장음표시 사용
91쪽
copi, adeoque Romanus, moneantur synodicis literis Anatolij, nullum in hoc discrimen ponentes inter Episcopum Romanum re ceteros, nisi quod eum primo loco nominant. porro totam rei gerendae auctoritatem in Anatolio constituunt, Papam etiam Leonem illi debere subjici innuentes. Anatolius vero magna auctoritate usus, literas quaqua- versum scripsit ad omnes Metropolitanos, praecipue vero ad Romanum , ut ipse docet in epistola ad Leonem Imp. scripta, ecconstat etiam ex epistola Lxxiv. sancti Leonis. Vnde colligitur cogitasse Anatolium de acquirenda sedi suae amplissima auctoritate, ad exemplum Papae urbis Romae. Nam de canon xxviii. Chalaedonensis in hunc sensum conceptus est. V. Acceptis ergo literis Anatolii . Leo Papa ad Leonem Imperatorem rescripsit de bere eum dare operam uti catholicus Episcopus in Alexandrina Ecclesia constitueretur, re ne quid cuiquam liceret adversus Conci. lium Chalcedonense. Scripsit de eadem causa ad Anatolium , ejus literis respondens,lum etiam ad Basilium Episcopum Antioche num , Iuvenalem Hierosolymorum , & Euxit heum Thessalonicensem, Kal. Septembr. Constantino & Ruso Consulibus, ut eorum cura innotesceret Episcopis earum partium quaenam esset Leonis sententia de fide Con
cilii Chalcedonenss & de scelestis Timothei AEluri facinoribus. Scripsit, inquam , ad Euxit heum Episcopum Thessalonicensem , ut quia is omnibus Episcopis Illyricianis praeerat auctoritate sedis suae & ex privilegio sedis apostolicae , subjectos sibi Episcopos faceret
certiores de toto isto negotio. in quo maxi-mE ver abatur Primatum dignitas. Extat Leonis epistola ad Euxitheum in eodem coadice M S. Cardinalis Grimani, rei gestae λTiem referens, ex qua nos sequentia delarip simus quae faciunt ad institutum nostrum: Cornitis quae apud Ariandriam haereticoram δε rore commissasunt, ruremitatem vegram crodidi admonendum ut sceleratis ausibus,ancta conas inna re alis, ne in quoquam nostra com'Anis des aut tepida inveniatur aur uvida. Vt autem haec cohortatio ad omnium fratrum nostrorum Ocoepiscoporum pre ubricum postis notitiam perve nire, diligentiae vestrae curupraspiciat: quia quod saepe dicendum est, tota religio risiana turbatur,s quicquam de his quae apud Chalcedo sunt statuta convel tur. VI. Antea quidem Leo Augustus de ea. dein causa scripsierat ad Euxitheum, uti convocatis Illyricianis Epis copis, quid in com inune sentirent de Timotheo & de Chalcta donensi Concilio ad ipsum rescriberet ut colligitur ex elencho Episcoporum ad quos missae sunt ejusdem Imperatoris therae,subjecto epistolae ad Anatolium scriptae in appendice Concili j Chalcedonensis. Nam post descriptam Leonis Imp. epistolanx ad Anatolium, admonet collector similem epistolam nussam esse aliis Metropolitanis Episto-pis,quorum nomina &Ecclesiae receniuntur. Tum vero , ut docet auctor libelli synodici,
Eudoxius Episcopus Thessalonicensis sic
enim vocat eum qui alibi vocatur Euxi theus t synodum congregavit , quae Eutychem, Dioscorum, & Timotheum anath mate notavit, sacram vero Chalcedonensem synodum confirmavit.
susceptae , tum coninsus Epistoporum universi orbis pro defensione Concilij Chalcedonensis adversus AEgyptios, id est , Timotheum AElurum & sequaces ejus, meminit etiam Eulogius Alexandrinus in libro de lati
de vitae solitariae in qua haec inter cetera scribit teste Photio 1 Narrat 2 Marciano Chalcia nensem synodum coactam , Leonem Marciano
mortuo suffectum summa rerum praefuisse, Ira '
rios Concilium everrete conatos orbem totum Lu-
multibus implesse, impie fi aeque rumores Asse Cyrtaeum a Dodo damnatum, Nesorium receptum fuisse. duorum, inqui insinum furorem
reprimens Leo , decreta Concit, Chalcedonensis aritagae cum encyclicu seu circularibus mandatis
per Dium orbem misi, singu Gque Episcopis OPresbyteris necnon iis qui in religioso monastica vita celebres habebantur praecipit uti sent n-tiam fiam scripto pr terentur. Δuod Episcopi numero misti sexcenti promt fari executi sunt, nemine qui aliter sentiret deprehensos aeter iuuium Sida Ponti rem, qui tamen se ipse
I. I sistandum deinceps superest quonam demum te ore deferat magna illa Tri Ionicensis Disevi
et oritas in Illyrico. Tum etiam agendum de vicaria
II. Frima adversat Thessalonicenserim Episcopum tentamenta fuere amo Theodos junioris. dein sub Sixi. III. Tapa. tum sub Leone primo , irrito semper est tu ed Archiepiscum prima Iustiniana felicior
Aagusti patria. Archiepi copo risitatis illius Imperator subjicit sex provinci . in quin im omne abrog-
Discuo Thessalonicensi i/ Θ Gisis apud Agapetum Papam uti huic
92쪽
Sixtus III. Pontifex Romanus. Sub Leone deinde, qui Sixto successit, Anatolius tentavit in partes suas trahere Episcopos Illyricianos , ut docuit nos in capite superiori epistola ejusdem Leonis ad Iulianum Cocnsem Epis.copum. Felicior fuit Archiepiscopus primae Iustinianae qui non sollim potestati Thessalonicensis Episcopi exemptus est sed etiam vicariatu sedis apostolicae ornatus in quibusdam provinciis Illyricianis in quas imperium abrogatum est Episcopo Thessalonicensit.
VII. Ex fiantur setala illa Dissimi cardinatis
VIII. Nova itia Arehi pis pitrima Iustiniana
dignitas accepta non fuit Episeopis Illyricianis, praei pue vera TDuOIdmons. Ren natus Episeoptis prima
Episcoporum nomine interdum intelliguntur unitersi is pi Illyriei est . interdum vero illi tantum qui Iaia simiana prima Arehi piseopo subjefii. rant. Senoneniasis Archiepiseopus divi Parisiensem non habuit pro Asen episcopo. I X. N Π ramen rem dctione sua eis eis Epis pus Thusalonicensis . mans tque nova Archiepiseopastia atitioritas. Prabatur eae sancto Gisgorio. personaque Episcoporum prima Iastiniana subjecta
erant censura Ponti latim RomMuroram.
