Opuscula

261쪽

252 DE DIALEcTO IN DABIOL X. IIs. Nullam excusationem admittit Ol. V. 42 τι-

μων τ' 'Aλφεον τρυ ρεοντ' 'Iδαῖον τε σπινον αντρον, ubi vulgo ρέοντα 'Iδαιον, eius etiam. Hunc locum aliis emendandum relinquo illud apertum est, nusquam a Pindaro invocatum Idaeum Iovem hic etiam inepte inu

cari Pyth. IV. 406. seribendum Ορογυιαν, de qua lasema videndus censor Porsoni inmonilii Revie Iz99. mens. April. p. 430. s. Nem. XI. 5. recte inmissius χαλκεντεα, ubi codex Aug. χαuιέων τε Isthm. VIII.

Pleraque huius generis vitia in uno vocabulo χρυσεος Periuntur, si id, ut saepius monensi Claria creditur, Prima semper longa est. At equidem persuasum mihi Iiabeo, ancipitem eam Ullabam in brica dialecto esse. Brevem facit Pindarus Pyth. I. I29. IV. s. 25T. II. X. 98. X. I. em v I . Isthm. VII. 69. Ipsique hoc tragici in melicis versibus Hiquoties fecerunt: S

phocles in Antig 103. Euripides inmed. 639. 83. in Iphig. Aul. I057. in Bacchis T. in Heracl. 19. in Herc. fur. 350. Ambigui Ioci sunt Oph clis in ed. R. 58 188. Euripidis in Herc. uriam. Expendi merentur apud eumdem in Bacchis, 3 2. in Elect I92. Obtinet haec mensurae ambiguitas in solo adiectivo χρυσεος Pindarus tamen etiam nomen χρυσAsemel prima brevi posuit em VII. II5. Aliae apud hunc sunt longarum vocalium eorreptiones, partim ab epicis quoque aliisque poetis admissae, ut primae in υἱων em M. T. Isthm. VIII 52 tertiae in iερεα, neglecta Iericis forma, Pyth. IV. s. quod ἱερεα scribendum, iερε dictum Callimacho pio. 42, I partim excusationem idoneam habent, ut secundae in ξραγας Pyth. I. I03. III. 13. IV. 102. et ηρωαις em VII 68 ultimae in Axυν em. 10Xl. I. partim insolentiores sunt, ut primae in πιαίνων Pyth. IV. 263. in αἰολει ibidem v. I . in ἰοχεαιρα ΙΙ. s. in ιητι-ται z0. secundae in τετραοροισιν em. II. 13 . ultimae in κυκνει Ol. X. 119. quamquam huic quidem exemplo similia alibi quoque inveniuntur, ut 'Eκτο- ρεια χειρ in Rheso v. Is . quod iste Atticorum imitator

262쪽

OBSERVATIONES. 25Sex diversae formae exemplis, ut βασίλεια χειρ, Πολου- δευκεια χείρ apud Etym M. p. 45I, 50 46I, 44 ha sit. magis singularia sunt πει Ol. II. I53 oίκοριῶν Pyth. X. 35. ἐ- I54. mam moἱ mmedia correpta Pyth.

XII. 2I nondum credo sanum esse. Θεος autem Pro una

brevi syllaba positum Pyth. I. Ius nescio an defendi possit versu maxillae, ἀλλἀ τεον ουποτε θυμον ἐνὶ στηθε σιν πειθον, apud Hephaes p. s. Eustam P. I2, 23.

vi, quae producitur VII. 156 Aeolicae dialecti est. Simile Nέριε in XIII. o. potest etiam pluralis esse. Primae correptio in Θειαιος - 45. 69. arguere videtur, nomen illud caruisse diphthongo. άπεδον sequitur auctoritatem epicam quare em VII. IEI. ubi longa est prima, o tam γάπεδον scribendum: v. Pors ad Eurip. Or. 324. Ἀνηρ et ιδωρ epicorum exemplo variant καλος, ut apud Atticos, prima semper brevi posuit: sic etiam Ao et φθίνειν. Non minor in contractionibus licentia. Epicorum usu firmantur hae απυρεο Ol. IX. 48. πορφυρεοις em. l. 36. κουλεω, sic enim scribendum, . II. μακλεος

