장음표시 사용
281쪽
tenderim, tam necessario omissionem rei, quae nunc fiat, respici, ut imperativus praesentis non possit etiam de ει-
1. 359. . I99. Ita imperativus tertiae personae quum aliquot locis de mittendo intelligi possit, ut Iliad. L354. . 345. u. 383. o. I96. . s. d. . 369. β. 303.ε. 8. 160.4. 505. . 362 42I. n. 436. u. 308. . 3IS. tamen etiam de futuro usurpatur Iliad. g. 33. . 303. 305. r. 400. . ., 192. o. 422. v. 108 12I. p. 338. x. 243. 3. 148 181. d. o. 43 π. 302. Infinitivus praesentis autem pro imperativo saepius de futuro intelligitur, ut Iliad. e. 130 606.4 23z. o. I 59 π 839. p. 294. v. 83. s. 592. d. v. 536 λ. 2. 4 I. π I50. o. 2 8. 238. hymn. er 92 rarius de omittendo, ut Od. . 106. Praevideo quidem fore, qui exempla, quae utramque interpretationem confirment, nihil probare dicant. His respondeo, primum, quae propria sit imperativi
praesentis significatio, ex maiore tamen numero exemplorum colligi ideoque exemplis usus sum unius scriptoris, set quidem eius, quem caeteri fere sequi solent; deinde quoniam, sive missio sive non inceptio imperetur, suturum tempus respicitur, fieri non potuisse, qui tam exiguum discrimen saepe negligeretur.
Aoristi vero imperativus non iubet coepta omitti, sed fieri futura vetat. Iliad. s. 134. ἀλλἀ su μεν μήπω καταδυσεο racio Lis θος. id Od. b. 248. Aliud huius imperativi exemplum,
Iliad. . 403. docte nuper sustulit censor Homeri ed. Wol sanae in Diar liti Ienens. 1809. n. 248 P. 168. Quod si loci reperiuntur, in quibus oristus ad missionem ira hendus videatur, habent illi tamen idoneam excusationem,
quippe quum sic debeant intelligi, ut quis vetetur aut iterum facere, quod modo fecerit, ut Iliad. 'HI0.τω μη μοι πατεοας ποθ' ομοίι ἔνθεο τιμῆ,
282쪽
ATTICISTARUM. 2 a vide Aeschyl. Agam 3 3. aut cavere, ne faciat, quod iam se iacturum esse ostenderit, ut in Sophocl. AL 386. μηδεν μέγ' εἰπῆς, et Electr. 830. μαγειν μέγ' ἀυσει, in
qua sormula alibi praesentis imperativus est: vide exempla apud Lobeckium ad Aiacis locum, quibus adde Odyss. o. 59. Sedi. 28 . infinitivo aoristi utitur, non esse posthac gloriandum indicans. Atque infinitivum aοristi de re s tura iuvemes etiam Iliad. o. 159. Od. x. 29T. . 308. et tertiae personae imperativum, quo etiam Attici saepe utu tur, π. 30I. coniunctivum Iliad. . 684. . 33. 522. . 238 ξ. III. o. I15. . 407. ω. 568. nam Ορίνης aοrisius est 78. Od. λ. 25I. cum quo loco comparandus h. Uen. 29I. ubi imperativus praesentis est ν. 229 ubi quidem optativum praetulit Wolfius. Iam temporis discrimine constituto videndum est
etiam de modo. Atque apertum est, coniunctivum partiaculae μὴ iunctum proprie non vetantis esse, sed metuentis et caventis. Quare non tantum de secunda, sed etiam de Prima Persona usurpatur, ut in Sophocl. Oed Col. II .
μὴ δῆ ἀδικηθω, et de tertia, ut Iliad. o. 3.
