장음표시 사용
131쪽
- 126 in exilium deportalos fuisse: a Consentientes Episcopi in trium damnationem Capitulorum muneribus dilabantur, Vel non congemlientes depositi in exilium missi sunt: at nequo de alleniata Vigilii depositione, neque de eius exilio aliquid dicit. Id quoque probatur ex Codice manuscripto Arabico historiae Ecclesiasticae Iba Patrio, qui saepius a Georgio Elaeaein in Historia Saracenica la datur, in quo de Synodo V haec leguntur: a Romanus Patriarcha praesens Synodo nec adivit, nec legatum misit, sed consensum praebuit, dictaque Patrum suscepit s. Videatur Petrus de Marca Disseri. de Decreto Consrmalionis Synodi V, num. XV in sino. Ex his itaque testimoniis illorum temporum Scriptorum ostenditur. Vigilium libenter Synodum, eiusque acta in controversia trium capitulorum confirmasse.
Verba quoque, quibus in confirmando concilio usus est Vigilius, suam in illud auellaritalem ostendunt, quemadmodum in Epistolao initio insinuaverat, dicens: α quae a nobis definiri debent, revelante
Domino, et investigata veritate salubriter impleta sunt B; quibus innuerat, quaestionem a Patribus in Synodo discussam, ac decisa Sedis Apostolicao supremo iudicio esse tandem definiendam. Elo-nim sua auctoritale, suoque decreto capitula damnat; postea vero addit in eadem Epistola ad Eutychium: a Quoscumque vero, qui rωelam sidem servantes a dictis Synodis praedicatam, memorata tria Capitula condemnaverunt, vel eliam condemnant, fratres et cons cerdotes esse desinimus π: verbis memorata tria capitula tota innaverunt illius Concilii Patres indicat; et aliis fratres eι eoru eerdotes esse definimus, eos in sua communione esse declarat, oreorum decreto, ex suo in illud eonsensu firmitatem concedit.
Ipsi autem Graeci agnoscentes Synodum V lolum suum generalis Conditii robur ex Vigilii consensu, et approbasione sumpsisse, solliciti fuerunt in hac epistola aclis Synodi finem imponere, usi probat Petrus de Marea in dilata Dissert. num. XV, qui haec actilil : et Quare Pholinus Patriarcha Constantinopolitanus, licet insem sissimus Ecelesiae Romanae hostis, ab his verbis temperare non Poluit, quas Vigilii auctoritalem in confirmanda hac Synodo signμsidant, salisque docent post habitam Synodum Pollusicis deerelum
132쪽
accessisse. Haec sunt eius Verba : a aderat praesens in urbe, sed hon intererat Synodo: etsi vero non adeo prono animo esset erga saeri concilii coelum, nihil0minus lamen communem Patrum fidem libello confirmavit. n Ex his adductis testimoniis ac mon mentis apertissime dignoscitur, Vigilii exilium inter sabulosas narrationes esse recensendum, eumque sua libertato utentem Synodum
In huc autem Vigilii laclo, Romani Pontificis supra oecumenicum Concilium auctoritas quam maximo resplendet; cur enim quinta SD nodus vi et auel0rilato Oecumenici Concilii guadet, et inter gener, ita Concilia adnumeratur' l. ' Non ex auctoritate illud convocantis, etenim sua auctoritale Imperator coegit. Consenserat utiquo Vigblius ut ad controversiam trium eapitulorum dirimendam Conciliuae
eonvocaretur, at ea conditione adiecta, ut Occidentales cum Orie talibus aequali numero in eo sederent. Imperator vero mora per- laesus et hac conditione non servata sua auctoritate Synodum tonvocavit. 2. ' Non illi Pontifex sed Eulvebius Constantinopolitanus Patriarcha praesuil. 3.' Nequo in ea Synodo, in trium Capitulorum causa, quae praecipuum Synodum convocandi obiectum suit, suffragiorum libertas aderat: audivimus enim Liberatum in Breviario, uti
de re omnibus nota narrantem, Episcopos in damnationem conse