II. I2. Non multum recedunt haec: πουντος i. IX. ST. ικοκλεους Isthm. VIII. IM. Ἀριστοφάνευς em.

III. 35. ubi cod. Aug. male Ἀριστοφάνους 'ενυων 'th. IV. 40I. agis Dorica videntur haec ξυνῶνα em. V. M. τετραορον Pyth. X. I 03. τετραοριῶν Isthm ΙΙΙ. 28. τιμάορος Ol. IX. 124 χ σάορα Pyth. V. 139. -ομιε- δοντίαν Isthm. I. 28. ἄον 1. II. 0. τεαισιν Isthm. VII. I. νεαρα 'in X. 39. Νem VIII 34. κτεατα HI.59. πολυκτέανον Ol. X. - κτεατον v. 33. in Pyth. VIII. I 2. Nem. I. III. IV. 15. X. I05. Isthm. m. 5. Quaedam ex hoc genere corrupta sunt. Ol. VIL I22. II scribendum videtur φανον. Ibin XI. I. recte auWius

263쪽

254 DE DIALECTO PINDABIΠυθονίκεν ut Πυθοχρησταρ, Πυθοκραντος. ihil enim

sani est in his, quae Brunckius ad Aesch. Pers. 35. attulit Tale esset λογιοι em VI. 5I. sed veram lectionem, o ro , servavit cod. Aug. ec μάτρωες Isthm. I. 91 contrahi Ροtuisse puto, sed aut μάτρως legendum, aut, s lata interpunctione, ἀνάγαγον. Diphthongi, abiectionem, acceptam ab epicis, Iasus extendit Pindarus lavenitur hac in prima ersona Praesentis assivi vin M. So. et futuri l. IIII. E. et in tertia sing. Isthm. VI IS et in coniunctis Ol. III. 15. in tertia pluralis Ol. III. IS. XII. s. XIII 59 min. IV. 259. IX. z3. em. I. S. IV I25. U. 39. M. 49. Isthm. IV. 20. et interfecto Isthm. I. 32. et in infinitivis Passivi Ol. T. Pyth. I. 6. III. 33 205. Nem VII. 3I. VIII IT X. 35 et secundum suprairopositam emendationem Ditim. VI. 3. In cras propius ad Atticos accedit Undarus V. C. κἀκεῖνον Ol. ΙΙΙ. 55. κάσοφοις81.4ωποταν, χώταν Pyth. II 159. s. χωπόσα IX. 83. χώτι χωποθεν Doricae erases sunt τωυτ' Ol. I. I. τωργείου Isthm ΙΙ. 15. Sed quod Isthm. IV. 42. Aldina habet, κην , vulgo κεἰ et VI ST. . ἐν scriptum, id vereor ne abhorreat a indari

dialecto. Solutio Ionica παρθενηιοισι, nostra emendatione em VIII. . restituta, firmatur quodammodo a

cod. Aug. in quo est παρθενηισι. Ad micam legem sectum est ἄiso Isthm VII 60. Venio nunc ad Dorismum Undari, qui aliquanto angustioribus circumscriptus est limitibus, quam plerosque existimasse video. Non Pindarus usquam Primam Personam pluralis numeri in μες terminavit non ῆνθεν dixit, aut quae similia apud alios reperiuntur: nam scholiastes ad Ol. I. I. nugas profert non σδ pro ζ nam καχλάσειν in Dam. I. Reukii inventum est, meliora monstrante Pindaro Ol. IX. 3. IV. 18. non Μωσα Alcmani usu patum et certa lege Theocrito non genitivum secundae declinationis in to terminatum nam lain. IV. 202. Nem.

I. 36. VII. S. I. Isthm. IV. 122 quin etiam l. VII. 35. et em XL 4 ubi πέλας additum, dativi restituendi

264쪽

sun me mirum, si Pindarus huic casui iunxit πέλας inquam quidem rem noliin Sophoclis loco uti in m. II 12λας, ἐγγυς, et similia, genitivo iuncta significant νο-pe ab aliquo loco dativo, prope ad aliquem locum. Ol. IX. 83. recte legitur φερτατων. em. III. Is ουρανωπολυνεφέλα scholiorum indicio grammaticis debetur, ut sere in caeteris locis Pindarus dederat υοανῶ πολυν φελ κρεοντ' ut οἰκεῖν ovoανω dixit X. Ios. Iam nemo, opinor, dubitabit, quin Νem VI. 62 scribendum sit χρυσαλακατου Librarii, nimis interdum Dorismoirospicie res, aliquando etiam monstra reposuerunt, ut θάσομαι Isthm. I, 3 ubi v. He tum, et Ἀσκλάπιον Dωα

