장음표시 사용
391쪽
DE ESSENTIA DEI. 375 tutivum reponendum sit. Varias opiniones si breviter reeenset Antoin De Deo no Cap. I. art. III. UD0 essentia Dei in sensu motaphysico trietiori sumpta multi-Ρle os Catholicorum sententia. Prima illam eonstituit in intellectione actuali secunda, in ratione sentis nil niti; tertia, in eum illo Omnium orieotionum simpliciter simplietum; quarta demum in ratione enti a se, Seu in Seitute, qui e St ni Soluta necessitas et sumet tilia Xistendi sex natura sun et independenter ab ulla ausa unde Seeundum illam Deus definitur ens a Se Seu Ss i litta n O; Non
quidem meientor, nam repugni aliquid Se is sum producere Sed formaliter, quatenus habet ex Proprio fundo et
es inter hilosophos et theologos, quil seri Ud cum rationi prinoipiis, tum otium revellationi et Patrum doetritis magi reSpondet. Nobis, ut patet, in ea probanda Soli rationi est insistendum. His de elaratis:
1. Deus est ens in nite perfectum in tota enti ratione, quatenus nihil perfectionis esse e concipi pote 8t, quod iu 8 non sit. 2. Ei lia autem perfectionibu8, se ita recte
8pectatur, modo fostro concipiendi, ut divinus 88entia conititutivi m.
492 1' PAPA. 1'. Qui bi iid est in ente ne eeSSario, Seu se, lenam habet rationem Sumeientem, non in ausae X trinSeon quod ullii est, Sed in ilisa Assentia Atqui QSSentia nequit ess ratio sum eiens ei foetionis limitatim; Ergo ens a se est illimitatu in in sua perseetion Atqui
Ergo si iis simplietior infinitum. Nam quidquid Xeluditur ab essentia in uujus entis, illi repugnares debet;
392쪽
376 HEOLOGIA NATURALIS. Atqui nulla realitas, quatenus realitaS, Pugnat eum SSentia entis a se quin realitas realitati non OPPODitur, nee Persectio, quatenus perseetio, perfectionem destruit Ergo essentia elatis a se nulli opponitur majori perso otioni: Atqui id didendum esset si en a se esset essentialiter limitatum Ergo non est limitatum, seu est infinitum. Idem alio modo: Si ens a se esset essentialiter limitatum ens imitatum vi suae essentis eXeluderet Perseetionem ulteriorem ita ut illi essentis perseetio ulterior repugnaret Atqui se alia arte, quodlibet en sitiitum, ex ipsa SUA SSeni in eapa e S ulterioris perseetionis, eique in in se finitum perie otio major a major Oti Venire PoteSt;
Ergo ens ne eessariu in limitatum eontradietionem involvit. 2V. Mens ostra semper Coneipere Valet ossibile in ei foetionem illa majorem quam notu ODeipit Seu alii Verbis, rerum ossibilium perfectio est indefinita Atqui indefinita sentium seriectio cincipi nequit, nisi ponatur perseetio quaedam eiu infinita in ente, a quo illa ossibilitas pendet Ergo in hoo sente perfectio et u infinita admitti obot Atqui hoc iis est DeuS, rima mutum enusn Xompharis et meiens, a quo tum existentia tum possibilia originem dueunt Ergo Deus si iis nutu infinitum. Si enim fingeres Eum esse sinitum jam finitas hab0ret 0rio otiones; Ergo finita esse Ipsius imitabilitas finitaque potentia Ergo ossibilitas eum intrinseca, tum sexti in se ea limitibus coarctaretur Ergo sistero aliquando deberemus in ossibilibus oneipiendis Ergo si quid majus quo eumque dato Ossibili oneipi Semper potest, d0bet in Deo a mitti Assentia a potentia aetii infinita.
