장음표시 사용
191쪽
nostra sententia; non est necessarium argumenta aliarum in particulari soluere ; sed ex annotata doctrina , facile a quocunque soluentur.
Solum restat, uno verbo explicandum id, quod a quibusdam dubitari solet, An proprium,ut est quartum praedicabile, una, re
eadem relatione,secundum speciem,referatur:ad speciem Mindiuidua,aut ad genus,& inferiores species,vel diuersis : ita ut v-4 ad speciem, & alia ad indiuidua. Cui respondeo , Vna , & eadem referri. Quod ita probo: Relatio, sumit suam unitatem specificam, a termino formali :sed species,& indiuidua, habent eandem rationem terminandi relationem proprii: ergo una erit respecta omnium. Probatur minor: Proprium refertur ad speciem, & indiuidua et tanquam ad principium , a quo. emanat, dc tanquam ad . subiectum , eum quo cpnuertitur: sed species, & indiuidua , habent eandem rationem principij, atque subiecti: cum indiuidua
ratione speciei, utrumque habeant: ergo habent eandem rationem formalem terminandi , & pro unico termino iarmali accipienda sunt;a qua uniratem specificam habem elatio proprij.
De Accidenti. TE X. P O R P Η Υ R. Accidens autem est, quod adestseabest rara ubiecti
corruptionem, Me. Breuis explicatio textuΗ,
i meentum Porphyrij, cap praesenti est, explieare naturam Aeci- icuratis;quod est quintii praedicabile. Agit autem tria in toto capite. Primo , Tribus definitionibus delinit accidens. Secundo; aadam diuisione illud diuidit. Tettio , Cuidam tacitae obiectioni respondet.
Prima definitio accidentis est: Aeridens est, quod adest, ct Mest prato subiecti corruptionem. Vt albedo inhaeret in pariete, M potest separari ab illo sine corruptione eius. Secunda definitio eadem fere est : Aecidens est, quod contingit eidem inesse . ct non inesse. Postrema definitio : Aeridens s. quod neque est genus , nec disterentia , neque speries, neque proprium; inest autem subiecto. Datur haec definitio per negationem aliorum praedicabilium a Porphyrio , ut explicetur proprius modus praedieandi accidentis x Diuisio accidentis est: Aecidens aliud est Separabile,ut dormire 3 aliud Inseparabile, ut albedo cygni. sed poterat obiieere aliquis aduersus Porphyrium , quod prima definitio accidentis non
si bona, vel quod haee ditiisio sit mala: quia secundum primam desinitionem , omne accidens potest separati . subiecto et ergo nullum
192쪽
I Cap. 6. de acci enti, quaest. .
nullum erit inseparabile: sed diuisio asserit, accidens aliud esse Separabile, aliud Ili separabile ; ergo sibi contrariantur. Ideo te spondet Porphyrius , in 3 pari. hac distinctione : Duobm modis
contingit sippa ra Asiubiecto : Set undum rem , aut secundum considerationem intellectin: & primo modo , non omne accidens potest separari a subiecto , bene tamen secundo modo: & desinitio intelligitur primo,aut fecundo modo; diuisio vero, solum ic cuncio modo I Ideo non sunt contrariae.