Pyth. III. IE. ubi etiam Ἀσκλάπιον in dubitationem venit ob em. III. 94. ec Ἀωριῆς Pyth. I. 25.

scriptum a Pindaro puto, sensu etiam coριοι requirente. Ualde suspectum est ποντα in fragm.4. Is Nec νικῆNem. V. s. licet agnitum scholiastae, probaverim, cui tuendo frustra asseras διφῆ III. Io Interdum vero Atticas formas librarii vel Ionicas pro Doricis dederunt, ut λεὼν

tamen sollicitari μισαγέτας . IIS. eis Μοισαῖος Pi darus dixit em VIII 80. Isthm. I. 2. III. I34. Non

enim constans ubique usus est, nec si κελαδεννός, κλεεννος, φαεννος, aut ομναρος, aut φανας, ἀπεφάνατο, πανάνατο ditat Pindarus, mirabere ποθεινος, σκοτεινος, τυχηρος, γεηρος, παπτήνας dicentem. Sunt tamen, quae numquam Doricis formis careant. Quare librariis impu

Nam OL X. I. male est ἄμενον , quod e vestigiis d. Rom. ἀμμένον scribendum, cui verbo dativus iunctus etiam Isthm. IV. 20. Deinde πηντωσεν 'in IV. 24I. et i κουσαν Isthm. VIII. 67. εἰργασάμην II. T. αἱουσι VI. I. περιπνέουσι l. II. I36. ἀείδουσι fragm.4. 36. κικλήσκουσι P. 3. στυγέουσι, ἀναδέρουσι P. I 26 καχυ- σαι P. 36. λαχουσαι P. I T. τυχουσα Isthm. III. s. Nam τυχοισα dicit Pindarus, et aut ναίονται, cuius se

265쪽

2M DE DIALECTO PINDARimae exempla inveniuntur Ol. I. T. II. 135. III. 2. I. 36 163. I 0. VII. IS. I . IX. 3I 5. X. II1. ULI 2. XIV. II. IT. Pyth. I. 43. I . IEI. H. 2T. 40 56. 161. IV. 55 I5T GII. V. Is M. T. 108. I35. 44. VI. I. VII. II. VIII. I 24. X. 109. Nem. Ill. s. v. 2Ia VII. I . Is I23. IX. 65. X. 99. XI. 53. Isthm. V. ISUI. 94. VIII. 102. fragm. P. Is 129. aut ναίοισι, ut Pyth. ΙΙΙ. I. IV. 32. IX. IID. X. 6 . H. 46. Nem. I. I 02. IX. 98. XI. 6. Isthm. II. I. Hinc Ditim. VIII. ST.

φασί, alio quoque nomine vitiosum, ita corrigendum, νά- τις 'Iωλκου. In singulari numero, si recte memini, semel pro si itum in ἐφίητι Isthm. II. I5. Tangam hic se hum Iναι, cuius Priana persona singularis numeri apud

Pindarum est εἰμί, secunda ἐσσί, tertia ἐστί prima pluralis dra, Pyth. III. Is . tertia ἐντί, Ol. m. ISI II. 158. 'th. IV. 2 T. V. 132. em. I. 34. I. 6. IX. 35.

Isthm. II. 44 et duobus locis, quorum tamen prior tantum certus est, εἰών, Pyth. V. 155 Dagm. p. 3I. Aouo Pi daricum praebet cod. Aug. em. V. I. Nec ferendumos Pyth. IX. Iz9. quod G est Ol. I. 1 38 Iz9. ΗΙ. GT. VI. 33. I. Pyth. III 83. I T. IV. 1 38 529. em. I. IS. I. 50. Isthm II ID. IV. II. Dagm. p. 134. Φοασὶ quoque Vereor ne ubique dixerit, quemadmodum P h. II. 49. III. I92. IV. 194 Νem III IOS. Isthm. I. . ut corrigi debeant l. VII. M. Pyth. HI Ioz. IV. 389. Similia sunt σκιαoo Ol. ΙΗ. 25 3I. et inversa ratione γελανῆς Ol. V. 5. Pyth. IV. 322 ' ταμιδος vero diem.

. . non habet idoneam auctoritatem. Constanter dicitoκαπτον, Dνιχα, et nisi fallor, δίδοι, quod quum codd. habeant Ol. I. 136. I. I S. VII. Is . restituendum videtur etiam Nem. V. 3. Vii rivmo Ol. IV. 18. Παμριος 'th. VI. 33. δειος Isthm. VIII. 104 ita δείνιος cod. Aug. em. m. 26. In aliis vocabulis dialecti diversitas coniuncta est cum discrimine significationis. Ita τοτε nunc, τοκα huerdum dicit v. l. VI. 112. em.

