Opuscula

271쪽

262 DE DIALECTO PINDARIsta omnium Heraclides Ponticus apud Athenaeum XIV.

χίαις ου πανουργον δε ἀλλὰ ἐχρμενον καὶ τεθαρρq- κός. διο καὶ οἰκεio ἐστιν αυτοὶ ἡ φιλοποσία καὶ ταερωτικα, και πάσα- περ την δίαιταν ἄνεσις Lydiam Plutarchus de musica Ρ. I 136. . a Platone in lib. III. de rep. repudiatam esse scribit, ἐπειδhi ρεια καὶ ἐπιτήδειος προς θρῆνον Plato isto loco . 389. θρηνωλις esse dicit harmonias, quae ιυξολυδιστὶ et συντονολυδιστὶ vocabantur mox autem μαλακῶς et συμποτικὰς appellat τὴν Ιαστὶ - Λυδιστι, ιτινες χαλαρα κα- λουνται. Plura in hanc rem quum ex aliis scriptoribus,

tum ex illo Plutarchi libro de musica colligi possent. Ex eodem libro marime . II 3. cognoscimus, id quod etiam sponto poterat intelligi, aliis harmoniis alios num ros aptari solitos fuisse. Ad quem finem philosophiam commendat Plutarchus . II a. D. αυτη γαρ inquit,iκανῆ κριναι το μουσικῆ πρεπον μετρον και το χρήσιμον.

Haec quoque res multis posset veterum scriptorum locis confirmari do pleniore tamen eius cognitione, nisi plura veterum musicorum scripta in lucem protrahantur, desperamus. Quare, quid coniectura emoliossit, experiendum est. Quod si in numeris Pindari eadem diversitas inveni tur, quae est inter illas tres harmonias, ex numeris coniici Poterit, quae cuiusque carminis fuerit harmon ia. Inde Isuem, quae maxime sibi dissimiles sunt harmoniae Dorica et Aeolica, etiam cum dialecti quadam diversitate coniunctas fuisse non immerito suspicabimur. Ac maior Pindari carminum Pars numeros habet e dactylis et trochaeis cum spondeo alternantibus mixtos quod genus ob insignein gravitatem eximie convenit Doricae harmoniae Idque ipse poeta indicat Ol. Ill. s. Μοῖσα ν ουτω τοι παρεστ

272쪽

OBSERVATIONES. 263 πεδίλε' ἀγλαοκωμον ubi v. schol. Alia pars numeros habet brevium syllabarum frequentia concitatos, multoque motu inaequabiles quod genus ab Horatio legibus sol tum dici videtur. Hos ad Aeolicam harmoniam aptatos fuisse et similitudo eorum cum isto genere harmoniae

ostendit, et ipse Oeta significat Ol. I. I 62. ἐμε δε στεφανωσαι κεῖνον tantas νομι--οληῖδι ιολπα ρ' Nem. III. 136. ubi se carmen mittere diciti λίσσιν ἐν πνοαι- σιν αυλων. Ad utrumque locum salsa veris miscent scho-Itastae. Sed obiicientur nobis haec duo, unum, quod, ruum poeta l. 1. 26 dicat, ἀλλὰ Θωρίαν ἀπο φορμιιγγα πασσάλου λάμβανε, nihil discriminis inter Doricam atque Aeolicam harmoniam agnoscere videatur. At non dubitamus, quin Αωρίαν φορμιγγα de Hypodori harmonia intelligi voluerit ): ita vero Aeolica harmonia vocabatur, ut Heraclides onticus apud Athenaeum docet XIV. . 624. E. F. et 625. A. Eamdem harmoniam poeta tangit his verbis in schol ad Pyth. II. I 2I AAλευς βαινε ορίαν κελευθον μνων. Alterum, quod obiicietur, haec verba sunt, Pyth. II. I 25 τοδε ii κατἁ Φοίνισσαν ἐμπολάν μελος περ πολιάς λος πειιπετα οὐ στο-

ρειον ν ἐν Αἰολίδεσσι χορδαῖς θελων ἄθρησον χαριν

ἐπτακτυπου φορμιγγος ἀντομενος. am, Si scholiasias audias, Pindarus hoc carmen, quod nobis Aeolicis numeris scriptum videtur, pretio emptum milii dicit, distinguens illud ab Aeolico carmine, gratis misso, cuius inutium fuerit, συνες - λεγω, ζαθεων ἱερων μωνυμε,

κτίστορ δενας. Fuerunt sane huius quoque carminis numeri, ut exordium docet, Aeolici sed inepta tradero scholiastas iam Honius et Gedickius senserunt: qui quiadem nollem ad emendationem confugissent, quam nec res, nec metrum admittit. Inepta sunt in scholiastarum explicatione haec duo, unum, quod de mercenario carmine et

gratis misso poetam loquiiutant alterum, quod hic eum 20

istud gratis missum carmen Hieroni commendare credunt, Praestabit, pinor, Λωρέαν φορμιπα de poesi Oxia, oi de modis musicis intelligi.

