Oedipus Rex

151쪽

quod proposuit eimsoethius . . p. 78, es. v. 55, rescribi Creon sua oratione . 583 sqq. Ostendera se tranquilla suasorie beatum minimo invidere Oedipo, nec iam , ut apparet 618 sqq. potuera regi persuadere. Haud male igitur, ut arbitror, Creon Oedipi minis, respiciens ad illam orationem.

respOIidere poterat: ταν πρ ἱξ ης - θουεῖ, idque ipsum legisse videtur Scholiasta, qui explicat οἴ- τιν ο εμος προ σε *θρου c.

quis larin dubitet recte dies φθονεῖσθαι, inspiciat locum Eurip. Electri v. 30 παίδων ν εισε μὰ ωοκ -- sim, quem Graecismum vel poetae Latini sibi permiserunt, ut Horat. p. ad Pis. 56. Quod autem post πήοδείξηις addidi γε id in responso

omnino est necessarium, ubi mente repetendum adem verbum,

quo ininrlocutor fuerit usus. s. v. 29 et 80. ' Hi autem ex labra morulione repetendum celerum lectorem relego ad Heimsoeth. p. 75, einelitum p. 233, ad auehi adn. iii Sehnoidewiniana d. n. 86 et Diiadorsii Praefat. d. Teubn. 3863 p. XXIII sq. V. 25. πιστεύσων, πισόμενος, s. o. c. V. 75 ω μοι

μη δῆτ' ἄδανηθω σοι πιστεύσας μεταναστάς, ubi πιστεύσας ponitur pro AO 2sνος cur agitur, quaeso, Hesmsoeilii obtemperantes sano parti stipi substitiast mus JonStrum Vocabuli πιστι σω pMinus sane inepta est chiruditi coniectum Ἀποπτησσων Sed 3uni, opinor, medio non indigent. V. 628. ρκτόω sensi Passivo dictum Grammatica in imultatem habere nullam ostendunt exempla, quae ad h. l. On- gessit Nauchius. Sed sensu multo aptius est εἰκτεον, quod ai Eadem do ausam. c. I let dum me Hu νο μολόντες se βης

152쪽

I30 se repertunt edidit artungius. s. v. 25, ine. 668; l. 966 12 20 sqq. V. 33 ευ rix hoe componere locuti est aetapholica nam proprie dicitur de ut foribus. Sophocles in Teucri stagui M. Stob. 108, 5l: στέφγειν S τὰ τεθόωτα καὶ correctum est κεῖ

Ag. 32, hoeia. 1422. Vide praeterea Oph. l. 436; ur. II. F. 605, 38 Iph. A. 672 I. T. 003 Bacch. 49. Eodem sensu καλῶς σθαι ipp. 709 Andr. 379. Uura dabit movisseid inglom ad agam. 32.

Wunderus et ari unius Post hos demuni de ea re monuit Heimsoethius p. II K. S. V. 636. E cormipta lectione dimis τε M. Amiduus per peram coniecit κο τις Num quid sit νεικεῖ ἴδια ι , nemo sacile dixerit. V. 637. iost Ηου ad varia iida in Oratio I en insertur στέγας. Saepe ita poetae, . . Eiar. Plioen. 68 σοὶ ab ταν αὐδῶ σοὶ n. Πολύνιαμ, λέγω Andr. 85 καὶ λαχοῖ- Ἀθλέα καλαχοῖσα δυστυχὴς καθίσω ι Osrael. 5l3. V. 640. θατερον κακαν cum aucta et in dorsi edidi ex huius coniectura pro δυοῖν ποκοίνας κακοῖν Licet Rene constanti consuetudine δυο θατεμ Graeci dicere soleant, non inversa ratione θάτερα δυοῖν, huius iumen constructionis exemplum reperitur p. ur lan. 579. Simillier poetae εἰ la ἔπος pro od ἔπος ειπεῖν dicere sibi permiseriint mininius cinAn. Soph. p. 23 tentat: δεινά γ' jδίπου - δρασαι δικαιοῖ μεν υοῖν κρίνας σωικοῖν. Reyugnante metro, Bergrius: δεῖ λωτοκρίνας κακοῖν nisi δυο una syllaba pronuntiari posse putes, quomodo Ἐρινύω est trisyllabum apud Eur. I. T. 31, 70 H455. V. 13. τοὐμου σῶμα usitata truspicis periphrasis pro με. s. O. C. 355 Eur. Alc. 36, Andr di 5 Heracl. 28. Si itulis est usus omaulae ἐμὴ ψυχη. s. adn. st τοὐ si στόμα 25. V. 646. νυν ὀναίμην εἰ Nota sormula iurandi, cuius species positiva est Θω ὀναίμην veteres grammatici supplent σου lib. Sensus est Misavidis in 'inm tantiae . seeunda

