장음표시 사용
121쪽
seculis Romanam cathedram tenuerunt. Lu-
i. p , i h pretium fuit generalis epi 'bet autem referre ipsa Leoni Verba,ut pli m in stolae Vigil ij ad Episcopos Gallica- in hoc loco ostendamus Arelatensis Episcopi
nos examen in hoc capite suscipere, velut dignitatem efformatam fuisse ad exemplum divisone facta, ut epistolam illam, quae spe. privilegiorum Ecdlesiae Thessalonicensis. Siccialem quandam curam ac diligentiam desi ergo loquitur Leo de vicariatu Anastasederare videtur, qvbd multa contineat notatu Episcopi Thessalonicensis: Et quia per omnes digna, perPartes explicare possemus. Quod Ecclesias cura nostra distenditur, exigrate hoe a m '' non adeo facile fulget, si singulos quosque nobis Domino, qui apostolica dignitatis beatis Iocos retulissemus in capite superiori ad epi o Apostolo Petro prima dei sua remunestolam quae data est ad Auxanium. ratione commisit, universalem Ecclesiam infau II. Primum igitur adnotandum est vica- damenti ipsius soliditate constituens, nec statemriatum apostolicae sedis Auxanio tribui, non soluiiudinis quam habemus cum his qui nobis solum in provinciis circum Arelatem postis, costem' caritate juncti sunt simamus. Vicem it ut antea assolebat, sed etiam in provinciis que nostrum fratri ct coepiscopo noctro Anai asio quae pertinebant ad regnum Childeberti. commisimus. Eadem cositatione imbutus Vi
Dilectissimis fratribus unimersis Episcopis Om. gilius, primum sibi, ut diximus, in beato Penium provinciarum per Gailias, qui stib regno zro commissam esso ait curam universarum
vel potestate gloriosissimis, nostri Chlideberii Ecclesiarum, hinc vero descendit ad necessi.
Regis Francorum constituit Funt, sed edi his qui ratem constituendorum per provinciasVica- ex antiqua consuetudine ab Arelatensi consecrati riorum sedis apostolicae, qui praesentiam Ro sunt vel consciantur Oscopo. Veteres provin- mani Pontificis repraesentent. Haec sunt ver
ciae quae Arelatens Episeopo subjectae erant ba vigilsi: rauantum nos divina potentia A quo tempore Vigilius ista statuebat, hae fue- solorum primi sedem , non pro nostris meritis, runt, Viennensis, Alpes maritimae, utraque se pro in abiosa misericordia pietate, habere
Narbonen sis, Hispania Tarraconensis, nisi consimis, tantum nos de universarum Maesu- si ista tum distracta erat a corpore provincia- mmdis' sitione, pace, se satu convenit essetirum quae Arelatensi Episcopo parebant. Ita- licitos. quippe cum doctor gentium dicat Apostoque ad has provincias accesserunt, magna tuu . In mia mea quotidiana fossicitudo omnium
pars quartae Lugdunensis, & in hac, Parisij, Messarum. emodo ergo inter Dominiscera aliqua pars secundae Belsicae, Silvanectum dotes focta ODeo placita potes manere concor- nimirum & Bellovacum, integra Lugdunen- dia, nisi uis humani generis hostis antiqua ne sis secunda, Britannia , & aliqua pars Aqui- Ditia consuetam det niam fminare volueris,sittaniae. Cum ergo nulla antea lege, nulla con- qui absentiam nos Medis apostolica viribusper suetudine istae provinciae pertinerent ad cu- fruendossirituatigratia r Praesentans, auferat cenram Arelatensis Episcopi, cui tamen impe- tamen exortum strium in illas tribui cupiebat Childebertus, & I V. Hunc locum retuli ex fide codicis re- fieri istud non posset nisi per concessionem gij. Nam omnino aliter habetur in editioni vicium sedis apostolicae, necessarium omnino bus: ubi prosit qui absentiam se. legitur, iafuit adiri Papam Vigilium, qui Romanae tum qui absentiam minam feris apostolicae vicibus
Ecclesiae praesdebat, ut illius decreto extra- perfruendo rvraesentat , auferat certamen exo ordinaria illa auctoritas, quae provinciarum tum. Sed vulgatam lectionem non admittit limites irrumpebat, in Arelatensem Episco- sensus hujus loci. Nondum enim tributus eum conferretur. Et erat recens exemplam, Auxanio fuerat vicariatus , qui illi tantlimsi modo ista Gallis nostris nota erant, Ar- committitur in consequentiam istius arguis
chiepiscopi primae Iustinianae; qui nuper vi- mentationis. Ait quippe Vigilius non posse canatum apostolicae sedis acceperat a vigilio aliter manere concordiam inter sacerdotes per sex provincias, juxta postulata Impera. Domini nisi s sit aliquis qui vicesia compotoris Iustiniani. Quidni parem Arelatensi nat jurgia & certamina quae inter illos exori- Episcopo intra Gallias auctoritatem concita rentur ι ea de causa concessisse se vices suasliaret Chil debertus 3 Auxanio. Praeterea hanc emendationem esse III. Concessurus Auxanio vices suas Ulia legitimam probatur etiam ex epistola ejungilius , primum docet sibi in beato Petro dem Vigil ij ad Episcopos remit Childeberti
commissam esse curam universiarum Eccle de vicariatu Aureliam Episcopi Arelatensis Marum, ut de pace & statu earum sollicitus qui Auxanio successit. Etenim eodem argu - it. Haec persuasio, quae extat in epistola san- mentandi genere usus Vigilius ait: Ita enim in-cti Leonis ad Episcopos Metropolitanos per ter sacerdotes Dominipotes pos per omnia Deo Illyricum conssi tutos, altius postea penetra- placita cusodiri, si fuerit qui vicam no arum vit in animos Pontificum qui posterioribus auctoritates. Dixin, personam nostrum in ali
