장음표시 사용
371쪽
Dcus dicit. Qus d autem Pontifex in hac refemiscuerit, solus Cui pinianus, qui recens est Auetor, ex Epistolis Petri de Vincis, sub dubio refert: Siue, inquit, ab hostibus, siue a Ponti hcc corruptus id fecerit. Sed omnes alij, qui
mortem Friderici narran ζ, omnino de Pontifice silent, ut etiam veneni vix ullus meminit: sunt autem hi auctores, quo lector consulere poterir, Ioannes Nauclerus in Chronographia Ol. 2. generatione 42.Platina in vita Innocenti IV. Ioannes Baptista Egnatius in vita Friderici 2. Sabellicus Enneadis non aeti. 6. Blondus Deca dis secundae i. . Albertus Crant Zius i. 8. Saxoniar ca I 8. Matthaeus Palmerius in Chronico annici 11o Iacobus uim phelingius
epito me rerum Germanicarum, Paulus Langius in Hiitoria Ecclesie Citicensis anno Iaso.
de abj. sed Auctor Apologiae quasi rem exploratam praedicat: Conduxit, inquit, I fanfredum quemdam quivenenum ei daret quo sumpto, morruius atquc, ut apparet ex modo loquendi,
nullas Historias legit. Si enim legisset, ciuisset profecto an fredum non fuissessi calatum aliquem, qui facile conduci pollet; sed filium Fri-derici, magnum q. Principem; non dixisset
conduxit Mancte dum quemdam, quasi obscurum homuncionem neque venenia an sec-do propinati mentionem fecisse , cum hoc nullus omnino referat. Denique non tam asse- Ueranter locutus fuisset, cum solus Cuspinia nus afe affectus ei ga Pontifices, ex sola coniectura simultatis inimicitiarum,&dubitantet rc in hanc alta erit.
372쪽
Sextis, produxit literas Alexandri ad Sulla Po8 Auinum. Uuid autem inquit, Alexander scripsit' 'η Sullan, υrflabsque moleseia vellet degere, qua ratione tollendum de medio Imperatorem curaret. Et Auctorem allegat Paulum Iouium lib.2. Historiarum. Sed in libro Anglice edito designatur Alexander III. Iouius autem scribit historias temporis sui, ac per hoc rei gestas Alexandri III non attingit. Interpresivi tutilis lateret, Alexadrum nominauit, omisso numero. Et quidem Iouius in 1.libro historitae, Alexandri I. res gestas describit; sed nullam Epistolam scriptam esse dicit ab Alexandro ad Sullanum. Itaque Auctor Apqlogiae doceat nos, de quo Alexandro loquatur, Squem Auctorem habeat eorum quae scribit,&tunc, si opus erit, responsum a nobis accipier.
Septimo, adducit Alexandrum V I. Quid, Mais
liri ait, Alexander iste sextina nonne ducenta millia aureorum a Baia et Turea accepit, ut ea mercede, fratrem eiin Gemen, vel, ut quidam appellantata mum necaret, quippe quem Roma tunc captiuum tenuerat ' Nonne conditiones oblatas amplexu est, ct peracta cadepecunias accepit Hanc historiam unde Auctor Apologiae acceperit, aveo scire. Annotat ad marginem solum nomen Cuspiniani. Cuspinianus autem in vita Baiaetetis iunioris scribit quidem Zizimum Balaaetis Fratrem in Castris Regi Francorum veneno sublatum, haud ignorante P5tifice , sed iussu Pontificis id factum aut post caedem ducenta millia aureorum Pontifici nu-
373쪽
merata, non scribit. Sed Auctor Apologiae potestatem habet addendi quidlibet ad historias Adde quod, ut supra diximus, Cuspini no non magnam fidem habere possumus in ijs, quae ad Pontifices pertinent, praesertim, ouando aliorum Historicorum testimoniis destituitur. Octauo,adducit Henricum II. Regem An, glorum VH inquit, Henricus nostere nominis secun , nonne timuit post occisum sancta Thomam 3 qui praeterquam quod nudis pedibus in peregrinatione incest, virgis etiam poenas dedit insacrari tanquam Schola discipulm, solatius eo se est, quod nihil grauius pateretar.