lientes muneribus ab Imperatore luisse dilatos, non consentientes Vero depositos, ae in exilium missos fuisse. Ergo V Synodus non Oecumenicae sed conciliabuli nomen merebatur, ei vidimus Vigblium, illi interesso recusantem, eam simplicem condentum appellas' se. Tola igitur ratio, cur inter oecumenica Concilia illud adnumer
tur, est Vigilii Summi Pontificis auctoritas, qui illud confirmavit. . Sola itaque summi Pontificis auctoritas salis est, ui illud quod de se conciliabulum esset, generalis Concilii vi, et auctoritate polleat. Videant, quaeso quam a vero aberrent, qui existimani. ex gestis in Concilio V argumentum deduci posse ad infirmandam Romanorum Pontificum supra Concilium auctoritatem; cum ex iis suprema eorum supra oecumenita Concilia auctoritas magis, magisquo
133쪽
- 128 Ea quae de Vigilio disserentes in medium allidimus, sapite demonstrant, eum nequo in fidei desinii one, n'quo in sic o d gm t, eo errasse, in tota trium Capituloriam conlou risia summae prudentiae, ae animi sortitudinis exempla imi nla p aebi i s ; aclandem suam supra oeeumenicam Synedum V supi mam auctoi it
De Honorii I lapsu. Gravissimae inter Orientales excitatae sunt turbae, statim ac ex inferni laudibus Monolhelitarum haeresis erupit, quao ex Eulichianismo orta, primores duces duos Patriarchas cyrum Episcopum Alexandrinum, et Sergium Episcopum Constantinopolitanum habuit. Haereticalis error in hisee Cyri Episcopi Alexandrini verbis in septimo anathematismo, ex novem ab eo ad conciliandam cum ha relicis pacem propositis, continetur: et Hunc ipsum Christum, unum,el filium, iam illa, quae Deo e0nveniunt, quam humana operari una operatione theandrica η; quae verba tum iis conginunt quae postea in fidei professione a monothelita Macario Episcopo Antiocheno Ael. 8 sextae Synodi exhibita leguntur. v Non illum Christum) inquit Marius, divina secundum Deum, nee humana seeundum hominem egisse, Verum, Deum hominem factum, novam quamdam Dei vir, Jem operationem, eamque lolam vivificam ostendere v. Cum autem catholica Ecclesia huic errori oppositam doctrinam semper docuerit, quam in Actione 18 Oecumenicum Concilium sextum ita des nivit: a Unum eumdeinque Christum filium Dei unigenitum, in duabus a luris ineonfuse, inconvertibiliter, inseparabiliter, indixise cognoscendum ... et duas naturales voluntates in eo duas naturales ope-liones indixi se, intonvertibiliter, inseparabiliter, inconfuse secundum sanetorum Patrum doctrinam praedicandas ποῦ hinc docti ad pii viri adversus hanc novam haeresim strenue insurrexerunt. Praecipuus inter hos fuit Sophronius Monaehus sanctitate ae doctrina praestans, qui postquam ad Hierosolymitanum Episcopatum evectus suit; Diuitiam by Corale
134쪽
- 129 statim Paleslinae Episcopis in C0ncilio eoactis , svnodicam seripsit Epistulam. in qua duas in Christo naturales Operationes demonstrat, quam ad alios Patriarchas misit; neque his contentus Stephanum Dorensem Episeopum Romam desalua ii, ut Honorium Romanum Ponliseem certiorem sacer l, de his omnibus quae ad errorem di seminandum, et ad favorem illi conciliandum ab eius ducibus agebantur, qui Imperatoris favore abutentes maximo surore, ei audacia catholicos divexabant. Quanta erga Apostolicam Sedem Sophronii observantia suerit ostendunt verba ipsius Episcopi Dorensis, qui in actione prima Concilii Lateranensis quomodo legationem lunc susceperit narrans dieit. α Quantocius, aiebat Sophronius, do finibus terrae ad terminos eius Romani Pontilicis ambula, donec ad Ap stolicam Sedem, ubi IIorthodororum dogmatum fundamenta eae
stunt, pervenias, non semel, non bis sed multo saepius aperiens saeris viris ibidem consisten lisus omnia secundum veritatem, quae in istis partibus mola sunt .... Quod addiscentes eontrarii, non levibus me implicuerunt amictionibus, praeceptiones propter me per loca, et Provincias dirigentes, qualenus comprehendi, et serris eo strictus ad eos deberem destinari, sicut omnes cognoscunt v Tom. 6