273쪽

26 DE DIALECTO IN DARI quod in ipso illo armine fieri debebat. Vtraque criminatione liberabitur Pindarus, si eum hoc dicere statuas hoc Carmen, i. e. ipsa carminis verba Tyriae mercis modo, i. e. navi, sibi mittitur ipsum vero chori ingressum, a me hoc Aeolicis fidibus canentis, benigne excipias Kα-στορειον enim μελος, obscurius memoratum Isthm. I. 2I. canebatur apud Lacedaemonios, quum acie instructa hosti obviam irent v mutarch de mus. . II 0. C. et alios, quos citavi I unius ad Pyth. II initi Est autem carmen Pyth. II. vel maxime in his, quorum numeri Aeolicae

harmoniae conveniunt. Eosdem numeros eamdemque ha

moniam habuit Lasi hymnius in Cererem, ut ex eius initio apparet, servato apud Athenaeum XIV. p. 624. E. --ματο μΩπωμοραν τε Κλυμένοι ἄλοχον Μελίβοιαν, τμνων ἀνάγων ιολίδ αμα βαρυβρομον Dμονίαν. Tertia denique a Pindaro memoratur Lydia harmonia Ol. F. 44. XIV. 24. Nem. IV. z3. VIII. 25. Quae carmina,

numeris mirifice diversa, hoc tamen commune habent, quod nec tam concitatis numeris sunt, ut Aeolica, nec tam gravibus, ut Dorica. Ad Doricos numeros propius accedit em VIII ad Aeolicos I. XIV. maxime omnium prο-prie Lydios numeros dixerim, qui sunt in em. IV. Qua tum ex tam tenuibus indiciis colligi potest, Doricam ha moniam in his carminibus suisse coniicio: Ol. ΙΙΙ. VI VULXI. XII. Pyth. I. III. IV. om. I. V. X. 1. Isthm. I. II. III et IV. V. VI. Aeolicam in his Ol. I. II. X. Pyth. II.

V. H. VII. VIII. 1. em. III. I. VII. Lydiae vestigia reperire mihi videor in his Ol. IV. V. H. IX. XIII. XIV. Pyth. IX. X. XII. em. II. IV. VIII. IX. Isthm.

Redeo nunc ad Aeolismum. Ac veri simile est, concitatiores Aeolicae harmoniae numeros maiorem sibi dialecti libertatem vindicasse Lydii enim numeri, leviores Doricis, non aliam, quam hi, inguam habent Aeolicis igitur numeris hae videntur propriae formae esse: οἱ Pro που Pyth. V. 135 expellendum Ol. III. T. ubi cod. Pal. recte τοι. In Doricis enim et Iladiis carminibus που dicit,

ut lath. IV. 15 . . IS. Isthm. II. T. ne ab Aeolicis

274쪽

OBSERVΑΤΙΟΝΕ S. 261 quidem prorsus alienum, ut Ol. I. M. Deinde πέδα 'ili. 21V. 62. in quo tamen carmine v. 126. μέτα sine libris non mutandum VIII. 105. fragm. . II, apud Athen. .s I. . e Sinneideri emendatione: πεδερχετο em VII. 109. Con posita tamen etiam in Doricis πέδα admisetunt πεδάμειψαν Ol. XII. IS. πεδαυγάζων em. X. II . ubi cod. Aug. d. Rom. aliique libri ποδ αυνάων. Porro ἐπάμεco Pyth. VIII. I35 quod in Doricis est ἐφά- μεοοι et ἐφαμέοιοι. Tum ἐν pro ἐς Pyth. II. 21. V. 50. et in Aeolico fragm. p. I. usquam hoc in Doricis i

venitur, nisi forte librariorum errore, aut grammaticorum invento, ut Pyth. IV. 459. Ibidem v ars pro ἐς