An aeeidens sit uniuersale is res csu quorum ad habeat. ΡRobatur, Accidens non esse uniuersale , duobus arg. Primo: Quia uniuersale non habet a parte rei aptitudinem essundi in multis, aut praedicandide illis : nec respicit in seriora relatione reali; sed solum habet talem aptitudinem , per intellectum abstrahentem illud , vel comparantem ad inferiora di, ad quae solum dicit respectum rationis: sed Accidens a parte rei, habet aptitudinem essendi in subiecto: ergo etiam habebit aptitudinem praedicandi de illo:& cum distinguatur ab eo realiter,per relationem realem illud respiciet, ut albedo hominem : ergo accidens non est uniuersale respectu subiecti: imo nee potest praedicari de il- Io:quia quod ab alio distinguitur realiter, non potest de eo praedicari,cum distinctio realis falsam emciat praedicationem. Secundo : uniuersale dicitur esse in multis, & posse praedicari
de multis, etiam si illa multa non sint actu, in rerum natura , sed solum in potentia: ut patet de Sole & tana di sed Accidens non potest praedaeat ii de subieci i s, nisi actu exiisentibus: ergo non est Vniuersale nec praedicabile. Probatur minor : quia nullo homi ne existente in rerum natura , falsum erit dicere : Homo est albus aut Petrus est albus. t . Pro solutione huius quaestionis, notandum est primo , Acci - μdens duobus modis considerari. Primo, in ordine ad sua inferiora quidditat via; v coloe respectu albedinis, de nigredinis :,aut albedo, te spectu huius ,& illius albedinis: δc hoc inodo non constituit quintum piindicabile , sed primum , secundum , vel tertium : nam vel genus est, vel species , auri differentia. Seeundo consideratur in ordino ad subiecta, quibus in haret: vi album in ordine ad hominem vel parietem. Et hoc modo constituitaqdi tum praedica b. te, quia praedicatur in Quine accidentale. . . t 'Secundo nota udum: Accidens dupliciter conii rari: In abstracto,& in concreto: & primo modo cossideratum, non dicit iubi lectunt sed solam formam ut albedo,& color,& cum haec distinguatur realiteri a subiecto , iton praedicatur de illo; salsum est enim dicere, itornoxst albedo:consideratum vero in concreto,
193쪽
Capi. de accidenti, quaest. . Ipsdiest subiectum , vi album & a diuersis subiectis abfractum per
intellectum , ut ab homine, & pariete, est uniuersale, & praedicabile respectu aliorum , a quibus sol una distinguitur ratione: nec habet aptitudinem praedicandi de illis a parte rei, sed sollim per intellectum : nec denique ad illa refertur relatione reali , sed cati L. Dis : sicut caetera praedicabilia, ad tua inferiora: sed quia accident, respicit subiectum secundum modum inhaerentiae actualis In eo,&hoc modo praedicatur de illo requirit actualem existentiam si ibicctorum, de quibus praedicatur: alioqui non erunt Verae praedicationes : & in hoc distinguitur a caeteris praedicabilibus , quae cum essentialia sint; ut genus , species & differentia , vel propxiae paΩsiones , conssequentes essentiam. ut quartum praedicabile , abstrahunt ab existentia , & praedicantur de inferioribus, secundum ii
turalem connexionem extremorum : ideoque non requirunt actuale in eorum existentiam.
His suppositis , Conclusio respondens quaestioni est : Accidens
in concreto sumptum, est quintum praedicabile : non respectu inferiorum quid ditatiue ; sed respectu subiectorum , a quibus ab strahitur , & de quibus praedicatur, in Quale accidentale: & hoemoclo sumptum definitur a Porphyrio , duplici desinitione, inferius explicanda. Probatur haec conclusio: Quia accidens hoc modo sumptum , est unum in multis accidentaliter , & ideo praedicabile de multis in Quale accidentale distinctumque a caeteris qua-ruot praedicabilibus. Acl primum arg. Neganda est minor ; quod accidens habeat
aptitudinem realem inhaerendi, aut essendi in multis , a parte rci: nam si sumatur in abstracto, verum est sed sic non est uniuersale, nec praedicabile : sed dicit formam accidentalem , realiten distin- tam a subiectis, & realiter eis inhaerentem : quae non podest realiter praedicari de illis , propter realem distinctionem : ii vero su- matur in concreto , respectu subiectorum , a quibus abstrahitur, uniuersale est.& praedicabile; ut expositum est. Ad secundum : Distinguenda est minor : nam ut accidens sitvniuersale M praedicabile; satis est, quod plura subiecta, secundum potentiam existentia respiciat: se dud exercitium praedicationum, requirit actualem existentiam subiectorum : & in primo , conue- 'nit cum caeteris praedicabilibus : a quibus distinguitur, in hoc secundo , propter modum distinctum piae dicandi, accidentalem. . . quem habet: nam accidens respicit subiectum secundum actualem inhaerentiam in eo : actualis vero inhaerentia, petit actualem
existentiam subiecti: quia nihil potest inhaerere, nisi actu existen-thde aliis vero praedicabilibus. diuersa est ratio,quantum ad exercitium praedicandi, iam e plicata.
