장음표시 사용
291쪽
νέσθαι. Idem Praeceptum, quod neutram in partem e rum esse aliquot uicorum loci ostendunt, etiam apud Thomam . . Issi et Favorinum in V. υχορια invenitur ). Nonnumquam Atticistas vitiosis exemplaribus usos esse iam supra dictum est, et monuerunt saepe de ea re docti homines Accidit autem hoc non solum in his locis, unde isti regulas suas petierunt, sed interdum etiam in his, quos ut regulae repugnantes non esse imitandos dicunt ut in illis locis, ex quibus Thomas . p. 267 sq. cum optativo iunctum asseri, quam constructionem Schaeserus, vir doctissimus, inmetet P. T. non Pro sus improbandam iudicat. In qua re ille me quidem eo sentientem habet, quamquam quas rationes pro illa sei tentia affert, vereor ne id, quod vult, non inciant. Sunt autem hae una, multitudo exemplorum. At neminem fugit, multo maiorem illorum esse locorum copiam, in quibus codices meliorem lectionem suppeditaverini ut
in Hippocratis loco, qui ne assere quidem debebat, quod
35ibi pridem vera lectio ἐπιχειρέα ex codd. adnotata erat. Ita vero quidni in plurimis aliis locis codicum approbatio nem Praevertas Altera haec rati est, quod quidam loci Omnem corrigendi conatum reiiciant. A de quattuor locis, quibus in hanc rem usus est, duo ad emendandum facil-- Ra in Thucyd. II. 29. revocandum suturum ex codd. πεLσειν α μαλκην πέμψειν τραπιαν etc. et I 27. ἐδεη Nσαν ξυριπροπέμ νειν V. Poppo I. l. p. 159. s. Vide Lobeck ad Pli D. 747. et 717. cliaeser ad oet gnom. p. 16. ἐλπίγιν, equo Favorinus, agit Thom M. p. 167. v. Boeckli ad Pincl.
292쪽
ATTICISTARUM. 283 limi sunt, si παρεκβ ης et λυθείη scribatur, quas larinas
saepissime oblitteratas ab Iibrariis esse non fugiebat Schae- ferum, qui eas ipse reponendas aliquot in locis esse iudiacat in Addend. ad Eurip. ora. p. 564 aximi vero locum in carmine περὶ καταρχων v. 346. si accuratius i spexisset vir doctissimus, facile vidisset ab hac disput tione esse alienissimum. Is Iocus ita scribendus est:
λήσεται, υδε μιν αυτις φεστιον οἷ ἄνακτος ἀθρησεις θεραποντα φυγοπτολιν εἰ δε γ' εα ἐοῖδευτατίη αιροιτο φυγήν, ου πάντα τελεσσει δρηοριοσυνῆν. Daque quartus tantum superest locus, qui est eiusdem Μaximi, v. 422. Ουδ' ἐν 'IφAλοιο θοωτερος αυδαζοιο. Huius vero Ioci lectio, bis etiam apud gelaam reperta, non potest, re ipsa indicante, dubia esse. Quare confitendum erit, i etiam optativo certe apud huius aetatis scriptores, iungi potuisse. At simul hic locus indicat, sic tantum id factum esse, ut ἐν pro εἰ non ut optativus pro
coniunctivo esset. Hoc vero afferri debebat, quo et Probari posse utramque constructionem, et quo quaeque loco Probanda esset, intelligeretur. Ac saepius λ fortasse νoptativo iunctum aliam aliis in locis excusationem habet. Homerus quidem επε αν et ἐπῆν Iliad. 304 τ 208. et vero etiam, si quid video, Od. . II. Aeschylus a tem in Persis 450.4ταν, et Homerus, si lectio, ut d bet, Iliad. . 63 corrigatur, ac Lucianus in Timone C. 3s T. I. Ρ I51. πυταν recte optativo iunxerunt ut, si idem Lucianus i saepius ita construxisse reperiatur, sane id non ubique librariis videatur imputandum esse. Sed delia re sic demum recte disputari poterit, si quis omnia
huius constructionis exeinpla ex Iloc scriptore, cuius sermo omnino accuratiore pervestigatione dignus est, colle- 16
gerit ei inter ipsos comparaverii. At in Thucvdidis loco,
