장음표시 사용
111쪽
96 DissERT. II. PROOEMIA Os, L. a. Ep. nem sacrilega venalitare mercatur. merum in hoc fleru turpituae rem palliat,3 quia sub color desitatis Ecclesiastica munis,pesper jum jurandi Sacramenta confirmat. Cum nemo deterius Ecclesiam laedis , quam e dem ipsem Ud kr, qui ejus diripere facultates anhelant. Cum illis ergo munera tribuit, cum sub
nomine velut Ecclesia si pol fimum jurare compellit, non Ecclesia consili , se ibi quiete possidendi culminis aditum panist. Sive ergo hoc ante consi mrionem , Me postquam consecratm est faciat , valde ei timendum s , ne dum non pro Eccle ia utilitate ,sed pro sua potitu eonfirmatione, sacri loci bona almpidat, in voraginem se Simoniacae haereseos, dum extolli conatur immergat. Et hinc pernicisse coram divinis obtutibus corruae, uiae se inter homines a
L i. D. ganter exaltat. De quo malo queritur etiam in litteris ad Alexandrum ib. secundum Pontificem, ejusque Archidiaconum Cardinalem Hildebra dum. Est malum antiquissimum. Etenim de Georgio Cappadoce, quod militibus, a quibus in Thronum Alexandrinum intrulus tuerat, Glesiasticam substantiam in praemium ac mercedem dederit, queritur in litteris ad Africanos Episcopos sinctus Athanasius. Similes querimonias habet Symmachus Pontiunt in litteris ad sanistum Caesarium Metropoliatam Arelatensem Agit in Episcopos, qui scelerata praemia spondebant primum, ac deinde solvebant, adeoque sine fuco erant palam Simoni ci. Laudati Damiani tempora fuerunt nequiora. Α Ducibus, Comitubus, Baronibus, aliisque intitulatis nobilibus duras olim calamitates, atque injurias passa fuit Ecclesia : Possessionum suarum invasionem, ejectionem Episcoporum, di alia haud inferiora. Hinc lupos istos mansuefactura , superfluas sibi possessiones, etiam Decimas, ipsis in beneficium dari permisit ab Episcopis, atque ita illos conata est sibi is ere juratos fideles, municipes ac Natalos. Eorum taliter vexas, iniquos
ausus redemit. Ucrum curiales, id est, per curialia servitia, seu Pal tinum ab obloquio munus, & istorum nobilium mediationem promoti Episcopi ph ssimos hac in re dolos frequenter commiserunt. Non sollimsiperfluas, sed & necessirias Ecclesiarum suarum facultates in udaverunt mediatoribus istis, atque ita sub legitimi beneficii suco Simoniacam
Commissa istic fuit duplex Simonia. Prima fuit jam dicti falliae mediationis stipendiatio, alteram exprimit hisce verbis Petrus Damiani: Quiete possidendi culmini ibi aditum possit. Et his: Pro sua potius co Gminime. Damnat curiales Episcopos, quod non selum per dolosam de L. 3. Ep. secretam Simoniam essent Episcopatum ingressi, sed etiam quod per Φ easdem artes in ejusdem invalida & nulla possessione sese sustinerent. Epist. s. Vitio Cadat Oum Antipapam graviter arguit in litteris ad Hentis cum Ravennatem, ac in litteris ad sanctum Annonem Metropolitam
112쪽
DE SIMONIAE CRIMINE. 97 Coloniensen . Guidem criminis Severum intrusum sibi Patriarcham accusent apud Joannem secundum Patriarcham Constantinopolitanum . . in litteris exilientibua apud Synodum sub Menna Patriarcha, Clerici de Monachi Provinciae Antiochenae. Uti Episcopatum per temporale pretium acquircre, ita 8c illum per istud retinere est Simonia maninsta. Nullus hic redemptae aut redimendae vexae possit cile sucus. Et Simoniacos ijusmodi Ualallos sanctus Petrus Damiani merito vocat fideles infido . Promotis enim a se Episcopis frequenter fecerunt, quod Joanni Aurelianensium simili electo fecit Philippus primus Francorum Rex, in sancti Ivonis Carnutensis Episcopi ad Hugonem Lugdunensem Prim, Sp. tem litteris dicens ad Abbatem ejus corrivalem: Sustinete interim, donec de isto faciam proficuum meum, postea quaerite ut iste deponinur ,-tunc
Et hinc oritur quaestio , an sese in t Nitime accepti beneficii possessio,
