장음표시 사용
51쪽
oeconomos singularum Ecclesiarum ab Apo- Ecclesiae suae Diaconum Apocrisiarii mune. crisiariis distinguit loeo citato, & capite ter- re honestavit anno D x xxv i. quo apud Iu rio ejusdem Novellae ostendit Apocrisiarios stinianum fungeretur , ut nos docuit Libea solis Patriarchis nussos esse, dum prohibet ratus in Breviario cap. xxi i. Constituens Pa ne Metropolitae vel Episcopi Imperatorem p apis Imperatorem Apocrisiarium Ecclesiae siue adeant niti a reserendario Ecclesiae Constan- Peletium Draconum suum , dum in Italiam re tinopolitan. ae vel ab locnsiariis cuinque mar- vcrri dismis, Constantinopoli obiit. Quo inii reseos sanorissimorum Patriarcharum exhibean- nere non est illi exercendae jurisdie ius col tur. Quod nondum fuit animadversum; licet lata facultas, sed tantum monendi interpelvalde conducat ad dignitatem Apocrisiario- landi Principis, suggestionis , non actionis. rum, qui legatione Patriarchae fungebantur. quemadmodum in Iuliano Coensi Leo inii Hoc munus obibat Anatolius Diaconus pro neris hujus exemplar & imaginem expresse- Dioscoro Alexandrino, quando in episcopa- rat. Vnde in synodo habita Constantinopolitum Constantinopolitanum provectus est, ut a Mena Patriarcha post obitum Agapeti Pe testatur Liberatus cap. x ii. Breviarij : Ordi- lagius Diaconus apost cae sedis post omne, naturique pro eo eis Anautius Diaconus, quι fuit Episcopos in Actis Concilij recensetur eo Constantinopoli Apocrisiarius Dioscori. Inde fa- dcimque ordine subscribit. ctum ut Apocrisiarius dictus fuerit a Con - Si quis tamen contrariam sententiam tuestantino Porphyrogeianeta Legatus qui ex ri vellet, posset firmissimum in speciem at urbe regia quotannis cum muneribus ad bam gumentum desumere ex Liberato. qui pri
baros quosdam PatZinacitas mittebatur,ut -- - Vpacem cum Romanis colerent.
mas partes aperte Pelagio Romanae sedis Apocrisiario prae ceteris Patriarchis assignatan cognatione qua Paulus Patriarcha Alexandrinus , homicidij reus , Gazae depositus cst , quo se contulerant, ex Iustiniam mandato , Patriarchae Antiochenus & Hierosolymitanus , cum Pelagio. Liberatus cap.
Uc ipsum quod heic de Anatolio dicitur . nimia con Apocrisiarium prim.e sedis Romis Mis rum eum suisse Conflantinopoli Apocrisiarium tiochiam cum scris suis: quius praecediit ut etim Mio cor 1 tradat etiam auctor Breviculi Moriae Eu- Euphraemio ei Osirim .Hi, x, tychinnitatum a Sirmondo editus. ubi haec habentur: ut recti ira u. Z D ' ης te oris Anatolius quidam Pri is,uἡ Al, ah VI bcsinus, veni rintae inus Constantinopoli morabatur. Hise his in reissarii P μμ Epi Est Palfium auferrem, G praediis estutiatamitatum siribis, Clarie dirigam ς-μqμς γρης m. Hlvius er profector A, mr , ne quid forte causa vel nec sitatu em Cis. Fis em i/ochiam, O inde Hierosolymam, cum momoratis
V. Quemadmodum ceterh patriarchales G. Sed discimus ex Procopio eam iurisdi
non solum Ecclesiae Romanae sied etiam Ec gens, sua, vice, illi commisit. Quare cum Iu con modis proficiebat,& puia simi nuβ pecunia corruptus, mox Paulum ratan. ' Holicis Italiae negotiis,quae vicinia Longobar restituendum curaret, id obtinere non po
corum s epissime premebantur. Quare falli ruit a Vigilio , qui sententiam suam . id est sttur Hiiacmarus Remenss , qui statim post Pelagio latam , retractari non posse dixit. translatam Byzantium Imperij sedem , hunc F ουχ πι- α οἰκίαν αὐτῆς
rei pontalium delegandorum morem indu --ἰ Qe - , τω Πελαγυctum existuarat, cum is tantum post Conci- γλύστ .iri Chalc d ensis tempora p cipueque V I. sub Pelagio I I. circa annum
post Iustitis ii victorias, invaluerit, ut dixi: D L X X X v x. Gregorius Magnus , tunc Ec-
n GVitate sua, quae antea Drantium vocula uti est, ut ipsemet testatur his verbis Tem ora. Ρ- vitarem ampliando aedi coiit. Et Psicxhibe i responsis ad Princip/m oc irais,
rum H GHarum sedium in palatio pro ecclesia s C se rinopolitanae urbis palatio ν non Asticis negotiis ex baiant. Debellatis itaque ccclesi,sicis des irem. Inter ceteras vero cu Ottius in Italia, Agapetus Papa Pelagium hanc unam Gregorio Pela ius valite
52쪽
commendavit, ut periculo Romanae urbis fugerent, nulli eorum poterat imponi ut ad urbem Imperatori exposito , subsidium adversus regiam in palatio permansurus accederet. Iuxta Longobardos impetraret.
Synopsis. morem illum , Honoratus Diaconus Con. stantinopoli degebat quando Gregoritis Q. Magnus provectus est ad Iddena apostolicam: qui deinde Sabinianum Diaconum pro re ponsis ecclesiasticis faciendis ad Dominoram ve tigia transmi , eique succetarem dedit Anata lium Diaconum , huic vero , temporibus Phocae Principis, Bonifacium, qui post Sabinianum Gregorij Apocrisiarium & in Ro-I. Sub Pelagio' I I. mos invaluerat mittendi Responsales. Probatur ex sancto Gregorio , qui eundem
I I. Eorum munus in suggestionibus posit m. mana sede successorem , apostolicae sedis fa- suggestionis vocabulo comvrehensum fuerat, vi stigium sub nomine Bonifacii I I I. obtinuit.
Re ponsalu opera usus est Gregorius Magnus ad retra- ς - - . - mendam temeritatem Ioannis patriarchae Constantino
politani, qui se Parriarcham universalem esse dicebat. procuratorio nomine id factam voluit Gregorius , ob dignitarem Romana sedis. Me apud Gagos , solas Princeps per procuratorem, non autem nomine proprio, litigat.