293쪽
2M DE PRAECEPTIS QUIBUSDAM unde ἐν cum optativo proseri Thomas, p. 26 . non
minus ille, quam in duobus Luciani locis, vitiosos codices sequutus est. De isto Thucydidis loco, quod neque alii eum recte explicuerunt, et mihi ipsi coniectura, quam ad Viger. Ρ. 87 proposui, retractanda est Paucis exponam. Verba Thucydidis III. 44. reposito ex codd. ιτε,
haec sunt: ῆν τε γὰρ ἀποφήνω πάνυ ἀδικουντας αυτους, Ου διὰ τουτο καὶ ἀποκτεῖναι κελευσω, εἰ sit ξυρι ερον,ελε καὶ εχοντές τι ξυγγνώμης εὼν, εἰ τῆ πολε μὴ ἀγα-
ν φαίνοιτο. Vim verbis attulerunt, qui deesse alteram apodosin existimarunt. Non deest, sed apodosis, quae est in medio, ad utrumque membrum pertinet. Latine haec vix ita interpretari quis poterit, ut verbum verbo reddatur licebit tamen hoc modo nam neque si poena digna imos stendero, necari propterea iubebo, nisi utile sit neque si quid excusationis habeant, civilini si damnosum putaverim. Neminem, qui praestantissimi scriptoris verba, semper profundae mentis plena, Ponderare sciat, latere poterit, cur et Uodosin in medio posuerit, et in altero membro ειτε εὼν et εἰ φαίνοιτο, non ν νωσιν et εἰ φανειται dixerit. Sed omnino duobus maxime
modis praeclaros viros, qui in Thucydide explicando οΡeram Posuerunt, peccasse Videmus, uno, quod, quae hic insolentius scripsit, ad communem Ioquendi usum compararunt iudicaruntque, quum non in Verborum compositione, sed in consormatione sententiarum apud hunc scriptorem quaerenda sit insolentia quare is demum bonus
erit eius interpres, qui et iudicio ita polleat, ut quid ille et quomodo quidque senserit, videat, et in aecae linguae
eam habeat peritiam, ut quid ea quoque in loco ferat, etiam si nulla usquam similia exempla inveniantur, usu quodam sensuque teneat unde etiam alterum vitabit eo rem, quem plerique eo commiserunt, quod quum ius
lenter loqui solere Thodidem crederent, quidvis otius tentandum, quam, quod omnium facillimum et lenissimum
' Ρ. 22. d. novissimae. Vbi quae dixi, re denuo per
pensa, nescio an tenere debuerim. Disiligo by Ooste
294쪽
ATTICISTARUM. 2M est, interpunctionem emendandam esse in animum induxerunti Huius quoque erroris insigne exemplum afferam: venia enim erit, si quid in huiusmodi scriptione a proposito digrediar. irum in modum viros doctos locus in lib. I. c. 22. ubi de suis historiarum libris sic scribit hucv-IT dides, exercuit: καὶ ἐς φι ἐν ἀκροασιν σιος το φιχ μυθωδες αυτ o ατερπέστερον φανεῖται ' σοι δὲ βουλησονταιτων τε γενομιένων, σατἐς σκοπειν, καὶ τῶν μελλοντων ποτε αυθις κατα το ἀνθρώπειον, τοιουτων Oντων καὶ παραπλησίωνώσεσθαι, o φέλιιι κρίνειν αυτα, Dκουν- τως ξει. Cuius loci sensum quum Lucianus de conscrib. hist. c. 2. . II. p. 55 optime his verbis declarasset:
κτῆμά τε γαρ φησι μαλλον ἐςαε συγγραφειν, με ἐς τοπαρον ἀγωνισtiis, καὶ uri το υθωδες ἀσπάζεσθαι, ἀλλα τὴν ἀλήθειαν των γεγενηυένων ἀπολείπειν τοις στερον καὶ ἐπάγει το ρ σιμον, καὶ ὁ τίλος ἄν τις ευ φρονοον
ταλάβοι, χοιεν, φησί, προς - προγεγραμυένα ἀποβλέποντες, εὐχοησθαι τοι ἐν ποσί nullus tamen Thucydidis interpretum animadvertit, mutata interpunctione disicultatem tolli omnem: σοι δε βουλήσοντα των τε γενOuένων το σαφές σκοπειν, καὶ των μελλοντιον ποτε αυδις κατὰ το ἀνθρώπειον τοιουτων Oντων καὶ παραπλησίων, σεσθαι cuφελιμ κρίνειν αυτά, αρκουντως εἰ ει i. e. qui autem volent rerum gestarum veritatem considerare, et sutum si quando rursus, ut sunt res humanae, eadem vel simili sint, utilem esse, ea iudicanda hanc historiam, his factum erit satis Genitivis usus est, quum potuisse dicere, i τα-έλλοντά ποτε αυθι τοιαυτα ἡ καὶ παραπλησία. Et sic Lucianum haec intellexisse apertum est ).' Interpungendum post ἔσεσθαι minore distinctione. Quod