Verὸ omnino Hericus,& iure optimo timuit, non caedem corporis, deritia nos agimus, sed
iudicium Dei, censuras Ecclesiae siquidem non ut Scholae discipulus, ut iste garrit, sed ut vereroenitens, maluit in terris cum homini bus flagellari, quam post mortem cum Daemonibus cruciari.
Nonb,adducit patrem Henrici Regis Francorum Amnon, inquit, timendi causafuit Pa tri Regis Valliarum , qui nunc est, cum Regnum Nauarra, quod eius iure fuerat Pontifex abalienaret, Regis Hi fano donaret ecuius Regni di=nidium Rex Histanus hodies obtinet. At taI- sum est patrem Henrici IV. Regis Christia-1iissimi fuisse illum, qui Nauarrae. Regnum primus amisit ille enim Ioannes dicebatur. Pater autem Regis Antonius dictus est. De titulo verb, quo Reges Hispaniae Regnum Nauarra magna ex parte possident, non est
374쪽
11 ostrum hoc loco dissereres consulat lectoreos Historicos, qui res Hispanicas ex inliituto
Decimo, adducit Henricum IV. Regem --4
regnat limisim iure timuit, km se ab exeom- manicationis vinculis relaxari tam suppliciter obsecraret, ut Legatum suum Roma virgis casum poenitentium more passu sit ' Haec vero satis ostendunt Auctorc Apologiae non solum
extra rem euagari,cum a timore gladii,&mortis temporalis, ad timorem spiritualium poenarum transeas; sed etiam satis impudenter irridere sacras cerimonias,quae iri recociliatione poenitentium adhibentur sed si magnum ei videtur, Legatum Regiuisi, dum ab excomu nicationis sententia de more Ecclesiae Rex absolueretur, virga sacerdotali leuiter perculiti,
non ad dolorem, sed ad significationem quid quaeso dixisset, si Magnum Theodosium Imperatorem Orbis cierrarum vidisset sanct i Ambrosi Episcopi tui sententiam pertim sirere, neque audere illo interdicente, Templum intrare, nisi publicam poenitentiam ageret. ac deinde ingredi permissum non stetisse, sed toto corpore pronum in pauimcnto i cuisse, manibus capillos vulsisse, frontem grauiter percussisse, pauimentum lachrymis ac persisse,idque deposito diademate,&toto populo inspectante LVide ripartit hist. lib. 9.
cap. 3o. Hunc igitur tantum Imperatoren Rex
Christianissimus imitatus, quia sancto timore iudicia Dei, id summi Pastoris sententiam
375쪽
timuit, adstitit illi Deus, ut pericula non pa ea, nec leuia feliciter euaderet, deinceps quoque eiusmodi nefariorum hominum conatus, eodem adiuuate Domino non timebit. Vndecim b,affert ex emolli Reginae Elizabe -
. u. thκ- in D qui i per extitit Regina, stra,non erat, quod circuspiceret,sibii Gaeret, eum a Pi V excomunicata esset,subditi elio odeo obedientia absoluti quam ei debebant Regnum 'bernia ab ea ad Regem Hispaniae transatum, atque denique nobilis ille fugitium Theologus,
eode purpureo decoratus galero, quo niιnc Beia larminiu, non est veriti Stanteianae proditionis
vologiam publicare, in qua illud defendit quod
quandoquidem excommunicata esset Regina haeretici non solum liceret iam eius subditis, verum etiam necesse esset ab obligatione conscientia, nudare eam omni, quo possent prasidii, sue exercitus, siue oppida, e arces, ct propugnacula eius obtinerent, Regi Hil'an hosti tradere, Regina deinceps nihil habente proprium , aut suu magnam sine dubio causam timendissili zabetha, si sapuisset, habuit. Nam quae fidem
datam Deo, Ecclesiae Catholicae in sua consecration statim fregit certe timere debuit iustam iam Dei, dc ne sibi etiam a subditis fides data, iusto Dei iudicio frageretur. Qu'dautem additur de S tanteiana proditione, non fideliter, nec vere narratur si quidem more suo Auctor Apologiae Historiam multis additis mendac ijs cede corrupit Extat enim res.
ponsio Cardinalis Alani hunc enim fugitiuum Theologum vocat ad literas Stantei,
376쪽
quam hic ipse Auctor ad marginem notar. Haec est autem summa historiae. Abstulerant Angli a Rege Hispaniae Dauentriam Cluit tem in Belgio sitam , eamque Stanteio custodiendam tradiderant. Is Stanteius,cum reconciliari vellet Ecclesiae Catholicae, eam Civitatem Regi restituit, tanquam proprio domino, idque nulla mercede pacta, vel recepta. Hanc restitutionem approbauit Cardinalis Alanus, ut iustam Caetera non Alani consilia, sed Auctoris Apologiae mendacia sunt.
