장음표시 사용
111쪽
trum decretis & canonum constitutis.In quo distinguendum est. Constat enim translata. nes in universum vetitas est . At si quis Epis, copiis ordinatus sit, non tamen receptus a populo cui praepositus est, hunc in alia civi-
Med. Anen. Late Episcopum fieri posse constat, modo aci 27,ba . cedat conlansus Episcoporum comprovin-ιαι D. cialium. Et Bonifacius Nihil heic objecerat Perigent; mamo , ut diximus , ad divinum beneficium retulerat contumaciam Patrensium. Quod si verbis Bonifach adversus Hi Iarum uti liceret , dicere possemus judicufuisse divini Hermetem a Biterrensibus in tempore non esse susceptum, & diu super praemissa Ecclesia magna deliberatione hisnpensum , ut hujus ovilis pastor fieret in cujus caulis suam a cunabulis transegisset aetatem, id est , Narbonensis, cujus Archidiaconus fuerat, in ordinatorisque sui locum aliquando subrogari posset, qui fuerat Biterrensibus
ordinatus. Denique Hilarus tamenetsi Her- netem non removeat ab Ecclesia Narbo
nensi, adimit illi potestatem ordinandi Epis copos primae Narbonensis , quae ad illum
pertinebat secund lina canones s diversus ni mirum a Bonifacio , qui Perigenem confirmaverat in possessione omnium jurium Ecclesiae Corinthiensis, ut colligitur ex epistola
Sixti III. ad Episcopos in synodo apti a Thensa lonicam congregandos. is enim cum praelatus esset de contervandis juribus singulorum Episcoporum Illyrici, in fine commina tur Perigeni adempturum se illi potestatem i Ur provinciae , si , ut coeperat, Anastasse Thcssalonicensis Episcopi, cui Sixtus commiserat 'vices suas per Illyricum, imperium detrecta' ret. Noverit, inquit, Corinthius Eli puis ilicentiam potesatis libera minimὶ iri endum, si
huic volueris Ecclesia resistere quam sibi noveris presume. VII. Castigato Hermete , Hilarus statim transit ad Leontium, cui vices suas deleat pro congregatione Conciliorum gener una Dioeces eos Gallicanae, valde prudenti consilio usus. Videbat enim frustra suisse de creta decessoris sui Leonis, qui edixerat uti suis unaquaeque provincia Conciliis conten ta esset, neve ultra Hilarius Arelatensis Epiccopus synodos generales auderet indicere. Frustra, inquam. Etenim post epistolain Lemnis diversarum provinciarum Episcopi convenerant ad ordinationem Ravennq; & Ra-
enmus cupiens componere perturbatum
Lirinensis insulae statum, epistolam gener rem scripserat ad Episcopos Gallicanos, qua
eos evocabat ad Concilium in civitate A latens celebrandum, cui interfuerunt Episcopi diversiarum provinciariam. Videns itaque ista Hilarus, ac sciens praeterea Arelatenses Episcopos privilegium illud congregandarum synodorum ad se traxisse in consequentiam mandatorum Patroclo datorum a Papa ZoZimo, maluit id deinceps usurpariqiuasi per delegationem sedis apostolicae, quam ab Arelatensi Episcopo tentari propria auctoritate. Nam licet ille omnium primus exin auctoritatem Arelatensi Ecclesiardedisse reperiatur, non tamen existimandus est ei dedisse initium, quandoquidem diu an re pontificatum ejus Hilarius & Ravennius absque delegatione speciali Romani Pontis cis congregaverant λnodos generales ex provinciis Gallicanis. Ergo cum durum vide retur Hilaro ista fieri etiam invita sede apostolica, optimum factu judicavit si constitutionem ea de re publicam emitteret , ut cum deinceps ad Arelatensis Episcopi arbitrium synodus intra Gallias congregaretur , intelligerent omnes istud fieri ex delegatione sedis apostolicae, non propria istius auctoritate.
In epistola itaque generali ad Episcopos Gallicanos scripta, quae Edicti speciem praeseri,
ita loquitur: Per .inuos itaque singulos, ex provinciis quibus potuerit congregari , habeatur vi pati Conciliam, ita ut opportunis locis atque
temporibus secundum dispositionem fratris O visopi nostri Leontιν , cui sollicitudinem incon negandis fratribus delegavimus, Metropolitanis per titerus ejus admonitis celebretur ι ut siquid inquam vel in ordinandis usuis , via Presbyteris, aut cujuslibet Ioci Clericis faciendis , contra praecepta apostolica reperitur admissum,
aut in eorum conversatione quippiam reprobatur, communi omnium auctoritate resecetur. Ideo autem dixit Hilarus, ex provinciis quibus potueris congregari, quia providebat dii spationem viae; i. . c. Galliarum earundemque in diversa regna se- . ι . Etionem obstituras communicationi Episcoporum inter se. Iam enim Franci, Gotthi, Burgundiones majorem Galliarum partem ab Imperio Romano distraxerant; qui fortassis aegre laturi erant Episcopos provinciarum suarum finibus educi , ut Arelatem se conserrent urbem Romani Imperatoris imperio subjectam, ubi miscere consilia poterant adversus novum Galliarum statum. VIII. Integrum vero causarum judicium
relinquit Hilarus illiusmodi synodo , sic tamen ut si quaepiam causa incidat quae ob sui
stravitatem provinciali nequeat examine definiri relatio mittatur ad sedem apostolicam. In dirimendis sane gratioribus causis , inquit, ct quae tuu nan potuerint terminari , aristolicae sedis sententia conflatur. Constituta autem ista fuerunt ad exemplum mandatorum quae Thessalonicensibus Epis opis data fuerant a sede apostolica, quemadmodum supra monuimus in capite xxix. cum de Torimi
112쪽
M Imperi j Lib. V. Cap. XXXIV. ios
pi tum hauddubie conveniebant ad st nodum
rescriptis agebatur. Vt vel hinc intelligere possimus plurimam lucem causae Arelatensis Ecclesiae attulisse stabilitam semel auctoritatem Episcopi Thessalonicensis, ad cujus exemplum Arelatensis Epit copi potestas for
IX. Capite sequenti aliud jus Arelatensi
Episcopo tribuitur , nimirum ut si Metropolitanus quispiam , propter aliquam fortassissimultatem , comprovinciali suo Episcopo peregre profecturo dare noluerit litteras sormatas , absque quibus quemquam egredi
provincia vetat, liceat Arelatensii Episcopo cum duobus Metropolitanis provinciarum quae contiguae sunt cuncta discutere, F pro musae qualitate observanda constituere. Quibus verbis Arelatensi Episcopo tribuitur potestas dccernendi , cum consilio tamen duorum Metropolitanorum. X. Anno dem quadringentesimo sexage .smo tertio Hilarus Papa scribens ad eun . dein Leontium, adversus Mamertum Epiccopum Viennensem , qui invitis Diensi s Episcopum consecrare praesumpserat, Idque in parte provinciae a qua eum depulerant rescripta Leonis, renovat decretum de celebrando singulis annis universali Galliarum
Concilio , jubestque ut in tali proxima lynodo praesidens pro jure suo Leontius quae
sunt acta discutiat, ec Mamerto ratio nem facti sui sub universo coetu fraterni. tatis exigat, ac deinde omnium literis no
titiae Hilari ista referat, ut ipse quod sancto dictante Spiritu fuerit faciendum ad comprimendos actus illicitos ordinet. Coacta synodus ad Hilarum plenE rescripsit Mamer- tum , insuperhabita divisione provinciae a Leone decreta , & contempto Leontio, Diensibus Episcopum dedisse contra quam
ei licebat. Hunc contemptum Leontii, cujus moderationem in hac causa valde commendat, aegrE tulit Hilarus , non seclis ae Bonifacius, quem Illyricianos Episcopos ob Rufi Thessalonicensis contemptionem castigasse stupra vidimus. Praecipit deinde Mamertum conveniri per Veranum Episcopum Lugdunensem, eique culpam hanc condo. nari, si pollicitus suerit se nihil tale deinceps facturum. Qubd si in contumacia duraverit, ad Arelatensem Ecclesiam eaedem quatuor
Civitates revertantur quarum Mamertus non
fuerat ordinatione contentus Illius ver6 qui licet indebitE Diensibus ordinatus erat Episcopus sacerdotium relinquit arbitrio Leoniij, ut ejus judicio dignitatem sibi collatam aut retineat aut amittat. Qu9d rursum repetit in epistola ad Episcopos provinciarum Viennensis, Lugdunensis, Narbonensis primae & secundae, dc Alpinae, quarum Episco Tom. II. Leonth Episcopi Arelatensis , quemadmodum eos supra convenisse vidimus ad Concilia Hilamj.