I. 18. 20. Quare in suspicionem venirent haec in H163. ὁ ἀνέχει τοτ μἐν τα κείνων , τοτ -υο ετεροις εδ εν μέγα κυδος nisi cod. Aug. praeberet ποτε μέν,

266쪽

OBSERVATIONES. 25TM recepto recte servari τω αυτ perii intelligent. Ira κα nusquam dixit. Similis disserentia est in pronominibus τίν, οἱ et οἱ quorum τὶν personae distinguendae in servit v. Ol. I. IS. XII. 4. 'th. I. I34. III. 150. IV. s. I. s. em. III. I 5. VII. 9 85.132. I o. Isthm. V. II. et quidem correpta vocali, quae apud Theocritum longa est: V. Pyth. I. 56. em. X. 55. unde Isthm. H. 5 scribendum τί encliticum autem nunc epicorum I more τοὶ est, Pyth. IV. 252 263 29 fragm. p. 134. nunc σοί, Pyth. IV. MI IX. 96. quod tamen Personam distinguit in fragm. p. II0. Τειν et ἐμὶν nusquam inveniuntur quibus usum eum esse ex Aristophane non tuto

colligitur: v. fragm.4. 3. Primae personae apud Pi darum est ἐμοί, Ol. I. 82. 134. fragm. p. I03 accusatiavus pluralis Me cod. Bodi reponendus Pyth. IV. 261. secundae nominativus Q Ol. I. 135. Pyth. II. IM VIII. z. o. 88. Nem. V. 5. Isthm. H. 43. sed συ 1. X.

5. Pyth. V. T. genitivus σε et σεθεν, accusativus σε et semel is, correptum, ut in dativo, Pyth. VIII. T. Vexatissimi loci haec constructi est ευχομαι , κοντονοφ σἐ κατα επειν osιονίαν caritum tu mihi, precor, inspires. aram hanc accusativi formam habent Theocritus XI. 39. 55. 68. et Corinna in excerptis gramm. Apollon. p. 555. 427. A. Tertiae personae dativum ιν, correptum, et digammo carentem, ita habet ex nostra emendatione Pyth. IV. 63. diem. I. 99. Vsus hac forma est etiam Hesiodus ibidem apud Apollon. p. 56. 427. B. de quo loco, R nk. p. crit. . I 15. Accusati--mis iam Mupra commemoravi sed plerumque μὶν et τὸν usurpantur quorum quum μὶν Ionicum, νιν Doricum sit, ex quodam Pindari carmine allatum ab Apollonio in secerptis gramin. p. 55T. 428. . videri poterit τὶ ubique restituendum esse. Et fluctuat lectio Ol. IX. IIG. Pyth. Iv. 1. I93. Non tamen temere quidquam aude

267쪽

258 D DIALECTO PINDARI Is M. V. 5 o. VII. I 24. IX. 11s. X. 63. I 39. XI. 22. ubi sic Honius pro μέν Isitim. I. 90. II. T. VIII. II 3.136. νὶ autem Ol. I. 110. ΙΙΙ. 46. 58. I. I. VII. O. VIII. 44. Pyth. I. 61. II. 52.104. III. 64. IV. T. 14. 30 510. V. T. 166. VI ID. IX. II. 45 58 92.126. 130. I38. 154. M. 35. XII. 39. 52. em. I. 10. IV. 5. 34. 126. V. 48 95. VI TI. VII. I. VIII. I . . I 2S. Isthm. I. 52 60. II. 38. IV. I 23. M. T. 106. VIII. I S.

Offert haec locorum enumerati rem salis miram, dignamque de qua amplius quaeratur: nam in quibusdam carmi-15nibus codices fere ubique hanc, in aliis alteram formam exhibent, ut in Ol. VII. et Pyth. IX. Eadem inconstantia etiam in his est Ποσειδάων et Ποσειδαν, unde genit os Pyth. V. 246. in uno codice Ποτειδανος scriptus cum Honio improbandus videtur. Similia sunt apud Pindarum 'Aλκμὰν et χιυθάν. Olim tamen 'Aμφιαραον tueri Isthm. VIL T. qui Ἀμφιάρηος vocatur Ol. I. 20. Pyth. VIII. z8. em. IX. 30. ubi v. 5T. insolens dativi forma est Ampιάon , cum qua non potest comparari Παιι άη em. X. 92. ubi restituendus accusativus. Non magis κρατῆρα Isthm VI 2 praeserendum lanicae sormae, quae exstat Ol. I. I55. Nem. IX II 8. Sed ἀουχῆ Nem. VII. 20. corrigendum e Pyth. Ι 84. Aliquid

etiam inconstantiae est in futuris, oristis, et persectis e horum contractorum, et nominibus inde derivatis in quihus verbis universe ex εω est 1 , exis autem, in quo genere ut singulare notandum κοινῶσαι et παDακοινασθαι