μή τίς μοι Λαναων νεμεσῆσεται, ὁ κεν δηται. Vide, 8 φ. 563. s. d. a. 15. ubi quod statim sequitur, μελέη δέ μοι εσσεται ooμῆ, non e particula stri Pen-τdet, sed solum per se constat 467. ρ. 24. o. II. . 334. Ac prima coniunctivi persona saepe sic usumatur, ut admonitio ad secundam spectet, ut Iliad. . 26. μή σε κιχεδε, vide φ. 475. Od. φ. 3 0. Et sic etiam tertia, ut in thagorae carmine v. 25.
Ipsa secunda persona sic, ut aperte metus tantum indicetur, occurrit Od. n. 255.
μὴ πολυπικρα και αἰνὰ βίας ἀποτίσεαι ελθών
In quo loquendi genere quum Butimamus in quinta grammaticae editione P. 536. ellipsin verbi metum significantis non magis necessariam aut superfluam videri dicit, quam Verbi, quo optare aliquem Precari iubere indicetur, in HERM. P. I. S
283쪽
2 4 DE PRAECEPTIS QUIBUSDAM reliquis a particula μὴ incipientibus nunciationibus, id mihi fateor tam obscure dictum videri, ut neque quid ipse sentia viriraestantissimus, neque quid alios sentire velit, intelligam Ellipsis quidem, si usquam, hic
maxilne necessaria est quamquam illud liberum est, quod verbum quoque in loco intelligas. Plena oratio est
Od. 367. ιλ ει πατρι, μή με περισθενέων δηλήσεται ὀξέι χαλκω vide . Veii 188. s. Et unum quis hoc Sophoclis in Oed Col. 156 ἀλλ' ἶνα τω δ' εὐάφθέγκτφ ιῆ προπέσης
νάπει , aut quod Pauli ante ex Puthagorae carmine allatum est exemplum, ellipsi carere dicet Quod si μὴ vetantis coniunctivo sic iungitur, ut significetur, vide ne facias apertum est, Oristi eum debuisse coniunctivum esse, quod is natura sua ad futurum tempus refertur: und etiam ex eo ortum est futurum; non Praesentis, quo qui uteretur, non Vetaret, ne quis facere aliquid aggrederetur, sed dubitare se indicaret, an aliquis iam nunc id faceret, quod ipse, qui vetaret, facere illum nollet ). AD qui sic ille neque ut mitteret id facere, neque ne os hac faceret, moneretur. Rem per se planam Planiorem reddam exemplo allato. Od. ε 356.
eo μοι ἐγώ, μή τις μοι φαίνησιν δολο αλλον
ἀθανάτων. 8Metuo, inquit, ne iam nunc insidias mihi struat aliquis deorum. Quod exemplum eamdem comparationem ad illa habet, in quibus uortiti coniunctivus est, quam in iurando indicativus praesentis cum articula μὴ iunctus adfuturum. Iliad. o. 4I.
Non videtur ad haec attendisse Schaeserus in adnotation ad Indicem in Greg. Cor. P. 1005 seq. etsi verba haec ipsa transscripsit ad Gregor. p. 868. Vide quae dixi ad Sophoclis Aiacem 1064.
284쪽
μὴ λυμῆν ἰοτητα Ποσειδάων ἐνοσίχθων
πημαίνει ρωάς τε καὶ Ῥατοοα, τοῖσι δ'Ἀoηγει. v. 330. μῆ μἐν τοις ιπποισιν ἀνῆ ἐποχησεται ἄλλος. Quae quum ita sint, non videtur dubitari posse, quinemendatione indigeant loci, in quibus μὴ vetantis cum
coniunctivo praesentis iunctum est quam constructionem
ne in illo quidem scriptore tulerim, cuius est Poema, quod Plio lidi vulgo adscribitur, v I9. 9I. d. Brunck quibus in locis optativum ille videtur posuisse, ut V. 30 43. II . 144. I 0. 186. I93. et Naumachius in praeceptis matrimonialibus v. 53 55 58. quod contra coniunctivus restituendus videtur v. 80 1 4 ex codice I 5. I94. n. Iam igitur sic erit de omni ista vetandi ratione statuendum: iri cum imperativo raesentis proprie de omisetendo eo, quod quis iam faciat, intelligi, sed saepius t
men etiam ad ea trahi, quae quis nondum facere aggressus sit; aoristi autem imperativum tantummodo de non incipiendo usurpari, in quo quidem genere coniunctivumaoristi Graecos praetulisse idque Atticis maxime, ut dubitantius loqui amantibus, ita placuisse, ut apud hos rarissime imperativus aοristi inveniatur Exempla eius vide apud Κoenium et Schaeserum a Greg. Cor. P. 15. M.
