐλθειν δηωσοντας, iuQ τε, ις διοκαυεν,

uῆ ουχὶ βουλεσθαι eo πλείστην τουτοις ἀφθονίαν τρο- pii γενεσθαι In his locis hoc dicit quo si iam con-

Sentiamus, nonne mirum sit, nos non acre pacem' quomodo iusti essemus, nisi vellemus, quibus semina Nicedimus, iis etiam fructuum esse ubertatem. Quod si in priore loco ui oti, in altero tidii dixisset, hic esset sensus mirum sit, ni pacem faciamus iniusti essemus, quod nollemus habere vos, unde viseretis Aeschylus in Pometheo: ἀλλ' ουτ σιγαν , υτ υχ σιγῶν τυχας Oιοντε ριοι ταςδ εστ Xenophonitu Gr. V. 4, 32. ἐπεὶ ἐκεινος γε προς πάντας, ὁσοις διείλεκται, ταυτα λέγει, ὴ ἀδικειν εν Σφοδρίαν ἀδυνατον εἶναι Idem meg. V. 3I. εστιν Ουν ἀδυνατον μὴ υκ εἶναι, ἐκ τοιουτων συνζρ ιοσΠενον,

ισχυρόν. γρον, περελαφρον Thucydides VIII. 60. ἐπὶ γαρ τῆ ρετρια το χωρίον ον, δυνατα Iri Aori ναίων ἐχοντων μῆ- μεγάλα βλάπτειν καὶ μετρίαν καὶ τῆν ἄλλην υβοιαν. Horum quattuor exemplorum duo habent, , duo μὴ out sed in his, quae μὴ habent,

res ut certa refertur: προ opto τυχας αςδε ἀδικει Σφοδρίας in duobus alteris non ut quae ita sit, sed ut quae mirum ni ita esset. Leporem enophon non simpliciter dicit validum, mobilem, velocem esse, qui talem coπο-

247쪽

ris structuram habeat, sed hac re seri, ut vix carere istis virtutibus possit Thu dides Boeotos dicit Oropum cepisse, non quod istud oppidum Eretriensibus et Euboeae vere nocuisset, sed quod, si in potestate Atheniensium 228 mansisset, nociturum probabile fuisset. Vtraque forma coniuncta reperitur in sine Apologiae Socratis Xenophonteae ἐγώ με δὴ κατανοῶν του ἀνδρος τήν τε σοφίαν

καὶ τῆν γενναιοτρο ουτ μῆ μευνῆσθαι δυναμαι αυ- του, υτ μεμνημενος μῆ ου ἐπαινεῖν Μῆ ιεφιν - σθαι, ut indicet, se vere semper eius recordari; μῆ-υκ ἐπαινειν, ut significet, se, quoties de eo cogitet, vix posse sibi ab eo laudando temperare. Tantumdem est enim, ac si dixisset, μιῆ, ιειινημένος, ου ἐπαινεῖν ἀδυνατος ω. Idem Xenophon Anab. II. 3, II. to a πῶσιν αἰσχυν' εἶναι , μιχλου συσπουδάζειν. Et de reΡ. Laced. VI 2 ῆν δε τις παις ποτε πληγάς λαβων τε αλ-λου, κατελη προς το πατεoα, αἰσχρον ἐστι μὴ unἄλλας πληγας ἐμβάλλειν τω ἱει. Tolle in his Iocis os,

et semus erit turpe erat, non una adniti turpe est, non denuo castigare situm. Haec vero hanc vim habent, ut tamquam certum sumatur, fuisse, qui id facerent, quod turpe ducebatur. Nunc addit ou hic sensus est: turpe reat, nisi quis una adniteretur; turpe est, nisi quis uenuo lium castiget. Id autem quis non vide sic dici, ut dubitetur, an ista nemo fecerit Contra in em. Socr. IV. 8, s. ἐμοὶ δε τι αἰσχρον, τ ετερους μῆ hi νασθαι περ ἐμου τα δίκαια μητε γνωνα μητε ποιῆσαι, id e,t, quod iusta nec iudicare nec facere sciunt. D