'in IV. 204 236. Iure su excipiuntur κτάομαι et χρα , unde κτησάσθαν est l. IX. 0. κτησάμεναι em. IX. 124 et χρῆσαι, χρῆσις , oh IO saePius. Tum καυχημα Isuim. V. 65. Correctione autem indigent ἀντησας Ol. X. s. et ἀναστήση Pyth. IV. 276. ubi de tribus lectionibus, ἀναστήση, ἀναστήσης, ἀνασταίη, ο

tasse nulla vera est, sed ναστ 17. Ex altera classe re

268쪽

OBSERVATIONES. 25sVI. 84 ubi Hunius non suspectum habens μνασαι Isthm. III. I 2 edidit tamen deinde μνῆσαι, recte sertassis, ut alibi semper est apud Pindarum. Porro γονῶσαι et φωνάεν quum Pyth. IV. 422. φων τω reperiaturi agis etiam variat puεiν, unde minime dubia sunt πεφίληγε niti. I. 25. et πεφιλημενον Nem. IV. sed suspecta φίλησε em. V. 82. et φιλήσαντα VII. 29 quum φλλασε legatur Pyth. II. 30. IX. 34. Pro significatione mutat dialectum πονειν , quod de molestia dicitur πονῆσαι em VII. 53. Isthm. I. 56. de efficiendo πονασαι I. VI IT 'th. IX. 166. Ex his intelligi potest, cautum

esse in hoc genere debere criticum, nec monstra Proe dere, velut nuper quidam νοα uti. Non magis Atheniensem Timodemum em. II. Oriensem facere Iicebit. Μaxime disserunt codd. in Ormis participiorum αις αισα, 16 et ς, ασα. Quarum Doricas quidam editores pene ub que Praetulerunt, recte forsitan modo ne metri caussa: nusquam enim Aeolensium more, illud corripuit Pindarus, qui error ne Maiitatri quidem p. 3I9. 2 I. D. ignoscendus. Variant in his formis libri codices dico,

quorum Iectiones aut editae aut a me adnotatae sunt, et editionem Romanam, nondum ubique satis excussam, Ol.

I. I 2I. ubi λεσαις soli debetur Gregorio Cor. III. 28. 'th. I. I 2. 15S. I T. IIL I02. 13G. IV. 60. 65. 33T. 05. VIII. 13. IX. 209. X. 52. Nem. I. 45. 68. z4. ΙΙΙ.I07. V. 92. X1. 36. Isthm 1 56. Consensu, quod sciam,

libri a criticorum mutationibus puri formas communes ex

hibent Ol. I. 98. I l. 108. III. 5. V. II VI ID. 34 6I. 97. H. S. 52. l. 6. 06. IX. ST. I. III. 130. X. 23. 36 49. I. 54. 58. ST. 109 initi III. 23 39. I90. IV. 109. 169. Iz9 383 393. 409. 13. 4IT. 4 9 502.522. V. 67. VI. 30. VIII 3T T . IX. 66. 3. 129. I T. X. T. XII. S. Nem. V. 29. I. I. VII. 104. Isthm. I. 60. nam VIII. 61 ερισαν Iegendum videtur Doricae formae inveniuntur l. II. 165. IX. 23. I 2. X. III. Pyth. I. 86. I 54. III. 63 89. IV. I 8. 184 240. XII. I . Nem. IV. 104. V. 5I. VII. 99. I 5. IX. 45 58 ubi cod. Aug. σχίσαις, quod si σχίσσαις scribatur, et deinde κου-

269쪽

26 DE DIALECTO PINDARI ψεν habebit quo defendi possit X. 44. 152. Isthm. H. I. 5I. 59. III. I. IV. 43 5T. 65. 98 VI 2I. 5. In hoc quoque indice illud notabile est, quod in emeis,

maximeque in Isthiniis, pene ubique Dorica forina comparet. In infinitivis quoque quum tantum non ubique communi forma utatur, aliquando tamen Oricam εν, nusquam se habet. Quamquam non ausim contendereri ludis non deberi grammaticis. Nam bis tantum certa Iectio est, ναουεν Ol. I. 5. et το ρε Aeolicum Pro --φειν 'th. IV. 205 quorum locorum prior a carmine isto habet aliquam excusationem, ut infra apparebit, alio fortasse a verbo. Sed ποοευεν Ol. IV. 45. ἀκουεν M. III. σχεν em. I. I06. τυχεν I. M. criticorum inventa sunt, repugnantibus antiquis libris Ἀγαγεν oth. IV.