Οἄσιν δ' επειτ' ἐνηλυθον scribendum est, Versuum quoque distinctione postulante, ἐς Φασιν δ' πειτεν ῆλυθον. Hoc πειτεν , quod Aelius Dionysius apud Eustath. . II 58 39. Ionicum esse et apud Herodotum inveniri testatur, Phrynicho p. 48. Atticos respicienti, et inde Favorino in v. Iτε ἐσχάτως βάκ'αρον vocatum, Pi daro etiam Nem. III. 4. pro πειτ' ἐν ut iam PauWius suspicabatur, restituendum Cod. Aug. ibi ἐπὶ τo, Aeolicis carminibus etiam o μάξαι tribuendum videtur, Pyth. U. 82. VII. 6. XI. Io In caeteris enim communis larina invenitur, ονομασθεν l. IX. I. νομασεν 'ib. XII. I. ubi nemo paullo doctior νυμασθεν et ὀνυμασεν scribi volet. Nomen autem νυμα et in Orico et in Aeolico carmine locum habet: I. I. 95. em. I. 82.

neque usquam νομα apud Pindarum est. Etiam accus suus pluralis secundae declinationis in o terminatus in solis Aeolicis carminibus videtur admissus esse: ἄσος

OL II. I 29. ἐσλo Nem III 50. ubi quidem cod. Aug.' Boec ius p. 293. quod Hermannua hoc excusat in is compositis, nihil est quid enim hac quidem in re interest, inter πεδα simplex et cum Verbo compositum Τ Non nihil. sed aliquid dictum esse latebitur vir optimus, ubi reputaVerit, vel a tragicis πέδα in compositis admissum inveniri. Omninoque non adeo ignotum credideram, compositorum alium esse quam simplicium usum.

275쪽

DE DIALECTO PINDARI ἐσλον Alibi si haec serina invenitur, expellenda est,

non minus quam Dorica ος, qua nusquam usum esse indarum puto. Traxit enim aliquid labis hic illic Pindarus

a grammaticis, neque a recentioribus, sed a veterrimis et clarissimis, quod vel haec, quae habemus, scholia ostendunt mulio clarius intelligeretur, si reperirentur, qualia ad Iliadem. Ol. I. 85. genuina scriptura est κακαγορος. Nem III 42. περοχως, quod editum, Vel περοχους duorum librorum, metro conveniret, si M sanum esset, quod et sensus et praestantissima apud scholiaste Iectio διά τ' ἐρευνασε corruptum esse arguunt. Restitue tres litteras ob praecedentium similitudinem neglectas: δάμασε

22M θῆρας ἐν πελάγεσιν περοχος διά τ' αυτ' ἐρευνασε

τεναγεω ροάς Πελάγεσι et accusatruum περοχος, ac centu nominativi scriptum, praebuit optimus codex, cuius saepius iam facta est mentio. Nem. I. 35. fuisse qui metro repugnans ἐσλος scriberent εα ως, scholia docent. Scribe ἐσλους Aristarchi apud scholiasten verba in cod.

m. sic scripta καταλείπεται δε τῆ αρχαία σημασία τοἐσλος et γαρ ἀντίστροφος ovκάπνητε το . Dele cum

edd. Ουκ, et hoc dicet Aristarchus, antiquo more Pindarum, scripsisse, quod esset o pronunciandum. Nem.

X. 116. Od. Aug. μενος, quae vetus lectio fuit. --starchus et Apollodorus scribebant ii ιενον, Didumus ῆμενος Pro i/ιενους. d. Rom. l. ήμενως. Accusativum seu pluralem seu singularem agnoscunt Hevia comm morati Pausanias et scholiastes Aristophanis, auctoritatem, opinor, sequuti grammaticorum. illi indarus spreto incredibili commento, ut facit Ol. I. 3. s. nominativo casu videtur bιενος de Lynceo dixisse. Denique in Aeolico fragment p. 60. V. 10. non debebat Iano in ιππως mutari Aeolicorum carminum propria sunt etiam verba in μι terminata pro coniractis: iτημι fragm. . II 0. Sed in alio Aeolico fragm. s. restituendus optatiVus σιγφιμι. Nisi fallor etiam Dorica quaedam, quae in Aeolicis carminibus inveniuntur, a Doricis abiudicanda erunt. Sic πολυμάλ recte videtur legi Ol. I. 19. recte vero

276쪽

OB SERVATIONES.

