장음표시 사용
291쪽
satis per se concitatos ,artificios. commovente.Nodos hic esse dicebat dignos vindi ee,qui & accuratam disquisitionem necessarit, requirerent , & sine quorum determinatione de alijs capitibus deliberatio frumstra institueretur. Et cerib, sola de cem titudine gratiae controversia disceptatores multis diebus habuit solicitos: Neque Theologos modi, , sed ipsos Praesules in duas factiones divisit: quibus tamen disipum lationibus quaestio nihilo facta elucidatior, sed obscurior potius , ut ipse loquitur scriptori Concit. Tridentia 2.pana, Illud,
magnoVeritatis commodo,certum est, tum argumenta Catarini, Marinari, aliorumque , tum etiam confutationem contrariae sententiae adeo solida fuisse & perspicua , ut, nisi unius Papae judicio omnia
tum determinarentur,veritas facile triumphasset. Ajebant, honae causae Patroni, Christum quoties in Evangelio deprehenditur remisisse peccata , toties dixisse: Conside , remissa tibi sunt peccata. Absumdumque videri , Christum cujquam te meritatis aut superbiae occasionem mini strare voluisse , aut omnes priVari CO, quod utile, aut meritum foret. Scriptu , ram ad gratias Deo agendas de justifica tine nostra nos ol,ligare, quam, nisi nos
292쪽
accepisse certi simus , qua fronte gratias retribuamusi Cum ineptum sit beneficium
agnoscere, quod, datum sit, nec ne, non intelligas. Certd D. Paulum certitudinem asserere satis manifeste , cum vult Corinthios sentire, Christum esse in i s, nisi ι reprobi. Et cum vjt: Nos a Deo Spiri-rum ideo accepisse , ut fer eum intestigamin, quid a Deo nobis datum sit. Et adhue clarius: Spiritum Stesari Spiritui nostro, nos esse Dei filiis. Impudentiae quoque imma nis esse , temeritatis eos arCessere , qui Sp. S. credant ipsos compellante, dicen
te Ambrosio et Sp. S. nunquam nos astoqui, quin
simul nobis notum faciat , ipsum esse qui loquitur. Et Christus apud Johannem : Munaum non posse recipere Θ. S. quod eum nec via det , nec cognoscit. Discipulos autem suos eum agnituros, qvbd in ipsis futurus sit Smansurus. Ex quibus acute admodum concludebat Catarinus Somniare illum, qui asserat gratiam voluntarie accipi, neque tamen scivi, an eam habeat, quasi ad rem motu animi voluntario accipiendam non sit necessarium , ut qui eam sponte accipit sciat & rem sibi datam,& se vere eam accipere, & acceptam possidere. Ad rationes ab alicra parte allatas respondebant, non attendendum,
293쪽
Histor. cles Sec XVI. Pars V. quid Scholastici sentiant . cum sententiae suae firmamenta petant a rationibus Philosophicis et quod Philosephia humana de im tinctu divino male iudicare possit. Dein amilioritatem Salomonis non facere ad hanc rem Qui verba illa: Nemoscit amore an odiosis dignin , ad hos institutum trahere Velit, concluderet inde, sceleratissimum quemque peccatorem in peccatis perseVerantem nescire an Deo sit invisus. Tum dictum illud sapientiae: Non vacandum timore peccati, quod sit condonarum ; multo minus huc applicandum, & fallaciam esse in Voce Graeca ιλα- , quae non significet peccatum jam remissum, ut est in Vulgata traductione , sed expiationem & veniam peccati et Verbaque Sapientis monere pe
catorem de peccatis non accumulandis eXi nimia Veniae consequendae confidemtia; non autem veniae jam acquisitae: Neque super haltarinasione interpre/is , fidei
articulum fuisse fundandum. Eiusmodi fuit ijs temporibus de editione Vulgata judicium eorum , qui authenticam Eam fecerunt , quod ex libris quoque editis ab ijs , qui Decreto approbationis inte fuerunt, observatu sit facile. Phrasin
Petri, operandam salutem cum timore O tr
294쪽
CAP. I. de caus. Resormat. adjuv. seu sociis.s Iaistudium non adstruat; sed reverentiam: quod timorem & tremorem servi etiam deferant heris , quibus chari sunt & accepti. Locum Pauli,sicei conscientia ipsum
non accuset, non idcirco censere se ii Osicatum,
pro se facere, sit de justificatione esset pocipiendus. Nam quod ait , se nullius defectus conscium , neque tamen idcirco iustificatum, ex eo facilb inserri, illum alia via justificatum , quae certitudinem confirmet. Verum autem verborum sensium esse ,
