장음표시 사용
121쪽
Vtrumgenin pradicetur as Jecie tanquam totum,vel etiam Vt pars illisu. .
Ginus tribus modis considerari potest. Primo,ut dicit naturam geneticam abstractam ab speciebus,ut animal in quan- tu dicit naturam sensitiua , abstractam ab homine R equo:& hoc modo sumptum non est pars, sed totum: quia significatur per modum habentis natura non est tamen totum actuale, sed poten- tiale,quia significatur ut habens naturam perfectibilem, per di serentias: uod vero perfectibile est,signincatur tanquam in po- 'tentia ad ulteriorem perfectionem,quod est,significari ut potentiale. Alio modo sumi ur genus , tanquam altera pars speciei, componens eam simul cum disterentia:& tunc non accipitur , ut 'abstractum a speciebus, sed solum ut actu dicit partialem naturam earum.Sed adhuc per modum partis significatum,potest sumi tanquam pars actualis, in quantum actu coniunctum est cum . disserentia componendo speciem, aut tanquam pars potentia- . lis: si illud consideremus, non ut actu eomponens, sed ut potest
Et secvngum has tres acceptiones, tres sunt opiniones.Prima tinet, tanquam partem etiam actualem praedicati de specie, statu sequuntiir Caiet. cap. praesenti. Venetus cap. sequenti adnaem,& alij. Et probant primo ex Arist. I.lib. de posteriori tesb. lutioue,ca .ubi docet, Integram definitionem, is Iugulas eius parte ter se 'radicari de definito Sed partes definitionis sunt o ctuales, ex quibus altera est genus:ergo tanquam pars actualis praedica
H Pxobant deinde ratione:Primo quiae haec est disserentia inter praedicationem genetis,& speciei,ab omnibus cocessa,quod praedicatio speciei est completa:praedicatio vero generis incomplera praedicatur ergo genus tanquam quid incompletum de specie: sed incompletum est pars:ergo praedicatur,t pars. Segundo,partes Physicae,ut materia 3c forma,magis distinguu-tur later se,& a toto,quam partes Metaphysicae, quae sunt genus,& disserentia cum illae sint res distinctassistae vero, non nisi conceptus disthncti eiusdem rei:sed partes Physicae,in concreto significatae,vere praedicantur de toto:dum dicimus, Homo est corpo reus,aut est animatus: ergo melius praedicabuntur partes Mera- physicae, quae sunt genus & differentia in concaelo signifieatae dς specie,ctuam componunt:& ita vera erit haec I Homo est animal, etiam ii tanquam pars accipiatur genus: sicut etiam est vera haec, Homo est rationalis cum inmori ratio ale, non sit totum poten
122쪽
Seeunda opinio affirmat; Genus non ut partem actualem prae- dicari de specie; sed ut patiem potentialem : hoc est, non ut actu componens; sed ut potest simul cum differentia componere. Hac tener Cante rus cap.praesenti,dub. 3. & probat hoc arg. Vt praedicatio sit vera,praedicatum debet continere totum, quod continet subiectum , sed genus ut pars actualis, non continet aliam partem speciei,quae est differentia actu, nec potentia; sed bene ut potentialis: quia ut potest componere 1 peciem non consideratur,ut actu coniunctum cum aliqua differentia; led ut potest coniungi: quare Oaenes continebit in potentiar quod fatis est, ut dicatur continere totum , quod continet species ; nempe unam partem actu,& alteram in potentia: praedicabitur ergo ut pars potentialis, non ut pars actualis. Tertia opinio est D. Tho. in I. dist. I 3.& opus de ente,&esICn- tia c. 3 asserentis, genus non praedicari de specie,ut partem, sed ut totum.Verba eius sunt;Si animal non est totum,quod est homo, non pradicaretur de eo , eum nulla pars praedicetur de fiso toto. Eam 1equuntur Boetius lib. de diuisionibus,sere in principio. Cale. etiam licet citetur pro opposita sententia, asserit expresse etiam in eodem c. 3, opusc de ente,& esseniaa,genus non ut partem, sed ut L tum potentiale praedicari de specie. Item Solus quaest. unica huius capitis,& pater Franciscus Suarius tom. I. suae Metaph. dispu. I S. sest. I I. num. IS.Et videtur nobis probabilior. Sed ut fundamentum eius explicemus: Notandum est primo, quod tam genus,quam differentia, sumuntur a tota natura speci-hca, aut a tota entitate eius,sub diuersis gradibus considerata , α non a sola parte:vi capite de differentia explicabitur:diuersa ta- .men ratione : nam genus sumitur a tota natura rei, sub ratione