Meil. pag. 105 B). Sergius quoque Patriareha Constantinopolitanus per Epistolam
Honorium adiit, in qua inter Cyrum Alexandrinum, et Sophronium controversiam ortam, ita exponit, ut polius de vocibus, quam de re in ea ageretur; narrat, Cyrum ad haereticos unitali conciliandos no-Vem doctrinae capita proposuisse, quorum Septimum unam operationem tantum in Christo esse asserebat, Sophronium autem duas V Iuniales, ac 0perationes in Christo esse acerrime contendisse; huius noVae controversiae occasione Ecclesiae pacem facillime turbari, ac dissicilius ad unitatem haereticos reduei posse aiebat; hinc Pontimcem rogavit ut auctoritate sua ad tot praecavenda mala in liae qua stione silentium indiceret. Spe componendae pacis deceptus poni, sex, oeconomia quadam utendum esse existimavit, atque ad coinsescendas turbas de una, et gemina operatione in suis ad Sergium
litteris silendum esse scripsit: hoc autem silentio a Pontilico indNeis ad errorem facilius, ei lusius disseminandum Monolhelithae usi
135쪽
sunt. ae do disi in diem haeresis incrementa sumsit, ae profundiores radices egit. Hae quidem agendi ratione Honorius luendae fidei munus suum non adimplevit, et si laeendo, et non desiniendo quod erat praedicandum omissionem forsitan materialem non larmalem admiserit. nunquam tamen errorem definivisse ostendemus. Adversarii Pontifidiae insallibilitatis contendunt. Honorium in suis ad Sergium litteris, quas dogmaticas esse dicunt, in errorem Monothel illi leum incidisse. ae Eeclesiae illum credendum proposuisse; proinde merito a Suxta Synodo una eum Sergio, Pyrrho, aliisquo Moholhelit his anathemate perculsum fuisse. Quam salsa haee sint. duo ostendent, quae demonstranda assu pmSimus. Primo nullum adversus fidem in dictis Epistolis Honorii errorem conlineri; 8
eundo nullam ipso dogmaticam desinitionem fidei edidisse. 0uoad primum salis est in medium proferre Epistolam 2 Hon rii ad Sergium, cuius initium est: et Seripla dilectissimi filii nostri Syriaci Diaconi n, quae lecia est in Actione XIII Sextae Synodi Labboi Condit . edit. 1 29, Col. 1003 . In hac Epistola dum Pomti sex ealhulleum dogma de duabus in Christo voluuialibus, et op .rali 0nibus asserit, solum ad conciliandam pacem inter disputantes Sergium, et Sophronium, aliosque, relenia catholica doeli illa, votestantum si vo unius, sive geminae operationis ut supprimantur edicit iuxta ea quae in i Epistola ad ipsum Sergium tradiderat. relinquentes hanc quaestionem grammatieis, qui solant parrulis erquisita ripando nomina venditare. Ιuval integram huius 2 Epistolae partem reserre: et Et quidem, seribit, quantum ad instruendam nolitiam ambigentium alia versio ex Graeeo lexlu: Et haec quidem in famelissima restra fraternitate eensemus per praesentes litteras esse deelarunda suarduinus) Sanctissimae si alernitati Vestrae per eam insinuandum, praevidimus. Celerum quantum ad dogma ceclesiasticum pertinet, quae tenere, et praedicare debemus, propter simpli citatem hominum. et ampulandas inextricabiles quaestionum ambages, sicut superius diximus, n0n unam vel duas operationes in mediatore Dei, et hominum definire, sed utrasque naturas in uno christo unitalo naturali copulatas, cum alterius communi0ne ope. Diqiti eo by Coos cl
136쪽
131 rantes, atque operatrices confiteri debemus: et divinam quidem,
