장음표시 사용
331쪽
terveniat aut per se aut per Legatos. Huic legi magis obnoxiae erant definitiones in materia fidei. Oriens itaque nullam unquam haeresim damnavit quin statim decretum ad apostolicam sedem millum sit A in relim vincias. Sic damnationes in synodis nialibus decretae ad synodos Orientis mittebantur , ut adnotat sanctus Hilarius, ea videlicet mente ut causae communes, cujusmodi erat materia fidei, tractarentur ex communi omnium consensu. Sed magnis-
cum erat pro Romana sede quod cimi ipsa prima esset, ubi florebat principatus apostolicae sedis, ut cum Augustino loquar, Mus auctoritas juncta synodis occidentalibus magni momenti erat ad commendandam damia nationem haereticorum dc anathemata adversus eos decreta, quae facilius ob hoc ip-stin executioni mandabantur. cujus moris clara documenta extant in actis Concilio
rum Ephes ni & Chalcedonensis aliorumque
per transennam adnotare, ut si qua forte suspicio in quorundam animis suborta esset ad veri is ea quae superius dicta sunt, quas illa convellerent reverentiam quae sedi apostolicae debetur, iis scrupulus omnis eximatur; tum etiam ut hinc occasio item peteremus heic agendi de quorundam orient lium Episcoporum in synodis suis depositorum appellationibus ad sedem Romanam. Constat enim Episcopis illis irrogatas esse injurias ob causam fidei. Quoniam vero conservatio v rae religionis adversus haereses praecipue spectabat ad sedem apostolicam urbis Romae, hinc factum ut quoties Episcopi illi literas Episcopi Romani in Orientem deserrent, in
quibus contineretur eos in communionem
fuisse receptos, sedibus suis restituerentur ab Episcopis catholicis. cujus rei extant exempla valde illustria. Non loquor de Athanasio aliisque Orientis Episcopis , quorum supra
mentionem feci, quoniam causa eorum exa
minata fuit tanquam ad disciplinam pertineret , tametsi fatendum est habitam quoque fuisse ab occidentalibus rationem oppressionis quam Episcopi illi patiebantur ob causam fidei. De Eustathio Sebasteno Episcopo loquor , Flaviano, de Theodoreto.
rianis in Concilio Melitino, quae civitas est Armeniae in serioris. Dein catholici Orientis Episcopi Lampsacum convenerunt anno ccci xiv. ibique synodum celebrarunt, cui Eustathius intersuit. Quin etiam cum nonnullis Episcopis in Occidentem missus est cum formulis fidei quae decretae erant pro restitutione verae fidei adversus perturbationem quam Constant ij I mperatoris auctori tas invexerat Receptus itaque est in corni tinionem ab Episcopo Romano & occidenta. libus, literasque a Liberio Pontifice obtinuit , quarum auctoritate restitueretur in se. dem suam. Clim autem Cappadociam re, measset, literas illas obtulit synodo Dioece seos Ponticae, vae apud Tyanain habebatur, ad quam siynodum pertinebat provincia Ar menta secunda a qua synodo redditus est Le. clesiae Sebastenae. Restitutionem illam aucto ritate literarum Episcopi Romani factam suis se testatur sanctus Batilius in epistola Lxxiv. quae data est ad Episcopos occidentales. Certum quidem est Eustathi j depositionem irritam & nullam fuisse eo quod ab haereticis fa cta esset , tum etiam ita sensisse synodum Lampsacenam, quae, spreto judicio illo, Eustathium in suam communionem recepit, Msynodo interesse consensit,ac praeterea inoccidentem miserat legatione functurum pro synodo Lampsacena. Quia tamen suspicio adversiis cum orta erat in causa fidei, magni ponderis ad confirmandam executionem
rerum decretarum fuit epistola illa Liberii de justio eius pro restituendo Eustathio data post judicium synodorum Orientis de Occidentis. Ob hoc igitur synodus Tyanensis, cujus judicio suberat Eus athius in causa discita plinae, eum insuperhabitis suspicionibus deride recepit in vim decreti pontificij, tametsi ignoraret quibus conditionibus eum Liberius
recepisset insuain communionem. Haec sunt
verba Basilii ex eadem epistola Lxxiv. Guae vero sint illi a beat fimo Oiscopo Liberio proposita, O ad quae consenserit , nobis clam est;
nisi quod epistolam attulis, per quam resimere tur. Eam ubi Tyanensisnodo exhibuit, in suum Deum restitutus est.
pum Romanum non tribuo ei quae sub nomine Eutychetis Archimandritae circumfertur post damnationem ejus a Flaviano Episcopo Constantinopolitano peractam , tametsi ea vulgo obtrudatur, quoties controversiae de cautis religionis agitantur. Nolim tamen negare quin Pontificem Romanum appellaverit,sed tamen contendo non ad solum Romanum Pontificem provocasse. Exemplum hoc
variis in locis Replicae suae laudat illustrissimus Cardinalis Perronius, de appellationem illam Eutychetis probare se putat auctoritate epistolae sancti Leonis ad Flavianum. Ait enim Leo se libellum Eutychetis recepisse, in quo continebatur cum evocatum sui praesentiam mn denegasse, adeo ut in ipso judicis libellum appellationisse Us ut obtutisse, nec tamen fuisses tum , qua ratione ce usus sit ut conisatorios libesios in Liae Constantinopolitana
332쪽
Verum quia appellatio illa non in i se esse Flavianum. Nullam synodi
dicitur facta esse ad apostolicam sedem, ut probationem impleat Perronius, addit au. Thessalonicensis mentionem facit , quod ea Dioecesis subesset tum temporis patriar-ctoritatem Flaviani Leoni respondentis, charui Occidentis. Haec sunt verba Floren cujus haec sunt verba: arviat idem EHyches si- iij in eisdem actis: Δαλυλὰγs OG υ, . . besios direxit vobis plenos omni fallacia o calliditate , dicens iudiciν tempore liberos se dedis an Lationis nobis se hk convenientisncto Concilio, O anez e vestram suoctitatem. quodn quaquam factum est. Sed ex verbis illis collisi non potest appellatas non fuisse reliquas si
vide eardes. Sane distimulanda non est veritas. Ap.