uniuersaliori, atque imperfecta ; perfectibili tamen per eandem . naturam sub gradu speciali consideratam : differentia Vero,a tota etiam natura, ut determinata atque perfecta. Gratia exem-
. pli: Animal, ut est genus hominis , sumitur a tora natura eius, secundum gradum luperiorem & imperfectum , hoc est, ut sen-stiua , per eandem naturam hominis , ut rationalem, determinabili : & rationalet quod est differentia, sumitur etiam a tota natura hominis: vi perfecta ac dJterminata : unde sequitur , tam genus quam differentiam significare totam naturam specieit illud quidem sub ratione con trahibilis;haoc vero sub ratione con
Secundo,notaidium est,quod genus sumptum ut totum pote ii te, valdc diuersi liri est a seipso, sumpto ut parte actuali, aut totentiali: nam ut totum potentiale , non solum dicit partem speciei; sed totam naturam eius, sub gradu superiori, & imperfectiori consideratam , & coiitrahi bilem per gradus inferiores, & -. speciales
123쪽
speetales indifferentiari sed ut pars est speciei,non dicit uso m do integram naturam speciei, led partem duntaxat:& ratio huius differentiae est quia genus ut totum potent ia le,a,trahitur a speciebus abstractione uniuersali: qua abstrahitur commune a particularibus : ut animal abstrahitur ab homine,& leone , tanquam uniuersale a particularibus: & ideo dicit totam naturam eorum:
sed sub gradu superiori sensitiuo , idem significans : quod habens
naturam sensititiam determinabile per rationalem. Si vero idem genus accipiatur ut pars speciei,non abstrahitor abstractione uniuersalis a particularibus: sed potius abstractione praecisiua , qua pars praescinditura toto:vi brachium ab homine. . a 'Ex hac doctrina colligitur duplex argumentum ad probandum,quod genus,ut totum potentiale:& non ut pars , praedicetur de specie. Primum,genus praedicatur de speciebus, ut uniuersale, ac superius praedicatum abstractum ab eis: sed uniuersale , quod abstrahitur a particularibus,continet totam naturam eorum, sub ratione superiori consideratam: non consideratis rationibus inferioribus,a quibas abstrahitulavi patet de specie abstracta ab indiuiduis:ergo praedicatur de illis,ut totum potentiale, contrahi bile per disterentias,& non ut pars. Probatur consequentia, quia pars non potest abstrahi a toto , abstractione uniuersalis a parti culari:scd soluin praescindi ab eo: ut brachium ab homine : quod Patet non praedicari de toto. Secundo , ut vera sit praedicatio aliqua, non suffcit quod praedicatum includatur in subiecto : nam si hoc sufficeret, quaelibet pars praedicaretur de toto:ergo requiritur quod conrineat, quidquid continet subiectum. Probatur consequentia , ex sensu ipsius propositionis: per quam significatur hoc esse illud : quod non potest: esse verum,nisi totum quod continet subiectium , contineat praedicatum : nam si aliquid subiecti non continet , non erit verum ex parte illius , esse illud. Et haec est ratio , propter quam nulla pars praedi ari potest de toto : quia ratione alterius partis, quam toturn dicit, non potest esse verum totum esse partem; ut hominem esse caput. Et argum. hoc eodem modo probat de partibus Metaphysicis : quales sunt genus,& differentia; at de parti bus Physicis quales sunt materia & forma : quia licet illae non distinguatur realiter a toto, satis est distingui ratione formali: propter diuersum modum essendi,& significandi totius & partis, ut ab intellectia conceptis:ut saluam emciant propositionem. Ad testimonium Arist. pro prima opinione respondeo, Partes definitionis praedicari de definito per se,seruato modori aedica di debito,nempe sumptas per modum totius potetialis,vel actua- Iis:nam sub forma partis impossibile est. Ad intentum vero Ari