122쪽
& Imperi j Lib. V. Cap. XXXVIII. iis
rem potibus praesentans, secundum consuetudi- ergo Vigilius ait, tanquam sitis verbis redianem a nostris decessoribus attributam sepientior dere destinasset lentum verborum Leonis: Eas Picini indagatione custodiens, si quaim humani quia necesse es ut aptis I eo propitiante tempori- generis hora antiquus ῆitaniam inter Dei fa- bus ab Arelatensi Episcopo, qui nostris vicibus mulos nequitia consueta seminare tentaverit, A fungitur, quotiens jui. averit expedire, profa-pientiae sea moderamine adhibitis sA fratribus cienda consolatione commani Episcoporum debeantes coepi sivis nostris Iustitia Deo placita scan- congregari persona , nasius ia obeiens Uus foris dala orta I moveat. mandatis se a congregatione sessundat, nisi aut V. Addit ergo post ista Vigilius: . uapropter corporalis insirmitas aut justae cause eum excuse- Auxanio fratrae ' coepis po nostro Arelatensis tu venire ρrohibeo. Tuin edicens uti qui justam ob causam non acccinerit ad synodum, Presbyterum aut Diaconum pro se mittar, injecta mentione promissionis Christi, qui se pollicitus est futurum in medio eorum qui in nomine rius congregati essent, addit i Pauer se ritimat subirarum qui Deo odi se superbia in uia congregatione interesse contemnit in qua se Dominus noster adfuturum piapromissione denuntio ' Odiosa illa suberbia , quam contumacibus illis Episcopis objicit Vigilius, cstis ipse sit perbii, animus quem in Illyriis Epiccopis damnat Leo. Ceterum hunc Vigil ij locum edidimus in fide ejusdem codicis regij, in quo legitur multo emcndatior quam in editionibus. VII. Postremum caput epistolae Vigili j respicit necessitateni accipiendarum forma. tarum ab Episcopo Arelatensi. Qua de re cum multa jam l nobis dicta sint, quae . nunc repeti non est opus, transeamus ad Aurelia num, qui post Auxanium fuit ArelatensisFpiscopus & sedis apostolicae Vicarius per Gallias. Falluntur autem, ut rccte observatum est Saxio, qui putant Aurelionum non statim successisse Auxanio. Sed haec non sunt
civitatis antistiti vices nouras caritas vestra nos
dedisse cog sicut , ut saliqua , quod absit, con-rentio fortessis emerserit, congregatis Abi fratribus cir coepiscopis nostris causam canonica ct apo nolica integritate discatiens , Deo flacita aequitate desulat. Quo loco revocanda mihi est memoria eorum quae in proximo capite dicta
sunt de judiciis Episcoporum , nimirum sic vices suas Auxanio commisissse Vigilium ut nihil illi soli licere in hoc voluerit, cunctaque agi praescripserit in conventu comprovincialium Episcoporum. Causas vero majores sic committit Auxanio ut ei necessitatein imponat mittendi relationem ad apostolicam sedem : Contentiones vero F qua, quaι Dominus auferat, in ei causa contieerint, aut tale eme
serit forte negotium quod pro magnitudine sui apostolica sedis magis Iussicio debeat terminari, ad MLyrum discussa veritate perferat sine dila
V I. Sequens istius Vigilii epistolat caput
pertinet ad celebrationem Conciliorum Diceceseos Gallicanae. Sed ante quam Vigi-lij verba referamus, non inutile erit heic observasse illum in ista constitutione secutum esse ordinem quem sanctus Leo praescripserat instituti nostri. Anastasio Episcopo Thessalonicens. Nam cum supra adnotaverimus in istius potestate& mandatis ferme cuncta contineri quae sequentibus seculis aut mandata Legatis stini aut ab illis praesumpta, adnotaverimusque
praeterea Arelatentem antistatem sedis apo- - ... - 3
stolicae per Gallias Vicacium factum esse ad di
exemplum notestatis quae Thessalonicensi Gιὰ Vallam ρrahae causa epistolam ad Episcopos Gal-Fpis opo tributa erat per Illyricum, par est deάu Vigilius secundum moram ut comparationem eorum instituamus ubi II Aurelianus sollicitu debona fama I silii, iLoccasio tulerit. Sic enim fiet ut lectores pla ti ter legatum signficavis qui sinist re rumores de illone intelligant parem intra Gallias Arelaten otm- ως , 'i' . eum e stola. sim suam sin-sibus Episcopis auctoritatem tributam fuisse φ' 'it, si iti madmonens .m uriti.
ac Thessalonicensibus intra Illyricum. Edi- is a Tecti rum GaIlle narum xerat itaque Leo vicariatum Anastasit Then sese tum ρenes Episivum Arrimeη salonicensis Episcopi constituens, uti ad sy- III. Aureliano succum Satan μι. Hunc statim nodum quisquis Episcoporum ab Anastasio Pelagius Papa vicibus apostolica sedιs ornavit si cum laret evocatus occurreret, nec sanctae se con- di m morem. Tum Uum ei Paliij concedis, cu trivis gregationi denegaret. Definierat praeterea. ισυ - μωσι rem confirm r.
ut quisquis Episcoporum superbo animo, .ae V a pristi ad Childebertum. Non m
cum nulla corporis vel caus a foret necessita- isis eoissensui I erat.rii pro concessone F it ite detentus, fraternum saeῖius vellet vitare V. Admonet d. inde childeberium Felagius hono Convenim, sciret esse juclicandum. Nunc randum se Sapaudum propter apostol eam πι -
123쪽
VI. Sapaudosuecessit Licerisi, quem vιcibus eIramare iotica se iis or mltio ornatum fuse coligiιur ex more tum recepto est ex epistola sancti Gregori, de vicariam Virgilii, qui proximι successι Licerio.
