장음표시 사용
371쪽
Ui fidem . quam l bro superiori Pint. V. Cast. a in Schol. obligavimus, in hujus voluminis exitu liber
mus-; uuoniam poena temporalis, quae etiam dimissa Culpa remanet luenda , non semper flatissactione poenitentis expungi potest, ideoque Ecclesia poenam illam per indulgentiam remittit ; merito Theologi in Tractatu de Sacramento Poenitentiae , de indulgentiis etiana disputare solent. Rursus cum Poenitens aliquando censuris Ecclesiasticis sit ligatus , a quibus absolvi debet, ideo cenFuras etiam , earumque Vim perspectam habe oportet Cum, qui Pocuitcntiae sacrametit m ministraturus est. Nos utramque tractatiouem ad calcem hujus Libri rejecimus , duabus dissertationibus explicaudam , ut intcsrum sit Praeceptori, si annuum/spatium pro audii ritu ingenio satis ei non vide tur integro Traut 'ut de Sacramentis absolvendo , Dissertationes has dira m alium servare annuin , quo breviores traci tus Igaius ei spatium relin uunt.
372쪽
De Indulgantiarum natura , et exissentia. Indulgentia est remissio poenae temporalis, quae post
xemissam culpam subeunda remanet, facta exua S Cramentum. Cum d sonur remissio poenae temPoralis
convenit Indulgentia cum ea remissione temporalis po uae , quam virtvie clarium pro majori, vel minori Eharitate in sacramento consequimur. Sed cum additur ira Saeramentum distinguitur indulgentia a quacumque poenae remissione, quae in Sacramento sit. Esse in Ecclesia potestatem concedendi indulgentias item pro poenis graviorum scelerum, negarunt Mo aanistae , ut constat ex Terquiliario iam illa haeresi insecto Lib. de pudicit. . cap. 22. Dcinde eam generatim negarunt Waldenses saeculo XII. teste Bayuero Lib. Cont. Valdens. ca'. 6. ymclesius, ejusque assectae Joannes reus , et meroπmtis Pragensis. quorum ea propositio damnata est iu Concilio Constantiensi Sess. LXV. Indulgentiae Papae, sisee Episcoporum Concessae ninia prosunt. Tandem Lutherus, qui ex hac ipsa indulgentiarum occassione ab Ecclesia recessit, Cuius eae Propositiones a Leone X. damnatae sunt : In Ggenιiae sunt piae ira uias indelium, et remissiones honorum Ορerum. Seducuntur credentes , indulgentia ι aeue salutares , et ad fructum spiritus utiles. Eum s Cuti sunt Zuoinglius , et Calpinus. . At catholici quamvis uno ore lateantur , ut dogm'sdei, potestatem esse Ecesesiae concedendi indulgentias , easque esse utiles , ac salutares ; non omnes t men eadem ratione explicant quam late pateat haeci
373쪽
- audeo de Hules. Durandias, Paludanus, vadrianust VI. et ipse Cardinalis Cajetantis, qui hac de re scripSit Cotiti a Liatherum , Opinantur, Potestalem Ecclesiae concedendi indulgentias non ad aliud valere , quam ad rc mittendam satisfactionem a Sacerdote impositam in Sacramento Poenitentiae. At S. Thomas in IV. Di t. XX. O. I. art. 3. et 3. P. SuρρI. Q. XXV. art. I. Dominicus Soto, Bella minus , aliique Theologi sereomu es consentiunt, indulgentiarum potastatem non somium va, ru ad remittendam poenam a Sacerdcte impositam , εed etiam ram , quae imponenda esset, si antiqui Canones vigeretit : imo addunt, ad remittendam pbum Poenam lemporalem , quae Deo fiolvenda rematici sive in hac vita, sive iri Purgatorio , ad quam Poenam redimendam satisfactio a poenitente exhibenda
Dogma fidei est , eras in Ecclesia potestatem concederadi indulgentias , easque siletibus
utiles esse , ac Sululares. Prob. I a. pars. Ipse Christus Mati. XVI. I9. cla ves Regni coelorum promittit Petro, ut aperiat, et claudat: Tibi, inquit , dabo ctasies Regni eoelorum . . . . quodcumque Solsieris 3uPer terram, erit 1οω-. tum et in eoelis. Eaudem potesatem , salvo tame Petxi prima tu, omnibus Apostolis post Resurrectionem. dedit i Atth. XVm. 18. Quaecumque sol ritis su Per terrώ- , erunt salina et in caelis. Atqui haeo Christi versa eonstans , et perpetua traditio intellexit nota solum de remittenda peccatorum cespa in sacramento Poenitentiae , verum etiam de remittenda poena temporali , acl quam remittendam satisfactio sive ante, Sive Post absolutionem exhibenda est. Nam I. Apostolus incestuoso Corinthio post annuam satissa etionem reliquam poenitcutiam per indulgentiam redi sit M. Cor. II. 6. et seq. in porsona Christi: sivel otestate a Christo accepta ; nota quod iam.satis ille ccurat, Oed na a mimiori trias ta abaρrbstatur.
