장음표시 사용
51쪽
- 46 versalis Ecclesiae Caput praesuil, post disquisitiunem deerellarium iudicium proferens, cui omnes, dissentientes quoque, humillimo obsequentes se subiecerunt. Petri sententiam illius aucturi lato moli sequuti sunt Apostoli: Simon narravit, quemadmodum primum Deus visitavit, sumere eae gentibus populum Nomini suo. Hic est animadvertendum, etsi non universale omnium Apostolorum sed illius Ecelesiae tune Matricis esset hoc Conei lium, lamen quia Eeelesiae Caput Petrus illi praefuit, ac decreturiam sententiam protulit, tantae auel0ritalis suisse , ut merito puluerint dicere: a Visum est Spiritui Sancto et nobis m, et di ina auctoritate dissentientibus silensium imponere omnesquo fideles ad obedientiam cogere. Petro enim
dictum est a Christo: Confirma fratres tuos s. Illud autem Concilium partieularo suisse ex iis quae in Epistola ad Galalas narrat Paulus Apostolus, apertissimo constat. Nam, cap. l, v. 18, dieit post
ann0s tres a sua conversi0ne venisse videro Petrum, alium autem
Aposlut 0rum vidisse neminem nisi lacobum Patrem Domini. Postea, cap. 2, v. 1, haec scribit: u Deinde post annos quatuordecim iterum asstendi Ierosolymam cum Barnaba assumpto Tito v; et v. 9: e Et eum c0gno issent gratiam quae data est mihi, Iacobus et Cephas, ct Ioannes... dexteras dederunt mihi a. Testatur itaque Paulus se solum in vita hos Apostolos Petrum, Iacobum ac Iohannem vidisse. Non itaque omnes Apost0li, qui per dissitas Provincias ad Christi Evangelium praedicandum dispersi erant, sed aliqui lanium Petrus, Iacobus Ierosolymorum Episcopus, ei Ioannes qui saepe Ierosolymam adibat, ac seniores ei presbyteri qui in ea urbe erant, in illud concilium eonvenerunt. Gratis autem a quibusdam eruditis viris asseritur, omnes Apostolos illi Constitio per miraculum ad- stilisso, id enim nullo modo cum iis quae Paulus narrat, concili, ri potest. Uoum aevi Apostolici exemplum commemorabimus, Presbyter rum Corinthi, qui brevi post Petri obitum a gehismaticis quibusdam . a ministerio deiecti, non ad Apostolus qui adhuc in vivis erant, sed ad Romanum ponii fidem Clementem Petri successorem appellarunt. Sanctus Pontifex ut supremus in sidei causis iudex s Epistola I ad Corinthius apud Coustantium, Num. 5 hanc protulit sente Diqiligeo by Gorale
52쪽
- liam a Vos ergo, qui seditionis sundamenta iecistis, subditi estolo a Presbyteris, et connexionem aecipitis in poenitentiam, sectentes a genua cordis vestri discite subiici, dep0nentes arrogantem, ac a superbam linguae vestrae laetantiam. Melius enim vobis est inu ovili Christi parvos, et probatos inveniri, quam allum sapientes u e spo illius denti s. Non ita quo ad Apostolos viventes appellantes remisit Pontifex, sed suprema sua Ecclesiae Capitis auctoritate utens, sedili usus poenitentiae addixit, ac iussit eos Presbyteris suis ab Apostolicis xii is ordinalis, subditos esse, eosque in fide confirmavit. Λliud vetustissimum secundi saeculi monumentum exercilii huius supremae potestatis, et obsequii ac reverentiae, qua iis temporibus doctrinae m0nila, ac praecepta ab Apostolica Sede tradita a fidelibus excipiebantur, ab Eusebio exhibetur, qui Lib. 4. Cap. 25 Ilisloriae Eeel.) fragmenta Epistolao refert, quam Dionysius Corinthiorum Episcopus ad Solorum summum Pontificem reseripserat, ex qua probatur, Solerum epistolam antea ad Corinthios scripsisse, quae cum praeceptis ac documeniis optimis abundaret, lanii ab illis aestimabatur, ut perpetuo eam in Ecclesiis legendam esse constituerint. Eodem saeculo secundo Lugdunenses Martyres ab Asianis Episcopis interrogati. quid circa Montanistarum doetrinam esset sentiendum, non statim eam ulli erroneam damnarunt, sed cum probe noscerent in hisce controversiis desullivum ab Apostolica Sedo exquirendum iudicium, ad Summum Pontificem Soleri successorem, Eleuterium, eius sententiam postulantes, S. Irenaeum tune illius Ecclesiae Presbyterum miserunt. Aliud secundi saeculi m0numentum
