장음표시 사용
641쪽
hominem simul es eius uni, S iniustum: Deo gratum,&ipsi exosum dignit ipsius regno, Windignum quae omnia,& similia inquiunt inuoluunt repugnantiam. Sed si res accurat inspiciatur, videbimus vel illa non sequi ex praedicta positione, vel si sequuntur non esthropugnatia. Nam imis
primis quod spectat ad denominationem illam ius i, Miniusti,dicimus illam non bene colligi, ex eo quod gratia simul sit cum
peccato; quia iustitia, dicatur perfecta, o perfecte denominet iustum, debc includere remotionem omneli iniustitiae, praeterpositivam perfectionem quam secum primario adducit quare si diuinitus impediatur,quo minus effectum illum sc-cundarium communicet,& simul si cum peccato lethali,in ea hypothes homo non dicetur iustus,nisi secundum quid, cim- perfecte, simpliciter vero ratione peccati iniustus appellabitur Maxime, quia bonuex integra causa,& malum ex quolibet defectu prouenit,ut docet Dion. cap.2.de diuinis nominibus. Atque idem assirmandum est de secunda denominatione grati,&ingrati ea enim non sequeretur in eo sensu,in quo repugnantiam inuoluat;nam
ut homo Deo gratus simpliciter cense
642쪽
Dcis p. X. I EAE T. V. si itur,oportet ut in illo nihil sit, quod ipsum
Deo exosum, codibilem reddat si ergo Gaul gratia,S peccato affectus esset, si mapliciter Deo ingratus esset,gratu Vero ta- tum fecundum quid, in qua denominatione nulla est repugnantia. Denique quod spectat ad tertiam denominationem diagni, indigni dicendum est hominem per gratiam fieri dignum gloria aeterna, dignitate physica ra connaturali , sicut
enimi per Virtutes supernaturales quae gratiam consequuntur, homo disponitur caenatura rei ad Xercendas operationes proportionatas fini supernaturali, ita per ipse ingratiam fit connaturaliter,i physice proportionatus ad eundem finem conse quendum,& eo dignus. At Vero per peccatum habituale,homo moraliter, seu demeritorie fit indignus beatitudine, quia illud
consistit in quadam deordinatione morali, ratione cuius meretur ut Deus illi non conferat gloriam non repugnat aute hominem simul esse dignum physce, seu c5
naturaliter gloria, S ia moraliter, seu demeritorie indignum; ad eum modum quo filius naturalis, qui ex natura sua est proportionatus ad haereditatem paternam
caque dignus, potest sinaui ea esse mora L
643쪽
terindignus, ratione delicti ab eo patrati.
Ancharitas simul esse possit ci- peocato habi
maiorem elucidat1onem prae cedentis dissicultatis,inuestigare libet, an charitas absolutam habeat repu.gnantiam cum peccato mortali habituali, ita ut etiam per virtutem diuinam simul esse nequeant. Sunt enim nonnulli, qui ex eo probare conantur gratiam non posse esse cum peccato, quia charitas cum illos mul esse nequit. Videndum ergo an hoc ita sit & quia charitas duplex est,nimirum actualis illa quae est ultima daspositio ad iustificationem,S habitualis quς cum gratia infunditur, de utraque breuiter edisserendum est. Sit ergo 6 o. Prima atamo. Pon repugnasecundum legem extraordinariam,perfectam,ssuperna. iurat Dei dilictionem actualem esse ulla 'homine cum peccato habituali. 01 legem extraordinariam , Qua si de communi loquamur, certum est remissionem peccatorum esse connexam cum actuali il-
644쪽
o Dei amore eodem enim instanti teporis quo homo elicit eiusmodi actum, Deus
in posteriori naturae signo , ipsi infundit
gratiam habitualem, cuius beneficio peccata illius formaliter excluduntur. Vnden O immerito repreheditur Michael Baius qui docuit, saepe contingere ut homo actu Deum diligens super omnia, S contritus , in peccatis perseueret, etsi tunc gratiam habitualem accipiat De qua re superius actum est ad num 34. huius disputat. 61 Assertio igitur de lege extraordinaria intellecta, facile probatur ex iis quae iam supra diximus. Nam imprimis sect. . oste-
sum esst,actum charitatis non esse formam sanctificantem, aut peceata delentem Ex