pellavit enim Eutyches synodos Romanam, Alexandrinam , Hierosolymitanam , α
ctum, & post solutam synodum. Unde col- D 'ν ος Viat con timoris. Recusati/μ- liguntur duae egregiae regulae. Prima, Cau sani fidei, cum communis sit & generalis, judicandam esse a synodis Ecclesiae universae, praecipue verb a Romana, quae omnium prima est, tum depositionem haeretici, quae tequitur ex decisione fidei, definitivo de creto judicandam esse ab omnibus, si novast haeresis , neque t iactenus damnata fue rit ab Ecclesia. Secunda vero regula haec est , appellationes factas ad Patriarchas, famiis Bisod. O rem mea iudicandam esse a Summo
Pontifice , adhibitis suffragiis Episcoporum ex uni
postulant a Theodo'. V. Causa enim Flavianico.nexa erat quaestioni '
ni depositio.em processi se ex quaestion/ Dei. Viribat
enim non aluerrevisioni consensuros orient tei quam Fbat per modum appellationis, etiam post sententiam e iiivam. Appellavit deinde , ct quidem ad solum Pont ficem Romanum. Ceteri eaim Patriarcha adream in fomatio. II. Flavianus appellavit ad Summum Ponti cem, libello erexi statorio obtato Legatis ejus. Valentinianus Imp. ait causam deintegra judicandam Us. a Summo Pontifc., quod de ea a Dei ageretur , σ uod Flavianus ad eum proυμ ιι secundum fotin
nitatem Conciliorum. III. Censet tamen idem Valentinianus eam cau-
censeri etiam factas ad eorum synodos , ut constat ex formula appellationis Eutychetis.Non appellavit autem ad synodos Orien iis, quod Patriarcha Antiochenus subscripsisset sententiae Flaviani, & quod plures
Metropolitani Diceccseon Asianae, Ponticae , & Thracicae adessent in Concilio Con stantinopolitano. Ea vero quae huc usque dictassent de appellatione Eutychetis, de fidei negoti motractando esse diceretur.
sumpta sunt ex actis Concili j Constantinopolitani habiti jussu Imperatoris Theodori post damna onem Eutychetis ad convincendas fallitates quas haereticus ille con tendebat admissas esse in actis superioris Concilij. Inter ceteras querelas, Constantinus monachus, Eutychetis procurator, diis xit eum, cum sententia depositionis legeretur , provocasse ad synodos Romanam, Alexandrinam , Hierosolymitanam , &Thessalonicensem, verum ejus appellationem actis non esse insertam. Haec sunt enim Constantini verba in actis hujus secundi Concili j Constantinopolitani, quae reseruntur in actione prima Concili j Chalcedonen- cilium generale apud Ephesum haberetur,
VI. me etiam intellexit Leo. Itaque canones Saria dicenses laudavit .sub titulo tamen D di Nicaeuae. Emendatus e non quartus Sarae censii, qui gravi meu δε laborat.
VII. id significet Valentinianus , eum ait Flavianum appellasse Panis em Romanum secundum solennitatem Coisellio m. Diem. Cardinalia Perram, conjectura. Indicas eum appellasse per libet
iam, non autem viva voce, aut inaurem, ut Eut 1 cheti cantigerat.
I. π TEN iENnu M nunc ad appella-V tiones Flaviani & Theodoreti, quae magni momenti sunt. Damnatus ob novam haeresim Eutyches a Flaviano, impetravit ab Imperatore Theodosio ut Con
Tum vero Patricius Florentius dixit Eu. tychetem , post solutam synodum . sibi in aurem dixisse provocare se ad synodum Romanam, AEgyptiacam, & Hierosolymita nam , deque ea provocatione commonefa- Tom. II. cui Diosicorus Epis copus Alexandrinus prae sideret. In eo autem minis actum est apud Episcopos, ut se accommodare cogerentur ad desiderium Dioscori. Itaque Eutychete restituto , Flavianus depositus est in
hac synodo: quae vulgo secunda Ephesina dicitur , interdum vero synodus Ephesina sub Dioscoro, aliquando praedatoria sinO
333쪽
dus , de latrocinium Ephesinum. Sed cum Dioscorus , qui primo loco censebat, sententiam promeret qua deponendum esse Flavianum pronuntiabat, ille Dioscorum recusavit, Graeco verbo utenS, M. Legati vero Summi Pontificis huic sen tentiae intercesserunt , Latino verbo usi, Contradicitur. Illustrissimus Cardinalis Per. ronius adhaerens antiquae versioni hujus
Concit , existimat his omnino verbis Graecis fgnificari Appecto a te. Vnde occasionem sumit suspicandi corrupta esse acta isthaec, quod verbis tantum generalibus conceptast haec appellatio, nec ad Papam sat diser tis verbis. Verum necessarium non est ad haec extrema deveniri: quia, ut dixi, verbaL.uh. C. de Flaviani, desumpta videlicet ex formula ju- Tt,., rus, nihil aliud significant quam recusaria se Dioscorum. Qimniam vero per illas tempestates recusatio fiebat per modum appellationis , etiam post sententiam definitivam, non atatem eo modo qui introductus dein fuit a Iustiniano , hinc factum ut Flavia. nus, Dioscorum recusans, ab eo quidem per consequentiam appellaverit , non tamen conceptis verbis. Nam post habitum tandem Concilium libellum appellationis tradidit Legatis Summi Pontificis , sc tamen ut ad solum Pontificem Romanum
provocaverit. Nece state autem coactusi a s ita agere, eo quod reliqui Patriarchae adessent in Concilio , solusque Romanus deesset , cuius sententia ob hoc ipsum in te gra erat, tum quod Legati publicc contra. sivissent depositioni Flaviani, tun etiam quod epistola Leonis in causa fidei lecta non fuisIet in synodo , tametsi Legati id frequenter petiissent, de decretum ter sitisset. i Dioscoro , qui tamen executionis hujus decreti curam omnem abjecit. Hujus dein repulsae poenas luit, cum ob hanc ipsam causam depositus est in Concilio Chalcedonensi.