II. Ex variis autem epistolis Regesti tertium caput elicitur, netrape munus Responsalium in suggestionibus positum fuisse, quas Principibus faciebant pro negotiis publicis
provinciarum Italiae, quae tum bello Lon- i gobardis premebantur , tum a Ducibus &I II. Res Uales nultam partem Iur ' Praesectis contra Pi incipum jussa , tributis Due Pant. nisi ex e Vatione .pc o 'Vl alii; oneribus vexabantur, vel pro nego
tim privatis eorum qui calumniis invidorum
aut potentium libidini erant expositi. Praeci. pue vero , si controversia incideret de disciplina ecclesiastica , monendi Principes remagistratus sollicitudine defungebamur, nequa vis per obreptionem canonibus fieret. Illud autem summopere curabant, ne qua
senus . a PAncipe nimbum . atit a Stimmo ponti P. Prioris exemplam , stib Matirieta Imperiore i poste-
νioris . μὴ Vigil O cir Greetorio Magno. De ea sis mediocribus evnoscebant Res Uales. Qua snt caussa
I 'En ex Gregorii Magni Regesto .eni-
stolarum tria praecipua capita colliguntur , quae pertinent ad Responsales apo- fieret injuria sedi apostolicae , seu in perci- stolicae sedis . Ac primo quidem Gregoriusi piendis patrimoniorum reditibus , quae in docet Responsalium delegationem jam sub provinciis Italiae , Siciliae, Africae,&aliis si- Pelagio decessore suo ex more pependit se; ta erant, seu in dipnitatis minutione. Quare ut patet ex epistola qua scribit Pelagium II. cum Ioannes Constantinopolitanus Patriar- interdixisse Archidiacono suo, quem juxta cha sibi Vniversalis nomen adscripsisset, inmorem ad Principes transmiserat , ne cum solentis illius tituli superbam usurpationem Ioanne CP. Miisas celebraret: Archidiaco- Gregorius verbis quidem castigavit Ged praenum, quem Iuxta morem advectigia Dominorum terea egit apud Principem ut vocabulum ilia tris miserat, Missarum vobisium solennia celeia lud aboleretur. In eam rem usus est opera are prohibuit. Idem quoque probatur alio Sabiniani Responsalis sui, qui ad exemplum ciusdem auctoris testimonio , quo & secun- Advocati fisci jura Ecclesiae persequeretur dum caput ostenditur, scilicet Responsales apud Imperatorem , cui disputationis hujus apostolicae sedis in palatio Principum liabi- judicium Gregorius dutulit: ac secundam pe- id ii L. tasse, eorumque praesentiam sollicite ab Im- titionem, inquit , praedicti Satiniani Diaconi, V beratoribus expetitam. Intersecto namque aut piiblimus Dominus ipsam dignetur Iudicare Mauricio, Phocas, post arreptum Imperium, negotium, aut spe nominatum virum s Ioan- cum Gregorio expostulavit quod Iuxta anti- nem in ut ab hac tandem intentione cesset. δεδε- quam consectarinem apostolicae sedis Diaco - aere. Perpendenda sunt verba illa, quibus num in palatio non invenisset. Quod Sum- controversiam dirimi poscit ad petitionem mus Pontifex non suae negligentiae led tema Diaconi sui. Consulebat nempe dignitati sie-porum asperitati tribuit. quae Romanae Ec, dis apostolicae , cujus nomen tanquam sup-clesiae ministros a palatio abalienabat. qui- plicis inseri non decebat judici j imperatori jbus verbis prudenter Phocam ad benignio- formulae , sed tantum Responsalis nomen. rem vivendi rationem invitat. Nam quia peri Quemadmodum hodie in Curiis supremis ut ' manere in palatio, inquit, iuxta anti am con- cognitio de juribus Regis S regni, non Resuetudinem vastolicae sedis Diaconem mestra se. gis nomine. sed Procuratoris resij institui- renitas non invesι , non hoc mea neeligentia, tur, judiciumque fertur ad petitionem Profae gravissimae necessitatis fait: quia dum minia curatoris, ut cum Gregorio loquar. Vnde Ibi omnes hujus nouo Ecclesii contrita asterii- inter cetera Regis privilegia , hoc 'uoqueque tempora cum formidine declinarent atque re- numeratur, solum Principem per Procura
53쪽
LOrem, non autem proprio nomine litigare. Quod soli Augustae communicatur. 1 II. Iurisdictionis autem nullam partem
attingebant Responsales, nisi ex delesatione speciali , quae aut a Principe fiebat aliquan-idini lib. c. do, aut 1 Summo Pontifice. Prioris generis' est delegatio Honorati Diaconi de Responsalis , cui Mauritius Imperator mandavit, una cum Sebastiano antisrapho , judicium appellationis quam Hadrianus Episcopus Thebanus interposuit ad Principem a sententia Larissaei Metropolitani. Posterioris extat illustre exemplum in cognitione Pauli Alexandrini , cui praefuit Pelagius Apocri- sarius ex mandato Vigils Papae, cum literis&consensu Iustimani. de qua dictum est Q. perius cap. xvi. g. v. hujus libri. Aliud exemplum hujus delegationis legitur in regesto Gregorij Magni. Hadrianus Episco Pus Thebanus, provinciae Thessaliae, a Pela. gio II. Pontifice obtinuerat ut a Ioannis Episcopi Larissae Metropolitani sui, sibi graviter si aspecti , jurisdictione eximeretur. aqua tamen in Hadrianum exercenda Ioannes non cessavit. Quam illi audaciam Gregorius Magnus exprobrat, usque contemptum communionis abstentione vindicari po- tuisse docet. Tamen nos, inquit, humanius δε-
cernentes, communior que Iacramentum imterim conse antes, decernimus ut fraterni tua. ab eo Eccles ique Usu omncm antehabitae suae po-
restatem iurisdictionis ab ineat , se secundom decreta decessoria nostri . si qua caussa vel fidei,
MI criminis , vel pecuniaria adversuspraefatum Hadrianum consacerdotem nostrum potuerit evenire , vel per eos qui nostri sunt vel fuerint in unbe regia Responsales, si mediocris squestio, copnoscuor, vel huc adapostolicam sedem, si arduas, deducatur, quatenus nostra aussientiae sente tia decidatur. Ex hoc loco constat mediocres causas , id est, minoris momenti, minusque ambiguas, Responsalibus delegatas; eo tantum casu quo Episcopi a pervicacis Metropolitani jurisdictione exempti erant. quod nonnisi rarissimE contingebat.
mestra Ponti es , qu imυu in toto munilo sedes πη-yblica Eeetisi aram sibi jMra vindicet principatam, ct f. - celesiasticis ratisis undique appellare n e se D. Iecialiter tamen subernarioni stia III Lei Ecclesias vindicasse. Tum profert epistolas praeteritorum tedis apostolicae Pontificum . Damas. Siricij, Innocentii. Bonifacij. Celestim . & alio rum , quae docent Illyricum sedis apostolicae consti tum paruiste , easque in Concilio relegi postulat exserimo Ecclesiae Roman . quod &sactum est. in libello vero Stephani Episeopi Larissae , quae Thecsaliae metropolis est, dato ad eundem Bonifacium Papam, de in hac Romana synodo recitato, legitur: Apostolicam sedem . idest, oram bearitudinem, eatios nostra provincia ct acidire conmenis ire. Sed de potestate de auctoritate Summorum Ponti-setim in Ecclesias Illyriciana, plura dicturi insilsumus in supplemento istius libri, cap. xl x. des quentibus.