ne adversum iniquos turbatores pecunia firmare, & injustas violentias redimere, sit etiam Simonia λ Partem affirmativam defendere videtur in aliis ad dictum Primatem litteris laudatus Ivo : ε Musti Elem, crus - Sp. ruitam Cari cam habent ei lionem, quia dilationibm ct fatigationibus impiaruntur, comparatis sibi pecunia mediatoribus ετ prolocutoribus, ne tu pem pariantur repulsam, in Simoniacam aliquando impingunt consecrationem. Erilcopos St Abbates a Regibus deinceps nominari, aut investiri vetuerat rigidissime Gregorius septimus: Priori Decreto quidam Reges ob diebant, alterum penitus adspernati. Secundum Canones eligi permittebant Antistites, at nullum a se non investitum benedici aut cons crari. Aliter initiatos varie & durὸ vexabant. Imo & acquisito perelectionem jure exturbabant, mandabantque alios eligi. Hinc quidam , longam Ecclesiae suae vacationem miserati, per emptos auro Palptinos emollictant Regem, impetrabantque accipiendae sine investitura consecrationis licentiam. Erat redimere iniquam vexam, esse tamen Simoniam sanctus Ivo affirmat. Quod ipsum sensisse videtur sanctus Anselmus, exulatum abire, imb& occidi malens, quam Guillelmo Regi postulatas auri marcas numerare, atque ita iniquam vexam redimere. Et
ad Guillelmum Uintoniensis Ecclesiae Elcctum , quo Henricus primus Rex indebitum nescio cujus castri exigebat homagium , haec scripsit: In hoc vos multum oportet artendere, quod necdum vesba Diactios cepit Episcopi consecrationem, s hec faceretis quod a vobis Rex exigit, nullia posset exstinguere minabilem famam, quia hoc fritam esset propter Episcopatus, quem perdere timeretis, redemptionem. Quod pro avertenda factae Electionis aut Regiae nominationis exussiatione, tantaque redu
menda vexa , Regi aliquid dare sit Simonia , lucidὶ supponit.: Bem N nescio
113쪽
L ς tit itescio quem Episcopum, qui a maiori Capituli parte electus minoris
3 partis contradictionem pecunia composuerat , Simoniacum declarat apud Gregorium nonum Lucius tertius, & cedere cogit.
At vero Partem, quae omnino vera est, negativam tradit in historia sua Henricus Huniendoniensis Archidiaconus, scribens de dicto Guillelmo Anglorum Rege: milhelmi , , M Roberto Cancellariosuo dedit Episcopatum Lincolane. Sed ex quosvirusfuit, poenititit eum. Condolens igitur , quod
Disiopatuim non vendideris, cum Archiepsivo Eboracens calamniasin es Robertum, quod Urbs Gncolnia cir Provincia Liniussa Archiepiscopa eidem sulacere debuissent, nec potuit cos termmari, donec Roberam qui tu is
brarum Amitur Regi pro bbertase Ecclesia Da pepigerit. Quod Regi q-Smoniae , P siti vero P Dia deputatum est. lnter Cantuarientem de Eboracensem Archiepiscopos fuit vetus lis de sede suffraganea Lincol. Piensi, quae Cantuariensi subesse semper maluit. Hinc ergo dati Epis copatus pretium alio sub titulo emungere volens Guillelmus Rex min tus est iplam Eboracensi supponere, atque ita ille solus, non Robertus, Episeopus, qui ejus iniquitatem redemit, commisit Simoniam. Rus dem lententiae suit Henricus Uintoniensis Episcopus , Stephani Regis Pater, ac Apostolicae Sedis per Angliam Legatus, a quo quarumdam Abbariarum , Regiae commendae violentiam pecunia redimentium, dc liberam secundum Canones electioncm ita recuperantium, caulam suisse probatam testatur in historia novella Guillelmus Malmesberiensis. Etiam venerabilem Berthoidum Elcictum Constantiensem, qui sibi per quemdam Comitem positos ineundae possessionis obices pecunia distatuit, purgat in ejus vita Albertus Argentinensi3. Addit eam ese praxim omnium , qui iniquos istos a laica potestate obices tum frequenter pa- tiebatitur , per Sedem Apostolicam Provitarum. Nec sanctus Ivo nobis adversatur. Hus adductus locus est modicae authoritatis. Rigidissima