provocasse, tradito Legatis libello appellarionis, manifeste probatur ex epistola Imperatoris Valentiniani ad Theodosium , ex qua praeterea colliguntur duo capita magni momenti, tum quoad auctoritatem Summi Pontificis , tum etiam quoad disciplinam illius aevi Iam enim supra observavimus in capite isexto hujus libri definitiones fidei non potuisse decerni absque sententia Pontificis Romani. Dioscorus autem in Concilio Ephesino impedivit ne Leonis epistola legeretur, de per consequentiam impedivitne sententia Leonis adversus haeresim Eu-tuchetis publicaretur. Vnde concludit Valentinianus non obstare synodum Ephesinam quin necesse sit ut causa deintegro iudicetur a Summo Pontifice . etiam quoad depositionem Flaviani , quod de causa fidei ageretur , A quod Flavianus ad eum provocasset juxta solennitatem Conciliorum. Haec sunt verba Valentiniani ad
Theodosium scribenti si V m id est, s-cem l nos .i nostras msoribus traditam debemus i. Cin ibi crisi. cum omni competenti de Done defendere, G di nitatem propriae venerationis beato Petro A polo intemeraram ct in noxtris temporibus conservare e quatenus beatissimus Romanae civitati,
Episcopus , cui principatum sacerdota, super omnes antiquitas contulit, locum habeas es facul a tem de Deo sacerdotibus1Uicare. Hujus enim rei gratia, secundum solemnitatem Conciliorum, O Constantinopolitanus Oscum eum per libeLlos appe Zavit, propter contentionem quae orta est
III. Verum quemadmodum necessitas interventionis Summi Pontificis luculenter probatur auctoritate huius epistolae, sic ex iis quae sequuntur squem tamen locum laudare non consueverunt ij qui de controversiis scribunt in manifeste patet necessarium prorsus fuisse ut quaestio illa fidei a Summo Pontifice judicaretur in Concilio Oecumenico , adhibitis sumastis Episcoporum ex universo orbe. Ait enim Valentinianus t Huic itaque utilanti id est, Leoni in
se convoranti salutem minam communem --nuere non negavi, quatenus ad tuam mansiuetudinem petitionem meam ingererem, ut praedictus Sacerdos congregatu ex omni orbe etiam reliquis
Sacerdotibus intra Italiam, omni praejudicio sub moto. a principio omnem causam quae vertitur, sellicita probatione cognoscens , sententiam ferat quam Mes o ratio verae divinitatis expostulat.
IV. Haud aliter sensit ipse Leo, ac Romana synodus. Constat quippe eos causam fidei, aut Flaviani , quae cohaerebat quaestioni fidei in Concilio Ephesino pessumdatae, non alibi judicandam censuisse quam in Concilio Oecumenico ex Episcopis Orientis ic Occidentis conflato , quod tamen intra Italiam convocari a Theodosio cupiebant. Quod liquido patet ex epistola Leonis dc synodi Romanae , descripta in parte prima Concilij Chalcedonensis. Cui pinet C e. sacramento, inquiunt, id est , verae dignit iis de verae humanitatis in Christo, quia impie nunc a paucis imprudentibus Aetiatur, omnes partium nostrarum Ecclesi , omnes mansuetudini vestrae cum gemitibus es lacrymis supplicant Sacerdotes, ut quia se nostri Meliter reclamarant, creis is libeltam a pestationis Matianus Fli cu is dedit, generalem snodum jubeati, iatra . Italiam celebrari, quae omnes offensiones ira am
334쪽
repe .it aut mitiger ne aliquid ultra sit vel in f positi Libstituatur pri quam Luna, uti
de dubium mel in caritate divisum, convenienti- copus sententiam tu erit. Itaque necessarium bus utique orientalium prouinciarum Episcopis. est ut in eo exemplari voce cκε t. id
V. Sed Leqnem ea de causa voluisse est, judices qui sunt ibi, significent judices
Flaviani negotium in Concilio generali re- Romanos: quos tamen cum signa Mare non tractare , quod quaestioni fidei connexum possint nisi ratione habita verborum quae esset, docent verba haec ex eadem epistola: praecesserunt , necessaria est emendatio Talem iis ab ijs, id est, Dioscoro, prolatam quam propositi mus , πολ VPω et .
esse sententiam , ut dum homo unus, id est , Fla- VII. Quaeri potest quid intellexerit
vianus, imperitur. in omnem Ecclesiam favi-. Imperator Valentinianus , dum scriberetretur. αuod siti ab apo stolica sede directi adea Flavianum scripto appellasse Pontidicem impium cse catholicae fidei es e contraritim iide- Romanum secundum morem Conciliorum. rant ut ad consentiendum nuta 'tuerint oppres- nlustrissimus Cardinalis Perronius hunc escsione e m Pi. Ob hoc ipsum Valentinianus se eorum verborum sensum putat, eam ni- Imperator in laudata superius epistola ait mirum fuisse synodin una consuetudinem . depositionem Flaviani processisse ex quae- ut appellationes admitterent ad Summum stione fidei intestigens videlicet orienta- Pontilicem ; ac statim eam consuetudinem les, si ratio haec abesset, non concessuros arcessit a canonibus Sardicensibus. Verum appellationi Flaviani, neque causae ejus re- verba ipsa aperte repugnant huic interpre- vitioni consenturos. tationi. Nam, cum , ut docet Concilium V I. A t Lςo agnoscens quanta vis esset Africanum, quid im canone congent, o P hujus rationis, epistolae suae inseruit cano- aeam consetudine , planum est Valentinia-- 'nem Sardicensem , ut ostenderet aequum num , cum Flaviani facinus tribuit consue- esse post appellationem Flaviani ut nova tudini, ejus originem non peterea canonisi nodus Romae haberetur, ni Estque inte- bus Sardicensibus. Praeterea non loquiturrim innovaretur. Canones enim Sardicen- in singulari, hanc esse consuetudinem Con- . ses ab annis plus minus triginta in Occiden-'ciiij, sed Conciliorum in plurali. quod codr--. Q. te recepti erant, laudati a ZoZimo tanquam ceri non potest ad solum Sardicense Con- a synodo. Nicaena petiti. Cujus vestigiis cilium. Verum itaque sensum indicat vetus inhaerens Leo, illos ex eadem synodo lau- versio Concilij Chalcedonensis , quae ha
dati suam autem 'is appe ationem inte' - bet : Semn tim solenni item Conciliorum eum tam , inquit, hoc nec ari; postuletur, Ononum per libens appellavit. Verba enim illa, sectin- Nicaee habitorum decreta te fantur, quae a totius dum solennitatem Conciliorum , respondent
mundi sunt sacerdotibus constituta, quaeque sob. Graecis illis , χν Τῖ .hς ανιδων. Signifi-
ter annexa sunt Exemplar hujus canonis cant autem Flavianum appella illa, non O- extat in calce hujus epistolae, non quidem luna viva voce, & in aurem, ut acciderat
inter epistolas Leonis, sed in calce versio- Eutycheti, sed perlibe um. hoc est, scripto, nis Graecae quae extat in actis Concili j Chal- secundam solennitatem Conciliorum, id est, cedonensis , ubi quoque descriptus est ca- Conciliorum provincialium , a quibus ad non quartus Sardicensis, paraphrastice ta- synodos superiores appellabaturperlibellum,men,& corruptus a librario. Et corruptio. id est, libellum appellatorium. Tametsi i. ff. 4 nem quidem jam alij deprehenderunt. Ne- enim juxta leges liceat appellare .viva voce
motamen hactenus ei medicinam adhibere inire acta, aut etiam scripto , libello videli- tentavit. Perturbatus est autem sensus ca- cet appellatorio, in quo continebantur po- nonas in his praecipue verba: Mia λμα τυ- mina ejus qui appellabat, tum etiam alte 'στου ταλ dν - ICO si προ - rius partis, & sententia a qua appellabatur, ματος. Anxij sunt eruditi in investigando nihilominus iecundum morem Concilio- sensu horum verborum, Q. , rum appellatio fieri debebat servatis scrip- quae nihil sis nificant. Ego vero existimo le- turae solennibus; quemadmodum docet hic
