장음표시 사용
131쪽
Solono lianc traditionum ab 0gyptiacis sacerdotibus accepisse narrat sed tantum abest, ut Grauci aliquid corti do insula ultra fretum Gaditanum sita acceperint, ut ea omnia quae apud Diodorum et seudo-Aristotulem do hac re leguntur, cum priscis de insulis beatorum equo Saturnia astato fabulis mirum in modum confusa ac tamquam in unum conflata sint. ita hanc traditionem a Graecis ad Romanos transisse, atque sic etiam Clemento rei notitiam accepisse Lipsius censuit equidem illis quae vir doctissimus exposuit addo, plures, vel plurimos mundos docuisse philosophos Atomistas os ollori l. l. I, 607 d. IL), Epicureos of Zelleri l. l. III, 1, 378 sq.), etiam lutarchum de desectu oracc. c. 24 sq.), unum mundum imprimis Stoicos o Zelleri l. l. III, 1, 15 sq.) repeto autem praeter Essaeos, quos ipsius memoravit, 4 Esr. VI, 2 arab. se Und ais am ritte Tago die Gowussor ver- Sammeit Waren, da gobois Dii Deus), das di Erde gothetit ordo in Thelle, und dii bowalirius diu and 0rn sociis sicli mein die sociis Arion ontrochenum Lande , das da dolite epflangi, esu et undiseackert orden. lat. se et tertia die impurasti aquis congregari in septima parte terrae, ex Vero partes siccasti et conservasti, ut ex his sint l. existant coram te ministrantia i coram te aratain, seminata a deo et t. adeo set culta, aeth: et iterum tertia die imperasti aquas congregari in septima parte terrae; Se vero
partes terrae relinquebantur siccas, ut in iis araron et seminarent et viverent coram te. VII, 26 arab. hun dio Erde, etche nichi geSehen a ZuVor, Wir erscheinen , lat. se ostend tu quae nunc subducitur terra , Reth. se et apparebit terra quae nunc absconditur. cita fero etiam Clemens qui dicitur trans oceanum, qui terrae cognitae orbem circumfluit c. 33 p. 7, 1. 2ὶ, alios mundos statuit cf. c. 28 p. 33, 2). Irenaeus quidem ad . haer. I, 28, 2: quid autem
possumus Xponere de Oceani accessu et recessu, quum Constet esse certam
causam quiduo de his qua ultra eum sunt enuntiare qualia sint se Alexandrinis autem theologis, Clementi et Origeni, quamvis philosophos potius Graecos quam vulgarem sententiam de terrae superficie secutis Clemontis locus valde placuit. p. 25, 3. ἀνεμων στα οἱ. s. Job. XXVIII, 25. LXX. ἀνεμων σταθμόν. XXIII. p. 28 8 - 29, 2. tb v tψυχῶμεν - προσδοκατε. iam nonnulli dubitabant de Christo mox reversuro tales autem dubitationes Domitian potius temporibus conveniunt quam Neronis, quo iam mortuo Joannes apostolus in Apocalypsi anno 6 ineunte Christum mox reversurum certissime praedixit. Barnabae epistula, quam paulo post hanc conscriptam esse censeo, iam accuratius Antichristi statim post eversos tres imperatores revorsuri et Christi
eum secuturi tempora definivit IV. p. 8, 13 - 25. V. p. 50 8 sq.), diem iudicii proxime exspectandum praedicavit XXI p. 62 8 10). Clemens qui dicitur Christi reditum subitum tantum modo docuit ceterum templum Dei ab Habacuc nominatum christianam ecclesiam intellexit, L Barnabae epi. IV. p. 10, 24. I. p. 18, 28 sq. XVI p. 4, 2 q. 1 Cor. III, 16 sq. 2 Cor. VI, 16. Hebr. III, 6. XXV. p. 30, 8 - 29, 2 fita Jωμεν το παράδοEον - ἐληλυΘέναt phoenicis fabula Clemens qui dicitur usus os ad demonstrandam resurrectionem. praeivit Mosis Assumptio infra denda de avis illius symbolo dissoruit Ric Lepsius Die Chronologi de Aegypter pari. I. Berol. 1849 p. 180 sq.): phoenicis nomen quido ad hoenices vicinos aut ad palmam cs Job. XXIX, 18 LXX cod. l. εἶπον 'maκέα μου γηράσε ωσπερ στέλεχος οἱ-νὶκος, πολυν δε χρόνον βtώσω respicere, sed apud Aegyptios animam iam purgatam post migrationem et annorum certum spatium significare. Ora-Ρodon I, 34 ψυχην δε ενταυ Θα πολυν χρόνον διατρέβουσαν βουλόμενοtγράψαz, οέVrΗ τ ορνεον Ζωγραφου6tν. 35. καὶ τον χρονέως δε ἀποεένης ἐπὶδ οὐντα δηλουντες, ἄλrν οἱνzΜα το ορνεο Ζωγραφου6zV. II, T. ἀποκατάστασεν δε πολυχρόνιον βουλόμενο σημηναὶ, οένεΗ τοοργεον Ζωογραφοῖ6aV. Das de storbende honix iodor in das iguruckkeliri, eis au die alte gyptis clio Vorstelliin hin, das dio ollaus inem Et servorgegangen sui Das aber de Voget aus dem Orient, Arabion de Indion Ommi, vo w dio Sonne tu glich heroussielgi, unddas e sicli in das Helliginum dor Sonno in Heliopolis eglobi, bow0ist deuilich, das mari sicli diu Periodo in eliger Verbindvn mi dor Sonne