D.Paulum, loquentem de desectu in munere Evangelij praedicandi, dicere, conscientiam non arguere eum alicujus omissionis; neque tamen adeb esse praefidentem, ut audeat dicere , se omnibus ossicis partibus statis fecisse ; sed Deo omne a bitrium permittere. Haec libere in Trudentino Concilio dicta nostris piaculiariab fuerunt verba, & tanta quidem cum
τηm , ut bis in Praesulum congregatione fuerit propositum, quaestionem eam omnino relinquendam, tanquam ambuguam , longam , molestam, .pag 228 De libero arbitrio ita intricate , operose &confvsb disputatum erat , ut tamen stricturie subinde Augustinianae doctrinae lucerent ; quae cum Reformatorum hypothesibus poterant componi. In genere de
295쪽
laistor. faecies. Sec. XVI Pars V. Iibero arbitrio assirmabat Concilium quod sicut absurdum esset dicere, nullam actionem humanam positam esse innotira potestate ; ita non minorem esse amentiam omnes esse nostrae potestatis, asserere , cum quisque experientia sua quotidie addiscat, omnes assectus non subjici ipsius imperio. Catariniti perspicue, hominem , sine speciali Deia Ailio, non pos se operari bonum morale defendit. V ga, postquam adeo ambigue esset locu
tus , ut quid sibi vellet, ipse vix intellige ret, conclusit, inter Theologorum & Protestantium doctrinam Vix quicquam esse discriminis. Si enim Rcsormati libertatem concederent operandi iustitiam Philus
phicam, non autem super naturalem ; item ad obeunda opera Legis eXLerna, non autem interna & spiritualia ; perinde eos
facere , ac si cum Ecclesia Roma na, opera
spiritualia ad religionem spectantia, sine auxilio divino praestari non posse; statu
rent. In specie de οἰδα φορμ α deliberaturi torvis primum Patres , aspiciebant oculis Lutheri thesin e Liberum arbitrium prodere se, in faciendo malum; bene agendi potestatem non habere; ineptum esse eXistimantes, qui itaque loqueretur, cum libertatis nomine potestas ad utrumq; contrarium intellige
296쪽
CAP. I . de caus. Ref. adiu vaseu sociis. retur. Stultd dici libertatem aci malum, nisi sit & ad bonum. MOX tamen ἀνανη- 'ςον errorem hi agnovere , moniti, San-lctos in caelis & Beatos Angelos esse liberos , cum ad honum solummodb propendeant. Servum Luthcri arbitrium sugillabant, aegre admittentes , peccato libertatem arbitrii circa bonum spirituale esse amissam. Sed cum multae ex Augustino pro Resormatorum sententia allatae essent authoritates , quae disertis id assirmarent Verbis , nullum aliud patuit effugium, quam , quod nova distinctinone inter libertatem a libero , & liberando deductam, Soto rimam reperisse se putarit: Quam tamen distinctionem vel non capiebant multi , vel ita capiebant, ut Lutheri libro &titulo patrocinaretur. De viribus humanis ad conversonem rei quis multa Franciscant garriebant, statuentes , quandoquidem voluntas se ipsiam possit praeparare , hoc magis in potestate sua esse positum , praeventionem divinam aut admittere, aut rejicere, quando
Deus illi auxilium praebet ; prius quam
naturae Viribus utatur. . Dominicam Vero contra acriter negabant, opera vocationem praecedentia esse vere praeparatoria, primum locum semper Dgo adscribentes. I ' Et
297쪽
Et cum arbitrio nimium tribuere vellet , mox F. Aloisms Catanea, juxta Thomae doctrinam, Deum in animo duo genera gratiae praevenientis operari proponit; unam sussicientem , alteram essicacem '
Priori posse voluntatem & assentiri & reluctari; posteriori minime, quod includat
contradictionem, posse repugnare essicaciae. Ad sententiae autem suae confirmationem citabat 'ohannem, & Paulum, & super ijs locis delucidam D. Augustini explicationem. Dein ad objectionem , quod
omnes ad Deum non convertamur , respondebat, id fieri, quod Deus cssicaciter non omnes praeveniret. Obiecit nonnulla d tim, sed valde timidis, qubd urgeret Catanea , ita futurum, ut electorum distinctio a reprobis,ab hominibus dependeret, tum ut electio divina ex operibus praevisis, non ex DEI beneplacito procederet, cum& Patrum , & Conciliorum, Africani dc Gallicani contra Pelagianos doctrina semper praedicarit, Deum operari illud velle in electis , quod tantundem est , ac si
dicerent, Deum efficere ut consentiant. His nihilominus rationibus allegatiS, comtraria opinio majoris partis applausum obtinuit , multis licet, rationes Cataneae non satis confutatas, ingenue fatentibus.