3'. Hoc ipsum dedit ei potest e rerum mundanarum existentia ut in priori thesi indieavimus. Nam mundialis ordo talis est ut requirat sapientiam a potentiam
infinitum Atqui quost vis perio otio in gradu infinito necessario habet sibi dentis datum ori00tionem totalem in ipso
393쪽
DE ESSENTIA DEI. 377 genere entis, seu est Simpliciter ens infinite perlaetum. Nam perseetio quaevis est entitas Ergo perfectio infinita
0st utilitas infinita Atqui sentitas infinita est infinitum
in toto entis genere Ergo Quod autem ut dii requirat sapientium potentiamque infinitam patet X e quod, nisi causa mundi ordinatri omnia omnino Ognosent quo
tiones, quarum ossibilita nullo numero restringitur, ordo tam mirabilis, tamque oonStan Deo concipi, neque obtineri posset. Atqui monS, qud lipd omnia Cognoscit, nequit non
osso infinita ut infinita debet esse potentia cujus nutui omnia subduntur Elgo Paulo fusius iraeo robaximus, quia fere omnia, quae dicturi sumus, iis innituntur. 493. 2 PARS. In altera hae parte duo probanda sunt; luet sollicet oneis aliquid in Deo quod speetetur ut
divitis essenti e constitutivum atque istud esse seitatem in Sensu SuperiuS Xpliculo. JamVero 19. Certum est non Omnia, up in Deo CODeipimus, Sub unum Oneeptum formalem XΡlieitinii adere quemadmodum Certum Si non Omnia concipi tamquam inter se disparata, nullumque
ordinum rioritatis et posterioi tatis iubentia Atqui quieSunt ordinatu Seeundum prius et posterius habere debent aliquid primum, quod Sit os terorum radiX Ergo, Semper noStro modo onoipiendi debet dari in Ddo aliquid primum, a quo omnia Dei attributa obj00tivo pendor intelligantur, et ei quod primo distinguntur ab omni alio, quod
non est Deus: Atqui Oe priueis vocatur SSentide OnStitutivum Ergo. 29. Id autem in asotiato reponendum esse, Si brevitero dilueid probat Liberatore: Nomino oonstitutivi Q spectu essentiu) id usuri ari di X inuis quod primum inente St, quod PSum sesternit a Ceteris, et adiuum Suppeditat reliquarum proprietatum. Atqui hoc optime o impetit notioni quod Dous sit tis a se. Ergo in hae notione constitutivum divi in ossunt id jure uolt beatur. Et sane,
394쪽
378 HEOLOGIA NATURALIS. cum ab existentia Dei, domonstrata sub notione primae causae, ad Dei essentiam in Se poetandam cogitationem convertimuS, rima notio, quae nobi lint et lipde est, quod Deus Sit en a se. Ea autem notione concepta, Statim intolligitur Deum diserimari a Ceteris titibUS, quί CujUS- eumque naturae Sint hane notam sibi in ilicant, quod sunt ab alio. Donique nulla est perlaetio Deo oon' euienS, lup e illa notione vel immediate vel saltem modi te non fuit nullusque est defeetus qui Mariter vi ejusdem a Deo non Xeludatur. Id patebit in decursu traetationis. V Pheo l. at Cap. II. nrt 1.
494. Quaestio de unitate arcte Conne et itur Cum quaestione de essent in physica Dei. Plures de ea agunt, quando loquuntur se attributis divinis nos alios sequimur, qui
antequam attributa versent, Deum esse unum in tuto collo eant.