374쪽
a. Teritillianus secundo saeculo testis est . Deos fiam ex libellis , et precibus Martyrum poenitentibus indulgentiam coucedere consuevisse Lib. ad MariYres p. io. 3. Θρrianus saeculo tertio eamdem con suetudinem indulgetilias concedendi ob Martyrum pre ces testatur , et probat 'iu. Am. nisi quod' in ve- Ilitur in abusus , quos eam in rem nimia Presbytero tum Carthaginensin in facilitas invexerat E M. AT 4 Concilium Ancyranum Can. 5. et Nicaenum Can. 2. Saeculo quarto flatuunt, ut penes Epis Pum sit indulgentius agere cum Poeni entibus , quia alacriter Cationicae poenitentiae stadium ingrediebantur, eisquin aliquid de poena , ac temPore statuto Condonare ;pod et Basilius Epist. ad Amphiloeh. et Nyssenus
pist. ad Let um, aliaque Patrum , et Conciliorum testimonia confirmam ad saeculum usque vIII. quo andulgentiae frequentiores esse coeperunt, et maxime usque ad saeculum XL. et XII. quo ad recuperandarn Palestinam siequentissimus evasit indulgentiarum usus a Conciliis oecumenicis probatus , et a S. Bernardo praedicatus , ut ipse testatur Lib. II. de Consta. cia'. I. et Epist. CCXLVI. Prob. aa. Para. . quae evidenter ex priori conse quitur. Si enim indulgentiae inutiles e sent. , nut noxiae , neque Christus hanc potestatem Eeclesiae socisset, neque Ecclesia Pet XVIII. saecula fideIibus illusisset , inutiles , aut noxias indulgentias largietido, nemine Sanctorum Virorum Per tot saccula secta mente anisi contra abusus , quos et nos cum Ecclesia Cat i 1lon reprehendimus. Merito ergo Tridentinum Sem. IXV. Decr. de Indula. Sacrosaracta i insuit, S nolitis indulgenIIartim usum Christiano populo maxim G Satiatarem, et Aa roriam conciliorum auctoritata
probarum in Ecclesia retinendam esse docet, et Praeeipit , eospue anathemare damncit, γε aut intilites se asserunt, vel eas Concedendi in Ecclesia Polestatem esse negant. In his tamen concedendis nio Ieru rionem . jMala peterem , et probatam Teclesiae consuetudinem adhib re eupit, ne nimia facilitate Ec-olexiastica dise*lina meroemr. Abusus qui in his i re serunt, pior 'o canone inpigum hoc indi uex-
375쪽
merum nomea ab haereticis blasphematuri emenda υε,
Potestas concedenssi indulgentias non tantum oesee ad remittendam poenam a Sacerdote impo- . astam in Sacramento, sed et ad poenam secundiam eanones , eg delictorum ,
aeraritalem et numerum , imponendam.
Prob. I. ' Christus loc. est. generatim ait.