genui Ebredunensis, & Auxani j Aquensis
qui tum acriter contendebant Θe Ecclesiis civitatis Cemelenensis de castri Nicaensis, quae Leonis Papae decreto unitae erant, in quarum vero una, Nicaensi nimirum, ut opi nor , Auxanius Episcopum constituerat cum auctoritate Papae Hilarit ad quem cum delata propter hoc facinus fuisset Ingenui querela, statuit ille ut custoditis omnibus quae super Ecclesiis Cemelenensis civitatis vel ca. stelli Nicaensist Leone definita fuerant, nihil Ecclesiarum juri noceret ordinatio novi Episcopi praesumpta ab Auxanio, sed sta.
rutae correctionis forma permaneret ut ad unius antistitis regimen praedicta loca reverterentur ita nempe sic enim intelligendus omnino est Hilarus) ut Episcopus ille ordinaretur ab Episcopo Ebredunensi , ad cujus
metropolim pertinebat Cernelenum in provincia Alpium maritimarum situm. In epistola porro illa ait Hilarus Ingenuum Ebre dunensem Alpium maritimarum provinciae Metropolitani semper honore subnixum fuisse. Vnde colligunt viri docti non jure egisse Hilarium Arelatensem , qui Armeniatarium e cathedra Ebredunensi deturbavit ea etiam de causa quod absque ejus auctoritate , qui Metropolitanus erat, se ordinari consenserat. Veruntamen metropolitica illa Hilari j Arelatensis auctoritas non impediebat quin Ebredunensis etiam Episcopus esset Metropolitanus, jureque metropolitico uteretur in provincia Alpium maritimarum,eXcepto tamen ordinationum jure, quod ad se revocabat Hilarius tanquam ad primum Galliarum Metropolitanum. Quod si omnium per Gallias Episcoporum ordinationes ad se pertinere debere putabat Hilarius, planum est potiori jure contendisse cum ejus auctoritate ordinari debuisse Metropolitanos , qui alium super se Episcopum non habebant , qui eorum electionem examinarer, quam Metropolitanum Arelatensem. Quamquam si quis heic vellet movere controverasiam , posset non insulsh affirmare eum non esse verborum Leonis sensum qui prima fron. te occurrit , sed explicanda ea esse secundum jus quod ex decreto ejusdem Leonis Thessalonicensi Episcopo competebat in or dinationibus Episcoporum Illyricianorum, nimirum sic Hilarium ordinationes sibi omnium per Gallias sacerdotum vindicasse, ut non ante ordinari possent quam de clectione eorum relatio ad eum facta fuisset a Me-
113쪽
tropolitano provinciar, ac Metropolatanorum etiain Ordinationem omnino auctoritate
ejuς fieri debuisse. Quod nihil adimit de po
testate Metropolitanorum in suis provinciis, modo prae criptum stibi modum servent, ut patet ex epistola sancti Leonis ad Anastasium. XII. Stabilita semel auctoritate Leoniij per provincias Gallicanas . nihil vetat quin viri eruditi existimare post in t synodum quae adversus Lucidum PresbIterum Arelate
convenit anno C D L X X V. t isse generalem;
praesiertim c mi ei subscripsisse reperiantur aliquot Episcopi finitimarum provinciarum,& inter hos , Patiens Lugdunensis, & Euphronius Augustodunensis. Suspicari prae-rerea possunt synodum Lugduni eodem an no celebratam in causa ejusdem Lucidi Leonti j auctoritate coactam fuisse, illumque in ea praesedisse secundum datam ipsi fortamam ii Papa Hilaro. Sed in re adeo obscura nihil assirmare ausim, donec major lux aD fulgeat.
I. MEOnim successit Leontio, ut colligitur ex epistola 'Mirust Episcopi Lemovicensis A i Ofionium. Pribis δε est istum quoque usum e se ampla ilia po-i Die m cuju/ motisone fuerant praedecessores eius. II. Moriens autem ε onius , successorem 1 .um designavit Caesarium , qui plurimis Conciliis genear ι ibus praefuit.
III. Concilium Agathens eo gregatum est termitu Regis Alarici ci semcitudine auctoνuateque fars'. Probatur multis r ironibus stestimonia Ruiarac 1 ad Caesarium. I Similis hu c locus apud Hieronymum, qui refertur. V. Cesarius praefuit Concilio Agatheo . eique primo loco ante omnes Aferropolitanos jubscripsit. I δε- mirum ob Dces apostolica sedis. Edixιι Ρnodus uti sin- suus annis snodus generatu haberetur , cujus congregandae curo re ruit Cesno. Qui sint Hispani Episcopi .n epistola Rurici'. Synodus Tolosana, quam in sequentem aseum destinavervi Caesaraus , habiιa non fuit. V I. Aliam aliquot post annis synodum generalem intra Gallias congregaviι Caserius, ex quascripsit AEd Papam Symmachum de his qua in Concilio isto δε- creta fuerunt. Caesarius ad eum mittis qni peterent confimmationem trivilegiornm Ecclesia Arelatensis. Ref, rur libellus precum ab iis torret ius SImmacho. VII I. Expenduntur verba istius libelli , ex quiabui multa notatu digna colliguntur. I X. Smmachus ita con mavit privilegia E clisia Arelate ι ui ceterarum Ecclesiarum Πιυ legia diceret esse serDanda. Eius interim auctoritatem e tin ιι in provinciam II lamam. Asajores eausa ad se .em vostolicam referenda. δε ραι Et scopi Gana ct fDuamae in regno Gotthorum existentes peram sant ast ordinationem Episcvi Arelatensii.