Tendum esse A AIPωψ eis: quae ver- locus, qui prorsus singularis est , retinuit-ba cum per abbreviationem scripta essent, que in contextu Graeco vocabulum istud erroris occasionem praebuerunt. Atque se- Latinum , Libellus , quod appellationibus cundum hanc emendationem sic verti de- proprium est.bet hie locus i Ei protestatus sit in urbe Roma negotium e te peragendum. quod probatur ex ultimis verbis exemplaris hujus canonis,
δύξπιαι γ Canon autem Sardicensis
quartus jubet ne quis in locum Episcopi de-
335쪽
Eliseus, Crensem: qui κοη Dit d. ιμ- - scum tionem s3nodi. Dioscorus, qui tam illustri r . O m potestate ornatus erat, Theodoretum non audicavit in Concilio. Vocandus enim erat ipse, A causa ejus examina ada , cum tamen contraria prorsus cura Dioscoro sederit, nimirum ne Theodoretus accerseretur. Ita-
petiva i a quo receptias oris communion/m , atquι que Dioscorus eum habens pro damnato in ea ratio e vis param suum recipit. 4Admissui .em prima synodo Ephesina, tanquam haereseos adsis dum Chati ἁ--sm, gravis coiroes Nestorii fautorem , declaravit coram svno am tit sedarent IM, , in ' do euraturum se ut Ephesim canones adver-
I V. Restitutio hae imerra 'it ρ quam juduis it rianum ab Ecclesia sita expulit. Hue enim snodi est Im eratoru comprobata si, post anathema alludunt AEgyptij in Concilio Chalcedo- sorio dictam a Theodoreto, nensi. Cyristum inquiunt, ebrimus, si ne V. Le. im agnoscit definitivum δε φιμm de risti doretum ace erimus. Canones istum eiecerunt. Unde constat verba haec eorundem AEgyp-
tutione Theodoreti Abere peri in synodo. V I. Agitur de collactione canonum a Theodoreta concinnata, in qua additi sunt canones Saria, censes. Aborantisti a collectione q, am Concilium Chalcιλ- ne e probavit.
tiorum , co am universa snodo damnatus es,
significare eum fuisse damnatum omissis judiciorum Iennibus, in consequentiam sententia: Concilij primi Ephesini. DI O s c o R i saevitia affixit etiam III. Oppressus Theodocetus, Leonem Theodoretum Episcopum Cyri in Papam appellavit. Appellatio autem ejus patriarchatu Antiocheno , adeo ut coactus extat disertis verbis in epistola quam scripsit fuerit sedis apostolicae auctoritatem implo- ad Leonem, itemque in epistola ad Renarare, ut Ecclesiae suae restitueretur. Existi- tum Diaconum: in quibus explicat fidemmant Cardinales Baronius re Perronius suam , ostenditque se non esse Nestoria- Theodoretum a Dioscoro depositum esse in num. Eum itaque Leo recepit in suam com- Concilio secundo Ephesino. Sed acta hujus munionem , ut ait Paschalinus Legatus in Concilij probant institutam in eo accusa - actione prima Concilii Chalcedopensis, atrionem non fuisse adversus Theodorerum, que ea ratione episcopatum illi suum resti- sententiam vero latam esse solum adversus tute Eum porro in actione prima Concilii interesse jusserunt Iudices imperiales, ob eam videlicet causam, ut ipsi inquiunt, quod lanctissimus Archiepiscopus Leo ei episcopatum suum reddidisset, & quod divinissimus& piissimus Imperator praecepississet eum adesse in Concilio. Attamen quo
niam A gyptili , Palaestini , α Illyriciani
Flavianum & Eusebi uni Episcopum Dori-laei, Eutyclietis accusatorem. Sane Leo solius depositionis Flaviani meminit in suis epistolis. Itaque, ut ego quidem existimo, res supra repetenda est. II. Theodoretus una cum Ioanne Epineopo Antiocheno damnatus fuerat in Con- B. Icilio primo Ephesino , eo quod scripsisset gravissimos tumultus excitabant adversus
adversus anatnematismos Cyrilli & syno- susceptionem Theodoreti, contra, Oriendi Alexandrinae , atque ideo videretur fa- talium , Thracicorum , Ponticorum &vere Nestorio. Ac licet concordia rediis. Asianorum studiis idem attollebatur, Iudi-set Ecclesius Alexandriae & Antiochiae, re- ces in his angustiis constituti eo confugerestaurataque esset earum communio, AE p- coacti sunt ut dicerent Theodoretum, ta-tii tamen ferre non poterant Theodore- metsi locum suum recepisset auctoritaterum. Vnde iactum ut Imperator Theodo- Leonis, venisse tamen ut accusatorem tan. sius , cum convocaret secundam synodum tum, injurias suas ulturum , & expurgatu- Ephesinam , scripserit ad Dioscorum nolle rum sit quid adversus eum proponeretur. se ut Theodoretus ad eam accedat, nisi ita nam uniuscujusque partis jus integrum esse. prius decreverit universa synodus. Quo- Vnde colligere licet absolutam non fuisseniam vero deinceps intellexerat futurum restitutionem Theodoreti, sed interim tanfortassis ut ouamplures Episcopi optarent tum valituram donec quaestio principalis heic adesse Theodoretum, a quo alienatum ex qua prosecta erat ejus depositio, retra- se esse ait Princeps quod in causa fidei scrip - ctata fuisset. quod factum est in Conciliosisset nonnulla Cyrillo contraria , altera Chalcedonensi. epistola Dioscoro Alexandrino , Iuvenali IV. Hic modus agendi repugnat ali-Flierosolymitano & Thalassio Caesareensi quatenus canonibus Sardicensibus; quibus maximam tribuit auctoritatem in causa appellatio quidem ab Episcopum Roma- Theodoreti dc alii; quae spectant ad cogni--num conceditur, non tamen restitutio ante
336쪽
iudicium. Quare necessaria suit auctoritas lasticus Patriarcha Constantinopolitanus Imperatoris, non solum pro juvanda execu- elaboravit. Sed collectio illa cinia privatotione decreti pontificij, sed etiam ut jure a Theodoreti usui concinnata esset, confirma- praedecessoribus suis ad se transmisso pro- ta non fuit 1 Concilio Chalcedonensi. Cer-pria auctoritate decerneret. Quoniam ta- tum quidem est Concilium illud in canonemen , ut dixi, restitutio illa nihil detrimenti pruno tribuisse auctoritatem cuidam cano as rebat quaestioni principali, Concilium in num collectioni, ex qua nonnulli canones
actione octava retractans causam Theodo- laudantur in actis Concilij. Verum ea non reti, ab eo exegit ut conceptis verbis ana compleetebatur canones Sardicenses , ut
thema diceret Nestorio dc Eutycheti. Ac res constat ex collectione Latina Dionysii Exi eo processit ut earum abfuerit quin is cum gui, quae nihil aliud est quina verso Graecae ignominia & dedecore pelleretur a synodo, collectionis a Concilio Chalcedonensi ap eoquod clim desideriis patrum statim satis- probatae , quemadmodum observavimus in facere debuisset damnando aperte Fc uno capite quinto hujus libri. verbo haeresim Nestorij , orationem orsus est ut fidem suam explicaret. Post emissam itaque a Theodoreto fidei professionem , Paschalinus Leonis Papae Legatus dixit: Hoc Iudicio sinctissima ct venerandissima synodus, insupra vero O nostra humilitas, reddi et Ecclesiani propriam de nimis i ea tamen conditione, si in fide constans esset. quod omnium Episcoporum suffragiis comprobatum est , α
L De appetiatione sancti Ioariis Chusostomi
Et sco' Constantinopolitani. Eam mm iudιcavit Summus Pontifex. m vulgo ea istimant.