153쪽

V. 56. Pr ἐναγῆ post Bergilium et Nauchium Heimsoethius K. . p. 37 commendavit ἀναγῆ, quod Hesychius explicui per καθαρός. viii ἐναγῆ servant, explic ι ορκον vel ξώλειαν ἐαυτν

ἐπαρωριενο, Mihi neque de hac vel interpretatione vel emendation satis liquet, neque de tota loci impeditissimi ratione. Quod ergkius partim e Brunckii coniectura edidit τον - φίλου--ἐπιτ άτ α -- μα--απιμαν βαλ sem larsitan posset, si βαλεῖν recie diceretur pro ἐκ uis, verum hoc satis apparere mihi videtur αλ.ῖν iungendum esse cum ista, ut sit eisipae vel crimini arguere. Cf. Trach. 10, Eur. l. 902 Ar Thesm. 895. Suidae loco: ἐναγῆ ἱλο C του μηδεποτ πο φίλω ἐν ἀψαγεῖ ἀτί γενίμενον, ἀλλα καθαρον τα, ὀμεθα ἡ λίγων ἄτμιον βαλεῖν, ἀλλ προσνγηπι αυτου την ἀπολογίαν Εἴτε αγῆ, τον ἐνεπιμενον μύσει, ου ' δεόμεθα τον μηδέποτε αγη γε μενον- ἱλου μη

αρανεῖ Θί ἄτιμον ποιήτης του Aγω . rectissitne in iste ius effecit, Scholiastam, cuius verba emendatius p. Suid repriae-

sententur, legisse τὸν ἐναγη φίλων ,οέποτ αιτί ἐν φανεῖ λόγω, ἄτιμον βαλ.D. In hac autem lectione, mutato φίλα in

αλον, acquiesci fortasse possit. Ita το ξης foret hoc μηδεποτε τὸ Dαγη αναγῆ Φαον βαλεῖν ἐν α Ια Οανεῖ τιμον λίγων. Ceterum lectorem relego ad Stephani Thesaurum S. V. ἐναγης, ubi accurat de . . displitatur. Addo, eimsoethium coni uisse μηδ' iurisi. λειν ς' τιμο βαλιὴν, in qua lectione male abundare mihi videtur pronomen ros. In re incertissima reii-mai scripturam codicis nisi quod eum Hernuum piaeetin lemn dorsi inserui '. Iemnannus comparat locum Antiphoritis

p. 36 733 Reisli. συ με ἐν ἀφανεῖ ὀγ ζητεῖς ἀπολεσπι- V. 658. isti Oedipi verbis non recie dictum est Ba di i ,

,, quod oreendi vel Arari sensu ab Atticorum usu alienumnest. V. H. Steph ct iu in hes. v. ζητεῖν et Obetum . . p. 275 , quare M θ' ταν πέζης scribendum suspicor. s. 652.