194쪽
An diuisio aeridentis, in aeridens separabile, is inseparabile ,sit bona. DVobus argumentis, videtur probari ; quod non sit bona. Primo: Quia aecidens seeundum Porphyrium . duobus modis
potest separari a subiecto, secundam rem,& per intellectum: ergo nullum accidens erit inseparabile. Probatur consequentia:quia aecidens inseparabile secundum rem , est separabile per intellectum:vnde non bene diuiditur accidens, in duo membra. Secundo:Quia si omne accidens est separabile,per intellectume
ergo saec diuisio , comprehendit propriam passionem ; quae licet non possit separari secundum rem, potest tamen per intellectum: ut risibile, potest separari homine quia eum non sit de essentia eiust potest homo intelligi sine illo. Et ex hoc sequitur, quartum praedicabile, & quintum , non distingui. Probatur consequentia: quia propria passio. quae constituit quartum praedicabile, pertinet ad quintum,cum sie aceidem inseparabile. Pro solutione quaestionis ; annotanda est distinctio; quam tradit D.Thom. quaest. vniea, de spiritualibus creaturis, arti vitreo ad . v bi ait, Duplicem esse operationem intellectus, per quam unum
siparat ab alio. una est limplex abstractio; per quam illud unum
sine alio cognoscit, sine affirmatione, & oegatione: ut dum intelligimus albedinem , existentem in pariete, non intellecto parieter non tamen negando, quod in eo sit. Altera est,abstractio composta,per quam unum sine alio intelligimus,illud de eo negando: vis dum intelligimus, albedinem sine pariete: negemus eam de pariete; dicentes, paries non est albus.
Seeundo notandum est : Quod haec est disserentia, inter aeet 8 dens separabile, & propriam passionem ; quantum ad secundum modum abstractionis a subiecto: quod subiectum accidentis inse, parabilis, non solum potest intelligi sine illo, sed etiam cum opposito; salua eius essentia: ut cygnus; non solum potest intelligi sine
albedine,sed eu nigredine quς non repugnat essentiae eius. Sed subiectum propriae passionis; quai iis possit intelligi sine illa,non tamen eum opposita: cuius ratio est, quia cum propria Passio dimanet ab essentia, a qua impossibile est dimanare oppositam: impoLsbile est etiam quod eum opposita intelligatur; sed accidens inseparabile,non dimanat ab essentia subiecti: ideo non repugnat quod idem subiectum , eum opposito accidente intelligatur. Exempli ratia ; Sine risibilitate, potest intelligi homo; non tamen cum innibilitate, quia repugnat hinnibilitatem dimanare ab essentia eius: sed eygnus , non solum potest intelligi sine albedine, sed
etiam cum nigredine et quia cum albedo non dimanet ab essentia
195쪽
eius non repugnat,quod cum nigredine opposita intelligatur. Conclusio noltra est, Diuitionem eiic bonam. Probatur: Qu. avtrumqse membrum,uere datur in rebus; verum accidens est, &tantum continet, quantum diuisum ; ergo adaequata est, & bona diuisio sed intelligenda est realiter,& non per intellectum : ita ut sensus sit: Accidens, unum est separabile, a subiecto realiter: & aliud realiter inseparabile , ab eodem : S ex hoc soluitur primum
' Ad secundum Neganda est consequentia: quia accidens commune, separari pote si per intellectum, utraque abi tractione : simplici,&composita: ta ut non tollim negari postit de subiecto, sed etiam Oppositam ei attribui: quod non habet pastio: quia cum gi- manet ab esse retia: repugnat oppositam pastionem conuenire subiecto. Itaque commune accidens, omnibus modis potest separari per intellectum a subiecto : proprium vero non omnibus ni clis:&hoc sufficit, ut ad quintum praedicabile non pertineat Io Sed ut melius natura huius praedicabilis intelligatur: Triplex alia differentia notanda est; quam habet respectu propril. Prtina est: Quod proprium di manat ex principiis ellentiat bus subiecit: accidens commune, non dimanat ab eis: sed ex aliis eausis prouenir. Secunda : Quod passio , primo conuenit speciei, secundario vero indiuiduis accidens commune,ex opposito: primo conuenit . indiuiduis; & ratione eorum speciei. Et ratio huius disteretiae est: quia proprium maxime dimanat a natura specificassed commune accidens,ex particularibus causis indiuidualibus sequitur. Tertia. differentia est: Pod proprium praedicatur per se, de subiecto a cidens vero,quod est quintum praedicabile per accidens.