saepius fit, ut verbum omittatur repetendum ex praecedenti bus, hic quoque factum est. Plene haec sic dixisset καὶ των μελλοντων ποτὲ αυθις κατα λανθρωπειον τοιουτων καὶ παDαπληώσέω ἔσεσθαι μελλοντων ωφέλιμα κοινειν αυτα aDκουντως ἔξει Satis erit factum, inquit, si qui vel res quae gestae sunt Disiligo b Cooste
295쪽
DE PRAECEPTIS VIBvSDAM sed ut ad si cum optativo redeam, quod Paullo ante dicebam, se in hac constructione pro εἰ poni, id nolim sic intelligi, ac si nihil inter ῆν et εἰ interesse Putem.
Nam ego hoc tantum volebam, primo verbi modum spectandum esse, quod in hoc cardo rei versatur. Quod si sensus optativum requirit, altera quaestio est, utrum ei
εἰ adiungi debuerit, an potuerit addi ην, quae particula eo ab εἰ disseri, quod εἰ est M ῆν autem sive ἐὰν sive ἄν, producta vocali, si forte: productione enim hoc ἄν,
ut ex ἀν contractum, a particula potentiali disserit quae res fraudem fecit Iacobsi in Addit animadu ad Athenaeum p. 24. 26. Nam exempla in contrariam partem corrupta sunt, ut Lollii Bassi epigr. 3 9 in Branck. Anal T. ΙΙ. . 16I. In Palladae pio 3T, . . 436. ταν ex Od. reponendum. Homerus igitur, apud quem Particula xi atque etiam ἄν nihil ad verbi modum pertinet, saepissime ει κεν optativo iunxit vide Iliad.
Iocorum aliquos iam Schaeserus in Meletem. . 50. s. attulit. Disserunt ab his locis ii, in quibus coniunctivus est: qui futuri exacti significationem habent: v. Iliad. g. 364. ι. 43 2 π. 32. o. 39. s. l. r. 349. Od. e. IT . 355. p. 383. quibus addendi videntur, coniunctivo restituto,
Od. l. 345. ρ. 556. atque ipsum etiam futurum invenies Iliad. g. 258. o. 213 ρ. 558. Et sic etiam, ubi εἰ est an hoc quidem discrimine, ut optativus Osse alia quid fieri, coniunctivus simpliciter futurum esse indicet. Od. r. 5. επὶ δ αυτ ' πάντες εχωμενάθροοι, εικε μινχυδου ἀπώσομεν ήδε θυράων, ελθωμεν δ' ἀνὰ ἄστυ, βοὴ δ' ωκιστα γενοιτο
accurato considerare, e ubi sutura, ut seri solet, eamdem aut similem formam habebunt, utilem iudicare hunc librum
296쪽
auxilium ferri possit. Sic optativi exempla habes Iliad. α 60. Od. a. II3. s. e. I20. coniunctivi Iliad. α 20T. . 532. o. 403. unde corrigendum 1. 92. n. 86I. 244. emendatum a Schaesero in add. ad Eum Pors. Ρ. 564. Od. x. I. ubi nunc ossius τυχωμι dedit, unde coniagenda Iliad. . 279. 17. 243. Od. . 5I. sed mox versu
60. Ob tempus praeteritum requiritur τελεσσαι , non secus ac δ. 35. παυσαι nam Eustathii interpretatio vereor ut
admitti possit ω. 2IT ubi επιγνοίη in coniunctivum, tari debet. Ipsum futurum reperies Od. r. 216. o. 52 π. 238. futurum et coniunctivum f. 265. Sed cave Iliad. xi. I. s. optativum e particula ν Pendere prima nova enim ibi constructio incipit, hac sententia illi vero ipsi tum aliquem iaci certamen mis8uri essent. Quin etiam cum indicatis a isti. κεν iunctum invenitur, ut Od. ζ.282. et aliis in locis apud Schaeserum in Meletem P. 5I. quo clarius intelligi potest, Homericum εἰ κεν usu certe aliud esse quam etsi idem est significatione. Hinc recte Schaeserus his exemplis non est usus in Append. ad Basili epist crit. . 26. ubi καν pro καὶ ἐὰν cum indicativo tueri studet, qua quidem de re non praeripiam, quae risurditus meus admonebit Homericum quidem sermonem qui non putant ad grammaticas leges exigendum esse, hoc velim meminerint, si quibusdam in rebus hic alias