s telis,in eis loco sussicit, quod hoc vel illo modo praedicenino
124쪽
Ad primum argumentum eiusdem sententiae respondetur, distinguendo antecedens. Nam praedicatum, ex duplici parte po- . testesse incompletum : ex parte eius quod praedicat de subiecto, α ex modo,quo illud praedicat:& in primo sensu incomplete prς- discatur genus de specie: quia tantum praedicat naturam sensiti-tram:quae est pars speciei:led ex parte modi,complete potius prPdicatur:quia eadem naturam sensiἔiuam praedicat , non per Inodum partis,sed per modum totius : quia per modum habentis illam , non quidem totius actualis, sed potentialis: quia per modum perfectibilis,ac determ hiabilis,per gladus disterentiales. λAd secundum respondetur:c onccciendo antecedens, quo I pars L Iphy sica in concreto significata , praedicetur de toto: quia non si gnificatur ut pars, sed sub ratione toti as , quia significatur noe mine adiectivo: quod cum significet per modum adiacentis ,rem quoque significat per modum habentis ; ut dum dicimus , hominem esse materialem ; idem estoc si dicamus; esse habentem materiam : & esse materialem , ad icctiuo nomine significatur petmodum adiacentis,ac si esset accidens hominis; cum vere sit pars substantialis. Genus v ro etiam in concrcto significatum , sumi potest ut pars: quia significatur nomine substant tuo ita sum, ptum non potest praedicari de toto; secundum verum sensum pio - ,
positionis,per quam dicitur hoc esse illud. Quod non potest esse
verum , ex ea parte , qua totum aliquid aliud importat,diuersum a qualibet parte per se. Ad argumentum sic cundς opinionis respondetur;Disserentiam
inter genus, ut partem actualem , & potentialem i, non consist re in eo,quod ut pars actualis, uni tantum differentiae coniunctum sit: vi potentialis vero,omnibus coniungi possit:nam viroque modo unam tantum determinatam differentiam respicit: sed
solum, ut pars actualis distinguitur a se: ut parte potentiali:quia ut actii coniunctum , consideratur cum tali differentia determinata , sed ut pars potentialis,consideratur ut potest coniungi non omnibus,sed eidem tantum determinatae disserentiae. Vnde falsum est,quod ut pars potentialis,contineat differentiam aliouam in potentia, & consequenter est salsum, quod ut pars potentialis
PArs negatiua : quod non di bguantur per modum praedican- si di in Q nid,& in Quale quid:probatur ex Aristotele I. libes'
125쪽
7 ib.Topicorum cap. I. . loco 3 I. his verbis. Eorum qua sunt in as' signata oratione, hoc quidem genus . illud autem disserentia: is in in ιρ.quod quid est genus er disserentia praedicantur. Probatur etiam,ratione: uia modus praedicandi sequitur modum essendi: sed differentia habet modum essendi perfectiorem in compositione speciei, quam genus 1, cum se habeat tanquam forma, & genus,ut materia : ergo habebit modum persectiorem
praedicandi. Sed modus perfectior praedicandi, est praedicari in Quid: ergo hoc modo potius quam in Quale praedicabitur. Minorem probo: quia modus praedicandi in quid, est proprius subitantiae:& modus praedicandi in quale, est modus accidenti M.quod non videtur posse negari,cum sit praedicatum essentiale. Conamu-nistanten sententia Porphyrij, & omnium interpretum eius est: quod Genm distinguatur a disserentia , ex eo, quod illud pradicatur in pnd, hae vero in quale quide vera est & tenenda. Quae proba tur expresso testimonio Aristot. aib.Topicorum, cap. s. loco S s. ibi se ait. Quoniam disserentia quidem qualitatem generis semper Instar , genvi autem disserentia noniam qui dicitgressibile quid--m : animal dicit: qui vero animal dicit, non dicit quale qui mgressibile:disserentia igitur a genere sic separanda.Et hunc iri
im distinguendi haec duo praedicabilia , generis, & di sterentiar, et modum praedicandi in quid & in quale quid, quietir D.Tho.