quae Dei sunt operantem; et humanam, quae earnis sunt, exequentem, non dixi se, neque eonfuse, nul eonvertibiliter, Dei naturam in hominem, et humanam in Deum conversam ed0centes, Sed natu iarum disserentias integras consilentes: unus enim atque idem est humilis ei sublimis. aequalis Patri, et minor Patre, ipso ante tempora, natus in tempore est: per quem facta sunt saecula, laetus in saeculo est: et qui legem dedit, factus Sub lege est, ut eos qui sub Iego strant, redimeret: ipse crucifixus, ipse chirographum. quod erat contra n0s, evacuans in cruce de potestalibus et prinei palibus triumphavit. Auferentes ergo, sicut diximus, scandalum novellae adinventionis, non nos oportel unam vel duas operationes desinientes praedicare, sed pro una, quam quidam dicunt operatione, oportet nos unum operatorem Christum Dominum in utrisquo naturis veridice consileri: et pro duabus operationibus, ablato geminae operationis vocabulo, ipsas potius duas naturas, id est, divinitalis et camis assumptae, in una persona unigeniti Dei Patris, intonsuse indivise, atque intonvertibiliter nobiscum praedicare propria operantes. Et hoc quidem beatissimae fraternitali vestrae insinuandum praevidimus, qualenus unius consessionis propositum unanimitati vestrae sane litatis monstremus, ut profecto in uno spiritu anhela ies, pari fidei dolumento conspiremus. Scribentes etiam communibus fratribus Cyro et Sophronio antistitibus, ne novae vocis, id est, unius vel geminae operationis vocabulo insistere vel immorari xideantur: sed abrasa huiusmodi novae vocis appellatione, unum Christum Dominum nobiscum in utrisque naturis divina Vel humana praedicent operantem. Quamquam hos, quos ad nos praedictus frater et Coepiseopus noster Sophronius misil, instruximus, ne duarum operationum vocabulum deinceps praedicare innitatur, quod inst inti si me promiserunt praedictum virum esse facturum, si etiam Cyrus frater, et coepiscopus noster ab unius operationis Vocabulo disce
Si haec Epistola attento consideretur haec duo apertissime ala Parent: primo, Honorium optime de eatholica doctrina sentire, eamque aeeurato delinire; seeundo, Sergii listeris deceptus hanc inter ς' Diqiligod by Corale
137쪽
- 132 rum et Sophr0nium do vostibus controversiam esse existimasse. Et qu0ad primum duas in Christo naturas, duasque voluntates et 0perationes, utriusque naturae proprias distinguit Il0norius, quod est catholicum dogma, Monothel illeo de una in Christo voluntate, ac operatione theandrica errori oppossium: haec doctrina dogmatica in verbis epistolae continetur: a duantum ad dogma Ecclesiasti eum
pertinet, utrasque naturas in uno Christo unitate naturali copulatas cum alterius e0mmunione operantes atque operatrices e0nsileri debemus, et divinam quidem quae Dei sunt operantem, et humanam quae carnis sunt exequentem, non diviSe, nec confuse, aut convertibiliter Dei naturam in hominem, et nec humanam in Deum conversam edocentes n. flare etiam hoe dogma paulo post hisee verbis coli silendum esse dicit: α Duas naturas id est dirinitatis et carnis assumptae in una persona unigeniti Dei Patris inconfuse, in dieise, et ine vertibiliter nobiscum praedieare propria operantes n. Prose-clo in hisee verbis lola doctrina ab ipso Conditio VI adversus Mono-lhelitas desinita continetur. In Aetione secunda huius Constitii lectis verbis S. Leonis Magni in dogmatica Epistula ad Flavianum, ea uti sidei veri latis monumentum adversus Monulliet ilicos errores pr0- clamata sunt: haec in Aelis leguntur Labbei Tom. VII, col. 639):u Et relegente eo sΛnlioelioὶ Epistolam, quase in eis continetur, Sanctae mem0riae papae Leonis magnae civitatis Romae, et veniente adlexium, in quo scriptum est: Αgil enim utraque surina cum alterius communione, qu0d proprium habuit: Verbo quidem operante quod
