Opuscula

61쪽

22 DE DRA MATEεχουσα, καὶ ξυνεστ α ῆους ἐς δυσιν, καὶ ταυτ' ἀνάλτοις καὶ πλατυρρυγχοις τισιν. Da hic locus scribendus. Denique apud eumdem Ath naeum P. 407. E. ex Icariis Satyris haec asseruntur: ως τ' εχειν υλεν παo risi ιν νυκτερευσας δ' ἀθλίως πρωταμἐν σκληρως καθευδω, Dα Θουδιππος δ λέων παντελως

επαμεν ῆμῶς, ειθ δ λιμος ἡ πτετο φεγετο προ λωνατον διάπυοοπι ἀλλἀ γα ουδ' ἐκεινος ουδὲν εἶχε προ δετον χρηστον δραμών ηλεμαχον Ἀχαρνέα σωρον τε κυάμων καταλαβων αρπάσας τουτων ἀνετραγον, μονος ήμῶς ως ρα Κηφισοδωρος προς το misi επερδετο. Haec

nemo sane dubitabit, quin comoediam aperte arguant. meri autem sunt trochaici:

ωςτ εχειν ουδεν παρ' ῆμιν, νυκτερευσαι δ' ἀθλίως πρωτα με σκληρως καθευδοντ' εἶ ά θ' οὐ φιππος

λεως

παντελῶς επλυενα μἄς, ειθ' ὁ λιμοζῆπτετο, ειτ' ἐφέρετο προς λωνα τον διάπυρον ἀλλἀ ναρουν ἐκεινος Ουειν ειχε προς δε τον χρηστον δραμων Tηλεμαχον Ἀχαρνέα σωρον τε κυάμιων καταλαβων, αρπάσας τουτων ἄν ετραγοπι ὀ δ νος etiμῶς ως ρα . . . Κηφισοδωρος προς το βῆμ' ἐπεοδετο. Corruptum in his nomen ουδιππος ὐλέων mutandum duxi in ου φιππος λεως ), quod eodem modo dictum, ut apud Aristophanem in Pace v. 21. ὀ γεωργικος λεως. Scilicet equites ea fabula irriserat Timocles, ut reete observavit e fragmento Alexidis apud Athenaeum P. I 20. A. Elchstae sus p. 80. modo ne illud fragmentum corrigere conatus

τους Xαιρεφίλου ε υἱεῖς Ἀθηναίους, τι εἰς rare ταριχος, ους καὶ ιμοκλῆς

8 Porsonus Thudippi nomen apud Plutarchum inveniri T. II. p. 189. A. monuit. Ac veri simile est, recte apud Athenaeum legi εμ λυδιππος, nec nisi ultimas huius versus voces ὁ λέων

62쪽

verum in eo accedere Uinuaedito vereor, quod satyrorum habitu in scenam productos a Timocle equites putat. Sed ut hoc fecerit Timocles, inde hoc certe non efficietur, ut fabulam, quam reliquiae inde servata comoediam fuisse ostendunt, ad genus auricum Pertinuisse censeamus. Sed de his satis. Quod si hos Elchstatatio eripuimus dramatis comicosatvrici auctores, restat solus Sositheusinam Alcaei tragodocomoediam silentio a nobis praeteriri patietur qui ex isto sit numero eximendus. Atque ipsoluto Eiclistaeduus eum hinc segregasset, si epigramma Dioscoridis XXIX. inspexisset, e quo argumenta, quibus ista vinis refellatur, evidentissima petere licebat. Celebrat Dioscorides Sositheum tragicum, unum e Pleiade, Propteris Vocatam Veterem tragoediam ac satyros. De tragoedia maximam partem epigrammatis intelligendam esse, tum Soph c sis commemoratio ostendit, tum similitudo, quae est huius epigrammatis et eius, quod praecediti Satyrus enim in utroque loquitur, ut a quo tragoedia originem duxerit. Sed quae maxime e re nostra sunt, adscribere visum est:

agens, novis iam moribus accommodatum, in memoriam hominum revocavit Sositheus, patriamque Alexandriam ad antiquitatis exemplum consormavit itaque reduxi masculos Dorici carminis numeros, et ad sonoros Versus sa tam renovatos manibus teneo thyrsos audaci Ρoetae conatu.