I. A V x A N i o itaque Arelatensi Episcopo cum successisset Aurelianus, magnae nobilitatis vir, ut vulgo existimant, antiquae consuetudini & Childeberti Regis precibus datum a Vigilio est ut is quoque Romani Pontificis Uicarius esset intra Gallias. Vetustam consuetudinem memoravi, tamenetsi hanc auctoritatem Vigilius non repetat disertis verbis a veteri more; quia video illum Omnino seeutum esse vestigia de-Cessorum suorum , eademque Aureliano mandata dedisse quae superioribus Episcopis Arelatensibus data suerant jam inde a tem poribus ZoZimi. Praeterea Vigilius , cum auctoritate illum sua ornassiet , praescripto judiciorum ordine, haec addit: . Eia ita decessores vestros , qui decessorum nostrorum vices Wisse monstrantur, feriise testimonium nossri δε- clarat scrinν. Non immorabor in explicandis mandatis Aureliano datis, cum satis in hanc rem incubuerim in superioribus capitibus. Illud tantum dicam, generalem ad Gallica nos Episcopos epistolam secundum morem dedime Vigilium , ut eos certiores faceret conlatum a se Aureliano fuisse vicariatum sedis apostolicae. II. Post aliquot exinde annos, cum vi
deret Aurelianus sinistram de Vigilio famam in Occidente sparsi in causa Trium Capitulorum , ac si Vigilius contraria ChalcedOnensi Concilio tradidisset , legationem ad eum misit, significans ei qui tum rumores de illo essent , addens nihilominus hauddubie non dubitare se quin falsi essent, perspectam sibi esse fidem de prudentiam Vigilia, nihil facturum quo suam famam dehonestaret. Intellexit vir prudens quo tenderet istorum verborum sensus. Itaque scripta confestim epistola ad Aurelianum , primum fidem suam singillatim explicuit, deinde illum admonuit ut hanc fidei suae professionem in omnium Gallicanorum Episcoporum notitiam Meduceret , ut nullis, inquit, aut falsis scriptis, aut mendacibus verbis, aut nuntiis. qualibet ratione turbent tiri Evincunt autem illa sollicitudinem Ecclesiarum Gallicanarum fuisse tum penes Episcopum Arelatensem tanquam Vicarium sedis apostolicae. Istius porro legationis, quae per A nastasium missa est, mentio extat in epistola a Clericis Italiae directa ad Legatos Francorum qui Constanti nopolim proficiscebantur. III. Aureliano successit Sapaudus anno quingentesimo quinquagesimo sexto. Statim vero Pelagius Pontifex Romanus istius nominis primus eum vicibus apostolicae sedis ornavit secundum morem ; ut constat ex illius epistola ad Sapaudum , in qua sic legitur : Mavorum nostrorum, operante Dei misericordia , cupientes inhaerere vest iu , ct iEorum aetas divino juvamine in Omnibus imitari, cari. tati tuae per universam Galliam sancta feris v stolicae, cui divina gratia praesidemus, mices injungimus. Hoc enim antiquitatis memoria docet,
hoc Ecclesiae Romana testantur scrinia, a sanctis patribus es decessoribus nostris tuis decessoribus esse concessum. Et infra: Viere igitur, cari si me frater, auctoritate Pontificis o pastoris mansuetudine, per nos tibi locum Vicary apostolica 'dis divinae gratia largitate concessum. Tum usum et Pallii concedit, & privilegium formatarum
I U. Porris licEt Pelagius in hoc secutus
sit antiquum morem , petitionIsque Childe berti mentionem non faciat in epistola ad Sapaudum, ex epistola tamen ab eo scripta ad eundem Childebertum patet datum id etiam precibus ejus. Vices autem murus, in is quit , praefato consacerriti nos o Sapaudo secun-cundum petitionem vestram direximus , usum Pa , pariter concedentes s quia in scrinis ecclesiastica hujusinori exempla reperimus, quibus ostenditur Arelatensibus Episcopis a sancta recoradationis decessoribus nostris haec fuisse conlata. Non meminit autem consensus Imperatoris pro concessione Pallij. U. Admonet deinde Childebertum Pe. lagius honorandum esse Sapaudum propter apostolicam viceni, omninoque procurare eum debere ne is quem per vices apostolicas augeri postulaverat, in aliqua parte cuiquam Gallicanorum sacerdotum vel e Vibet ordinis ecclesiastici personae conte tibilis habeatur. Quippe tum descenderat aliquatenus dignitas Vicariorum sedis apostolicae, ut observatum est superius, ac nihilo minus Episcopi contendebant Vicarios illos, si peccarent , judicandos eme ab Episcopis luarum provinciarum. Hinc factum ut cum non ita
multo post Sapaudus criminis cujusdam suspectus esset hasitus, in judicium vocatus sit siuTrasaneis suis secundum canones. Cum vero nollet se sistere judicio , Childebertus Rex eum compulit eam necessitatein subire. Qua de re graviter apud illum expostulavit Pelagius his verbis: Pasi estis subripi vobis, O Sapaudum fratrem es coepiscopum nostrum Arelatensis civitatis an sitem , cujus Ecclesia in regionibus Gallicanis primatus pristis,a ct δε-
124쪽
dis apostolicae vicibus decoratur , ad petitionem Felagius Papa decreverat eam se certam provinci
Episcopi ab ipso ordinati in udicium sequenti, deccm vel undecim Episcopos iudices habetat sub ivitatis Epi vi , quod nulla eccles sua D m Gium Obsmalum orab Vr-
vel ratione conceditur, Iudicandum Iuberetis o
currere. Ex hoc interim loco discimus falli eos qui vices apostolicas Arelatensi Ecclesiae aflixas non fuisse contendunt, sed personis tantum datas. Nam cum Pelagius doceat Ecclesiam Arelatensem vicibus apostolicae sedis decoratam esse, planum est ex his quae dicta sunt in capite xx D. privilegium illud perpetuum sume dc ad omnes ex aequo Arelatenses Episcopos pertinuisse 1 ita tamen ut renovatione interdum indigeret, non seclis ac Thessalonicensis Ecclesiae privilegium.
VI. Mortuus est Sapaudus anno quin gentesimo octuagesimo nono i cui statim
bano secundo. VII. Gregorius in Angliam mittens Augustistum, eum Virgilio commendavιι, cum per Arelatem traν situras esset. Virgilium vocat Metropolitanum Gal- Isarum. Pallium Arelatensibus Episcopis tribulum
VIII. Vices apostolica sedis concessa olim fusio
Ecclesia inrelatensi probatur auctoritate Gregor, septimi. Desiis autem ea αμctoritas post Gregorium
sTi Tu Tus in Arelatens se Virgilius , vir magnarum virtutum & magnorum meritorum , nihil prius aut antiquius habuit quam ut dignitatem Ecclesiae suae collatam conservaret. Sedebatuccessit Licerius Regis Gunichramni Rese. tum in cathedra Romana Gregorius cognorendarius , ut Gregorius Turonensis tradit mento Magnus, vir ut sanctissimus , ita do- in libro v i I i. hist. Francor. cap. x x x i x. ctissimus, peritissimus jurium sedis apostoli Hunc non invenio functum fuisse vicibus cae , ac politiae ecclesiasticae callentissimus.
apostolicae sedis . Attamen ex epistola Gre- Ad hunc ergo Virgilius, suffragatione usus gorij Magni ad Virgilium, de qua agemus Regis Childeberti , literas scripsit, petens in capite sequenti , colligi potest Licerium ut juxta antiquum morem sibi tribueret vi quoque Vicarium sedis apostolicae egisse in- ces apostolicae sedis ic Pallium. Non repu-tra Gallias. Vices enim suas de usum Pallij gnavit Gregorius , sed missa ad eum episto,
concedens.Virgilio , cuncta revocat ad antita la per Ioannem Presbyterum lc Savinum quum morem tum hunc honorem debitum Diaconum Ecclesiae Arelatensis , ut est inesse ait Episcopo Ecclesiae Arelatensis , dc Veteri codice M S. Bibliothecae regiae , cun- nihil de debito honore subtrahenduin illi cta primum concessit quae postulata ab eo esse. Quod evincit rursum vices apostolicae erant , deinde illum aliquot praeceptis insedis loco tributas fuisse, non perlonis tan- struxit circa negotia quaedam magni motum, adeoque Licerium vicibus apostolicae menti , mandataque dedit similia his quae sedis dc Pallio fuisse decoratum. Moriens au- decetaribus Virgilij data fuerant a superiotem Licerius succetarem habuit Virgilium; ribus Pontificibus Romanis. Auodvera in eis.f. si tori ut narrat idem Gregorius Turonensis lib. ix.