ι II. Chr sostomui eo ιμι - ius a Theophilo imperiali auctoritate confirmatum a judici- Ερsvo Alexandrino , eum recusavit. Tum ροι-bus. Gloriosi imi Iadices dixerunt: Secundum cavis ad Concilium Oecumenicum. Faltione quorum decretum G eti Concita Theodores fiscrismas scoporum repellitur ab Arcadio Imperatore.
ciiij quod definitivum erat. n. - . o Chromatium Aquileiensem. Eum in m V. Quare Leo ipse tametsi scribat pri- muκι-em suam recipit Innocentius. Tum ad extin-mam causae Theodoreti cognitionem ad se guendum Me malum necissariam esse ait universalem pertinere, agnoscir tamen definitivum decre δε- - . que coacta non est. Tum soluta conmunis
eum debere sera in synodo. Haec sint ejus εμ- --. verba in epistola L x I i r. ad Theodoretum, in qua agit de restitutione ejus: Gloriamur in Domino - qui nullum Aras in fratrisus detri mentum habere permisit, sed quae nostro prius ministrio duisierat, universae fraternitatis ira inhorii a Chrysostomum. Implicata est hac causa Aretractabiti strmavit assenseu , ut vere asprodis m Gmnationem Chrysostomι factam ari. III. Itaque Chrasostomi app/llatio inte Ulia
suu ad Concilium Oecumenteum; σ suscepta ab Imperatore, a Summo Pontifice, σ ab osvis Italis.
fuissedisse effectum judic laιι se ostendtui quod prius a prima omnium sede formatum , totius Chri ani orbis Iudiciam recepisset , ut in hoc quoque capiti membra con
VI. Sed hoc loco observandum esst Theo ' doretum, qui Romanum Episcopum appellaverat , cupientem patrocinari huic sedi quae restitutionem suam procuraverat, collectioni canonum a se adornatae inseruisse dixi. canones Sardicenses. Extat enim in Bibliotheca regia vetus codex MS. Theodoreti nomine insignitus , quo canonum collectio continetur in quinquaginta Titulos distributa. Constat autem ex canonibus Nicaenas . Ancyranis , Neocaesariensibus Sardicensibus, Constantinopolitanis, Ephe-snis, & xxvi i. Chalcedonensibus , praeter canones Basilij & Lxxxv. apostolicos. In calce hujus collectionis extat collatio Pio vellarum Iustiniani, quam Ioannes Scho
responsionem Episcoporum ocodemallum. IV. Schisma duraυιι donec orientales Chos mi nomen reposuerunι in dipi 'chia ricte sa. Explicatus Pamasi locus, qui ait sedem apostolicam , etiam solam , absolviue Chosostomum. Tum vulgata ριν- Dasio destruιtur.
