장음표시 사용
181쪽
Quis statim ad ea , pro Cujacio non respondeat, cum dixit te rem Papiam sustulisse ius accrescendi, respexisse eundem ad mnem & sententiam Ierois Papiae Z Ergo ne si regulae cuipiam generali stibsit exceptio, toties exceptionis mentio fieri dehchit, quoties regula proseretur Z o miram delatoris curiositatem l nisi sciant boni, in generali sermone pleraque & si non dicantur tacia te excipi, & si quod simplicius didium, civilem adhibendum esse interpretationis modum . Sed tractemus singula sigillatim. Quod ad primam objectionem attinete quid opus fuit in explicanda d. I. Si ex ptaribus 9. aliud dicere praeter ea, Lex Papia ut a
erasendi abrogabat, non jussu, lautionis Baeredibus scriptis, n egitimis: Cujacio scilicet, qui artem interpretandi callebat, qui
hoc unum demonstrare volebat, legem Papiam non pertinere adlegitimas haereditates . In quo demonstrando, quis si vel laciniam Rhetoricae teneat, non intelligit nihil attinere, imo multum omcere , si quae ad rem non faciunt, exprimantur. Non est igitur
quod imputetur Cujacio, quas variaverit quod legem Papiam ius accrescendi haeredibus scriptis abrogasse dixerit. Quis vero
non miretur vel audaciam, vel caecitatem Accusatoris in penultimo loco quem Protulit Z In quo non pepercit his verbis exceptiseertis cais ur praelato I o. Quid hoc, exceptis certis casbus pnonne idem atque illud observationum , pDrumque Z Quorsum
igitur haec committere. Denique quare non aeque verecundusae bonae fidei fuit Merillius in reserendo postremo loco ex recit
tionibus , ad tittae Cudueir in d. g. His ita definitis i o. ubi pera que Cujacius dixit, exceptir certis ea ur praelatoristo cohaeredi diu eoue rario PEx his porro constat non apte satis hoc modo propositam abs Merillio quaestionem esse, An L. Papia jus coniunctionis inter collegatarios sublatum fuerit e vel An post L. Papiam conjunctus fism praestrretur. Longeque aptius ita concipi, Cur post L. Papiam, de jure accrescendi Iureconsulti disputaverint. Cui sane quaestioni, statim ea congriret responsor quia plerumque
vel quod idem est quia certis cashus ius con unctionis etiam, post
182쪽
DE VARIANT. GIAcII INTERPR. Disp.vio. Is post ae legem perseveraret. Liceat igitur subridere ad illa contradictionis verba . Idem tamen tribus aBis istis ait , jus accrescendi I. Papia sublatum fuisse. Imo liceat intercedere huic electioni, Quod verius es. Falsiam eteniim est, in totum sublatum fuisse ius accrescendi L. Papia r & illa verba Ulpiani, Pos legem Papiam .,
non capientis pars ea cast. non pertinent ad casus exceptos, cxceptasque personas e spectant ad non capientes, non spectant ad capientes. Quasi vero lex Ipsa Papia exceptionem non coni,neret ut probat TLunica in V. Cod e Cad. his verbis, Et eum IeπPapia jus antiqaum quod ante eam in omnibus f Leiter vers hatur sis machinationibus G angssiis circunetadens, sotis p rentibus G Iiberis usque ad tertium gradum eriptifuerant haeredes, Dum imponere juum erubuit. & infra in In primσquoque ordine ubi pro non scriptis ussciebantur ea quae personis
jam ante te mentum moratiis resator don et, flatatu uerat, ut ea omnia manerent apud eos a quibus erant dereticta , nis euutis De Nub ratus suppositus Ge. Merillius ait, Ideo Pa Ius de conjunctis egit, quia in aliis casibus qui ad leges istas non pertinebant, jus conjunctionis remanserat. Atquin hoc recidit in id quod Cujacius docuit lcum dixit Paulum & ali Iurisconsultos post leg. Papiam de jure accrescendi disputasse, quod lex Papia certis casibus illud non abrogasset; nisi quod hoc sermone non est usus cin aliis ea tis qui ad leges isas non pertinerent cum sciret exceptionem omnem esse de regula, qui saepius Tullianum illud in Orat. pro usurpavit, Si exceptio seu ne Leeat Uc. Superest ut de Lege Re eonjuncti 89. D.de Iez. 3. quam hic tractavit Merillius, ct nos edisseramus, Τextus est. Re coniuncti ULdentur non etiam verbis, enm duobus spargi, eadem res Iegator, item verbis non etiam re, Titio G Seio fundum aequis partibus do lego: quoniamsemper partes habent legatarii. Praefertar igitur omnimodo eaeteris, qui S re ει verbis refunctus es. Quod F re tantum conjunctas st: consat non esse potiorem :s vero De hii ouidem eonjunctussi, re autem non, quaesionis est, an conjunctus potior Et magis es, ut G i e praHeratur. In ea v