132쪽
solbs dachto. - Von de Priosior et Holiopolis ar lino Zwuila die gango Einkleidian de Ergultiun ausgegangen Si halten in threm Sonnen-tompol in besondere Helligitium dos honix. do hoc phoonice primus inter Graecos sesiodus fragm. L apud Plutarchum de orac defectu T. II. p. 41 C, Ausonium Id. XVIII, Plinium
Romanis Ovidius Metamorph. XV, 9 sq. haec de phoenice cecinit:
Una est, quae reparet seque ipsa reseminet ales, Assyrii phoenica vocant non fruge nec herbis, sol turis lacrimis et suco vivit amomi.39M hau sibi quinque sua complevit secula vitae, ilicis in ramis tremulaeve cacumine palmae unguibus et duro nidum sibi construit ore. quo simul a casias et nardi lenis aristas quassaque cum fulva substravit cinnama myrrha, 400 , se superimponit finitque in odoribus aevum. inde serunt, totidem qui vivere debeat annos, corpore de patrio parvum phoenica renasci. cum dedit huic aetas viros onerique ferendo est, pondoribus nidi ramos levat arboris altae 40, fertque pius cunasque suas patriumque sepulchrum perque leves auras Imperionis urbe potitus ante fores sacras Hyperionis aede reponit. otiam Amor. II, 6, 4: viva phoenix, unica semper aris. tamquam arabicam avem phoenicem descripsit omponius Mela de situ orbis III 8 80: de volucribus praecipuo reserenda phoenix, Semper unica. non senim coitu concipitur artuve onoratur, sed ubi quingentorum annorum aeVo perpetua durmit, super exaggeratam variis odoribus struem sibi ipsa incubat solviturque deinde utroscentium membrorum tabe concrescens ipsa se concipit atque ex se rursus enascitur quum adolevit, ossa
pristini corporis inclusa myrrha Aegyptum exportat atque in urbe quam Solis appellant fragrantibus archio vulg nardo bustis inferens memorando
Seneca epi mor V, 1 epi. 42ὶ nam illo alter fortasse tamquam phoenix
semel anno quingentesimo nascitur.
Plinius Hist nat. X, 2: Α0thiopes atque Indi discolores maxime et inenarrabile ferunt aves, et ante omnes nobilem Arabia phoenicem, haud
133쪽
scio an fabulose, unum in toto orbo nec visum magnopere aquilae narratur magnitudine, auri fulgore circa colla, cetero purpureus, Caereseam OSeis caudam pennis distinguentibus, cristis fauces, caputque pluma apice hone- Stante primus atque diligentissimus togatorum de se prodidit Manilius senator illo maximis nobilis doctrinis doctor nullo nominem exstitisse qui viderit vescentem, sacrum in Arabia Soli esse, vivere annis DIX, senescentem casiae thurisque surculis construero nidum, replere odoribus et superemori. ex ossibus deindo et medullis eius nasci primo ceu vermiculum, indoiseri pullum principioque iusta sunera priori seddor et totum deferro nidum prope anchaiam in Solis urbem, et in ara ibi doponore cum huius alitis vita magni conversionem anni fieri prodidit idem Manilius torum quo significatione tempestatum et siderum easdem reverti hoc autem circa meridiem incipere, quo die signum arietis Sol intrauserit o misso eius conversionis annum prodente B, P. Licinio, Cn. Cornelio consulibus a. u. 657, ante Chr. n. T ducentesimum quintum decimum, Cornelius Valerianus phoenicem ovolavisse in Aegyptum tradidit Q. Plautio, ex Papinio coss. a. u. 789, p. Chr. 36ὶ allatus est et urbem Claudii principis consura anno urbis DCCC post Chr. 47 ut in comitio propositus, quod actis tostatum est, sed quom falsum osso nemo dubitaret. addo etiam Taciti Ann. VI, 28: Paullo Fabio, L. Vitellio coss. a. u. 786, . Chr. 34 post longum a seculorum ambitum avis phoenix in Aegyptum
venit praebuitque materiam doctissimis indigenarum et Graecorum multa Super eo miraculo disserendi do quibus congruunt, et plura ambigua, Sed cognitu non absurda promero libet sacrum Soli id animal si ore ac distinctu pinnarum a ceteris avibus diversum, consentiunt, qui formam eius definisere. de numero annorum varia traduntur maXimo vulgatum quingentorum spatium. sunt qui adseverent, millo quadringentos sexaginta unum interlici priore8que alites Sesostrido primum, post Amasido dominantibus, dein Ptolemaeo, qui ex Macedonibus tertius regnavit, in civitatem, cui Heliopolis nomen advolavisse, multo ceterarum Volucrum comitatu, novam faciem mirantium sed antiquitas quidem obscura inter tolemaeum ac Tiberium minus ducenti quinquaginta anni fuerunt unde nonnulli falsum hunc hoenicem, neque Arabum e terris credidere, nihilque usurpavisse ex his quae Vetus memoria firmavit confecto quippe annorum numero, ubi mors propinquet, uis in terris struero nidum eique vim genitalem adfundere, ex qua laetum oriri,