I. R. yonsaliam Uin in urbe regia risuis occasone
Missi, Manothelitarum. II. Constantistis Fagonistas eorum ustim restituere . procuratii. Sed liberiam legasionem postia it. His petitioni se Leo II. aecommodus t i non ramen cance plena legarianis auctoritate. P Anter id factum, usmaehinationibus Patriaris iam Coo linopia tam- iretur ostiam.
III. Proiisum iu qaidem sapienter saerat , sed parum felici eventu. Quippe Legii v blica stari in
kis, se illis inscripsit Legatam totius θnodi Ecelsa
Romana. LVario ejus expi cartiri
I V. Bessa ο euntenuit eam fridum Disse Oe --nteum, quod ei regati sedis apostolio interfaerint: quos recenses. Hus impostaria detegitian cald si charta pura qua in subscriptionisas Cone Γον- relinqu/satur Mevis ab sentibus. Ona sitis Bibliothecaricis iuu-
stratus V. Romani ponti es promtis abstinuerunt amistem
ini Constantinopolim Apocrisiariis post sevium sui
mam. Imperio tandem ad Francos translato. Legat , vim magna fuit Aus itas est mora in eorum comitatu. IIIo mistendarum Iegationum timio Romario sedem assislo ι Carolas Cristis. I.
Espo Ns Ahiu M usus in urbe re-
STrv. MANI BALuz II. ID fio Cregotius causas provinciae Thessaliae ad se traxit, quod Illyricum in quo sta erat haec provincia . apostolicae sedis auctoritati patriarchicae subjectuin esset i ut probatum est in car. V. 3. i i. libra primi. Sed nuper in lucem emissa est ab Hol senio synodus Romana post consulatum Lampadi id. Oressis habita a Bonifacio lI. Papa . in qua Th dosius Echiniensis ei vitalis Episcopus Thessa liae provinciae dixit: Nam constat τιnerandos sedis
gia desivit occa fione haeress Mono thelitarum i quae t patriarchis Constantino
politanis Sergio, Pyrrho, de Paulo publica-M , dc ab Heraelio Imperatore Ectheseos suae promulgatione de a Constante Typi editione sota, Severinum, Ioannem quartum,
Theodorum , de Martinum Pontifices ad damnandam impietatem illam provocavit. Gravissimo itaque in Romanam Ecclesiam odio perciti Constans δc Paulus, Apocrisia rios apostolicae sedis fi Theodoro millos Constantinopolim ad insinuandam Typi de
nov.e haereseos damnationem, dc revocan-
54쪽
luna a scelere Paulum , atrocibus injuriis affecerunt , plurimisque eorum Sacerdotum qui eis adhaeserant in exilium detrusis,& verberibus contumeliose caesis , tandem vero anno DCLiri. Martinus ipse Summus Pontifex a sede abreptus, in Chersonam Ponti- cae Dioeces eos urbem deportatus est 1 I. Electus Vitalianus Papa Responsales quidem juxta con eicinem misit ad regiam
An. 11. urbem,quemadmodum observat Anastasius,
ut suam ordinationem significaret Consuanti, non autem ut Apocrisiarij in comitatu de .gerent. Idem enim auctor adnotavit, privit alis Ecclesae renovatis Romam fuisse reversos. Tandem sopitis dogmatum controversiis, & Ecclesiarum schismate per Sextam Synodum generalem extincto , Constanti-An. ,to. nus Pogonatus usum Apocrisiariorum in palatio residentium restituere procuravit. Sed liberam legationem, nullis mandatis restriciatam, postulavit, ita ut Legatus in omnibus Emergentibus negotiis , seu fidem seu disci. plinam respicerent, Pontificis personam ex . primeret. Haec sunt ejus verba in epistola ad Leonem II. Agathonis successorem: Horta- τί mur porro me um snctissimam summitatem ut
a mi. -ηsy- quamprimum mittat designatum ab ea socri rium , ut ῆ in regia ct a Deo conservanda no graniae dedit, ct in emergentibus , sue dogmaticis,
spie canonicis, ac prorsus in omnibus rectesiasticis negotiis vestra se ncti talis exprimat ac rat flem suam. Prudenter autem Leo ita se petitioni Constantini accommodavit , ut Responsalem suum delegaret Conflantinum Subdia conum , non tamen concessa plenae legationis auctoritate, sed eo tantum munere injun- isto quod Apocrisiariis imponi solitum erat, suggerendi scilicet& insinuandi Principibus quae necessaria viderentur; scilicet reservata ubi ad relationem Responsalis, decernendi: .. -m' potestate. Praesentis denique sensionis , inquit Leo , exiguum peccatorem Constantinum Subdiaconum, regionarium hujus uendia apostolicae sedis , qui nuper eum Legatis Vsolicae memoriapraedecessoris mei interfuit Lia sno do inibi celebrati , clementia cometa dignum exceptione censeat vestra regalis magnanimitas, 0M e sensionibus aurem pietatis accommodet, us autem ministram dignanter cipiat. Non inutilis erat hujus meditati conii ij cautio ad vitandas Patriarcharum Constantino. politanorum machinationes , qui suae sedis amplificationi semper intenti, terrore & minis Principis assensum Legati ad res novas constituendas extorquere potuissent, ut saltem non incolorata videri posset immutatio quae sedis apostolicae auctoritate aliqua mu
III. Attamen prudentia sua obtinere
Pontifices non potuerunt quin eos in laqueos inciderent 1 quibus tam studiosd sibi cavebant. Etenim anno DCκCii. Iustinianus Rhinoi metus Imperator, a Petro Constantinopolitano EF scopo sollicitatus, Concilium coegit, quod Trullani nomine assumpto , centum de duos canones edidit, optimos quidem illos,& qui antiquam discipli
nam utplurimiim redolent, praerer tres, aut quatuor qui Romanae Ecclesiae consuetudines quasdam emendare conantur. Ceterum
ut color aliquis novis illis decretis quaestus videretur, synodus illa Oecumenicae titulumas inprsit , ob Romanae sedis auctoritatem adhibitam. Legati enim apostolicae sedis huic Concilio interfuerant,ut observat Anastasius , id est, ut eso quidem interpretor, Apocrisiarij seu Responsales , qui munere
suggestionis fungebantur. Neque enim Sergius Papa Legatos mandatis suis instructos ad eum conventum transniserat , quem damnavit ut illicitum , ejusque canonum lectionem repudiavit; rejecta Iustiniani postulatione, qui Pontificis subscriptione firmari gesta vehementissime cupiebat. Hujus itaque temporibus , inquit Anastasius in vira Sergij.