Usc. I 8.trach. I. cap. . Probatur deinde ratione:quia genus prae
atur de specie per modum substantiae: hoc est per se stanti us euidens signum est, quod nomine substantivo significaturi modus praedicandi in quid , est proprius substantiae , quae est d diras rei : ergo praedicatur in quid. Differentia vero praetur per modum formae, qui non est rei per se stantis: sed in-ntis materiae ; & determinantis, ac modificantis illam,ad sirudinem qualicitis : ergo non praedicatur in quid, sed ut quata tamen sicut vera qual tas,quia ad essentiam rei pertinet:&
non praedicatur in quale simpliciter, scd secundum quid , addito, hoc est in quale quid & in hoc distinguitur a genere; xplicatione testimonii Aristotelis , adducti ad probandami uam Partem notandum est:duo esse consideranda in praedit i cuius praedicationis. Primum ; rem ipsam quae praedica-:ctandiam, modum, quo concipitur,& significatur,secundum tribo itur subiecto:& Primum,quasi materiale est in prae αλ DC 2 Qx Reio non sumitur modus praedicandi, distinguensati ii ia , sed ex secundo, in quo consistit ratio socinalis prς-mis. Aristoteles ergo iri diuersis locis utrunque coni dei Co Haiciem, cuius verba adduximus, pro negativa parte, Tara1L P vi muru : modum vero concipiendi praedicatum,
126쪽
& attribuendi sublacto,considerauit in secundo loco , quem pro nostra sententia ad duximus:& ideo distinxit genus a differentia, per modos praedicandi in quid ,& in quale : in alio vero eodem
modo praedicari docuit: quod veru est ex parte rei,quae praedica tur,in se consideratae: nam tam disterentia,quam genus, est pὸI
Ad argumentum vero respondeo,Distinguendo maiorem.nam modus essendi dupliciter sumi potest, secundum se, velut conci 'pitur a nobis: & ab eo,hoc modo sumpto, accipitur modus pIς- dicandi: quia non praedicantur res , ut sunt a parte rei, sed uta li modo cognoscuntur : & licet secundum primam considerationcm, perfectior sit difierentia quam genus , ex modo tamen pinsteriori . perfectionem habet modum praedicandi hoc quam illa, per quem distinctum praedicabile constituit.. C A P UT III. '
I Nwntum Porphyrii in hoc capite est,explicare naturam seclln-ὶ
tuor parte S. In prima proponit duos acceptiones speciei pri inani Physicam S realem ex cuius similitudine colligit secundam Io gicam. In secunda definit speciem duplici delinitione. In tertiar nit ordinationem praedicamentalem,praedicamenti substantis, Ut per eam intelligatur duplex habitudo speciei: Vna quam ha bet ad genus, sub quo collocatur: Altera ad indiuidua , de qui hus praedicatur. In ultima , definit indiuidnum duabus definitionibus. Prima acceptio realis speciei est,qua accipitur pro sermλ, ac pulchritudine rei. In qua acceptione dici solet: Prassantisima keciem dignam esse imperio. Hoc est pulcherrimum hominem di gnum esse imperio quia pulchritudo coi poris, signum est virtuti in anima existentis. Et huic acceptioni rea ii, similis est accepsiuLogica, qua accipitur Jecies pro ea qua sub a lignaro gonere colis ur, inquit Porpbyr.) id est sub genere taetra definito , & explicato capite praecedenti. Similitudo autem utriusq; acceptionis consi'stit in hoc: quia quemadmodum forma rei, in qua pulchrixesset consistere solet accidentali modo includit atque ostendit peris Chionem essentialem rei: ita species,quae sub genere collocatur, ab eo simul cum disserentia constituitur , includit modo subilad riali totam persectionem c sentialem rei r ut species humana r0 tam persectionem es ea tialam hominis. Et haec in prima pὸῖ ς
In secunda vero,defiuli Porphyrius speciem , secundum h pς acoeptionem Logicam, duplici defia: tioae. Prima definitio tabi