98. iam in commentatione de metris Pindari correctum.

Σταεν Ol. VII. 6I Iectionis varietatem et scholia consideranti non erit dubium quin genuino ευθον cedere deo beati Μελιζέμεν em. XI. 23. si μελίζεν scriberetur, metro satis fieret, non sensui Fortasse poeta scripsit μελειν ἐν ἀοιδαις. Addam his denique singulares quasdam lamas et verba Pindaro propria. Ἀπίδας ex nostra emendatione Pyth. I. IGI. υποφάτιες Pyth. II. IV. ψευδις em ΙΙ. 2. θιον VI 102. τοσσαι et ἐπιτοσσαι Pyth. III. S. IV. 43. X. 52. πεπαοειν II 105 παλαιμονειν III. σαγ- πάσαι Isthm. I. M. et διασωπάσαι Ol. tu I30. κεχλα-

scriptum, et praegressam tenuem litteram in adspiratam mutans em. I. s. Isthm. I. 65. ec praetereundum

κάπετον Ol. III. 50. correpta prima, Pr κάππεσον.

Perperam scribi puto Drμα, restituendamque tenuem in duobus istis locis. Invenitur hoc nomen tantum in Nemeis et Isthmiis, in quibus paucos codices habemus. Perpetuo variant

65. et se inc. 82.

270쪽

OBSERVATIONES. 2GIAlibi in verbo πεσειν, prois ponit, ubi duo, sibi vicina

futura essent. Hinc est participium πετοισα Ol. VII. I 26. Nem. IV. 66 εμπετες Pyth. VIII. IIT. Servatur et, ubi non accedit alterum . Sed πετυντεσσιν 'th. V. M. ad Aeolismum, de quo mox retulerim. Pro πιτνῶντα sitim. II. 39. scribendum πιτνοντα. Illud κάπετον et Alcmanis καβαίνων apud Hephaest. P. 44. ne quem moveat, ut καβας scribendum putet em VI. 87. in quo a mine pene omnium stropharum finis corruptus est, moneo

in commendatum, ob metrum necessarium est, quum in vulgato εριπεσὼ etiamsi vocalis sequatur, non Possit brevem syllabam apostrophus ante macrusin excipere 'Aχιλευ inoia cod. Aug. M addidi, quod alibi quoque Homerum sequitur Pindarus Correptionem diphthongi ante hoc pronomen tuetur l. V IT 'Aooς Schmidio debetur: metrum certe hanc Armam requirit alibi poeta 'Aους, 'Αργους, λεους, sed Pyth. IV. 182. ed. Rom. μοι- κλοις Ἀκμα denique, iam ab aliis inventum, et saepius similiter a Pindaro usurpatur, nec semel cum αἰχμαΡerminatum invenitur. Sed ne cui in reliquis strophis metrum disicestates obiiciat, de his quoque dicendum puto. Ac v. 12 scribendum videtur ιαν τίν' V. 25. νυν πε- φανται Ου ἄμμορος, ubi ἄμμορος cod. Aug. Praebuit: v. 49 ευκλῆα forma ab Homero accepta, apud quem estISάκληεις Iliad. H. 318 denique v. s. ἄγγελος βαν seu potius βῶν πεμπτον γ ἐπὶ iκοσι. En sine elisione esse

in cod. Aug. iam supra indicavi. Dicendum est denique etiam de Aeolismo Pindari, qui, si recte diiudico, duplex est, alius communis omnium

eius carminum, alius quorumdam proprius. Habet hic locus magnam difficultatem, nec nunc quidem nisi primis lineis describi potest. Otam semel quaestionem erit lartasse aliquando qui plenius tractet. Harmonias Pindarus, quibus usus sit, commemorat tres, Doricain, Aeolicam,

Lydiam. Dorica et Aeolica quales fuerint, docebit i

라틴어 텍스트