quo sequitur posito eiusmodi actu, necessariam esse formam per quam fiat sanctificatio, S peccatoru expulito nihil aut potest Deo necessitatem inferre, Ut tale Ormam immittat, etiam posito actu charitatis: ad eum modum quo in naturalibus,potest virtute sua non immittere formam. substantialem, etiam ultima dispositione posita Deinde ibidem probatum est , re, missionem peccatorum es. beneficium
ab ipso actu dilectionis,scia contritionis dbstinctum, nihil igitur vetat Deu collato
645쪽
39 G, A I A DI PN A, actu charitatis,aliud beneficiti homini non conferre: pr sertim cu ab ipsius misericordia,& liberalitate pendeat.Denique actus,&habitus non opponuntur formaliter, tex praecedetissectione satis intelligi potest. sicut ergo non repugnat habituna temperantiar, esse simul curia actu intemperantiae ita vice versa non repugnat actualem
conuersionem ad Deum, esse simul cunaa. bituali aversione ab illo id est actum amoris quo homo Deum actu diligit, 'ad illum conuertitur, δc culpam habitualem qua ab eo habitualiter auertitur. Praeter quam quod conuersio actualis est physica, couersi,vcro habitualis est moralisci sicut autem non repugnat habitu esse cum actu opposito, ita non repugnat,conuersionem physica simulcti aversione morali reperiri. 62. Dices Quando homo peccat mortaliter, ex aversione illa actuali a Deo relinquitur in anima auersio habitualis ab eodem, ergo similiter ex actuali conuersione ad Deum, quae fit per actum charitatis, relinquitur habitualis ad ipsum con uersio,, sic ratione habitualis huius conuersionis, inter actum char1tatis, seccatum habituale repugnati formalis intercedere debet. Respondeo. Non est paria-
646쪽
tio. Nam actus nostii fissicitit ad Deu ODfendendii, Mirroganda ipsi iniuria, S consequenter ad relinquendam in anima de
formitatem, S auersionem moralem, quae
conssistit in relatione ad peccatum actuale, non retractatum, nec remissum At vero actus nostri, cum per se neque ia repara re iniuriam Deo illatam, absque acceptatione diuina, non possunt etiam per se ata ferre uersionem habitualem ex peccam actuali relictam,ac proinde nec conuersio nem oppositam inducere. 63. Dices praeterea,Deum amare diligentes s iuxta illud Ioan i . Siquis di is me,
sermonem meum seruabit, o Patermem Huget eum Deus autem non amat hominem
in peccato existentem ergo actualis in Deum amor simul cum peccato es e ne . quit. Respondent nonnulli,Deum ex lege communi amare eos a quibus diligitur, iiii autem de lege extraordinaria iuXta quam potes hominem non diligere, etsi ab illo ametur, quia homo est Dei seruus, variis titulis totum suum amorem et ita. netur impendere Verum etsi hoc sufficere posset, dico nihilominus, Deum duob' modis eum amare a quo diligitur Primo,
quia amor ipse quo homo Deum diligit,
647쪽
cst donum a Deo p collutum. ab eius
amore procedens.Sccudo, quia sicut De his -amore quodani complacentiae fertur an quemlibet actum Virtutis, a quocumque exerceatur, ita amor qui ab.homine diligitur ipsi placci,' quodammodo gratus est. Caeter in non opus est, Vt, pestando
potentiam absolutam, Deus ita amet hominem a quo diligitur Vt ipsi peccata remittat esto citcge ordinaria dissiciat. 6 . Secunda assertio. Non repugnat habj- tum charitais es e inqui cum peccato habituab, pertirtutem diuinam Haec assertio probatur tripliciter. Nam pririno, si non repugnat actum perfecta charitatis cum rabia tuali peccato permanere, Vitiana demonstratum cst, nulla ratio ossica X afferri potest, cur habitus ipse charitatis cum eo esse non possit, cum uterque sit vera S persc- sta in D cum couersio. Neque obstat quod habitus charitatis sit conuersio habitualisi,&permanens, non enim propterea formaliter repugnat auersioni habituali peccati, quia sunt in diuerso genere charitas enim est conuersio physica ad Deum, peccatum vero aversio moralis ab illo, quae
duo non auo runt contradictionem, Ut in simili antea diXimus.