X. Ampia tria Arehie sevi istius aactoritas Ideitur ei Parmarchis dignitas ct appellaria ιribaia D ans aliis antiquis scriptoribus. XI. Corinthia quoque Diseopa tributa sunt vices R.mani Ponti is in Anaia ct Heliade. Probustir Harit.rre Farandi. Gregis, Magni, er Salomonis. XII. Abolitis . 3ρkorius Di vi Thessalsiue Us victoritas in Abrica ala Leoni, Gauri,qua restricta
st latra es solias Maeeuonia prima. I. AT is , ut arbitror, ac forsitan nimis immorati sumus in explicanda digni tale Episcopi Thessalonicensis, ut Opus non sit ire per omnes sequentium temporum aetates. Sed necessarium visum est nihil omittere , quod in istius potestate & mandatis fere constent quaecunque sequentibus seculis aut mandata Legatis sunt, aut ab illis praesump- perstringit, ita scribens ad Catellianum Ar. ta. Superest itaque ut ostendamus quonam chiepiscopum primae Iustinianaei Guamis au tempore desii erat Episcopi illius auctoritas in rem tuae recordationis sedis gubernatorum ab hac Illyrico, quo prim lina pacto convulsa, uibus iace decedere contigerit, pro tempore Archiepis de causis imminuta extinctaque fuerit. Si- pom ejus a venerabili suo Gn.ilia Metropolita mul autem agemus de primae Iustinianae Ar- rum ordinari sancimus, quemadmodum deret Arichiepiscopo , qui Vicarius apostolicae sedis chivisivum omnibus honorarum Ecclesiispr fuit per aliquot Illyrici provincias. & de Co - hi, nusia penitus Thusalameensi osvo nec ad rinthiensi, qui eandem Vicari j auctoritatem hoc communione servanda. obtinuit in Achaia & Hellade. I I. Prima adversiis Thessalonicensem. Episcopum tentamenta suere aevo Theodosa junioris , qui quorund im Illyricianorum Episcoporum suasionibus permotus , orien-Quod qua ratione factum sit, paucis eXpe
III. Iustinianus Imperator , patriae suae ita chri Acbridae sive primae Iustinianae s quae civitas is fuit in Dardania Europaea ὶ ornandae cupidus , volensque eam circa sacerdotalem cen suram, ut ejus verbis utamur, maximis incrementis ampliari, constituit anno D XXX v.
uti primae Iustinianae antistes non solum M tropolitanus, sed etiam Arcsiepiscopus fieret , & ut sub ejus auctoritate euent provi ciae Illyricianae quae sequuntur, Dacta nimirum mediterranea, Dacia ripensis, M ia secunda , Dardania, Praevalis, re pars aliqua secundae Pannoniae quae Bacensi civitati
contributa erat. Ius autem omne in provin iacias illas abrogat Episcopo Thessalonicensi, tam pro celebratione Conciliorum, quam pro ordinationibus Metropolitanorum quos ad consecrationem Archiepiscopi primae lustinianae pertinere in posterum debere sancivit, ita ut ipse a generali provinciarum illarum synodo ordinaretur. Postremis autem verbis legis ista omnia, quae paulo ante multis verbis explicaverat , vestut compendio I V. Eodem tempore Iustinianus apud Agapetum Pontificem Romanum egit utiis novo huic Arch piscopo vices apostolicae sedis injungeret, nimirum per illas provincias quae supra nominatae sunt. Quid ad hanc peta)is Illyrici causas ad curam Constantino- titionem rescripserit Agapetus, non invenipolitani Episcopi pertinere debere sancivit mus. Ex epistola autem ejus acta ustinianum, lege lata anno C D x x i. ut dictum est supra. Sed hic conatus irritus fuit. Haud ita mulis post Perigenes Corinthiorum Episcopus, adeoque provinciae Achaiae Metropolitanus, Anastasj Thessalonicensis auctoritatem excuteretentavit. Sed hanc audaciam missis Legatis & data ad eum epistola repressit qua rem totam se per Legatos significare ait,& ex Novella Constitutione cxxxi. ejusdem Iustiniani, in qua vicariatum illum revocat ad beneficium Uigiiij, nulla mentione Agapeti facta colligere possiimus illum vices suas noluisse concedere Archiepiscopo primae Iustinianae , sortassis aemulatione erga
93쪽
emergentem auctoritatem , & munimenta in futurum praestruens adverbus ambitio
nem . si exempIo Constantinopolitanorum antistitum iste novi aliquid tentaret adversus privilegia antistitis Romanae urbis. H aec sunt verba Agapeti: De Iustiniana civitate glorios natalis vestri consita, mcnon O de nostrae sedis vicibus injungendis , quid smato beati Petri, quem diligitis , incipatu G ves pietatis assecta plenius deliberari contigerit, per eos quos ad τοι dirigimus Legatos Deo propitio celeriter isti
V. Mortuo interim Agapeto successit Silaverius , dc illi Vigilius. Aa illum vero Iustianianus legationem misit anno DXL. quo Primum anno sedere in sede apostolica citra controversiam coepit Vigilius, extincto Sil-Verio. Puto autem simul a Vigilio petiisse per Dominicum Exconsulem atque patricium s nam is legatus erat Iustiniani ) uti vices apostolicae sedis committeret Archiepiscopo primae Iustinianae. Nam vicariatus istius mena init ipse Iustinianus in constitutione lata anno sequenti, in qua sic loquitur: Per tempus autem beatissimum prima Iustiniana ne aeratriae Archiepiscopum habere semper sub sua Iurisdictione Episcopos provinciarum Daciae mediterraneae , cdi Daciae ripensis, se Privatis, G Da daniae , ct M t severioris, atque Pannoniae, se ab eo hos o dinari, Vsum vero a proprio ordinari
Concilio . se in se inis sibi provinciis locum
obtinere eum sedis apostolicae Roma, secundum ea. που de inita sint a sancrissima Papa Vigilio. V j. Falli ergo necesse est illustrissimum
Cardinalem Baronium , qui incertum esse ait tempus quo vicariatus iste tributus est Archiepiscopo primae Iustinianae, & vi extortum esse ait a Iustiniano, nimirum post dissociatam inter eos concordiam. Quippe
ea distbluta est post Vigil ij adventum Constantinopolim, id est, post annum quingentesimum quadragesimum septimum, vel ipso teste Baronio. Immo diuturna illa vis imperatoria, qua adactum V igilium ait ut vices suas delegaret Archieeiscopo primae Iusti-ruanae, ad aliam vim reterri non potest quam ad eam quam idem Pontifex pertulit anno D Li. 3c sequentibus.Vana igitur est omni ex parte comectura Baronj , quam hele tibi
proponimus, lector, ut tanti momenti causam etiam tui judicij faciamus. Haec sunt, verba Baroni j: In hujusmodi habitis cum Imstiniano conssctibus cum fatigatus esset aerumnis Vigilius, idem Imperator as eo inter alia is dexto sit , quod ab Agapeto Papa obtinere frustra tentaverat, nec ab ejus siccisne Silveris impe-ιrare valuit, nempe ut prima Iustiniana, natalesiam , a sie mirifice trusruta , non epi parus tantum, sed metropolitana sedis augeretur di
nitate. Cam inquam a Vigil praedet orsivi ipse Iustinianus impetrare conatus e et , minime valuit obtinere, quod scirent iidem Romani Ponti res ea verti in praeiudicium aliarum i provinciae ad centium metropolitanarum sedium, injustum rati dedecora nobilium Eulsartim iEaprari novam Ecclesiam primae Iustinianae, indocis siue esse alias denudare ut una se exornaretur Ecclesia ,creseret nimirum usu diminutione majoris , cui i a subdita fuisset, Eccle .