Ouodcumque soloeris super terram , σὰ solutum et tu. coelis. Atqui generalis haec Potestas non solum som-Plectitur injunctas poenas, sed etiam injungendas ; ubi enim Legislator non distinguit, nec nos distinguere oportet. a.' Quamvis aliquando Pontifices in eo e dendis indulgentiis ea verba posuerint : de menis infrictis , ut plurimum tamen ea Verba omittunt, prae aertim ubi Alenarias concedunt indulgentias, ut in E rra g. Antiquorum Bonifacit VIII. in Mimo. genitus Clementis VI. aliisque. Ponti seum Bullis. Imo etiam cum conccdunt Indulgentias de poenis injunctis contendunt ΘDius , Suarea , aliique Theologi contra Bellarminum Lib. I. de in se. -ρ. 7. eas comPre hendere non solam injunctas a Sacerdote poenas, sed etiam iniungendas iuxta Canones , idque satis solide probant ex Regula. juris Cay. Ex pari. De Decimiaet Ubi majus conceditur , minus concessum esse videturἐPorro maius est solvere a poena per Sacerdotem i juncta , quam a poena iniungenda per canones; imo Quin Poena injuncta sit exigua pars iniungendae, quia Poenitens nou amphus serre poterat, qui etiam exisguam illam partem remittit , totam remittere censeturi ut si creditor debitori condonet etiam partem illa dubiti minimam . qua fuit contentus, universum debi tum dimisisse existimatur. 3.' Si indulgentiae ad poenas dum xat iti junctas solvendas valerent , iuutiles priaraus esseut: ciun non sole ut hodie injungi a Sa-
376쪽
Dgulgentiae non solum ad poenas canonicas ' miciendas palent, sed ad poenam etiam illam temporalem, quoe Genda est coram Deo oel in hae , pel in altera pila.
Prob. I. Christus naith. XVIII. x3. Promittit
istam fore in coelo itidulgentiam a Pastoribus in terraeoncessam. Quaecumque SODemitis super terram , e mesoluta et in coelo. Sed si indulgentia ad poenas tan-thm emonicas solvendas valeret ; quae a' Pastoribus lolvuntur, soluta tantum essent in terra coram Eeckaia , sed maneret coelesti judicii adhuc solventa poeiam temporalis. Ergo Prob. II. auctoritate. et ratione gravissima S. Tho inae in IV. Dist. XX. Q. I. αrt. 3. et 3. P. SUρLo. XXV. an. r. Quidam distina, inquit; quod i Igentiao non palent ad assoloendum a reatu 'oenae, quam quis in Purgatorio sectin m judicium Dei m yetur , sed palent ad absoloendum ab obligatione, qua Sacerdos Obligauit poenitentem ad Poen- aliquam , t ad quam etiam ordinatur ex canoniam statutis. Sed haeo opinio non ridetur pera. I. quia est e resseeontra Fririlegium Petro datum , m quod in rerrar mitteret, in caelo remitteretur. Unde remissio, quae fis quantum ad forum Ecclesiae, paler etiam quantum red forum Dei. Et yraeterea. I. Ecclesia ejusmodi indulgentias dans, maris damnificaret', quam αδναν fiet, quia remitteret ad graviores Poenas , scitiset μου Drii , absoluendo a poenitentiis istinctis. Et ideo alite eicendum, quod palent et quantiam ad forum Eccleriae , et quantum ad judicium Dei ad remissionem poenae residuae post contritionem, et cs rationem 1 et absolutionem, stoe sit in nem, Stoe non. Prob. III. ex definitionibus Sum. Pontificum. Nam
so iubnem: Romanus Porusseae poenas Purgatarii re mittera
377쪽
mittere non potest. Bulla Licet ea ) Leo eum
iuher ceteros Lut heri errores proscripsit : Indulgentiae his , qui peraciter eas consequuntur, non pulent ad remissionerni poenae pro peccatis acitialibus debitactapud diuinam justitiam. Ergo etc. Prob. IV. Ex definitione Tridei itini. Co dium enititest. Sess. XXV. De . de Indulg. h.' damnat auathemate Protestantes , qui negant Ecclesiae potestatem largiendi indulgentias. At numquam fuerunt illi adeos apidi , ut negarent , Ecclesiam posse poenas canon: Cus remittere , cum cae ab ipsa Ecclesia institutae sint, et ipsi Protestantes eas aliquando tu sua Ecclesia re mittant , sed negarunt dumtaxat , posse Ecelesiam remittere poenam coram Deo luendam, praesertim ira Purgatorio. Ergo etc. a. ' Declarat Concilium, indulgentias esse ii delibus utiles, ac salutares; at si non liberarent a poenis , praesertim in purgatorio luendis. Valde noxiae forent; remittentes enim satisfactinuem κanoni pam , quibus poenae illae redimi possent, servarent homines majoribus poenis cruciandos. Sciendum
enim est, inquit Anselmus in Cap. 3. Eρ. I. ad Cor. quia gravior est ille ignis , quam quidquid homo P ei potest in hae pila , quae sententia ex Augustino depromta est , qui in Psal. XXXV. Neque in ira ,
inquit, tua emendes me, ut in hac Mita purges me set talem me reddas , cui emendaviario Que non OP sit, propter illos , qui salvi erunt sic tamen quaS Per ignem . . . et quia dicitur salous erit, contemnitur ille ignis. Ita plane , quampis saloi per ignem grapior tamen erit ille ignis , quam quidquid pati Rotest Bomo in hae pila. Ergo si indulgentiae ex Tr
dentino halutares sunt, adeo evidenter consequitur eas etiam ad poenam coram Deo remittendam valere
ut Suareκ in 3. P. S. Th. Disp. L. Sevi. L. CO Ct. I. aliique contendant , hoc esse ut dogma fidei desinitum a TridentiuO.
