장음표시 사용
631쪽
DI spvΥ. X. ECΥ. IV. 3. destimor Dei, charitatem perfectam esse perfectam sanctitatem. Quod etiam
asserit Auiluit. Genat tura δ grasia cap. 62.
ωsequentab Respondeo. Haec, di milia testina onia eXplicari debet . iuxta mentena Concili Trident sess. 6. cap. T. Vbi ait, unicuique dari iustitiam secundum pro priam dispositionem unde eatenus char tas est fanctitas perfecta , quatenus quo perfectior est amor Dei,qui est ultima dispositio ad iustificationem, eo perfectior infunditur homini iustitia,& sanctitata s. Posteriora si rito. Actia charitatiscizes contritionu, non es an formatas rem Iuno peccatorum. Hoc primo sequitur ex dictis;
nam na& eadem forma, qua hoino justificatur, conici filii renouationem in te nam, peccatorvi remissionem Ande
Concit Trid agens ac iustificatione in
qua docet includi renouationem illam internam, S peccatorum remissionem ditscit .s .cap.7. Vni millius esse causam for malem: sed nullius actus coia fert homini renouationem praedictam , ut ostensum cst ergo nec etiam peccatorum remissionem conferre potest.
46. Sed ulterim probatur ea assertio. Quia in macula post peccatum relicta, duo oo η
632쪽
18o DAost ATIA DIVINA, inter alia considerari debent:nempe realis gratia priuatio,& deordinatio quaedam moralis , consistens in relatione ad praete ritum peccatum, quod tandiu moraliter manere censetur, quandiu no remittitur: neutrum autem ex illis potest formaliter excludi per actum contritionis,non quide priuatio physica gratiae,ea enim immediate tollitur per infusionem realem gratia ut patet in aliis priuationibuS, qua dumtaxat per formas oppositas e subiecto expelluntur: Non etiam illa de ordinatio moralis, quia actus contritionis non est tam effiaca ad reparadam iniuriam Deo per peccatum illatam, sicut fuit peccatum ad illuoffendendum, propter infinitam dignitatem person : nde necesse est ut Deus ipse
7. Praeterea,remisio peccatorum pro mittitur habenti contritionem, ut beneficium ab illa distinctum;ergo contritio per scipsam formaliter peccata non expellit. Sequela patet. Nam sicut nemo ante mentis dixerit, Deum promittere, hominem fore diuitem, si habeat diuitias quia nimirum effectus formalis diuitiarum, est efficere hominem, qui eas possidet diuitem; neque illa sunt duo beneficia distin-
633쪽
DI pur. X. SECT. IV. . 81cta, sed unum dumtaxat Ita si actus contritionis ex natura sua , absque alia condonatione ex parte Dei, peccata formali ter remitteret, Deus habenti contritionem non promitteret remissionem pecca. torum, ut beneficium ab illa distinctum: . Perinde enim esset dicere, si habeas con tritionem, peccata tua remittentur, ac d cere , si habueris diuitias, eris diues aut si
habueris albedinem , eris albus quod
prorsus ridiculum est. Probatur ergo an'tecedens, nimirum peccatorum remissi . nem promitti homini contrito, ut beneficium ab ipsa contritione disinctum, ex variis Scripturae testimoniis Is a. s. Reue taturad Dominum scilicet perieram contritionem inmiserebitur eius, mimustus esud ignoscendum Ezech. I 8. Si impius V ri a nitentiam, ita visaei: omnium iniquiratum eius quas operatus es, non recordabor. Psal. i. Dixi, confiteboraduersum me iniustiatiam meam Domini videlicet confessione interiori pes contritionem,Vt Patres ex
plicanto En remisi i impietatem peccare
mei. Et Psalm et s. de Deo Propheta loquens iisnat inquit contritos corde,
43. Hoc ipsum confirmatur ex Com
634쪽
DIs Puri X. Ec T. IV. 83xit multum; idem esset ac si quis diceret Magdalenam fuisse diuite, quia habebat diuitias, aut quid simile. o. Deinde arguitur ex illo testimonio
I. Petri . Charitas operit multitudUmmpe