T- ἄοσενα χωρίδι Νουσηχυθμον quum dicit, non ubique Doricam Iinguam adhibitam esse vult, ut putat Iacob-sius, sed chori usum restauratum significat. Quae autem sequuntur, οὐ τ αυδην ἐλκομενος μεγάλην, Proximo

63쪽

M DE DRAM A TE

coniungenda sunt cum sequentibus, mutata constructione eo modo, quem ad Sophoclis Electram v 480 illustravit Brun- θυρσων praeclara est Iacobsit emendatio, sed, reponi, κτυπος eo non pus est. COI-ligimus ex illo epigrammate, veterem tragoediae formam a Sositheo instauratam esse, quae instauratio sive aliquem habuit successum, sive in ipso conatu constitit, eam certe vim habet, ut seuersam Sosithei ad veterum sarerorum morem Pressum esse merito suspicari nobis videamur. Sed quid multa Ipsa seuersae fragmenta adeo nos dubitare non sinunt, quin illud carmen e tragico genere satyrorum fuerit, ut, qui sermonem tragicorum cognitum habeat, fateri cogatur, vito magis tragicum in his Sosithei Versibus, quam in Cyclope Euripidis, sermonem inveniri. Sed antequam ad ipsa illa fragmenta aggrediar, gratum me tibi facturum arbitror Becki, si ea attulero, quae de Iissere leguntur in Photii lexico S. ιτυερσαν 'δή τινα, i αδουσιν οἰθεοίζοντες Οὐεπίσημον τινα γεγονOτα των παλα- τον-τυερσαν ἀνακαλουμενοι et νυλουτος ι ἐν δανος scripsi Μίδου ioς νοθος οἰκῶν δὲ ἐν Κελαιναῖς τῆς Φρυγίας τους παριοντας ἐνάγκασεν scribi debet ἡνδεκα ζεν, ut infra su αυτ οερέζειν. Ela ἀποκοπτων τἀ κεφαλὰς τε δοεπάνω το λοιπον σω/ια τοῖς δοά-γHασιν ἐνειλων ὐδεν Ἀνηρέθη δἐ υποπιρακλεους. LM

vioς κατοικων δὲ εὐκελαιναῖς τους παριοντας υποδεχ ιιενος ήνάγκαζεν με αυτου θερίζειν. ειτα ἀποκοπτων τὰς κεφαλὰς το ἄλλο σωμα συνείλει ἐν τοις δραγμασιν. 'Aπεθανε ει υπο μακλεους εἰς τιμῆν ει του Μήδου θεριστικος μνος ἐά αυτρ συνετεθ 7. Iam ipsum Lytierine prologum sic afferam, ut ego eum scribendum existimo. -δ α Κελαιναι πατρίς, αρχαία πολις, Mίδου γεροντος, οπις ιδ εχιον νου

64쪽

co MICO SATYRICO.ῆνασσε καἰ νουν φωτος ευηθους ἄγαν. Ουτος δ' εκείνου παις, πατρι πλαστος νοθος, μητρος δ' οποίας et τεκουσ' ἐπίσταται,

εσθει μεν αDτου τρεις νους κανθηλίους

τρι τῆς βραχείας ημερας πίνει θ ἄμακαλῶν μετρητην τον δεκάμφορον πίθον.εργάζεται δ' ἐλαφρα προς τα σιτία,

χώταν τις ελθρ ξεινος si παρεξίη,

φαγεδε τ' εδωκεν, is κἀπεχορτασεν, καὶ του ποτου προυτεινεν, αἱ ἄν ἐν θερει,1 πλέον φθονεῖν γαρ τοις θανουμένοις Oκνει. ἐπισκοπων δε πεδία Μαιάνδρου ροαις