m explicanda, quid non peccatur vulgo, dum verbis conjunctum volunt esse re & verbis conjunctum i quo conficto, certam definitionem occultant, verba mentemque Iureconsulti contorquent
ac destituunt. Parcant mihi manes magni Cujacii, qui subtiliter
183쪽
facit conjunetos verbis tantum , postmodum re & verbis conjunctos fingit. Si vero, inquit Merillius, Malarii me coniuncti Dembis tantum , aliis praeferuntur Bac veluti cum testator ita Iegaoerit; Titio G Maevio frendum Cornelianum do lego e GD fundum Cornelianum do Iei': Caio G Sempronio fundum Core Iianam aestuis partibus do Iego. Si Semprmium defecerit, in parte
Sempronii Caius caetenis profertur , quia aBi tantum re eoniumcti fune eum Sempronis, hic autem re conjunctus es'praeterea verbis. Ecce, dicit Caium cum Sempronio conjunctum re & vem his , quem ante dixit Verbis tantum conjunctum . Et cum efficit ex d. I. verbis tantum conjunctum caeteris potio rem esse c quo in errore suerunt ZaZius, Alciatus, marmus & alii pleriqueJ ape te i in pus at d. Dσ. Re conjuncti 89. cujus scopus ac sententia est , dc monstrare confundium , id est, re & verbis conjunctum potiorem esse verbis conjuncto. Dicat forte Merillius se non simpliciter constituere verbis conjundium potiorem esse re & verbis coniuncto, quem optime omnium sciat simpliciter eonjunctum esse ac dici: sed hoc se a rei e , verbis confunctum in specie doris Re conjuncti 89. habemdum esse pro coniuncto re & verbis , quod subfugium & ab aliis est quaesitum frustra . Enimvero, licet interdum eonlat coniunctio ni verbis haberi pro duplici, hoc tamen ua non est sempere nec nisi ubi ex mente testatoris id colligi potest, ut in specie legis Si duobus I 6. I tile. D. Ieg. 2- Proseisto ita non est in quaestione proposita a Iureeon illo, citra scripturam ullam testatoris , cuius dubia mentis sententia varias judicum conjecturas ciere possit. Cum in verbis nulla ambiguitas est , non debet admitti voluntatis quaestio, Lascin . D.de Ieg. 3. Non iisdem loris & fraenis repunt tar pariter omnes equi. Non ubicunque verbis coniunctos videas, statim sticendum , esse re & verbis conjunillos , ut jus accrestendi habeant et ali uia expungendum sit illud axioma, verbis conjunctos non haberi ius accrescendi, LI. pr. G Men. DAEufus accres. d. I. Re eo uncti protri sitis tribus conium elionis generibus alienum ab arte fuit, de tertio genere nihil dicere : quod tamen factum debent fateri, si quod de tertio illo genere , id est , de verborum conjunditone dicitur, reserant ad coniunctionem re S. verbis . Vis videre quam sit hoc non tantum stetrile ,
184쪽
DE VARIANT. CtUAUI INTERPR. Dis . . I 6srile, sed etiam dictu ridiculum Z Liquebit, si quaestionem Pauli ita re Ivasy An conjunctus re& verbis, potior sit re & verbis conjuncto, quod ridiculum est. Nam verbis conjunctum Merillius A caeteri inim hic haheant pro conjuncto re & verbis, consequens est quaestionem secundum eos ita proponi, An conjundius re & verbis, re & verbis conjuncto potior sit. Itaque quod Paulus sibi vult hoc sermone, Si vero verbis qtiidem coniunctus st: re autem non, quaesionis eson coniunctus potior se, nihil aliud est quam quaerere An coniunctus, id est , re & verbis coniunctus, potior sit verbis conjuncto. Et quia praemiserat Paulus re & verbis conjunimam omnimodo praeserri caetei is: ita hoc absolvit magis esse, ut G ipse praeferar r, id est, praeseratur verbis tantum conjuncto. Apage ers o glossema istud verbis conjunictum hic habendum pro re & verbis coniuncto cum Paulus apei te inquatur de eo qui conjundius sit Verbis, re autem non . Denique hanc nostiam expositionem tria confirmant. I. Quod Verbum coniundius , ut jam praemisimus, in jure significet re & verbis conjunctum . a. God proposita ut Volunt quaestione de Verbis conjuncto, redia ratio haec verba d