., At quod statim sequitur, ζωστων ὀλεθῖον recte dictum est VIIMNuid M. Soph. p. 34. Nempe genuino vocabulo pernibriosa sui vicinia participii , resb. 8aepius autem utrumque

154쪽

v. s legendum puto: σως τι το κακὸν οὐτο ζητεῖ περὶ - κλίνας περινοσταγAd spectandam mulierem e senestra prospicientem nulla opus est ζητήσιι, sed pus est voluntate, opinor. V. 660. Invocatur Sol, quippe qui πάως ἐροῖα - πάντ' ἐμα υεμ CL Eur. H. F. 858 Aesch. Ag 1823. Clio. 85 Soph. . c. 869. V. 66 I. θεος. s. 218 El. 18 l. b. πυφιατο h. l. ΟΠυστατον sed σχατον. pica hac voce trBgi eorum solus Sophocles

usus est, sed non nisi in melicis. Cf. O. C. 235 et I 675. V. 665. Dindorsus edidit: λλα mi δυσμοῖς γα φωνῶς τρύχει ψυχα καὶ ταδ' εἰ κτὼ., deleto καὶ auctore Hermamio. Aliquanto probabilior illi visa est petio, quam Heims Oellii his proposuit . . p. 3l sq. Bergrius edidit τί εἰ κακου και - σφῆν Ingeni ely hos τρύχεί λυπεῖ με. Scis . o verbum proprie eon rere . eo in reci nificans metaphorice usurpari solet, quemadmodum κυἱζειν, ακνειν, δαπτειν, lin. V. 69. παντελιde. Vide an hoc vocabulum reddendum sit

Aeschyl Sept. 67 ἡ δητ αν εἴη πα, δίκως ψευδώνυμος Δίκη pro πανδίκως, quod o sequenti Δίκη labent concepisse videtur. V. 673. στυγνος h. l. activo i μισῶν uiola et El. J8, βαρυς passive accipienduin α βαρυνομενος. V. 76. τὸ ι minus recte vertunt fracibis, nam laris ante Oedipi aedes haec aguntur in scena εχτος Da h. l. simpliciter uniueat abire, M v. Aesch in Sepi. 217 εκτος ουτ α ηαλμάτων, i. aris Getis.

155쪽

cl rebus Calidius obetus iaciat. VII p. Id contendit apud veteres γ nusquam ἀγνοῶν sed ubique αγνοούμενος significare. De oratione tamen pedestri illud praeceptum valet. ib. σοῖ in i e M orum iudieio, ut O. J2J2 σκα is, πσυλασσων ἐμοὶ καταο ηM- ται CL Ualchen aerii adnotatio ad Hipp. 32s. V. 680. τύχη. Hoc vocabulum errore narum legitur a Eur Ion J 56 ἀλλὰ τἀπὶ πα τῆς τύχης l ευδαιμον γων, ς τὰ πρόσθε δυ στυχῆ. Intellegam τα λοιπα ἡ ζόης.

V. 68l. Absurdium illud γ in te, LIO librario Συλ ου emte. v. 677, certa emendatione mutavi in αλγας, quod adverbium

ille edidi δάκisi hic An. oph. p. 236 coniecit Hersi. Mihi verbum rarius et poeticum corruptela natum esse parum videtur verisimile. Insuper satis id titeri puto Aesctyli

dictum videtur, quam quo Arist. Ach. I dixit: ὀα δέδ,1γμαι τὸ υ in σου καρχιαν. Addo Q. Smyi n. A 20. Similiter cognato Verbo δαρδάπτιι comicus usus est Ran. v. 65 Ni υτοσὶ τοίνυν με δαρδαπτε πόθος Εὐριπίλου. Recie a Item Mein conserriiulio Ai. Il9. . V. 687. Nulla causa est, cur eum eimsoethio p. 29

ἀγαθους quo da poei saepissime utitur adiectivi retio glossema esse putemus. Accedit hoc vocabuluin, quod Aeschylo