meminerimus ex Irenaeo depromptum Epist. ad Victorem, apud Ensebium, Lib. b, Cap. 25 . Consuetudo ab Apostolorum aevo a Romana Ecclesia aliena apud Asianos invaluerat, in ipsa die decim quarta Lunae Mensis Nisan Pascha celebrandi. Ut de hac re Summo Pontilici rationem redderet S. Polycarpus Romam venit; at cum pro diversis temporis circumstantiis rationes prius Anieelo a Pol, carpo expositae, probandae adhuc non viderentur, victor Summus
Pontifex, eomminata adversus renitentes excommunitationis sentem
lia, Asianis praecepit, ut Pascha iuxta Roma pam eonsuetudinem celebraretur. Agebatur ulique de re quae ad ecclesiasticam disci-Djsiligod by Corale
53쪽
plinam pertinebat; al quia errori contra fidem hoc negotium oec, sionem praebere poterat, ideo laniam Sedis Apostolicis severitatem promeruerat. Inter tot Asianos Εpiseopos, qui omni conatu antiquum m0rem servare studuerant, nemo suil, qui pontificiam auctoritatem denegarei, licet aliqui, uti Polycrates Ephesinus Episcopus, et S. Ironaeus, ob causam, in qua nullum esse fidei discrimen ex errore putabant, ni Mia severitate in illius poenae comminatione Victorem usum fuisse existimarent. Saeculo tertio Novalianus schismate in Urbe Romae ex italo, novam haeresim sparsit pluribus erroribus c0nstulam, quorum praecipuus erat: Ecclesiam in persecutione Lapsis, id est Sacrificant, bus et Lihollati eis poenitentiam indulgere non posse: deinde caeleris etiam criminibus post Baptismum commissis nullam ab Ecelesia veniam tribui posse asseruit. Ad haeresim prostigandam, et ad Novalianum, eiusque compescendus sectatores Concilium Romae S. Cornelius summus pontifex celebravit, anno Christi 233, cui sexaginta Episcopi, totidemque Presbyteri interfuerunt, in quo Lapsis, ut ad bonam frugem redirent, poenitentiam denegandam n0n esse decrevit, aliosque errores damnavit, et Novalianum, eiusque asseclas anathemate perculit. Petrus per Cornelium loquutus est, et quid in hac controversia, quao iam plurimas in Ecclesia excitaverat turbas, esset de fide sentiendum, delinivit sulus Romanus Pontifex; Pontificiae vero sententiae, veluti ab ore Petri prolatae, omnes Ε clesiae paruerunt eadem animi submissione, quam sequentibus saeculis, Conciliorum generalium decretis praestiteruul. Eodem tempore celebre suit decretum in causa rebaptizantium a
Sancto Stephano Summo Pontifico latum. Error de rebaptigandis ab haereticis baptizatis in Africa ortus, cito per Orientem propagatus suil, ibique defensores sanet italo et doetrina insignes habuit, Fi milianum praeeipuo Caesareae in Cappadocia Episcopum; et in pluribus quoque conciliis particularibus firmitatem obtinuit, praese sim in Ioeniensi et Synadensi, anno circiter 256. Hunc errorem v hementer improbavit S. Stephanus, et suo desinitivo dogmati eo do-creto profligavit. Diqili cu by Corale
54쪽
- 49 Eodem saeculo S. Dionysius Alexandrinus Episcopus X istum Se- eundum do Sabellianis haereti eig, qui tunc temporis increscebant, eertiorem reddidit, et, ne sorte hallucinaretur, sententiam ab eo e petiit sayud Constant. Epist. Rom. Pont.). Λl haec in fidei causis Summorum Pontificum decernendi potestas magis emieuil in causa ipsius Sancti Dionysii, quem quasi malo de Christi divini lato sentiret, apud S. Dionysium Ponti fidem Romanum plures Callioliti actuSaVerani, ut in ordinem redigeretur. Iussit Pontifex ut ille de fide sua rationem redderet; statim Ponti scis mandato obtemperans