Sequatur nunc exemplum secundi generis. Nam quod Thomas, p. 26T. tradit, particulam εἰ non construi cum coniunctivo, nisi si verbum ex illis sit, quae αυδυποτακτα Vocantur, id mea quidem sententia falsum est. Nactus est quidem homas defensorem . I. B suum, virum ita in Isis Ititeris versatum, ut maxima eius debeat auctoritas esse, qui in epist erit ad Boissonadum Intolemonis physiognom. I. . p. 202. δὲ γείτονα haς. scribe σχος, vel σχεῖν, ut apud Adamantium I. 3. p. 330.
285쪽
regulam confirment, ab se collectos scribit, eoque ille sexomplorum numero adduci se latetur, ut vera dixisse Thomam putet. Quod etsi tam caute est circumsΡecteque tactum, ut vix videatur temeritatis notam ome effugere, quem tanta exemplorum multitudo nihil moveat est tamen una potissimum caussa, quae me quidem vel sola sic ab assentiendo revocet, ut facilius et illa L exempla, et si multo plura asserantur, corrupta, quam regulam istam veram esse credam. Neque enim eredibile est, regulam ab Atticis observatam esse, cuius observandae nulla caussa reperiatur. Nihil est enim in verborum constructionibus, ut quarum omnis ratio multiplici cogitationum varietate determinetur, quod sine aliqua sententiae mutatione a communi usu deflectat. Quod si qua esset caussa, quare particula, cum quorumdam verborum coniunctivis construi posset, ea neque in articula ista, neque in O iunctivi natura sita esset, quod sica cum omnium verborum coniunctivis construeretur; sed aut omnino in verbis, quae αυθυποτακτα Vocantur, aut in coniunctivis eorum esset quaerenda. Atqui num horum coniunctivus significatione ab aliorum coniunctivis verborum differt Minime. Num optativo, num futuro carent Ne hoc quidem. um neque ἐὰν cum eorum coniunctivis, neque ει cum optativis et futuris construitur Saepissime vero. Quid igitur reliquum est Nihil video aliud, quam ut Attico εἰ aut
cum nullius verbi, aut cum omnium coniunctivis consu xisse dicamus. Alterum aliis, aliis alterum probabile via sum est. Et hi quidem, qui εἰ omnino posse cum coniunctivo construi existimant, e utuntur argumento, quod, quum istam constructionem non reΡugnare legibus Graecae linguae ex Homero et Pindaro intelligatur, ne Atticos
quidem plane ab ea abstinuisse verisimile sit quin haud
Pauca in eam rem exempla assere posse. Qui vero negant Atticos ista constructione usos esse, has habent rati nes, Paucitatem exemplorum in tam infinita multitudine locorum, qui usitatis legibus conveniant dissensionem c dicum, in ingenii iocorum numero et convenientem mori
286쪽
ΑTTICISTARUM. 2II et repugnantem lectionem exhibentium; nisam hoc ipso librorum dissensu facilitatem emendandi denique verisimilitudinem tu tam frequenti scripturae perturbatione i veniendae aliquando in codicibus verae lectionis quemadmodum in Sophocl med. R. I98. ἐν quod Branckius Isex coniectura posuerat, nunc ab Erlaestio e cod. Dr d. firmatum est. Et habent haec sane magnum Pondus, Pra
sertim quum sint in his locis, qui etiamsi quis εἰ cum
