장음표시 사용
91쪽
15. Dum plures sacerdotes ad eandem materiam consecrandam concurrunt, uti fit dum ordinantur, omnes simul verba proserentes sacramentum conficiunt. Quod si unus ante alios ea proserat ex intentione consecrandi independenter ab aliis, ipse solus consecrat. Hinc monet S. Alphonsus sacerdotes novos debere intentionem consecrandi ita definire, ut velint consecrare una cum episcopo, nec alias; et ut nolint calicem consecrare, si panem sorte haud consecraverint.
16. Quando dubitatur an hostiae sint consecratae, V: g: relicto ciborio extra corporale a sacrista, absumi poterunt a sacerdote, post ablutionem sed ante purificationem: quia reliquiae sanguinis sunt certe sacramentum, sed hostiae illae in ciborio sunt dubiae. ' Consecrandae autem non sunt, etiam sub conditione, quum sacrificio consecratione peracto, non liceat iterum consecrare: nec videtur S.
Alphonso licere eas in alia Μissa sub conditione consecrare, quum desit justa causa, quippe quas licet absumere.
17. Si contigerit hostias non consecratas consecratis misceri, omnes iterum sub conditione consecrandae erunt, nam intentio quae in non consecratas serretur, non haberet definitam materiam.' Conditio autem illa mente concepta cum absoluta intentione consecrandi hostiam majorem, conjungi poterit. 18. Si hostiae parvae in fidelium communionem oblatae non fuerint una cum hostia majori, plerumque non debent consecrari: sed si paulo post afferantur, licebit eas mente offerre, si aequa suadeat causa. Incepto canone vix licet, nisi plures alias privandi sint Communione. Ρost consecrationem hostiae majoris, jam nullatenus licet alias in eadem Μissa consecrare. Si unus sit qui ad communionem accedit, poterit sacerdos ex hostia majori partem illi praebere, si alioquin diu expectare debeat communionem. 19. Νon debet nimia hostiarum copia consecrari, sed pro fidelium probabili numero: quae autem in tabernaculo reponuntur, singulis hebdomadibus, seu saltem intra quindecim dies, sunt distribuendae, vel absumendae a sacerdote. Si minor sit numerus, poterunt hostiae dividi in partes, non tamen adeo parvas ut fidelibus honeste dari nequeant: ' et divisio apud altare plerumque facienda est. 20. Forma Eucharistias in Μissali Romano habetur. In panem
92쪽
dicitur: Hoc est enim corpus meum : V in vinum : Hic est enim calix sanguinis mei, novi et aeterni testamenti, mysterium fidei, qui pro vobis, et pro multis effundetur in remissionem peccatorum. VPleraque verba in Evangeliis reperiuntur ; sed voces illae: enim et aeterni mysterium fidei pro vobis, ' ex veteri traditione derivantur. Nullam vocem ex forma praescripta licet omittere, quum Ecclesiae consuetudo vim habeat legis obligantis sub gravi peccato; de re enim gravissima agitur, tanti sacramenti consectione: quapropter censet S. Alphonsus omissionem vocis enim ' non improbabiliter damnari de mortali. Quod si quis vocem aliquam omitteret, eo quod in narratione Evangelica non reperiatur, inanem mentis scrupulum, vel superbum opinamentum judicio et auctoritati
Ecclesiae anteponeret, cum manifesta hujus injuria, quae vestustissimam traditionem hac in re servat: peccatum proinde foret grave. Caeterum Valeret consecratio, omissis pluribus vocibus, nam hae tantummodo, juxta communiorem et probabiliorem sententiam, necessariae sunt: Hoc est corpus meum: V Hic est calix sanguinis mei; vel Hic est sanguis meus. V Quum verba proserantur a sacerdote
Christi vices gerente, ipsa quae Christus dixit, sacerdos, ejus gerens
personam, proseri: et proinde non Valere censetur alia sormula:
Hoc est corpus Christi: V quia sacerdos Christi nomine non loqueretur. Sunt qui censent praevia illa verba: Qui pridie quam
pateretur, etc. V necesSaria esse ad consecrationem ; sed contraria verosimilior est sententia : peccaret tamen graviter qui ea omitteret,
quum jubeat Rubrica ab iis initium ducendum quoties ob dubium
consecratio est repetenda. Ρeccat etiam gravissime, juxta Rubricas, qui aliquid addit formae, etiamsi significationem non mutet: in re enim tanti momenti vix datur levis materia.