VII. II5 145. ubi scriptura fluctuat, communem O mam praetulerim.

Aeolismi illius, quem Oeta in omnibus carminibus usurpat, aliquot exempla iam supra dispersimus. His adde elisam litteram tu πεο Ol. VI. 65. 'th. IV. 4 2. et in compositis περαπτων Pyth. III. 94 περοδοις em.

XI. 5I. 3. οὐ simile est ποτ' ἀστῶν Ol. VII. I 65. Deinde solutionem diphthongi in his: θεῖδαι Pyth. V. IDI. ' κεώαν Ol. H. I 15. Ἀτρεῖδας Pyth. I. T. Isthm. VIII. III. ρηθεῖδας Pyth. IV. II. ἰνεῖδαι Iatim. V. 39. Πηλεῖδα Pyth. VI. 22. Καδμεiἄν Isthm. IV. 88. Πηνε ν Pyth. X. 86. ατοῖδα IX. 8. ροῖα Νem. UI 103. IV. 40 VII. 59. Isthm. I. I. VIII. I 2.

Sed non est horum constans usus sic Αἰγειμι stlim. VII. 2I 'Aτρειω Ol. IX. I07. Οἰκλείδαν Nem. X. 6. 23 Λατοίδα Pyth. I. 22. Alia, ut videtur, Aeolica forma est ἀμευσα itore Pyth. I. s. restituenda, ut supra dixi, etiam M. 84. παραμευσεται em. XI. IT. ἀμευσίπορος Pyth. I. 58 ubi scribendum videtur κατ' ἀμευσιπορος

τριοδους, nisi quis utriusque accusativi communem formam praeserat. Prorsus Aeolicum nomen, etiam digammo Addo πιοιδαῖον pro mouδαῖον fragm. P. 103. quod ita

scribendum videtur: ἐλαφοὰν κυπαρισσον φιλέειν, ἐαν ὁ νοuo Κρητας περι-

ου ἔλαχον, ουδὲ στασέων. Paucis contentum esse hominem debere dicit, nec, si cupresso delecteris, quidquid huius arboris circa Idam in Creta nascatur, expetendum. Abundabat autem Creta hoc genere arboris, auctore Hermippo apud Athenaeum p. 27. F. Plinius . . . 33. s. 60. de duobus generibus cupressi huic patria insula Creta. - Sed in Creta quocumque ira Ioc terram moverit quispiam, Mi naturati haec gignitur, protinusque emicat illa Mer etiam non repellato Olo ac monte, maxinieque in Idaeis montibus et quos Areos vocant, ummisque iugis, unde niνes numquam bount, Plurima, quod miremur. Dj9iligo b Corale

277쪽

memorabile, αυάτα legitur Pyth. II. 52. III 42 Addam

denique hoc duplicatas consonantes, quae in quibusdam vocabulis, ut in κελαδεννος, κλεεννος φαεννος, origine Aeolicae sunt, etiam in his verbis ad Aeolicae linguae usum reserendas videri, in quibus apud epicos aut imprimhatae, aut rarissime adhibitae inveniuntur. Eiusmodi sunt ἔσσαντο 'in IV. 363 εσσαι M. καθεσσαντο, sive κάθεσσαν V. 55. εσσαν Ol. IX. Is θέσσαν 1. 102. θεσμσαντο em. U. IS. Persequutus sum, quae in Pindari dialecto maxime memorabilia videbantur. Omnia attingere nec licebat, neque animus era Quare si quis amplius de his rebus quaerere volet, satis inveniet materiae veluti in verbis Praeterito factis, ut γεγάκειν, κεχλάδοντας, κεφρ&οντας; in formis infinitivorum, de quibus βαμεν, ταμεν, e similes in rarioribus sunt in terminationibus Personarum, ut τέθεν, ιεν , γνον et ex alio genere εξικεσθαν , τησάσθαν in compositorum formatione, ut βουλαφοοοι, et quae sunt huiuscemodi alia. Quae omnia operae Pr sum est aliquando diligentius Pertractari.

