장음표시 사용
251쪽
242 DE ELLIPSI ET LEONAS MOFavorinum in V. μεμνέα το et in V. χρεωμενοι. Vnde quamvis mirum φοβεντο, quod habent codices duo Stobae in Ecl. I. 8 p. 214. d. Heeren in versu Sophoclis ex ed. R. II., dignum tamen est, quod consideretur. Ei de generis sunt ἀναβιρο ν apud Aristophanem in Ranis v. III. commemoratum tymologo in v. Hyri et aliis grammaticis, ac συγνώχ apud Aeschulum in Suppl. v. 223.
Quae formas Buitniannus, memor eorum quae de formis
p. 528 et in novissima editione Graecae grammaticae P. 24I. attulerat, quibus addi exemplum formae ριγωρ Pο- test ex Hippocrate Seet IV. p. 33T 33. d. Generi sive 232, 2.39. d. ach. non debebat in eadem grammatica P. 252. quod ab recentioribus seequentatae sunt, deteriores vocare. Recentiores enim, ut alibi, ita hic quoque
riora et antiquiora praetulerunt Grammaticis, qui has formas improbant, Phrynich p. 152. Thomae Magistro D. I25 seqq. Μοeridii. IIT. praeter exicographos et
Eustathium, saepius earum mentionem facientes, adde Georgium Lecapenum in atthaei lecti. Μοsq. VΟΙ. I. P.
59. Mansisse illae videntur e Dorica lingua, cui με In tribuit e veteri grammatico Suidas, βιωτι Eustathius P. I IS, I3.manifesto Oricum est διδων apud Theocritum XXIX. fuit tamen διδωνα dictum vide Eustathium p. 35T, IS ad Iliad. XXIV. 25. ubi δι- δουναι est iusinitivus oristi am ut ab λώω βιωω, γνωω, legitimae formae sunt ἀλωναι, βωναι, νωνα ita a δοιο legitima forma est δουναι Nec dictum fuit άoώμεναι, sed Οὐμμεναι , agnitum apud Hesiodum in O. et D. 22. a Oschopulo certe et in lexico Favorini in v. ἀπαDuι ατα. Cuius similia sunt γυγνυμιμεν Iliad. FLI 5 et ἱμμεναι XX. 365 commemoratum Eremologo P. 467, 20 quae quo iure scribantur ζευγνυμεν et μεναι, quemadmodum recte scribitur ἄμεναι Iliad. M. 70., nescio. Ad easdem illas verborum Doricas vel antiquas
- docta disputatio Buumanni in Epimetro, quod dissertationi meae adiecit in muse antiq. stud. p. 235 250.
252쪽
IN GRAECA LINGUA. Nasormas alia quoque pertinere videntur, quae mica poesis
usurpat, ut δηλω&ν Odyss. IV. 226. Ac nescio an eo-233dem referri debeant terminationes verborum4to et oco, eterminatione to ortae. Omnino terminationes verborum in cis desinentium, quae paradigmatis loco exhiberi s lent, iniserpaucis verbis usitatae fuerunt Boeoti eas
tribuit Heraclides apud Eustauitum p. 83I, M sed quae ille exempla asseri, apud Homerum inveniuntur, ἐλάων in hymno erc. 342. διψάων Odyss. l. 584. πεινάων Iliad. III. 25. XVI. 58. XVIII. 162 quibus addi quaedam possunt alia, ut ἀναμαιιιάει Iliad. XX. m. τηλεθάον, τηλεθάοντας, τηλεθάουσα Iliad. XVII. 55. XXII.
23. hymn. Ven. 26T. et saepissime occurrens verbum ναιετάειν. Nondum de hoc omni genere allatum est, quod operae pretium sit. Sed redeo, unde digressus sum Euripides in Troad. 402. a Schaesero citatus:
σιγωμενον το κῆδος θεν ἐν δομοις. Si non duxisset. Apertum est, quod eorum caussa Ο-neo, qui μή u post negationem dici tradunt, hic etiamsi in apodosi accessisset negatio, non μῆ o sed μὴ dice dum fuisse. Fac enim scripsisse Oetam, το κῆδος Ουκάνδειχε κλεινον ἐν δομοις, nihilominus debuisset axi, - μα addere, quia non ambiguum relinquit, utrum Paris uxorem duxerit, an non duxerit Aeschylus in Prom ineo v. 503.