diutorum, id est tegit, leuic mittit. Respondeo Locus ille intelligi potcst, vel de peccatis propriis,vel de alienis. Si de propriis, sensus est, eum qui proxulaum diligit, dii gnum aliquo modo fieri via Deo remis siόnem peccatorum suorum accipiat. Quo sensu Scriptura interdum ait, eleemosy nam quae est charitatis opus liberare hominem a peccatis,quod intelligenduis est per modum alicuius dispositionis: Si vero accipiatur de peccatis proxumi, sensus est,
Vel charitatem occultare peccata aliorum
ne videantur vel si iam propalata sunt, ea
CXcusare, aut minuere, aut certe ea statim condonare idem enim est ex Script pCO cata tegere, ac illa remittere, Ut supra ad
I. Denique adducitur Concit Tridenti seu ci 4. cap. 4 ubi ait contritionem ali quando esse charitate pcrfectam, S ho minem Deo reconciliare. Respondeo. Contritio charitate actuali perfecta, hominem Deo reconciliat in suo genere:
635쪽
nempe ut dispositio ultima, qua posita tria
talibiliter gratia infunditu C non autem vi causa formalis, ut existimant aduers: rij. Et sane Concit eodem capite satis ostendit, contritionem non reconciliari hominem formaliter, cum dicat eam omi ni tempore necessariam fixisse ad veniam peccatorum impetrandam, hominem post.baptismum lapsum, ad remissionem peccatorum praeparare, Ut supra Xpendimus. Omitto plura alia quae eodem modo solui debent ac praecedentia.
Atua ria habitualis ita repugnet peccato ot simul esse nequeant. sa. Eetione tertia huius disputationis O probatum iuit,inter gratia infusionem 4 remissionem peccati esse connexionem naturalem, gratiam ex natura sua expellere peccatum,propter repugna tiam quam ex se cum illo habet. Iam iraerimus, an illa repugnantia talis sit, ut fieri nequeat, etiam per potentiam Dei extraordinariam, ut gratia simul sit cum pec-eato mortali; dico per potentiam eXtraordinariam, quia si de lege communi ser-
636쪽
DIs p vj. X. Ecr. V. 8sino sit, certum est gratiam non esse simul cum peccato habituali, ut superius contra Michaelem Baium aduertimus.In hac igitur dissiculi te, nonnulli existimant abse-hat repugnare gratiam esse simul cum
peccato,per quamcunque potentiam.Alij vero dicunt,id quidem repugnare natur Ilter,non tamen supernaturaliter ad eum
modum inquiunt quo calor, frigus,
eis naturaliter simul esse nequeant in eodem subiecto, secundum gradus intensos, potest tamen Deus absoluth per suam potentiam, utramque qualitatem simul, in gradu valde intenso conseruare. Et haec sententia nobis videtur probabilior Vtauic clarius explicetur,de peccato actuali&habituali agendum est. Itaque 13. Prima assertio sit. Non repugnatθα- cistum momo actuale,sgratiam habitualem, esse mulin eodem subiecto perpotentiam Dei absoluta. Probatur hac ratione. Quia qua-do homo actu peccat mortaliter, non potest gratia ab illius anima expelli, quin
Deus retrahat concursum quo illam conseruat; quandiu enim non denegat
influxum suum alicui rei impossibile est illam a quocunque agente destrui si ergo Deus velit absolute non denegare
637쪽
18 DL ORATIA DIVINA, suum concursum gratiae, quando homo peccat mortaliter, non dubium est quin id praestare possit, in eo enim nulla apparet repugnantia, saltem in ordine ad absolutam potentiam,vi sic peccatum mortale actuale erit cum gratia habituali. 4. Confirmatur primo Nam homine actu peccante, nulla apparet ratio, cur absolute gratia ab illo excludi debeat, Deus teneatur suspendere influxum erga illam siquidem peccatum actuale non c5sstit in priuatione gratiae, siue materialiter , siue formaliter conssideretur iam materialiter includit actum aliquem voluntatis', formaliter vero carentiam rectitudinis alicuius actualis debita Vnde ergo peccatum actuale tantam h bet repugnantiam cum gratia habituali , ut diuinitus simul esse non a lcanti s. Confirmatur ulterius,nam si ad effectus formales tam gratiae , quam peccari actualis attendamus, facile apparebit, O-rum positionem simultaneam nullam cO', tradictione absolutam inuoluere Etenim effectus gratiae estαonstituere hominem a Deo supernaturaliter dilectuna, effectus Vero peccati actualis, est costituere homi-