648쪽
DI p. X. AC T. VI. 976s. Deinde sect ostensum est, gratiam Gaabiti te esse posse,perpotentiam absoluta, cum peccato habituali ex quo sequitura brtiori charitate abitualem cum illo par manere posse. Sequela patet.Nam gra
tura sua, hominem sanctificat, tam quoad primarium effectu iustificationis qui in renouatione possitiua animae cosistit, quam quoad sectida risi, qui in expulsione peccatorii positus est. Hoc aute no habet charitas habitualis tu quia propriti fornax iustificantis est, constituere viminem filiu Dei perpatticipacione, S conseque ter dare illims ad vitam aeterna at vero charitas hanc participatione,& ius homini non communicat; quia ipsa non est participatio naturae
diuinae,sed amoris diuini, S constituis r- maliter amante, non filiit amanti autem, Ut sic ex iure non debetur haereditas tum.
quia charitas non disponit sufficienter ad fine supernaturalem,neque ad media ad illalia finem necess tria non ad fine, quia non confert esse supernam rate, ratione cuius ille finis fiat conaturalis homini. Non Ctia ad media, quia per se no infert pro Ximas facultates ad opera omnia iustitiae neque
649쪽
virtute illas continet, etsi per modum imperantis eas moueat, ad suum finem ordinet. Tum denique, quia etsi charitas conferat pulchritudinem quandam ani-rnae, non tamen assicit ipsam substantiam animae sed voluntatem lumtaxat, quod non sussicit ad perfectam cumDeo reconciliationem obtinendam. Cum ergo ipsa gratia habitualis possit diuinitus conseruari cum peccato habituali, idem potiori
iure affirmandum est de charitate, quae taxam cum illo repugnantiam non habet. Confirmatur, quia repugnantiae qua af ferunt aduersarij, ut ostcndant gratiam,& peccatum simul esse non pose, non habet locum in charitate, maxime, si ea separ
turri gratia. sine illa in subiecto conse uetur cum peccato habituali quod sine dubio fieri potest, cti in in nostra sententia distinguantur iniec se realitero sic enim non sequetur hominem simul esse filium Dei, infitium Diaboli , beatitudine dignum,&indignum;&c. Quia esse filium Dei. gloria dignum, non sunt effectus charitatis per se, sed quatemis cym gratia habituali coniuncta est. In casti ergo in quo charitas conseruaretur absque gratia, cum peccato habituali praedictae contra-
650쪽
DIsPUT X. Ec T. VI. 'sdictiones non haberent locum Vnde ex eo capite, facilius conseruata poterit charitas cum peccato habituali, quam gratia Quamuis neque hoc posterius impossibile sit , aut vere contradictionem inuoluat, ut supra ostendimus. 66. Tandem haec assertio suadetur. Quia non repugnat habitum charitatis esse cum peccato actuali ergo neque etiacum habituali. Sequela patet, quia nulla repugnati excogitari potest, inter charitatem Sc pecsatum habituale, quae potius non habeat locum ua peccato actuali ut quod homo sit Dei amicus, di inimicus;dignus gloria, Mindignusci haec enim, f-
milia, eo magis ex peccato actuali sequuntur, quo illud maiorem habet rationem offensae , N iniuriae. S rgo fieri potest, ut charitas stinui sit cum peccato actuali, bene sequitur eam posse esse cum habituali. Itaque probatur illud antecedens,non re.. pugnare habitum charitatis esse simul cupeccato actuali, quia quando homo actu peccat, non potest ab illo expelli charitas, quin Deus subtrahat suum influxu quo iulam conseruat, ut supra dicebamus de gratia atqui nihil est in peccato actuali, quod Deum cogcre polliit , ad suspendendum