21. Qui formae verba ex linguae vitio mutat, sensu integro SerVato juxta communem hominum aestimationem, conficit sacramentum. Hinc qui diceret: Hic est corpus meum; ' voce hic ' pro pronomine demonstrativo utens, Videretur conficere sacramentum; non item si
adverbii instar eam adhiberet. Si ea dicatur pro est; eoipua pro eorpus; vel eorpum; meum pro meum; ealis pro eadiae; zanguinis pro 3anguini3; Voces eaedem habentur. 22. In consecranda eucharistia voluntaria animi distractio peccatum grave est, quando scilicet quis advertit se distrahi, et nil curat
93쪽
recordetur se dixisse ea quae in consecratione communiter dicuntur, non debet propterea turbari. Si tamen certo ei constat se omississe aliquid eorum quae sunt de necessitate sacramenti resumat sormam. Si vero valde probabiliter dubitat se aliquid essentiale omississe, iteret sormam, saltem sub tacita conditione. λ a) Rubrica tu. v. n. 2.Dj0jtigod by OO le
94쪽
23. Ex consuetudine cuicumque celebrandi habenti facultatem licet communionem ministrare fidelibus ad eam accedentibus. Equbdem Religiosis sub excommunicationis Papae reservatae poena Veiatur Viaticum praebere, cum id sit parochi munus: et plerisque in locis nequeunt fideles praecepto paschali, nisi in sua paraecia, satisfacere : sed hac in regione parcecide hactenus erectae non sunt, et jura idcirco incerta manent. Ubique licet sacerdoti cuicumque praebere viaticum moribundo, si pastor absit, vel injuste renuat.Ρotest etiam sacerdos, alio deficiente, seipsum in mortis discrimine viatico munire: imo extra illud discrimen, solius devotionis causa, potest Eucharistiam sumere id enim nullibi vetitum legitur. δ24. Diaconus praesente presbytero Eucharistiam charitatis Christi populo, si necessitas cogat, jussus eroget. V Ita decrevit concilium Cathaginense IV. Gravis autem necessitas habetur, si nullus adsit sacerdos qui commode possit ministrare. In necessitate extrema, absque sacerdotis mandato, diaconus potest et tenetur succurrere moribundo, viatico praestando: idque praestare debet superpelliceo
et stola transversa indutus. 25. Extra necessitatem constat non licere laico tangere corpus
Domini; vetus enim disciplina, juxta quam in manus communio dabatur, diu abrogata est: sed in mortis discrimine putat Suaregaliique, contra alios, licere clerico vel laico, sibi sumere Eucharistiam : censet etiam laicum eo in discrimine posse aliis ministrare.
Habert dicit episcopum id in tempore pestis posse permittere.'
95쪽
reputatur tantum veniale . . . ministrare autem sine stola et superpelliceo communiter censent doctores esse mortale ex genere suo. . . Omissa tamen stola, dicit Roncaglia pluribus videri solum veniale. in In necessitate licet desereo Eucharistiam ad infirmos sine lumine et vestibus sacris: quae quidem consuetudo apud nos obtinuit, quum inter eos qui alieni a fide sunt, versemur: at reverenter deserenda est, in bursa circa collum pendente ad pectus, serVato, quatenus fieri possit, silentio: sed in itinere longinquo, quod plures dies exigit, et ubi occurrunt obvii quipiam, a colloquio abstineri nequii, quamvis parce cauteque, et cum uillitate audiensium, sermo ait habendus. In ea ministranda stola saltem, sub gravi peccato, adhibenda est; sed ei curandum ut superpelliceum indutus eam ministret, juxta Baltimorensis concilii primi monitum, quod gravem obligationem non inducit, sed studium commendat disciplinae generalis. Si contigerit stolam domi ex oblivione relictam, vel in itinere amissam esse, necessitas moribundi videtur excusare sacerdotem praebentem Viaticum, praesertim Si superpessiceum adhibeatur. 