378쪽
Sol ntur objecta. Objte. I. eoni. x m. pro'. Si Dcus, dimissa cui pa, poenam aliquam temporalem a peccatore luendum re-tiquit', nequit intelligi, quomodo possit Ecclesia ilIata reminere, cum non possit homo Deo esse major. Er
Em Dis . ant. Nequit illud intelIio, si ipse Christus non abunde satisfeeisset divinae justitiae pro peceatis
totius mundi. 'neque Melesiae fecisset pote,tatem applicandi hominibus infinitum thesaurum meritorum suae satisfactionis , eono. Seeus, nem Christum satis, et abunde Deisse pro omnium hominum pecca α,, jam demonstravimus Ub. VI. Ime enim est yr itiatio P Peccmis nostris , non Pro nostris autem tantum , sea etiam pro totius mundi, inquit L Ioannes M. - Restae tamen , ut eius satisfactionis merita nobis .pyli utur. Applicantur autem non solum per Sa rn-menta , sed etiam per Edelesiae indulgentiam. Quod autem Christns Melasiae tribuerit potestatem hanc
aelieandi fidelibus merita satisfacticinis Christi, pro
tur iisdem argumentis , quibus Prop. L. demonstra I mus , esse tu Melesia potestatem concedendi indurusentias ; neque enim aliter induIgentias eoncedere pos-κt, mri applicando fidelibos merita satisfactionis Chri ad nne igitur te eausa merita Christi per metapho ram dicuntur In timentiarum thesaurus dispensati omi celesiae eommissus. Er quamquam merita Christi imGilla sint, tamen volnit ipso, ut caput in membra , influere merendi ae satistaciendi virtutem etiam sanetisn qne Meo in thesauro indulgentiarum sunt etiam me Tita Sanctorum non adjecta , sed innixa meritis Chri sti , tamquam instrumema, quibus ille pro sua omni Potenti honi ate uti voluit. Haec luculenter explicat Clemens VI. Extramg. Unim nitus Tig. De Poenis. et Remis. In ara eriacis Chri εius) inuocens immolatus non guttam sanguinis modicam. quae tamen Proyter unionem au Verbiam Pro redem- Psione totius generis Minani si ecisset, sed cosmo e ι ι quoddam promptum n citar sudisse . - . Θ-
379쪽
um ergo exinde , ut nec superpacua , inams,, ee s per a tantae es sionis miseratio redderetur, thesauriam militanti Ecclesiae aequisioit etc. . . . AEd cujus quidem thesauri cumtilam. B. Dei Gentiricti , Momnitim electoriam a primo justo usque ad ultimum merita, adminiculum Praestare noscuntur. De cujus cons&mptione , Seu minutione non est alιquatenus fommidandum , tam propter infinita Christi, tit 'media .ctiam est merita, quam Pro eo quod quanto plures ex eius applicatione trahuntur ad justitiam , tanto msgis
lysortim accrescit cumultis meritorum. Utrum autem merita sanctorum ad indulgentias concurrant impetrando dumtaxat applicationem meritorum Christi , an immediate, atque ad modum solutionis, quaestio suitanter Theologos agitata. Pitis V. tamen eam Baji propositionem damuavit. Per passiones Sanctorum imindiligentiis communicatas non proprie redimuntur ι Ne cata, Sed Per communicationem charitalis nobis. In Passiones imperitiantur , ut digni simus, qui
itio sanguinis, christi a poenis pro peccatis debilis