coniunctivo construi posse concedat, emendationem requiarant. Vellem profecto communicasset Bassus cum Iectoribus exempla quae a se collecta scribit, quo singillati de iis disputari posset. Nam quum et εἰ aliud sit quam ἐμ et coniunctivus aliam vim habeat quam optativus, non puto ubique, ubi libri utrumque praebent, idem esse, utrum εἰ an optativum an coniunctivum praeseras neque assensior, quum vir praestantissimus in duobus locis Alciphronis, quos solos asseri III. 2I. et I nihilo ferre existimat, utrum ex Thomae praecept εἰ δε ιιάθη, εἰ προφασις γενητω, - εἰ δε μάθοι, εἰ προφασις γένοιτο scribatur. Optativus enim, ut in priore horum locorum adimitti potuerit, in altero certe non potuit. In priore epistola mulier scribit, absente marito, negligentia caprarii accidisse, ut lupus capellam raperet tum addit: πεπυστα δε oves τουτων ό ἀνήρ εἰ δε ιάθρ, ρεμησε ται φιεν εὐτῆς πλησίον πλυος ἡ μισθωτος αυτος δε ουπDOτεDo ἀνήσει πάντα μηχανώμενος, οἱ τἀ παρἀτου λυκου δίκας εἰςπραξασθαι. ulier ista quum tantum sit, ut celare rem velit, ut magis maritum cupiat resci- Scere, Proprie aut ε ριαθήσεται, si resciscet, aut ἐν
μάθη, vel etiam εἰ μάθη, si resciverit, dicere debebat. Quod si εἰ μάδοι scripsit, non potest hoc aliter intelligi
quam sto: si maritus, cui nunc in urbe degenti rem nunciarum iri non est, isimile, forte resciscat. Quod quidem vereor ut maluerit dicere, quam illud, si resciserit reduae tib urbe in epistola 3I. mulier urbis visendae cupida sic scribit εὐουν σοι προφασις λυ ἄστυδε γενηται, se ἀπάων νυν κάμε Hic vero quomodo oΡtativus admitti possit, non video quippe quum de re futura
287쪽
2 R DE RAECEPTIS QUIBUSDAM ferino sit, non de eo, quod prorsus incerium ac dubium esse indicetur. Nec Latine quisquam dicet: si tibi Up-tunitas adeundae urbis sιι, duc me quoq . istuc Quare hic ἐν vel etiam εἰ προφασις οπται scribi debuit, si
quem praeterium nactus fueris. Non sum nescius, icum optativo saepius iunctum inveniri, ubi futurum, vel futurum exactum, quod per coniunctivum Graeci d signant, exspectari possit verum tales Iocos qui attentius II consideraverit, facile intelliget, sensum alium esse, si optativus, alium, si futurum aut coniunctivus adhibeatur.
Ut in Aeschuli Sept. ad Theb initio: εἰ ut γαρ εὐπραξαιμεν, αἰτία θεῶν εἰ δ' αυθ ὁ μὴ γενοιτο, συι φορα τυχομ
hoc sensu si bene rem gesserimus, iis hoc acceptum fereιvre in minus, ego ituperabor. Olebat tamen Eteocles sic de belli eventu loqui, ut etiam vinci posse Thebanos indicaret. Quare cautius ita haec proseri sibine rem gereremus, diis hoc eberi crederetur: in male, ego repreheriderer. Ita utrumque, tamquam quod cogitari possit, nunciat neutrum Vero, tamquam quod exspectari debeat. Apud Dionvs Hal. de constr. verti in ipso fine libri haec leguntur του θ' ἔξεις δωDονημετερον, ω POvφε, πολλῶν ἀνταξιον ἄλλων, εἰ βουληθείqς εν ταῖς χεοσὶν οὐσυνεχως, ωςπερ τι καὶ ἄλλο των πάνυ χρησίμων, χειν. Hic modestiae caussa sic locutus est. Alia exempla, in quibus recte se habet optativus, vide apud Schaeserum ad hunc Diotrysii librum
p. 2I3. s. Adde Erlarditum ad Soph. ed. H. 688. Reponendus optativus in eadem sabula v. 668. ἀλλά tis δορμορε ν φθίνου - σα τρυχει νυχάν, καὶ ταδ' εἰ κακοῖς κακά προςάφει τοι πάλαι τα προς σφων )-
- aec in editione sabulae nunc rectius emendata sunt.