juxta antiquum morem , inquit, usum Pasi, ac
vices sedis apostolicae postulasti , ab t ne aut
transitoriae potestatis culmen aut exterioris cultus ornamentum in vicibus noseris ac Pallio quae
fele suspicer. Et paulo post: Libente ergo ani
mo postulata concedimus ne aut vobis quicquam
Synopu , debito honore subirabere aut praecestentissmia i in dii filis nostri Childe leni Re eis petitionem contemp- vide muri Acha liaec anno quingentesimo
II.,Gregorius itaque vices suas & Pallium concestit Virgilio , non ad preces Chil-
ρμ. quam consuetudinem. Non repugnavit stragorius
II. Debitum fuse hune honorem Ecclesia Arelatensi colligitur ex verbis sanctι Gregor . III. In epistola generalι ad Episcopos Gallicanos Gregorius renovat auctoritatem quam praderesiores ejus iribuerant Episcopis Arelaten bus. IV. Vices DG or Paulum Virgilio concedens Gregorius , vult tamen sua singulis Metropolitanis jura Movari. Explicatur locus ille sanctι Gregorij, qui non est simpliciter intelligendus. V. Modum deinde praescribit utendι Pallio , ut iret obviam ambitioni Virgilii, ne is Fallio illo ceu quodam indu Mento quotidiano utere ur. Habuit posterioribus temporibus hoc primilegium Hincmarus Archie piscopus Remensis. Sed ipse eo privilegio non utebatur. VI. Gregorius nascribens ordinem judιciorum , de cerx t duodecim judices in qualibet causa debere e se.
deberti simpliciter, neque ut personam Virgilij honoraret; sed quia id vetus consuetu-ooposcebat, quae inplerisque vim legis obistinet. Debitum namque Virgilio fuisse hunc honorem non obscuro significat : quia nimirum Ecclesiae Arelatensi sic tributum erat illud privilegium ut ad omnes successores pertineret, ita tamen ut confirmatio privi, legi j petenda esset a Romano Pontifice quoties novus Arelatensi cathedrae datus erat antistes. Nam de consuetudinem illam rursum urget sanctus Gregorius in epistola ad
125쪽
Childebertum : Viae ctgratanter ea quae scrip - Episcopos in regno Childeberti constitutos. is acrepimus, , quae volui ctis animo libenti Intelligit ergo Gregorius, sic usurum aucto
conregimus; atque ideo fratri nostro Virgilio Are- ritate ista extraordinaria Virgilium,ut tamen latensis civitatis Frisivo vices nos 3Iuxta an- Metropolitanis relinquat ordinationes Epictiquum morem or excerentiae vestrae desiderium coporum secundum veterem morem. Sed hicno favente commisimus , cui etiam se Pasi, mos explicandus est ex epistola sancti Leonis Uum, sicut sa habuii consuetudo, concessimas. ad Anastasium Thessalonicensem , ex qua Item in epistola ad Episcopos in regno Chil. colligitur servandas quidem esse Metropoli- Vio ' a deberti constitutost opportunum esse perseH- tanis ordinationes comprovincialium Epic mus in Gessis quae sub regno praecelientissimi In coporum, sed eas celebrari non posse extrat, Childeberti Regis fiunt secundum antiquam conscientiam Vicarij, ut stupra adnotavimus. consuetudinem staria nostro Virgilio Arelatensi U. Transiit deinde Gregorius ad conces-0sopo vices nostras Diluere. sionem Pallisi , modum praescribens utendi. III. Iam antea multoties observavimus Pallium quoque transmisimus, inquit, quose necessariam fui Te promulgationem hujus ternitas tua intra Ecclesiam ad sola Musarum privilegii, ne quis se juris ignorantia tueri selennia utatur. Timebat fortassis ne Virgilius, posset. Ea de causa Gregorius, praeter epi- ut humanum est ambitione labi, Pallio ceu stolas ad Virgilium&ad Childebertum scrip- quodam quotidiano indumento uteretur adtas, alias dedit ad Episcopos qui sub regno fastum & ad ostentandam auctoritatem Childeberti crant, ob necessitatem publi- suain. Hic Gregorij metus se prodere vide-candae legis , ut diximus. Eodem tempore tur in initio illius epistolae, in qua sic legitur: ad illos scripsit de potestate quae Virgilio Abune aut transitoriae potesatis culmen aut ex-
competebat tanquam Vicario sedis aposto- terioris cultus ornamentum in vicibus no Iris aclicae, in judiciis nimirum episcopalibus, con Pastio quaesisse tesuspicer. Habuit posterioribus gregatione Conciliorum generalium, majo- seculis hoc privilegium H incinarus Rhemeniarum causarum relatione ad sedem apostoli. sis Archiepiscopus, ut ei liceret, si vellet. uticam, de literis formatis ab illo accipiendis. quotidie Pallio , ut resert Flodoardus. Sed Π.L. M. MSed hoc postremum caput praecipue urget, ipse in epistola xx x v i. ad Nicolaum Papam respiciens hauddubie ad rescripta ZoZimi, scribit eo privilegio usum non fuisse, quod Symmachi. & Vigilij. Ait enim : Hoc etiam ad aliud illum Oporteret tendere oris aliis eo vos pariter praelidimus admonendos , ut nullus stare quam alicui pompa ac sentationi applau- vestrum ad longinquiora loca sine praefuit fratris dere. Privilegia porro sibi concessa a Summis Ora sopi nostri Virgilν auctoritate tentet ali- Pontificibus ea de causa petiisse se,ut hac no- quo modo proficisci , scientes quia se praedeces- vitate carnales & animales homines. apud rum nostrorum , qui vices suas ejus praedecessori- quos veteres constitutiones jam quasi pro vilibas commiserunt, sic procul dubio mandata dem habebantur, ut ipse ait, territi, reverentius niunt. se erga Remens cm Ecclesiam haberent. IV Redeamus nunc ad Virgilium. Ad il- Haec sunt ejus verba ex ejus epistola ad Nilum itaque scribens Gregorius de variis dic colaum Papam: Privilegia autemsidis apso-ciplinae capitibus, flectit rursum ad concen sic non ideo peis ut mihi non fiant quods-sionem Pallij & vicium suarum i Itaque fratera rei canones ct decreta sedis Romanae rami cum nitati vesti a vices nostras in Messis quae sub cuique metropoli concedant. Et nonnullis interregno suntρraciluniissimi ly nactri Childeberii jeciis, ait se privilegia illa petiisse, ut quia vie-
Iuxta antiquum morem Deo auctore committimus. teres constitutiones 3am quastpro visi apud uos vasis squidem Metropolitis secundum nisum iam hasentur, his novis decretis carnales es consuetudinemproprio honore strvato. Hic locus animales homines territi quiddam reverentias non est leviter praetereundus. Etenim Gre- contra Ecclesiam indignitati mea commissam age gorius sic vices suas juxta antiquam morem rent.
