장음표시 사용
531쪽
a Di ost et Ais IvI, A postionis ostenditur , quia habitus , seu qualitas physice M proxime disponensi ad aliquam formam, debet esse in eodem subiecto immediato quo forma ipsa r cipi debet Atqui gratia habitualis non est in potentiisanima Ged in ipsa essentia,quae
ab illi realiter distinguitur , Ut suppon' exprobabiliori Philosophorum sentcntia: ergo fieri non potest , ut habitus aliquis in intellectu, aut voluntate receptus, sit dispofitio physica ad habitualem gratiam: Quin potius cum illi habitus, qui inpotentiis recipiuntur, proxime ad operati nem ordinentur , non tam esse possunt dispositiones physicae ad gratiam, quam veluti quaedam proprietates illius iratia enim habitualis se habet per modum es sentiae, cui habitus supernaturales operativi debentur, ut supra diximus. Nec refert quod nonnumquam habitus fidei, resperinfundantur ante gratiam habitu Iem, ut habet communi opinio tori ςnim Iropterea sunt dispositiones physicae ac illam, sed tantum quodammodo morales, eaeque remotae quia per illos habitus homo elic1 actus super
saturales fidei spei, qui sunt di G
532쪽
DIs P. IX. GEc T. Iri. 8spositiones morales ad gratiam, ut dicetur inferius Per se vero, tam fides, quam
spes iunt habitus gratia debiti,4 veluti
proprietates illius, non secus ac charitas, aliaque dona supernaturalia, ut patet in pueris,quibuscum gratia habituali, virtutes Theologicae infunduntur. 24. Secunda assertio Gratia habitualis
postulat isositione er modum actu ecundi
quae sint morales quoad entitatem istarum. Probatur, quia scriptura ea igit a peccatore, Ut per proprios actus liberi arbitrij, ad gratiam se disponat; illi autem actus sunt quoadentitatem morales, ergo ad gratis habitualem moralis quaedam dispositio,&per modum actus secundi praerequiritur. Reliqua perspicua sunt, sola propositio probatione indiget ostenditur autem ex Scriptura, quae tape hortatur peccatores ad actum aliquem liberum, sub cuius conditione illis promittit peccatorum remis
sionem,aut salutem;quod non faceret,nisi
ipsi ad propriam iust ificationem per actus liberi arbitru se d1sponerent. Et sane nihilsiud significant voces illς,Conuertimini ad
me ego conuertar ad vos. Aperi mihi soror
mea. Ecce ego sto ad ostium, jul , si qua afferirerit mihi, intrabo ad ei bes caenabo cum
533쪽
isio. Et smiles. as. His consonat Concit Trident. cff.
6. can. q. Vbi sic statuitur. Si auis dixerat θ-kerum arbitrium a Deo motum , excitatum, mini cooperari fientiendo Deo excitanti, at
que Cocanti, quo ad obtinendam iussi cationugratiam se dissonat, ac praeparet, neque posse disii tiresivelit sed veluti inani me quodda nihilomnino agere, mere pom/est habere, an themasit. Ex qua determinatione duo colligimus. Primo homine cooperando gratiae excitanti se disponere ad iustificatio- hem Secundo,eum ista huic gratiae liberq)ssentiri, ut possit suum ei consensum d
26. Ratio etiam qua utitur S. Tho. I. quaest. 13. idipsum suadet. Nam Deus creatura mouet secutidum modum , conditionem Mniuscuiusque sed iustificatio est mutatio, qua homo a Deo mouCtur a peccato ad iustitiam, ergo fit in homine iuxta modum illius, id est libero, cum ipse liber sit. Adde, quod aequum est, ut qui peccando libere a Deo recesserunt,
per conuersionem mentis libere ad eum reuertantur, Ut peccati remissionem obtu
nere possint. Praeterquam quod in iustificatione homo ad Dei amicitiam admitto
534쪽
tur,amicitia autem cum sit nexus mutuus,
non debet institu, inter eos qui libero arbitrio utuntur nisi per consensum, & voluntariam utriusque partis acceptatio
27. Sed tria hoc loco obseruanda sunt. Primo, nos hic loqui de iustificatione impii, id est illius in quo peccatum originale, aut mortale praecessit. Nam quod spectat ad iustificationem Angelorum, S primorum parentum, quae per solam sanctifica-Ponem, absque ulla peccati remissilone facta est incertum est, an ipsi ad illam per proprios actus se disposuerint, de quo ad