127쪽
ti: ci sol,l subiicitur generi, is de quagenus in quid pra i-ων. per quam explicatur species secundum habitudinem,quamlibet at tenus,a qua dicitur species subiicibilis. Stteata definitio speciei est: Species est qua praedicatur de pluribuelpisti Myecie in eo , quod quid. Per quam explicatur species, licea)um habitudinem,quam habet ad indiuidua,& ut est secudem pudicabile: de haec Porphyrius in z. parr. In tertia, proponitis. distem praedicame talem in praedicamento subitantiae: quod hisculaque praedicatis constat: Substantia, Corpus,Viuens, Animal, fimo. Sei ut intelligat ut , tria ait esse in eo consideranda. Primnet tria in eo reperita,nempe supremum genus,quod ita est pedes, νt aon sit species, ut subitantia. Infimam speciem, quae itacii hic es, ut non sit genus ut homo, aut leos & Inter media genera, quae simul sunt genera respectu inferiorum specierum, Δ species respectu superioris generis. In diu dua vero , non collo caater in praedicamento, tanquam partes eius, sed tanquam fundameatum omnium praedicatorum es lentialium : ex quibus tan- a m partibus componitur praedicamentum. Gratia exempli: ibilaatia, eli supremum genus : Homo, infima species. Et haeci iit quasi extrema praedicamenti: Animal,Viuens,& Corpus,di ratur intermedia:quia ita sunt genera, ut simul sint i pecies:ani inalestim est genus hominis, & species umentis:& ideo vocantur, rigenera iubalterna: quia ita sunt genera; ut iub alio genere, scentur, respectu cuius species dicuntur : & hoc est simul este 'eatra,& species reipectu diue psorum. Secundo,considerandum eli; luprema genera esse decem; nem. , Substantiam, Quantitarem, Relationem, Qualitatem, Achio--'m, passionem, Ubi, Si tum, Quando, Habere, & cum haec sine asi capita praedicamentorum; decem quoque sunt pr dicameta: ecies vero infimae, finitae sunt: & eodem modo intermedia ge-ta: sed indiuidua in infinitum procedunt: quia quibuscunquetis alia & alia multiplicantur in infinitum:& ita a scientia pD:-
amentorum deficiunr. 1 ertio considerandum est , hanc esse differentiam, inter ascen
a &descensum praedicamentalem: quod descensus fit per diuid in unius in plura; nempe generis, in plures species, per disse-xas:asceosus vero, per collectionem plurium in unum: ut dum . Vadimus , a supremo genere substantiae, utque ad infimam
ciem hominis, praedicemus diuidendo i Ilia , in Subllantiam
poream, & incorpoream: & hanc in vivente in , & non viven-l usque ad hominem, Sed dum ascendinius ; plurcs species igimus in unum genus: ut hominem , leonem , & caere rastes animalis, in unum genus animalis : & ita usque ad supre-u genas iubitantiae. Et haec Porphyrius iu 3. parte. In vhir
128쪽
ro Cap. 3. de speete, quae t. r.
vero,quia speciem ut praedicabilem, definiuit per indiuidua, tan. ruam per terminum relationis eius ἱ explicat naturam indiuidui, bus definitionibus: quarum prima est: Indiuiduum est, quod de uno stolo praeseatur. Vt Petrus de seipso,in hac praedicatione ideatica,Petrus est Petru'. Secunda definitio. Indiuiduum est, euius collectio proprietatum, qua in uno est, in alio non potes reperiri. Quae sic explicatur. Proprietates specificae; ut risbilitas, & admiratio , communes sunt omnibus indiuiduis humanae speciei:& plures etiam proprietates indiuiduales cui uuibet indiuidui,potant conuenire alii si sed col. Iectio omnium,quae in uno reperiuntur, non potest in alio reperiri. Exempli gratia:quaelibet proprieras indiuidualis Petri,potest conuenire Ioanni; sed omnes simul sumptae non possunt ei conuenire. Haec Porphyr. in toto cap.