committit Virgilio, ut tamen singulis Metro- VI. Illud postremo annotandum est inpolitanis secundum priscam consuetudinem epistola Gregorij ad Virsilium, quod cum iura sua servari velit. Quod a Pontificibus superiores Pontifices causarum judicia inde- Romanis observatum sume vetustis tempo finire commisissent Episcopis Arelatensibus,ribus, cum vices suas cuipiam tribuerent, cum competenti numero collegarum , iste observat alibi ex Hincmaro illustrissimus numerum Episcoporum judicum , hauddu- Archiepiscopus. Videndum ergo quid sibi bi Equo minor esse non possit, dec nit esse velit hoc loco Gregorius. Neque enim hinc duoJecim. Si qua vero inquisitio de Ide in colligi potest nihil auctoritatis ab eo tribui quit , vel farrasse aliarum rerum ιnter Episcopos Virgilio sepra Metropolitanos, clim con- causa emerserit, qua discerni difficitidis μή, stet illum accepisse potestatem super omnes collectis duodecim Disi pis ventiumr atque δε-
126쪽
AIitur. Respiciebat fortassis ad epistolam de
cetaris sui Pelaei j , qui ita scripserat ad Epiccopos qui ad synodum CP. convenerantevocati a Ioanne CP. Episcopo: Scitote ceratam provinetam esse quae habet decem vel undecim rivitates O unum Retem es totidem minores to
restites sub ρ O unam Episcopum atio jue Iu
fragatores decem vel undecim Oscopos Iudices, ad quorum judicium omnes cause Episoporum Orctiquorum sacerdotum ac civitatum eos refrarantur. Hanc eandem regulam , ut hoc obiter dicam, in medium adduxit Vrbanus II. cuni episcopatum Atrebat ensem restitue- ret. Liquet sanctorum canonum institutis inte a 4, tu, se oram esse provinciam se Metropolitanum proprium debere seniri qua duodecim consat vis patibus. VII. Post aliquot exinde annos Gregorius de salute Anglorum sollicitus, Augustinum in eam insulam misit cum dignitate Rauctoritate vicarij sedis apostolicae. Et quia ille, ut in Angliam trajiceret, Galliam per Massiliam & Arelatem petiturus erat, literaras ei commendatorias dedit ad Virgilium, ita in quibus eum vocat Metroeolitanum Galliarum , quod primi sacerdotis locum teneret intra Gallias, ut Pelagi j primi verbis utamur. Clim vero Augustinus postea consiste rei in Anglia, deque multis disciplinae capiatibus consuluisset Gregorium, tuter alia pe- . tiit qualiter deberet cum Galliarum atque
y --i . I.. Britannorum Episcopis agere. Ad quae Pon ino 7 I tifex ita respondit : In Ga larum Episcopos Eum tibi auctoritatem tribuimus ι quia ab antiquis praedecessorum nostrarum temporibus Pallium Arelatensis Episcopus accepit ι quem nos prisare auctoritate percepta minime debemus. Viretilius erat tum Arelatensis Episcopus. Is vero Pallium non acceperat ab antiquis praedecessorum Gregorij temporibus, sed a Gregorio. Itaque sic explicandus est hic locus, ut dicere voluerit Gregorius Pallium Arela tensi Episcopo , quisquis is tandem foret, pcrpetuo privilegio , cui derogari non de- . bebat, trinutum fuisse b antiquis tempori bus , sicut supra simili argumento ostendi mus omnes Illyricianas Ecclesias pertinuisse ad curam Thessalonicensis antistitis , quisnquis is tandem foret, ade ue privilegium Episcopi Thessalonicensis fuisse perpetuum. VIII. Arelatensi Ecclesiae tributas fui sese olim vices apostolicae sedis aperte scribit Gregorius VII. ad Archiepiscopum Re. mensem his verbis: Inde est quod Arelate sis Ecclesiae non solum a beato Gegario doctore dulci o , sed etiam a pluribus ejus sociis antec fsoribus , cum haberet vicem sedis apostolicae, hi
omnes Episcopos totius regni Francorum , quedxunc latius extendebatur, a Concilium convoca.
ret, eo que in )udicio confringerer, sine cujas Itacentia nugis L supradictis Episopis unge a suo epi para fas erui abire, post aliqua tempora pro quibusdam causa praedicta potesas O aueror tisci famis, o suam miram aliis quibus placuit δε- des apostolica concessi. Quibus verbis innuere hoc quoque videtur Gregorius, desisse eam Arelatensium Episcoporum auctaritatem
I. T X et lucro itaque Virgilio, extinctam quoque fuisse puto vicariam dignitatem Ecclesiae Arelatentis. Certh non Video quemquam eorum qui post ista tem
pora cathedram Arelatensem tenuerunt appellari icarium apostolicae sedis, neque aliqua magna aut extraordinaria aucto ite instructum fuisse. Unus Ioannes Arela Aisis Episcopus occurrit, cui anno DCLXV I.
Vitalianus Papa commendavit Theodotum t η ς Episcopum & Adrianum Abbatem in Angliam profecturos. Quod ut explicari fortacus posset ex epistola Gregorij Magni, cum Virgilio commendaret Augustinum, sic intelligi potest de simplici epistola commendatoria ad Ioannem scripta, quod necessario eundum viris illis esset per Arelatensem civitatem. In Concilio Romano quod ab Agathone Papa habitum est anno DCLxxx. subscripsit Felix Episcopus Arelatensis, Legatus venerabilis synodi per Galliarum provin- Iias constitutae. Sed hinc nulla praerogativa
Episcopi Arelatensis collici potest. Quippe
127쪽
in eadem synodo adfuerunt Adeodatus eu- ciam, sed Agathae substitit cum Ancelinocorum Episcopus&Taurinus Diaconus To- Episcopo Vceticensi , ibique Gerardum lonensis , ambo Legati venerabilis synodi quendam, Ancelmi consangu meum , evexit per Galliarum provincias constitutae. ad fastigium cathedrae Narbonensis. Hache II. Tentavit deinde Rothlandus Arela- nus ea res satis feliciter cesserat. Sed tandem tensis Episcopus anno Dccc Lxiv. vete, Agij electio praevaluit, adeoque Ros agni rem Ecclesiae suae dignitatem instaurare, ir- conatus irritus fuit. Manifestum porro estrito tamen conatu, ut opinor. Quamvis enim Saxium fuisse deceptum, qui ex falso quo- Nicolaus primus agnoscat praedecessores dam catalogo Archiepiscoporum Narbo- suos Romanos Pontifices commisisse olim nensium collegit Ioannem decimum literas vices suas Episcopis Arelatensibus, nullam ei ad Rostagnum Arelatensem Agij exaucho tribuit auctoritatem , tantum illi pollicetur randi causa direxisse.Nam ex narratione quae protectionem sedis apostolicae, si, ut se fa- extat apud Catellum, de ex epistola ejusdemcturum scripserat, decretis ipsius obedire Ioannis ad Episcopos suffraganeos Ecclesiae curaret. Interrogaverat praeterea Nicolaum Narbonensis, quam idem Catellus edidit. Rotlandus an sibi fas foret legatos ad apO- omnino constat hunc Ioannem approbasse stolicam sedem mittere, ut Summum Pon- electionem Agij.
tificem faceret certiorem de his quae intra provinciam emergerent. Istud quoque pro- Davit Nicolaus, ea cautione adhibita, ut te. atos suos moneret Rotlandus ne redditum suum praecipitarent.