enim Romanae Ecclcsae adversum laicas Antistitum investituras Decreta improbavit, volens ob rem nec naturali' nec divino iure vetitam non committi iacerdotium atque imperium, turbarique rempublicam atque Ecclesiam , dc dicens ex Decretis istis enasci plura peccatorum pericula , praesertim variae, quam sub rediamendae vexae titulo vel fuco committerent Canonice etiam Electi, Simoniae. Nec dubitandum, quin varius ejusmodi lacus pro vero titulo tunc se vendiderit, atque non vexam redemerit, sed veram caularit Sibmoniam. Praesertim quis odi redcmptiones etiam vetabat ac dansnabat Romana Ecclesia, mandans investituram plenh a Regibus dbmitti. Aufer damnationem hanc, dc ista violentia potuisset omnino redimi : Olim erum Patres nostri etiam Idololatriae violentiam redeme.
114쪽
DE SIMONIAE CRIMINE.runt. Attamen sanctissima illa, &aunc omnino necessaria Decreta ili rum malorum suerunt dumtaxat occasio, non causa, ideoque ea improbans sanctus tuo excessit. Sandri Anselm .exemplum non tacit ad rem.
Neque enim Guillelmus Rex illum Regno eiecit. Uaria servitute ab illo pessime affigebatur ἰnglicana Ecclesia, ideoque omnibus simul & s mel finem impositurus per Apostolicae Sedis authoritatem l anctus An selmus, Regno spontaneus excessit. Ejectionis iniuriam omnino, uti in simili specie fecit Robertus Lincolniensis Episcopus, potuisset pretio evincere. Etiam Lucii tertii Decretum non est ad rem. Nostra quippe assertio de sela loquitur violenta injuria, quae Superioris authoritate non possit averti. ProindE Elcetus ille, non muneribus, scii per suum Metropolitam, aut per Dominum Papam debuerat motam sibi a minori Capituli parte contentionem sopire. Et in quibusvis circa beneficia aut alia Ecclesiastica jura litibus pecuniariam transactionem non permittunt sacri Canones, nisi quae fiat per Praelati authoritatem. Hinc & sancti Anselmi Epistola ad rem non facit. Guillelmum enim Electum nulla violentia, sed Bla prece adgressus fuit Rex Henricus, ideoque citra fundatam Simoniae suspicionem ejus postulata non poterant impleri. Huc etiam spectat illa Simonia, adversus quam in litteris ad universia Hispaniarum Episcopos scribit Hormisda Pontifex: Nec iam partem Epsollici mimu st admonitionis omittimus , ne vel ille si a culpa asimet alienum, e. a qui etsi ipse quidem a redemptione Mer initiaverit benia tione in Ma Sacer dotem , ct tamen ad alterius redempti voluntatem vel sponte in hoc vel necessi- rare consenseris. Quid prodest ita Iuo errome non pollui, qui consensum pridis
erranti ' Troculdubio contra mandata committit, cst qui habeι peccatum
p oprium, qui sequitur alienum. Incassum animus regiis cupiditari, si non resipiis timore Partim Arianis Gothorum Regibus parebat tunc Hispania , partim Romano Imperio, cujus ruina per Ministrorum , s cra & profana vendentium, avaritiam caepta fuit & consummata. Per eosdem tunc Episcopalium eleistionum procurationes credo fuisse venditas , atque Metro' litas , aut potius ad eorum adhuc potinatem spe --tes provinciales Episcopos , necessitate Ac vi adduistos ad similes Electos consecrandos. Hinc enim in iisdem litteris Pontifex mandat Metropolitis , sortis seu regni divisione non obstante, suam in his rebus plenam vigere ac manere potestatem. Rectὶ item damnat istorum Eleistorum
consecrationem: Erat enim consecratio hominis haeretici, a.cujus capitis contactu plusquam spinis abstinendum esse novit omnis Christianus. Romanorum ministrorum violentia cogebat ad opus naturi
malum , ideoque moriendum potius erat Episcopo quam ad illud co currendum. Iniquae vexationis redemptio nullum lac habebat locum
115쪽
Altera quaestio est, quo loco habendus sit Cardinalis Gratianus, sestes Gregorius sextus Pontifex de quo in Epitome Sisyridus Presbyter Mis.