VII. In varios heic errores incidit illustrissimus Cardinalis. Nam neque post aerumnas Vigilius vices suas tribuit Arcti episcopo primae Iustinianae, sed in felicibus pontificatus ejus initiis, dc ante omnem simultatem cum Iustiniano, ut supra demonstratum est. Secundo, frustra ait Imperatorem non potuisse ista impetrare a Silverio , frustra, inquam , cum id a nemine proditum sit mem riae literarum. Tertio , ait Iustinianum a Pontificibus petiisse uti decernerent primam Iustinianam sedem esse metropolitanam. id vero neque ex Agapeti epistola neque ex Iustiniani Novella colligitur. Immo repugnare huic sententiae videtur Iustinianus, qui decernit ut primae Iustinianae pro tempore antistes, non sollim Metropolitanus, quod solum a Pontificibus petulli: Iustinianum seriabit Baroniusὶ sed etiam Archiepiscopus enset , id est , superpositus esset M.tropolit nis provinciarum quae lege illa subjectae ne runt antistiti primae Iustinianae. Denique non vidit Baronius quantam priscis illis Pontificibus injuriam faceret qui Episcopos Arelatenses extulerunt, non solii in super ceteros Galliarum Metropolitanos , sed etiam super Viennensem, cujus metropoli subjecta fuerat Arelatensis Ecclesia. VIII. Novam illam Archiepis copi primae Iustinianae dignitatem acceptam non fuisse Illyricianis Episcopis , praecipue vero Thessalonicensi, in cujus diminutionem ista constituta suerunt, tacite mihi persuadeo. Ipsi enim testatum hoc mihi feciste videntur
anno quingentesimo quinquagesimO,m cauissa Benenati Episcopi primae Iustinianae, quem synodus Illyriciana eo anno damnavit tanquam obtrectatorem Trium Capitulo - .rum , studio sani: conservandae verae fidei, sed odio etiam, ut ego arbitror, erga Iustinianum , cujus apertum dc pervicax erat studium pro condemnatione Trium Capitulorum. Hanc historiam debemus Chronico Victoris Episcopi Tunnonensis: Post consulatum Basily V. C. anno i x. Abriciana Onodus iudesensione trium capitum Iusiniano Augustos Abit, Or Benenatum primae Iustiniani civitatis sopum, obire ratorem eorundem trium cap/rum, coiacmnat. Ac ne quis putet Victorem
94쪽
ita hoc loco intelligendum esse ut de synodo
agat Illyriciana carum tantii in provinci
rum quae prima: Iustinianae Episcopo subjectae erant, id primo prohibet, quod probabile non sit eam synodum aliquid ausuram fuisse super suo Archiepiscopo, quem Episccopi illarum provinciarum contemnere tam cito non poterant, vivo adhuc Iustiniano, praesertim clim caul, persionaeque Archie
piscoporum istius sedis subjectae essent Romano Pontifici, ut adnotabitur paulo post. Prohibet praeterea Facundus Hermianensis, qui inter defensbres Trium Capitulorum nominat Episcopos Helladis , Illyrici , atque Dalmatiae, hauddubid dicturus cujus II lyrici , si factum id fuisset in synodo earum
rantlim provinciarum quae prima: Iustinianae fuerant contributae. Scio i iactum Gregorium ad Episcopos scribentem earundem provinciarum, de ordinatione Ioannis Episccopi primae Iustinianae, opiliolam suam direxisse unitersis Episcopo per Assyricum , eos admonens uti ei, qui vices apollo licae sedis ob tineret, in his quae ad ordinem ecclasiasti cuna rectitudinemque pertinent disciplinae,sve inrisis quibus canonum decreta non ob A Parere nullo modo differrent. Certum ci ranchum Gregorium licic Episcoporum Illyricianorum nomine eos tant lim intelligere qui Ioanni subjecti erant ratione suae Ecclesiae neque accipiendum esse de universis otia
Dino Episcopis Illyrici. unde concludi possiet Victorem quoque Tunnonen siem locutum cssie de synodo Illyriciana earum tantiam provinciarum quae a jurisdictione Thessalo Dicensis antistitis resectae, in jus ec potesta-
tela transierant Archiepiscopi primae Iustinianae. Vertim non arbitror, ut Jam dixi, ausuros aliquid super Benenato Episcopos ea- tum provinciarum , recentituas tum initiis dignitatis ejus quam illi lege sta contulerat Iuliinianus, praesiertim cum nullibi extent indicia contradictionis eorum. Dispar ratio crat Episcopi Thessalonicensis: qui cernens sibi fieri injuriam, ac se deprimi, ut iste attolleretur , eum hauddubid non habuit pro AG chiepiscopo, adeoque eum, tanquam adhuc sibi liubjectum in sua synodo damnavit. Simile aliquatenus exemplum habemus hodie in causa archiepiscopatus Parisiensis. resecti ab archiepiscopatu Senonensi auctoritate Urbani V III. Romani Pontificis, cum coim sensu Ludovici XIII. Regis Francorum Christianissimi. Nam licet iste sit constitutus in urbe regia, dignitatemque suam semper retineat, Archiepiscopus tamen Senonensis
illum diu non habuit pro Archiepiscopo,
cumque ad conventus ecclesiasticos provincia suae post ea tempora evocavit, etiam in oculis Principis. Quidni Episcopus Thessalo
ni censis , cu)us magna hactenus auctoritas apud eas gentes fuerat,quique plurimu magnarum provinciarum ejus imperio suetarum favore hauddubii: adjuvabatur, i dem auderet adversus Episcopum primae lustinianae IX. Nihil tamen contradictione sua effecit Epis opus Thessalonicensis, mansitque novo Archiepiscopo auctoritas quam illi lege
sua & commendatione apud Romanos Pontifices procuraverat Imperator Iustinianus.