et primam adulto curam sepeliendi patris, neque id temere, sed sublatomyrrhae pondere tentatoque per longum iter, ubi par oneri, par meatui sit, subire patrium corpus inque Solis aram perferre atque adolere haec incerta o fabulosis aucta. 0terum adspici aliquando in Aegypto eam volucrem non ambigitur. haec omnia docent, etiam ad christianos Romanos phoonicis fabulosi notitiam pervenire potuisse. Ovidium et Plinium in describendo phoenico sequitur Clemens Romanus Clementem autem in hoc resurrectionis suturae symbolo ' plurimi secuti sunt scriptores christiani, cf. F. iperi librum: Mythologi de christi. uns vo de ultesten Zei bis ins 16. Jahrhunderi, Vol. I. Vimar. 1846 p. 446 sq. de hoenice in universum . . . Hen-- Gunderius Z0itschr. s. luthor Thoologio 1864. p. 453 o Tacito, quia. 3 p. Chr. phoenicem in Aegypto apparuisse tradidit, Christi se mortuis
resuscitati obscuram imaginem assequi studuit iam mutatam osse totam fabulae sormam, quippe quae mortuum phoenicem quodam modo renatum esse statuerit: In dieserisque Form is dio duo se Auferstoliun dortiolaro in des Mythus und os drnu oli nichi u 0wag sein, an inen Zusammenlianimi de Obo iam ius Zoit aut in pas Jahro vorwaris komm os hie nichi an orsolgion Aularsioliun Christi u donlion, indem das Ort On 0 αναστασις εκ νεκρῶν aucti nach Aegypto dran undsicli dor mi do alton mythologischon oblidon vermis olito. sed iam Ovidius docuit, corpor do patrio parvum phoenica renaSei. quidem moneo, iam a. 44 . Chr. Assumptionem Mosis huius exitum ad phoenicis instar
134쪽
riola sonii commentationis de phoenicis fabula apud Graecos, Romanos ot populos Orientales partic. I. II. Halaiae 1825 1827, etiam M. hiemanni Handbuch de gos ammten raptischon Alterthumskundo vol. III. Lips 18583 p. 9 sq. Vol. IV. p. 226 q. de phoenicis fama primorum imperatorum Romanorum temporibus saepius sparsa Lehmanni librum Claudius undisoino Zoit Gotha 1858. I. . 280. . XXIX. p. 33, 12-34, 8 δ ἐκλογης μέρος ἐποίησεν ἐαυτω - et serων. uterque Dei populus, vetus et novus, describitur, cf. quae hae de ro iam disserui Zoitschr fur iss Theologi 1858 p. 85ὶ primi electi sunt udasii cs Rom. IX, 11. XI, T. 28 in tum gentiles electi sunt of 1 Thoss. I, in illi tamquam λαος Θεο opponuntur gentibus cf. Deut XXXII, 43 LXX: ευ- φράνθητε ε ν' μετὰ του λαοῖ υτου Rom. XV, 10). Tob. XIV, 17 Hatευλογήσου6 πάντα τὰ θνη κυρtον καὶ ὁ λαος αυτου Ξομολογήσεταε τω Θεω, και ψώσε κύρtος το λαον αυτου. Sap. X, 1b αυτ sapientia)λαον ο6rον καὶ πέρμα ἄμεμπτον ερουσατο ε θνους λεβόντων VIII, 14i. hos, qui e gentilibus crediderunt, Clemens non E ἐθνῶν λαόν Act XV, 24), sed Θνος cf. atth. XXI, 3 ἐκ μέσου ἐθνῶν assumptos dixit itaque Clemens veterem Dei populum non iam negavit, sed novum additum per Christum, τους ἐκλελεγμένους πο ου Θεου et I σου lστου του κυρέου GV c. 0 p. 4 4 6, cf. c. 58 p. 62, 5. 6 docuit, L Barnabae epi. III. p. 8, 3. 4. V. p. 12, 32 sq. XIII. p. 44, 22. . 46, 2 sq. XVI p. 2, 13. 14. Horm Past Vis III, 5 p. 19, 14. XXX. p. 35 7 τοι πατρώ6zν μῶν τοl δtκαέοtς, cf. quae ad . p. 8, 1 notata sunt. XXXI. p. 35 14. 15. δεκαιοσυνην κα ἀλορεα δtὰ πίστεως ποὶησας. iustitia additur veritas. f. Num IX, 33 τι ἀλήθειαν ἐποι=ησας. Jes XXVI, 10 ἀληΘεlαν ου ' rot so Vat. ποιήσεih. Tob. III, 6 ποὶησα ἐνώπtοναυτου ἀλήΘειαν cf. , 3. III, in saepissim ita epistulae t v. Joann. III, 21 al.). Clementem, qui Paulum Gal. II 6 sq. et Hebr. XI, 8 sq. 17 Sequitur, etiam Jacobi pistulam II, 21 - 23), qua operibus Abraamum iustificatum 880 docuit, secutum esse, ipsi l. l. p. 62 non concessi Zetis chr. fur iss. liuologi 1858. IV. p. 72 Sq.).D. 5, 16. σαὰκ - Θυσέα. Isaacum libenter sacrificio se praebuissostiam Josephus ADt. I, 13, 4 retulit. p. 35 19 δωδεκάσκηπτρον. f. o. 55 p. 58, 12 δωδεΜάφυλον. eodem
Sensu quo mi Ru etiam σκῆπτρον dici apud LXX. 1 Regg. Sam. IX, 21. 3 l Regg. VIII, 16. XI, 13. 1, apud Symmachum s. LXXIII, 3 in Testam.