S. Dionysius Codicillos apologelicos ad eum misit, ut ab omni haeresis suspieione se purgaret. Equidem neque Callioli et coram P0 lisee patriarebam in sidei materia detulissent, neque S. Λntistes excusationes misisset, nisi omnes exploratum habuissent Summos Pontifices suprema ac insallibili auctoritate poliri in rebus fidei iudicium serendi. Haec a S. Athanasio Lib. do Synodis Arimini et Seleuciae) his verbis memorantur: α Cum quidam Alexandrinuma Episcopum apud Romanum accusarenti quasi qui filium opus et e non consubstantialem Patri diceret, et Synodus Romae coacta in-α digne tulit. Romanus ad cognominem sibi Episcopum omnium e sententiam praescripsit, ac iam inde ille se ad defensionem parans, a libello suo litulum resulationis, Apologiae indidit v. Saeeulo quarto Constantinus Imperator Donatistarum eausam Melchiadis Romani Pontificis cognitioni, euius lanium erat ius de his iudicandi, Romam remisit. Posteriori anno 31 4, Patres concilii Arelatensis epistolam ad Srlvestrum Pontiscem mi Serunt, ,eum rogantes ut Concilii decreta confirmaret, el loli Ecclesiae servanda prop0neret, iuria eonsuetudinem, qua Romanus Episcopus litteras ad omnes dirigeret: atque ila salebantur solius Pontificis Romani proprium esse, in materia fidei decreta condere, quibus omnes fideles obtemperare teneantur. Hanc supremam Pontificis auctoritatem ostendunt gesta a Iulio Pontifico in eausa Athanasii, et ea quae ab eodem Pontifide illa oceasione edita sunt. Athanasium ab Eusebi, nis in Antiochensi concilio depositum, Concilii actis expunetis, inc0mmunionem recepit Pontifex, eiusque hostes ad Apostolicum iribunal vocavit, potestate a Divo Petro causas fidei irreformabiliter
55쪽
desiniendi accepta longo usu, et consuetudine consirmata innixus, uti eruitur ex Epistola quam Athanasius in Apologia 2 reseri. IIaeo sunt Ponliseis verba: e An ignoratis hane consuetudinem esse, ut a primum n0bis scribatur, ut, quod iustum est. desiniri possit tu, a propter si isthic huiusmodi suspicio in Episcopum concepta sue-
a rat, id huc ad n0stram Ecclesiam referri oportuit. Nunc autem e nos quos certiores minime fecerunt, postquam iam egerint quod e libuit, suffragatores suae damnationis, cui n0n intersuimus, essest volunt. Non ita se habeni Pauli ordinationes, non ita Patres do- . cuerunt, sed fastus ille et Boxum studium est. Obsecro vos euma alacritate, pro publico bono ista Serib0. Quae enim accepimus a Be .u lo Petro Apostolo, ea vobis Signific0, nos Seripturus alioqui, quae a nota apud vos arbitror, nisi lacla ipsa non conturbassent n. 0u
propter nedum Allianasium Alexandrinum Patriarcham, sed et Pa tum Episcopum Constantinopolitanum, Marcellum Ancyrae, Asel pam Garae, et Lucium Adrian0polis, omnes ab haereticis exauctoratos, singulos in suas Sedes restituit. De iisdem ita scribit Soχο-menus Hist. Eces. Lib. 3, Cap. I): u duorum criminationes euma Epist0pus Romanus intellexisset, ut omnes fidei Concilii Nicaenic consentientes reperisset, in e0mmunionem recepit. Ac cum pro-
et pler Sedis dignitatem cura omnium ad ipsum speclaret, Singulisa suam Ecclesiam restituit, scripsitque ad Episcopos Orientis, e0su que incusavit, quod ineonsulto de hiseo Episeopis iudicassent, α Ecclesiasque perturbassent, cum Decretis concilii Nicaeni starea nollent. . . Quin etiam minatus est, se de reliquo non passurum et eos inullos esse, nisi novis rebus studere desisterent v. Hoc s
premae in causis sidei p0lesialis exercitium, quo Orientales Episeopi, ipsique Patriarchao a sua Sede iniuste do sili in pristinos
hon0res restituebantur, tamquam ex primatu prostuens a Di 0 Petro eiusque suecessoribus collato, summa Patrum veneratione exci- piebatur.