Discinrus istud ex epistolis sancti Gregorij,
quae docent eum una cum Pallio vices sitas Ioanni Episcopo primae Iustinianae comm iasisse uxci morem, & iterata, ut ipse ait, innovari ode. Unde recte concludit illustrissimus
Archiepiscopus, id circa Episcopos sedis illius observatum esse per illas tempestates, ut Romani Pontifices singulis Arcni episcopis,
statim ac isti consecrati urant, vices apostolicae sedis & Pallium conserrent & causas personasque eorum subjectas suisse censurae Romanorum Pontificum. Ioannes Episcopus
primae lustinianae Hadrianum Thebanum Episcopum ab episcopatu dejecerat occasione vicium sedis apostolicae, ut docet lanctus Gregorius. Venitis Romam, de iniquo judicio ex possulaturus. Gregorius vero suscepta causta istius cognitione , t ententiam Ioannas,
tum quia suspensa erat per appellationem ad sedem apostolicam , tum quia contra leges canonesque prolata ipso non poterat jure subsistere, cassavit, &. Hadrianum Thebanae E cclesiae restituit, Ioannem porro, donec aliquid gravius circa ipsum decerneret, triginta dierum spatio sacra communione
X. Ampla illa Archiepiscopi primae Iusti
nianae auctoritas effecit ut ei Patriarchae dignitas & appellatio tributa sit a nonnullis antiquis seriptoribus, ejusque propterea subscriptionem in ordine Patriarcharum admissam in Trullana synodo putaverit illustrissimus Cardinalis Perronius, similitudine nominum deceptus, cum tamen in ea synodo non agatur ae Archiepiscopo primae Iusti
manae, sed de Episcopo Constantiae Cypri,
quae& Iustinianopolis dicebatur, ut observatum est ab illustrissimo Archiepiscopo. XI. Per eadem sorteati Iustiniani tempora Thessalonicensi Episcopo adempta est auctoritas in Achaiam & Hellada , quae Corinthio Episcopo ceu Romani Pontificis Vi
cario deinceps paruerunt. Hellados certe tanquam ab Illyrico distinctae meminit Facundus Hermianensis, qui scri bebat aevo Iustiniani, ut supra dictum est. Praeterea sanctus Gregorius ad Ioannem Corinthiorum
Episcopum scribit se, praedeceubrum suo
cap. 3. s. i di inita. de piutiat.
95쪽
rum exempla sequendo , ad illum mittere li I. In a di nisa isti debemur 7i Pare,
si,m seu νη- , psul istis , direxim M , qVρ provinciis Gallicanis .mergerem . ita tamen ut de ma e ira vos uti necesse est sicut praedecessores vestri usi ribus causis referret ad sedem apostolicam. concedentibus nostris praedecessoribus approbantur. I V. Huie Zoet mi decreta debemur is vi curia Subjectos porro illi fuisse Episcopos Hellados, tametsi alienae provinci , ς ac pK iς et itari bis ei. Zor ito ordis Mones quenti epistola collegit vir clarisiimus Ioan 0ψ p., is pisiieseia Vi nnensis G duarum Narbο-nes Morinus. Nam ad Episcopos illo de ea ni tam .seundum morem antiquum. Inquiritur in re scribens G regorius, ita loquitur: Pialium antiquitarim istia, consuetudinis . ct ostenditur ami Iosnni fra ri nostra Corinthiorum Episcopo nos quam non fuisse. Fefellit itaque Zoriamum Patroc . transmisisse cognoscire, cui vos '
consuetudinis oris defendat ,σ bma cyμή, q*i νε - λ a ,, Frima, . at inter Episcopos qui oruinatios si i simonium perhibetis , invi cn . Iraqvς i is ιν erat, nulla habita rarisne civilium metroPo Balsamo recensens Episcopos qui Olina in Don. raevio tamen Cartha nensi, qui prim m is partibus illis gerebant vices apostolicae sedis, que locum obtinebat. Immo ct Primares Mauritania inter illos numerat Corinthiensem in scho- ct Numidia aliquam praerogativam habebant. lio ad praefationem Concilij Trullani. Inte /-amplificata esset urbis, V nitas , constitutaque illie .get sedes Prae citi Prat striorim heic adnotandum est Grcgorium nQR Galliis M. Omulata sunt in eam omnia civili aini ante Pallium misisse ad Ioannem quam ad Hstrati,,la vi ora. DEU 1ιὸ est metropolis Gallia m. ipso postulatum fuisset per literas. Ei hbisore Hilli tirpi A eL 07s descendit hanore X l I. Abolita deinde prorsus est Episcopi Hulasticas. Hobriaγώ is seri . Honori ad Agrico- Thessalonicensis auctoritas in provincias li- iam , ex canone secando Coneu 3 Tatirinensis. lyricianas postquam ex Leonis Isauri Decrea O II. micare vir ea non ille , ut ostendatur Epise
ro , in odima fidei vindicatae a Gregoriis II. re
& I I I. Summis Pontificibus , provinς otheiam dii; eam ,πι eoneordiam retinerent. lyriei. Siciliae, & Calabriae avulsae iunx a pa' I a S a pari. pisitaria eontemtis non fuit Dis triarchatu Romano & tributae Constanti- ρώι AHIAE nsis i 1. - f hirare meuStultis eIZ.nopolitano.Tunc enim intra fines solius Ma- tum etiam dam Nauonj ei. Fae vindtim id si cedoniae primae restricta est Metropolitani lavit auctoritate Zoiimi, qui ordinationes iscopo Thessalonicensis potestas, ut docent Diaty 'vinciarem inbuere se ait Patraelo
posis Leonis Philosoplia N antiqvδ episς0p Me. uesti , M. Mareuis quid Patrona tribuit tuum orientalium Notitia in cod Ce luxi I-Vatintiata j. Graeco- Romani. Non immorabor diutius in
. GHiranda hac cause , quam doctissimo suo L O M A N I Pontifices usu ipso edocti , , - - . d. i. more tractavit illustrissimus Archiepiscopus o quantum conferret ad auctoritatem in libro primo istius operis. Illud tantum di- suam firmandam & disciplinam conservan-cam observationes ejus de origine schisma- dam in dissitis longh provinciis vicis aposto tis Graecorum , quod fluxisse docuit ex pro- licae delegatio, in Gallicana Dioecesi Episco- vinciarum illarum amissione , de qua juste pis Arelatensibus quaedam mandata dederiit. conquerebantur Romani Pontifices, displi- itaque ex ZoZinu primum beneficio annocuisse Lucae Holstento , Marcam vero ad CD xvii. vicariam potestatem in quibusdain ejus objecta respondisse in Responsione quae capitibus acceperunt , quae deinde a siquen- edita est inter Protegomena.