22smosthenes in epist. V. p. 490 I5 ῆς ιλτους θεους τῶ μετασχοντι ει λουχὶ φευδειν καὶ προς ἄπαντας γα

εἶναι, υχ σιον ῆγουμαι qui huius disciplinae particeps est, is nisi v et erga omnes iustus sit, nefas esse duco. Hic si ii posuisset, hoc dixisset nefas duco, qui hac disciplina usus est, eum persuum esse

neque erga omnes iustum. Atqui sic Heracleodorum non monuisset, ne talem se praeberet, sed reprehendisset, tamquam qui esset talis.

Sed obiiciet aliquis, quod supra diximus, μὴ in hu-

248쪽

IN BAEC LINGUA. 23siusmodi Iocis sic dici, ut praecedentia cogitatione repetantur, id non osse ubique fieri. Enimvero videtur ini tum fieri non posse. est enim usu factum est, ut, quum μὴ sic in medio insertum, negationem, quae S quitur, minus certam redderet, ibi etiam adhiberetur, ubi praecedentia non possent simpliciter repeti. Id minia me elucet, ubi cύςτε praecedit Sophocles in Antig. M. πείσομαι γαρ υτοσουτον ουδέν, ώςτε ιῆ υ καλιυς δανειν. Xenophon de rep. Athen. III 8 πολυ Γ Ουχχιον τετακινεῖν, ωςτε μῆ-υχ τῆς δυριοκρατίας ἀφαιοει τι. Haec hanc vim habent: υαν πείσομαι τοσουτον, ω ε ορα ιῆ ου καλαὶ θανειπι πολυχυχ οἷον τε μετακινεῖν,

non minus haec quoque, quam illud, quod supra attuli, 22S αἰσχυνη I μη ου συσπουδάζειν , ad regulam, quam Posuimus, revocari Poterunt, si quis singulas nunciationes, quae in his locis sunt, recte consideraverit. Id fieri de

αἰσχρῶς θανεῖν , υδεν τοσουτον πείσομαι πολυ υχOIO τε μετακινεῖν, στε ποιεῖν τοδε τί; ορα μηνουχὶ τῆς δημοκρατίας ἀφαιρεῖν τι id est, ορα ιῆ ώςτεμένειν τὴν δημοκρατίαν, οὐχ οἷον τε ἡ πολυ μετακινεῖν. Composita igitur haec sunt ex una certa sententia, ut αἰσχυν' Iri et altera incerta μῆ-υ συσπουδάγιν αἰπυ-- ῆν. Sed quod Olior est certa sententia, haec plene enunciatur, incerta autem supprimitur, articulis eo in loco collocalis, ubi ad eam ipsam Pariem, quae incerta est, reseruntur. Simillimum quid factum videmus in hoc Oratoribus usitato oon ιδ οτι δει πλείω λέγειν, quod attigit Frid. Aug. Wolfius ad Demosth. orat contra Lept. p. 388. vel ut apud Isocratem in GV . U. II est, oux ιδ οτι πλείω δεῖ λέγειν. am ibi ola' τι neque ad υ δει pertinet, quod dicendum esset, et δει, ιδ'οτι, πλείω λέγειν, neque ad oυ πλείω, quod dici debe-

249쪽

240 D ELLIPSI ET PLEONAS MOret, οπιείω, Ir τι, δεῖ λέγειν, sed ad solam negationem ου, quae ropterea cum accentu scribenda est: 22νουκ, οι r τι, δεῖ πλείω λέγειν, non sane ). Hoc quoque si quomodo cogitetur explanandum est, sic dici debebit: υ δει πλείω λέγειν, ιδ' τι υ δε πλείω λεγειν). Hic pariter, ut in Particulis μῆ υ, duae sunt

sententiae, altera simpliciter rem nuncians, altera addens maiorem quamdam amrmationem quam ammationem, quoniam non ad universam sententiam, sed ad aliquam eius partem spectare volumus, huic parti eam adiungimus, suppressis reliquis. Exempla nunc asseramus particularum μιῆ o cum participio sic iunctarum, ut dubitanter negent. In quo