XII. atriarch Dan. 1, Naphth. 5, Jacobsonius monuit. XXXII. p. 35, 23. 24. ἐξ υτου foeto Yησους το κατὰ, Hre recte mihi monuisso videor, sesum hic non regiae Judase, sed aserdotali Levi tribui accensseri apostol. Vnte p. 64. not. l. p. 103). ceterum minime negaVi, Jesum secundum Clementum tiam e Davidis stirpe natum esse utramque stirpem Lucas quoque in usu generatione coniunxit I, 27 33. III, 23;I, 36). Clemens auto sacerdotal potius quam regium Jesu genus aestumaVit. itaque Vituperandus non eram a Lipsio l. l. p. 150. not. 2 et Jacobsonio ad h. l. αυτου kkerus l. l. p. 12 perperam ad piam retulit. - huius capitis initium t o. 40 sq. Gundorto Zoitschr fur Iuther Theologie 1853. IV, bl sq. scriptorem o Judasis ortum redolor videntur sed haec sententia nullo fundamento nititur es ipsium . . p. 150. XXXIII. p. 37, 7 8 ανθρωπον - εὐασεν. s. quae hae de re monui apostol. V liter . 66. not. 22 i. p. 37, 15 16. καὶ αυτος ουν ὁ Μύρεος εργοt εαυτον κοσμήσας ἐχ V erraSSe me, praeeunt Ritscholio atthathol. iroh p. 289 d. I.), haec ad Jesum, non ad Deum referentem, iam concessi ipsi l. l. p. 8 not. 2. XXXVII. p. 41 10 11 τους στρατευομένους τοὶς γουμένοις μ . s. quae ad c p. 9 8 notata sunt hoc loco additum Voc. ημῶ Lipsi l. l. 9 ob probare videtur, scriptorem ex Romanorum numero fuisse hane eriptoris originem non nego, quamvis Omnes fere gentes Romanorum imperio subditos fuisso Barnaba opi. XVI. p. 53 14 memoret equidem quaesi Verim, num Flavius Clemens, ipsius imperatoris cognatus, etiam vir consularis, ita se ipsum e τῶν γουμένω numero Xclusisset.
135쪽
XL p. 44, 8-11 ο ουν τοὶς προστεταγμένοrς Μαιροῖς ποZουντες τας προσφορα αυτῶ ευπρόσδεκτο τε καὶ μακάριοι τοις γα νομίμοις του δεσπότου ἀκολουθουντες υ διαμαρτάνου6tν. hac in re Pauli assectae Romani iam discessorunt ab ipsorum antiquissima Consuetudine του Ηρἱνξεμπασανχμέραν του μV φρονεῖν την Ἱμεραμ Rom. XVI, 5. 6ὶ, etiam ab ipsius apostoli seniuntia, qui Christianos noluit Ἱμέρας παρατηρεiσθαι και μηνας
Τίαι αἱρους αἱ νεαυτου Gal. IV, 10, s librum moum de Paschastruit der alton ircho Hal. 1860 p. 16 sq.) veteris civitiis et disciplina leges iam in Christianorum coetum transferebantur. Ceterum ipse Paulus talem translationem quodam modo concossit in opi ad Rom. XIV, . . p. 41, 11 15 τω γαρ ἀρχἱερε ἴδια λειτουργέα δεδομέναι εἰσίν, Μαιτοlς ἱερευσε ῖδtος ὁ τόπος προστέτακταz, και Λευἱταt italat etακονέαιεπέκεενταt' ὁ λα ο ανΘρωπος τοtς λαλοrς προστάγμασt δέδεταt bene Lipsius l. l. p. 40: summus epicopus est Christus, sacerdotes presbyteri sunt Levita diaconi, laici seliqua Christianorum multitudo. idem iam refutavit Gunderium, qui presbyterorum nomine et presbyteros strictiori sensu sic dictos sivo piscopos et diaconos comprehendi opinatus est Zoitschr surluther Theologie 1854. . p. 7 sq.), quam sententiam modo non repetiit lini dolius Historis cho Anatoliton sus dum erston Bries de Clemens Rom. an die Corinther, thool. Stud und rit. 1862. IV. p. 27 sq.) recte ipsius etiam singula Christi, presbyterorum, diaconorum, Iaicorum officia distinxit: se Christi munus sernitur in eo quod dicitur G1tερευς ω προσφορῶν μῶν o. XXXVI. st igitur Christus precum et oblationum quas in coena aeriufaciunt fideles, interpres coram Deo ac deprecator efficitque, ut procos illae rata fiant, dona autem oblata ad animorum salutem promovendam Valeant. caveas enim, ne hae in re de morte expiatoria quam passus si Christus cogites. presbyterorum Vel episcoporum λειτουργέα non differt a munere sacerdotum presbyterorum igitur orat dona o sacrificia Deo offerre ipsa igitur sacramenti administratio sensu strictissimo dicta, sequo ad diaconos neque ad laicos, Sed ad uno presbytoros pertinebat presbyteris enim certus quidem locus τόπος prope aram sacrificam assignatus erat. hanc Oc. τόπος interpretationem equidem non respuo, sed etiam latiorem sensum defendo,
quo c. 44 p. 47 12 dicitur ἀπο ου ἱδρυμένου αυrοξ τόπου, quo iam Paulus 1 Cor. XIV, 16 dixi ἀναπλνοῶν τον τόπον του διώτου, quo otiam apud gnatium epi ad Polyc. c. 1, ad myrn. c. 6 et Polycarpum est. ad Philipp. c. 11 ipsum officium ecclesiasticum significatur es librum meum: di apostol. liter . 69. not. 25, ubi addidi martyrum Lugdunensium epi. apud Euseb. HE. V, 4, 2 et Eltheri l. l. p. 17. not. 1). ipsius pergit se diaconorum officia conveniebant cum officiis Levitarum non ipsi sacra fecerunt, sed ministerio suo diακονία presbyteros adiuvabant cernobatur autem Oeministerium, ut aliunde scimus, in eo, quod diaconi tum dona a Christianis comportata colligerent collectaque presbyteris, qui ad aran stabant porrigerent Constituti app. VIII, 12 p. 248, 15 163, tum panem et Vinuu post OnSecrationem factam singulis singulatim manducandum bibendumque distribuerent Justin. pol. I. 65. . T). oc. λα ό etiam in Clementis Rom. pi ad Jacob. Homitiis praeposita c. 5 ut in tractatu illo contra Artemonem apud Euseb. ΗΕ. V, 28, 12 reperitur. XLI. p. 44, 18-24. ου πανταχου προσφέροντα Θυσέα ἐνδελεχὶ ου ''un Exod XXIX, 1. Esr. II, 5. Num X, 34. 3 Esr V, 75. Joseph Ant.