288쪽
ATTICISTARUM. 2 sEiusdem generis talia gunt, ut hoc Sophoclis in Phil LS . α ὁ τι δυναι μάκιστον κειν μοι νυν, κεῖνο λάθραεξι υ ὁ τι πραξεις quam ιibi videaris p se Iovi λαSed deducit nos haec disputatio ad aliam quaestionem. Sumamus enim, ει cum coniunctivo sive quorum- Cumque Verborum, sive eorum tantum, quae αυ πο- τακτα Vocantur, recte construi. Vtrumne in hac o
structione εἰ pr ῆν, an coniunctivum pro futuro vel ut livo poni putabimus p ultum enim interesse ex iis patet, quae modo dicta sunt. Igitur εἰ μάθη utrumne significa
hi idem, quod ἐν μάθη, si didicerit, an quod εἰ μαθήσεται, si discet, an denique quod εἰ μάθοι si discat,
Si disceret. Hoc postremum fortasse placeat recordanti Homericorum versuum Iliad. q. 462.
Ἐννοσίγαί, υκ ἄν με σαοφρονα μυθήσαιο ahιριεναι, εἰ δὴ σοίγε βροτων νεκα πτολεμίζω. At non videtur dubitari posse, quin hic altera lectio, πτολεμίξω, praeferenda sit, id ut sit futurum, non coniunctivus. Nam et prorsus eodem modo loquitur Iliad. α 293.ῆ γαρ κεν δειλος τε καὶ ουτιδανος καλεοἰμον, εἰ δὴ σοὶ πει εργον πείξομαι, ττι κεν ελλὶς et alibi, ubi εἰ coniunctivo iungit, non coniunctivus Prooptativo, sed εἰ pro si est, ut dis III. εἰ δ' α τις siαίησι θεῶν ἐνὶ οἴνοπι ποντο , τλήσομαι, ν στήθεσσι εχων ταλαπενθεα θυμον. Vide Iliad. . 340. e. 258. . 223. 239. p. 576.4. R. Od. 7 204. u. 348. Et sic etiam Pindarus, et si qui alii
hac constructione utuntur. Ac sane ita conveniebat. Nam coniunctivus atque optativus, quamdiu genuina Graecae orationis ratio floruit, significationes, quibus inter se dimserunt, integras conservarunt. Ac salleretur, qui in constructionibus particulae ἐάν aliarumque articularum, quibus ἄν adhaeret, coniunctivum ab isto ἄν, non a Particulis εἰ ἐπεί, τε , et quaecumque, adsciscunt, regi
289쪽
arbitraretur. Id quod aliquando clare intelligetur, si inventus fuerit, qui de particularum usu apud Homerum, sontem omnis harum rerum rationis, plene accurateque explicueritionum addo. Homerus εἰ etiam ubi an significat coniunctivo iunxit Od.4. II. ubi male μεθείη legitur et alio modo Iliad. O. IG. οὐμἀν- , ει αυτε κακορραφιζς ἀλεγεινῆς πρωτη παυρηαι, καί σε πληγῆσιν iuάσσω,
coniunctivo hic quoque propriam vim conservante. Hoc
enim dicit haud scio an fraudis tuaefructum ipsa,
beas prima percipere, verberarique te a me comeniat. Veni iam eo, quo volebam. Etenim ex Homero hoc cognoscimus, es recte cum coniunctivo iungi, quum quidem id significatur, quod Attici per ἐῶν cum coniunctivo indiacant. Quod si Homerus plerumque in ista constructione αν vel xi addit, quo clarius indicet, incerium adhuc esse id, de quo sermo est de Atticis ita erit statuendum, praese- Iarendam eos in hac constructione iudicasse parsiculam ἄν, quod ubique dubitantius et cum quadam moderatione loqui amant. Qui