298쪽
CAP. I.de caus. Resormat. adjuv. seu sociis.
Praedestinationis caput aggres uri , Zuin glium ; quod Auguitani Confessores parcius de ea re loqui viderentur; Patres, censoria virgula dignum quidem existimarunt, ita tamen , ut vel Veritatem defenderent, vel falsitatem ratiocinijs tantum humanis incrustarent, vel novas & insolitas conciliandi vias , certissimo indicio, nihil Romanam tum habuisse Ecclesia in quo pedem tuto figeret , quaererent. Primus articulus erat: In praedestinatione 9 reprobatione nustas esse paries hominis ; sed δε-lius divina voluntatis Hunc vero Theologi maximae celebritatis pro OrthodoXO habuere , & contrarium pro haeretico, qu bd boni scriptores Scholastici homas, Scotus , alijque communiter sic sentiant:
Deum nempe ante mundi fabricam ex unive 'si massageneris humani per Diam , mer que Dam misericordiam nonnullos elegisse ad gloriam, quibus efficacia media praeparavit ad eam obtinendam , quod dicitur Praedestinarer Horum numerum esse certum & dete minatum, neque incrementum admittere
Omnia & Scripturae authoritate Ibid. ag. 232. & Augustini calculo approh
bant. Hanc qui lem sententiam alij, Ve-lluti duram , crudelem, inhumanam, hor
ribilem & impiam vocarunt: Fatebantur,
299쪽
ias i Histor. Eccles. Sec. XVI. Pars V opera non solum non esse causiam divinae electionis, quod haec ab aeterno, illa longo intervallo praecedat ; sed ne opera quidem praevis a poste Deum impellere ad praedestinandum : Imb ipsum pro infinita sua misericordia velle , ut omnes sint sal vi , omnibusque ad hunc finem idonea instrumenta salutis praeparare, quae singuli, prout ipsis videtur , pro arbitrij libertate aut admittunt, aut rejiciunt; quin etiam Dgubi in aeterno suo consilio praevidere, qui oblata adjumenta sint accepturi, &ea in rem suam Conversuri, qui rursuS eadem sint rejecturi: Atque hos reprobare,
illos eligere & praedestinare. Sed qui de
duabus istis candide judicare voluerunt sententiis,fasIi sunt,priorem,magnam complexam mysterium & arcanum , mentem hominis humiliare , atque hinc deformitatem peccati, illinc gratiae divinae eXcellentiam intuentem , abjecta protinus sui fiducia, in Deo plane defigere. Alteram vero magis plausibilem , popularem, speciosam,& augendo mentis humanae fastui accommodatiorem, hoc ipso & gratiorem statribus fuisse , artem potius praedicandi, tuam accuratam Theologiae conditionem
semper professis; & Aulicis probabiliorem
videri, quippe consentaneam rationibus. ' poli-
300쪽
CAP. I . De caus. Ref. adjuv. seu socijs. ia politicis, quae & Episcopos Bitontinensem & Salpensem satis acres propagnatoreS habuit.Temerarius satis ille fuit, qui non modo mediam quandam sententiam confingere, Ged &4n Augustinum acriter invehi ausus fuit; ib. pag. as . Sed dc axioma Reformatorum : Praedestinatos non posse δε- mnari , neque reprobos salvari , illi quidem qui omnia tribuerunt assensiui human0, damnarunt; caeteri vero, Theologi pleri que , qui Augustinum sequebantur sensu composito verum admiserunt, divisio damnabilem. Quod tamen verborum glad- coma vel invitos Praesules in Reformato rum castra traduxit; LL pag. a 3 s. Ita haec
materia , Centum congregationibus eXeScussa fuit , ut tamen post Concili j dimissionem verborum potius quam rc-rum consensum , quisque sibi dicitum &decretum existit narit. Unde & ejusdem Canonis diversissimae, ab illis, qui Synodo interfuerunt, prodierunt glosne, quod Dominici a Soto , ct Andrea V ga eXemplo
manifestum fuit, pag. 23 idque adeo a-. perte , Ut Soto & Caiarinus Commentariis in haec decreta e litis, & Synodo clicatis, eam pugnantia statuere eX sua mente VΟ-luerint , pag. aDD Cum enim Soto certitudinem fidei elevasset , quam solide Ca-