ἐν παντὶ τόπω προσφέρεται, ἀλλ' εμπροσ2εν του ναοῖ προς το Θυ6ιαστή- seroV, μω οσκοπηθ εν το προσφερόμενον δε του ἀρχεερέως rectiusci per sacerdotes inferiore8 κα τῶν προξερημένων λεtτουργῶν. haec etiam post templum a Romanis deletum scripta ess posse domonstravi apostol. liter P. 4 sq.), consentientibus Elihoro . l. p. 9 et ipsi l. l. p. 14 sq. hanc interpretationsem licor ipso i0ssiturus libur en Hebruerbrio I p. 6 consessus est. do victimarum inspuctions iam unius contulit Philon. do agri
136쪽
XLII. p. 45, 1. ευηγγελέσθησαν passivo sensu dictum esse monui apost Valeris. 60. not. 26), probantibus kkero . L p. 17. not. 3, Lipsio l. l. p. 119 et Jacobsonio vortendum est tamquam boni nuntii mussi
XLIII. p. 45, 22 sq. κεiνος γάρ κτλ. Clementem in hac narratione nonnulla ad Num XVII. addore et sex part conventro cum hilone vita Mos. III. g. 21. p. 102, of Augustini sermon. . de tempore, Serm. 245 append. Om V. d. Bened.), iam Cotelerius monuit. XLIV. p. 46, 16 17. ἐπὶ του νόματος της ἐπetσκοπης. f. c. 1 p. 4, ονομα υμῶν, gnat ad Ephes. c. 1 et quae notavi apostol. lite p. 70. not. 29, p. 259. not. 16). XLIV. p. 46, 19. ἐπετροπή emendandum est. nam voc. ἐπtνομήν hic nullo modo convonit. ἐπενομή apud lutarch. vii Alex. g. 3 de ignis, apud Aelian Hist. n. II, 31 d veneni depastione usurpatur, apud Galenum de
fasciarum circumvolutione, i. Jacobson hoc loco variae Oecurrunt interpretationes Rothius Ansunge de christi. Niroh I, 374 sq. Hesychio ἐπέ-νομος κληρονόμος fultus reddidit se testamentarische Verfugung , quasi
apostoli vi testamenti ordinassent, ipsi defunctis, ipsortim munus presbyteros et diaconos ligundi ad alios probatos viros transire debere Jacobsonii Verbi usus sum). sed recto aurius Urspr. de Epishopat p. 63 sq. oblocutus est, hic non de apostolorum, sed de episcoporum et diaconorum munere Conservando agi voc autem ἐπεν auri idem valere vid0batur
quod aerV ἱλ praeceptum quod additur ad priorem legem Zusat gi pinem Geselg), quam interpretationum aurius Di ignatianisolio Bries und thrneuester ritilior Tubing 1848 p. 8 sq. etiam contra Bunsenium Ignatius vo Antiochie undis uino Zuit, Hamb. 1847. p. 96 sq. defendit, qui πtμονην legere voluit, quasi episcopi et diaconi per totum vitae propriae tempus constituti essent muneris ecclesiastici potius quam eorum, qui eo fungebantur, diuturna conservatio quaerebatur Bauri sententiam ego ipse apostol. Vate p. 70 sq. st ipsius l. l. p. 21 defendimus, et nobis accessit A. Rit- schelius althathol. irche d. II. p. 359 sq. in priori editione 1rtστολημproponebatur, etiam agumannus dis limi solio iroh und thr influssau misciplin und Dogma in den rei erste Jahrhh. Friburg Bris. 1864. p. 84 interpretatus est Vorordnung , sed ipse huius interpretationis difficultatom confossus est: hJudor mulset uber dis Austegun dieses
p. 90 17. VIII, 5. p. 238, 19 20 of tiam ipsium l. l. p. 37 sq. quidem addo c. 4 p. 7, 11 12. Gen. IV, 4 b), ubi τοις δώροet et alς Θυ6iret idem
137쪽