Ε0dem saeculo quarto Patres Oocumenici Concilii secundi Co stantinopolis, id esι lolius Orientis Episcopi, lueuientissimum do hoc Summorum Pontisicum divino prixilegio testimonium reddiderunt, eum Pontificem Damasum veluti caput suum Venerali fiat,
56쪽
- 51 in eo agnoscentes Generalia Coneilia convocandi potestatem, et e rum quoque acta confirmandi, uti ex eorum libello Synodico apud Theodoretum Lib. 5, eap. 9 constat. Suppliciter enim ab eodem Pontifico suorum decretorum confirmationem postularunt, maxime quantum ad Timothei Episcopi Λpollitiaristae exauctorationem; quemadmodum ex ipsis Damasi litteris ad Orientales Episcopos mi sis palel sapud Theodoretum, Lib. 5, cap. 10). . Quod vestra char,u las, inquit Pontifex, debilam Sedi Apostolicae reverentiam tri-α buti, silii honoratissimi, vobis ipsis quoque maximo sano honori K est... Itaque quid est, quod abdicationem Timothei a mo rursus a requiralis, qui etiam hie iudicio Sedis Apostolicae, Petro quoque α Episcopo Alexandriae praesente, abdicatus est, una cum magi-α stro suo Apollinari, qui item in die iudicii debilas poenas, et suina plicia persolvet a. Patres itaquo Oecumenici Concilii secundi hanc doeli tuam professi sunt, Romanorum Pontilicum auctoritali esse decreta sidei a Conciliis generalibus condita recognoscere, ac de illis ultimum, ac definitivum iudicium ferro; quod idem est ac profiteri Romanos Pontifices insallibiles prorsus esse, quando dogmata fidei credenda Ecclesiae proponunt. Hanc vero eo tempore universalem fuisse in Eeclesia apud Callioli eos sententiam ex celebri Hieronymi laclo evidentissimo eonfirmatur Epist. alias 57,num. 14 Hieronymi ad Damasum Papam . Quaestio de tribus Hypostasibus Antiochiae, ubi per id temporis aderat Hieronymus, ma-XIma animorum contentione servebal, ac in tres partes divisam Εωelesiam Antiochensem lenebat, aliis catholico trium hypostasum nomen, aliis haeretico sensu accipientibus. Hieronymus de eommunione ac uni tale sidei sollicitus ita ad S. Damasum Pontificem scribit: et Ego nullum primum nisi Christum sequens, Beali ludia vis tuae, id est Cathedrae Pelii communione consocior; super il-α iam petram aedificatam Ecclesiam scio. 0ui eumque extra hanc K domum agnum comederit, profanus est. Si quis in hac area none sueril, peribit regnanis diluvio s. Et infra: e Non novi Vicilem, et Metalium respuo, ignoro Paulinum. Quicumque tecum non colligit, u spargit, hoc est qui Christi non est, antichristi est a. Fateturessim Se unum seire, Ecclesiam per sidem Romanao Cathedrae Disiligod by Corale
57쪽
- 52 - landalam esse, adeoque ad dignoscendum quid in controversiis Fidei sit sentiendum, eonsulere statuti Romanam Cathedram, cuius fides est eonspectus landamentalis catholi ad Eeclesiae, cui omnino est adhaerendum, ita ut extra catholicam Ecclesiam sit, qui ab caside recedit: adeoque S. Damasum adivit, eique trium hyp0s laseon quaestionem prop0suit, et ab eo petiit, ui resoluta insulti hili audi ritale controversia sibi manifestaret, quid esset sentiendum, ei cum qua e tribus illis Antioehiae partibus, communicare posset. Eo itaque saeeulo haec erat ealh0lieorum presuasio, solam Romanam Εωelesiam a Christo Domino auctoritatem obtinuisse decernendi. quid sit de fide ei edendum, cui si quis non adhaereat, ad Christi Ecelesiam amplius nun pertineat. Hanc supremam in fidei causis definiendis irrelarmabiliter auctoritatem, antequam Congilii Constantinopolitani Primi Patres eam asseruissent, exercuti Summus Pontifex Damasus, quando in B mana Synodo, anno circiter 373, damnatis Apollinari olusque prima-mario discipulo Tim0lheo, utriusque errores anathemate confixit. Orientales enim Episeopi . iuxta antiquam et Ap0stolicam traditionem Sedis Apostolicae desinitivum iudicium in fidei controversiis exquirendi, ad Damasum do Timothei erroribus scripserunt, ut in eum damnationis sententiam pronuntiaret. Id ex ipsa Damasi Epistula ad Orientales palel. quam resert Theodorolus Hist. Ecel. Lib. 3, Cap. 10ὶ. In ea haec Pontificis verba leguntur: u 0uod ve-u stra charitas debilam Sedi Apostolidae reverentiam tribuit, filii
et h0noralissimi, vobis ipsis quoque maximo sane honori est. Nam a lamel si in Sancta Ecclesia, in qua Sanctus Apostolus sedens nos et doluit, quo pacto illius gubernaeula, quae suscepimus, iratian- et da sint, nobis primae partes deserantur; tamen consilemur, nos et illo dignitatis gradu longo inferiores esse . . Insuper in gemina Synodo Romana haeresim Macedonianam damnavit, antequam ab
aliquo Oecumenico Concilio eonfixa suisset, ac de ea ad Episcopos Illyrici Epistolam dedit, quae extat apud Theodoretum fliisι. Fest Lib. 2, Cap. 28 , ubi Spiritum Sanctum unam eamdemque eum Patre et Filio substantium, et subsistensium habere asseritur. In altera autem Epistola relata ab eodem Theodorelo IIist. Eees.