27. Plerumque non licet sacerdoti pyxidem sacrum palam deserenti currere, vel equo vehi, quum id vix fiat salva sacramento reVerentia; sed ex necessitate utrumque aliquando permittitur: quod eo magis dicendum de missionariis illud privatim deserentibus, prout apud nos. Nunquam deserendum est ad aegrotos vener tionis causa, sed tantum ad eos qui illud suscepturi sunt. 28. Extra mortis periculum ad aegrotos, Vel infirmitate laborantes, Eucharistia deserenda est tempore paschali, quando praecepto satisfacere cupiunt; sed ut aliis temporibus anni eam praestari oportet pie desiderantibus. 29. Qui laborat podagra, vel alias habet pollicem et indicem dexterae manus impeditos, non potest, juxta probabiliorem sententiam, Eucharistiam ministrare posterioribus digitis extra casum extremae, Vel gravissimae necessitatis, nam pollex et index ex ritu Ecclesiae ad id ministerii deputantur.' Quod si pollex adeo impeditus sit, ut nequeat sacerdos hostiam eo frangere, non poterit celebrare: nam non permittitur sacerdotium ei qui pollice nequit hostiam frangere. . 30. Eucharistia manu sacerdotis est ori suscipientis immittenda,
96쪽
nonnulli licere eam in cochleari praebere, quia necessitas talis videtur excusare a solito ritu Ecclesiae imo moribundo, qui hostiam deglutire nequit, putant particulam cum vino in cochleari dandam. 831. Sacerdos podagra laborans potest deserri ad aliare, ut ibi Ecclesiam administret, seclusa tamen alia prohibitione. '32. Grave est peccatum Ecclesiae disciplinam, qua sub una tantum panis specie Eucharistia datur, violare; nam ordo in re maximi momenti turbatur, et haeresi eorum qui negant totum Christum sub alterutra specie contineri fovetur. Equidem antiqua fuit disciplina utramque praebere; sed ob gravissimas rationes paulatim immutata
est, quarum praecipuam refert S. Thomas: Ex parte sumentium requiritur summa reverentia, et cautela, ne aliquid accidat quod vergat ad injuriam tanti mysterii. Quod praecipue posset accidere in sanguinis sumptione: qui quidem si incaute sumeretur, de facili posset effundi. Et quia crevit multitudo populi christiani, in qua
continentur senes et juvenes et parvuli, quorum quidam non suntiantes discretionis, ut cautelam debitam circa usum hujus sacramenti adhibeant; ideo provide in quibusdam ecclesiis observatur, ut Populo sanguis sumendus non detur, sed solum a sacerdote sumatur. V
Invalescente jam apud omnes ecclesias ritus Latini hac disciplina, non licet ab ea recedere, etiam ut viaticum sub specie vini detur moribundo, qui non potest deglutire hostiam, nam generalis ordo est cujusque utilitati anteferendus. 33. In Μissis defunctorum quae in paramentis nigris celebrantur, non ministretur Eucharistia per modum sacramenti, scilicet cum particulis praeconsecratis, extrahendo pyxidem a custodia. Potest tamen ministrari per modum sacrificii, prout est quando fidelibus
praebetur communio cum particulis intra eandem Μissam consecratis. ' Ita decrevit S. Cong. Rituum in Ahumai, Sept. 174l Caeterum si celebrentur in paramentis violaceis, quod licere ex alio decreto die 2l Iunii 1670, in Pritana, colligitur, poterit ministrari intra, et ante, et post Μissam. Non licet eam ministrare in paramentis nigris ante vel post Μissam defunctorum; sed iis depositis, stola alba, Vel quae colori officii illius diei conveniat, as
97쪽
34. In mssis vivorum communio intra Μissam danda plerumque est, nisi ob multitudinem communicantium postea danda videatur, ne molestiam et incommodum mora plurimis pariat. 35. Si contingat hostiam decidere dum communio ministratur, Rubricae praescribunt, ut ea statim sublata, locus panno lineo operiatur, deinceps abluendus. Caeterum id sub gravi non censetur praescriptum, et ob turbationem populi vitandam aliquando absque culpa praetermittitur; cautela tamen adhibita ne particula, vel fragmentum in terra relinquatur. Si in pectus mulieris hostia deciderit, ei permittitur ut eam ipsa abstrahat, et in ciborio reponat.