Verbi est, carne autem exequente quod carnis est, et horum unum coruscat miraculis, aliud vero succumbit iniuriis; exurgentes qui ex parte Apostolicae Sedis erant antiquae Romae, exclamaverunt: Ecce, benignissime domine, manifeste duas naturales operationes ine0nsisse, et indiviso in Domino nostro Iesu Christo praeSens sanetissimus praedicat paler, cuius praesentem sermonem saneta quarta SF-n0dus firmamentum orthodoxae fidei inscripsit . . Iam vero si haee S. Leonis verba quae ab ipsa sexta Synodo catholicum dogma adversus Mou0lheliticam haeresim iudicata sunt contineri, eum re-lelis Honorii verbis conserantur, facile quisque videt, eamdem Veritalem ipsum edocere. Dicit S. Leo: Miι utraque Arma eum a MDisiti Cooste
138쪽
- 133 terius eoimnuuione: idipsum docet Honorius dicens: Orasque naturas in uno Christo unitate naturali copulatus cum allerius communione operantes. ille operationes distinguens ait: Verbum quidem operari quod Verbi est, earnem erequi quod carnis est; eamdem distinctionem Honorius docet dieeus: Et diri num quidem quae
Dei sunt operantem, et humanam quae carnis sunt Geltisntem; et .p0stea ad dii: Duas naturus divinitatis, et earnis assumptae propria operari. Duas itaque naturas, duasquc 0perali0nes dixi nam, et humanam indiviso et inconfuse propria operantes, seu divinam et humanam operationem, uti laetum est a S. Leone, apertissime prosiletur. Manifestum igitur est, Honorium iam diserte catholicum dogma in hac epistola dueuisse, ut nulli modo de sua orthoduxia dubilari possit. At dissicultatem ingerunt verba quae in Epistula prima ad Sergium leguntur, ubi dicit: u Unde et unam rotun talem fatemur Domini nostri Iesu Christi ου, quasi unam in Christo Vuluntatem, ac
operali 0nem Honorius ducuerit. Profectu si haee verba in Mun0lhel illii eo sensu aedipiantur, ut unam voluntatem divinitalis et humanitalis signifiearent, apertissimi Pontifex sibi contradixisset: at hoc loci de una humanae naturae voluntate loquutus est, ut duas humanas voluntates, quas nos ob originale peccatum unam secundum Spiritum: alteram appetitu sensitivo alliciente secundum carnem. et spiritui repugnantem experimur, in Christo reiiciens, unam humanam voluntatem omni naturae lapsae vilio experiem in Christo esse saletur. Ut id demonstremus, integrum huius Epistolae locum salis est asserre. Primo Christum didit unum divinae et humanae naturae operatorem, et id catholico sensu, qualenus unica Verbi persona divina, et humana operata sit. a Consilentes , ait, Dominum Iesum Christum mediatorem Dei ei hominum, operatum divina, media immanitate verbo Deo naturis iter seu hyp0Stalice unita, eumdemquo operatum humana inessabiliter, atque . Singulariter assumpta carne discrete, inconfuse, atque ineolaveribbiliter plena divini laten. Haee quidem catholica sunt, et iis concinunt, quae in Epistola Sophronii in undecima Sessione Concilii VI lecla, et probata leguntur. Postea quibusdam- interidetis ita Dissili od by Corale
139쪽
- lai pros 'quitur Honorius: a Unde et unam voluntalem latemur Domini nostri Iesu Christi, quia proseelo a divinitale assumpta est n0stra natura, n0n culpa, illa prolatio quae ante peceatum creata est, non quae p isi praevaricationem vitiata. Christus enim Dominus, in similitudinem cardis preeali veniens, peceatum mundi abstulit, et de plenitudine eius omnes accepimus, et sermam servi aec piens, habitu inventus est ut h0mo, quia sine peccato conceptus de Spiritu Sancto, etiam absquo peccato est partus de sancta et immaculata Virgine Dei genitri eo, nullum experiens contagium vitiatae naturae. Carnis enim voeabulum duobus modis sacris eloquiis boni maliquo cognovimus n0 minaris. Hic plura SS. Lill rarum testimonia assert quibus ob viliatam ex Adami culpa naturam, Voluntalem spiritui repugnantem in homine esse ostendit. atque ita prosequitur: et Non est