Synopsis. tibus Pontificibus usque ad Gregorium primum amplificata sunt ducentorum annorum intervallo , quibus elapsis, extincta est illa potestas. De his actum pro ratione instituti nostri memoriam rerum ante dictarum rcpetendam esse censuimus, qu bd videamus Arelatensem antistitem sedis apostolicae per Gal- I. Arelatensio E sevi vicaria ira in Galliis eas m lias Vicarium factum esse ad exemplum po- initia tabisit qu/Thessalonice u in I rico, ut e ' testatis quae Thes Ialonicensi Episcopo tribu- aitur utri que comparatione. ta erat per Illyricum. Nam & ei tribuitur or-I I. Omissa di Diali medeam' late vini 6 ες dinatio Metropolitanorum quarundam pro Vinciarum , arbitrium p edrea iudicanda, de solo rum causarum quae definiri possent in Con-
96쪽
ciliis eariindem p vinciarum, quorum con- α Septem provincias constitutos non sol imgregandorum potestas ei committitur, injun- ordinationes Episcoporum earum provin gitur vero cura mittendi relationem de ma- ciarum concessit Patroclo. sed etiam statuit Ioribus causis ad sedem apostolicam. Scribi- ut quicunque ex clero ad Romanam Eccle- ... . 'tur Episcopi ς pereas provincias constitutis siam aliove accedere cogitaret, non aliter id faceret quam cum epistola formata Episcopi Arelatensis, cui etiam commisit judicia causarum quae in provinciis illis emergerenti hoc tamen addito, ut de majoribus causis referret ad sedem apostolicam. Quod imitatum est ex mandatis quae data suerant Epis-
uti Arelatensi obediant tanquam Romani Pontificis Vicario, nequis ignorantiae praetextu se tueri possit. Haec autem omnia supra vidimus actita esse circa Episcopum Thessalonicensem. Nunc itaque ad rem ipsam ag
II. De anti illitate Eclaritudine urbis copo Thessalonicensi. Arelatensis cum multi multa dixeunt,&ex IV. Clim huic Zorimi epistolae debean- professo eam Spartam ornaverit Petrus Sa. tur initia vicariae dignitatis Episcoporum. xius Canonicus Arelatensis Ecclesiae, non est Arelatensium, operae pretium est eam dili- quod me torqueam in congerendis hoc loco genter dc accurate expendere. Incipiamus monumentis veteribus ad asserendam digni- igitur ab epistolis formatis. Forte acciderat ratem ejus. Nihil etiam dicam de antiquita- per eas tempestates ut impostores quidam, te Ecclesiae, quae se institutam ac fundatam qui se assere oant Episcopos sive Presbyte- contendit a Trophimo Pauli Apostoli disci- ros esse aut omnino in ordine ecclesiasticopulo, quod ea pars historiae ecclesiasticae, si constitutos, Romam profecti ex Gali'. ii quis eam curiositis scire desiderat, a viris do- tulo sibimet sanctitatis inscripto, in nianenctissimis tractata sit copiose & abundantur, venerationis irrepsierint ,& indebitam reve- novissime vero etiam ab illustrissimo Archie rentiam promeriti fuerint, eo nimirum ho-piscopὸ diligenter examinata in epistola nore excepti ab Ecclesia Romana qui saniaicripta ad clarissimum virum Henricum Va ctissimi ordinis viris per ea tempora tribue-lesiuiti. Omittam quoque contentionem batur. ZoZimus in posterum esse providen quae vetustis temporibus tuit inter Arelaten dum ratus, ne deinceps Istiusmodi hominessem Viennensemque Ecclesias propter ordi- ausu sacrilego in nomen venerationis irrepenationes Episcoporum provinciae Viennen- rent, mansit ra in aevum constitutione sanci
sis , nisi quatenus ea conjuncta erit cum cau- vit ne quis sub quolibet ecclesiastico gradusa vicariariis Romani, de quo unico, relictis constitutus exiret e regionibus Gallicanis ceteris quaestionibus , tractare convenit in absque literis formatis Episcopi Arelatensis, hoc libro. quibus iste significaret eum qui peregre ninn, re itum in III. Patroclus Arelatensis urbis, in qua iret, in clero constitutum esse, tum etiam derum constituta erat sedes Praefecturae Gallia. sacerdotio ejus, si Episcopus esset, alioqui rum antilles sub umbra istius dignitatis ci- de loco ecclesiastico certiores faceret Epis- vilis, ae si Praefecturam sacerdotalis honor copos earum partium ad quas ille proficisci sequi deberet , aliquam praerogativam sibi cogitaret, ut condigna ei reverentia tribui Ecclesiaeque suae conciliare conatus est, quo ab illis posset. suscipiendum enim non esse si non soliun primum ubique locum obtineret veniret absque formata Metropolitani Are inter Episcopos Gallicanos, sed etiam super latensis. Haec sunt verba Torimi, emendata eos efferretur. Ea de causa Zorimi Romani ex fideivetustissimi codicis M S. Bibliothecae Pontificis auctoritatem imploravit, eo colo- Regiae. Nam editiones in hoc loco sanae non re quaesito , quod Trophimus Arelatensis sunt, tametsi eundem sensum referant. Pla
Episcopus in Galliis primus annuntiasset cuit apostolicae si, inquit Zorimus, ut si quuChristi fidem , ex eis in sente totis Gallia fidei ex qualibet Galliarum parte sub quolibet ecclesia-
rivulos acceperunt, adeoque aequum esse ut il- suo gradu ad nos Romam veFire contendit, vellius in ea cathedra successor praecipuum ali- alio terrarum ire dissonis, non aliter prasscatur quod honoris auctoritatisque privilegium ni se Metropolitani Arelatensis Episcopi formatas haberet in Ecclesia Gallicana. Praetenilebat acceperis, quibus sacerdotium suum vel locum ec- antiquitatem, qua etiam ritus quoquo modo cusauicum , quem habet, scriptorum ejus ad i- inducti defenduntur , ut ait Tacitus , eam- putatione perdoceat. Guia ea gratia satuimur, que confirmari postulans, sedi suae vindicare quia plurimi Episcopos, Presbyteros , sive Eccle- studuit ordinationes Episcoporum provinciae fasticos simulantes , quia nultam documentum
Viennensis & duarum Narbonensium. Zozi- extat per quod valeant confutari, in nomen venemus, habita ratione temporum, annuendum rationis inrepunt, ct indebitam x eremiam pr Censuit postulatis , dataque anno CD xvi I. merentur. Vulsiquis igitur, fratres cari ἴ- ρη 'epistola ad universos Episcopos per Gallias termissa praedicti formata , sive ut p- , e
97쪽
I resbyter, sive Draconus, aut deinceps inferiore
gradu sit, ad nos venerit, sciat se omnino suscipi non posse. V. Post impositam Gallicanis Episcopis
nece ilitatem accipiendarum formatarum ab Epascopo Arelatensi, cui per consequentiam tubuebatur honor primi Galliarum Metropolitani , descendit deinde Zotimus ad ordinationes Episcoporum provinciae Vien- . nensis ac duarum Narbonensium , quarum auctoritatem Metropolitanum Arelatensem tenere constituit secundum morem antiquum , irritum & inane decernens si quid contra tentaretur, & Episcopum etiam ordinatorem gradu suo dejiciendum esse pronuntians. Iusmus autem praecipuam , inquit, sicuti semper habuit, Metropolitanus Episcopus