II l. Felicior aevo Ioannis VIII. fuit Rostagnus successor Rotlandi. Hic enim
anno D C C C L X X v i i i. usus ipsissimis vetabis quibus in causa Virgilij usus erat sanctus Gregorius . Pallium vicesque suas Rosta gno concestit per Gallias, deque ea re epiV. Medio seculi sequentis Raimbaldus Arelatensis Archiepiscopus vetustam Ecclesiae suae dignitatem dc auctoritatem mente revolvens, Opportunitue temporum usus est ut a sede apostolica obtineret viceS apO-
stolicae sedis , ac praeterea subjectionem Aquensis Archiepiscopi renovavit. Extat enim sacramentum Ponti j Aquensis, in quo debitam subjectionem dc reverentiam icobedientiam a sanctis patribus constitutam secundum praecepta canonum sanctae sedi
stolam scripsit ad Episcopos Gallicanos defc Arelatensi perpetuo se exhibiturum promit craptam ex ea quam pro vicariatu Virgilij tit. Praefuit Geinde Raimbaldus Concilio
ad Episcopos regni Childeberti scripserat
sanctus Gregorius. Vsu,ne sit ea auctoritate Rostagnus quam a Ioanne Papa acceperat, dissicile dictu est. illud unum a firmare licet, eum in Conciliis de conventibus per ea tem Tolosano anno 1 vi. ubi dicitur esse Uicarius Papae Uictoris una cum Pontio Aquensi Attamen ista auctoritas diu non valuit. Etenim in dedicatione Ecclesiae Barcinonensis, quae facta est biennio post , Guifredus Narpora habitis longo intervallo subscripsisse bonenss Archiepiscopus primo loco nomi post Archiepiscopos aliarum sedium , imo postpositum aliquoties fuisse sinplicibus Episcopi S.
I V. Anno deinde nongentesimo duode cimo incidit occasio quae Rostagno viam apenatur ante Raimbaldum. Unde colligi debet extincto Victore extinctam quoque fuisse auctoritatem quam is dederat Archiepiscopo Arelatens:
V I. Unicum illud privilegium habuit se
rire videbatur ad invadendam ordinat nem quenti tempore Arelatensis Archiepiscopus, i pi Narbonensis. Moris erat inter Epis 'rioit -- provinciarum Narbonensis de Arela-
ut nulli prorsus Legato, nisi ei tantum qui de Romani Pontificis latere destinatus esset, subjiceretur. Testatur id Innocentius III. in epistola ad Arelatensem Episcopum scripta anno millesimo ducentesimo octavo: copo tensis . ut si quid emergeret in alterutra provinciarum quod congregationem sacerdo tum requireret, vicinae provinciae Episcopos, praecipue vero Metropolitanum, evocarent quam, quia nondum edita est, irres ita po- in provinciam quae auxilio indigebat. Hinc stulat, heic edere visum est. subscriptiones Episcoporum Arelatensilia Licet per a solicum priυilegium sit indultum in Conciliis provinciae Narbonensis. Occiso ut nulli prorsus Legaro, nise ei tantum qui de igitur Arnulto Archiepiscopo Narbonensi, Romani Ponti cis latere faerit destinatus, Are- cum clerus de populus Narbonensis conve- latensisprovinciasi ubcita , quia Moen ad ei nissent pro facienda successoris electione op- minandam haereticam pravitatem O rabiem δε- timum iactu visum est si Rosiagnus Arelaten- dandam bo Blem adpartes istas Legatos necessa- sis rogaretur Narbonem accedere cum Epis- rio desinavimus, quibus te volumus prudenter copis provinciae Narbonensis consulturus de assiere ac ovidere, auctiritate tibi praesentium novo pastore eligendo Sc de vindicanda cae- praecavemus ut per obsequia propter necessitatem de Arnulti. Ille vero venit quidem in provin- huyusmodi tria cris Legatas impensa nullam tibi etia
128쪽
Arratum, ut pater ex veterism montimensu illorum
Ix sunt de eximia illa Archiepiscoporii
Arelatensum auctoritate quidam Opponunt subscriptiones quorundam Conciliorum, &alia quaedam veteris aevi monumenta, eX quibus colligi videtur aut vicariam illam dig nitatem rem vanam ac futilem fuisse, aut certe eos illa nunquam usos fuisse. Sed si qui, diligenter & accurate expendere velit fidem rerum a nobis proditarum, inveniet profectis Arelatenses Episcopos vere usos esse ea auctoritate quam illis concesserant Summi Pontifices cum bona Princ um venia. Perturbatus esse potest in vetultis codicibus, ut saepe accidit, ordo subscriptionum, uti jam adnotatum est a uiris doctissimis. Praeterea ea tum fortassis erat publica Gallicanae Eccle sae disciplina, ut tamenetsi Vicamorum apo solicae sedis praerogativam agnoscerent, loco tamen non cederent, nisi quatenus ordinatione antiquiores erant. II. In re tamen adeo antiqua &obscura
nihil certi afferre possumus, nisi quod, uti
diximus, certum eis extraordinariam illam Arelatensium Episcoporum auctoritatem viguisse a temporibus Zorimi usque ad Gregorium Magnum , quamvis verum si eam va. riis interim procellis jactatam fuisse, prout Romanispontificibus displicebat istorum Vicariorum audentia. Qua de re sedisseruimus supra, ubi Occasio tulit. III. Ceterii in ante q. vii finem ultimum Tom. II.
imponam huic causae, res postulare videtur ut qui Arelatenses Episcopos ostendimus praelatos fuisse universis Episcopis Gallicanis , in primis vero Narbonensi, eum subtrahamus jurisdictioni Archiepiscopi Narbonensis, cui subjectum illuni fuisse nonnulli colli sunt ex capite Analdus apud Gratianum, ubi sic legitur ex Gestis Vrbani secundi: Ar- ωdus Arelatensis Episivus , Narbonensis Ecclesia se ruganeus, Romam conserandas ad Dominum Papam Vrbanum venit. Suus quine Archiepiscopus eum consecrare nolebat cis. Viderunt Correctores Romani mendum heiccsse, pronuntiaruntque heic agi de Episcopo Electensi, qui vere est Maganeus Archiepiscopi Narbonensis. Sed illos ob hanc emen dationem reprehendit vir illustrissimus Fran ciscus Bosquetus Episcopus Mons peliensis iqui retinendam esse putat vulgatam lectionem , ut capitis istius auctoritate probet Arelatensem Episcopum fuisse olim subjectum Archiepiscopo Narbonensi.