βολχὶν - ἀνήκουσαν τι νηστεἱα. Ignat ad myrn. 8 των νηκόντων εἰς την ΗΗλV6ἱαν. Ρ. 48, 3. εξήμεσαν. voc. ἐξερἱῆεt exempla desiderata Thesauri t0phaniani novam editionem arisienso praebere Plutarch. it. Pomp. g. 56, Appian bell civ. II, 151ὶ, Jacobsonius monuit. XLVI. p. 49, 5 q. η υχὶ να Θεον εχομεν κα εν r6τον αἱ γπVευμα τV χ ιτος το εκχυ,εν φ Myς. Cotelerius contulit, quae Clemento retulit Basilius M. do spiritu sancto c. 29, a nobis in c. 7 lacuna p. 62, 1. 2 inserta.XLVII. p. 50 10. περ αυτου τε κα Κηφὰ τε καὶ πολλώ. cur illi, qui Christi nomen pra s serebant, praetermissi sint, iam exposui apostol. Vstior p. 107). P. 60 23. 24. ἔαυτοῖς δε κίνδυνον πεξεργάZεσθαt periculum mihi quidem apostol. Vnte p. 2 a gentilibus Christianorum tumultum punituris
μέγων 'ν πο των ουρανῶν ἐπt6κοπήν, ἐν ν ἐκ νεκρῶν ἀναστήσεταr. LV. p. 57, 17 - 58, 3. ἐπιστάμεθα πολλους ἐν ημῖν παραδεδωκότας ἐαυτους εἰς δεσμά, πως τερους λυτρώσονται πολλοὶ αυτοὐ παρέδωκαν εἰς δουλείαν, καὶ λαβόντες αὐτ*ὰς αυτῶν τερους ἐψώμr6αν. bene underius Zeitschr fur luthor Theologi 1853. p. 50): Sicher is hier in charaliteristischer u aus dem binischen Leben Z erhennon So violo Dei Familien hamon a dure dio rascription0 de Burgorkriego uti die Willhurlichen Sehonhungo do Clisaron in die ussersto Armuth, indem dio Gunsilingo do Grosson thro utor rhielten. Da ochto oh nichi sollender allisorhominen das solcho Ungincklicho um Andre u ernuhren, mitdenen si duro Bando os luis de de Freundschan verbunden aron, jenes . Vergw0ifelle Aushunnsmitte ergrissen. Aus dem christlichon Lebenis dieses eispio schwerlich org0kommon. hanc sententiam probavit Lipsius . . p. 155. ceterum s. Prologomena c. III. p. 58 4 sqq. ουδὶθ - μακαρια κτλ. huius epistola scriptor iam novit librum Judithao sod valde erraverunt, qui Judithae librum seriori tempori, Adriani imperatoris primis temporibus vindicare voluerunt. Hiigigius Zur riti dor apokryphischon licher de Allen est. Zeitschr fur iss. Theologio 1860. III p. 240 sq. et ollimarus uber Clemens VO RO U. . ., theol. Jahrb. 1856 p. 362 sq. liber die Compositio de Buch Judith, ibid. 1857. p. 441 sq. Handbuch dor inleitun in die poliryphen, partis . partio 1 Judith, Tubing 1860 contenderunt quidem, hunc librum anno 117 exeunte se a. 11 inseunt post Christum natum conscriptum esse, quam sententiam aurius in libris iam supra p. 3 7 8 laudatis et H. Graeci Goschichte dor udo vom ntorgan des jud Siaates bis iam Abschlus des Talmud. d. ΙΙ. Lips 1866 p. 132 sq. secuti sunt ego vero Vothmar' chrono-Jogischeintdeckungon etc., 0itschr sur Wiss Theologie 1858. II p. 24 sq., Dio Buehor Judith, obit und Baruch otc., ibid. 1861. IV. p. 33 sq. non solum cum Lipsio das Buch udith und 0in qu0stor olimsetscher, ib. 1859. I. p. 39 121 illorum virorum argumenta, quamvis e parte Speciosa refuta88e, sed etiam veram Judithas libri originem stondisso mihi videor hic libor Scriptus est, postquam Jonathan et Simon Maccabaei oppon 147 145 ante Chr. expugnaverunt ut in Judaeorum editionem redegerunt 1 Mace X, 4. 76. XII, 33. XIV, 5. 34), qua urbs udith. II, 28 iam omittitur inter urbes maritimas gentilium Holopherni parentium, sed antequam amni ibi memorata a Simone Maccabae a. 142 ante Chr. expugnata est cf. Joseph Ant. XIII, 6. in argumenta mea Graelgius et alii ne verbo quidem refutare valuerunt. p. 58, 13. 14. ξέωσεν τον παντεπόπτην Θεόν, τῶν ὀίμωV. Cf. c. b14. 4, 8 Elώσωμεν συγγνώμη μ α 53 p. 7, 2 αυτο ἐξαλεtφθηνα μετ' αυτῶν
138쪽