278쪽

Linguarum cognitio, quae pars est historiae, duos, ut Somnino historia, fontes habet unum, qui monumentorum testiumque auctoritate continetur alterum, qui in ratione est atque intelligentia positus. Nam etsi, quid usitatum sit, quid non sit usitatum, non potest aliunde, quam ex monumentis ac testibus cognosci tamen, quoniam eum numenta saepenumero corrupta sunt, et testes, grammaticos dico, sic demum aliquid probant, si probabilia diacunt, Praecipua quaedam cura in eo ponenda est, ut ex cuiusque rei ratione cognoscatur, genuina an depra tasi scriptura, grammaticique recte an secus Praecipiant. Qua cautione in his maxime utendum est, quae ab his grammaticis, qui Atticisiae vocantur, tradita sunt. Qui quum neque ab antiquitate, neque a subtilitate multum commendationis habeant, tum eo quoque saepe suspecti sunt, quod praecepta sua nunc ex Parum diligenti veterum scriptorum Iectione, nunc e vitiosis codicibus videntur hausisse. Omninoque hoc illi agebant, ut, quaeit rimum ab Atticis usurpata viderent, tamquam exemPla Graece scribentibus proponerent, rariora autem, ut negligentius scripta, vitari iuberent. suamquam Vero usus

Edita est a. 1810.

279쪽

2 o DE PRAECEPTIS QUIBUSDAM

hi omnibus singula satis licenter dominari solet, non est lainen, quod quidquam in hoc genere tam temere fieri existimemus, ut non ad sensum aliquid intersit, sic analiter loquare. Quae discrimina investigare atque Ulanare, hoc philologi onicium est. Aliter enim dubia semper atque incerta maneret linguarum cognitio, neque in tanta veterum librorum corruptione sciri Ροsset, utrum, quae rara sunt, scriptoribus, on librariis imputari deberent quodque summum est, corrigendis genuinis probandis

corruptis interpretatio a vero sensu saepenumero aberraret.

Quare in iudicandis istorum grammaticorum Praeceptis ita procedendum est, ut, si vera sunt, rati reddatur, quare sint vera si falsa sunt, ostendatur, Vera esse non Posse; si veris salsa admixta habent, utraque diiudicentur accurateque distinguantur. Ex singulis generibus exempla quaedam afferam.

Atque ut ab his ordiar, quae vera quidem sunt, sed nisi ratio idonea reddatur, ro veris haberi nequeunt, huius generis insigne exemplum praebent ea, quae de

constructione particulae an in vetando praecipiuntur vide, ut alios praeteream, oenium et Schaeserum a Gregor. Cor. Ρ. 5 ss. Nam cui tandem non mirum videatur, Graecos, maximeque Atticos, in vetando articulam istam cum imperativo praesentis aut coniunctivo orisii,

non etiam, nisi rarissime, cum aοristi imperativo, numquam autem cum Praesentis coniunctivo construere Rationem huius usus qui reddiderit, ego quidem neminem nori. Quamquam nuper, certe inter praesens atque aο, stum, utiniannus aliquid discriminis statuit. Nam quum ego in censura grammaticae ab ipso editae in Diar. Iiit. Lips. 1806. m. art. n. 39. . II. Graecos ostendis sem imperativum Praesentis de eo, quod aliquamdiu duraret, Oristi de eo, quod cito perficeretur, Sumare, Pro

havit ille hanc distinctionem in quarta quintaque editione, sed, quod factum nouem, sic simpliciter etiam ad vetandi

280쪽

ATTICI STABUM ritsormulas transtulit. a sane quidem μὴ βάλλε dice dum erit, quum vetabis aliquem crebris ictibus ferire μῆβάλης autem, quum uno ictu sed est in hoc genere etiam aliud discrimen, quum, qui vetat, aut iubeat aliquem ab

eo, quod facit, abstinere, aut moneat, ne faciat, quod velle sacere videatur. Ac non Potest obscurum esse, utra

vetandi formula utri rei conveniat. Quod apud Sophoclem est in Aiace II54. ἄνθρωπε , μὴ δρῶ τοι τεθνηκοτα κακῶς, sic est dictum, ut significetur, desine mortuos iniuria fiscere. Si dixisset, ἄνθρωπε, τον θανοντα μὴ δρασης κακῶς, moneretur enelaus, ne vellet iniquus in Aiacem esse. Ita Odyss. o. 263. εἰπέ μοι εἰρομέν φ queoτεα, ηδ' ἐπικευσης, si noti celare, de quo interrogaυσο Sed π. 168.

δη νυν φ παιδὶ πος φάο u=ηδ' ἐπίκευθε, nunc, qui sis, Di tu indica, neque amplius ceta Sic

etiam θ. 5 S. τε νυν ηδε συ κευθε νο Πασι κερδαλεοισιν, om κε ' ιρωΠαι, desine celare. Spectant enim haec ad i. 23τ. s. Sic Praesentis imperativo usus est Homerus Iliad. . 32. I3I.

라틴어 텍스트