Episcopo Arelatensi , sed de Helenensi. sive
Elenensi, ut tum scribebant, in finibus Galliae Narbonensis. Hanc emendationem, quae alioqui manifesta est, aperit vetustissima catanonum collectio M S. quae extat in Biblio theca regia, ubi legitur: Analdus Alanensis Episcopus sec. Praeterea Artaldus sedebat in cathedra Helenensi anno M X C. xv m. Kal.
Octobris, ut constat ex Chartulario illius Ecclesiae , & Concilio Nemausensi interfuit
anno M x C v.I. mense Iulio, ut legitur in ve
teri charta MS. monasterij Rivi pullensis in dioecesi Ausonensi. Helenensis porro Ecclesia tum sumaganea erat Ecclesiae Narbonensis citra omnem controversiam. Oportuit autem Artaldum fuisse defunctum ante annum millesinaum centesimum primum. Etenim Nonis Maj illius anni Ermen gaudiis Helenensi cathedrae praesidebat.
copo, tametsi sit semperque fuerit suffraga neus Ecclesiae Narbonensis, istud caput in telligi non posse hinc probatur quod aevo Vrbani II. Alectensis Episcopus nullus erat in provincia Narbonensi , qui beneficio demum Ioannis XXII. institutus est in mo nasterio Alechensi.
I. Vicariatus Augustino Cantuariensi Archiepiseoto concess- fvit ut pr legium personati. Cantuarien
129쪽
risdictione , tantium M canones σ decreta aristotica sedisse mar/ procuraret.
III. Hormi a vices si in per restaniam concessiιδε κηι Episcopo, sive iue Tari conensis Dii, sive II
I V. Veriam non ei tribuit tantam potestatem quanta
tributa fuerat Discopis Thessalonicensib- σ Arelatensibus. Explicatur istim potestas. Fuit si sex deI satis absque jur ιmone.
V. D Jar rinis est Sallustii Disivi Hispani, cui
idem Hormi a viteariatum concessit eum iurisdactione conmκcitum. Mandata homo illa data non undequa que conveniebant eum mandatis qua data fuerant
Episcopis Ecclesiarum Thessalonicensii ct Arelatensis. V I Irim Horm flia vices fias contulis. dicitur in Gallia fandio Remigio Remensis Eiscopo. Verkm Iuera Hormi a de vicaram Remigii respuuntur ab
eruditis. VI I. Sanmia Gregorim vices suas in Sιrilia commisit Maximiano Eριβον Syracusano. Sed hocpra
legium fuit personaIe. VIII. Idem Gregoriis sollieum de Aulis fdι Christiana imbuendii , illuc mist Augustinum Abba- - ; quem postea Episcopum ordinari jussit, Palli
IX. Vires apostolica sedis illi data sunt eum Pa
Ito , cum quo ea dignitin conIuncta erat. Porro Πινι-
legium ιllud fuit personale. Posterioribus oeulis Amchiepiscopin Cantuariensis erat Legatus natus fedis apostolica in Auti .
I. D O s T explicatum vicariatum Eccle-
1 siae Arelatensis, res postulare prima
fortassis fronte videretur ut etiam ageremus
de dignitate Ecclesiae Cantuariensis, cujus Archiepiscopus Augustinus apostolicae sedis Vicarius fuit in Anglia. Verum quoniam privilegium illud personale tantum fuit, non Vero perperuum, ut manifeste colligitur ex epistola Gregorij Magni ad Augustinum, ' quam Beda recitat, cum praeterea constet Cantuarienses Archiepiscopos nonnisi diu post ista tempora factos milie V icarios Ro
mam Pontificis, nos, qui veterum solummo do temporum Vicarios suscepimus examinandos, omittimus hanc materiam, ut quan 'tum fieri poterit paucissimis verbis loquamur de vicis illis quorum personis vices suas Romani Pontifices antiquitus commiserunt.
II. Primus hujusce generis Vicarius occurrit Zeno Episcopus Hispalensis , quem
Papa Simplicius circa annum C D L X U I I . cadignitate ornans, nulla eum jurisdictione
instruxit; tantum eum monuit ut curam canonum & decretorum apostolicae sedis sus ciperet in regionibus Hispanicis, ut ea observari procuraret. Talibus idcirco gloriantes indiciis, inquit Simplicius , congruum daximusticaria sedis nostra te auctoritate fulciri; cIus migore munitus , apostolicae institutionis decretam functorum terminos latrum nullo modo transcens mim. III. Sequenti seculo vixit Hispanus alter Episcopus, nomine Ioannes, quEm vul. go putant Tarraconensem Episcopum fuis se , cum tamen admoneat auctor catalogi ArchiepiscoporumTarraconensium praefixus volumini Constitutionum provincialium Tarraconensium . in veteri canonum libro hunc Ioannem Illicitanae Ecclesiae Episcopum appellari. Ad hunc ergo literas anno D xxi . scripsst Hormis da Pontifex Romanus , in quibus post laudes eius, quod pro ecclesiasticis disciplinis sanciendis apostolicam sedem consuluisset, Haec addit: Et quia per insinuationem Histrionis tuae nobis es via patefacta providentia, remuneramus solicitudinem tuam , or servatis privilegiis Metropolitanorum , vices vosὼ apostolicae sedis eatenus delegam ι , ut insectas istas, sive ea qua ad canones pertinent, sive ea quae a nobis sunt nuper mandata serventumsive ea quae de eccles asticis causis tuae revelationi contigerint, Fub tua nobis insi - nuatione panduntur. Erit hoc fluo ac solicitudinis tua, ut talem te in his qui iuunguntur hibeas, ut fidem integritatemque Uus cullus curam
si pis imiteris. IV. His verbis Hormicia tantam huic Ioonni potestatem non tribuit quantam Thessalonicensibus & Arelatensibus tribuerant olim Romani Pontifices. Sic enim viisces illi suas delegat, ut nihil illi licere velit in provincia; tant .m illum admonet reIa tionem ad apostolicam sedem mittere quoties eae causae intra hanc partem Hispaniae in qua iste habitabat evenirent de quibus necessario consulenda esset eadem sedes. Ceterum non tribuit illi judicia causiarum, neque potestatem convocandi Concilia , necessitatein demum accipiendarum ab eo Qrmatarum non imponit Episcopis peregre profectum. Immo in epistola tum scripta ad universos Episcopos Hispaniae , tamen etsi scribat se constituta ista edidisse post suggestionem Ioannas, nullam tamen illi praerogativam tribuit, neque ejus mandata aut