2 αυτεν κυλίσας, κρατος ορτανον τερεε, γελων θεριστῆν δε ἄνο- ῆριστισεν. In huius fragmenti emendatione Eic istaeditus ut ca teris audacior, ita etiam aliquanto infelicior fuit. Ac priamum quidem quum recte intellexisset, prologi partem esse hos Versus, non debebat eos, mea quidem sententia, a pri cipio prolui, quod intercidisse putat, removere. Nam quod ait, υτος v. 4. a spectatoribus non potuisse intelligi, nisi quid antea de lauersa interrogasset, minime verum ea. Quippe hic vel adstare in scena poterat, ita ut ab eo qui Prologum ageret ostenderein spectatoribus, vel, quod magis credibile est, vino somi que oppressus conspiciebatur. Ν- ουτος non poterat nisi de praesente dici. Quo minus opus est, ut astiquam interrogationem excidisse censeamus: quae etiam si adesset, non inuisset oυτος, nisi praesente lauersa, responderi. At vero illa Ioci demonstratio, qua hoc fragmentum incipit, adeo propria est principiis prologorum, ut, qui vel Sophocleae Electrae meminerit, dubitare vix possit, quin ipsum hic ante oculos habeamus Ly- uersae exordium. Ac quod, 5. Eiclistaeduus aliquem in terrogare lacii ιντρος 34noiας multo magis miror, eum

65쪽

lis E BAM A TE

adeo exiguam non modo venustatis, verum etiam Graecae

linguae curam habuisse. Nam quis interroget id, quod interrogare nihil attinet aut quis μητρος δ' ποέας dicat, quod Graeci homines μητρος ει ποίας dicebant Immo

omnis versus eiusdem verba continet, qui reliqua narra Hic quum matris Lusexsae nomen ignoraret, apte, ut in satyrico carmine, eam rem ad risum traduxit:

V. 4 equidem non inteIligo, quo Paeto περιπλαστος aut παραπλαστος Possit spurium significare. Quamobrem scribendum existimavi πατοὶ πλαστος νοθος. anifesta in his imitatio Sophoclis est emendatio autem tacilitatem habet summam, quandoquidem πατρι in codd. SS. per πρι lineola supra scripta indicari constat. Neque enim νο- θος expulerim. Non idem est, ἐκείνου παις νοθος, πλαστος πατρι quod ad numeros quidem elegantius laret, et ἐκείνου παις, πατρὶ πλαστος νοθος. Nam in his, ἐκείνου παις νοθος, πλαστος πατρί, νοθος adiectivum est, uti utilia sint quae sequuntur in his autem, εἱνου παῖς, πατρὶ πλαστος νοθος, νοθος substantivum est, et significat Omnino spurium, a quo diversum est, quod additur adiectivi

loco, πατρι πλαστος i. e. huiciniersae suppositus. V. s. in Amaldi coniectura acquiescendum puto. Eiclistaedui correctio, αρτους τρεις oνου κανθηλίου, non modo vehementer ambigua est, quum non appareat, utrum tres Panes an singuli dicantur onus esse asini clitellarii, sed etiam ineptam panum istorum magnitudinem indicat, quoniam, si ita parvi sunt, ut clitellis imponi possint, Plures Poterunt quam tres imponi; sin autem paullo maiores sunt, non possunt omnino imponi cliteliis. Quid ergo asini clitellarii mentio fit Quamobrem multo commodior Mnaldi

correctio est, onus tantum, non magnitudinem Panum indicans.

V. 10. θερίζει in θερίζων mutavi. μου autem θερίζειν quum dici non posse videbatur Elchstaeduo, quia Valchenarius ad decem libuia Theocriti p. 150. dubitet anomo simpliciter segetem significare nequeat, non obse

vavi diversam esse Theocrite loci rationem, in quo Μ gravius non de ordine arisiarum, sed do laeta segete

66쪽

cONI co SATYRICO.omnino Θμον dici putabat. Verum orμος uti proprie sui

cum significat, ita deinde usurpatur etiam de segete, plantis, arboribus ordine, quasi in sulco, satis id quod idonea locorum multitudine demonstrarunt II. Stephanus in indice Thesauri, et interpretes Hesychii. Inde orato αγειν apud Homerum Iliad. 1. 68. Photius in Iexico S. oγμος, ix ατα στίχον εφοδος τῶν θεριστῶν, καὶ Or ιοι σταχυων. uaque Πιους θερίζειν non est segetem demetere, sed sulcorum ordinem sequi metendo. Similis est celebratus Plurimorum scriptorum commemoratione Aeschrii Iocus in Septem contra Thebas: βαθειαν ἄλοκα διὰ φρενων καρπουμενος,