Nemo, qui temere se iactare nolit, id est, nemo vera uicere amans. Μῆ υ si dixisset, id laret, nemo, nisi iactat . Interdum ambiguum est, utrum μὴ sit si non, an quod non. Me Schaeserus in Meletem erit p. 109.ου omissum putat in hoc Xenophontis Ioco, in Anab M.
νοφωντος λεγον, τι υ εχοιεν τὰ ἐπιτήδεια ὀ δ' os.
253쪽
hic, nisi sacra addicerent, quo prorsus ea res inceria relinqueretur, sed aut, si non addicerent, aut quoia, addicerent. Sic etiam apud Platonet in armenide P.
μῆ ιετεχοντα του τεοου. Sed finem imponam huic dissertationi. eque enim aliud volui, quam ostendere, explicationem huius Ioci, qui est de ellipsi et pleonasmo, vix inchoatam, nedum Persectam esse ac ne posse quidem perfici, nisi illa, quae ab hoc loco aliena sunt, removeantur. Poterit autem vel ex hac re intelligi, quantopere allantur, quamque a-rum, quo in statu sit Graecae linguae cogititio, intelligant,
qui vel fundamenta iacia esse Graecae grammaticae credun Quod si recte rem volumus aestimare, aliquid ad 235 eum finem materiae parari coeptum esse latebimur; --ptum esse etiam in varios locos digeri hanc materiam; sed antequam Plura, eaque non temere, sed cum consilio quodam et iudicio congesta fuerint, non esse futurum, ut ad veram et accuratam Graecae grammaticae scientiam
254쪽
DE DIALECTO PINDARI OBSERVATIONES ).
Graecae grammaticae pervestigatis, quae ver aucο-arum quidem, sed idoneorum hominum studiis admirabiles fecit Progressus, nunc, si recte sentio, aut consistere in medio cursu cogetur, aut alia, quam hactenus, via de hebit ingredi. Eo enim iam perducta videtur ista doctrina, ut, nisi ille locus, qui est de dialectis, pertractetur, nulla in parte eius cum aliquo fructu procedi possit Iongius. Non mirabor tamen, si plerique dialectorum e plicationem propter incredibilem rei tacultatem desu-gient. Neque enim haec res collectione diversarum se marum confici potest, ut quidam opinati sunt, sed et lectio in singulis locis ad criticas regulas expendenda est, et tempora scribendique genera diligenter sunt discerne da. Quod quain magnum sit, quamque dissicile, in tanta non solum copia, sed etiam corruptione veterum scriptorum, sponte intelligitur. Equidem ut aliquid ad eam rem conseram, editis ante hiennium de hac materia obse vationibus nunc alias addam, quae ad Pindarum spectabunt. De quo scriptore non minus Perverse quosdam i dicare video, quam de Theocrito, quum utrumque Do-
Εdita ost haec dissertatio a. 1809. repetita in ed. Humana Pindat a. 18i T. vol. 3. adiectis paucis adnotationibus. Digilias by Cooste
255쪽
rica lingua usum existimantes, temere, quidquid Doriensibus usitatum fuit, aut ferendum in Isis scriptoribus, aut etiam reponendum esse censent. At ne Theocritus quiadem ubique aut Doricam dialectum, aut eumdem Orismum admisit sed huius rei fines qui monstraret, Praesertim in tam corrupto scriptore, nondum inventus est. Minus etiam Dorica lingua usus est Pindarus qui ne ipse quidem, quamvis integrior aliis scriptoribus ad nos e venisse creditus, suae dialecti probabilem reperit explanatorem Nimirum, ut alibi non semel diximus, ante omnia gentium dialecti a dialectis scribendi generum cernendae erant. Quae res habet sane aliquid tacultatis, quod gentium usus e scriptoribus tamen exempla sectantibus illorum, qui in eodem genere elaborarunt, Cognoscendus est. Verumtamen scribendi genera alia aliis ad hunc finem aptiora sunt maxime pleraeque Prosae orationis formae tum poesis illa, quae communem vitam im latur, ut comoedia et mimi multo minus caetera poeseos genera, quorum nullum est, quod puram