Iustinianus Imperator Concilium in regia u=bejus teri s in quo O Legati sit aposioticae con venerunt , O decuti sub ipserant. Compei fatur autem o Vse Papa seUrilere; sed nustate sacquiemit. Basilius Episcopus Gortynae, Metropolitanus provinciae Cretae, eam legationem tunc solus obibat: quae potiori jure illi imposita fuerat, utpote Illyricianae Dioece-seos & patriarchatus occidentalis Episcopo, quam olim Iuliano Episcopo Coensi provin- .ciae Rhodiae, qui primus pro Leone responsa M b M. egit Constantinopoli. Hinc quoque factum 'ut ad calcem horum canonum Basilius, unus ex Episcopis Occidentalibus, se Legatum in--τ ii l.
scripserat totius synodi Ecclesiae Romanae , ni . - G.
exemplo trium Legatorum Agathonis αsynodi Occidentalis, qui hoc nomen in Sex- . ta Synodo assiimpserant. Eo titulo ipse quo que Basilius ornauis fuerat tempore Sextae γι Synodi, ut patet ex ejus subscriptione quae habetur Actione x v iit. Sed illo auctus non erat, ut una cum ceteris tribus Legatis vices Concilij Occidentalis in ea synodo ini. pleret , cum nec in literis Agathonis, nec in epistola Constantini Pogonati, inter eos recenseatur. Sed legatio quaedam ordinaria illi concessa fuit, ut Responsalem ageret ordi narium synodi Romanae nomine ; quemad- modum Diaconus mittendus a Papa , reL ponsa ecclesiastica nomine Pontificis facere debebat. Vnde factum ut Basilius legationem illam ordinariam post solutam Sex. tam Synodum retinuerit , qua defunctus
55쪽
est in Trullana posteriore synodo.
IV. Balamo contendit adversus Latinos conventum istum Trullan in Synodi Oecumenicae auctoritatem obtinere , eo
quod Legatis apostolicae sedis instructus me. rit, scilicet Basilio Gortynensi, & Episcopo quodam Ravennae, qui vicem synodi Ecclesiae Romanae gerebant , Episcopis quoque Thessalonicens , Sardiniae, Heracleae , &Corinthi, sui tunc erant Legati Pontificis,
ut in veteribus Nomocanonis scriptum reperitur. Sed apertissimi mendaci j reum tenemus. Ut enim taceam de Heracleae Episcopo, qui pontificia legatione nunquam ornaiatus fuit, constat ex Graecis subscripti inibus quae hodie extant , Thessalonicensem & Corinthium Episcopos ordinarios sedis apostolicae Legatos, aequE ac Ravennς & Sardiniae Episcopos , ab eo Conciliabulo abfuisse. Etenim inter ceterorum subscriptiones locus illis relinquitur in ordine suo ad subscribendum quando Acta synodi authentica ad
eos perferrentur; quemadmodum observa tum est erga Pontificem Romanum , cui charta pura in codice seu tomo Concilij retiacta est , ante ceteros Patriarchas, eo si Iustianianum Imperatorem, ut eam subscriptione sua repleret. quod in dicto codice adnota tum est, his verbis: ου ὐγιο τά re in
δε--, Lecus sanctissmi Papae Romani. Vnde illustrari potest Anastasius : qui Iustinianum gesta hu)us synodi sex tomis comprehensa,
ab Episcopis subscripta, & manu imperiali
confirmata, in Romanam urbem ad confirman- Ahittit is ia
dum vel in superiori loco seu ribendum Sergis
Pontifici, ut te capiti Sacerdotum omnium, d
rexime scribit. Eodem plane pacto charta pura relicta est Episcopis absentibus Thessalonicensi, Corinthi, Ravennae , Sardiniae, &Heracleae, ut saltem post solutam synodum Actis subscriberent. quod iisdem verbis in
codice adnotatum est: Locus Thessalonicensis, Iocus Ravennatis, & ceterorum. Quare Bal-saino , qui locum vacuum pro subscriptione sumpsit, non ausus est edere nomina Episcoporum quos susscripsisse finait. Basilium quidem Gortinensem specialiter profert;
sed ceteros verbis indefinitis significat. V. Post seculum septimiina, ineunte octavo, Iconoctastarum haeresis , in Oriente a Principibus excitata , societatem communionis abrupit, ita ut de mittendis Constantinopolim Apocrisiariis Romani Pontifices curam omnem deposuerint. Tandem Imperio in Romana urbe, veluti postliminio quodam, a Leone III. restituto , Imperatores Gallici nominis omnibus ossiciis quae Princiupibus Constantiliopolitanis deferri' consueverant, a Romana sede exculti sunt. Inter cetera , Legatorum seu Responsalium non solum frequentia , sed etiam assiduitate Amora in comitatu, ornati sunt. Sed Carolus Calvus Imperium adeptus , illo mittendarum legationum officio Romanam sedem absolvit, ut observavit Eutropius Presbyter Longobardus.
I. Argumentum ct cim i in i iiin supplamenti, juxta mentem instri simi Archivisivi.
I I. Ponti es Romani in suas partes olim trahere studuerum Episcopos magnarum civitatum, variis quia
dem moris . sed in primis ste ob ecta principis loci. Initium factum ab Episcopa Thessalonicensi.
III. Itbriciana Ecclesia pertinebam ad curam Romani Ponti eis, ut Patriarcha Occidentis. I V. Illyrici a Diaereseos provincia enumerantur. Sirmium caput se se Illyrici probatur multis argu
PO τα ' M prima libri istius editio
prodiit in publicum , miro quidem favore applausuque hominum eruditorum exstituta a Theodosio seniore. Thessaloni ea caput IIbrici orientalis .ct sedes Praesecti praetorio Illyrici. VI. Aucta ex eo dignitis Dis pi Thessalonicem
sis. Acholius est Anysias qui eam cathedram tenuerunt,
magno in pretio habiti qua Damasum ct Siricium. Deleto Sirmis . Apennius mearias Illyrici profugit Thessalonicam , ut 'ustinianus docet. VII. Justiniani Novellam plerisique in eapitibus
falsitaris arguit Asorinus. nec ivuria. VIII. Aperitur via liberandi Triboniani , qui Novella auctore'. a viris αλι--M. Theodoreti locusis Thessalonica.
ceptus esst, adeo ut quamplurimi gratias mi hi eo nomine egerint quod librum illum, alioqui sortean peripurum , publicis usibus conseUallem.