An definitiones accidentis, intelligantur a Porphyrio , de inherentia reali accidentis in 'biecto, vel)ecundo intentionaliter, dea matione, is negatione.
V Idetur hoc secundo modo intelligi, & non proximo; quod
probatur ex eodem Porphyrio qui Vltimam definition/m, si gnavit per negationem aliorum pra dicabilium ergo destia uaccidens, ut praedicabile:& eonsequenter,non per realem inliae rentiam, sed per praedicationem .Et praeterea quia ut explicaret diuisionem, noesse contrariam primae definitioni , docirae, Accrdens . non soluili
secundum rem,sed per intellectum poste separari a iubiectfitergo dum illud a sterit, posse adeste,& a te subiecta; in prima definitione, non de reali inhaerentia, sed de praedicatione loquitur. Et ratione deinde probatur. Primo: Quia accidens secundum realem inhaerentiam, non pertinet ad Dialecticum Tistis ad Phi.
196쪽
r 8 Cap. s. de aceidenti, quaest.
losophum ergo in Dialectica,non per illam debet definiri,sed petpraedicationem Dialecticae propriam. Secundo : Accidentia rationis, qualia sunt seeundae intenti nes;dum praedicantur de primis, pertinent ad hoc praedicabile ,&non habent realem inhaerentiam in subiecto , sed solum sunt o lective in intellectu:& tamen eis eoueniunt definitiones acciden-
tis:ergo non intelliguntur de reali inhaerentia, sed de praedicati ne. Hanc sententiam tenent,Caiet. cap. praesenti, dubio I. Iauel. era. . de quinque praedicabilibus,cap. 6. Solus in expositione tex-eus,& eandem dicit este probabilem,Tolet.dub. 3. Secunda opinio affrmati Easdem definitiones, intelligi a Por- I phyrio de reali inhaerentia aecidentis:Et hqc est probabilior. Probatur effcaciter ex Porphyrio, qui ut explicaret pramam definitiouem,non esse contrariam diuisioni, tradit diuersos modos separationis,accidentis a subiecto: nempe realem, & per intellectu: quod non esset necessarium , si definitio intelligeretur de praedi-eatione,& non de reali inhaesionearum praedicatio, separationem dicit per inteli ectum,si sit negativa. Probatur secundo: Quia eodem modo sumitur accidens in definitionibus, sicut in diuisione, sed diuisio non potest intelligi de
Draedicatione;sed de reali separatione: nam in primo sensu , nullum accidens esset inseparabile; ergo definitiones de reali inhaerentia intelliguntur. Ad primum te timonium respondetur: Non per solam negationem aliorum praedicabilium , definisse Porphyrium accidens, sed per realem inhaerentiam,qua in ultimo verbo definitionis posuit. Secundum testimonium, potius probat nostram sententiam. Ad primum arg. respondetur: duod realis iubarrentia, fundamentum est secundae intentionis : quam necesse fuit explicare per definitiones, ut natura huius praedicabilis, melius intelligeretur. Ad seeundum dicimus: Fntia rationis, non habere realem inhaerentiam in subiecto, se/ intelligi a nobis per similitudinem, ad aceidentia real ia ; quae illam habent: & ideo de i l lis etiam loquimur : ae si real iter inhaerent: quare per similitudinem, applicantur eis definitiones aceidentis.
An ρνima definitio aeridentis sit bona.