495. Unitatis conoeptus oti ferri potest cum Otieel tumultiplidabilitatis et compositionis: in habetur unitas singularitatis et unitas in lilieitatis. Illud tis iod ita
est unum ut absoluto repugnet esse multipleX dieitur Proprio nomine essentialiter unio una ut illud ens, quod ita est unum ut non modo nullis Constet artibus sed etiam omnem Xeludit potentialitatem dieitur essentialiter imple X. Quapropter qu20Stio lipeo in duas se solvitur: quaeritur imprimis utrum Deus sit essentialiter uniens ita ut intrinseo repugnet plures esse eos; ne deinde utrumentitas, qua Deus constat vel potius up est Deus, talis sit, ut non modo hysiens artes, Sed etiam quodcumque compositionis genus a se respuat. Utramque UMStionem affirmative solvendam esse ratio docet. 496. Prior nulla indiget declaratione; Sati Per Se On-
395쪽
DE UNITATE ET SIMPLIC DEI. 879Stat. Apud cultas attolles fere nemo est nostra aetate
qui polytheismum profiteatur. Multi tamen fuerunt Xantiquis, qui plures oluerunt eos; et raesertim famosa evasit Sententia ualistari in Sub erse christianae initiis primum nosti ei cleinde Manichas absurdum figmentum de duplici rerum prinuiuio a Persis mutuati Sunt illudque
aio vis absurditatibus eumularunt. Utrumque enim diXerunt esse aeternum et independens alterum Summe et essentialiter bonum alterum summo et SSentialiter malum utrumque naturas sibi similes produXisso illud lucem, Spiritum materiam quamdam bonam et bona omnia; hoo tenebras, daemonos, materiam quamdam mulam, qua fere e integro con Stat orbi terraque HS. Ominem autem tribus constare partibus dixerunt oris habiquidam nimirum corpore e materia rnVn Onieeto; aDima Sentiente, Praxis Cupiditatibus Plena, a da nione deseendente et anima rationali, qui Q, a rineipio bono cum esset, per fraudem armonis rapta fuit, et Soeiata eum Corpore ravo et anima sentiente. Mirum est Enylium
hujus absurdi de sension0m sus00pisse Asseruit duo lipeo prineis in f indus nivisse vi oujus imperium inter se divi-
Suni indepondenter tenent, ut unum possit bona Producere, aliud mala Gmnio ut possint Simul mala cum bonis, et bona uni malis Diiseere. Hoc tantum modo UtaVit, poSt antiquos illos, explicari posse mala quae Sunt in mundo, qu eque jus judicio ab sente Summo bono pro-Vera ire nequeunt. Hiae histori eo more retulimus digna non Sunt quί eonfutentur eorumque difficulta evane-SCet eum agemus do modo, quo divina voluntas sese iubeat erga mala sive hysica, sive moralia es. Tedes 'hini . 497. Ut nunc aliquin dieamus ad deo irandani ulteramquz0Stionis partem, notandrini est dupli reni conimuniter admitti doni positionem a philosophis physiorem et meta- physiorem. Illi resultat e partibus et ualibus, qud Propria constituuntur realitate, Sive artes rei SSentiale Sint,
396쪽
Sive integrantes Metaphysica autem compositio multiple est generatim tamen constitui potest in eo, quod inent detur aliquid potentiato ut aliquid adiuulo illud determinabile lio determinans et ita quidem ut in ipso
sente sit undamentum intrinse eum, cur ita compositum osse diuntur. Unde ad vindicandam Dei absolutam simplieitatem, quae Si negatio CVjuSeumque Comps Sitionis, probari non modo debet nullas in essentia divina dari partes reales sed etiam Deum esse autum purissimum, nihil potentialitatis in se continentem. Hoe tamen non negatur plura in Deo, et eum aliquo fundamento in ro, distingui ratione osSe et debere, ut in Proximo capite dioemus; sed tantummodo negatur posse in divina Datura
distingui aliquid ut det 0rminabile se aliquid ut determinans liuo enim redit omnis metaphysten compositio. 498. Quamquam utriusque generis Simplieitatem ratiodo eunt sesso in Duo admittendam, idque invicto probet; fatendum tamen est multam nos exporiri dimouliatum in concipiendo modum, quo notus iste purissimus tam diversangere, utque tam varios esse eius distinetis temporibus idem Semper in e manen S, Operari queat. Solutio repetenda
ostis infinita divini eius seriectione. Si enim inquirimus Unde Proveniat in rebus orentis necessitas plurium notuum ad plura agenda ratio respondet id, eo provenire, quod unusquisque actu sinit se essentis sinitus sit ac Proinde Pro rerum agendarum nec non temporis diversitate, si multiplicandus. Si igitur e contra notus sit infinitus et aeternus, doqui valet hoc ipso omnibus initis actibus ac roinde pro terminorum quos Speetat diversitate, notus non est diversus, sed si idem diversam induens relatio nem prout Settieet terminatur ad res in tolligibiles voloreabiles, Vel creandas, et in ille idem unus actus est vel purissima intelleetio, vel liberrima electio, Vel potentia, et ita porro His declaratis :