monita spectare jubentur Episcopi Hispani. Vnde patet vicariatum illum misse simplicem delegationem absquejurisdictione; tantum ut esset in Hispania qui de omnibus quae illic evenirent referret ad apostolicam sedem , ne quid alicujus momenti lateret Episcopum Romanum. V. Rusdem Hormisdae beneficio Hispanus alter Episcopus , nomine Sallustius, Hispalensis , ut vulgo putant, Episcopus,
vicariatum cum auctoritate conjunctum ac cepit per Baeticam Lusitantinaque provincias. Nam praeter cetera. hanc ei potestatem tribuit ut Concilia congregare possit, ad quae convenire teneantur Episcopi. Tum
130쪽
& Imperi j Lib. V. Cap. XLII. 123
causarum quae inter Episcopos emergerent haec pro parvulis ad nos causis tanta maris spatia cognitionem et judiciumque committit. VL transmeando pervenire; se si qua fortasse aissici-ces itaque nostras , inquit, per Baeticam Lusita' lia existunι, quae fraternitatis Inae iudicio nequaniamquepr inciaου salvis privilegiis quae Me- quam dirimi possint, haec solummodo nostrum)utropolitanis Oscopis decrevit antiquitas , fra- dicium flagitent , ut sublemati de minimis , infimi ιibi auctoritate committimus, augentes ream causis maioribus micacius eccupemur. Ne vero huius participatione minister, dignitatem, rele- successores Maximiani ex ea epistola assere-vantes nos seius 'remedio dusensationis ex- re in posterum Syracusanae sedi conarentur cubias. Tum de celebrandis Conciliis, & de vicariatum apostolicae sedis, his eam verbis causis Episcoporum judicandis uoties uni- concludit: Ibyuin videlicet vices, non loco, sed versalis poscit religionis causa, ad Concilium te personae tribuimus: quia ex ininsecta in te vita cuncti fratres evocante conveniant ; Cr si quos didicimus quidetiam de se equenti tua convera eorum specialis negotu pulpit contentio , 3-xia fatione praesumamus. Privilegium itaque fuit inter eos oborta compesce, discus sacris legibus personale. determinando certamina. Demum vero jubet VIII. Anno Christi Dxcvt. cupiens ut de singulis quibusque negotiis ad se rescri- Gregorius Anglos imbuere religione Chri-bat, etiam deus quae finem in provincia ac- sti, illuc misit Augustinum Abbatem , quem cepissent; prorsus contra mandata quae Vica- postea Episcopum ordinari jussit, Pallioquerit, Thesialonicensi & Arelatensi data fit e- decoravit. Tum ei mandavit ut duodecim rant, qui tum demum relationem ad aposto. licam sedem mittere tenebantur, si causa inprovinciali judicio terminari non potuisset. . ut uid autem issis, inquit Hormisda, pro ui ct veteribus constitutis vel x iis dispositio. ne praecipies, vel persona nostrae au Ioritate formabis . Iotum ad scientiam nostram in acta re-
Lιionis attesatione perveniat.
VI. Hunc cundem Hormisdam volunt sancto Remigio Remensi Episicopo vices suas commisiste per regnum c. lodovet, qui baptietatus dc insertus corpori Christi fuerat ab eodem Remigio. Extant porro literae ad Remigium propterea datae ab Hormisda, descriptae , ut visum est viris eruditissimis, exsuperiori epistola ad Sallustium , adeoque
fortassis referendae inter spurias Pontificum Romanorum epistolas. Certe Sirmondus, cum Conciliorum Galliae tomos adornaret in quos varia Romanorum Pontificum res
cripta conjecit, istud omisit, non omi illi rus hauddubie si qua in eo lux veritatis depreliensa ab illo fuisset. Qui tamen sunt qui epistolam illam germanam esse contendunt, judicio suo fruantur. VII. Sanctus Gregorius vices suas in pluribus provinciis commisit diversis Epis.copis , quos recensere supervacaneae esset diligentiae . Heic tant imagere paucis institui de vicariatu Maximiani Episcopi Syracusani de Augustini Cantuariensis. Ad Maximianum quod spectat, cum ad eum extent
plurimae Gregorij epistolae , hac in primis ejus auctoritatem sancivit in Siculas Eccle-- ν. t M. x saeS. Super cuncLu Sicilia Ecclesias reverendi I mam te virum Maximianum Iratrem O coepi
copum no strum vices sedis apostolica ministrare decernimus , ut qui uis utic religionis habita censetur, fraternitati tuae ex nostra auctoritate sebaceat: quatenus eis non sit necessarium pasTom. II. Episcopos per diversa loca ordinaret sub Londinensis Ecclesiae , ad quam ordinatus erat Augu stinus, auctoritate. Mandavit praeterea ut totidem Episcopi ordinarentur sub Epiri opo Eboracensi. Hos autem Omnes, id est, universos Britanniae Episcopos, decernit semper subjectos fore Augustino , ita tamen ut privilegium illud non transeat ad successis res. Post obitum vero tuum, inquit, ita Epi vis quos ortinaverit Eboracensis nimirum Episcopus prasit utcondoniensis sopi nulla modo ditioni subaceat. Sit vero inter Londoniensis o Eboracensis civitatis Episcopos
in tosterum honoris isa istinctio, ut stye prior
habeatur qui prius fuerisordinatus.
I X. Objici potest nullam in his Gregorii literis mentionem csse vicariatiis aposto
lici, adeoque hinc colligi non poste Episcopos Britanniae subjectos Augustino fuisse
tanquam Vicario Summi Pontificis. Et fandcertum est vicariatum illum datum non fuisse Augustino conceptis verbis. Attamen si firmare licet eum vices apostolicae sedis accepisse cum Pallio. Quoa manifestE colligitur ex nono ejusdem Gregorij resiponi ad interrogationes Augustim , quae extant apud Bedam. Interrogaverat illum Augustinus qualiter deberet cum Galliarum de Bri tannia rum Episcopis agere. Respondit Gre.
gorius : In Galliarum Episivas nusiam tibi amctoritatem tribuimus: quia ab antiquis praedecessorum meorum temporibus Pastium ArelatensisFpi pus accepit, quem nos privare auctoritate
percepta minimὲ debemus. Cum Pallio igitur coniuncta tum erat dignitas Uicarii apostolicae sedis, quam adimere Arelatensi Episco po injustum esse putabat Gregorius. Disparratio fuit de Episcopis Britanniae , quos, ctim nulli alij Vicario parerent, subiectos esse statuit Augustino, ut insuperiori episto.