Gatheianis, si dei rectiaverint accedere ad Concilia qua auctoritate: Elisoρι Arelatensis fuerint congregata. Metropolitanι vocabulo intellexit Arelate de . . XI. De necessitate accipιendarum formatarum ab Episcopo inrelatensi. XII. Pallium Caesaris eoncessum a 'mmacto. φρ ianus auctor visa Caesari emendatur. Afraropolitani Gamarum digmta . XIII. Eximiam tuam dignitatem in Caesano agnovit Hormissis , quι ad eum simoi de sua ordinatione. Emendatur alia Hormi a epistola , in qn omissum est nomen Episcoporμm S rhia. XIV. Enumeramur auasnodι in quibus G νius praesedit. Causa Contumetiosi Episcopi Reiensii μ- dicata est in Concilio generati. Emendatur epistola Astapeti ad Cafarium , qua gravι mendo laborat in
I. T Eourio Arelatensi Episcopo pro- , xime successit PEonius, ut docet Ruricius Episcopus Lemovicensis in epistola gratulatoria ad illum data in initiis ordinati nlS ejus. Agnito ,inquit, transitu sancta ve- ' :
nerabitis apud me recordationti Domini mei de cessoru vestri Leoni ν , animo ct mente confusius, dia mutiumque trisumflum; quod se impedientibus peccatu meis tanto anIυωι occurrere non merueram , cst tali essem parente privatus. Et infra: Nunc vero , m dicere institueram, ac rasone iratas Domini mei cor apostolum vesbio dinatione comperta, ad officium vestrum mittere cogitabam. Hinc ergo patet falli eos qui Ioan nem collocant inter Leontium & 2Eonium. Ceterum non invenio istum quicquam nota
tu dignum egisse quo probari possit ipsum
suoque usum esse per Gallias auctoritate illa in cujus pol Iessione erat Leontius. Ex regula tamen heic a nobis toties proposita affirmare licet ad ipsum cum sede transisse vetera privilegia , tametsi clara dc 'aeria istius rei testi monia non exstent, adeoque illum decessoribus suis non fuissentinorem. Nana in epistola Papae Gelasiij ad ipsum scripta anno
C D x C I v. exstat aliquod vestigium , licet valde tenue, generalis sollicitudinis AEonij, cui, ceu Vicario sedis apostolicae & primo Galliarum Metropolitano, ea cura committitur, ut Gallicanos Episcopos certiores faciat vigere inter ipsos & sedem apostolicam alternae viscera gratiae. Omisso itaque AEonio, veniendum est ad Caesarium , hominem primarum in republica partium, & qui vicariam Arelatensium Episcoporum dignitatem extulit in immensum. II. Erat Caesarius patria Cabillonensis inprovincia Lugdunensi prima. Tyrocinia pietatis in monasterio Lirinensi possint admodum juvenis. Inde vero abductiis abaonio concive suo, primum ordinatus ab eo est Diaconus, deinde Presbrter Aliquanto posia nius sentiens imminere sibi supremum diem , clerum N populum civitatis ad se vocans,admonuit illos de Cauario post mortem
114쪽
suam eligendo i dein GV V dominos rerum vultu , notis per hominem vestrum maturius in Alaricum videlicet V visigotthorum, ut ego diceris: quia titeras vestras admemia. tardis interpretor, de Theoderic una Ostrogottho- me venisse significo , tametsi xos pro ignitate, rum Reges in per internuntios oravit , quem vel pro .etate, nou debemus tardius quam alis admodum docet auctor vitae Caesarii, ne commoneri, qui fortasse ut minus prudens ἀ- alium quam Caesarium in Arelatensi Eccle- cam merebamur ambiri. uia se aliu nomensia Episcopum constituerent. Quod & Ω- urbium prae t auctoritas, nobis auctoritatem δε-ctum est. Hunc ego virum reperio primum mere non debet urbis humilitas. Siquidem mulio ubique locum tenuisse inter Episcopos Gai melius multoque eminentius est civitatem de salicanos, de plurimis Conciliis generalibus cerdote quam sacerdotem de civitate nossere. praefuisse, in primis autem celeberrimo Con- I V. Hunc locum, qui corruptus est incilio Agat liensi in prima Narbonensi, ad editione Henrici Canisi j , nos olim correxi quod convenerunt Episcopi octo provincia- mus ex ingenio. Ceterum non praeteriborum regni Gotthici, Arelatensis nimirum, istum Ruricij locum quin illi adiungam alium Aleium maritimarum, Narbonensis primae vuls.ltissimum Hieronymi locum ex epistola& secundae, Aquitaniae primae & secundae, ad Evagrium, qui sic habet: Ubicun ruefueris Novempopulaniae, & tertiae Lugdunensis. Disio us , sive Romae , sive se by , sive Con-N ullus Episcopus aderat ex provincia Vien- Morinopoli, sive Rhegy ,sive Alexandriae , enensi, tametsi propinqua valde esset, quia Nanis, eusMm es miriti, ejusim e acerdo- Vienna tum erat in regno Burgundionum. 0 Potentia divitiarum se paupertasis humilitas I II. Magnum illud Concilium pernussu vel sublimiorem vel inferiorem Oiscvum non Regis Alarici congregatum esse constat cx facis. Ceterum omnes Apostolorum successorei sunt. praefatione ejus. Quaeri autem potest qua au- Nunc ad rerum ordinem redeo.ctoritate evocati fuerint Episcopi, utrum per V. Cincilio igitur Agathensi praefuit Cae. praeceptionem regiam , an vero per tracto- carius, in quo multa constituta sunt utiliter
riam Caesarij Episcopi Arelatensis, ad quem in publicum , eique primo loco ante omnes
ex veteri consuetudine, & canone ecclesia- Metropolitanos subscripsit, taliaetsi in alienassico , privilegidque praeterea apostolicae sie- provincia, & Cypriano Burdegalens , ut ardis, pertinebat arbitrium & potestas congre- bitror, ordinatione posterior. Quae indicant gandorum Conciliorum ex provinciis Galli- extraordinaria quadam auctoritate id factum canis. Primo dici posset cana in se curam tra- esse nimirum ob vices apostolicae sedis. Porro