Ultimo loco addit exemplum Iacobi, qui DeoAiamnunc in Anglia regnat, ac tria quaedam addu Anglia RQ i cit, unde Iacobus Rex cauendi sibi a Pontifice maximam habuit occasionem. Primo, inquit, Eustarum diuulgatione earum, quarumfeci iamdudum mentionem, quo omni prohiberetur , Regni aditu, ct corona. Ad hoc primum iam supra respondi, duo Breuia Pontificis Clementis VIII anno I6oo ad Catholicos Anglos directastisse, quibus sine ullius certe: personae designatione admonebantur, ut quoad possent iuuarent, ut vir Catholicus Regno illo propediem vacaturo potiretur quo Consilio nullum aliud a Pontifice Maximo, cui Catholica Ecclesia cura potissimum incum bit, magis Christianum, magis pium, de utile dari potuit. Quψd si hac generali admoniatione Iacobus excludebatur,ipse erat in causa, qui spem non obscut e datam Pontifici fallere
volebat vel certe eius administri reprehendi debent,qui magis adhuc aperte Iacobum tunc
Scotia Regem, adepto Anglicano Regno s
377쪽
Catholicum futurum promitte haut Addit secundo Deinde,mqtiit, ubi intrasset, plenam, possessionem adeptuου esset, horrenda illis niurationepulueraria, qua Regem cum Dis, Regno. vita pisitus spoliata fuisset Ut veautem Pontifex omni rationes purgare laborat, quo minus eius adminiculis fulta illa coniuratis fuisse videatur: tamen negatre Hon poteL primarios eius in hoc Regno administros, ct praecipua mancipia esuitas inissimos illius actores, dem gnatores bfuisse quo etiam crimine, is qui Princepsfuit cohorris, mortuim est in confessonefacinoris, alios conscientia egit in fugam, nonnulls etiam ipsam in Italiam . penetrarunt. Ad hoc secun clum Respondeo,tam multa hic mendacia lue ullo testimonio, vel probatione congeri, ut necesse sit Auctorem Apologiae omne omnino pudorem,& conscientiam exuisse. Quod enim attinet ad Pontificem, non est cur se purgare laboret, cum nerno illum vehcH--ia;, spicione maculae alleuius asperserit. Qii 'dti ita autem attinet ad Iesultas, ille ipse qui Dux erat cohortis, ut Auctori loqui placuit, Henricus Garnelius Praepositus Prouincialis facilem edacia illa retaraoit. Constat enim Henricqm
in publico iudicio Rege ipso spectante, qur si vellet testis etiam eue posset, longissimo
tempore examinatum, constanter semper di xisse: neque se, neque ullum Iesu itam huius' Henrie. Gar conspirationis auctorem, vel complicem, vel miti prora consultorem, vel contentientem ullo modo
μυρ fuisse, seque, cum eum tractatum in confessione Sacramentali generatim cognouisseru
378쪽
dedisse oninem operam, ut a tali conspiratione desisteretur imo etiam se, suos ex Vrbe Roma a superioribus suis grauiter admonitos, ut laicos Catholicos ab omni tumultu alienos
suis cohortationibus continerent. Quod autem Henricus Garnelius in Iudicio saepe dix rat, id ipsum instante morte, coram innum
rabili populo, longa oratione protestatus est rqua oratione sicut fidem Catholicam pro- resilis, Se messes Anglicanas liberrime de 'testatus est cita eadem libertate negauit se
auctorcm, aut complicem, aut consultorem,
aut ullo modo contentientem sceleri fuisse. Et tamen audet Auctor Apologiae contra conscientiam propriam, contra testimonium multorum millium hominum, qui crudelissimo spectaculo interfuerunt, dicere, Is, qui Princeps Di cohortis, mortuus est in confessione ficinoris, clim dicere debuisset eum mortuum fuisse in abnegatione, taetestatione tacinoris. Cui situr, inquies, Henricus ultimo supplicio astectus est, si neque laeteris conuictus, neque scelus confessus est Gam/tnia qiua non reuelauit, quod in confessione Sa miluit ,
crametati eum audiuime,ludices mira quadam μη reμς
VCrsutia cognouerunt. Sed cum Catholica do III
ctrina non permittat, ad ullurn malum vitandum, secretum Sacramentalis confessionis detegi maluit ille mortem acerbissimam pati, quam tanti Sacramenti sigillu violare. Proinde iudices illi, qui a Catholica fide, doctrina alieni sunt, Henricum reum laesae Maiestatis ob non reuelatam conspirationem fecerunt.