RAtio dubitandi est, quia multa senti accidentia , quae subie- I
ctum eorrumpunt ut morbus lethalis, combustio, & moria ergo eis non conuenit definitio:quia non possunt adesse, & abesse, praeter subiecti corruptionem. Di meultas huius quaestionis,in eo consistit: An ea quae enum
197쪽
Cap. 6. de accidenti, st. 4. 179
negat esse accidentia, sed potius , dicit esse destructiones substantiae,vel . praedicata substantialia privativa. Probat: quia corrupicio vel mors, est dissolutio principiorum vitanted principia vitae sunt substantialia: ergo corruptio,& mors, erunt pol. iis quid substantiale,quam accidentale. Pro solutione quaestionis , notandum est; Mortem dupliciter sumi posse:primo pro corruptione rei,ut in fieri; hoc est, dum fit: autpro corruptione in facto esse,vel iam sacta : & certum est, v troque modo sumptam, modum saltem accidentis habere,& consequenter subiectum: & cum sit quasi mutatio priuatim , non solum habet subiectum ; sed etiam terminum , quasi per eam factum:& sibi ectum eius est materia quae a sorma, quia: corrumpitur, ad formam de nouo aduenientem mutatur: via forma ii minis,quae desinit esse in materia: ad formam cadaueris , quae de nouo aduenit. Terminus autem corruptionis , est non esse rei; ut non esse hominis denoininat autem corruptio materiam , tan-buam subiectum ; in quantum est mutatio eius: & etiam terminum,nempe rem corruptam, ad cuius non esse terminatur: & ita materia denominatur priuatiue, mutata per corruptionem, tan- iquam lubiectum huius accidentis priuatiui: & id quod desinit
esse per eam ι dicitur non esse,vel esse mortuum, aut corruptum:& sicut est accidens materiae: tanquam subiecti, in quo intelligitur inhaerere: ita respectu i Ilius eonuenit ei definitio accidentis: quia adest,& abest materiae praeter eius corruptionem:terminum vero non denominat,ut subiectum: sed tanquam terminum, luem destruit, & igeo non est accidens, respectu eius, nec conu it ei definitio aecidentis. I Nostra igitur sententia est:Illa omnia, quae in arg. enumerantur,ine accidentia, vel saltem moduna accidentium habere: quibus suo modo conuenit definitio. QIod probatur euidenter de morbo etiam lethali,hac ratione:Morbus adest,& abest, sine sub- , lecti corruptione:ergo conuenit ei definitio aceidentis. Probatur antecedens:quia quamdiu durat morbus,subiectum manet; & eo absente, etiam manetaergo adesse , & abesse potest, praeter corruptionem eius. secundo, probatur de combustione;& morte: nam ista habent modum mutationis priuatium:sed mutatio habet se biectum,ut do-xet Arist. r.& s . lib. Phys. ergo est accidens e quare modum acci- . dentium habere debent,quibus definitio conueniat. Ex his respondetur ad aT. Morbum esse accidens: & posse adesse, & abesse sui ecto , praeter corruptionem eius: quia quam diu durat, non est corruptum : sed manet De combustione vero. morte: dicimus esse aecidentia privativa, materiae: cui adsunt,& absunt. praeter corruptione eiusmon tamen sunt accidentia
198쪽
18 o Cap.6. de accidenti, quot a
hominis, vel domus; sed illum , dc hanc denominant , tanquam
terminos. Quod vero ad veri ratem propolitionum attinet: nempe: Homo est mortuus; vel Domus est combust iuveras esse dicimus ut communis mydus concipiendi, & loquendi tenet; quia sensus est: Homo desiit esse,aut Domus: & verus quidem ; quia non de ' , nominantur, ut subiecta: sed ut termini corruptionis quasi dicatur hominem , & domum , per mortem aut combustionem periisse: mors naque appellatur,corruptio hominis: quia est priuatio vitae: non vero combustio domus,sed talis corruptio. Circa rationem tandem Accidentis duo sunt notanda. Pri- IImum: Duobus modis sumi accidens 1, nempe pro accidente Praedicamentorum, & pro accidente Praedicabili: & haec acceptio est uniuersalior, quia non solum comprehendit vera accidentia: sed illa etiam , quae licet sint substantiae ; modo tamen quodam accidentali se habent ad alia :& ideo ex parte modi se habendi, videntur ea respicere tanquam subiecta: ut disset entia, respectin ν-neris , accidens praedicabile vocatui; licet saepe sit substantia: quia adesse, & abelle potest generi, salua eius essentia. Accidens vero praedicamentale, solum comprehendit 'era accidentia. sed ex alia parte, idem accidens: ut praedicabile, minus uniuersale est : quia accidens praedicamentale , absolute comprehendit omnia accidentia vera: accidens vero praedicabale, non comprehendit ea,