ADNOTATIONES AD CLEM ROM. EPI. I. ἀξιοῖ, praesertim Constituit app. II, 16 p. 30 13 14 καὶ γαρ περ τωμημαρτηκότων ο σωτηρ εἱου ον πατέρα. LVI. p. 58 21 59, 1. - προς το ,εο κω τους γόους νεέα. Sanctos, catholicis interpretibus valde placentes, equidem apostol. liter . 90 not. 5ὶ ad ipsam occlesiam retuli: Die urbi it um die isederaula me de Ge- fallonon ir noch a Gotton die Helligen, also an die Gemeindo gericlitet. hanc interpretationem secutus est Gunderi Zeitschr. Ur luther. Theologio 1854 p. 479), etiam Jacobsonius ad h. l. non vidit, quid vetet, τους - ου eodem sensu hic poni quo 1 Cor. VI, 1. XVI, 1. sed ipsius l. l. p. 44 obiecit, ecclesiam semet ipsam implorare non potuisse, et collato e. 46 p. 8, 13 contendit, sanctos iam appellari eos, qui ob nomen Domini, quod constanter confitebantur, cruciatu ac morte affecti sunt. Clementis sontentia Lipsi prope accedere videbatur ad ea, quae in Apocalypsi Joanneade summis Sanctorum honoribus praedicantur etiam illos sanctos, qui in
Oxtromo iudicio iudicum vice funguntur 1 Cor. VI, 2 Apoc XX, ), ita interpretatus e hilone de exsecrationibus . , opp. II, 36 conclusit, iam
Clementem Romanum talem sanctorum invocationem docuisse quamvis dubitans, sintne Verba καὶ τους - ου interpolatori adscribenda sed haec genuina esse non est dubium neque sanctos martyres Clemens invocandos docuit sanctos illos nunc video esse angelos Superiores. f. Job. V, 1 aret-
κάλεσαι δε εἴ τις ου ἐσακούσεταt Vat. 6ο ὐπακούσεται), δεῖ τινα -aωναγγέλων ψp. XV, 15 ε κατα γέων ού πεστεύεt Zachar. XIV, 5 καὶηξε κύρrος ὁ Θεός μου, καὶ πάντες οἱ -tο μετ' αύτοO. Sir. XLV, 2ῶuοἱω6ε αύτον δόξο αγέων. Tob. VIII, 15 καὶ Γλογεέτωσάν σε ο αγεοἱ σου. Ι 13 καὶ ξυλογημένο πάντες οἱ αγιο σου αγγελοt. 1 Thes III, 13ἐν ν παρουσέα του πυρέου μῶν γνσο καὶ πάντων ω αγέων αύτοῆ. de ipsis precibus ecclesiae s. Constituti app. II, 16 p. 20, 13. c. 18. p. 34, 10. LVII. p. 61 1 - 3. 'ς παρούσης καταστάσεως το τέλος ἐστὶν ἡ διαπυρος κρίσις ω ἀσεβῶν, καθά φασὶν αἱ γραφαὶ προφητῶν τε Μαὰ ἀποστόλων, ετ τε καὶ της Σιβύλλvς. f. es. LXVI, 15. Mal. IV, 1. Dan. VII, 9. 10. Enoch I, 6. . , . 13. 14. XC, 24 sq. XCI, 9. XCVIII, 3. C, 9. CHI, 8 4 Esr. Ι,. 1 aeth. Matth. VI, 10 12. 1 Cor. III, 13 15 2 Petr. ΙΙΙ, 7 οἱ δε νυν ούρανοὶ και η η τω αύτο λόγω τεθησαυρz6μένοt ibiV, πυρὶ τηρούμενοι εἰς μέραν κρέσεως καὶ πωλεέας τῶν ἀσεβῶν ἀνθ ρώπων); Orac Sibyll. rooem apud Theophilum Ant ad Autol. II, 36 fragm. II. V. 43. 44. l. III v. 5 sq. 5 sq. v. 286 sq. 72 sq. 689 sq. Sibyllam etiam Hermas Vis II, 4 p. 11, 18 et Petri aulique praedicatio apud Clem. At Strom. VI, 6 43 p. 76l noverunt, os huius operis fasc. IV. p. 60, 8 9. - πανάρετος Σοφέα non ipse Christus dicitur, uti ipsius l. l. p. 10 censuit, sed her roverbiorum, quem ita appellaverunt Hegesippus, Irenaeus καὶ ὁ πὰς τῶν αρχαίων χορός, est Eusebio HE. IV, 22, , etiam Clemens Alox. Strom. II, 22, 136 p. 50 1 et alii, quos recensuit Cotelerius Methodius in Symposio I, 3. II, 7 ita laudavit Sapientiam
p. 61 1 - 3 fragmentum quod Pseudo-Justinus consorvavit hic inserendum esse Gundorto l. l. 18b4. p. 451ὶ, non ipsi l. l. p. 154 dubium visum est. p. 61 4 13. fragmenta haec ad Clomentis Romani Hom. III, 7 8 39 sq.pertiner temere asseruit ollius Patristischo Miscellen, theol. Quartalschrist1859. II p. 276). LIX. p. 62, 15. 6υν καὶ Φορτουνάτω. Corinthium aliquo Fortunatum iam Paulus 1 Cor. XVI, 17 memoravit, sed hic Romanus esse videtur.