nensis: ramum Schisma ιγι Ecs fuit, ut tres in summρs Planifices elictiao o. essent, quos randem Gratiarum measter , pecunia ma ιι eis data, induxit ut cederent,s Ac usi electus es. Impervire Henricus terins pro tanto Schismate sed do Romam properans, apud Sutrium Urbem hami Gratianum obvium, qui ei coronam auream obtutu, ut eum propulum haberet. Cor primo cuncta iussimulans, conlocara Synodo, Gratianum, qui ct Gregoruuaeritus est, de Simonia convicit, or eo amoto Suederum Tambergensim Episcopum substri
Lib. 6.e.', qui Clemens secundus dictus es. Sutrietasis igitur ita Synodus, Hen-31. ricus Imperator , ac Presbyter Si fidus censuerunt dubiae electionis Episcopum per pecuniam seu Ecclesiasticam pensionem ad cedendum induci non posse sine Simonia. inod namque Gratianus Cardinalis Benedicto nono& Silvestro tertio , de Papatu contendentibus, non de propria , sed de santa Petri substantia pensiones in cessionis si latium ais: verit, diserth testatur in generali historia Otto Epic opus Frisingensis. λω, Eiusdem opinionis fuisse videtur Hermanus Contractus: Romani Bene . o . dulum Papam multis criminarum fide Aa pellum, er Smesyrum tertiumque iam in ejus locum statuunt, quem tamen postea Benedictus, quibusla si faventitas, excommum sum depula, suael sedi redditus seipsum postea prima is, ct alium prosi, utique Gregorium sextum, ob avarisiam com
Anno tra Canones ord nou. Et in sal: Rex Henricus juxta Natalem Domini nonro 6. longe ab Urbe Roma apud Suirium 8nodo alia, causi extraneorum Pon-
cum diligentius ventilata, Gratianum Papam conisium Bacula P Horati preva u. Et in sancti Henrici imperatoris, quam ex Reddoi fiensis M nasterii Archivis publicavit Iacosus Greteterus, vita Nonnosius Mon Cap. 16. chus: Suuderum sanctum Bambergensim Episivum Henricus Rex rertius,rribus invaseribus Apostosea Sedia digne erjuste explosis, catholicum V legitimum Papam connuuens Clementem secun m appellavit. Et iple ibidem in litteris ad rimbergensem Haelesiam Clemens secundus: Ecce, cum illud caput mundi, siti Καmana Sedes haeretico mrebo laboraret, ut hujusmod/ risu em propulsaret, expisses tralus i is, quibus nomen riparus rapina dederat, AEgnatio caelestis variae noHram mediocritatem elegit. Lambertus item Schasnaburgensis: Rex uncus tertius Domini Nasiam Roma celebratis, ubi tribus depositis, qui Sedem Apestolicam contra regulas invaserant, Suedemum Bambergensim Epimpum constituit Vicarium Aposoliacum. Tres ergo isti intri ac Schismatici Pontifices non suerunt a Gregorio distincti, sed erat is omnino unus ex ipsis. Porrd Benedictus n L i ta nu erat Benedicti octivi & Ioannis decimi octavi Germanorum s. trum , ac Sedis Apostolicae invasorum, succetar di nepos, puer decem
116쪽