I. 'X E M p L A appellationum supra at L , lata pertinent ad depositiones ob
causim fidei decretas. Sed. praetermittendum non est exemplum valde illustre, quod ad solam disti plinam pertinet , editum in magno viro ac sanctissimo Ioanne C Eryso astomo F piscopo Constantinopolitano. Vulgo scribitur appellatum ab eo fuisse Inno centium primum Pontificem Romanum, hunc vero cassasse judicium 1 synodo orientali latum adverssis Chrysostomum. Sed si negotium istud penitius introspiciatur, constabit eam in hac causa fuisse Romani Pontificis auctoritatem , ut egressa non fu
337쪽
irat modum qui per illas tempestates illi prae
scripus erat , sed auctoritatem illum suam rotam integram retinui illa : non ita tamen ut appellarionem judicaverit tanquam devolutam ad apostolicam sedem, ut vulgo
existimant. II. Dicta Chrr stomo dies est a Theo. philo Episcopo Alexandrino & triginta Episcopis AEgyptiacis , a quibus vocatus est injus apud suburbium quoddam urbis Chalce donensis. Chrysostomus Theophilum recusavit, ob inimicitias capitales , & judicari se ab eo non posse pronuntiavit, quod judex
esset incompetens. Praeceperat enim canon MI
secundus synodi Oecumenicae secundae ne quidem Chryi stomui pro voe Te ad Sum
tus necessarium sibi videri ut universalis sycnodus congregetur , quam dudum etiam cogendam esse censuerat. Eam ob rem Honorius Imperator Occidentis fratrem suuin
Arcadium orat ut Orientales Episcopos congregari jubeat apud Thessalonicam , quae
Occidentis urbs erat. Negat Arcadius. Tum occidentalium & orientalium Ecclesiaruincommunio solvitur & dissociatura, quae redintegrari non potest , nisi orientales iacommunionem sua in recipiant memoriam sancti Ioannis Chrysostomi qui interma obierat in exilio. III. Ex hac narratione colligitur , non
AEgypt ij Episeopi judicent Thracicos, in
qu bus erat Constantinopolitanus. Tum provocavit ad Concilium Oecumenicum , expurgaturum asseverans si notitiam cri-1-i--s minum S copiam diluendi habuerit. At illi,
ct i h ad lin . nulla habita ratione appellationis , senten-
ν tiam depositionis in eum tulerunt. Dein ab Imperatore Arcadio pellitur, sed biduo post vocatur. In Eccletiam autem regreditur majori Episcoporum numero stipatus quam client illi a quibus fuerat condemnatus. Vrmum Pontificem , aut appellationem ejus a Papa judicatam fui ille , sed appellationem ab eo interpositam ad Concilium Oecumenicum, susceptam esse ab Imperatore pro more illius seculi , ei porro appellationi consensisse Papam & Episcopos Italos, qui cura sita id dein egerunt apud Imperatores ut Concilium convocaretur. Sed non eo loci substitit Innocentius. Censuit enim cum Episcopis Italis appellationem interpositam client illi a quibus iuerat condemnatus. Vr- ante depositionem , ac postea renovatam
get vero celebrationem Concilij, appella- & manifestas judicij hujus nullitates, juditiona sitae insistenς , quae suscipitur ab lin- cij effectum suspendisse; communionemque
peratore, a quo literae exeunt pro convoca Ω tione Concilij. Interim turbulenti aliquot, communionemque suam subtraxit orientalibus, donec illi sententiae suae accederent. Congruit aliquatenus ea historia cum causa Athanaiij , imo validior est causa Chrysostonii , ex eo capite, quod appellatio ejus ad futurum Concilium susceptast ab Imperatore & a Pontifice Romano. Rursum altera quoque nullitas proferebatur adversus secundam depositionem , quae occidentalium anii mos iraritavit , qui contumeliam hine sibitore obtinent ut prima sententia custodia- irrogari censuerunt. Theophilus eum Epic tur , & publica auctoritate mandetur exe- copiis Alexandrinus & Ioannes Chrysosto cutioni. De hoc agendi modo expostulat mus Legatos suos misierunt ad Episcopos Episcopi quibus gratia Imperatricis Eudoxiae praesto erat, pronuntiant restitui npia
posse Chrysostomum adversus primam depositionem , qu bd in Ecclesiam regressi is foret in expectata sententia majoris sinodi,
contempto videlicet canone duodecimo Antioclieno,cui pravam omnino interpretationem adhibent. Dein ab Arcadio Impera- Chrysostomus apud Innocentium Papam, Venerium Episcopum Mediolanensem . &Chromatium Aquileiensem, ut scribit Palladius in vita Chrysostomi. Extat autem ejus cpistola ad Innocentium i qua Ponti. cena rogat ut insuperhabito judicio illo,
quod omni ex parte irritum est, eum conser. v et in communione sua Ic Episcoporum occidentalium , scribatque in orientem haec inique ficta non habere robur,sicut neque ex sua natura habent. At Pontifex Chrysostomum recipit in suam communionem. In epistola vero ad clerum & populum Ecclesiae Constantinopolitanae data ait indignum dc intolerabile prorsus videri facinus il lud , dejectum per vim Episcopum, non servato judicij specimine , α adversus canones . Ad- Romae 5c Italiae, ut communi consensu huic perturbationi remedium adhiberi posset. Et tamen inexpectata responsioneEpiscoporum occidentalium, qui ab utraque parte per L gatos consulti fuerant , Praecipitatum in
Oriente fuit Chrysostomi judicium , post
quod pulsius est in exilium. Interim synodus Episcoporum Romae N Italiae censuit te minandas esse controversias illas in Concilio generali, nullam vero partium abstinendam esse a communione ante judicium
ejusdem Concilij. Isthaec quidem docet Palladius. Sed praeterea extat Honorij Augusti. epistola ad Arcadium fratrem, quae idipsum
docet; cujus verba magni momenti sunt. Sic autem habet: Erat inter scopos cauis quae collato tramioque con io deberet ab disi. Misdit, ad sopiendos talium procellarum mo- A ad facerdotes urbis aeterna atque Italia uua que
338쪽
que ex parte Lerati. Expectabatur ex omnium, id est , orientalium & occidentalium , - ctoritate sententia informatura retulam disciplinae. Integrum nempe esse debuerat, nec qui quam novari , dum definitio deliberata procederet ; cum interea mirum quoddam praecipitium festinationis exarsit , ut non evectatis literis Sacerdotam qui fuerant mutua ta lium legatione consulti . non examinatis re-
latici Ioannis Patriarcha: Alexania
versionι prius addicti quam sintcnti m Iudi ' Mararia ιmm siris est causa communis. Eo episeopatu experti. Denique quam immatura illa Uin est Celestinus adversui Nestorium. damnatio fuerit, res probavit. Namque hi quorum expectabatur auctiritas , pacis a Ioanni Episcopo communione permissa , faciendam concordiam censerunt, nec quemquam putarunt ante judicium consortia repellendum. Iu nunc
alia superes quam ut catholicam fidem schismata in diversum dissociata dilacerent 'I V. Sane schisma inter Ecclesias dura vit donec Episcopi Constantinopoleos α Antiochiae nomen Chrysostomi reposue. runt in diptychis Ecclesiae , id est , in libris drini, quem Petrus Moggus haereticus , ju- in quibus desicripta erant nomina Episcopo - bente Imperatore Zenone ,& consentienterum desunctorum quae in Liturgia recita- Acacio Episcopo Constantinopolitano epinbantur, qt eorum memoriae communicare- Copatu deturbavit. Imploravit dejectus illetur . precesque pso eis fierent. Drillus auxilium Calendionis Patriarchae Antioche Episcopus Alexandrinus, Theophili succen ni , ex cujus & synodi Orientis sententia sor, acriter contendit id fieri non debere, Papam Simplicium appellavit, ut scribit Li- scripta ad Atticum Episcopum CP. gravis beratus Archidiaconus Ecclesiae Carthagisma epistola , qua aiebat id contra cano- nensis in capite x v III. Breviarij : Ioannes nes esse & adversum auchoritati judicii pro ingressus est ad Calen ionem Patriarcham ; O depositione lati, neque ea ratione revocan- sumptis ab eo intercessonis fodicis literis, Rodani csse pacem Ecclesiae ut interim vulnus manum Pontisnem anellavit ,sicut ficis G bea- atrocissimum canonibus infligatur. Atta tus Albanusius sola scribere pro se Acaciomen rediit occidentalibus & orientalibus Consantinopolitano. concordia post restitutionem nominis Chry. II. Non Collini autem Summi Ponti sostomi. Quare non sine cauta scribere haec fices cognoscebant de appellationibus Epi potuit Papa Gelasius in epistola ad Episco. coporum & Patriarcharum Orientis, quan-pos Dardaniae: Ioannem Constantinopolitanum do agebatur de fide , sed etiam primam synodus etiam Otholicorum Praestam certe causae cognitionem ad se trahebant , si sor damnarat quem simili modo sedes apostolica, te in haeresim incidissent. Nam quia mate etiam Iola , quia non consen sit, absolvit. Quae ria fidei est causa communis & gentialis tamen verba non ita intelligenda sunt , ta- quae ad universam Ecclesiam pertinet, ut metsi ea si multorum perii iasio , ut hinc supra dixi, necesse est ut haeresis ab omnibus colligi videatur synodum non esse execu- Episeopis damnetur, praecipue vero a Ro-toriam absque confirmatione Summi Pon- mano, qui caput est unitatis, & qui cum pri-tificis.Nam nihil aliud hinc erui potest quim mani sedem obtineat, ferre debet primam sedem apostolicam noti consensisse execu- sententiam , cujus debet esse trima sintentia, tioni hujus judicii adversus Chrysostomum ut loquitur Facundus Hermianensis. Eoque lati, tum quia ipse appellaverat, tum etiam jure usus est Celestinus Papa adversus Ne- quod irritum prorsus& nullum censendum storium. illud esset, orientales vero , clina nihil ex
obstinata severitate Pontifex Romanus re mitteret, necessitate quadam coactos cessis se ejus voluntati, ut pacem Ecclesiarum ea occasione interruptam restituς rent.