' Inst. Fietilius videtur ille indulgentiarum the saurus. Nam x. Quamvis merita Christi infinita sint itamen satis applicantur an remissionem peccatorum uquae cum injuriam Deo irrogaverint inlinitam, vel su perioris ordinis, nonnisi infinita satisfactione aboler polerant , ut Lib. VL dixinius. 2. ' Quidquid sancti Vel secerunt , vel passi sutit satis ipsis, etiahunde rei ditum est, cum dicat Apostolus Rom. P III. 18. Aousunt condignae Papsiones hujus temporis ad futuram gloriam , qtiae repelabitur m nobis , ideoque nihili superest quod in alios derivetur. 3. omnia sati torum opera alio titulo debita erant , eum dieat Christus Luc. XVII. . o. Cum feceritis haec omnia, quae Prae Ceyta sunt Mobis , diciae r seroi inutiles sumus ', quod debuimus facere fecimus ; non ergo tanti sunt, ut Prosiliis satisfaciant. U. Reg. ant. Ad Im. Q. Quamvis ea sit in peccato injuria in D um, ut ad satisfaciendum persona tufini tae dignitatis necessaria fuerit; Christi tamen satisse.
380쪽
arum etiam abundans ad Temittanda pecaata omnia . eorumque poenam tum aeternum , tum temporalem. Dimissa ergo per sacramentum cujuScurnque peccati Culpa , atque aeterna Poena, abutidat adlisu satisfactio Christi ad temporalem at sud aeternam poenam pro eccatis totius mundi remittendam. Ad a.' Distinguetisa est in honis sanctorum operibus ratio tum meriti , tum satisfactionis. Sic eae. W.nin Hesmosyna non So- Ium est ratio meriti , cum Christus pro ea regnum aeternum daturus sit electis Mallh. XXV. 36. sed etiam satisfactionis , ut Dan. IV. 2 . Peccara tua Heemosdinis redime. Et Iob. IV. I . Eleemo na ab seni Peccato , et a morte liberat. Quod ergo ad meritum attinet , sanctorum opera Bbundantem consecuta
sunt mei dem , quod Verta ad Satisfactionem , cum mulio plura passi sunt , quam ad satisfaciendum prollccatis suis Meessarium esset, ni Patet praesertim in Virgiue, quae nullum Peccatum Iaabuit, superes ex eorum satisfactionibus quod in alios derivetvx. stata 3m. praeterquam quod Ioquitur ibi Cuislus ae Ol Oribus, quae praecepta Sunt, non Superero utiOm. . vide quae diximus Lib. VII. Cap. I9. Inst. 2. ' Poenam temporalem , quam Deus , dimissa culpa , reposcere decreVit , nulla ratione mutari, aut averti posse sacrae litterae testantur. Sic Davidisjejunia , orationcs , fletus efficere non potuerunt, ut non moreretur ei filius , quern Deus, dimissa Davidi eulpa , morti addicere statuerat M. Reg. XIV. Si Mosis, et Aaron poenitentia non impetrarunt lemporalis poenae , quam Deus minatus erat , remissionem. Unde sine ulla exceptione pronunciat Domitius Psat LXXXVIII. Visitabo in Dirga iniquitates eorum, et
in perberibus peccata eorum. Idem docet Apostolus I. Cor. XI. 32. frustra igitur ad eam poenam agerie dam indulgentiae osseruntur; et praedicantur. N. Trans. an . Si enim Ninivitis propter poeniteu- iam condonavit Deus poetiam, quam per Ionam Pro clam minatus erat, Ion. uls. cur non potcrit alias Propter pia Poenitentium opera temporarias poeuas re itere 8 Sed etiam dato an recedenti, Neg. cons. Nora