I Verbum δακνειν admonet me Ioel Aeschyle Ag 744 , hi Helena dieitur

156쪽

134, Euripidique es in deliciis, apud Sophoclem non legi M

V. 692 sqq. Vide quae e foethius disputat p. 3I5 . . Vocabula es δύναιο scholium esse sagaciter intellexit, praestat, que eius coniectura ἄν γένοιο meroianae εἰ γένοιο, quam rec perurit indoistus et Nauchius. Quanto autem pulchrius est

ἐν πονοις σαλεύουσαν Ουρίσας, i. e. qui fiam urbem ceu nanem malorum praeella Foene obruitam prostpero cursu reaiδli, os. v. 23,

Eur. Suppl. 17 sqq. Rhes. 8 8, quam quod relicia metaphorantipe proposuit Meinelitus A. . p. 35 si πόνοις H,5 9. Idem

deitide, servata scripturis codici τί νὼν ' εύθομπος, es δύ να,

γεν , corrigeIidum putat in V. antithetico προσάψει, τοι πάλα τα προα ἱλων, Ingeni et V. 693. Imperfectum requiri, dubium non est v. 695. αὐήl si ei εποπίζειν pertinent ad rem navalem proprieque si Inificant ventum praebere ecundum, deinde arcυρι ιν est elum opponere ento unde ludier αμ*Gota est in fragm. Emeratis p. Athen. XI p. 78 s. κεὐθυ του καρχησίου ἄνελκε V. 6ss. μηνιν στησας, ut dicitur ἱστάναι βοην, κραυγην, timisi Depravatum ut quod legitur I. A. 789 ελπὶς δε ποτ' ἔλ&ι,οῖα α πολύχρυσοι Λυοαὶ ' Λυδ Θ καὶ Φρυγων λοχοι στησουσι παρ ἱστο -θουσαι ταο ες ἀλλή1λας Corrigatur σχήσουσι V. 702. γκαλῶν μῖς. Sine causa Mimmeibius p. 81 ἐγκαλῶνεκόιο, etsi scribere sic sophoclem -- melle largior. V. 70S ου νεκα, i. e. i. s. ad . 57I. V. 709. λαπσυ pro ἔχον proposuit idem . . p. 7, idque procul dubio Verum est. Quod vero . praec pro σοι coniecit τοι id fortasse non est necessarium. Σοι est Dativis Ethicus. Eadem autem sententia legitur in Antig v. l60 κώ μά, ουδέι των καθεστ ταν βροτοῖς. Similiter quoque nuntius apud Eurip. in Helena v. 753 sqq τί δητα μαντεύομεθα τοῖο οἷσι

157쪽

unde iniuersona litor diei coeptum est ἡλθε pro ηγγέλθη. s. Thuc. VIII 6, Dem. Ol. III 5 V. te. Iuliam vim habet particula x scribendumque

Plato παρ' αὐτο nautatione prope nulla Vix dignoseas APHR AN V. MEI NEXII A. S. p. 286. Praepositiones RiItem Σπο

et πας in eadem sententia saepe Variant poetae. Furi Bacch. II8 αρ' Irra παρα κερκίδων τ V. 13. . i. Os Cunierum ita correxi Car. Halmius, es.

Ρhil O t. 33l: πέι γας σχε οῖρ' 'A .έα πεσεῖν Praeterea s. Eullt L ec. 5. Cur uterii Bergilius pro ediderit παἱ δων non exputo quod ad oraculum attinet, compara Phoenissarum

prologum et Aesch. Sept. 25 sqq. V. t 7 παιδος δὴ βλάστας οὐ διέσχον ἡμέραι τρεις, i. e.