siderat quaestionis es an ipse potior t. non ista, an conjunctus potiorsit . Posuemum, Quod falsa sit sit edia res ansio in conjuncto
verbis: qui cum interpretative tantum sit re & verbis conjuninus, non potest intelligi potior esse eo qui pa Iam sit re & verbis conium eius, propter Vim ex pretarum quae tacita semper vincunt, ut expressa substitutio praevalet tacitae, & excludit ius accrescendi,
scrupulus de verborum nuda coniunctione , quae dicitur m)n parere jus accrescendi , ut nulla videatur subfuisse dubitandi ratior cogitet cme admonente Τribonianum hanc Q. Re conjuncti 89. transtulisse ab haereditatibus ad legata, ut docet inscriptio & collatio ae legis, Triplici modo Iga. de Derb. I. ut omnino speciem fingere debeamus hoc modo. Testator , id est , pater filios in stutuit ita. Primus & Secundus haeredes sunto : Secundus & Τertius haeredes sunto ex aequis partibus.Quartus haeres esto.Quaeritur de parte secundi, quia deficit, cui aecrescat Θ Ρau Ius demonstratssili Primo accrescere Thesm ac regulam sive definitionem praemiserat , Praeferri omnimodo caeteris, qui G re G Derbis conjunctas est. Hanc commonstrat δ iu hypothes veram esse . Movebat quod
185쪽
quod omnes pariter re conjuncti viderentur, quia de haereditate agitur. Planum hoc erat, rtum non posse praeferri caeteris. si re tantum conjunctusID, inquit Paulus, consat non siser potiorem. At saltem dubium erat, an cum caeteris admittendus esset, quia pariter cum iis re conjunctus esset. Sed ratiis facit, ut conjunctus, id est, Primus qui Secundo confunctus erat re & Vc his, illi Quarto praeseratur. Quid vero de Τartio dicetur, quem verbis tantum conjunctum Paulus dicit, quia partem a parte s
cundi divisam accepit y Qiraestionis est An & conjunctus, id est , ille idem Primus potior sit eo , Paulus ait Et magis est ut G ipse
praseratur. Dubitatio erat quia Verborum nuda coniunctio in haereditatibus testamentariis non sit sine effectu. Ratio vero decidendi est in potiore jure duplicis coniunctionis. Caeterum ne movearis quod coniunctiones explicuerit Pa Ius vel Tribonianus in exemplis legatorum, speciem vero posue rit in haereditate testamentaria et non est novum non dicam Tri-honianum , sed & ipses etiam auctores consimilia varia permisc re, & sub titulis legatorum, de haereditatibus addere nonnihil
De interpretatione Megara I. D. de condie. ει demons. An in ea, verbum deo ri, transinitti significet, vel cedit ΓΕxtus legis habet. Legat ub eonditione resim non fatim, sed etim conditio extuerit, deberi incipiant ; ideoque int
rim diaetari non potuerunt. Brius figis sententia qvia multiplices effectus habet, variis etiam specichus inservire poteste ut contingit in similibus repulis, quae cum generales snt, ad Plures hypotheses reseruntur. Non mirum igitur si praestantissimus Anteces rum magister fae L4r. usus sit ad diversa comprobanda. ustis ea est in I. 3. D.de regis. Catonian. ut ex ea probaret ad haeredem non transinitti legatum conditionale . Eadem I. vir doctissimus usus est in enarratione Iegis Quae Iegata I 8. D. δενσ.jur. cuius loci non meminit accusator ut ex ea Obiter comprobaret, patri per filium legatum conditionale statim non acquiri. Ea in silper usus est ad Lunis. in S.Sin autem 7. Cod. de cad. IOII. Legatorius, inquit, moriens pem
186쪽
iacius, Graeci, inquit, qui ZI interpretantur μιε meo δεε Θαt, ita videntur Demum tuum accepisse , ut interim tra mitti non pos ne Deara conviviona a in haeredem. Verum melius est, ut Uerbum deIegari, occipiamus proprie, uiscilicet conditionalia Ieg ra , dum pendet conditio, non possint cedi. Dico , nullam hic variationem esse, cum ex duabus interpretationibus melior aestimatur: Hiriationem tunc tantum esse , s antea Cujacius dixisset, melius esse, si verbum delegari, pro transmitti, accipiendum. Merillius autem, quia data opera facit interpretationem
illius versiculi Ideoque interim deIegari non potuerunt , quid praestet videamus i Et hoc, inquit, mastis probarem: scilicet verbum delegari accipi proprie, pro cedi, & mandari: tum quia verbum delegari proprius firmitur, tum quia major fir est dubitatio. Quibus enim sub conditione legatum est, hi in