leges sequitur, eas non esse nullas, et, si eae leges 19 etiamnum magnam partem latent, id et ab recensionum Varietate, et ab eo repetendum esse, quod hae res incredibilem quamdam sibi curam diligenitamque poscunt. Ut hoc utar exemplo, quis non fateatur soloecismi speciem habere hos versus: οπποτεροι προτερο υπἐρ ορκια προμήνειαν,
N. potuit tamen quidquam rectius dici. am etsi,
trum et, μανεουσιν et προμηνωσιν ferebat, neutrum tamen dici poterat, quod utroque modo indicaretur, lare, qui laedus violarent. Hoc vero, quod posuit, idem est
297쪽
ae si dixisset, εἰ ποτερο προτεροι περ ορπια πηαη- νειαν, utinam male pereant, si qui priores foedus in lent. Hinc non raro, ubi nihil vitii est, docti, viris orta dubitatio ut quum Schaeserus in elet. . Im in Homerico humo Cereris V. 274 Verba οργια ποθησοMαι, ως ἄν tuo νοον ἱλάσκοισθε soloecismo laedari putabat Quo in loco optativus, quem codex habet, servatus est etiam a Wolfio, ob rationem illam, quam supra iam tetigi, quaeque salis ex tali loco, qualis hic est Od. μ. 156. Perspici poterit: ἀλλ ερεω ἐν γων, να ειδοτες et κε θάνωuεν, ῆ κεν ἀλευάμενοι θάνατον καὶ κῆρα purοιΠεν.
Sic optativus recte positus est Iliad. r. 342. . 29I. . I 66. III. . 6 0. d. i. 53. s. . 434 π. 257. o. 532. Posset optativus etiam d. . 356. . 341. defendi, ubi nuper coniunctivo cessit. Defendi posset etiam . 402 ubi tamen cum Schaesero ad Eurip. Pors. p. 564. coniunctivumiraeseram, reponendum etiam Iliad. r. 436. sortasse etiam s. 15. quamquam ibi defendi potest optativus, si locus sic intelligatur, ut Od. .
de quo loco iam monuit Schaeserus ad Eurip. ora. p. 564. o. 250. Defendi poterit optativus etiam Iliad. . 340. . 307. Od. o 600 η. 33. o. I. quamquam non ubique eodem modo. Defendendus videtur etiam Biad. p. 494. d. c. 286. contra Schaeserum in elet. P. 22. s. ac necessario defendendus est Od. . T. quem Iocum ibidem sollicitavit Schaeserus. Contra is iunctivus recte post praeterita, certis quidem conditionibus usurpatur, ut Iliad. h. 485. I28. x. 225. Od. r. 20. Defendi potest Iliad. π I00. sed praetulerim tamen cum aliis libris Optativum. Hic, opinor, aliquando coniunctivum etiam ex his Iocis expellet Iliad. g. . O . 230. . 567. . 649. . 22. . 23. 598 π. 650. ω. 581. Od. . . . 102. . 24 π. 369. quibus add 3IT. . 34S. v. 286. ex quibus ocis, quorum emen dationem occupatam video a censore Homeri editionis
298쪽
ATTICIS TARVM.289Wolfianae in Diari liit Ienens. I809. n. 2 T. p. I 54 α Theocrito a me vindicatum, nunc etiam Buttinamus in Gn M. P. 309. commemoravit, recipietur aliquando in Verbi temporum modorumque enumerationem. Quod si quis me temerius sentire de constituenda Homeri lectione Putabit, is si consideraverit, quantum in hoc genere vel duae postremae Wolfi editiones discrepent, mutabit spero sententiam. Quin his ipsis locis, quos modo dixi emendandos mihi videri, aliquot alios adiicere debuissem, nisi novissima editi occupasset, quae in schedis meis dudum reposita habebam.