itaque assumpta, siculi praefati Sumus, a Salvatore vitiari natura, sinae repugnaret legi mentis eius, sed renit quirerere, et salvaro quod petierat, id est vilialam humani generis naturam. Nam lex alia in membris, aut voluntas div0rsa non suil, vel contraria Salvatori, quia super legem natus est humanae conditionis. Et siquidem seriplum est: Non veni facere voluntatem meam, sed eius qui misit me. El: Non quod ego cola sed quod tu vis, Puter; et alia huiusmodi. non sunt haec diversae voluntatis, sed dispensationis humanitatis assumptae. . AperitS-sime itaque hic loquitur Honorius do humana tantum voluntate quae cum ex originali culpa vili ala non sit, nullam adversus Spiritum repugnantiam experitur, eamque unam appellat, quia Dullam aliam sibi adversam habeat, iuxta ea quae dicit Apostulus: Sentio in membris meis legem repugnantem legi mentis meae v Hanc autem Honorii mentem fuisse, ex pluribus illius temporis monumeniis evidentissime demonstrare p0ssumus. Nem0 pro secto clarius Honorii sententiam in prima Epistola exp0sitam aD sequi poterat, quam ille ipse amanuensis Ioannes Abbas. qui Pomlifieis iussu latinis dietionibus eam di elavit: hic leslatus est unam in Christo voluntatem in ea Epistula scripsisse humanae naturae propriam, ut duae in nostro divino Salvatore humanae voluntates inter se oppositae, una seeundum spiritum, altera secundum ea γDisiti co by Coosl
140쪽
- 135 nem spiritui repugnans excluderentur. Ioannis Abhalis testimonium ipsis eius verbis a S. Maximo Martyre in Dialogo eum Pyrrho resertur : hanc celeberrimam disputati0nem in conventu Episeoporum, anno si , , quinque post R0norii m0rtem elapsis annis, sanctus Maximus cum Pyrrho habuit, in eadem ederat Pyrrhus: st Quid habes de Honorio dicere, qui ad praedecess0rem meum Seribens: unam Domini nostri Iesu Christi voluntatem aperte dogmatizavit S. Murimus respondes: Quis Epistolae illius fide dignus erit interpres Qui eam ex persona Honorii composuit, et vivit adhuc, inter alia sua bona, hoe etiam conspicuus, quod plerilis d0gmalibus universum illustravit occidentem Τ An Constantinopolitani de cordo suo l0quentes Pyrrus: qui eam dona posuit: Marimus. Ille idem igitur ad divum Constantinum quondam imperatorem scriberis, rurSum ex persona S. Papae Ioannis de ipsa: Unam, inquit, voluntatem D mini diximus, non divinitalis eius ei humanitatis, sed solius h manitatis. Cum enim Sergius scripsisset, esse qui di strent in Christo duas contrarias voluntates, reseripsimus Christum non habui So duas contrarias voluntates, carnis, inquam, ei spii ilns, sed unam lanium, quae naturaliter humanitatis eius nola essentialis est. Id ita esse evidenter ex eo demonstratur, quod membrorum et ca nis facta est mentio, quae divinitali eius non possunt altribui. a Idem S. Maximus in Epistola ad Marinum in isto. sensu H norit verba intelligenda esse ostendit, dicens: u Honorium etiam Romanum Papam non dissileri reor naturaliter in Christo volunt tum dualitatem, sed polius e sileri, et hane sortassis etiam c0nsi bilire . Nam hoc non in reprobationem dixit humanae Salvaloris et naturalis voluntatis, sed quod nullatenus conceptionem eius, quae suil sine semine, vel incorruptam nativitatem praecesserit voluntas earnis, vel cogitatio vitiosa. Sola namque voluntas divina atque paterna, per Filium unigenitum per semet operantem propriam Incarnalionem, Sanctique Spiritus eoii ventionem, hane operata est. Et quod hune sensum sectetur. hinc est manifestum. Cum enim dixisset, quia propter inessabilem unitatem, humanae ac Divinae naturae, Deus dicitur pali, et humanitas de coelo cum divinitate descendisso: et hoc modo ostendisset eorum quae naturaliter . itigod by Corale