56쪽
consecrassem. Moleste tamen nonnulli sere- nulla potentior antiquitus vita est quam sibant datum esse imperfectum , ac tamenetsi Episcopos illos ornarent dignitate Vicarion nuissem jacturam illam utcunque sarciri rum sedis Romanae , ut, quia constabat Ro- ope libri sexu , indicatis etiam locis unde re- manum Episcopum sedere in cathedra prin-liqua petenda erant, malebant tamen ut heic cipali sedemque Petri tenere, qua princeps suis quaeque locis capita redderentur. Hinc fuit Apostolorum & caput episcopalis coro- consilium mihi ut si minus assequi possima nae, magnum honorem sibi ex eo tribui intel-
divinam vim ingensi illustrissimi Archiepis- ligerent Episcopi illi qubd beati Petri vicem
copi certe sequi coner , destin alique ejus gererent in suis Dioecesibus. Hanc Romanis exequar pro virium mearum modulo. Episcopis mentem tum fuisse & res ipsi I. Agendum itaque nobis deinceps erit de ostendit,& aperte docet epistola sexta Vi-Vicariis Romanae sedis per varias Dicecesses, giiij ad Episcopos Galliae de vicariatu Auxa illis nimirum qui velut hereditario jure vices iiij Episcopi Arelatensis, Ius verbis: Nectis apostolicae sedis in iis regionibus obtinebant rium valde credidimus selicitudinem hane i no- in quibus habitabant. cuiusimodi suere Thes. bis animato Auxanio ) debere commiciti, conus
salonicensis in Illyrico lustinianae primae Archiepiscopus in sex provinciis, Corinthius in Achaia & Hellade, & Arelatensis in Gallia. Tum de iis Episcopi, quibus ea dignitas diversis temporibus tributa est contemplatione meritorum. cujusinodi fuere Ioannes Epi
scopus Tarraconensis & sallustius Episco
pus in provincia Baetica. Horum autem vicaria Eriscopi Romani dignitas in eo diverissa fuit a vicariam Episcoporum Thessaloni censium dc Arelatensium . quod sicut illa se dibus affixa erat, ista personalis tantum sui ut patet ex epistolis Hormisdae Romani dentes istam Ort o loci fai qualitate bonis actibus universa qua Deo placeant posse complere, ct maxime cum gloriosus litus nostrerChildebenus Rex restimonium bonae conscientiae pro Chrissiana Da
tantatis devotione perhibuit. In quo sane mirifica valdeque prudens fuit Romanorum Pontificum industria. qui ne vicariatus apo stolicae sedis vilesceret, si humilium urbium Episcopis committeretur, vices suas non aliis per ea tempora concesserunt quam Episcopis illustrissimarum Ecclesiarum, quorum aliunia de magna apud gentes ac Principes auctoritas erat . donec iirmata tandem Legatorum
Pontificis ad ipsos datis. Agendum heic esset istiusmodi dipnitate, majestatis Romani nota de Pallio, quo Vicatij illi ornabantur ad au nautis intersuit etiam simplicibus Clericis aut pendam Romani nominis majestatem. Sed monachis, id est, nullo vixdum facinore cog-Danc partem adeo perspicue & erudito exsta nitis, nulla ecclesiastica dignitate praeditis, cuius est illustrissimus Archiepiscopus in cata hunc honorem tribuere. Quod maximE o pite sexto & septimo libri sexti, ut ope no-
lira nequaquam indigeat. Nonnullas tamen circa hoc observationes meas & ipse proferam , quas ille non tam onusisse quam mihi reliquisse censendus est. Gradu postea facto ad mediae aetatis usum ostendemus quantum
Legatis Romanis detulerint Episcopi Galli cani sub secunda de tertia Regum nostrorum dynastia, dc quibus mandatis instructi Legati ad synodos provinciales accederent. E rum frequentia A tandem desuetudo. De Facultatum examine in Curia ante quam munere suo fungantur. Tum de Ann)tis inservatum video temporibus Leonis I X. dc sequentium Pontificum usque ad Innocentium quartum. In universum autem assirmare licet Romanos Pontifices, ut semper ad occasiones explicandae firmandaeque auctoritatis suae valde intenti fuere sc tempore seria per bene usos esse antiquitus. It qui primus omnium , ut arbitror , Episcopus Thessalonicensis ea dignitate ornatus est, ejus que vicariatus varie jactatus est ab ho minibus eruditis, hinc ordiar.
III. Ac primum quidem illud in anteces risum statuendum est, Occidentis Ecclesias, stituenda esset quaestio juxta mentem illitia atoue adeo Illyricianas, pertinuisse ad spestrissimi Archiepiscopi, nisi ipse hanc quoque cialem curam Romani Pontificis, non solum Partem pro sua sapientia de eruditione imple- ob principatum quem Romana sedes obti-Vissct in capitibus x. x i. x ii. ejusdem libri net in Ecelesia universali, sed quod Episco- sexti. Nunc ad rerum ordinem redeo. pus Romanus sit Patriarcha Occidentis. II. Pontifices Romani, cum intelligerent Nam olim solidum lilyricum accensebantur quanti momenti esset ad firmandam auctoria Occidenti, ut dictum est in libro primo istiustatem suam apud exteras gentes, id est, ab Urbe procul dissitas, gratia Episcoporum it Iustrissimarum Ecclesiarum, quibus ob praerogativam urbium praesto quoque erat Principum favor, eos in suas partes trahere studuerunt variis modis atque rationibus. Sed Tom. II. operi I, & constat etiam ex Socrate dc SOZo- in meno. I taque certum est Illyricianas Eccle- ue h. sagapostolicae sedis constitum paruisse carn- : vis se m . que ut Ecclesiarum caput excoluisse. Quin&Theodosius Echiniensis Episcopus Thes
saliae provincia: haec ad Bonifacium Papam
57쪽