Virdm steries fuerit definita a Porph io duabus vel tribus
CIrea numerum definitionum , quibus species definita est i ι
Porphyrio, certum est, apud omnes interpretes eius , duabus saltem ἡefinitionibus definitam esse, secundum duas habitudines,vel respectus,quos habet;vnum ad genus a quo species subiicibilis vocatur,alterum ad indiuidua,a quo dicitur species praedicabilis.Sed an duabus tantum definita fuerit,uel tribus;diuersae sunt opiniones. Palma est,Soti afferentis, duabus tantum essie definitam : ita ut prima illa, quae asserit, Speciem esse, quae sub assignato genere collocatur; non sit definitio, sed aceeptio tantum logica Ipeciei, aut nuda explicatio vocis. Altera vero; qua dicitur specie messe,
quae sublieitur generi, & de qua genus in quid praedicatur,definitionem essetnon tamen duplieem;sed unam tantumquia eundem respectum explicat: nam idem est subit ei generi,& genus praedicari de illa. Et cum praeter hanc, tantum sit alia, per quam expli eatur species,ut praedicabilis, tantum erunt duae. Probat hoc argSpecies solum habet duos respectus, unum ad senus, ut est subiicibilis;alterum ad indiuidua, ut est praedieabilis: ergo solum habet duas rationes Hrmales, explicabiles per definitionem:& ideo duaSus solum definitionibus explicari potest. Ali' vero omnes, afferunt tribus definitionibus suin definitam, sed non eodem modo eas enumerant: nam Toletus primam
solum esse explicationem voeis ait, sed secundam distinguit in duas: ita ut una sir, Species est qua subiicitur generi: dc altera, Speciei est de qua genus praedi Iur in quia: & ideo cum alia,per quam
129쪽
exρlicatui speci es,ut praedicabilis,esse tres. Probat, quia eundem respectum ad genus diuerso modo utraque explicat: nam aliud est speciem rei picere genus; aliud,genus respicere speciem, dum praedicatur de illa. Caietanus vero, & Canterus,ita asserunt tres esse definitiones, ut prima non fit sola acceptio, a ut vocis explicatio, seg simul de
finitio lecundam vero unam tantum esse, quia unam tantum ha
bitudinem ad genus, omnia illa verba explicant: Et haec videtve mihi probabilior sententia,& magis ad mentem Porphyrij. Et probatur primum: quod illa verba, Species est, qua 'b assia gnato genere collocatur, non sint sola acceptio , sed etiam definitio: quia Porphyr. dum aliam definitionem proposuit, sic asseruit i Alsignant ergo is sic θeciem ι speciei es , qua ponitur sub g
nere , ο δε qua genus in aliquid pradicatur. Quibus verbis docet, se aliam definitionum , post primam iam traditam, assignare. Praeterea, priusquam secundam definitionem pro neret, rationem reddit, propter quam, cum genus per speciem definierit, cap. praecedenti, nunc speciem per genus explicauerit: qilia clim sint relatiua , unum per alterum definiendum erat : ergo fatetur iam definiisse speciem, antequam secundam definitionem proponeret : quod non esset verum, si prima solum esset acceptio, maon definitio. Probatur secundum, quod sint definitiones distinctae, prima, e fecunda, per quas isecies definiatur ut subiicibilis , hoc ar- umento. Species ut ullicitur generi, habet duas rationes solisa ales diuertas: ergo non una, sed duabus definitionibus debuit eplicari. Consequentia euidens est , quia una definitio, unamnium rationem sormalem explicare potest. Probatur vero an
cedens , quia in genere , diuersae rationes formales sunt : esse iuersale , hoc est unum in multis speciebus, & esse praedicae de illis e dc ratio uniuersalis prior est , dc essentialis illi: ratioto praedicabilis poderior , & propria pallio eius: dc sub utrae ratione respicit speciem : ergo etiam in specie debent cor-ρondere diuersae rationes formales: nempe cfie subiectum, in , est genus:&esse subiectum, de quo praedicatur: ita ut illa sit 3r,M quasi essentialis speciei,ut subiicibili:haec vero pωherior, uasi pxopria passio eius: sed diuersae illae rationes forma es inexe,expl icantur diuersis definitionibus, nempe unum in murupeciebus ac praedicabile de illis : ergo etiam diuersae rationesar te spCciei, debent explicari per diuersas definitiones. Et ita am es h a Porphyrio, qui per illa verba: vexies est, qua subvors ae aere colucatur , explicuit speciem subucibilem , ut ea tetiam, in quo est genus:per secundam vero, ut est subiectum,m P caedicatur.