DE SIMONIAE CRIMINE. IOIannorum , qui quomodo post mortem apparens aeternam suam damn tionem revelaverit, edicit in litteris ad Nicolaum secundum Pontificem Caninus Petrus Damiani. At longe aliter hic sentit de Gregorio sexto. Etenim prima eius Epistola est ad laudatum Gregorium , vocans sanctissimum Papam & adjun- Rens : Laetentur caeli, exultet terra, π antiquum sui juru privilegium se recepissesancta P atuletur Ecclesia. Sub illo de per illum cessisse dicit perversae negotiationis commercium , climinatum Simonem &Giezi, reparari aureum Apostolorum saeculum , non amplius vendi columbas ,
reflorere Ecclesiasticam disciplinam. Ab ipso expurgari supplicat E sias Pisaurensem, Fanensem , & Castellanam , ut erat expurgata Romana. Rusdem Gregorii grandia in Romanam ac omnem Italicam Ecclesiam , atque Ecclesiasticam disciplinam merita large describit in secundo de Anglorum Regibus libro Suillelmus Malmesberiensis. Ruscum Benedicto & Silvcstro Pseudoe pontificibus Acta edicit Glaber R
dolphus , & pergit: Tunc cum consensu Romini popul, atque ex praecepto Imperatoris ejectus es e Sede Benia lus, cr ejus loco subrogarus eis reuit Assimus aesta Date perspicuus Gregorius, natione Romanus , cuius bonafama, quidquid priorfoedaveras, in melius reformavit. Et Ottho Frisingensis Episcopus : Ob ea cives Romani Gratianum Presbiterum, Iamquam Ecclesia Dei liberasorem , in summum elegerunt Pontisicem, mutato nomine
Gregorium vocaverunt. Fuisse injuste dopositum scripsi diserte ad Henricum Augultum Waeto Episcopus Leodiensis. Magnus ille II ino, post mortem meritus hoc Epitaphium: Ante ruet mundus, quam surgat maiar fecundMs. Exstat Epistola apud Anselmum Uusdem Ecclesiae Canoniacum. Idem semper censuit Gregorim istimus, qui optimum Pontificem in Germaniam ab Henrico Imperatore relegatum sua sponte s eutus est, ipsi ad mortem usque adhaesit, & in ejus postea memoriam cunavit se ex Hildebrando vocari Gregorium , non sextum , sed septimum , quo issum ostenderet fuisse degitimum Pontificem. Quare illum Romae in Papatu defunctum errat Guillelmus Malmesberiensis Liber Pontificalis ait illum non fuisse dηγositum a Synodo Sutriensi, sed spontaneo pacis amore, ad sancti Gregorii de Sede Constantinop litana exemplar , renuntiasse. Verum omnes , & pro illo, & contra illum jam adduisti auctores assirmant dueetum. Et iam Waeto Leodiemss. Interim qui Celestinum duintum existimarunt suisse primum Paputus renuntiatorem , & de illius renuntiationis validitate disputantes turbarunt Ecclesiam, fuerunt omnino hallucinati. Nam ctiam Joannem derimum yum, a fratre Benedicto octavo iam defuncto terribiliter monitum , t Nnte renuntiasse scribit in laudata ad Nicolaum secundum
Epistola S. Pctrus Damiani. N 3 NO
117쪽
rox D IssERT. II. PROOEMIAM , Neque nobis adversantur Sutriensis Synodus, Henricus Imperator, Sist ridus Presbyter , Hermannus Contractus, aut Lambertus SchalaaburgentiS. Damnant innoxium Pontificem Gregorium, non quod B