Arelatensium civitatis in ordinandis sacerdotibus teneat auctoritatem ; Viennensem, Narbonensem
primam , ct Narbonensem secundam promiscias a sol cium sum revocet. siquis vera posthac tra apostolicae sedissatura oepraecepta ma-Iorum , omisso Metropolitano Visopo, in provincis, spradictis quemquam ordinare praesumserit, melis qui dinaris illicite flverit, uterque si-cerdotio se carere cognoscat. Consuetudo antiqua cujus hoc loco meminit Zozimus, antiqua non erat, dc ante annos tantlim viginti coeperat in Concilio Taurinensi, non quidem omnium Episcoporum qui per tres illas
provincias ordinandi forent consecrationem Arelatensi Epis copo tribuens sed eorum tantum qui in civitatibus Arelatensi civitati vi cinis constituendi ellent, ut patet ex canone secundo illius Concilij. Verum Patroclus subsidium ab audacia mutuatus, Zozimo ista persuasit tanquam rem positam extra om nem controversiam. Vnde factum ut cum mi. γ λ δ sequenti tempore Leo Magnus retractaret privilegia Arelatensis Ecclesiae, non dubita verit dicere nullum Arelatensiuin Episcopo rum ante Patroclum habuisse jus ordinandorum Episcoporum extra provinciam Viennensem dc hoc ipsum quod Patroclo temporaliter videbatur esse concessum, sententia postmodum meliore sublatum esse, nimirum a Bonifacio primo. V I. Hic locus me admonet ut gravissimam dissicultatem, quae hactenus cxercuit industriam hominum cruditorum, & cujus occasione captum consilium est ordinandi
Episcopum Arelatensem vicibus apostolicae sedis, in medium proferam , undenam videlicet auctoritatem Metropolitani Episcopi traxerit Episcopus Arelatensis adversus civilem Imperij dispositionem & canones Nicaenos, qui constantem in ecclesiastico ordine disciplinam fixerunt , adiudicato provinciae ccclesiasticae pninatu. Ecclesiae illi quae constituta erat in civitate cui ius naetropoliticum tributum erat in laterculo Imperj. Nam ante Concilium Nicaenum Marinus Arelatensis, qui Concilio Arelatensi interfuit & primus inter Episcopos nominatur in epistola si nodica ad Silvestrum , non vendicabat sedi suae jus metropoliticum , sed dcontra dicitur esse Epiticopus provinciae Viennensis in veteri catalogo Episcoporum qui ad Arelatensem synodum convenerunt. Itaque per uoi verbii orbem, si Africam excipias , ca fuit comtam re ni a priscis tempo .ribus, illi uia debere esse Metropolitanum qui Episcopus erat in civili metropoli provinciae. Africam excipiendam esse dixi i cuius Epis. 3 η P CUL
copi, praeter Carthaginensem , hac lege non tralatavin p/gxςnebantur , quippe qui antiquiorem ordi 7 natione Episcopum pro Primate habebant, nulla habita ratione civilium metropoleon, ut patet ex Conciliis Africanis de multis veterum scriptorum testimoniis, salvojure Primatum Mauritaniae & Numidiae, quibus in Concilio universali Africae s ut Marca obsie vavit J primus locus post Carthaginensem 'dabatur es, dignitatem dc vetustatem pro- P g. νι.
vinciarum, quamvis essent Primatibus BD Zaceno, Tripolitano , & Sitifensi posteriores quoad ordinationem. Sed Afri, licet Primatibus, id est, Episcopis ordinatione antis ui Ο-ribus , primas sedes in Concilio generali tribuerent, nulli tamen Ecclesiae speciali digni talem primatus vindicabant posthabita metropoli civili , ut factum in Ecclesia Arela renii , quae in jus metropoliticum invasit in provincia Viennensi adversus Viennensem rovinciae Metropolitanum. Ita enim se laa-ebat dispositio civilis, postquam Romanis Principibus placuit Narbonensem veterem dividere in tres provincias, in Narbonensem videlicet , Viennensem, & Alpes maritimas,
ut Vienna vetus colonia metropolis esset provinciae Viennensis, cui nomen dabat, &Arelas una esset earum urbium quae Viennae contributae erant. id & quod δc Ammianus Marcellinus de Notitiae veteres ostendunt.
VII. Amplificata deinde civitatis Arelatensis gloria post Concilium illic habitum
aevo Constantini Magni , ex cujus nomine dicta est Constantina aucta etiam ob moram ejus lem Constantini & sequentium aliquot Imperatorum in ea urbe factam , praecipue
Constantij fili j C stantini , qui illic anno
CCCL O i. ob tricesimum impersi sui annum theatrales ludos dc Circenses ambitioso p a 4 appalatu edidit, ibidemque proximis Kalendis lanuariis septimum Contulatum iniit, de ex more ludos Circenses fecit. Ex ea urbis gloria factum ut veterum scriptorum monumentis valde celebrata sit , adeo ut Am -
98쪽
mianus Marcellinus eam vocet multarum
urbium decus ,&Gallulam Romam Ausonius in libro de urbibus. Translata vero illuc sede praesecture Galliarum a Valentiniano Imp. post caedem Maximi Tyranni, ut ego quidem arbitror, cumulata sunt in eam civitatem Omnia civilis administrationis decora& ornamenta, urbsque ipsa facta metropo.
lis Galliarum, ut colligi potest ex rescripto Honorij ad Agricolam P. P. Galliarum, ubi Arelatensis urbs dicitur esse metropolis Septem provinciarum. Solebant enim olim Prin
cipes s ut observatum est ab illustristimo Ar chiepiscopo ὶ dividere provincias pro suo arbitrio , & novas quoque metropoles condebant , quarum Episcopi simul evehebantur ad dignitatem Metropolitanorum. Itaque exhonore civili Arelatensis urbis descendisse puto honorem ecclesiasticum. tentante nimirum Episcopo urbis illius in se trahere oriadinationes Episcoporum provinciae vi en nensis, quae antea pleno jure pertinuerant ad Viennensem Metropolitanum. Illum ista praesumpsisse non ita multo post caedem Maximi docet canon secundus Concili j Tauri nensis habiti anno c c c x c v ii. in quo sic legitur 1 Istud deinde inter uisiopas urbium Arelatensis es Viennensis, qui de primatus apud nos honore certabant, a senecta synodo definitum est,
ut qui ex cu approbaverimam civitatem esse me tropolim , is totius provinciae honorem primatus obtineat , O se iuxta canonum praeceptum ordinationtim haheat potestatem. Certe adpatas vincu- cum consimandum hoc consito utiliore decretume i , ut si pluet memoratarum urbium Episcopis, unaquaeque de his miciniores Abi intra prominciam vindicet civitates, atque eas Ecclesias visitet quas
oppidis sis vicinas mam, esse constiterit; ita ut
mcmores unanimitatis atque concordiae, non alter
AElierum, longius sibi vivando quod est ali '