130쪽
Sed quod secunda definitio non sit duplex, sed una , probaturi
quia prima verba, Species est,qua subiicitur genstri, eandem prorius rationem speciei explicant,quae per primam definitionem fuerat explicata: nempe esse subiectum in quo est genus: quare solum videntur repetitio primae definitionis. Alia vero vehba , nempei De qua geram tu quid pradicatuν . explicant aliam rationem sormalem eiusdem speciei subjicibilis, videlicet elle subiectum , de quo praedicatur genus. Duas igitur tradit Porphyrius speciei subiicibilis definitiones, secundum duas rationes formales eius , &textiam eiusdem speciei,ut praedicabilis. Ad argumentum Soti & Toleti,eadem solutione respondetur: cnam dum dicitur , Speciem solum habere respectus ad genus, &indiuidua, concedendum est: dicendum tamen respectum ad genus,duplicem habere formalem rationem diuersam: qua diuerso modo respicit genus , nempe, ut subiectum in Quo, & ut subiectum de Quo: sicut genus diuersa ratione respicit eandem speciem, nempe ut subiectum in quo est, & de quo praedicatur: ideo diuersis definitionibus debuit explicari. Sed duo restant breuissima dubia. Primum, qua ratione agat Porphyrius de specie subiicibili: nam cum opus hoc praedicabilium silmon pertinet ad ipsum species,nisi ut prςdicabilis sed non est praedicabilis vi respicit genus; sed india dua: ergo non debuit definiri nisi respectu eorum:& ideo unica definitione;& non pluribus .Respodetur,agere Porphyrium de specie subiicibili .Primo, Quia est subiectum generis; & subiectum ad eandem considerationem pertinet, ad quam praedicatum; quia terminus relationis eius est; sine quo non potest cognosci. Secundo, Quia lubiectum opponitur pridicato:oppositorum vero eadem est icientia:& ideo duabus definitionibus Jebuit speetes definiri, ut subiicibilis, quia duobus modis formaliter diuersis est subiectum generis. Sed circa utramque eius definitionem est secundum dubium: Tquia videtur conuenire indiuiduis,cum sub assignato genere collocentur;vt hoc ,vel illud animal sub animali,atque etiam Petrus,& Ioannes;& eidem generi subiiciantur, quod de illis praedicat in quid, sicut de speciebus. Respondeo: collocari lub genere, aut esse subiectum eius;duobus modis posse intelligi: per se qui clem, ratione sui,& immediate.Per aliud autem, ratione alterius M remote. It primo modo conuenit soli speciei: indiuiduis vero Lolum secundo modo.Et ratio huius est quia genus per se,& immediate descendit ad species per differentias:ad i*diuidua vero,nonn s ratione speciei:esgo species sola est, quae per se primo collocatur sub genere;indiuidua vero, nos nisi per speciem. Definitiones igitur speciei subiicibilis , secundum primum modum iriteΙ- Iiguntur a Porphyrio:ita ut sensius primae fit: Species est,qciae sub assigmat.