397쪽
DE UNITATE ET SI I PLIC DEI. 381
499 1 PARS. Si ordine inverso relegimiis a quae dixi-ntUS in Venimii 1'. Deum esse en infinitum 2'. Eum necessario Xistere 3'. Ejusque Xistentiam colligi ex existentia mundi Atqui haec tria necessario exeludunt
multipli dabilitatem divinae naturae Ergo divina natura immultiplicabilis est Ergo unus est Deus. am :1S. Repugnat clari iura entia insinit perfecta : Atqui plura hujusmodi enita deberent admitti admissa Deorum pluralitate Ergo admitti liae nequit. Si enim perseetio, in tota sentis latitudin infinita, in pluribus esset multiplicata lipeo ei se otio Vel eadem, vel diversa foret. Atqui di-
feetione, qua quodUis aliud Constitueretur, atque adeo eorum nullum esset infinitum. Superest ergo ut eamdem perseetionem haberent. Atqui hoc in easu etiam nullum horum esset infinitum, quia aliquid daretur Singuli majus. Haec enim plura entia haberent inter Se Sse non analogum, sed uni vocum Atqui quae habent esse univo cum
simul colligi possunt, et simul colle uta Xhibent plus realitatis, quam quae in singulis Xistit Ergo nullum ex iis pluribus, qupe per hypothesim diuuntur infinita haberet
realem infinitatem, sed cuilibet deeSset Summa totius perfectionis, quae esset in aliis. 29. Existentia essentialiter Xigit Singultiritatem, quia secum fori individuationem. Jam vero individuatio essentialiter est id quo unum Don est aliud seu id quo
unum ab alio distinguitur Atqui id quo unum non est aliud, vel ab alio distinguitur, nequit concipi multi-
398쪽
882 THEOLOGIA ΝΛTURALIS.plienium solus aliquod determinat una eras esset simulset non esset illud oris Ergo existentia individuationem, et liciae singularitatem se eunt fert. Si ergo situli qua essentia ad quam ne Cessaria e Xistentia pertineat, ii reo essent in eoessario iubebit singularitatem ne multipliuata constipi poterit; Atqui essentia entis infinite per- foeti existentiam habet ne oessariam ; Ergo hujusmodi sentis essentia immultiplicabilis est Atqui Deus est ensnecessarium et insitiite perie etiam Ergo Deus unietis est. 3'. 0 existuntiam non aliunde nos colligimus quam X mundi existentia. Ergo id tantum admitti logie debet quod non potest non admitti sine Contradi otione. Atqui
mundi existentia nonnisi ad Xistentiam unius entis ne eeS-sarii nos addueere potest ergo unum tantum en ne CSSn-rium admitti debet ergo unicus est Deus. En enim necessarium Sumolen est a d ea Pro lueenda qud Conspicimus ad eadem OnSerVanda, et numquodque ad rOprium finem dirigendum ne non ad omnem rerum OSSibilitatem fuit undam. Unde ergo alterius ejusdem naturaeentis neeessitatem olligeremus
500 2 PARS. Illud sens est essentialiter simple quod
Omnem a Se remoVet Compositionem tum hysteam tum
metaphysicam Atqui Deu a Se omnem OSpuit CompoSitionem ; Ergo Deus est essentialiter imple X. Ad Ompositionem hySieam a Deo removendam, plura afferri Solent argumenta nobi unum Sumeiat. X robatis constat Deum esse infinitum ergo partes iis in Eo disterentur eSSe, Vel Singulae essent infinitae vel singuli finitae vel quaedam infinitiae quaedam Sestus; non datur fiunt tum. Atqui 1'. in prima hypothesi, haberemus a Deorum pluralitatem quin, si quaeque pars esset infinita et quaeque realiter ab aliis distineta, tot essent entia infinita, quot artes ergo tot essent ii haberemus b) plura infinita quae se mutuo erficerent Propritim enim St artium ut una alteram orseiat; atqui infini-
399쪽
DE UNITATE ET SIMPLIO DEL 383tum est totum notu ne ulterius persei potest ergo; haberemus quanilibet artem esse Simul artem et esse totum Esset enim parS, ut oti itur; et esset totum, quia infinito nilii potest condipi majus 2'. In aliora hypothesi infinitum exurgeret X additione finitorum, quod ratio Vetat ne admittatur, quia absurdum. 3'. In tertiadem uiti vpothesi liaberentur plures absurditates. Nam si una pars infinita esset jam totam haberet ei foetionem; quorSum ergo finitos Partes onerentur Pr: Uterea illsu
quin en necessarium est essentialiter infinitum; quid ergo essent Vides proinde in quo contradietiones mens
impingit negata physica Dei simplicitatu.