γενεθλἱου Poeta coniunxit . . 72. V. 20. 1 νυσεν - γενέσθαι, i. e. ξέπραξεν ἄστε γενέσθαι et Aeseli. ers. 718. v. 25. - χρ εἱαν, i. e. Ἀρή1σιμα τα NAV . ἡγουν αγαρ ο θεὸς ζητῆ, ἐποντα pIνας ζητεῖσθαι, ν δ ρου αυτορ ε ξει. Ree Setii. Necessitu leui s. utilitatem rei dixit pro re qua Opus hest '' BOTHIus Bis explicsttionibus locum non satis expediri, sensit Minisoethius, . . . I, cuius tamen coniectura αὐγην φευγα, et glossu es bim αὐγη χρεία, λαμπροτης,*ως, ubi ια procul dubio corruptum est nullam habet πειθαυαγκην Lenius Olim BruDelini coniecerat . eείαν plienn χ εἱαν per e frum, es. V. 435 et t. 7ό0. Permirum alitem est viros aeutissimos praetervidisse ipsum deum, quippe quem nihil lateat, perperam dici θευναν i. e. ars ares. ητeatigare. Quare vide, an sorte poeta dignum sit: - γαρα θεο χρείαν φεύρη, i. e. quarum enim rerum deve utilitatemd et derit, ea faciti pae uendet. Djsitiro b Corale

158쪽

V. 728. Vide Meinerium de h. l. disputantem in n. Soph. p. 237 . V. 73l. τα . Ieimsoethius . . p. 6 coli iecit rir. Nihil opus; s. v. 527 ηὐδατο μῖν τάδ' es et infra V. is, Getae V. 731. Vide indorsi adii ad Antig et Lis. Hi, 205, O C. 936, ur. ec. 46 ei imprimis Aesch. Sept. 1032. qui huius loci plane est gemellus. Notandum Rutem Oe non fieri nisi in iis praepositionibus, quae sine sententiae damno a poetis mittuntur. Ubi, ut hoc utar, Aeschylus Suppl. 296 diei κα μον Κάνωβον κὰπ wψιν oeετο, sic scribere potuit, quia Graecum est χιτο Κανωβον, nec dicere ei licebat

. Eu sor: - καὶ δι' 'Aτία ἐπορεύετο. alii licentius Graecorum

usum imitati sunt poetae Latini, v. c. Horat Carm. III 5- nemora, quo vor in vecM, Verg. m. VI 692 quas vos terru et quanta iner aequora vectum rei uo. V. 786 1χων - ΟΣΙνου. De hae periphrasi consule Metu hium iri n. Soph. p. 276.

V. 10 sqq. De dissicultatibus, quibus hi os premuntur nuper egit cinerius in n. . p. 23 sq. ubi seribendum proposuit B M α ι, ν τότ' ηλθ' ἔχω, quae coniectura iisdem Iaborat incommodis, quibus indorsan - κλοι, pάζε; nam et orisio vix locus est et , λθ i. e. enil pro abii nove dictum videtur. raeterea parum elegans est illud εἶχεν, sequente ἔχω, Melius certe ore quod artungius dedit τυχε pro εἶχε, sed, ut iam dixi, requiritu sere Imperfectum; quapropter ipse reposui: τον δε αιον ύσιν τί εἶρπε, ραζε . τίνα Ἀκμὴν ἔβης 8χων Simul monens Ortasse 'avioribus mendis h. l. laborare. Etenim negari nequit ηβης pro ἡλικία inire dictum esse, quod iam Berotum non sugit, ingeniose ientantem Θηβης ἰών Obstat tamen huic coniecturae responsi forma, quae pertinaciterivetur participium χων. Insuper baei, iam aetate inelea de

eorporis Orm S. Si Bill r uo ei ην dici potuisse noli du II persuasit mihi Melitellius conserendo loco Trach. 308, ubi corporu

159쪽

buum nempe aveolam iuuenilem iudicari assentior, formam

ἐρώτα τον Λάιον τίνα ὀστ)εαε μορ*οὶ, ραζε, - ἀ- να- , ut et ρύσι et ἡβης interpretamenta sint, illud vocabulilloc ἡβm primitus eripium vocis ἀκμην. Similiter glos-Sein glossae locum Occupuvit litig. 70. μου γ' ἡδέως ορ ης μέτα, ubi Seii Lentia OStulis ἀσμένης, es. Trach. 18. Sic quoque interpretando perssumdatus es in eadem sabula loeus, qui legitur . 465 sqq. ubi suspicor:

Interpretuinent ἄλγος et αυίωτα postquam in textum irrepsemul propter nicui angustias ea expulsa videntur, quae uncis rotundis inclusa inserui. dein denique accidisse videtur in

Verbum autem di si etiam alio loco Sophocleo obliteratum videtur nempe Philocti v. 2: γα ἄν -- ἀνὴρ - ου

παγ.αι 'κ.ηρ προσβαιν μακραν ubi prorsus inepta est praep. προς nec προ - βαί η ille tIuui utitur. Scripserim igitur ποῦ στείχοιμάκραν. Quod ad metrusia attinet v. 1l, ut restituendum eum

suspicor, tribrachyn in pede quarto Sophocles habe hisce locis: O. R. is se e rectione Musgravi0, Antig turl lis',

O. 985 Disi ibi cum Dind. legenduli ἀγκαλούμενος, i. 55, 569, t. 93, raeli. 758, 096 et 603 ex melidatione praetereu 910, sed ibi uri Hermanii praeser ἀγκαλουμόνη Philoct. 7. 583, 32. 238. Fieri autem poto ut inter legendum unus alterve locus in sugerit. es, in ne senarii eum alibi legitur tum Ani Iezra ορα iII eudena sed ' qu ego restituendum Suspicor, ni 1099. V. 1 2 4ecepi ingeritosam einelii coniecturam, itum illuStrantem vide ipsum n. Soph. p. 238. Describitur autena, ut recie animadversit, σπαρτο πόλιος. Interpretur cum ipso: το μέλαν καρα ἄστ Ἀρτι λευκανθὸς γίγνω- Nota prolepsis quaerenduri tumen, n sorte Suffciat EP.ας, χνοαζω κτό. cc

160쪽

quod purum eleganter est p0l0gi vetor βίου τις si δὴ το Metam. VIII 567 raris tum raraus te ora anis.

v. 750. βαιος h. l. sere valet λιτος, tenuis, i. e. cum paucis coluitibus. Onitur lioe di. Dioclo Ira vividi: in Od pro ὀλίγος Sophocles frequentissime eo usus est, rarius eschylus Pers.

V. 753. Λαχυ ἰαι pro Λάιον μία certa est, ut arbitror, emendatio, qua ,nulla Sophocleo veniet iactura cothurno V. Plane autetia ubsurda est lectio vulgata, tuas Iocaste metueret ne Oedipo Laius in duobus pluribusve curribus vectus esse videretur. Non enim aliud quicquam ea lecti signiscare potest. Nam dicere voluisse poeta Laium in uno eodemque curru vectum fuisse cum praecone, qui idem erat auriga cs. v. γ), addere debuisset pronomen τούτ* S. αὐτῶ. Neque hoc, credo, memorandum erat, Siquidem res ipsa loquebatur Mox v. 0 sq: ἰωταῖθα μοι κῆρυξ τε παπὶ πωλικῆς si1 ἀας γης ἐμβεβως N. ubi quis addituri ferre μιας ρQuam autem sit haec mutatio lenis, non praeteribit quemquam , qui meminerit, qua in nihil υ et distetit iu libris SS. Ad briirulam Λαῖο βία ci Trach. 36, liii. G, Aesch. Sept. 467, 569, 57I, 577, quorum locorum numerussaeili negotio plurimis aliis augeri poterit Eandem formulam obliteratam suspicor p. indidem in Suppl. v. 44 ΤυDυή

4i θιγεi. δεξιαρ S pistum fidei Frequentiu quam manum mentem larigunt supplice eiuS, cui supplicant. s. I. Taur. 362,

I. A. 227, Bacch. 3I7, . F. 87. Similiter qui te lices deos minutu horum signa iungere assolent, unde nata lorutio: καθάπτισθα La Us erod. VI 9.

라틴어 텍스트