cuiusquam gentis linguam exprimat. Et quoniam prima omniui fuit epica poesis, cuius duae suerunt levi discrimine distantes familiae, una Ionica Homeri, altera Aeolica Hesiodi, quarum victrix Ionica diu lex et norma habita est omnis Ροeseos quaecuinque deinde aliae exstiterunt poeseos O mae, eae aut Picam sequutae sunt poesin alia ab alius gentis lingua colorem trahens, ut lyrica poesis, nunc Io- num linguae, nunc Aeolensium, nunc Doriensium, neque uno modo, sese accommodans, aut certarum gentium linguam consectatae sunt, colorem ab epicis ducentes, ut
tragoedia et bucolicum genus. Haec reputantibus Planum erit, qua via in hac disputatione incedendum sit. Veniamus ad Pindarum. Verissime hunc veteres communi lingua usum dixerunt turrium quidem, hoc in alitatrii libro p. X lV. sic interpretantem, ut Pi dari, Poetae temporibus Persicis florentis, dialectum pro xime ad antiquissimam Hellenum linguain, a qua omnium minime absuerit Dorica sive Aeolica, accedere putaret, mirarer prosecto, si nullus Pindari versus ad nos PerVe-
256쪽
OBSERVATIONES nisset nunc autem, quum tantum eius caminum volumen omnium manibus teratur, quid de tali opinione dicam, non invenio. Qui communem linguam Pindaro tribu runt, hoc Masse censendi sunt, dialectum, qua utitur, singulari quodam temperamento Pene ex omnibus di lactis mixtam videri. Id quomodo factum sit, apertum est. Est enim Pindari dialectus epica, sed colorem hahens Doricae, interdum etiam Aeolicae linguae D. Aliis verbis, fundamentum huius dialecti est lingua epica, sede Dorica dialecto tantum adscivit Pindarus, quantum et addictionis splendorem et ad numerorum commoditatem idoneum videretur, repudians illa, quae aut interioris sent, aut vulgaris, aut certis in Iocis usitati Dorismi. Nec primus hoc fecit Pindarus, sed sequutus alios, ipse οquoque Post in exemplis habitus Horum attingam quae Praecipua sunt. Fines libelli, brevitatem, brevitas ordianem consulto neglectum excusabit. Ac de pica apud Pindarum dialecto quum multa dici possent, consistam in hiatu et quorumdam verborum mensura. De hiatu quidem hoc magis mihi dicendum est, quod is nuper quemdam doctissimum virum adduxit, ut digamma a Pindaro usurpatum crederet. At ea littera
Pindarum non esse usum, certissimum est. Nam et hiatum admisit in his quoque vocabulis, quae numquam h huerunt digamma, neque ante illa vocabula, quae apud
antiquos a digammo incepisse scimus, aut correptionem syllabae consonante terminatae, aut apostrophum declin viti eque enim ore puto, qui digamma nunc adhibi-'tum, nunc neglectum fuisse censeat; nec magis, qui eam litteram cum spiritu aspero comparet, qui ad mensuram nihil usquam confert, hiatum autem reddit etiam duriorem. Omnino ex quanam dialecto digamma a Pindaro
sumptum dicetur Ex epica At Pindari tempore pridem' 'sa δὲ οἷ χωριεις ἔχαιρον καὶ αἰολίζοντες, δηλοῖ Πνδαρος,
257쪽
digamma ex epica poesi evanuerati An e Dorica At ab antiquo illo et interiore Dorismo, cuius proprium erat digamma, plane abstinuit Pindarus. An denique ex Aeolica At quum omnino perpauca hinc hausit, tum ne Aeo- Iici quidem Oetae, ut Alcaeus et Sappho, digamma magnopere frequentarunt, quo illi in multis vocabulis abs tinuerunt, quibus Pindarus, si ex hiatu coniectura tacie da esset, adiecisset digamma Bis occurrens apud hunc λάτα de se ipso, non de aliis vocibus, testimonium editi Sola ille pronomina ἔθεν , , si quae tamen ne ipsa quidem apud eum digamma habuisse puto, prorsus ita, ac si haberent, usurpat. Horum ἔ semel invenitur, sed Post consonantem, Ol. IX. 23. 6υ I. I. 37. 106. V 35.