Quae sequuntur, in iis non attinet temerarias doctorum virorum coniecturas refellere, ubi multo lenior medicina eas reddit superfluas. Eius lectionis, quam supra Posui, sensus et Utissimus et facillimus es Sunt etiam dies, i quit, quibus isse Bacchum cibo a mane usque ad vesperam

coniungit. Hesychius: μπνη, τροφη V. 13. quae viri docti coniecerunt, partim longius a codicis Iectione recedunt, partim ab elegantia dictionis haud

sane magnam habent commendationem. ostra emendatio et mutationem exigebat levissimam, et ad sensum est accommodatissima cibum, inquit, apponere solet mox etiam sagina Nec mirum videri debet τἐ sequente εἶτα Νοn enim nimis in harum usu particularum diligentes sunt Graeci, sed haud raro aliam particulam, quae quidem ad sensum eamdem vim habeat, uni illarum substituunt. Ita Sophocles in Oedipo Rege v. 36T. πρὶν μἐν γαλαυτοι ἐν ριος, Κρεοντί τε θρόνοος ἄσθαι, μηδε χραίνεσθαι πολιν.

V. Is et seqq. mira quum aliorum, tum maxime Eici staedii audacia nescio an corrupti magis, quam emendati fuerint. Quam ego supra Posui eclinem, ea eiusmodi est, ut conatibus illis omnibus minime indigeamus, nec quidquam sit, quod aut obscurum aut ambiguum videri queat. Campos, inquit, invisens amaeandri siuentis largo rigatos

67쪽

DE DRA MATEDugum Potu κηπευματα ocabulum est saepius ab antiquis scriptoribus adhibitum Pollux IV. I 0 iungit, πους et κ)iπευMατα. Idem I. III. φυτευματα, μοσχευ- ματα, κηπευματα. Vnde mihius in specimine defectus Iericorum non male coniicit, κηπευματα etiam fructustio tenses significare. De hortis adhibuerunt Diodorus Sic. III. 44 et Athenaeus p. 682. D. Incertum utrum de hortis an de frugibus, Aristophanes in Avibus v. I099.

ῆρινά τε βοσκόμεθα

των τε κοπευματα.

Et Diodorus Sic II 3T χωοὶ δε τουτων αλλο πλῆθος ποταμῶν παντοδαπῶν διαρρει, καὶ ποιεῖ καταρρυτον πολλοις κηπευMασι καὶ καρποις παντοδαποις την χωραν. Hiequidem fruges commode intelligentur. Ac verbuin κηπευειν maxime de frugibus humore nutriendis usurpatur: V. Ualchen ad Eurip. Hippol P. I 3. b. Lectio καρπευματων inde nata videtur, quod quis explicationis caussa καρπων adscripserat. Reliquorum verborum facillima est explicatio. Neque enim quemquam ita invenustum fore arbitror, ut πορον ἀνδρομήκη de hospite intelligat, cuius interpret tionis ne mentionem quidem facerem, nisi fuisset cui ea in

mentem veIsiret.

In altero Dagmento nam verba οτι δε ἀπεθανεν φ Πρακλεους φησὶ λεγιον manifesto scholiastae sunt equidem non possum satis mirari, qui sibi interpretes in animum i ducere potuerint, litteras πυθι partem esse vocabuli πυθιονίκης. amque, ut de metro taceam, quid tandem caussae sit, quare hoc in loco Herceses πυθιονικης dicatur paut quis adeo sagax sit, ut, si quem nominari Pythicum victorem audiat, eum Herculem potius, quam quemvis alium esse intelligati Profecto huiusmodi commenta miram arguunt ingenii pauperialem. Sicluc de urbe Pythone omnino cogitandum censebant interpretes, quidni ὀ πυθοχρηστος reponere in mentem venit Poterat certe ivthico oracia Hercules ritersae occiso praedicius esse, ut fa-

68쪽

COMICO SATYRICO.cile, ubi πυθοχρηστος vocaretur, Herculem agnoscere alia quis posse Verum nec constat de eiusmodi oraculo qui quam, nec veri similis emendatio ore Immo ita vid tur scripsisse Sositheus:

DHecampii correctionem, σολος τις σπερ quod ad Verba ipsa attinet, verissimam arbitror, sed debebant recentiores eritici ordinem verborum mutare. Quis enim credat, duriorem collocationem placuisse Sositheo, ubi lenior in Promptu esset Ac δίσκος quod post Doερ legitur in codice, quum sit interpretatio nominis σολος, aperte huius veram sedem

indicat.