36. Communio plerumque mane ministranda est juxta consuetudinem Ecclesiae: sed ob specialem causam, nonnunquam Sub vesperam jejunis datur, dum sacrae fiunt missiones, et magnus est populi
concursus. Intempesta nocte eam dare non licet, extra casum
necessitatis. Non licet eam dare in Μissa Nativitatis Domini, quae dicitur media nocte, ex decreto S. Cong. Rituum apud Benedictum XIV. ' nec in die Parasceves ex decreto ejusdem die 19 Feb. 1622: in die autem Sabbati Sancti nulla lege vetatur: quae tamen nonnisi in Μissa solemni eo die, vel postea, ministrari consuevit.
S. III. QUIBus MinisTRANDA SIT EUCHARISTIA.37. Fideles omnes ad sacram communionem admittendi sunt,
exceptis iis qui justa ratione prohibentur. Arcendi autem sunt publice indigni, quales sunt excommunicati, interdicti, manifesteque infames, ut meretrices, concubinarii, sueneratores, magi, sortilegi,
blasphemi, et alii ejus generis publici peccatores; nisi de eorum
poenitentia et emendatione constet, et publico scandalo prius satisfecerint. Occultos Vero peccatores, si occulte petant, et non eos emendatos agnoverint, repellant: non autem si publice petant, et sine scandalo ipos praeterire nequeant.'' Ita jubet Rituale Romanum. De omnibus qui nominatim denuntiati non sunt, et qui censentur adiribunal poenitentiae accessisse, praesumendum plerumque est eos emendasse mores, et satisfecisse scandalo : quapropter Vix unquam repellendi sunt etiam qui noscuntur gravissime deliquisse. Quae palam inter meretrices versantur, utique sunt arcendae, quum ipsum consortium pravos prodat mores: non ita puella gravida, quae ad i) vido Bonod. XIV. do Sacris Μisa. L ix. l. iii. c. xviii. 2 S. Alph. l. vi. n. 2bo. 3) T. ix. l. iii. c xviiiDj0jtigod by OO le
98쪽
confitendum accessit. Qui concubinas domi retinere noscuntur, sunt repellendi, non enim publicae honestati, aut saluti suae satis consulunt, consuetudine peccandi deserenda, nisi occasionem tollant. Qui usuras enormes consueverunt exigere, contra legis vetitum, et nulla suffragante causa, sacramento indigni manifesto sunt: sed quum ob temporum recentiorum consuetudines, et locorum in quibus Versamur adjuncta, quaestio de usuris legitimis sit maxime implicata, non est facile repellendus qui praevia consessione accedit, quum censendus sit consessarii stetisse judicio: et sacerdos Eucharistiam ministrans dispensatoris, potius quam judicis, munere fungatur. Qui magi, vel sortilegi palam noscuntur, vel satidici, utique repellendi Suni, quum sit vitae genus, quod nulla ratio cohonestare Valet. Blasphemi, qui Christi Domini divinae auctoritati et fidei mysteriis publice detraxerunt, nonnisi humilis ac poenitentis animi indicia praeseserentes, sunt admittendi: sed quoties exterior corporis compositio animum denotat humilem, potest haberi veluti retractatio eorum quae quis contumeliose protulit. Alii publici peccatores qui praeSulum Suorum resistunt legitimae auctoritati, vel cum gravios ensione fidelium male se gerunt, indigni sunt qui ad Eucharistiam excipiantur: caeterum quandocumque ratio agendi, etsi iniqua, possit extenuari ex mentis errore, Vel aliqua alia ratione, praestat neminem accedentem repellere, sed Dei et consessarii relinquere judicio. Occulti peccatores omnes censentur quorum crimina non innotuerunt in judicio, vel apud plerosque non sunt divulgata, ex re adeo nota, ut nulla possit tergiversatione celari. 38. Qui bona gaudent fama, et tamen larvam tantum pietatis gerunt, intus inhonesti, fraudulenti, et mendaces, non Possunt praetermitii, nam nec Christus Iudam a communione removii. δ Quia Christus, ' uti animadvertit S. Thomas, nobis debuit esse exemplum justitiae, non conveniebat ejus magisterio, ut Iudam Oe- cultum peceatorem, sine accusatore et evidenti probatione, ab aliorum communione separaret, ne per hoc daretur exemplum praelatis Ecclesiae similia faciendi, et ipse Iudas exasperatus inde sumeret occasionem peccandi. Et ideo dicendum est, quod Iudas cum aliis discipulis corpus Domini et sanguinem suscepit. Equidem magnasoret rerum confusio, cum pacis pietatisque detrimento, si sacerdos i Cap. Si sacerdos, de ossis. jud. Ord. 2 iii. p. qu. lxxxi. arti ii. Rev.Dj0jij sd by OO le