rediimini & Silvestrum per pectiniam & Ecclesiasticas pensiones ad limpliciter cedendum , scd ad sibi cedendum PapAtum , & ejus electi nem procurandam induxisset. Et hinc nequaquam Benedictum uti innoxium reposuit, sed una cum Gregorio, uti Giezi cum Simone, dicta Synodus degradavit. Non Simoniam solummodo expulit, sed etiam Romanum Clerum & populum a variis indisciplinatae vitae libertatio bus correxit Gregorius: Tetigit montes, & illi sumigarunt. De pallisa per purgandae, & pacificandae Romanae Ecclesiae fucum, in sui comm
dum & exaltationem Simonia illum accusarunt, suamque calumniam
Synodo & Principi persuaserunt. Hinc optimus Pontifex dicitur, utique per testes iniquos & falses, fuisse convictus. A suis ipsis electoribus passus est istud ipsum , quod postea Urbanus sextus. Et quod Joannes Abbas Malmesberiensis, qui Stephanum Anglorum Regem ad Abb
tiam a commendae miseria liberandam, & avito Canonicae elcctionis privilegio reddendam pecunia induxerat, atque ita a fratribus benefi- l. iss. cium agnoscentibus fuerat elcctus, passus suit ab Henrico Uintoniensi
Episcopa, Apostolicae Sedis Legato, de quo Guillelmus ejusdem Co nobii Monachus: Legati probarat causam, improbavit persenam. Nullo enim modo menti ejus per deri poterat, Regem preter pecunia dationem electism consteram. Non pro sela Monasterii libertate, sed etiam pro persenae electione credidit munera militasse. Quod porro dubiae, imo &palam Schismaticae,aut etiam palam certae electionis Pontificem liceat ex causis ad simplicem cessionem promissis pensionibus inducere , aut etiam cogere, lucet ex Constantie si Synodo, quae ita induxit Gregorium duodecimum , legitimum Pontificem, idem Ioanni vigesimo tertio, & Benedicto decimo tertio. si obedissent, praestare parata. Aliam adhuc fam in hac materia speciem resert-Urbano quinto Fes 3 3 3. Pontifice magnum Belgii Chronicon : Fertur Abbas Ecclis icti Pauli Romae dicto Papae magna summam fure rum obtulo, ut ad Cardina tum promoveret , Papam vero accepisse oblationem, is is eadem repara e Ecclesiamsancti Pauli, relicto Abbate in syo Rar me promotione. Sisques ctum est, ut Papa de d ti Abbbatis pecunia faceret, quod ipse Abia facera debuit. Factum laudatur. Et hinc quaeritur, an a quovis simili Simone liceat cuivis simili pio dolo pecuniam accipere, piis causis applicare 'Respondeo licere solis Praelatis, valentibus similes , quibus Canonum
poena necdum debctur, criminosos ex arbitrio castigare. Privatus ite
nihil possit, nisi acceptam pecuniam tradere in manus Praelati. Et hinc
118쪽
DE SIMONIAE CRIMINE. IC3lauiatus Urbanus, non silum in sancti Pauli, quam ex Justitia reparare tenebatur iste Simon, Ecclesiam, sed & in quemvis alium pium usum potuerat istud sanguinis pretium impendere. Burdinum Bracarensem Episcopum , dum pro Toletana Cathedra offert pecunias, eodem modosuisse a Paschali secundo trairutum resert ac laudat Rodericus Toletanus.
Exponitur tripis munus, per quod committitur Simonia. Q Uidam hodiὶ opinantur ad Simoniam requiri pecuniae vel aequivalentis corporis promissionem aut donationem. Euant toto coelo.