prunam partem agunt Theologi Secun-dd,nos agere de iustificatione impiiratione utentis, quia indubitatum est, non requiti dispositionem aliquam in iustificatione infantium;1llius enim sunt incapaces cum rationis usu priuati sint , di nullam Dei cognitionem habeant, ut praeclaIC docet August. pist. 7. Et idem firmandum est de adultis qui semper ratione caruerunt , par enim est quoad hoc virorumque conditio Tertio ea quae diximus intelligenda esse de dispositione, qua homo no tantum disponi dicatur, sed etiam
seipsum disponere ratiae diuina ,qua prῆ-
535쪽
uentus,4 adiutus cst,libere cooperando de hac enim dispositione loquitur Scriptus a, quando ab homine dispositionem aliquam exigit ad remissio m peccatorum,non autem de illa quς fit ex gratiam
excitantem , ad quam homo neces lario concurrit,in non libere. 28. Tertia assertio. Dispositiones necessct m adgrariam habitualem, non tantum sent
rates quoad esse sed etiam quoad causalita-iems inquantum disponunt adgratia Haec assertio probatur dupliciter. Primo, quia quando dispositio physice est nccessaria introductionem formae alicuius haec foris, in nullo subiecto recipitur, quin illud prid per eam dispositionem physica, sit sussicienter aptatum, praeparatum ad susceptionem formae atqui non semper homo disponitur ad receptionem gratiae habitualis pcractus proprios liberi arbitrij, Vt res perspicua est; tum in paruulis: tum in iis qui perpetuo usu rationis carue runt, dum per susceptionem baptismi iustificantur. ergo signum manifestum est, actus illos non esse dispositiones physicas
ad gratiam. 29. Deinde, actus quibus homo adgratiam disponitur, sunt actus fidei, spei, o
536쪽
DIs p. IX. Ec T. III. 93 charitatis,& similes de quibus agetur interius atqui actus fidei non disponit physice ad ipsum habicum supernaturalem fidei, neque actus charitatis ad habitum infusum charitatis, ut suppono excommuni sententia;& ratio est, quia habitus infusus se habet instar potentiae respectu sui actus; actus autem non est dispositio physica ad suam potentiam, ut patet in actu videndi, qui non disponit physice ad ipsam faculta . tem visivam, S sic de aliis Illi ergo actu supernaturales fidei, charitatis,c, multo minus disponent physice ad ipsam gratia habitualem Sequela patet,nam gratia est habitus communis respectu actuum fidei, spei S charitatis fides vero est habitus proprius, actus fidei;spes habitus proprius, actus spei,&c Actus autem magis ex se dissponit ad habitum proprium, quam ad h
bitum communem, & praeterea maiorem
habet cum illo conneXionem, proportionem, cum sint in codem subiecto ina- mediato nempe in eadem animae potCntia, cum tamen ipsa gratia sit in essentia animae, ut sect 2 huius disput dictum est.
Cum ergo praedicti actus non disponanx physice ad habitus proprios, nul
dici potest, eos estis dispositiones physicas
537쪽
Dispuet IX Sacr. IV. natural proficisci. Ita tradunt Molina ui
Concordia disput. q. MascaregnaS tractatu de auxiliis,disput. I. part q. num. q. Curiel I. a. quaest. Is art. 8. Suare lib. 8.de gratia cap. I a Becanus tractatu de gratia cap. 3 quaest io Coninck de habitibus supernaturalibus disput. 6 dub. 7.45 alij quamplurimi, quorum sentcntiam ut omnino veram amplectimur. Itaque 3 I. Tertio nostra haec sit. Di positio Atima ad gnitiam incrificantem, non meditefective ab ipsis habitibus aliaesedas auxinio quodam acZuali , supernaturanter immisso. Probatur variis rationibus. Prima Contritio cum sit dispositio proxima ad gratia iust 1ficationis,subicctum adaptat, praeparat ad eam recipiendam,& Deum inclinat, di quodammodo determinat,Vt in tali, vel tali gradu eam producat impetrando scilicet ut in tuitu huiusce dispositionis, tantam gratiam conferat. Vnde apud P tres,& Theologos communes sunt illae loquutiones, homo gratiam recipit, quia se ad illam cum diuino auxilio disponit Vel,
ideo homini peccata remittuntur , quia conteritur. Item si quaeras,cur ex duobus hominibus gratia ius ificationis, remis. sonis peccatorum uni conferatur,non al-
538쪽
teri,tespondebitur causam esse, quia unus proxime ad illam se disposuit, non alius.