638쪽
DIs p. X. Ecr. V. 187nem creaturae dilectorem illa hominem ad Deum habitualiter conuertit,hoc Vero actu illum a Deo auertit. Haec autem similia non sunt contradictoria nam sicut non repugnat hominem dilitagi ab eo quem ipse actu non amat, aut etiam Iiem actu odio prosequitur ita non repugnat, Deum hominem alia quem diligere, a quo ipse actu non amastur, aut etiam a quo actu offenditur. Item esse habitualiter conuersum ad unum, de actu conuerti ad oppositum, non ita repugnant, Vt aliqua contradictio sequatur ex eo quod simul sint sicut enim in naturali ,-bus, graui possunt actu moverisiursum, etsi innatam habeant inclinationem admotum oppositum Et in moralibus fieri potest,ut qui habitum habet temperanti , interdum actum intemperantiae edat ita nihil vetat,eum qui habitualiter ad Deum per habitum supernaturalem conuersius est actu ab illo auerti per peccatum mortale.
6. Altera assertio. Non repurna pecω- tum habituale essesimul cum gratia, perpoten-xiam Dei absolutam Probatur ex dictis. NaPotest Deus gratiam conseruare in homine, dum actu peccat mortaliter , ergo M
639쪽
etiam transacto peccati actu. Sequela patet, nam post peccatum actuale, non remanet per se in anima nisi quaedam moralis relatio ad illud, in qua relatione essentialiter consistit peccatum habituale haec autem relatio non tantam infert auersionem a Deo,quantam peccatu actuale; hoc enim est per se volt intarium, illa vero soluper denominationem ab actuali peccato. Si ergo Deus potest gratiam conseruare, quando committitur peccatum actuale, nulla est ratio cur illana c5seruare nequeat eo c5misso, ac proinde cu culpa habituali.
37. meque placet quod aiunt nonnulli, gratiam quidem posse c0seruari post peccatum alius , non 'men cum peccato habituali quia gratia in anima permanes, sua vi, sicfficacitat pimpedit,quominus aliqua macula, seu moralis auersio ex peccato pr terito in illa remane)t H ς
inquam non placet, quia gratia in casu
quo cum actuali peccato conseruatur,non
tollit ab eo rationem peccati, culpae SE Lfensae: ista enim adeo intrinseca sunt tali actui inordinato, Drepugnanti diuinae legi, ut ab eo nullo pacto auferri queant,du- modo fiat cum libertate, sussicienti consideratione, aliisque conditionibus ad pect
640쪽
DIs p. X. IEC T. V. 3 89catu ex communi lege neces lariis, ut supponimus .Qus igitur ratio assignari potest, cur cadem gratia necessario impedire debeat maculam, minoralem auersionem, ex ipso me peccato actuali resultantem, cum ea remanere non possit, praesertim cuhaec maculan5 consistat formaliter in priauatione gratiae, ut ante dictum est Ex his sane constat,non magis imo minus repugnare gratiam simul esse cum peccato habituali,quam cum actuali Quare qui concedunt,posse diuinitus gratiam in eo conseruari qui actu peccat mortaliter, fateri debent a fortiori non repugnare illam cumacula habituali, per eandem potentiam reperiri. 8. Verum alia ratione ostendi potestn
stra haec posterior assertio. Quia si ilicet Deus id omne praestare potest per potentiam absolutam,quod non inuoluit Otradictionem, sed quod gratia habitualis simul conseruetur cum peccato habituali, non inuoluit contradictionem;ergo id absolute a Deo fiet i potest. Maior propositio in confesso est apud omnes Minor probatur Quia tota contradictio quam aduer-farij colligulo positione gratiae cum peccato habituali, cst quia ce assequeretur,