379쪽
Deus autem eumdem Henricum ob Sacramentum diuinum non violatum, Zc fidei Catholica confestionem, atque haereium Protestantium detestationem corona gloriae, ut pie credimus, redimi uita Porro ab rex Iesu itis, qui fuga tibi consuluisse dicuntur, costium Chri sti 1ecuti sunt, qui suos admonuit, ut cum per secutionem uno in loco paterentur , fugerent in alium. Quae maior enim persecutio cogitari potest, quam que i ad carceres, de supplicia sine conicientia facinoris,&mine testium indiciis addit postrem binucior Apologiae Nechtame, inquit,aut illi, qui Regnum hoc juga deser
erunt, nec Alduinm, is, qui quanquamsubstitit in Belgio, laborauit tamen nihilominin conscientia sceleris unquam sunt in im a Pontifce vocari, ne dum poena ab eo lecti , quod in ram turpe, o nefarium negotium consensissent. Ad hoc tertium caput tacilis est cxpedita responsio. Non est consuetudo summi Pontificis homines in ius vocare,& multo minus poenis affice- cish.I-- ς PQ nullus accusat, Vel de quorum crimi Batauinu. nibus nulla extant indicis, nulli testes. Si Baltaduinus, quem nurn nominas nam caeterOS,
qui sint, si tamen aliqui sunt, diuinare non possumus infamia huius criminis laborasser is certe a Serenissimo Archiduce Alberto optimo dc iustissimo Principe non fuisset permissus publice in Belgio,&in ipsis primarin Ciuitatibus degere sed quoniam neque ij,qui tanquam auctores sceleris vltimo supplicio affecti,diu saepeque examinati Balduinum nominarunt inter complices, aut coscios, neque
380쪽
aliquid aduersus eum in Anglia probatum crat id co neque unamus Ponti tex, nequc ulli abs Catholici Principes illum in ius vocandum
ellccensuerim t. Quare Auctor Mologia: cxcusari non potest a magna temeritate, neui. xate, quod ine ulla rationabili causi summuna Pontificem Christi vicarium lupremum , dc sapientissiunim Principem reprehcndere volucrit corum criminuin, quorum suspicio ne priuatis quidem hominibus adhaeret, nisi probabiles causae pro rantur. . His expeditas, transit Aduersarius ad aliud paradoxum. Nam cum hactenus probare conatus si plurimos Imperatorcs,in Reges libia Pontifice timui ite, lacobum Regem multas timoris causas habuisse , nunc tamen quia degens es animos rimor arguit, ut poeta dicit, contendit filium clie quod Rex tuus unquam timuerit. Neque tamen, inquit, quantumcum-.questupent admiretur, Fanicum him terrorem esse, quo Rex borat, unquam evicerit. Ecquid
enim Papam pro secii ritate sua Rex obsecrauit' Ecquidnam alios Principes Christianos amicos suos, est neccstrios cohortati est v apud Papam pro Wo interpellarent Ecquid aut opem, aut praesidium ab imis villon emendicauit , quo incolumitati sua satis conisellum videri posset rnihil mini. haec ille, qui videat ne Regem uu, dum constantem id cri vult, temerarium se a. , Iciat. Nam si tot Magni Reges. In pu Qxς f. n.
papam timuerunt, ut paulo ante ram ψnga constan . digressione demonstiare conatus cst an non cit Rex suus cmeratius, si timere nolit, quod