III. VII. 164. I68. IX. 24. I01. XIII. 39. 52. 2.100. 109. 130. XIV. 32. 'th. I. I . H. 153. III. II2. IV. 40. 65 84.3 29. 337. 432. To. 510. V. 15T. IX. 62. 99 145. I92 2I3.mem. I. Is 24. S. 2. III 66 98. V. 62. VI. 38. VII. 58. X. 53. Isthm. V. 8. Las. 2. I. I 25. in tragm. . 80. I. d. II n. is adde sol. II. τ .lam. U. z8. IX. 148. Nem. IV. 96. VII. 32. X. 2T. I s. Isthm. IV. 109. de quibus locis disputavi ad
Orphica P. z8T seqq. χθεν, nusquam occurrens, quin eamdem legem sequi debuerit, non est dubium. Hoc unum addo, si quando syllaba ob digamma periositionem
produci videatur, hos locos aut aperte vitiosos esse, aut suspicionem certe vitii habere non exiguam. He numeris consulens lectio 'th. IV. 450. ἐπιδώωντο κρισιν ἐσθειος αμφίς, scribi postulat ἐπέδειξαν quo facto ad
digamma confugientem retinebit eiusdem carminis v I s. Quare rectius fortasse scribetur κοίσις Ionice Pro κρίσιας, ut in libris certe omnibus νατις est Pyth. III. Iss. In Isthm. I. BI. τοιουτον γ' no haud obscure offert ed. ROm. Arsis quidem in lyricorum versibus non sumes ad Producendas breves UIlabas. Quare vide ne Ol. H. 10. scribendum si γεγωνητεον, πιν δίκαιον ξενον V. Isthm. V. 4. In Pyth. IV. 328 deletum uno cum codice ineptumis gravioris mendae index est, cuius correctionem ab libris, quam a coniectura, sperare malim. Quam-
258쪽
OB SERVATIONIS. 2 squam haec tenuis spes est, quum codices Undari omnes
ex uno videantur lante manasse, unde tantus eorum etiam in vitiis consensus est. Sic in eodem carmine v. 452 ubi
scribendum videtur καὶ ἐν ἀλλοδαπαις σπερμ Οουραις τουτάκις μετερας ἀκτινος λβου δέξατο μοιριδιον ἀμαρ. Et V. 55. ubi poetam dedisse coniicio κάθεσμ
Redeo ad hiatum, quem picae oeseos exemplo admissum esse a Pindaro inde cognoscitur, quod Plerumque in iis vocabulis reperitur, in quibus Homerus quoque eum habet; deinde in nominibus propriis, et quibusdam
Verborum coniunctionibus, quae ipsae, si oΡus esset, Ninilibus epicorum locis defendi possent. Quo certius de hac re constet, ipsos asseram Pindari Ιοcos, a Primo,
259쪽
2M DE DIALECTO PINDARI scribe στεφάνοιο τ ἐν ιπποις τε Ibidem v I 8 scribe, ὁ φίλος ευτραπέλοις κωδεσσ ut em III. 33 qua omlata opportunitate moneo ι dativi post duplex, abiici eΡ
Corum exemplo, non post unum s. Itaque em. IX. 55. aut cum scholiasta σώματ' ἐπίαναν aut couασι πίαναν
legendum. Od. Aug. σωμασιν ἐπίαναν. Ob . XIII. 53. autem scribe ' κας. Hic hiatus, Καρνεια ἐν δαιτὶ σεβίζομεν Pyth. V. I . non ferendus malim συν Nem. V. 58. scribe τοι ir orάν, et Isuim. VII. 8. cum Ηοῶο νἱ αρ ορθω. Alius Iocus, VIII. I. inhaemendabitur. Ibidem v I 30 scribendum videtur, δο- ξεν de o D θανατοις. In fragm. P. Is μελίφρονα αρχἀ error Sinneide est apud Athenaeum recte μελίφρονος.