dicisse Caesarium, qui de celebranda synodo cautum est canone L x x i. uti synodus, ni cogitaverat in secessii Burdigalens, ut docet mirum generalis , secundum constituta pa- Ruricius Lemovicensis ad illum scribens. trum, id est, Hilari Papae mequentium haud Existimandum praeterea est Alaricum, bo- dubiὰ Pontificum, annis singulis congregamina alioqui Principem, & catholicis Episa retur. Curam verό & auctoritatem eligendi copis, tametsi ipse Arrianus esset, admodum locum quo convenire deberent Episcopi in favorabilem, non turbasse ordinem in Gallia sequenti synodo, tum etiam eos evocandi, constitutum, atque adeo illibatam Caesario relictam Caesiario fuisse, prout par erat , col- servasse auctoritatem suam. His argumentis ligitur ex epistola Caesari j ad Ruricium, inprobari posse puto synodum Agathensem qua conquerens de absentia eius, simulque Congregaram iuisse auctoritate litterarum eum redarguens quod Persionam non direxe- Caesari j, quas ille misit ad singulos Episcopos rit vice sua, demum addit Tolosam delectam regni cotthici. Sed ut non egeamus argu . esse celebrando futuro Concilio : Indico piramentis facit testimonium ejundem Rurich : tati vestra quia lius vester Eudamius, Moturuqui se excusans apud Caesarium quod Asa- rit, hoc elaborare desiderat, ut superveniente thensi Concilio non interfuisset , primum anno Tolos synodum Christo propitio habeamus; quidem absentiam suam imputat infirmae at- ubi etiam, si potuerit, uisanos vult Episcoposque aegrae valetudini, tum accusat tabella- convenire. De Hispanis Episcopis quod ait rium, cujus culpa factum erat ut Caesarij li- in telligendum est de his qui in ea Hispaniae erae, quibus cum evocabat ad synodum in parte constituti erant quae Gotthico imperio Agathen si urbe celebrandam , tardius ad parebat, hoc est , in Hispania citeriori. It, eum pervenirent. Elegans est hic locus, & in que optabat Eudomius alium anno sequenti primis dignus referri utpote ab homine scrip- Episcoporum conventum agi, in suo, p tus qui se sciret Episcopum esse. Si ad tempus ter Episcopos Gallicanos, interessent etiam
H d, inquit, quod iurimaris, s nimirum ad Episcopi Hispani. Urgellensis videlicet. Ge. synodum in Tolosana urbe celebrandam an- rundensis, Barcinon citiis, & reliqui illarumno sequenti, de qua ad Ruricium rescripse- partium. Nam eos suae non ita multo postrat Caesarius in s Deus visam cesseris, venire auctoritati subjicere curavit Caesarius, ut
115쪽
1 o 8 D e Concordia Sacerdotij
statim dicetur. Ceterum synodum illam To- set religio divina necessarium, minime venireto nam non fuisse habitam certum est, tur- frustretur. quatinus ea qualongaevis seculis sco batis nimirum Gotthorum rebus, & furen- rum sanxit auctoritas, et obu praesetibus praesentitibus post extinctum Alaricum belli reliquiis, futuraeque aetati invitia si retur. quo praeterea mortuo, Tolosa victricibus VIII. Ex hoc libello precum nonnulla Clodovet armis cessit, ab imperio Gottho- colliguntur notatu digna. Primo , conten. Vrum distracta. Vix autem est ut inter arma disse Caesiarium privilegia Arelatensis Eccle subeat cogitatio congregandorum sacerdo- siae fuisse perenni sanctione decreta a Ponti tum. Et fortassis haec mala providebat Caesa- scibus Romanis. Vnde patet parem in hocrius . cum rescriberet ad Ruricium de consi- esse causam Ecclesiae Arelatens; de Thessa lio Eudomij, orans eum precibus suis ageret apud Deum uti tam sancto proposito favere velit pro sua erga Ecclesiam benignitate. Et ideo orate, inquit, ut tam sancti desiderio suo Dominus tribuere dignitur esse Etam. Falluntur ergo qui putant Concilium illud Tolosanum
VI. Romanae tum Ecclesiae praesidebat Papa Symmachus, vir Gallicanis Episcopis acceptissimus. Pacatis post Clodovei victorias& mortem rebus Gotthorum,qui ultra Carcassonem late in provincia Narbonens de Hispania citeriori imperium tenebant, Caesarius congregata alicubi s3 nodo, ut ego arbitror, anno DXiii. ex ea scripsit ad Synam
chum de iis quae in Concilio illo decreta sue rant, ab eo petens ut decreta illa observari praeciperet in Ecclesia Romana, ut una dicciplinae forma esset in Romana Ecclesia & inprovinciis Gallicanis. Quod autem existi. mem Caesarium ista scripsi e ex synodo qua liam, hoc facit, quod de rebus constitutisoquitur in aversione, ut solent epistolae sy nodicae & semper loquitur in numero plurali . Postulamus, deposimus . furacmmu . V II. Sequenti anno Caesiarius ad Symmachum misit AEgidium Abbatem NMensanum Notarium , nomine ejus perituros confirmationem privilegiorum Ecclesae Arelatensi ab apostolica sede concessorum. Illi
vero petitionem ejus his verbis conceperunt: Guantum in omnibus Ecclesiarum Ponti cibus,
quae in toto orbe is e sunt, apostolica sedes μι met vindicat principatum, se synodalibus δε-
cretis firmiorsus praecellit auctoratas, tantum po-
resistas suae provisione dudum a sese concessa δε-bet inconcussa servare, quatenus Arelatersis EGclesia fruan. rivilegiis suis; quae nunc per an .ristitem Caesarium seriem suae petitionis insinuat, o qaam hactenus habais potesarem vestra δε- posit auctoritate mari ; ut quod veneranda se dei quendam per. -ι sancitone custodiri praecepit, pragmaticis spectabier L creta Ium constitutis,
beatitudinis vestra praceptis sis etiam nunc com mel auctoritas. Aquensis etiam civitatis Episcopum sanctitatu vestrae moneri praespite onstitutis ut dum . mira litano antistite Ecclesiae Arelatensis ad I nodule Concilium fuerit evoca-
Ius , vel aliqua ordinationis causa cum Ai ρο lonicensis, & quae supra dicta sunt de privilegiis Ecclesiae Thessalonicensis, quod perpetua essent, trahi debere ad Arelatensem. Deinde , privilegia Arelatensis Ecclesiae pragmaticis specialiter decreta fuisse constitutis , id est , Principum edictis & rescriptis. quae tamen hodie non extant. Demum , Caesarium non petiisse statim confirmationem privilegiorum Ecclesiae suae, sed quo primum tempore passus contradictionem est ab Episcopo Aquensi secundae Narbonensis Metropolitano, qui recusabat
ire ad Concilia Caesarij. itaque si ea occasio non incidisset, abstinuisset fortassis Caesarius
a petenda confirmatione , ac nihilominus usus fuisset auctoritate sedis suae, qua eum usum vidimus diu ante hunc annum. Nam& antea Pallium, quod erat insigne Vicariorum sedis apostolicae , Romae acceperat a Symmacho , ut statim dicetur.