possessionem mittuntur legatorum servandorum causa , Item legatum quamvis conditionale, in stipulationem Aquilianam deduci potest , item novari potest. Sed c ita sibi satisfacit Merillius ideo non fit missio in possessionem quasi debeatur, & tale quale est in stipulationem deducitur: at cum alii legatum conditionale delegatur , quasi jam debitum delegatur, Li I. D.de novat. Placet electri: displicet ratio, Quis enim Merillio renunciavit legatum conditionale cum delegatur, quasi iam debitum delegari Non hoc docet LII. D. de novat. De gare, inquit , es Dic ua alium reum dure creditori. quasi vero, & non reus ille dicatur qui sub conditione debet y I. . D. de duob. reis consit. Quas & qui nihil debet, non possit delegari Z L9. I.Siquis 1. D.de condict.ca a d ta . Ego vero censeo, id quod si1b conditione debetur posse v
lenti creditori delegari. Finse, debeo Τitio centum, & quidem ire: Seius mihi centum debet, verum seb conditioner volentiitio delegavi Serum, Sejus stipulanti Τitio centum promisit,
di quidem animo novandi. Sane delegatio valet, licet non statim novatio fiat, sed tunc cum conditio existet, Lquoties I 4. I. I. D. de novat. At stipuIatio pura est i ita quidem ex verborum figura , sed ad conditionem redigetur, ut plerumque fideicommis sum purum ad conditionem redigitur, L4 D.de bonis Iibertorum.
Ex delegatione mea potest is qui mihi pure debet, creditori meoi
187쪽
siib conditione promittere , Lpecuniam 36. D. de reb. cred. quare igitur qui debet sub conditione , ex delegatione mea idem non faciet y At f ,rte aliud in legatis conditionalibus i Non aliud sere. Nam & legata conditionalia in stipulatum deducta novanturaeque , id est, non statim , sed cum conditio extverit, L Si MAehum 8. I. I. D.de novat. .id igitur est quod Ulpianus in o. I. D. de condit. G demosi. ait, deis ari non potuerunt. Accursius; Non potuerunt, inquit, ut satim de gutio ae per eam novatio sortiretur emectum. Optime itaque in I. I. advertendum est his verbis iueogari non potuerunt, inesse facti speciem de debit re Maevii, cui cum testamento Seji varia sith conditione legata relicta essent, isque haeredem Seii Maevio creditori mo delegasset,
haeres autem stipulanti Maevio novandi animo ouantitates Omnes quae teratis continebantur daturum se promisisset, mortuo legatario pender te conditione legatorum, quaesitum est,an haeres tenereturῖ Rebnsum est non teneri. Dubitationem faciebat, quod jure novationis ex nova stipulatione deberi videbantur qDae ex Veteri causa , id est , ex testamento olim debita erant, L. G Iius τ6. ' de De. a. At ratio decidendi est, quod conditio legat rum inesse intelligitur illi stipulationi, rLSi sicliam 9. I. I. D. de
noDat. proindeque mortuo ante conditionem existentem legatario , quae ab haerede promissa sunt, non debentur, quia non P tuerunt delegari cum essestia, ut delegatio Pro pura haberetur. An vero idem est, si Τitius creditor debitorem suum qui stiti conditione ei debebat, Primo creditori suo delegavit, idemque ante quam existeret conditio , decesIerit; mox vero conditio c. titerit Z Dico sere idem . Idem enim est, ut non nisi eXistente conditione perficiatur novatio & delegatio, LQui decem 72. S. I. D.desolat. At non idem, ut extinguatur nova stipulatio morte Titii, quia perinde apud eius haeredem sipulationis conditio existere potest, . Datio a 4.D e MDae. Ergo utroque casia existente com ditione , vivo legatario vel creditore, qui deIerationem secerit, expeditum est Movationem ac delegationem perfici. & verum est legata ac fideicommissa conditionalia hoc sensu delenari pinerne si hoc negemus omnium utilitates im rediamus . In summa, inutilis est delegatio legatorum , morien te legatario, pendente
conditione, quia mors legatarii contingens ante condicionem exi- flentem, legatum extinguit , I. I. D.dae conita dem. Non morien
188쪽
DE VAxIANT. CuJACII INTERPR. Dise.ηa. I 69 te, non est inutilis: quia dominium ei acquiritur,& delegatio comvalescit, ut dicitur convalescere pignus rei alienae dominio postea debitori quaesito , I. I. D. de Pignorib.