139쪽
ad alteram Clementis epistulam.
p. 64, 1. προς ορtνθέους ἐπtστολη β . ita inscriptam esse hanc epistulam iam anto holium Bibl. cod. 13. 126 index librorum codici Alexandrino praepositus docui, quem Hagumannus Ueber de gweiten ries de Clemens o Rom, theol. Quartals chris 1861. V. p. 16 praetermisit. ipsa epistula c. 7 p. 8, 26 sq. ad ludos Isthmicos prope Corinthum celebratos respicit. p. 64, 2. Ἀδελφοἱ. s. qua notavi in libro apostol. I liter . 11. not. . quae sequuntur c. 1. 2 p. 4,2 - 66 4 ad iudaigantes Christianos respiciunt, ChriStum Deum negantos vel μικρα φρονουντας περ αυτου id quod antea ipse negavi, apostol. litur p. 118. not. i. ita Eusebius HE. III, 27, 1:Ἐβιωναίους τουτους οἰκεόως ἐπεφήμιῆον οἱ πρῶτοι, πτωχῶς α ταπεrνῶς τα περ του et6το δοEάZοντας. Epiphanius Haer XXX, 17 Ἐβίων γαρ
ῶς ληθῶς καὶ τ διανοέα κα ἐλπίδ καὶ τω 'γω ρὶστο ανθρωπογψὶλον νομέσας καὶ ύτως ἐν πτωχεία πέστεως την ἐλπόδα περ αύτοῖ Μεκτημένος. huic Christianorum iudaigantium coetu opponitur ecclesia vero christiana e gentilibus collucta p. b, 5 sq.), quae multitudine iam superavit Judaeos p. b, 26 27.). p. b, 4. Ozον αἶνον α ἴτω δώσομεν. s. Acta Pauli et Thecla c. 38 p. 8 d. ischdf. καὶ ἔν στόματι ἀπέδωκαν αἶνον τω Θεω. p. 65, 8 11 ἀμαύρωσιν - αύτο Θελήσει. Psseudo-Clemens iudaizans Recogn. , 15 16 docuerat: primum error, deinde contemtus, tum infidelitas et malitia, avaritia quoquo sit vana iactantia aliaque his similia mala velut fumus quidam immonsus universam domum huius mundi re- plovit et habitantibus intritissecus intuendi conditorem suum aspectum liberum non dedit, neque qua ei essent placita pervidendi. - hunc ergo, qui ad auxilium domus, caligine ignorantia et vitiorum sum repletae perquiritur, illum esse dicimus, qui appellatur verus propheta. Hom. I, 18:
νεέα, zλαργυρέα, κενοδοξία καὶ ἄλλα τοrαυτα μυρέα κακά, σπερ καπνοῖ πλῆθος, ῶς ν οὶκον οἰκοῖντα τον κόσμον, ω ενδοθεν ἐκούντων ανδρῶν ἐπιΘολώσαντα τὰς ὁράσεlς, ου εἴασεν ἀναβλέψαντας ἐκ τVς etαγραφῆς το δημιουργήσαντα νοῆσα Θεον καὶ το τούτω δοκοῖν γνωμέσαt. II p. 65, 26 27 τῶν δοκούντων χειν θεόν, i. e. Judaeorum. f. Petri praedicationem apud Clementem lex. Strom. VI, 5 41. p. 760 μηδε κατὰ γουδαiους σέβεσθε κα γαρ κεενοt, μόνοι οἱ ενο τον Θεον γzVώσκειν,ού ἐπέστανταr, λατρεύοντες ἀγγέλοις κα ὶ ἀρχαγγέλοις κτλ. Epi ad Diognetum c. 3 γουδαεο - Θεον να τῶ πάντων σέβεεν κα δεσπότην
III. IV. p. 66.5 - 67 6 Clomon qui dicitur iam ad alteram partem transit, Gnosticorum, qui martyrium christianum parvi aestumabant os librum meum: die apostol. kt0 p. 118. no b et vitae sanctitatem negligebant cf. l. l. p. 117. not. 4) et morte et vita Dominum confiteamur oportet.
140쪽
ADNOTATIONES AD CLEM ROM. EPI ILV. I. p. 7, 7 - 68 25. Clementis epistula cohortatur, ut mundus contemnatur et opera iusta peragantur eadem sero aetate Dionysius in opistula ad Ρonticas ecclesias rοἰα περὶ γάμου καὶ ἀγνεἱα monuit os Euseb. HE. IV,
23, 6 sit in pistula Gnossiis inscripta inytum episcopum hortatus suasit, μη βαρυ φορτίον ἐπάναγκες το περὶ γνεέας τοtς ἀδελφοiς ἐπετ1Θέναι, της δε των πολλῶν καταστοχάZε62 α ἀσθενεέα ib. g. ). Eusebius . 8 pergit: προ ην ἐπιστολην ὁ Πινυτος αντὶγράφων Θαυμάῆε μεν καὶ ποδέχεται
τον ιονυσlον, ἀντὶπαρακαλε δε τερροτέρας δη ποτε μεταδιδόνα τρο- φης, τελεrοτέροις γρ-μασὶν εl6αυθὶ τον υ αύτω λαον ποθ ρέψαντα, ῶς η διατέλους τοtς γαλακτώδε6l ἐνδὶατρίβοντες λόγοt τ νηπιώδει ἀγωγ ν άΘοιεν καταγηράσαντες. ubique fere de morum christianorum disciplina quaerebntur. VII. ΙΙΙ. p. 8, 26 - 70, 16. adem sero cohortatio etiam martyrii coronam proponit et ad poenitentiam revocat. IX. p. 70, 16 18. . nosticorum doctrina, quae carnis resurreetionem 110gavit os libros meos Das Evang. un die Bries Joh etc. p. 317 sq. die apostol. liter . 116. Ot. 13, reprobatur.
X. p. 71, 18 sq. Gnostici doctores intelligendi sunt, qui hominum timorua martyrii pretio deterrebant. XI. p. 72 8 sq. dubii confirmantur de bonis iustitia promissis. XII. p. 73, 10 sq. dies Christi semper exspectandus est ille autem dies TV επlφανεέας του Θεο appellatur cf. c. 1 p. 4, 33.