I X Accepto libello , Symmachus ad
Caesarium rescripsit rationabile esse ut saniacta Arelatensis Ecclesia propriis privilegiis perfruatur , & quod vetustas praestitit, α
patrum auctoritas roboravit , novam non
debere violare praesumptionem. Quod dictum esse adverssis Episcopum Aquensem
dubitare non sinit l. bellus precum. servanda tamen esse ceterarum Ecclesiarum privilegia. Tum addit i Manentibus siquidem his quae patrum constituta singulis Eccisis concesse
runt, decernimus ut circa haec quae tam in ' Gassia
quam in Hi pania provinciis is causa religionis emerserint solertia tuae fraternitatis invigilet;
rario poposcerit praesentiam sacerdotum , se
vata consuetudine tinusquisque tui dilectionis
admonitus auctoritate conveniat. Haec Symmachus , novum jus Arelatensi Episcopo tri. buens quoad Hispaniam provinciam , id est,
eam Hispaniarum provinciam quae in regno Gotthorum constituta erat , in quam imperium suum proferre cogitaverat Caesarius ante constitutionem Symmachi, ut supra vidimus. Decernit autem ut si controversia incidens amputari potuerit in Concilio Caesarij, Dei hoc meritis applicetur. alioquin existentis negotij qualitas ad sedem apostolicam Caesario reserente perveniat. Quod constitutum estjuxta superiorum Pontificum reo
116쪽
cripta qui tum demum ad apostolicam sedem cap. xxx. I. i v. si lector ea consulenda tan- νώ - , .mε. deferri voluerunt cosnitionem causarum ab ti esse putaverit. 6 7
Episcopi, Thessalonicensibus & Arelaten- X II. Quaeri posset hoc loco quonam si bus . si post examen provinciale causa defi- modo factum sit ut in hac Symmachi episto
niri non potuerit coram Vicario sedis apo- la, qua privilegia Arelatensis Ecclesiae &stolicae. Ad hanc porro epistolam respiciens vicariatus apostolicae sedis continentur ac Hormisda Pontifex Romanus,de Dardaniae, confirmantur, nulla extet mentio Pallij Cae-
Illyrici & Scythiae Episcopis ad communio- sario concessi a Symmacho , quod tamen nem sedis apostolicae reversis scribens ad eum ab illo accepisse testatur Papa Vigilius Episcopos Galliae de Hispaniae , epistolam in epistola secunda ad Auxanium Episcopum
suam dirigit Caesario & his qui sub ejus ordi- Arelatensem. Et quia digna credimus natione natione consistunt. Quibus verbis intellexit, mpleri, inquit Vigilius, at agenti vices no ut dixi. Episcopos Galliae dc Hi aniae, qui Pa=ν non desit ornatus, usim tibi uus , si ad ordinationem Arelatensis Episcopi perti- cui decesseri tuo praedecessor ser sanctae recorda. nebant, dc ad ejus Concilia venire teneban- ιionis Symmachus legitur contulisse, beati Petritur. Idem enim est, ut observat infra illustri L funcii auctoritate concedimus. Docet itaque
simus Archiepiscopus, ad synodum Patriar- Uigilius collatum Caesario Pallium fui isse achae alicujus aut ad Ordinationem ejus perti- Symmacho. Immo ex verbis Vigili j colligi nere. tur traditionem illam Pallij factam fuisse per X. Minatur deinde Symmachus absten. epistolam, Symmachus legitur contulisse. Et tationem Episcopo Aquenti 5c ceteris, side- men in epistolis quae nunc extant Symmachi trecta ruat accedere ad Concilia quae au- ad Caesarium nulla Pallij mentici facta reperitur. Vnde fortassis concludi debet non extare hodie omnes epistolas quae a Symma-ctoritate Episcopi Arelatensis fuerint congregara. Haec sunt ejus verba: Etstam Foclesia Aquensis antii ies, mel alius quilibet, Me- cho datae sunt ad Caesarivin. Ad Pallium tropotitano Ponti ci Iuxta canonum definitionem quod attinet, nulla illius mentio est in epi- evocarus obtemperare noluerit, noverit subden- stolis Symmachi quae supersiunt, quod illae
dum se, quod non optamus, ecclesiastica disii i- datae sint diu post quam Caesarius ab illonis. Heic duo quaedam observanda sunt. Pri- Pallium acceperat. Acceperat enim annomo. Symmachum Metropolitant vocabulo quingentesimo decimo , cum post obsidio intelligere Arelatensem , quod is esset . nem Arelatensem sub publica custodia per. mus Galliarum Metropolitanus, ut supietum est. Secund6 affectatum ab eo esse hunc loquendi modum, ut ostenderet auctoritatem convocandi generalia Galliarum ductus in Italiam , Romam tandem venisset. Tum enim Pallium ei tributum fuisse docet Cyprianus in ejus vita . quam vir clarissimus Domnus Ioannes Mabillon monachus Be- Concilia competere Episcopo Arelatensi, nedictinus nuper restituit ex veteri codice non sollim ex privilegio sedis apostolicae & manu scripto : Papa Symmachus, tanta meri ex veteri consuetudine, sed etiam secundum torum eius dignitate permotus, non solum veris canonum definitionem. Nam canones de- Ame eum Metropolitani honore ses xii, sed σcernunt uti cum quis Episcopus ad Conci- concesse specialiter Pallis decoravit primitetis.lium evocatus fuerit a Metropolitano, adesse Ceterum heic adnotandum est in hoc Cy ne disserat, nisi fortassis aegra valetudine aut priani loco non agi simpliciter de honore alia justa causa impediatur. metropolitico Ecclesiae Arelatensis, de quo XI. Postremo renovat Symmachus de- tum apud omnes constabat citra omnem cretum ZoZimi de necessitate accipienda- controversiam , sed de dignitate Metropoli. rum formatarum ab Episcopo Arelatensi. tam Galliarum. Deinde hinc colligitur ma quod decretum observari jubet ab omnibus nifeste vicariatus apostolicae sedis in Caesa
ecclesiastici ordinis atque officij viris qui e
Gallicana vel Hispania regione Romam proficisci voluerint. Haec sunt ejus verba iti in hae parte magnopere te volumus esse sollicitum, ut si quis de Gallicana vel Hispania regionibas ecclesiastici ordinis atque ossica' ad nos venire compulses fuerit, eum fraternitatis tuae notitia iter peregrinationis arripiat s ut nec honor ejus peri orantiam aliquam contumeliam patiatur, O ambiguitate depulsa a nobis animo securo quem ob eam ipsam causam Symmachus Pallio putavi t Ornandum. Nam ut libe rE in hoc capite promam meam sentcntiam,
puto pro suspexit legendum esse se exit,
adeoque Metropolitani vocabulo intelligi debere Vicarium sedis apostolicae. Hanc emendationem probat editio Surij , apud quem iste locus mutato stilo. ut solet Surius,
ita legitur: Symmachus praeclara Uus meritorum
dignitate permotus , non solum eum veris: mὸ in communionis gratiam 'Fit a iiii. Huic lo- Metropolitani honore praeditum volait, s id est,
co lucem asserent ea quae supra dicta sunt subvexiij sed cum speciati quoiam prisi legio
117쪽
Palli, usium ei permisit. Iraque SImmachus ,
tum propter veterem conlibetudinein, tum Etiam contemplatione meritorum Caesarisi,
ei vices suas commi sit per Gallias, id est, Metropolitanum cum Galliarum , in cujus dignitatis Pollessione jam antea fuerat Caecarius, esse constituit , simulque Pallium , quod erat insetne Vicariorum sedis apostolicae, illi conccsur. XIII. Eximiam illam Metropolitani Galliarum dignitatem in Caesario agnovit etiam Hormis da Pontifex Romanus , qui proxime Symmacho successit. Statim enimae in sede Petri locatus est, literas de ordi-
Vii. . natione sua, ut moris erat inter Episcopos il-ἰ, Ii' lustrissimarum Ecclesiarum, misit ad Caesarium, quarum hoc initium est in veteri codice N S. Bibliothecae regiae: Diueris of .
tri Caesario Hormi a. Guamvis ratio exigat ut fraternitati tuae nostri sacerdotιν primitias nuntiemas , tamen Dei beneficia tacere Ceteran ἀμεγ' iis non Extant. Idem ad eum scripsit anno D x v.