Etenim de sancto Gregorio Magno scribit in ejus vita Joannes Romanae Ecclcsae Diaconus: Apula turpissume cupiditatu iniqμὰς mn s L. 3. 6.rens se tantis pastellatici commodis, luet D missimis, imo periculo ι- amystari , commentum satis artificissim reperit , quo silicet illas Sacerdotis subtimaret, quisibipost consecrationem tanto subjestiores esse de issent, quam
to non dirinno, sed potius humano judicio se fuisse promotos usi procul dubio
reputarent. si propter omnipotentis Dei Praeco Gregorim in Evangeliorum tractatibus, ut sisicet frequentius legi vel audiri pora sit , disputas errorem redarguens-damnans. Fecit id in quarta Homelia super Evangelia: Columba. vendere ea impositionem manus, qua Spiritus sin saccipitur, non ad vita meritum, sed adpraemium dare. Sed sunt mmussi , qui quidem num--σum praemia ex redinatione non accipiunt , ct tamen sacras redises pro humana Iratia largiuntur , inque de largitare eadem laudis filummodo reuin tionem quaerunt. Hs nimirum quodpatis acceptum est, Paris nori tribu , quia de impense Officio AHtuaris munus expetunt favoris. Unde benis, cum justum virum deseriberet Propheta, ait: Qui excutis manus 5 s ab omni munere. Neque enim dicit, excutis manus a munere, sed adiunxit, Abemni: Quia aluud est munus o obsequio, HYAd munus a manu, a d munus. lingua. os nus quive ab obsequio es subiectis indebise misensi. Munus a manu , pecunia est. Munus a tingua , favor. Qui e Psacros ordines tribuis, tunc ab omni munere marius excutit , quando in divims rebus non μiam nullam pecuniam, sed etiam humanam Paulam non requirit. Latius
haec tradit & exponit in litteris ad Antonium Subdiaconum , Apostolici in Dalmatia intrimonii rectorem , agens de talenda electione Archim piscopi Salonitini: Alud prisoninibus tibi curae sis, ut in hac elictaene nec L. a. inis
dinis qui si modis interveniat nemiorum, nec quarumlibet persinarum duct. parrocinia convalesiam. Nam quorumdani patrocinio fuerit qui uam ei dius, voluntatibus eorum , cum fuerit ordininus, obessire reverentia exigente
119쪽
io* DIssERT. II. PR O OEM I A L I S, non servetur. Et ad Ioannem Metropolitam ac Primatem primae Iusti-
Lib. nianae: umquam ordinationesfacere tentetis illicitra, sed i quos ad cle-Lpti l . ritatius ordirem , vel potiorem forte gradum promoveri contigerit , non praemiis aut precibus , sed meritis ordinentur. Non solum praemia, sed & preces esse dicit bimoniacae haeresis laqueos: Quod nempe per preces promotust j.go suo pollea Promotori obligetur. Et in litteris ad Brunichil dim Reginam
Francorum : Chrsyianitaris ves filicitudo di emer invigilet, ut nullum ad sacrum Or inem ex datione pecuniae, vel quarumlibet patrocinis personarum pariatur accedere. Preces ruri im dicit esse Simoniacam haeresim , ex qua im- Lib. a. mineat Regni ruina. Idem docet in litteris ad Columbum nescio cujus in
Ρ ς - . Numidia Sed is Episcopum, & in literis ad Adeodatum ejusdem Provin- 8 ciae Primatem. Fateor commendationes i preces, patrocinia posse sine Simonia, imo Sc sine peccato fieri; verum rarissim. ita fiunt, praesertim alaicIs. Non alio enim fine hi palsim commendant, nisi ut promoto Epiccopo aut Cleuco dominentur postmodum , & precis ac patrocinii sui stipendia consequantur, quae est plena Simonia. Et haec Theologia est antiquissima. Etenim Theophilum Alexandriae Patriarcham, quod raro viros sensatos& integros, sed passim vitiosis, quorum suffragio postmodum dominaretur in suis Synodis, Cathedris tapiscopalibus imponerct, graviter arguit in Dialogo cum Theodoro Romanae Ecclesiae Diacono de gestis sancti Joannis Chrysestomi, & damnat Palladius Episcopus Helenopolitanus. Et ad Italiae ac Galliae Epis.copos scribit sanctus Basilius Magnus: tauulta apud nos per evectos ab Ep. 63. Eusebiana Arianorum factione Episcopos peccandi libertas patet. Nam qui sapore humano ad imperium devenerunt , eodem ipso favoris gratiam implem. Non libere loquuntur. Nam qui per homines sibi Usis potestatem ac- qu unt, servi sunt eorum , quorum favore adiuti sunt. Huldem criminis, & luarum per ipsum in Ephesina Synodo expletarum cogitatio-Ep., s , etiam sanctus Cyrillus Alexandriae & Joannes Antiochiae P