pisi , inquietet. VIII. Integrum canonem retuli, ut ostenderem tum Arelatem suisse urbem metropolitanam. Frustra enim definirent patres hunc rotius provinciae honorem primatus habiturum qui approbaret suam civitatem esse in tropolim , si nulla ex hoc capite controversa fuisset inter Viennensem Episcopum &Arelatensem, quae nulla esse poterat, si Arelas non fuisset tum metropolis. Compertum habebant Viennam esse veterem provinciae
metropolim , adeoque ad illam secundlim ecclesiasticas regulas pertinere ordinationes Episcoporum provinciae Viennensis. Sed quia tum Arelas erat metropolis Galliarum in ordine civili, contendebatque hauddubie ob eam causam Episcopus Arelatensis transsie ad suam Ecclesiam a Viennensi jura oria poli sede transimisius ad ilias regiones tanti no-dinationum, quod Vienna tum contributa minis reverentiam primm exhiluit. O in asios
esset Arelaten iurbi, patres in synodo Taviarinensi congregati in iliis angustiis constituti, obscuro & ambiguo dicendi genere interlocuti sunt eam civitatem frui debere honore primatus quae doceret se ine provinciae metropolim , dato interim ad fovendam con cordiam Episcopis consilio, ut quisque viciniores sibi civitates ad suam curam' revocaret. Ea sola via patebat exeundi ex his dissi. cultatibus , qua re Viennensis Ecclesiae juri bus non derogarent in universum, & Arelatensi urbi, penes quam civilis tum administrationis fastigium erat, iniurios non existe rent, neve illius Episcopum exasperarent, si
quid contra illum decernerent. Sciebant enim injurias aegre tolerari, de , ut ait Tacita T sui,
tus, proclivius esse injuriae quani beneficio vicem exsolvere; quia gratia oneri, ultio in quaestu habetur.Viennensem Episcopum mi norem tum esse Arelatensi & imparem. istunt
vero non depositurum memoriam acceptae
injuriae , de si occasio daretur, ulturum ad . versus unumquemque Episcoporum , quos
facile illi esset opprimere apud illustrissimani praefecturi; potestatem. in maximi porro benefici j loco habiturum Viennensem quod aliquas civitates retineret judicio si nodi. Ea
de causa provinciam diviserunt, cimus maxi
ma pars concessa est Episcopo A relaten si .l X. Quoniam vero pronum est ambitio ne labi, ei praesertim qui versatur intersum tamas potestates & apud illas in honore est, Arelatensis Episcopus, qui magna parte pro vinciae depulerat Episcopum Viennensem, totam sibi subjicere meditatus est , ac non solum illam, sed etiam duas Narbonenses, quae in vicino erant. Sed quia praevidebat
magnam ex hoc capite futuram esse contraa dictionem Metropolitanorum harum pro a
Vinciarum, qui aegre paterentur adimi sibi provincialium suorum ordinationes. ZoZimum Pontificem Romanum putavit in par
tes trahendum esse ut ejus auctoritat hanc pi isti. i. ,
sibi potestatem vindicaret in illis provinciis. Itaque falsia suggestione ad eum data signisi .cavit pati se contradictionem in ordinandis
Episcopis harum provinciarum, praesertim a Proculo Massiliensi Episcopo dea Viennensi, qui in Concilio Taurinens contenderant ad se pertinere consecrationes Episcopo arum, hic quidem secundae Narbonensis, iste verb provinciae Viennensis , cima tamen Arelatensis Episcopus jam inde a Trybi se dinationis seriem temporibus robor, tam possederit, non solum in provincia Viennensi, sed etiam in utraque Narbonensi : quoniam Trophimus sacerdos quondam Arelatensi urbi ab apo-
99쪽
κ on immerito ea quam 4cceperat auctoritare transfudit. Zogimus habita ratione petitionis Pa. trocli, quem summis potestatibus acceptissi inum esse sciebat, ta qui in metropoli Galaliarum urbe consaetutus erat Episcopus, confirmavit ei ordinationes per tres illas provincias Iuxta majorum canones , castigatisque Proculo & Simplicio , quod non ferenda impudentia in Concilio Taurinensi contrusa tota patrum G siancti Trophimi reverentiam postulassent creandorum in his provinciis sacer. dotum potestatem sibi fieri, laudata antiqui
tate , cui Greta patrum , inquit, Ianxere remerentiam , redire in ordinem suum intermissa
praecepit , & Metropolitanum Arelatensis civitatis Episicopum Iam inde a Troptumo ordinationis seriem temporibus roboratam inviolabili in utraque Narbonensi& Viennensi auctoritate possidere.Tum data ad Hilarium Narbonensem Episconum epistola de
eodem argumento, antiquam consuetudinem
nam cuncta ad antiquitatem referebat opponens canonibus, interdicit ei ordinatio
nes Episcoporum primae Narbonensis: quia satis consistit, inquit, Arelarensis Ecclesia sacerdoti prisia id institutione concessum ut non δε- tum in premincia Viennensi ,sed etiam per duas Nar ne/ises, Episcopos faciat. Porro, ut faci.
lior esset istarum rerum executio, Ratroclum existimavit ornandum esse auctoritate quadam extraordinaria, quae reverentiam illi
conciliaret etiam apud eos ipsos Episcopos qui magnitudini ejus repugnabant. Iraque
praeter necessitatem accipiendarum ab eo formatarum, ei vices suas committit per Gallias, jubens ut si quae illic causa gravis emerserit, ad Patroclum referatur; ita tamen ut si causa major sit, ad apostolicae sedis examen deducatur. Ad c ms id est, Patrocli mi istam, quid illic negotiorum emerserit, refc D censimus , nis magnitudo causae etiam nos rum requirat examen.quod intelliguduni est secun-dlim ea quae supra dicta sunt cum de Thessalonicensi Episcopo ageremus. Scio Boni- facium & Leonem Romanos Pontifices ademisse Episcopis Arelatensibus ordinationes Episcoporum duarum Narbonensium. Sed haec non sunt instituti nostri. Illud tantum dicam , ex auctoritate quam Zoetimus dedit Patroclo descendisse ut Valentinianus Imperator constituerit anno C D X X v. uti quidam
Episcopi, nimirum Gallicam, qui nefarium Pelagiani de Celestiam dogmatis errorem sequebantur , per Patroclum sacrosanctae legi santistitem convenirentur. Redeamus itaque nunc ad tractandam causam Vicariatus
I. Ad exemplum conυentus civilis septem pravi riarum , qui quotannis agebatur apud Arelat m, Hilarius Arelatensis Episcopus destinat celebrare Concialia eorum Episcoporum qui per eas provincias cense bantur, quibus ipse praesideret. II. Ea de causa Concilium Regense coegit in aliena provincia, cui ct ipse praefuit, or de causa ordinarianis
Metropolitani Gre nensis cognovit loquam primus provinciarum Gallicanarum Asetrapolitantis. Iursam instituitur comparatio inter Episcopum Thessalonicensem ct Arelatensem. I II. In eo Concilio constitui procuraris Hilarias irritas fore ordinatione, qua Atra atim talem Metr politani Arelatensis peragerentur. Causa Armenta explicatur. Tum aperitur verus ac genuinus sensus canonum Concili' Regensis.
IV Agisse deincepi de Concilio Arausicano, quod ab eodem Hilario celebratum est. Geutrale illud fuit,
ut probatur multis argumentis.