Episcopos Dardanos , Illyrios , de Scythas
ad sedis apostolicae communionem redusse, Eutychiana haeresi damnata. Scythas in hoc loco memoravi cum Dardanis & Illyriis, ta
inenetsi sciam eorum mentionem non extare in vulgatis epistolarum Hormisdae editionibus , ut monerem nomen corum reperiri
in epistolae istius exemplari quod habetur descriptum in veteri codice M S. Bibliothe cae regiae. Ergo Oiscopi tam Dardani quam K-θου pene omnes , necnon Scythae, errorem coniademnando pratcritum, petentes leati Petri Apo- o Em principis communionem G. Recte. Nam aliae editiones stant absurdae, in quibus sic legitur: Ergo Episcopi tam Dardani quam ILI ita pene omnes , ne sint errare condemnandi x .ento, petentes G. Lectionem regi j codicis confirmat etiain ipse Hormis da in epistola ad Avitum Episcopum Viennensem de statu Ecclesiae orientalis in qua licet de Scythis non loquatur, tamen cum Thraces ad
jungit Dardanis & Illyricis, ostendit deesse heic aliquid in epistola ad Caesarium de eo isdem argumento. Sic ergo scripsit ad Avitum lis A. . s. Hormi fida. Nam unde est quod cum pro magna pane a conterminis His Thracibas , Dardanis, bricis, cog ita eoram pemersitate deserantur,
proculpositos ignorantia ste , fraudibus, o v
riis artuus nitantur alticere. Scythae porro Contermini erant Thracibus, utraque autem
siti in ora Ponti Euxini. Xl V. Praesedit postea Caesarius in Coniacilio Arelatensi i v. anno D X x I v. Carpen toratensi anno D xxv xl. de Arausicano II. anno DXxix. Nam tres illae synodi non fuerunt tantum ex Episcopis provinciae Arelatensis, sed generales ex regno Gotthorum. Causam quoque Contumeliosi Episcopi Reiensis judicatam suisse in synodo generali, cui Caesarius praefuit, colligitur cx epistolis
Ioannis II. & Agapeti Pontificum Romanorum. De quo negotio, clan satis explicatum sit in epistolis illis, nihil dicam. Illud tantum admonebo corruptam esse ultimam partem septimae Agapeti cpistolae, quae data est ad Caesarium, ideoque putasse me non praetermittendam esse hanc occasionem illius emendandae. Nam clim dixisset Agapetus velle se ut Contumeliosus ,reddita immdo propria sub antia , suspensiis interim esset ab administratione patrimonij ecclesiastici& a celebratione Mis Iarum, inferius tamen ei suspenso ac praesumptori concedit celebrationem Misarum, si vera cst lectio quae extat in vulgatis editionibus. Vnde sequitur Agapetum sibimet repugnare in eadem epistola. Ergo ut vitium illud auferatur, sic legendus est hic locus ex fide vetustissimi cod, cis 1 S. Bibliothecae regiae: Susi s. igitur, sicut praefati sumus, i pisicopo Contumelioso ab ea tantum quam praesumsisse dicisur celebratione Missarum . O patrimonio Ecclesi in gubernati
ne Anchι iaconi eiu iam Ecclesiae constituto, ita ut alimonia se l. ientia Episcopo non negentur, Visitatoris te in eius loco praecipimus ordinare perasonam, Crparunter expectare judices quos in pirante Domino constituerimus audire. Agebatur de retractanda causa Contumeliosi, qui sedem apostolicam appellaverat post judicium Episcoporum Gallicanorum. Expectare ita-ue Caesarium jubet quid decreturi sint ju-ices a se delegandi, interim vero Contu meliosum manere suspensum a celebratione Missarum N ab administratione patrimoni j ecclesiastici, ita tamen ut ei alimenta epis copali dignitati congrua praebeantur. Nam si L M M. x apud T. Livium P. Scipio Nasica recte monuit erubescendum esse Romanae urbi, si vir clarissimus nimirum L. Scipioὶ in carcerem inter fures nocturnos & latrones include retur, indecorum quoque esset si Episcopo
tamenetsi reo, non ampliora alimenta su ministrarentur quam reis ceterorum ordi
118쪽
& Imperij Lib. V. p. XXXVI. in
III. oes posteas ι commisit An ani. 'si'um parebat; in qua sita erat civitas Arelatense
QRegi Childeberto , ut rectE ista explieat
σ quc plurimum μὴ iam. Piat balis ' ra uriai u Valesius vir clarissimus. Mortuo 'ut . Thegaxo es Ioanne V . est XII. interim non ita multo post Caesario Arela. V. Visetius a quaeamo vices suas O Palliam rom te si Episcopo successit Auxanius. Hunc ercessit ad exinutim Papa Dmmam. Tum ore. Ita goomare cupiens Childebertus aliquo insi- gni decore, ut ope ejus provinciam recentert Episvorum. Sia judicum itim.-- Veriam in ossicio contineret iiii κη m. Auxaxi, Causas aurem dis,uiis. pς k0que Francico parere assitefaceret, lite μι canomea ct omlua is vita, .. Iad Papam Vigilium scripsit anno D x L v. V II. Cati as religionis . oe .as prateria qua iis Quibus eum oranat uti Auxanici vices apota proviseus ἁψιχινι. is possent, risis, fabri ad D lem stolicae sedis delegaret per Gallias . eique vostolicam. Vtius ordo diseMuηι hareseos η-ur Pallium mitteret, quod erat insigne' Vica-
π G. Rouovai dei. . tollit um ritium,sρος t genus quoddain imperatorii indumen ri . cujus usum Imperatores permiserant Patriarchis, noluit Pontifex in hoc gratificari Auxanio, donec sciret an Iustinianus id gratum habiturus estet. Docet nos illud ipse Vigilius his verbis: De hu vero quae curitas vestra mitti vis. i. ad
debere concedi, tib πιι hoc animo etiam in pri
M- ostendimus Episcopos senti facere siae dilatione pota as . ni cum
Arelaton es primum inter Gallicanos Erin Christianissimi Domini su Muri Imperatoriscopos locum tenuisse In consequentiam lio' hoc , sicut ratio postulat, vovissemus perficere notas qui Ecclesiae Arelatensi tributus fue- notitia Deo auctores ut o vobis gratior praestitorat 1 sede apostolica. Sed nunc res ipsa se rum causa reddamr , dum quae postulatis . cum prodet evidenti stinus argumcntis , adeo ut consensu Chrsiamsi mi Prancipis refruntur argumentation: bus agendum nobis nequa' O nos honorem sidei uus se a ecum competen-