secundum dixit in Romana synodo : Nam constat venerandos sedis vestrae Ponti res, quam vis in toto munis sedes apostolica Ecclesiaram μbi jure vindicet principatum , solam ecclesiastiacis OUs undique appestare necessest, secialiter tamen gubemations suae Abrici Eccle is viindi casse. . de IV. Illyriciana porro solida Dioecesis postquam orbis Romanus in quatuor praefecturas sectus est a Constantino Magno, complectebatur Pannonias, utrumque Noricum, Dalmatiam , Daciam ripensem & mediterraneam , Moesiam , Dardaniam , Maccdoniam , Achaiam, Thessaliam, utramque Epirum, & Cretam. Sirmium autem Pannoniae supremo Theodosj senioris arbitrio : qui eo anno moriens, Honorioque&Arcadio imperi j provincias dividens, Illyricum orientale Arcadio , occidentale Honorio commisi
V I. Aucta ex eo dignitas Episcopi Thensalonicensis, quod ingens accessio facta esset claritati urbis , iuvitque fortunam ejus auctoritas Episcopi Acholij, tum etiam Anisi,
quo ob ingentia eorum merita Pontifices Romani , qui tum vixere, Damasus&Siricius plurimum suspexerunt, ceu suo loco sumus dicturi. Sed tamen adhuc amplificata
valde est Thessalonica post excidium Si ij, quod contigit anno quadringentesimo qua-
secundae civitas, erat caput Illyrici, ut in sy- dragesimo secundo, furente per Thraciam& Illyricum exsrcitu Hunnorum, duce Attila. Tunc enim Apennius P secius praetorio Illyrici. sive potitis Vicarius, e Sitinio Thessalonicam profugit, ut Iustinianus do cet , qui addit, eo tunc commigrasse dignitatem praefectum. Cum enim in antiquis temporibus, inquit ille , ' Firmi prae Zarai serii consitu a , ibique omne fuerit Abrici fingium
Iam in civilibus quam in vi patibus causis, po stea autem Attilanis temporatas ei em locis de vastatis Apennius Praefectus praetono de Firmi Mna civitate in Thessalonicam profugus vencrat,
tunc 'sim traefecturam o sacerdotatis honor cutus es, o Thessalonicensis Esi opus , non sea auctoritate , sed sub umbra arae , meruis
VII. scio clarissimum eruditissimumque virum Ioannem Morinum falsitatis arguere hune locum ex Novella Iustiniani, multis de causis. Tum, quod verum non sit Thessalonicam adeptam esse honorem ecclesiasticum Attilanis temporibus, cium Leo Papa, qui temporibus Attilae vixit, testetur in epistola ad Anastasium Thessalonicensem primatus dignitatem Thessalonicensibus Episcopis delatam olim fuisse ex Pontificum Romanorum praedecesserum suorum constitutione. Tum etiam, quod falsum quoque sit civilis administrationis apicem eisdem Attilanis tempotibus collatum Thesi lonicae fuisse. Eo enim ornatam fuisse Theodos' Magni tempore. Falsum praeterea esse iisdem Atti lanis temporibus amplificatam fuisse dignitatem urbis Thessalonicensis aliqv. inaque pM- rogativam meruisse sub umbra p sectum. Constat enim eam urbem fuisse clarissimam magnaeque auctoritatis, jam inde a temporibus synodorum quae apud Nicaeam dc Sardicam habitae sunt. VIII. Sensit vitia ista illustrissimus Archiepiscopus , Tribonianumque Novellae illius Constitutionis auctorem a vitio A. ρη- οπιαχῆ liberari non poste pronuntiavit, si No nodo Aquileiensi habita anno C CC LX X XI. disseruit Anemius Sirmiensis Episcopus, sive Acta quae nunc circumseruntur istius synodi germana sunt, sive post longum tempus conficia a Vigilio Tapsensi Episcopo in Africa,
ut existimat Petrus Franciscus Chimetius vir eruditissimus. Vtcunque enim se res habeat, ex Achis illis probatur Sirmium fuisse uondam caput Illyrici. An ius Di pusi xiii Caput Illyrici nonnisi civitas ess Sirmum
M. Vnde eam Ammianus Marcellinus vocat
matrem urbium, ibique Principum Romanorum regiam seu palatium fuisse docet in li
bro x x. & x x v I. suorum commentariorum.
Quod etiam a ZoZimo historico observatum est. Itaque claritati urbis datum ut illic quo que esset praefectum Illyricianae sedes , ibitaque per eas tempestates fuit omne Illyrici fastigium, tam in civilibus quam in episcopalibus causis, ut ex eodem Ammiano Marcellino & Iustiniano Aug. observavit illustrissimus Archiepiscopus in libro de Prima-
, in Nesis tibus. Chiilletius tamen existimat Sirmium
i. z. nunquam fuisse caput Illyrici, nisi fortassis ' per illud triennium quod in ea urbe Constantius Imperator exegit, per annum nimirum CCCLvo. dc duos sequentes.
V. Secho demum lilyrico in orientale de occidentale, Pannonia quidem , utrumque Noricum , Dalmatia, Moesia, Dardania,&Creta , in imperio occidentali remansere; servataque est aliquatenus Sirmio sua dignitas, constituto illic Vicano Praefecti praetorio Italiae, qui provincias illas regeret, perque illos tractus vice sacra judicaret. Sed vero Praefecti praetorio Illi rici translata est Thessalonicam; esque contributae Macedonia , Thessalia , Achaia , Epirus utraque,
Praevalis ,&utraque Dacia. Disputatur inter eruditos quonam demum tempore instituta fuerit haec diviso. Marca vero post uberem de hac controversia dissertationem concludit eam fuisse peractam anno cccxcv.
58쪽
velloe verba accipiantur generaliter de praefectiira Illyrici, cum ea retro ab annis quinquaginta constituta esset Thessalonicae. Ita que sic caute accipienda Novellae verba, de vicath nimirum jurisdictione in Pannonias, quae posthac Thessalonicae exercenda erat, non autem Sirmij. Vnde ampli cata est, inquit Marca Vrsis ct Eceti et sustini. Us dignitari Quare Theodoretus, qui post illa tem pora vixit , sic loquitur de Thellatonica Thetis Ionica urbs in maxima Olopatis, , M cedonum quidem in gente posita, sed quae Oput
.esiam ne alta n Achaiae, tam aliarum compta rium provinciarum quae regumur a P criti V roris Agyrici.
est distractui. Innoeentius III. aseel magnam fuisse dignita .m Discopi Thessalonieensis antequam Vic pius est apostolio sedit. V. Dignitas illa Thessalonicensis Episcopi probatur etiam ex aliaetitione εγει In Concilia Samilia si VI. ει ex Athanasio , qui praeeiptiam 2 fensionis sua equi ponit in testimonio literarum Atiaeandri Episcopi Thessaloniaeensis.