III. At si jam haeresis in synodo tam
nata fuisset, quemadmodum Eutychiana in Concilio Chalcedonensi, tum, si Patriarchae communionem haereticorum amplecteban. tur , deponi poterant a Summo Pontifice& synodo Romana , neque necessaria eradsynodus Oecumenica. Eo enim casti Papa Tt
339쪽
se tantum praestat executorem sententiae latae adversu ς auctores haereseos re eorum complices. Et fundamento innixus Gelasius Pa- pa , Acacij Patriarchae Constantinopolit ni, qui a Felice Papa dejectus fuerat in synodo Romana, depositionem tuetur adver-cidentem, & videamus an illic obtinuerint canones Sardi censes in gratiam Episcop., rum dejectorum. Occidentis nomine pereas tempestates comprehendebantur univetasae Ecesesiae quae tum continebantur intra
terminos Imperij occidentalis , a confiniostis exceptionem Euphemij Patriarchae Con- Thraciae usque ad Oceanum. Distinistio illa stantinopolitant,qui aiebat decessorem suum Orientis dc Occidentis introducta fuit in non potuisse damnari ab uno, id est, a Summo Pontifice, absque congregatione synodi. Respondet itaque Gelasius in commonitorio ad Faustum: In qua, id est, in synodo Chalcedonensi, per numerosam seme
riam Sacerdotis erroris hujus aucures consat fisse damnato , decessoremque meum executorem fuisse veteris constituti, non nova constitu
IV. Auctoritatem judicandi de appellationibus interpositis a Lententiis a Patriarcha CP. latis in causa fidei retinuit Gregorius
magnus : cujus rei exempla extant in causa cujus iam Presbyteri Chalcedonensis, Ec monachi cujusdam Lucaoniae, qui Ioanne Patriarcha Constantinopolitano appellaverant.
I. Inquiritur an eanones Sardi censes in Occidententinuerant in gratiam Episcoporum dejectorum. Quid Occi Aniis nomine significetur. Varia Occidentis Diae-
I L. Sero itaque eanones Sardio es recepti iunt in Occ de te. Nam Principes causas retractari jubebant iure suo , quo eor privare nolisu Concilium Sar. dicense. III. Ex constitutione Gratiani, qua valde ampli ala est auctoritat Episcopi Romam, colligitur eoi canones nondum fuisse receptos in s m. I V. Ei constuurioni edenda occasionem pribuιι Romana θη us , qua oria ferebat E iseopo, i, Ι-- - - OPMeu sionibus accedere ad Imperatore, '. ima rum tum etiam rescripta concedebant protruanda revise M. Ordo itaque judiciorum novalia rotractam rin o
Imperio temporibus Vespasiani , tametsi corpus Imper ij divisum non esset. Sed divisionem illam peregit Diocletianus : cujus exemplum imitatus Consi antinus Imperium divisit inter filios suos, iis limitibus Imperiorum constitutis qui dein Ecclesiarum
quoque limites fuere. Divisus autem erat Occidens , aeque ac oriens, in Tractius &Dioeceses numero septem. In Italia quippe duae Dioecesses erant , quarum una urbi Romanae contributa erat , & decem provincias complectebatur , altera vero, quae constabat ex septem provinciis, civitati Mediolanensi suberat. In Illyrico provinciae
erant X vi i l. quarum caput erat Sirmium.
Cum autem divisum illud suisset in orienta te & occidentale, Thessalonica constituta est caput Illyrici orientalis , reliqua vero Illyrici pars Praefecto Qraetorio staliae sub jecta fuit. Afii cana Dioecesis sex provincias complectebatur , quarum caput erat Carthago. Dioecesis vero Gallicana ex xvii. provinciis constabat. Britannica quinque provincias numerabat , Hispanica vero ,
sex. Haec in antecessana monenda erant, ut
facilitis intelligi possient ea quae heic dicturi
II. Canones Sardicenses qui in schisemate Ecclesiae conditi fuerant, sero in Occidente recepti sunt: quoniam Imperatores rescriptis suis decernebant celebrationem synodorum ad judicandas causas Episcopo
ge explicaius est a cyrar ano , qua plurimum auctoritatis tribuit Disoro Romano. V. Referuntur verba rescripti hujm Prικι-is.
V I. Missum est illud in executionem quadriennio tost, in causa Priscilli a ct sectatorum ejus e qui cum damnati fui sol in s Io Caesaraugustana, Ro
mam accesserent, ni Damas eoram objetia purgarem.