quam sit. Nam post Caesarium eadem aucto. ii rerirentia iis , eZma, mas, qua ille instructus fuerat successori- II I. Non dubitabat, ut video , Vieilius bus Mus confirmata esst a Pontificibus Ro- ouin imperator, quem per Patricium Belimam, οῦ qui praedecessiorum tuorum mandata scrium ad id induci procuraverat, consen- vel bis suis explicantes vices suas conceptis sum suum praei liturus esset. Neque sua spes verbis comitiiseriint Episcopis Arelatensi- illum fefellit, ut docet necunda ipsius episto,bus, dum ipsos ea auctoritate instruerent in ta ad Auxanium , qua illi committit vicescimus possessione fuerant sedis illius Episco- suas per Gallias, simulque Pallium mittit pi ante Uigilu tempora. Is primus omimum Sicut nos, inquit, pro tuae caritatis a secta O
suas postuliti' n. soriosissimis ν nostri Regis Childe Gi
nem Chil debem Francorum Regis comini' Chrsiana Hvotione mandatis, vices nostras li
No luccesserat Quam causiam, quia multa tem mam comenit Deo placitis operibus tanta Hezntinet non leviter praetereunda, res po- disauctorinite digna Enυersati e usi at e dis stulare videtur ut ab initio repetamus. ponere, ut bonis adribus innotesens, Iam cl. . . . tost pulso e Gallia: parte Romanos ca cantatem ttiam judicium nostris eiatrionis quae Rhodano & mari mediterraneo adia- ostendin. Et infra ait se id facere cum conseim. , pr u miseOtibi eam Oram insede. siu Iustiniani & Theodorae, tanquam Vicarunt.& Arelatense oppidum temieriint, riatus apostolicae sedis ita penderet ab impe- quod deinde transsit in sus & dominium rio Principum ut Pontificibus cum nemini Ultrogotthorum. Anno demum D xx x v t. tribuere liceret absque interrogatione Prm- cum exarsisset bellum inter Iustinianum Au- cipis. Nam ea quae siequuntur intellio non gustum & Uitigem Ostrogoti horum Re- possunt de Pallio, de quo nondum in 'aepi-N, OdemqGe iste tenapore. billum cru- stola locutus erat Vigilius cuin ista scriberet. , , .. ς ' VJn m G illia haberet cum Oporter ergo, inquit, fraternitatem vestram in a rancri, pacem his conditionibus ab istis re- cessantibus supplicationibus Deo noso preces. A: V QN ni Viginti auri cente' fundere , ut Domnos clementissimos& ea Galliarum patie quae Gotthis Principes Ius anum atque Theodoram sua F-
119쪽
perprotectione custodiat, qui pro his vestae earl- rati mandandis, se Terente gloriosissimo O G cellantissmo vira fluo nostro Puricio Belisario,
pro quo item vos convenit exorare , pia prataerum devotione consensum.
quia vicariatus absque Pallio tribui non consueverat, istudque, quod genus esset imperialis indumenti, concedi non poterat absque consensu Imperatoris, noluerit Vigilius ante
committere Auxanio vices suas quam certus
esset consensius Imperatoris pro dando Pallio, ne forte Auxanio tributa dignitas in conis temptum veniret. si non fulgore Pallij colluceret atque illustraretur. Nam Pallium fuisse vellem quandam eximiam, atque collucen tem , & quae plurimum dignitatis haberet, i dicet infra illustrissimus Archiepiscopus. Quem fulgorem diu perdurasse in Pallio colia ligi posse videtur ex Thegano Chorepiscopo Trevirensit qui loquens de infanda Ludovici Pij Imperatoris exauctoracione ab Ebbone Remensi Archiepiscopo peracta , adverssis quem propter hoc facinus vehementissime insurgit, haec dicit: Venivis ιepurpura se Pal- ' Ii . . oe is /um in isti cilicio. Item ex epistola Ioannis VII l. ad Κ lomannum Regem Bajoariae, Ludovici Regis Germaniae filium:
tuti s. Colligitur id ipsum cx epistola Ioan .nis X II. ad Dunstanum Archiepiscopum
Dorobernentem scripta anno DCCCCLIV. in qua sie habctur: Pastium vero fraternitati ,οῦ tua ex more ad Missaram solemnia celebranda commendamus ; quod tibi non aliter, Ecclesiae tua privilegiis insio stata manentibus, uti concedi mur quam usum anteci fores nostri prodiderunt. Neque tua prudentia hoc incognitum habes vel υ quam , quoniam indumenti honor modera
tione actuum tremendas erit. Honestati morum tuorum haec ornamenta conveniant, quatenus a.-
ctore Deo posis esse conspicuus.
lium & vices suas, ad exemplum nimirumh: Papae Symmachi, qui tamen Caesario Pallium contulerat absque ulla mentione consensus Imperatoris. Haec sunt Vigilij verba
ad Auxanium i Et quia digna credimus ratione compleri ut agenti vices mstrus Pali non desiornatus, a iam tibi ejus, sicut decessori tuo praedecessor ster saneta recordationis Symmachus lGgitur contulisse , beati Petri functi aucuritate concedimus. Observandum est autem in hoc
loco, Vigilium, qui rescripserat nolle se postulatis Auxani j annuere ante quam sibi constaret de consensu Imperatoris, nunc Pal-
lium tribuere absque ulla mentione nominisiinperatorij, immo dicere se id facere ex au choritate beati Petri, tanquam facultas conia cedendi Pallium exstaret in eo qui Petri cathedram teneret . quicunque tandem is foret. Sed his omissis, transeamus ad mandata
quae idem Pontifex dedit Auxanio. UI. Iubet igitur Vigilius ut si quae inter Episcopos qui sub regno vel potestate Chil
deberti Regis constituti erant dissensiones emergerent , eae ab Auxanio canonica Mapostolica aequitate discuterentur cum competenti numeroEpiscoporum, ita ut judicium quod eo ordine ferretur, vetustis Pontificum Romanorum regulis non repugnaret. Itaques c vices suas Auxanio committit Vigilius ut
nihil illi soli licere velit in judiciis Episcoporum, omninoque imperat ut ea non aliter judicentur quam adhibito competenti comprovincialium Episcoporum numero. Sed istorum interim judicum electionem, ut erga Rufum Thessalonicensem fecerat Boni facius, relinquit arbitrio sui Vicari j, ut integer ordo judiciorum & summa decernendi auctoritas penes illum essent. Statuit deinde ut causae illae canonica ct apostolica aequitate discutiantur ab Auxanio, tanquam dicere vellet irritum futurum judicium quod non ex aequitate Petri latum esset. Nam & eum vult o. r. sequi formam judiciorum in regulis ac decretis superiorum Pontificum contentam .Ea modis omnibus praelato iudicio ituri, inquit, qui Deo placitis decessorum nostrorum possim re
VII. Transit statim Vigilius ad causas fi dei &ad reliquas majores causas , quarum relationem mitti jubet ad sedem apostolicam , si illaeρω sui magnitudine terminari non potuerint in Concilio provinciali. Afferam