58쪽
- 53 Lib. 5, Cap. 11), anathematismi tali adversus Macedonianos, eorumque errores reseruntur: a Anathematizamus. inquit, Maced a nianos, qui de Arii stirpe Venientes, non perfidiam mula erunt e sed nomen. . . Si quis dixerit Spiritum Sanctum facturam, aut per a Filium Delum, anathema sit. . . Si quis non dixerit Patris, et Filiiii et Spiritus Sancti unam divinitatem, polestalem, maiestatem, P0-
a lentiam, unam gloriam, dominationem, unum regnum, atque unam a Voluntatem, ac veritatem, anathema sit. v Fidei autem formulam,
in qua haec anathematigatur haeresis, ad Antiochenum Episcopum Paulinum misit, ut sub excommunicationis poena ab iis omnibus subscriberetur, qui suspicionem hisce erroribus adhaerendi inliciebant. Tandem Constantinopolitanum primum concilium a solis 0rientalibus Episcopis celebratum, ideo uti oeeumenicum receptum est ab Ecclesia, quia S. Pontifex Damasus illud confirmuit, ut ipso
Pholius sin Lib. de Synodis saletur: et duibus haud multo post, et
i Damasus Romae Episcopus eadem consi mans, suoque eon SenSuc comprobans, ageeSSilv.
At saeculo quinto splendidiora sunt erga Romanorum Ponlisi- eum, in rebus fidei desiniendis, supremam auctoritatem testimonia venerationis exbibila ab Oecumenico Concilio Ephesino, in quo praesertim lolius Orientis Episcopi convenerunt. Haeresi Nestoriana oria, in Romana Synodo eam, eiusque auctorem damnavit S. Caelestinus Romanus Pontifex, ac S. Cyrillo Alexandrino Patriarchae vices suas commisit, ut si Nestorius in suo errore perlinaX fuisset, eum a c0mmunione removeret. Haec sunt Caelestini
verba in Epistola ad Cyrillum missa l. Parte Coneilii Ephesiui
p. 15ὶ: α Quamobrem Nostrae Sedis auctoritate adscita, n0str et quo vico et loco eum potestato usus, eiusm0di non absque e X et qui sita severitate, sententiam exequeris; nempe nisi decem die-e rum intervallo ab huius nostrae admonitionis dio numerandoruuea nefariam doctrinam suam conceptis Ierbis anathematiael. . . ilibet co Sancillas tua illi Ecclesiao prospiciat. Is vero modis omnibus
a se a nostro corpore segregatum esse intelligat. n Postea convocato Ephesi Oecumeni eo Concilio, Episcopi in eo congregali Caelestinum honorifieo Patris nomine appellani, Eius Epistolam qua Ne-
59쪽
- 54 florius damnatur, aequa veneratione cum sacris can0nibus pros quuntur, ae ad anathematigandum Nestorium eae mandato Pontifieis te coaetos esse proli lentur. Ita enim in Aeli uno 2 loquuti sunt:
et Coacti in Graeco textu, necessario compulsi) per Sacros Cano-α nes, et Epistulam Sanelissimi Paliis nostri, et Comministri Cae- . testini Romanae Ecclesiae Episcopi, lacrymis subinde perfusi,
et ad lugubrem hane contra eum sententiam xenimus. v Neque mirum esse debet. Contilii Patres laniam reverentiam Pontificis ma datis exhibuisse, ut se coactos esse existimaverint ad Nestorium eo vel maxime damnandum, quia eum prius Caelestinus damnaverat; etenim in Romano Pontifico Divi Petri Primatum, ac fidei supremum et insallibile magisterium venerabantur, eumque ut Apostoli locum tenentem reverebantur, siculi apparet ex interlocutione Phi- Iippi presbyteri. ei Sedis Apostoli eao Legali, quam nemine Patrum reclamante, habuit helione 3:α Nulli dubium, imo saeculis omnibus notum est. quod Sanctis-ο simus Beatissimusque Petrus Apostolorum Princeps et Caput, si- a deiquo columna, et Catholicae Ecclesiae sundamentum, a Dominoe nostro Iesu Christo Salvatore humani generis, ac Redempt0re, e et aves Regni aeeepit, solvendique ac ligandi peccata potestas ipsi et dola est, qui ad hoc usque lampus, ei semper in suis Suecessoria bus vivit, ei iudicium exercet. Iluius itaque secundum ordinem a Successor, et locum lenens Sanetus Beatissimusquo Papa Noster Caelestinus Episeopus nos ipsius praesentiam supplentes ad haneu Syn0dum misit. O Quapropter Pontifex Maximus Caelestinus in