96. versuum distinctio mutata hiatum tolle Ibidem . Is . et Pyth. I. I30 scribendum κε τεμ. De 'th. m. 24. vide ad Orph. p. z22. Nem L 8. iam in commentatione de metris Pindari correctum. Isthm. 1. 3 ex OlymΡ. IX. I 20. et em. X. 35. scribendum ἀναγq--σθ Isthm. VIII. 24 lege ἀοιδαί. λιπον. Longa syllaba in thesi, ut iam ad Orphica observatum, non facit hiatum, nisi in fine ordinis. Vide 'in I. 56. HI I36. Isthm. I. I. u. 64. Ita defendi osset ουπω a Schmidio in Pyth. X. 42 illatum, nisi etiam VH- gaia recte se habere Delandi posset etiam Pyth. IV. II5. παισὶ τουτου e cod. ossi receptum sed longe exquisitius est vulgatum, παισὶ τουτοις. Sed quod a 8 . legitur, φθονεροὶ δ' ἀμυνοντ' ατα εἰ τις ἄκρον ἐλιόν, nullo pacto se iotes Locum pessime corruPtum sic emendandum puto φθονεροὶ δ' ἀμευονται. εἰ γαρ τις est. i. e. invidi praei eunt mediocrem sortem. Vide Pyth. I. s.
260쪽
OBSERVATIONES. 25IFrequentissimus omnium ille hiatus est, quo longa syllaba ante vocalem corripitur qui quidem hiatus ab his
numeris, qui ad trochaicum genus Pertinent, Prorsus e. clusus est. Quare λυγο ἐν νείκει em VHΙ. 42 sic, ut apud scholiasten est, ἐν uro ' νείκει scribi debeti Etiam in dactylicis numeris hic hiatus peccat em M. s. ubi αἰεν scribendum. Progredior ad productiones correptionesque revium vocalium ante mutam cum liquida. Et quum vetustiores epici, ut ad Orpheum docui, productionem Praeferant, Pindarus non rarius hos sequitur, quam corripiendo vincit etiam Atticos. Sic requentes apud eum
correptiones sunt ante λ, quas rarissime admiserunt Attici ante φν ut in ἀφνεος, in πεφνε O II. 4 et alibi;
ante, in εοπτολεμος em. VII. 52. Sed nusquam ante ζ, quamquam ante σκ em. I. 46. VII. 89 quorum
tamen locorum in priore cum H ni σκοπου αντα τυχειν scribendum videtur quo magis alterum suspectum habeo.
Monstra sunt πλαγχθέντες prima brevi em. VII. 55. ubi videant grammatici, ne πλανεντες legendum sit; et ἐσλος ter Primam corripere creditum, Ol. II. 35. Pyth. III. II6. Nem V I55. Equidem, venia enim erit modesta audenti, antiquam vocabuli formam cum Ev. Scheidio ἐθελος fuisse
Puto, servatam, ut in alias, in Germanico edes. Ex qua forma quum medium e liceretur, factum est ἐθλος, iure suo primam corripiens quod quum Dorienses ἐσλος Pr nunciarent, hoc pro ἐθλος Pindaro Obtruserunt grammatici. Caeteri Graeci, invitante ipsa littera θ, ἐσθλος dixere. Alia similia non rara sunt, e quibus δίδυμνος vindicavi Pindaro in epist admonium p. 398. Sed propius saccedunt βαθμος, βασμος, ἰηια ισμα, vomi, - σμη, male δυσθμη scriptum in schol ven ad Iliad. XI. 62. Ισθμος pro θμος dictum tradunt grammatici Apud
Iesychium est ἰθμαίνων, ἰσθμαίνων, σμαίνει. Pergo ad alia. Quum numeri e genere dactylico spondeum in quibusdam locis adspernentur, mirum est tamen, eam legem saepius a Pindaro violari. Excusati nem ab sede versus Praesertim in nomine pruri habet