autem locum integrum; tum ut lector facilius intelligat hanc partem mandatorum Vi-giiij, &ut locus iste, qui sanus non est in
editionibus, per occasionem emendetur. Sic ergo legitur in toties laudato codice regio: Sι qua vero certamina aut de retigione s quod Deus auferost aut de quolibet negotio quod ibi pro sui magni Iudine terminari non pupι evenerim , totius veritatis indarone diligenti ratione discussa, relationis ad nos seriem desinantes , ea 'ostolicae sedi terminanda servare ; ut universis a fraternitate vesnu competenti ratione dispositis,p- , PAE pro magno munere Apostolis dominica voce conlata es, Ecclesia Dei, qua una est in toto
orbe dissus, stabili μmitate servetur, ne antiqui hostis j ii quassatione vexari , in illius petra Christi Dei Domini se Salvatoris nostri electiones mala flabilitate consistens. Vult itaque Vigialius ut emergens in provincia haeresis in Epiccoporum provincialium examen veniat secundum
120쪽
cundum morem antiquum. At si in examine provinciali caula illa non potuerit terminari, tum vero relationem ab Arelatensi antistite mitti vid sedem apostolicam , ut istius sedis auctoritate pax in Ecclesia retineretur,ade ἱ-que concordia revocaretur inter eos qui de
nitione ulla indigebant ut ejus jussa specta. rent. Dispar ratio fuit eorum Episcoporum qui tum recenter subjiciebantur Ecclesiae Arelatensis antistiti, ut statim dicemus. X. Eodem porro tempore quo generalem istam delegationem Auxanio concessi Vigilius , ei specialiter commisit causam Ioannis VIII. Renovat deinde Vigilius privile- Presbyteri & Teredij Diaconi adversus Pra gium quod a Zoetimo Papa profectum, lon- textatum. Eam causam jubet ut Auxanius ga pollessione firmatum, a Symmacho etiam cum competenti Episcoporum provincia- confirmatum fuerat in gratiam Caesari j. NuL lium numero dijudicet secundiim decreta Ius ergo, inquit, de Ponti cibus tuae per has -- praeteritorum sedis apostolicae Pontificum , ces ordinationi commissis , sicut es ad cos data rationeprospiciens , inquit, ne aliquem facile ex loquitur nostrapraeceptio , in longisquis quibusl- laicis ad sacratos ordines saltu praecipiti cuiquambet locis audeat proficisci , nsfitcnni more, si- sacerdotum liceat aggregare. Vnde colligi decus a decessere tuo nostra pnrdecusore similiter Π- bere puto vel istum Praetextatum repente excedente consueverunt, formatam vestrae carasatis laico promotum cile ad ordines ecclesiasti acceperint. In epistola autem generali scripta cos, non praemissa annua conversione, vel ,
ad Episcopos in regno Childeberii constitu- si is Episcopus fuit, aliquem laicum praecipi
tos, cujus mentionem in ilia fecisse eum vi. tanter contra canones admisisse ad clerica dimus, sic loquitur de necessitate accipien . tum. Istud vero emendari petebant Ioannes darum formatarum ab Episcopo Arelatensi: δc Tereditas. Omnino autem persuasum ha Agud pari auctori are mandamus , ne qui uam beo errare illustrissimum Cardinalem Baro
Episcoporum sinepraedicti fratris ct coepiscopi πο- nium, qui de Praetextato Rotomagensi Epis-stri uermata ad longinquiora loca audeat profisci: copo heic agi putat. Nam iste nondum , ut ine quia se decessorum nostrorum decessoribus puto, erat Episcopus quum Vigilius ista scri- Uus, quibus vires se. 13 libentissime contulerunt, bebat. Certe nondum pulsatus erat de ullosncta sic de niunt Iussones. Respicit itaque crimine , quippe qui non nisi post annos tri- Uigilius ad rescripta Toaimi & Symmachi; ginta quatuor majestatis acculattis est a Rege quἶ, uti dicebamus, eam necessitatem jam Chilperico ; ut pluribus narrat Gregorius antea imposuerant Episcopis Gallicanis Turonensis lib. v. cap. XIX. I X. Videbat Vigilius necessariam esse litaterarum istarum pusticationem ut sua Arela tensi antistiti dignitas &aqctoritas constaret. Itaque praedecesibrum suorum exemplis in structus, qui de vicaria tu E piscoporum Thesasalonicensium ob eam ipsam causam rescrip. serant ad Episcopos Illyricia nos , tum etiam Zogi mi, qui de vicariatu Patrocli scripserat
I. Explicanda est in hoc capite epistola generalis Vigilii d. vicariatis Auxanιj.
ad Episcopos per Gallias & Septem provin- eias qua periinebanι ad regnum cisliberti. Enume- Cias constitutos , putavit scribendum esse ad romur provincia illa. Fieri id potuit ad exemplum
Episcopos Gallicanos de vicariatu Auxanij ut eorum consensu iste facilius uti posset ampla illa auctoritate quam ei tribuebant literae Vigil ij ad ipsum datae. Λ2ua cuncta, inquit, ut fraternitas vestra melius per Dei gratiam positimplere, universis Episcopis , quidius te praeesse voluimus, auctoritatis nostrae est serie declararum. Extat auctoritas illa seu literae Vigil ij ad Episcopos regni Childeberti. De his autem agemus in capite sequenti. Interim hei cadanotandum est necessiariam tum futuram non fuisse eam praeceptionem quoad Episcopos
Gallicanos, si nulli alij Episcopi subjecti fuissent auctoritati Episcopi Arelatensis quam qui jam inde a temporibus Zoetimi & Symmachi ad ordinationem & synodum ejusdem
auctorιtatis Episcopi prima Iusti mane. III. Ais Vigilius sibi in beato Petro commissam
esse curam universarum Ecclesiarum. Sumptum id ex sancto Leone. Hac persuasio amis dein e penetravis in animos Pontificum Romanorum. Hιnc descendit necessivi costituendorum per provincras mcari
IV. Emendatur ct explicatur Vigilij locus quo ia-
sinuat necessitatem constituendι Vicarii. Uua emendatio confirmatur auctoritate ei dem Vigilii. V. Sιc vices suas Auxanio committit ut nihil illi soli licere velit in iudiciis causarum. Causas auum majores referri iubet ad sedem apostolicam. VI. Initur comparatio inter Epissopum Thigal nisensem re Arelatensem. Iubet Vigilius uti Episcopi ab Auxanio evocati ad Concilium aecedant, κίsi justam ob causam abesse cogantur. Personam tamen Pro
VII. Se formatis accipieudis ab Discopo Arela-
Episcopi pertinebant. Illi quippe sueti erant i nsi. Emani qui putam Aurelianum non fl im se imperio Arelatensis Episcopi , neque admo- curae Leontio in cathedra Arriatensi Tom. II. P