An patronus possit remittere debitam portionem in bonis liberti P Aulus in LPatronus 6o. D. admium Trebeia. ait, PatronuTex debita portione haeres institutus,sextam partem restituere' rogatus, restituit: non transeunt ex Trebeuiano actioner, qu
niam non fuit debitum qiaod restituit. Et ideos per erroremfeei
Quaestio est, an post mortem liberti testati patronus debutam sibi portionem remittere possit Z Nullus ne Merillius quidem
dubitat, quin si)lutam repetere non possit e cautam vero, an sobvere teneatur , hoc unum quaeritur. Finge patronum a liberto institutum ex semisse quae pars ei iuribus debetur, qua non rei, , honorum possessionem patronus habet contra tabulas liberti rogatum unciam restituere , eam unciam stipulanti fideicommisistrio post mortem liberti promisisse. An tenetur ex ea stipulati ne; an non tenetur, ita ut cautionem ejusmodi condicere possit pCujacius putat non teneri in expost. No euae i. de haeredib. Essau. debetur, inquit, haec portio reverentiae patroni: idcirco non est arctandus ut eam invitus omittat, etiamsi promiserit. Merillius hanc sententiam amplectitur. Η , inquit, expressum est, I. Si patronus sto. D. de donat. Et ut videatur de sito aliquid conserre respondet ad I. 46. D.a L. Gisiae quae ait. Omquod per Fastidiam retinere poterat, Sosintatem tesatoris semtusspopondies daturum , cogendus essGere. Respondet Iegem
Falcidiam respicere tantum privatam utilitatem haeredis:at reverentiam patronalem spectare ad ius publicum, quod privata cautione remitti non potest. Mihi contra videtur. Et ut Merillianam potissimum insecter rationem, dico. Haeres si caverit se non usurum Fa Icidia ex sua promissione tenetur, ae D. ad L Fa id. At in I. Falcidia non tantum iuris publici ratio versatur aeque ac
in Edidio Praetoris, & in L. Papia c ius publicum Versatur in omnibus legibus, imo longe latius patet, LQuod bonis II. S. I. D.ady LFalciae
189쪽
I o os Ius An REL IusLFam. . ubi Papinianus. Frater, inquit, eum haeredem sororem scriberet, afum ab ea, eui donatum volebat, Itipulari curavis, ne Fatilia uteretur , G ut certam pecuniams contrajecisset , praestaret. Prieatorum cautione Iegibus non esse refragandum. Ex hoc textu, apparet ius publicum verstri in l. Falcidia. At post mortem testatoris ubi jus delatum est haeredi quemadmodum iam non publici juris ratio habetur, sed privati r ita post mortem licberti ubi semis patrono debetur, iam legis Papiae publica ratio cessat, & privata ratio ipsius patroni agitur de qua , ut de re alia quacunque sita statuere potest, cum unicuique liceat sui iuris per- recutionem, aut Pm suturae pereeptionis deteriorem constitu re, I. Pactum 46. D. depaLBr. Ergo ne patronus invitus suscipiet legis beneficium t & quod ei lex, tua causa dat, non licebit ei, eo non utit Haeredi,qui conssilio Falcidiam non detraxit,non datur indebiti condistio, LError 9. Coiad L Falc. Idem est in patrono, qui sciens prudens ex parte sita aliquid restituit, dies. I. . D. ad Sciam Trebeia. non autem hoc , alia ratione quam illa generali, quod liceat unicuique de suo commodo detrahere. Nullius Iegis in fraudem fit, si quod acquiri potest omittitur, quanto magis ubi acquisitum est , quidni liceat erogare, donare, perdere , pro e relicto habere t Dicat Cujacius, dicat & Merillius, quod a sciente itutum sit, se concedere id non posse repeti: non esse idem in i cautione. Sed audiant Maeeianum . Fideicommissum, inquit, in