69쪽

In Bee si Commentariis Societatis philologicae res III. P. I.p. M.

Edidit nuper Chr. Aug. Lobeck. A. M. Vitebergae duas dissertationes hoc indice dii Meterum adspectu corporum exanimium non prohibiti. In earum dissertationum secunda haec scripta sunt in ultima pagina ab hac enim origine horrendas illas Pelopidarum calamitat pa fluxisse con-

Miserat Lipsiam Chr. Frider de Matthaei brevem reIationem de illo stamento, quae diariis litterariis insereretur. Ea quum me cum communicata esset, obstiti ne imprimeretur, priusquam admonitus esset de errore suo Matthaei nolebam enim risui doctorum exponi Virum optimum. Itaque ei scripsi, videri eum Iudere Velle eos, qui nescirent Sophoclem a scriptore minimum mille et quingentis annis recentiore distinguere. Verum ex iis quae respondit, cognovi serio eum credere istos versiculos ab Sophocle esse scriptos, id quod postea comprobavit edito isto fragmento. Ergo ubi dimoveri eum ab ista sententia nolle animadverti, hanc dissertatiunculam non apposito nomine meo Commentariis Societatis philologicae inserendam misi, ut vel exuribus illis vorsibus, quid exspectandum esset cognosceretur, riderentque viri docti Sophoclem istum et Aristotele posteriorem et cuivis imperitissimo doctrina parem Lobeckius quidem quum quae eo loco, quem apposui, seripsit, viro sibi amico gratum fecit. Nam vel tum temporis plus ille in his litteris profecerat, quam ut crederet, quod non credere a fassus esset, debitam bono, sed periracundo seni reverentiam lae

sisset.

70쪽

DE FRAGMENTO CLYTEMNESTRAE SOPHOCLIS. Istanter poetas tragici tradiderunt, tum alii, tum is λmis Sophocles in Clytaemnestra, inedita adhuc trago ilia, cuius tricentos versus Matthaei, Musarum ille sospitatis Illustriarimus, quae egi summa eius liberalitas, mecum communicatus est. Prologum agit Tisiphone, et inter varias illas caussas etiam hanc commemoria:

ἀφ' os, ἐκεῖνος δυς τυχεστατος γέρωνῆφησ εαυτου παῖδας θεους λαβών ξένους, καὶ δωκεν αυτola παιδίου φαγειν μάλ'. Sperare etiam vir incompinabilis me iussit, brevi illud ela gantissimi poetae fragmentum eae tenebris proditurum

esse. Quo avidius expectent hanc editionem Graecarum litterarum amantes, brevem hic eius notitiam dabimus. Νο-

his enim illud innotuit e cod. bibliothecae Augustanae, qui est in catalogo Reiserii. 79. n. s. in qu complectitur quinque soli et dimidiatam paginam. Ibi Versus, quos Lobeckius attulit, non procul ab initio leguntur. In his lip s'

ἔαυτου et καὶ δωκεν facile quis imperilia librarii pro ii , -

σεν υτου et κἄδωκεν scripta censeat. Gravior quaestio

est, cur λςτυχέστατος Potius quam δυσσεβέστατος dicatur Tantalus Scilicet Sophocles, bene gnarus δυπυχίαν in tragoedia ab Aristotele requiri, maiorem putavit facinoris atrocitatem esse, si id quod illo scelere esset effectum, quam si ipsum scelus nominaret. Aliter etiam ευτυχέστατος dicere poterat felix enim erat Tantalus, cuius filium, quamvis mactatum et elixum, dii in vitam revocassent. Mox γέρων quoque habet, in quo quiis haereat. Quippe aut hoc vo-Iuit Sophocles indicare, illa tempestate homines robustiores suisse, ut etiam provectiores aetate Iiberis procreandis operam dare possent Puer enim Pelops erat, nec repente consenuit Tantalus aut, quod probabilius est, Homeri more γέρων dicitur vir primarius, qui bibit γερουσμν οινον. Cnotum est, multa ex Homero furatum esse Sophocleni.

Docta mox sequitur et addenda Iericis locutio θεους λαβών ξένους, quod monemus, ne quis forte λαχων το λαβων

scribendum putet. In ultimo versu quod vocabulum occumrit, παιδίον, id familiaris vitae esse Putabamus, nec di-