Rursus si scire cupias, cur nus homo maiorem, intensionem gratiam recipiat iniustificatione quam alius; ratio reddenda erit ex parte melioris dispositionis, Deus enim quantum est ex se, paratus est omnibus aequaliter dona sua largiri,i veniam peccatorum concederes, quae omnia ex Concit arident. perspicua sunt. Haec autem non essent vera, si contritio a gratia
habituali effective dependeret sic enim
dicendum esset, gratiam homini conferri ut conteratur, siquidem haritus a quibus operationes procedunt, propter illas dantur inde consequenter dici non posset, gratiam infundi homini quia conteritur: sicut enimno dicimus dari homini visum
quia videt,quandQquidem datur illi eo fine ut videat ita si concedamus gratiam dari homini ut coteratur, dici nequit eam
illi infundi quia conteritur quod tamen falsum esse satis ex dictis intelligitur. 32. Secunda ratio. Id quod disponit subiectum ad formam aliquam recipiendaua, non potest effective ab illa forma pendere, nisi forte in casu quo forma illa prius troduceretur extra subiectum, quam in
539쪽
DIs p. IX. ac T. V. 49 illo reciperetur quod non labet locum ingratia habituali, quae cum sit accidens, ea lena actione nitur subiret qua prodirc 1 tur, ut diximus supra nuna. II. Hinc erge' fit contritionem , quae disponit animam ad gratiana habitualem recip:endina, prnis natura quam illam recipiat,&consequenter prius natura 'quam gratia existat
non posse effective pendere ab eadem gratia : nam quatenus est dispositio ad illam , realiter assiciendo subiectum, cique inharrendo prius ea existit si autem estective ab illa dependeret, deberet posterius existere, quae duo sunt contradi
33. Neque refert quod dicunt nonnulli, Contritione esse dispositione ad remissionem peccatori tantum, non aute ad gratia habitualem, sed illius effectu: hoc enina
falsu est e constat ex Conc. Tr1d. quod sest . o. cap. . explicans quaenam sit illa iustificatio quae dispositionem ultimam conse quitur, ait no esse solam re 1sionem peccatoria, sed Tinctificationem, he renouationem interioris hominis, per Olim taria susceptionem gratia 4 donorum. Et anu cum peccatorii remissio sit intime coniuncta infusioni gratiae, di illa naturaliter con-
540쪽
498 D GRATIA DIVINA, sicquens ,si contritio non esset dispositio a gratiae infusionem neccssaria, no requi I c. retur cita ad remissionem peccatorii quia
quado forma in subiecto introducitur a bsque respectu ad dispositionem aliqua, sine
illo etiam producuntur ea quae citati forma naturali consequutione procedunt. 3 . crtia ratio Vltima dispositio adgratiam habitualem effcctive pro ccdit a gratia cxcitante M adiuuante, Ut patet ex Concit. Trid .sess. 6.cap. . Ergo non proce-
it ab ipsis habitibus gratiae. Sequela patzr,
quia si ultima dispositio non tantum procedit a gratia actuali, sed tiam ab habitu; hoc ideo est, quia liberum arbitriuiii non constituitur sussicienter in actu priuio per gratiam actualem:At hoc falsum est. Nam Vt constat ex disput. 6. eadem gratia actualis quae excitat liborum arbitrium ad actu contritionis, illud iuuat ad eiusmodi actu, cum illo cooperatur, neque opus est vlteriori principio. 3J Quarta, Vltima ratio Libcrum arbitrium instructum gratia sufficienti ad eliciedos actus supernaturales, inter QUOS Iaumeratur vltima dispositio ad gratiam sanctificantem, potest actum suspendere, etiam in eo instantiquo agit, Vt CX can.