sipulatione deductum tamets non debitum fuisset, quia tamen asciente ei expondae causa promissum estex, Metur, Isa. D. de
condict. indu Rursus dicat Merillius, haec in haerede, ut quartam suam quam ex l. Falcidia habet aut quartae partem, per fideicommissum relictam stipulanti fideicommissario promittat e non vero in patrono admittendum. Rursus audiat Iurisconsill
vim in I.4o. I. I. D.de iure ei. Patronus I tacite in dem suam recisae, ut ex portionesua praeset, cessare raudem dicitur, quia uo Iargitur . Ex hoc Ioco efficio, & probo quod praemisi ; In lla e Falaidia latius patere liuis publici rationem, quam in lege
Papia. Non potest enim haeres in tantum obsequiosus esse testatori r ut in fraudem legis Falcidiae teneatur ei morem gerere j henti non retinere Falcidiam . pri torum cautione Hibus non esse refragandum consitit. At vero patronus vivo testatore fidem
suam adstringere potest de praestaudo fideicsuun , nec intelIN
190쪽
DE VARIANT. COIACII INTERPR. Disp. i. I Igitur contra legem facere, quia de ma largitur. Ergo non magis; imo minus publica ratio est in patrono, quam in haerede. Et sane, in portione reverentiae patronali debita , iuris publici ratio quae est, selos spectat patronos: in I. Falcidia, testatorum atque haerc- dum omnium causa versatur. Patronus quisque potest inter vivos ius suum remittere, I. 3. Coaede bonis Liberi. ut Iiberti a stire patronatus Itherentur,inquit Iustinianust inuem locum cum versaret aliquando magnus magister, haec dicebat Remitto jus patronatus) oratio es privati hominis propria. IV. 8. Oh rv.e PD 3α . quod incipit a formidolosa hac increpatione, Accepissim'
os nescio quos imitatores qui scribendi striar, quam discendi rei
ritate praecipiti misere Buountur , Ge. quam objurgationem stio, nonnullos a scribendo deterruisse Decessbres nostros, qui tamen hodiernis multis scriptoribus meliores erant. 9 Si ius patronatus remittere patronus potest, dubio procul semimm ei debitum , aut stmissis partem donare poterit interveniente stipulati ne, qua confirmandae liberalitatis suae causa ad dandum se adstringat: nec enim minus consulto dare intelligitur, qui stipulam ii promittit, quam qui accipienti tradit. Porro cujus per err rem dati repetitio est, ejus consulto dati repetitio non est, quia
donatio est, L Cuius s3. D. de reg. iur. Sed & adversiis Culacium idoneum nisi fallor argumentum desumi potest ex LSi quando 3 r. I. IIIude iam I. Coi de in . testiment. ubi nec filius quidem testatoris admittitur, s post mortem eius cum haeredibus extraneis pactum fecerit, quo patris judicium agnosceret, non admittitur, inquam, ad quaerelam inoisiciosi testamenti: Non est patroni persena favorabilior persbna filii. Ergo si post mortem liberti sti
putatione se patronus adstrinxerit, contra pactionem mam venire non poterit. Non est melior causa patronorum, quam filiorum,
nis sicubi patronis iure singulari prospectum est, ut l.AElia Sentia, ct Edidiis Fabiano, & Calvisiano.
Non moveor LSi patronus ao. D.de donat. in qua Marcellus,
Si patronus, inquit, ex debita parte haerer insiturus, ει Iiberius fisi ejus eommisit ut quid daret, G hoe sipulanti fideicommissurio promi it, non erit cogendus mere, ne pars ex Iegibus Der eundiae patronesi debita minuatur. Dico enim hane legem intelligendam esse de patrono, qui non post mortem liberti, sed vivo
atque exorante eo , ut caveret con fidei commissario de praestan-Υ a. clo