Epistola ad Sanelam Synodum Ephesinam 3 Pari. Concilii Ephe- sint, Cap. 20) ait: et Longius quidem sumus positi, sed per sollicia tudinem totum propius intuemur. Omnes habet Beati Petri Apo- a Stoli cura praesentes s. Suis autem Legalis indixit, ut nullam disceptationem ad millerent, atque ab omnibus essent ea obserVanda ac relinenda, quae a se fuerant definita: a ad disceptationem si fuerit derentum, eos de eorum sententiis diiudicare debetis, non subire certamen n Christian. Lupus, L. 236 . Ad compescendas nequissimas turbas quae per totum Orientem fuerant excitatae propter immania facinora, opera praesertim Di
60쪽
Mori Patriarebae Alexandrini in S. Flavianum Patriarebam Constanti politanum in latrocinio Ephesino commissa, aueloritate S. Leonis Papae Oecumenica Synodus Chalcedone eonvoeata fuit. In Epistola quam ad Patres misit Pontifex, non quid ad examen esset rex ora dum . sed quid ab omnibus absque haesitatione esset de side rei, nendum, proposuit. Haec sunt eius verba. . Nunc in Vieariis meisu adsum, qui dudum in fidei praedicatione non desum. Ut qui non e polesiis ignorare quid ex antiqua traditione credamus, non possi-α lis dubitare quid cupiamus. Unde, fratres carissimi, reiecta pen, a tus audaeia disputandi contra fidem divinitus inspiratam, vanaa errantium infidelitas conquiescat. Non lieeat defendi, quod none licet credi; cum feeundum evangelieas auelori tales, secundum e prophetieas voces Apostolicamque doctrinam, plenissimo et lueba dissime per litteras, quas ad beatae memoriae Flavianum Episco-e pum misimus, fuit declaratum, quae sil do Sacramento Incam a lionis Domini nostri Iesu Christi pia, et sincera consessio. a In actione prima huius Concilii de ipsius Dioscori persona, ac de gestis in latrocinio Ephesino pertractatum est; plura adversus Di seorum prolata suerunt aceusationis ea pila, inter quae illud praee, puum quod maiestatem Romani Ponliseis laesisset, Synodum contra traditionem, et Ecclesiae consuetudinem celebrando, uti ex interlocutione Lucentii Apostolici Legali deducitur. Hinc S. Leonis Legati, qui eius nomine Concilio praesidebant, adversus Dioscorum se tentiam protulerunt atque ila lota eonsentiente Syn0do, ac supremam Ponti seis auctoritatem agnoscente, iurisdictionis Primatum in Concilio Oecumenteo exercuit Leo, cuius n0mino et auctoritate in Patriarcham depositionis sententia suil pronunItala. Exactis omnibus in fictione prima, quae ad latrocinium Ephesinum respiciebant, eum in secunda Aelione de ipso dogmate esset agendum, petita a Iudicibus forma, qua omnis circa fidem dirimeretur contentio, Solim Concilii Patres acclamarunt, illam sussicere formam quam S. Leo in dogmatica Epistola ad Flavianum exsposuerat: a Eme a serunt quae ad Eulvehen pertinebant et super bis forma data estu a Sanctissimo Archiepiscopo Romanae di bis, et sequimur eam, α et Episcopi omnes subscripsimus. Ita omnes dicimus: sussieiuni