Sed ne in eo pectum quidem ejus admis seni. V II. Rιdditi sunt i .a Ecclesiis. Dua Graiia- . Sed rursum damnati funi, post mortem Urauam, studia D c Epsopi. VIII. Sulpitius Severus aegre fert appellationem Priscutiani non cohibitam bisse ab E svis
SA ri s , ut arbitror, Orientem spe
ctavimus. Redeamus itaque ad Oc- retractatione causarum. Eo autem jure privare Principes noluit synodus Sardicensis, sed tantum in Episcoporum depolitorum arbitrio positum esse voluit Episcopum Romanum vel Imperato ratorem appellare pro obtinenda causae revisione. III. Confusio quae in his synodis occurrebat , & lentitudo negotiorum quas invehebant rescripta Principum, novae constitutioni occasionem praebuerunt , quia
ab Imperatore Gratiano edita est juxta postulata cujusdam synodi Romanae. Gratianus ergo jurisdictionem ecclesiasticam ordinavit quoad judicia Episcoporum de haeresi suspectorum; & in ea lege magna ratio habetur Summi Pontificis, ted alio prorsus modo quam eo qui fuerat praescriptus in synodo Sardicensi. Vnde colligitur cos
340쪽
urbem Romam sub pro ecuti ne per mi.tr. Aracanones nondum fuisse receptos in usum. Nam aut eundem ordinem tenuisset Gratianus , aut saltem eorundem canonum meniationem fecisset. IX. Synodus Romana congregata anno ccc LXXul ii. ex omnibus Episcopis A in longinquiori ius parillus a civus feroci νtalis emerserit , omnis Uin causae durio ad Me
tropolitae in eadem provinciae spisivi deducatur examen. Velsii e Metropolitanus est , Romam nec sario , vel ad cos quos Romanus Iliscopus Italiae, oravit Gratianum & Valentinianum Dices dederis, sine dilatione contindat. Infra Impp. ut constitutionem ea de causa gene- ΔΡ. si vel Metropoli laxi piscopi vel cui una ratem ederent , in eum sensum quem ipsa que Sacer otis iniquitas est fu perira aut gratia, suggerebat, ne Episcopi deinceps cogeren- ad Romanum Frisiorum vel ad Concilium quin tur ad Principem accederem singulis occa- decim nitimorum Episcoporum liceat provocare; sonibus. Quaesumus , inquiunt Episcopi, cu- mori ne, post examen habitum , quod de finittimmentiam moriam ne rursus in plurimis causis fuerit in exutum videamar oncros, ut Iubere pietas vestra dis ' VI. Executionis hujus rescripti exemnetur. itaque rogante synodo, triginta an- plum extat anno ccc Lxxxi. in causini, post habitum Sardicense Concilium,
auctoritate imperiali decretum est ut Papa Damasus apud Romam judicet accusationes cum consilio quinque aut septem Episcoporum , ut accusati compellantur a
Praefectis praetorio, Proconsulibus. aut Vicariis eas Ecclesias dimittere a quibus dejecti fuerint , aut Romano se Pontifici si stere ad subeundum judicium. Si vero ac cusati consistant in longinquioribus provin- Priscilliam haeretici, hominis Hispani , Instantiique Episcopi & Salviani s clatorum eius, qui damnati fuerunt in Concilio Cae saraugustano. Hi ergo, post sententiam synodi, Romam accesserunt, ut Damaso
ram objecta purgarent , sed ne copiam qui. dem sui facere voluit Pontifex , ut Sulpitius Severus adnotavit in libro secundo historiae sacrae. Instantius, inquit, Salvianus , OPri4 Eianus Romam profecti , ut apud Dama-ciis omnis ejus causae cognitio pertinebit sum Vrbis ea temp. te Episcopum obecta pur- ad Metropolitanum illius provinciae. Sed si accusatus fuerit Metropolitanus , tum is debet necessario Romam venire , illic ju dicandus , aut ad Episcopos accedere quos Papa judices dederit. At si fortasse Metro politani suspecti essent accusatis , tum eis
pro libito licebit Provocare ad Romanum Pontificem aut ad Concilium quindecim finitimorum Episcoporum. Statuunt autem Imperatores ut quicquid a Pontifice Ro mano , sive a judicibus ab eo datis , sive a Metropolitano , aut etiam a Concilio quindecim Episcoporum fuerit statutum, prorsus obtineat , adeo ut in controversam deduci non possit, etiam praetextu revisionis , aut alio quovis modo.
V. Vir clarissimus Stimondus epistolam Concidasi Romani itemque rescriptum Gratiani edidit in appendice Codicis Theodo- sana. Quanquam rescriptum illud editum
fuerat a Baronio in tomo quarto annalium, sed miniis emendate. Ea autem quae eX ea constitutione retulimus , habentur in his verbis : Volumus autem ut quicunque yuicio
Damasi , quod ille cum conssio quinque via septem habuerit Episoporum , vel eorum qui ca-i olici sunt udicio mel consitio condimnatus fuerit, si injuin voluerit Ecclesiam retentare, ut qui evocatas adficerdotale judicium per comtumaciam non ivisset, aut ab illustribus miris Praefectu praetorio Gallia atque Italiae , sive a Proconsulibus, vel Vicariis . auciorisate a L ita , ad epi pate Iudicium remittatur, ut ad Tom. II.
garent. Infra i Πι ubi Romam pervenere , Da-
se se purgare cupientes , ne in conspectum quidem ejus admissi sint V l I, Seu postea rescriptum ab Imperatore Gratiano impetrarunt , quo missa est in irritum sententia adversus cos lata in
Consilio Caesaraugustano, Ecclesiisque suis redditi fiunt. Post mortem Gratiani, Ithaiscius Episcopus Hispanus, qui primum judicium adversiis Priscilliantina procuraverat, Imperatorem Maximum adiit, qui Gallias, Hispanias, & Britanniam si ab imperium acceperat : a quo synodum Burdigalae in Aquitania secunda cogendam impetravit, in qua Instantius ab episcopatu suo dejectus est. Priscillianus vero clim jurisdustionem Episccoporum refugeret, provocavit ad imperatorem ue audirusque apud urbcm Treverensem , capite damnatus est a Praefecto praetorio, una cum quibusdam sectatoribus suis. VIII. Sulpitius Severus, cui narrari
nem hanc debemus , aegre fert quod Episcopi acquieverint appellationi Priscilliani,
quem potius damnare debuerant velut contumacem; vel si ipsi reo suspecti essent . judicium illud reservare debuerant aliis Episcopis, non autem Imperatori, ut ipse ait, idque eam hauddubie Ob causam, quod judicium de haeresi ad jurisdictionein ecclesiasticam pertineret post editam Gratiani ci ri stitutionem. Priscillianus mero ne ab Ut si pis odiretur , inquit Severus , ad Urincipem provocavit. Permisὴmque id nostrorum inconia