99쪽
judicis ossieto, dum distribuit Eucharistiam, langi vellet, ex scientia
occultorum criminum quemque pro sui animi conscientia repulsurus. Si vero,'' inquit S. Τhomas, non sunt manifesti peccatores, sed occulti, nou potest eis petentibus sacra communio denegari: cum enim quilibet christianus ex hoc ipso quod est baptizatus, sit admissus ad Dominicam mensam, non potest ei jus suum tolli, nisi pro aliqua causa manifesta. In administratione publica hujus sacramenti fideles omnes censentur digni, nisi contrarium pateat, nam quisque naturaliter praesumitur bonus. Id eo magis dicendum quoties indignitas accedentis ex consessione innotescit, qua nullo Prorsus pacto uti licet, in paenitentis gravamen, uti ex decreto Innocentii XI. constat. Non nominatim potest eum removere a communione, ' ita Ius habet, licet sciat eum esse reum, quia non ut judex scit, sed ut Deus. Nullo idcirco praetextu aliunde quaesito potest denegari sacramentum; nec notitia extra consessionem habita uti ea occasione licet, nisi ejusmodi per se sit quae certitudinem pariat: qua in re prudentia maxima et cautela opus est; et plerumque Praestat nullam ejus habere rationem. Quotiescumque novit sacerdos eXtra consessionem alicujus indignitatem, quem publice ad sacramenta accessurum novit, expedit ut ab ejus audienda consessione abstineat, si alius praesto sit sacerdos, ne calumniandi, Vel suspicandi, detur occasio. Non debet sacerdos Eucharistiam ministrans angi, si viderit juniores aetate vel mentis infirmioris, accedere, quos ipso Putat Vix idoneos tanto sacramento suscipiendo: vel alios quos ignaros et haud rite paratos arbitratur, et quos ex ignorantia et errore accedere aestimat: nam praesumendum est omnes judicio consessarii habitos esse idoneos, quod aequum censendum est. Caeterum si haereticos, vel pueros consessione haud expiatos, vel mentis prorsus non compotes inter communionem suscepturos videret, eos praeterire debet.
39. De amentibus dicit S. Thomas: legitur in concilio Arm-
Sicano: amentibus quaecumque pietatis sunt, conserenda sunt: ' et ita est eis conserendum hoc sacramentum : quod ast sacramentum
pietatis.'' Deinceps distinguit eos qui debilem usum rationis habent ab aliis qui eo semper caruerunt. Aliqui dicuntur non habere usum rationis dupliciter: uno modo, quia habent debilem usum
100쪽
rationis, sicut dicitur non videns, qui male videt: et quia tales possunt aliquam devotionem hujus sacramenti concipere, non est eis hoc sacramentum denegandum. Alio modo dicuntur aliqui non habere totaliter usum rationis. Aut igitur numquam habuerunt usum rationis, sed sic a nativitate permanserunt: et sic talibus non est hoc sacramentum exhibendum: quia in eis nullo modo praecessit hujus sacramenti devotio. Aut non semper caruerunt usu rationis: et tunc si prius, quando erant compotes suae mentis, apparuit in eis devotio hujus sacramenti, debet eis in articulo mortis hoc sacramentum exhiberi: nisi sorte timeatur periculum vomitus, vel expuitionis.
Unde in concilio Carthaginensi legitur, set habetur in Decretal. 26. qu. 2.) Is qui poenitentiam in infirmitate petit, si casu, dum ad
eum sacerdos invitatus venit, oppressus infirmitate obmutuerit, vel in phraenesim conversus fuerit, dent testimonium qui eum audierunt, et accipiat poenitentiam: et si continuo creditur moriturus, reconcilietur per manus impositionem, et infundatur ori ejus Eucharistia. Si autem constet in amentiam incidisse hominem penitus impcensetentem, non erit ei danda: sed ne quidem aliis qui pie vixerunt, nisi in mortis articulo. Semi-satuis autem dari potest in paschate. Μuti et surdi poterunt eam recipere saepius, si constet ex signis eos aliqualem ejus discretionem habere. Obsessis a daemone, qui sunt sui compotes, et alias videntur dispositi, poterit saepius praeberi pro consessarii arbitrio.