s. triarcha sese mutuo accusarunt. Episcopalem e ctionen , uti non protio emi, ita nec ob uentis operibus posse quaeri scribit etiam Hormi da Pontifex ad universos Hismniarum Episcopos. Et in Apostolicorum Actorum Commentariis sanctus Joannes Chrysbstomus : Cogita quidi accideria Simoni. Quid enim refert , si non das pecuniam, sed pecuniae loco
adularis , subornas, multa machinaris ' Pecunia tua tecum fit in pressitionem,
ad illum ictum est ; ct his disetur : Ambitio tuas tecum in perditionem, quonia- putarii ambitu humaro possideri donum Dei. Et in primo ad ve
in , si is Jovinianum libro scribit senilius Hieronymus : Quidam 'nifices Divitum Obediunt 'soni, quodque his pejus est, illis Clericatus donant gradum, quorum seunt obsequiis dum isti. Et in Isiaiae Prophetae Commemtaritu
120쪽
Dx SIMQNIAE CRIMINE. Iostariis: est peccatum leve mutere marginitas Mette porcos, ct dare San- C. yr.ctum canibus, Ur Oia nasionem Clericatus nequaquam Sa iis est in lege Dei
doctissimis, sed asseclusuis tribuere, Ur vilium Osficiorum minaritas, quodque his dedecorosius en , muliercularum precibus. Et in Apostolicae ad Titum Epistolae commentariis: Cernimus plurimos hanc rem, Clericalem promotionem, beneficium facere, ut non quaerant eos in Eulo columnas ierigere, quos plus agnoscant Ecclesiae prodese, sed quos vel ipsi amant, vel quorum sunt obsequiis det niti, vel pro quibus Majorum quispiam rogaverit, est ut deteriora taceam, qui us Clarici se rem muncia 3 impetrarunt.
Eos praelertim taxat Episcopos, qui suos famulos seu quosvis in sacra aut
Profana re mercenarios ministros remunerant Ecclesiastico gradu.
raeonania esse Simoniaca, solide ostendit in litteris ad omnes sanctae Romαnae Ecclesiae Cardinales Episcopos , & in litteris ad Bonifacium Cardinalem Episcopum Albanensem sanishus Petrus Damiani:
Tria iucuntur esse munerum genera, scilicet munus a manu, munus ab obsequio , munus a lingua. Et munus quidem a manu pecunia , munus ab
obsequio obedientia subjectonis, munus a lingua est famor assentationis. Sed si
rue considerentur haec trua munerum genera, in eo, quod medium ponitrer,
Cr primum simul-tertium continetur. In obedientia quippe subjectionis ormunus a maAu, quod est pecuniis,'munus a lingua, quod est faruor adulationis , subsequenter agno uur. Quis enim Mnfestius 'probatur pro adi- L. x. Ep. pisiendis honoribus protare pecuniam, quam is qui tot expensas utendo vehi. r.ec 3 cussi, tot facultatum summas in acquirendis pretiosarum vestium prodigit ornamentis λ Eoque superat eum, qui pecuniam semel appendit, quia non contentus solummodo faculiares expendere, semetipsism quoque non dubitat tamquam servum Domino venditiritim subiugare. Iam vero quis ambigat eum, cum datur occasio, favorabit bus Dominum sium verbis oblinere , uι eum blanda possit adulasione mulcere ' Ut eius aruimum capiat, quid ei m os placeat, cassidus observisitor explorat. Oculis glisiit, gestibus innuit, festi tarem sereni cordis ore praerenaei. Pendet ad nutum, ut sic Herile princeptum, tamquam per dibyssinum os Thebi prinoletur Oraculum. Ire iubetur, molar; stare 'Mipitur, Abram repraesentas. Agit in Clericos Pal, tinos , qui RNum aut aliorum Principum persenas, aulas aut castra sequuntur, eis mira promptitudine Sc propriis subinde expensis serviunt.& omni adulationis serma placere conantur , ut quempiam tandem Episcopatum, Abbatiam, aut aliud Ecclesiasticum beneficium , uti fidelis servitii mercedem , consequantur. Eos esse non Blummodo Si- .moniacos, sed omnium Simoniacorum pessimos laudatus P trus comstantissim h affirmat. Neque enim dumtaxat unica, sta omni singulin L. 1. D. rum trium munerum specie dc scabie laborant. Pro munere donanto semedi