501. Noquo minus in Deo repugnat metaphySion Ompositio. Nam ubi nulla potetitialitas nec esse ne eoneipi potest ibi nec esse ne eoneipi potest aliquid tamquam determinatis et aliquid tamquam determinabile; se ibi
nullii admitti potest metaphysica compositio Atqui in
Deo nulla Otentialitas ne esse, nee eoneipi potest Ergo metaphysi ea compOSitio est a Deo removenda; Ergo admitti debui Deum esse aetum purissimum. Deus enim est oti ne eeSsarium et infinitum. Si ne eessarium quidquid est in ipso est ex ipsa sua essentia Si infinitum perfectiones omnes identis enim esse debent; Atqui haec exeludunt omnem potentialitatem Ergo Idipsum Sio PrO-
poni potest innitendo iis, qud antea diximus. iisdVis divina perse otio formaliter spectata infinita est Atqui perlaetio infinita continet infinitatem in universa entis 'a-
Ex his vides olim ne esse corpus, nec constare X anima et Orpore. Error qui Deum animal rationale iacit, asipellatur auth, ODO iiDrΡhi8mus, et maXime viguit penses et linteos graeciae Philosophos origo hujus erroris repetenda videtur a dissicultate quam veteres in efformanda sibi decentis simplicis Xperiebantur. Inde fiebat ut putarent Omne quod est, corpuse e et quod corpus non est, nihil esse. O u autem humanum Deo tribuerunt, quia hoc aliis excellit.
400쪽
384 THEOLOGI L NATURALIS.tione Ergo quaevis perfectio in se speetata continet perfectionem omnem Atqui quae reapSe in uno continetitur,on haberi non possunt veluti iis ipsum determinant, eluant, perseiunt; Sed taberi debent ut quae PSuni constituunt Ergo perlaetio nulla divina poetari re er Ρο- test ut quid determinabile, aut ut quid determinans; Atqui huc tandem aliquando redit metaph 3 Sien OmPOSitio Ergo nulla metaphysion compositio potest in Deo admitti Ergo fatendum est Eum SSe uriSSimum actum.
DE A1TRIBUTIS DIVINIS. 502. Quae in hoc capit diuturi sumus, non sunt niSi plenior rerum Volutio quas huc Sque Xegimus. Hinc
ut illa requiruntur adipe intelligenda, si horum intelle- otio clariora illa reddet Pavea imprimis didomus de divinis attributis generatim deinde quaedam ex his speciatimat litigemus, non tam inquirendo utrum Sitit, Sed potius declarando quid Sint.
ART. q. -I E DIVUS IS ATTRIBUTIS GENERATIM.503 Attributum divinum a te et triete iam potest. Late sumptum est id omne quod de Deo vero affirmari poteSt, atque hoe SenSi tum unitas et infinitas, tum ipsast se ita sunt inter attributa re Censenda. triete Sumptum significat quam, is perlaetionem, quae noStro Oncipiendi modo naturam dixinam consequitur. Quod de his in hoc articulo declarabimus, primum Spectat attributorum partitionem alterum eorum distinctionemri in tertio quaedam StatuemuS, quae eitu ne eeSSaria Sunt ut de Deo recte