quidem an in hac re ita religiosi fuerint, ut solum numquam coniunctivo iungerent, non diiudicaverim. Illud vero iure milii videor posse contendere, Praecestum Thomae Μ. inde manasse, quod quum is, qui inain regulam excogitavit, in uno alterove loco Attici scriptoris, cum coniunctivo, sive ab ipso scriptore positum, sive ex librariorum errore natum reperisset, miratus rei insolentiam, quum casu verba in his locis αυ ποτακτα essent, ita iudicavit, cum horum verborum, non cum aliorum coniunctivis Atticos istam particulam construere. Nam non Pauca Atticinarum praecepta ex eo orta esse, quod
isti, quae exiguo locorum numero comprobata vidissent, ubique observata credebant, iam ab aliis satis demonstratum est. Quod si haec probabiliter disputasse videbimur, aut his quoque Iocis , in quibus coniunctivi verborum αυθυποτακτων cum particula εἰ constructi reperiuntur, emendatio adhibenda erit, neque id improbare illi pol runt, qui aliorum coniunctivos verborum sic constructo
290쪽
quorum vereor ne longe maior sit multitudo, corrigendos censent aut, quod equidem, re nondum explorata, ut consideratius praetulerim, ita erit statuendum, apud Atticos quoque, ubi codices consentiant, nec sensus prohibeat εἰ cum quorumcumque verborum coniunctivis tolerandum eMe.
III. Tertium genus illas complectitur regulas, in quibus et veri aliquid et falsi inest. Ita quod idem ille Thomas
Μ Ρ. Ist praecipit, verbum δυναμαι non Me Cum futuri infinitrvo iungendum, habet sane idoneam rationem,
quum quod quis posse facere dicitur, idem si ac si dic tu cogitari id sacere, quod nunc non facit. Nam etiamsi dicas, possum facturus esse id praesentis temporis Ngnificationem continet, neque aliud est, quam si dicas, Possum in eo statu esse, ut velim facere. Quare Graecine hoc quidem per futuri infinitivum, qui, ut alio loco ostendi, natura sua uoristus est, sed per praesentis infinitivum verbi tiέλλειν indicant. Nihilo minus recte dixisse
Sophoclem puto in Philoct. 1393.
τί δῆτ' αλῆφιεις δρωμεν, εἰ σέ γ' ἐν λογοι I πείσειν δυνησομεσθα μηδεν ὁ λέγω
Nec debebat Schaeserus in Melet crit. P. 99. Thomae Praecepto moveri, ut de emendatione cogitaret. Vsita-tatum est enim Graecis, ubi in principali verbo suturi significatio inest, etiam infinitivum futuri adiungere, ut quum tiέλλειν ποιησειν dicunt. Credibile est, hic illic Ιectionem, quae Atticistarum praeceptis repugnaret, ab recentioribus grammaticis librariisve mutatam esse. Ita in Sophoclis ed. R. 2 2 vulgatam lectionem φθερεῖσθαι, quae Verissima est, in uno Augustanorum codicum in φθαDῆναι mutatam repperi, adiecto scholio, Tricliniit, opinor, quod etsi iam Ersurditus adnotationibus suis inseruit, tamen, quondam levis adhuc menda inhaeret, hic adscribendum putavi: φθαoῆναι δεῖ γοαφειν, ου φθεοεῖσθαι.