rior optativi forma, μ', αναμίη, ut putri, quod alibi
299쪽
D CANTICO IN ROMANORUM FABULIS SCENICIS DISSERTATIO ).
a Uuid Romani in tragoediis et comoediis eanticum appellassent, satis Videbatur constare, quum Car. Aug. Boeti geras, vir celeberrimus, in dissertatione de quattuor aetatibus rei scenicae apud veteres, quam imariae a. cIoloccxcVIII. edidit, P. 15. novam de ea re opinionem afferret. Cuius viri quo maior est in his rebus auctoritas, tanto minus mirer, si multis persuaserit. e quidem si in his non esse profiteor, ipse, quae est eius comitas, dissentientem facile seret aliis autem non ingratum fortasse fecero, si ostendero, cur ab eo dissentiendum p tem. Sic autem ille statuit, finito quoque actu actorem primarium ad tibiam saltando spectatores oblectasse, idque vocatum esse canticum. Atque hoc quidem non est dubium, quin sinito actu, ante quam rursum in scenam histriones prodirent, interdum tibicen cantu tibiae aliquod spectatoribus oblectamentum exhibuerit produxitque in eam rem Boeti erus idoneum testem, Plautum, qui in
Pseudolo 1 5 160. sic dicit: Tiblaen oscinterea hii delectaverit. Nihil tamen ex hoc loco aliud collegerim, quam, quod dixi, interdum hoc factum videri. Miud, sed diversi.
300쪽
DE CANT IN ROMAN FABUL SCENICIS DISSERTATIO. 291neris exemplum, in Sticho est, actu . scena 4 5 et s. Sed habet Boetii rus alium auctorem, Donatum, qui in
argumento Terenti Andriae. 85. d. ester i. sic scriabit est igitur intente animadvertendum, ubi et quando scena vacua sit ab omnibus personis, ut in ea chorus
De tibicen audiri possit quod quum viderimus, ibi
actum esse nitum debemus agnoscere. Hic vero nescio an etiam infirmet Boeti eri sententiam Quum enimeliori mensionem taciat, hoc videtur dicere, ubi in Lat, ni fabulis scena a spectatoribus vacua sit, ut, si istae Graecae essent fabulae, chorus vel tibicen audiri possit, ibi acium finitum debere intelligi. Certe quum tibicinem commemoraret, respicere potuit διαυλιον. Scholiastes Aristophanis ad Ran. I 282. quem ipsum locum non
glexit Boettigerus φασὶ δὲ διαυλιον λέγεσθαι, τανήσυχιας παντων γενομένης, ἔνδον ὀ vλητης ση.
Quamquam hoc incertum es Vtut sit, illud certe monati verbis no videtur colligi posse, a d Romanos semper finito actu auditum esse tibicinem. Nam quid est, quod Vitruvius, qui in praelatione ad libr. V. de archit. sic scribit Graeci quoque poetae comici, interponentes e choro canticum, miserunt spatia tabularum ita partes cubica intisne facientes, interciapedinibus lavant iactorum pronunciationes quid est, quod hic Graecos
tantum comicos, non etiam Latinos commemorat Sed aliud affert Boettigerus. In Terentii Heautontimorumen in sine scenae secundae primam dicere volebat actus quinti enedemum intro abire, ut filio Chremetis animum Patris declaret, et, quum interea Chremes duo versiculos loquutus esset, redire cum huius silio, rebus omnibus transactis. Quod quoniam parum verisimile videatur, hic Putat intercessisse canticum, ab actore primario ad tibiam saltatum. Quid vero, quum ibi non finiatur actus immo, quum ibi tibicen ne potuerit quidem canere Videamus ipsa Terentii verba.