V Probabile quoque est Concilium I sense fuisse
generati. Explicatur primus canon Uusdem Conrili ,
in quo agitur de Episcopis ex provincia sua ad aliam
lam Praefectum Galliarum scribens, ut quia Propter privatas ac publicas necessiitates de singulis civitatibus, non solum de provinciis singulis, Arelatem ad examen Praefecti vel honoratos confluere, vel mitti legatos, audposset rum utilitas aut publicarum ratio cxigebat functionum, singulis annis constituto tempore In metropolitana , id est, in Arelatensi urbe Concilium, id est, conventum publicum haberent Septem provinciae,
sub illustri praesentia praefecturae, si id ratio publicae dispositionis permitteret. Quoniam vero, ut observavit illustrissimus Archiepissi V di
copias, dignitas quae civitatibus competebat 2 c. in. s.c. in ordine civili, facile conam nicabatur epis.copalibus earum urbium, incessit Episcopum Arelatensem ambitio sibi vindicanai titulum primi Metropolitani Galliarum. Erat Hilario Arelatensi Episcopo altissimus animus Agloriae appetens. Itaque cum se in metropoli Galliarum urbe constitutum esse videret, in qua singulis annis decretum erat haberi Concilium Seytem provinciarum, sciretque praeterea sedi suae in persona Patrocli commissas esse a Zozimo Papa vices apostolicae sedis per Gallias & Septem provincias, intravit in animum ejus illa pulcherrima cogitatio , celebrandum quoque elle Concilium corvin Episcoporum qui per eas provincia, constituti erant, non repugnaturos Episco- p. , tamenetsi nova tentarentur, ta si ab .
100쪽
nuerent, facili: flexuros ii Praefecti praetorio autem tum Arelatensis Episcopus exsurgeret
in comparationem Thessalonicensis, sciretque se generalibus ZoZimi mandatis instru- vel vicarij auctoritas interveniret. incipiendum ab uno cilla, ut exemplum daretur in futurum. porro non curandum esse de loco in quo synodus haberetur . modo auctoritas Arelatensis Episcopi susciperetur. mamo validius apud posteros firmiusque futurum argumentum , si Concilium extra provinciam Arelatensum haberetur cum auctoritate dc
sub praesentia Metropolitani Arelatensis, quam si sub illustri praeleotia praefecturae haberetur. Existi inabat hauddubid facilius dein Episcopos illarum provinciarum ad synodum
Arelatentem venturos, si semel devorassent necessitatem obsequendi evocationi Episcopi Arelatensis. II. Itaque anno coxx xl x. Hilarius coacto Concilio in civitate Regensi , quae erat in provincia Alpium maritimarum, de causa ordinationis Ebredunensis Metropolitani cognovit tanquam primus provinciarum Gallicanariim Metropolitanus,ad quemctum esse, qui ad notitiam ejus reserri censuerat si quid negotiorum per Gallias emergeret , intelligens vir prudens inagnis cona tibus obsistere timiditatem, contra audacem animum dissiciliora etiam negotia utpluri . in una perducere ad felices exitus, tentandos putavit Gallicanos Episcopos, di si res succederet 'bene est e. III. Congregato igitur, uti diximus,
Concilio Regensi, ut mansura etiam circa Metropolitanos auctoritas confitanaretur exegit, eamque ordinationem esse irritam
pronuntiari quae citra auctoritatem Metropolitani Arelatensis Episcopi celebrata foret. Qu9d ut facilius obtineret, primum huc flexit Episcopos ut ordinationem Armenta
rij nullam esse censerent , quia sors, Eccussae M '
ca oribus ac reverendis patrum constitutionibus
omni parte negleritas, ab afue irium Episi oporum
referri deberet de gravioribus causis quae praesentia, abfjue comprotinciatium litteris, sine I r provincias emergerent,secundum ea quς Metropolitani auiritate , irritam ordinatiraria Zorimo fuerant constituta ad exemplum speciem a duobus temere conveniemitus praesump- Episcopi Thessalonicensis. Par est enim exi- tam esse clatrabat. Et favorabilis in speciem oc stimare Hilarium , quem constat masnum casio erat. Nam & praecipitata ordinatio erat, M a duobus tantum Episcopis celebrata , comprovincialibus neque praesentibus neque consensus suos. per literas praestanti bus. Itaque hac Pulcherrima occasione usius Hilarius, consensu Gallicanorum Episcoporum locum primi Metropolitani obtinuit, absque quo non liceret Episcopos ordinare in provinciis Gallicanis. Sic enim intelligentestatem competere ut synodis praesideret dum omnino puto canonem septimum Re- intra Gallicanaes provincias congregatis. gensem, quo de Episcoporum ordinationi Quinimo cum Concilium illud coactum ec bus cavetur in futurum. Excitati quippe hac set ad castigandam temeritatem Armentari j, occasione Episcopi, sibimetipsis contra hujU ς a qui se Episcopum Ebredunt ordinari consen- mei Fundata acavendum cesucroni, & pro
Vin ta m in serat, inter vitia ordinationis apertis verbis urejν miai temeritatem, nimirum propter o M y- resertur omissa Metropolitani auctoritas, id di nationem Armentarij, qui contra canones virum fuisse, nihil inconsiderate episse , Mista usurpasse in consequentiam literarum Zozimi, de quarum auctoritate putabat non
dubitari inter Episcopos Gallicanos. Sand in Concilio Resensi praesedit citra contradi iactionem , nullo Episcoporum litem adversus
eum movente ob eam causam , tanquam
constaret hanc sedis Arelatensis antistiti po- est, Hilarq Arelatensis, tanquam absque eo
non liceret Ordinare Metropolitanos. Quo loco revocanda est memoria eorum quae supra dicta sunt , cum de Thessalonicensi Episc Opo ageremus, id jus Episcopo illi fuisse ut& citra Metropolitani Arelatensis auctoritatem ordinatus in Ebredunensi Ecclesia me rat , definiverunt uti cum aliqua Ecclesia
Episcopum perdidisset vicinae Ecclesiae Episcopus ad eam exequiarum tempore acced
non ante ordinari possent Metropolitani rei, provideretque intra septimum diem uti provinciarum lilyricianarum quam relatio legitima canonicaque electio fieret a Cieri de persona d electione ejus qui electus esset cis Ecclesiae vacantis. Tum verb opperiri ad Thessalonicensem misi a fuisset a compro- cum jubent, ut ego quidem arbitror, aucto- vincialibus Episcopis , irritamque futuram ritatem Metropolitani Arelatensis. Quod fuisse ordinationem quae praetermissa Thein credere me cogit praesentia Hilari j, qui QO- salonicensis antistitis auctoritate celebrata lorem suum graviter ob praetermissam aucto- fuisset. Quae resula tum maxim E servanda xitatem suam ultus est adversus Armenta erat cum discordia propter antistitis electionem exorta erat in Ecclesia , cum constiturum saepe esset ut graviores causae ad examen
Thessalonicensis Episcopi deserrentur. Cum rium in hoc Concilio Regensi ea sola de camsa congregato. Vnde concludo canones istos, quoties de Metropolitano loquuntur, Are