IX. Aesolius non fuit illis Legitis I amissi, ut perfausum fati viris doctis. castigantar qui putant f
SV puvio R i capite satis, ut opinor, egimus de dignitate urbis Thessalo- Tom. II. nicensis. Superest ut inquiramus in initia dignitatis quae illi collata est a Pontificibus Romanis, qui Thessalonicenses Episcopos Romanae sedis Vicarios esse voluerunt in Illyrico. Sed ante quam destinata componam,re, postulare videtur ut de antiquitate Ecclesiae Thessalonicensis agamus, mox investigatum an vicariatus tributus fuerit Ecclesiae, an vero personis , id est, an vicariatus ille ita tributus fuerit huic sedi ut necessarium ellet Romano Pontifici vices suas committere novo Episcopo Thessalonicensi , an vero ea ratione tributus fuerit, ut illa honoris continuatio meri penderet ex libero Romani Pontificis arbitrio , fisque illi esset vicarium illum honorem non conserre novo Episcopo Thessalonicens. II. Primum omnium satis constat Thes salonicensem Ecclesiam suisse unam exapostolicis, id est, ex Ecclesiis illis quas Apostoli ipsi fide Christia a imbuerunt. Legimus
enim in Actis Apostolorum, cum Paulus & ε' Silas venissent Thes Latonicaira, Paulum illi escripturas interpretatum esse de insinuasse quia Christum oportuit pati de resurgere a mortuis, & quia hic erat Iesius Claristus quem
ille enuntiabat eis, quosdam vero ex Iudaeis Thessalonicae commorantibus credidisse ecadjunctos fuisse Paulo de Silae, itcmque magnam gentilium multitudinem , 5c mulieres nobiles non paucas. Quin de Paulus ipse hoc testatum reliquit in dual us epistolis quas scripsit ad Ecclesiam Thesialonicensium t ex quibus illud quoque discimus , Τlaci Latoni censum eum ardorem fuisse ita initiis suscep -τhiae fidei ut forma facti fuerint omnibus credentibus in Macedonia de in Achaia, in quibus regionibus ipsi Thessalonicenses praedicaverunt verbum Dei; de non solum in Macedonia de Achaia , sed etiam in omni ora, ut inquit Paulus. id est, in regionibus quae circum Macedoniam de Achaiam positae sunt, fides eorum inclaruit. Vnde argumentum
trahi potest ad asserendum Illyricianas Ecclesias Thessalonicensem respexisse ut fidei matrem , illam vero eo privilegio potitam apud eas gentes fuisse quod Episcopi celebriorum civitatum obtinebant in Ecclesias quas praedecessores eorum fundaverant. de quo jure videndus illustrissimus Archiepiscopus lib. I. cap. ita. g. v. istius operis. Hinc Tertullianus enumerans Ecclesias apostoli - τὸ ro iicas, a quibus ceteras dixerat traducem fidei de sentina doctrinae mutuatas esse, inter illas ponit Thessalonicensem ; cum paulo ante dixisset apud ipsis suis locis adhuc praesidere cathedras Apostolorum. Quem locum explicans vir clarissimus Nicolaus Rigaltius, ut fitetur intelligi posse de ipsis cathedris Apo-
59쪽
stolorum . quae adhuc suis locis in memo- lector comparare illum possit cum loco ex Politia lauciato. Sic ergo loquitur hic auctor: riam A postolorum praesiderent, succeioribus infra sedentibus, ita verum illius sensum esse putat, cathedras Apostolorum dici principales Ecclesias, ab iis s videlicet Apostotis consitutas, quae adhuc aetate Tertustiani seis lotas praesed bant , tanquam aliarum matrices ; quatis in
Achaia , Corinthus ; in Macedonia , Philippi, Thessalonica; in Asia, Ephesus , in Italia, Roma. III. Ex ea matricis dignitate profectum est ut cum in Concilio N a caeno adestet Alexander Episcopus Thessalonicensis, cogitarentque patres de mittendis per universum orbem definitionibus sanctae de magnae synodi, sicut Ecclesias Africanas ab Episcopo Carthaginis, qui totius Africae Metropolitanus erat de primas, informari voluerunt, ita Macedonibus , Graecis , Scythis , Illyriis, Thessalis, de Achaeis insinuari curarunt per Alexandrum Thessalonicensem, ut testatur Gelasius Cyzicenus. Testatur idipsum etiam vetus auctor Politiae sanctorum patrum Metrophanis de Alexandri apud Photium , si tamen locus ille, qui mendo laborat, emendetur , eaque Alexandro Thessalonicensi tri. buantur quae Alexandro Constantinopolitano heic tribuuntur. Nam in hoc libro legitur
Osium Cordubensem si nodi acta detulisse occidentalibus, Athanasium AEgyptiis de Libyis , Alexandrum vero Thracmus, Illyriis, Macedonibus, Thessalis , Achaeis, dc Graecis , continentibusque terris, ec insulis. Praestat aquin integrum locum referre, ut etiam ex eo capite auctoritas concilietur huic Ge
la' loco. Ei usus quidem Cordubae Vi pus, inquit, cum seriis qua in Concitis rasa erant ferens , occidentalibus pacem ac quietem attulit; Athanasius zelo ardens aegyptiis O Libis; Alexander vero , quaNquam senex , septuagenarius enim erat, Thracibus simul O tibriis communis nissacrique Ecclesiarum Wium, utpraeseripium erat, tulit, socium itineris habens beatis mam Paulum, toc Iecroris o subscriptoris Costanti nopolitanae Ecclesia fungentem oscia, qui rem re Concili, duodecimum aetatis annum agens cum Alexandro viris. Et paulb posti Venientes amum in Thraciam Or Macedoniam cse Thessaliam, Achaiam totam, Heliada, continent que Iernus, ne insulas quidem neglexerunt; sed navigando omnem detanim radicuus evellantes, bonum se
men emangetica doctrinae se synodalium decreto. rum disseminarum. Quis non videt heic dencriptas provincias Thessalonicensi Episcopo subjectas , non omnes quidem nominatim expressas, sed praecipuas tantum , reliquas vero sub vocabulo continentium terrarum de insularum IV. Relictuum est ut etiam Gela' Peticeni locum huic describamus, ut eruditus Alexander Thessalonicis Episeopus ter eos Pisub se censemur, Ecessis in Macedonia prima Oscunda, cum iis quae in Graecia O Europa tota, is arraque Scythia, O omnitus denique in ubrico, Thessalia Achaia. Tum in sine capitis haec generaliter adduntur : Hi omnes sancti arque aposiolici viri omnibus sub cario sanctis Dei Ecclesiis quae in Nicaena sancta magna cir generalisoodo decreta sentiransmittentes, ubique tradiderunt Non me latet viros eruditis limos in diaversium trahere liunc Gelasij loeum , ac de sinplici ministerio explicare quod Alexandro commissutia fuerit a sernodo , ut juxta sepositis provinciis insinuaret quae acta de decreta in Concilio fuerant, neque hinc colli
gi posse jurisdictionem aliquam habuisse
Thessalonicensem Eniscopum in provincia illic enumeratas , idque vel ex eo probant, quod ea cura Alexandro committitur etiam in Europa de Scythia provinciis Thraciarum , in quibus nullum unquam jus fuit Episcopo Thessalonicensi, utpote quae sitae es. sciat extra Illyricum. Sane fatendum es h verba Gela' non esse manifesta. Nam climita intelligi possint ut dicatur ea cura Alexandro
imposita tanquam Metropolitano omnium illarum provinciarum , ita certum cst capi
quoque poste de nudo illo ac simplici mini sterio, praesertim cum illic videamus similem curam quoad alias quasdam provincias impositam Macano Hierosolymorum Episcopo , & Protogeni Sardicensi , quos tamen constat provinciarum illarum Metropolitanos non fuisse. Ita etiam explicari potest hic locus, ut dicere voluisse videatur Gela sus Alexandrum Thessalonicensem in syno do tenuisse locum eorum Episcoporum qui per eas provincias sub ipso censebantur. Sed utcunque se res habeat, colligi hinc certe potest magnae dignitatis per illa tempora fuisse Episcopum Thessalonicensem, cui ea cura delesatur per tot provincias, seu id filiactum fuerit in consequentiam jurisdictionis quam ille obtineret in eas provincias, ut existimat vir illustrissimus Franciscus Bosquetus ri tinet Episcopus Mon speliensis, seu extraordinaria iis, M. quadam delegatione. Vnde de Innocentius III. instaurationi privilegiorum Ecclesiae Thessalonicensis intentus, ita scribit ad G. Thessalonicensem Archiepiscopum : Licet autem praefatus antistes fatis proseq. fuerit ex Ecclesiae sua dignitare conspicuus, magis tamen utique sis ex apostica sedis familiaritate prae
V. Oubd s quis isto Gelassi testimonio,
utpote hominis a vero frequenter aberran tio, utendum non esse putat, adeoque nul-
60쪽
lius illum momenti esse ad asserendam Thessalonicen sis Episcopi dignitatem , iis certe Cedat oportet auctoritati Concilij Sardicensis i quod cum fuerit celebrarum anno CCCXLvo. diu ante initia vicariatus , squid eximium in Thessalonicensi Episcopo
agnovit, dedit documentum posteris ut non contradicerent. AEtius ergoThessalonicensis
Episcopus vidcs se praegravari nimia Presby
terorum & Diaconorum extraneorum mora
apud Thessalonicam, quo confluebant velut ad metropolim plurium provinciarum, mo
dum hule rei poni postulavit a patribus Sar.