usu nihil inicultatis est, si quis meminerit, μὴ ποιῶν esse quod quis non facit utiquid, aut si non facit; μῆου ποιῶν autem nisi facit. Quae quomodo disserant, non est obscurum. Qui nisi fullo dicit, dubius est, utrum fallatur, an non; qui si non fallar, hoc, non falli se, ut certum sumi Haec si dicantur per participia, alterum nisi falsus, alterum non falsus dici necesse esti Iam exempla videamus. Sophocles in Oed. R. 12.

ινευον αυτος, μὴ υ εχ ν τι συμβολον. In his locis hoc dicit durus essem, nisi, tra me SNP-plicati tangeret parum ipse Mestigando Princerem, 230 nisi aliqui indicii reperirem. Quod si μὴ dixisset,

sensus esset durus essem, si me non moveret, trasupplicatis, aut quod me non movet parum prosc

' De accentu non recto praeceptum. Quoniam enim illudoin τι ita coniungitur cum reliquis verbis, ut ad sensum Pro advectio sit, nihil potest ad accentum conferre. Dissilia πιν Corale

250쪽

I GRAECA LINGUA. Hrem, si nihil indicii haberem, aut quod millissim indicit habeo. Contra Sophocles in Trachiniis v. 592. ἀλλ' εἰδέναι χρη &ωσαν eis ovδ' εἰ δοκεις ἔχειν, χοις αν γνώμα, μιῆ πειρωμένη. Hic si dixisset μῆ ου πειρωμένη hoc significasset non

Cognscas rem, nisi experimentumfacias. Nunc μιῆ πυ- ρωuένη dicens, hoc vult rem non cognoscas si non a cias experimentum. Dixerat enim Deianira, πε&α δ' ovπροςωφιἱληΠά πω. Non recte ergo Schaeserus in eletem criti p. 57. istud μὴ πειρωμένn tantumdem esse dicit atque εἰ μὴ πειρφο. Immo idem est quod ἄπειρος ουσα, Vel εἰ ου πειρα, ut apud Homerum Iliad. XXIV. 296. εἰ δέ τοι οὐδ οσει ἐον ἄγγελον ευρυοπα Ζευς. Vt Sophocles, ita Plutarchus in initio libri, quo quaerit, quomodo quis suos in virtute progressus sentiat p. 5. B. commemoratus ille eadem pagina a Schaesero ουειθαρῶν ἐν μουσικοι τις et γραυιιατικοις ἐπιδιδους γνοίη, πη- δεν ἐν οὐ μανθάνειν παρυτων τῆς περ ταυτα άυαθίας, ἀλλ ισης αιτω τῆς ἀτεχνίας ἀεὶ παρουσης Ουει κάμνοντι θεραπεία, ιιῆ ποιουσα ραστω νην, μηδἐ κουφισμον, ἀμωπέπως του νοσηματος πείκοντος καὶ χαλωντος α σθησιν ἄν παρέχοι διαφορας, πρὶν εἰλικρινῆ τῆν εναντία εξιν ἐγγενέσθαι παντάπασιν, του σώματος ναρρω-22Iσθέντος Hic ut θεραπεία ιχ ποιουσα αστώνην est curali nihil allevans aegretum, sic etiam in prioribus Verbis, inti ἀπαρυτων τῆς ἀιμαθίας non est nisi quis aliquid cle inscitia sua deponat, quod dicendum fuisset,sιῆ υκ ἀπαρυτων τι, sed si non deponat aliquid Euriapides Heracl. 283 ibidem allatus a Schaesero:

πολλὴν ἐν Ἀργει ut σε τιμωρουμενοι. Non nisi te puniremus, sed si te non puniremu8. κτωριεθα, modo tota subscribatur, videtur defendi posse M. Vide Eustacitum ad Hom. p. 1305, 48.1332, Is

Da his formis, quae hic commemorata sunt, Videnda est

라틴어 텍스트