dicensibus , his verbis usus quae aperte significant quanta tum in ordine ecclesiastico enset urbis Thessalonicensis dignitas. Non ig- Nonaris , inquit, quanta es qualis sit Thessalonicensam civitas. Saepe ad eam veniunt ex alias
regionitas Presbyteri 9 Diaconis es non contenti brevi tempore morari , ct aut residentibi, ct aat certe vix post longa spatia ad sua redire coxuntur. V I. Dignitas Episcoporum Thessalonicensium probatur alio illustri exemplo Huc
dem omnino temporis. Moris tum erat apud
Ecclesiam, ut cum quis Episcopus pulsaDatur de crimine, illustrissimarum Ecclesiarum Episcopos sibi faventes habere studeret , ut
vel ex eo innocentiam suam ceteris Ecclesiis probaret. Hilarius enim Pictavorum Episcopus validum hinc telum adversus hostes
Athanasij Episcopi Alexandrini sumit, quod ei communio reddita fuerit ab Osio Episco po Cordubens , Maximino Trevirensi, &Iulio Romano. Sedignorasse vos negabitis, inquit, Athanasso, cujus damnationem a Vobis malens , Vrsarius , Saturninus exigunt, ab Osso, Maximino , Iulio redditam communionem. E diverso Sulpitius Severus hinc quoque Priscillianum ea usque socios in culpa fuisse ait, quod Damasum Episcopum Romanum &Ambrosium Mediolanensem , quorum ea rem
pestile summa auctoritas erat, sibi adversantes habuerint. Itaque Athanasius , dum illustrium ac magnae auctoritatis Episcoporum testimonia adducit ad causae & innocentiae suae defensionem, Alexandri Thessalonicensis Episcopi, illius qui s*nodo Nicaenae interfuit , scriptas in causa caedis Arsen ij literas adfert, protestatus sibi instar omnium esse unum Alexandri testimonium, utpote Episcopi illustrissimae Ecclesiae, qui plurium provinciarum Metropolitanus,erat , adeoque summae per universam Ecclesiam auctoritatis. Haec sunt ejus verba: αuod autem me de
caede insevij accusarint, ne multorum scriptis ad eam rem obandam utar , sus icit si unum d-raxat Alexandri Thessalonicensis Episcopi epi iam , unde es ceterorum exsimes , an uero. VII. Tot argumentis , ut ego quidem
arbitror, victus illustrissimus istius operis videras i. i. cauctor non dubitavit asserere jus illud anti 'r' quitus competivisse Episcopo Thessalonicensi ut Metropolitanos suae Dioeceseos aut ipse ordinaret , aut ab Episcopis comprovincialibus ordinari juberet, jusque illud ad ipsum spectasse secundum veterem Ecclesiae
litae consuetudinem, non vero ratione vica
riatus sibi ab apostolica sede concessi in his
regionibus. Vicariatu enim illo non tam novam auctoritatem tributam fuisse Thessalo nicensi Ecclesiae quam cumulationem juris. Sane Theodoretus de Thessalonica loquens, in vocat caput Macedoniae, Thessaliae, dc Achaiae, tum aliarum complurium provinciarum quae reguntur a Praesecto praetorio
Illyrici, uti observatum est in capite superiori. Qu9d ne quis referat ad vicariatum Romanae sedis prohibet Theodoretus, qui de civili tantum administratione heic agit.
Vnde colligi etiam potest Thessalonicensis Episcopi praerogativa. VIII. Amplitudo illa & dignitas urbis &Ecclesiae Thessalonicensis maximam apud Omnes ubique gentes auctoritatem per catempora conciliabat Episcopis Thessaloni censibus , praesertim quoties illi continge bant Episcopi qui sedem per se satis claram virtutibus suis eniciebant illustriorem. Post Alexandrum itaque, Eremium, cujus mentio extat apud Athanasi una in prima apologia, & aEtium, eam sedem tenuit Acholius, vir laudatissimus , S cujus en conuum non uno loco enarravit sanctus Ambrosius Epis ii':
copiis Mediolanensis, cujusque laudes celebrat sanctus Basilius ad illum scribens. Huic , ΤΦ 'ergo Acholio tantus habitus est honor 1 patribus secundae synodi cecuinciaicae , quae apud Constantinopolim habita est anno
CCCL xxxi. jussu Theodosse Augusti, ut
cum agendum in ea esset de re gravissima, nimirum de ordinatione Ecclesiae Constantinopolitanae, cum ex occidentalibus partibus evocandum putarent, & non ante cause
cognitionem susciperent quina Acholius adesset. Hujus rei probationem debemus
epistolae Concilijil taliae ad Theodosium,
quam vir clariss . Iacobus Sirmondus edidit in Appendice Codicis Theodosiani. Neque i. . enim indignum videtur, Auguste, inquiunt Epita ', 'stopi, ut Romanae Ecclesiae antistitis sinitimorumque s Italorum Episcoporum debeant subire Ira .ctatum , qui unius Acholi, Episcopi ita expectam dum esse putaverunt udicium ut de occidentalibus partibus Constantinopolim evocandum putarent. Itaque clim venisset Acholius, ita adversus Maximum statuit sancta synodus in tertio eanone: De Maximo Cynico, or ejus inordinata constitutione , quae Constantinopoli facta est,