nisi sub l imitata consideratione: hoe est, quatenus subiecto adesi se & abesse possunt; vel praedicari,& non praedicari de illo. Albedo enim , aqt nigredo ; sicque de caeteris accidentibus, duobus nodis considerantur. Primo .: Secundum proprias essentias ; ut
in eis sunt Genera, Species, & Indi uidua: & sic pertinent ad specialia praedicamenta. & non ad quintum praedicabile, sed ad primum , secundum , vel tertium. Alio modo , In ordine ad subie- etiam ; cui adesse, & abesse possunt: & sic pertinent ad quintum
Ex quibus inteli igitur distinctio quaedam, satis necessaria, prae dicationis accidentalis: nam una est Accidentalis , ab accident*Praedicamental quando praedicatum i verum est accidens, in haeqrens subiecto , de quo praedicatur. Alia est accidentalis , ab acci dente praedi cabit i,& non praedicamentali: cuius praedicatum, non est verum accidens subiecti: sed modo aeeidentali se habet adit lud ; in quantum adesse & abesse potest , praeter eius corruptio nem : ut haec praedicatio , Homo est albus , accidentalis est , ab accidente praedicamentali,& etiam praedieabili haec vero,Animai est rationale, non ab accidente praedicamentali: scd solum ab ac
Secundo notandum est:Qudd Accidens; ut est quintum praedi-
abile:non est definiendunt per plutes species, vel plura indiuidua
199쪽
cap. 6. de accidenti quast. is r
tanquam per subiecta,quia licet vera sint subiecta aeti dentis,tam haec, quam illa: quodlibet tamen est inadaequatum: itaque definiendum est per aliud uniuersalius , quod sit quasi adaequatum
subiectum eius,& in plurali sumptum, adaeqnatus terminus relationis eiusdem accidentis, ut praedicabilis.Vnde,talis erit eius adaequata definitio: Aecidens est quod pradicatur de plurib-, in Quale accidentale.Per quam definitionem laicione ultimae particulae
patet distingui a caeteris praedicabilibus. Et haec de praedicabilibus annotaste sussiciat in V 2Ecsj T I O V.
An inharentia aptitudin tu sit de essentia accidentis. 7 TNhaetentia duplex est, Actualis, & Aptitudinis. Actualis , est I modus quidam,per quem accidens unitur subiecto,ut ab eo su- istentetur:& proportionatur modo per se substantiae,per quem in se,& per se subsistit independenter ab alio:vnde sicut modus Sub-sstentiae,est ultimus terminus naturae substantialis per se existe ris,a quo completur, & constituitur in supposito : ita inhaerentia
actualis,est ultimus terminus naturae accidentalis, aetii existen-riS,complens eam,& constituens actu,in subiecto:& tandem sicut subsilientia,praesupponens actualem existentiam, non distinctam realiter a natura substantiali , sed per quam est extra causas , distinguitur ex natura rei,ab eadem natura substantiali, per se existente:eadem rat one , inhaerentia actualis accidentis praesupponens no fro modo intelligendi, naturam accidentalem actu existentem,distinguitur ab ea,ex natura rei.
Alia est inhaerentia Aptitudinalis,quae non est aliud,quam aptitudo eiusdem naturae accidentalis,aὸ actu inhaerendum subiector ut si Deus separet accidens a subiecto,peribit modus actualis,inhaerentiae eius:per quem actu inhaerebat subiecto : sed adhuc erit aptum ei inhaerere:& haec aptitudo inhaerendi vocatur inhaere*tia aptitudinalis. Et de inhaerentia actuali,certum est apud omnes,quod non sit de essentia accidentis,quia sine illa potest esse accidens,ii non naturaliter,saltem diuina virtute:& vere manet quantitas Eucharisti sine inhaerentia actuali,quam habebat in lubstancia panis. Ex quo euidens argumentum deducitur , probans non pertinere ad vius essentiam,& etim eadem ratio sit de caeteris accident ibus,sequitur actualem inhaerentiam , nulli accidenti esse essentialem: in quo etiam assimilatur subsistentiae substantiali: de quae uidens est , eam non pertinere adessentiam naturae substantialis, eiuri sit in fide certum, Naturam humanam Christi, non habere
propriam subsistentiam : sed terminatam esse , subsistentia verbi Diuini. Ideo solum quaerit titulus quaestionis, de inhaerentia
200쪽
181 Cap. 6ue accidenti,quast. s.
aptitudinali, An sit de essentia accidentis. Et est prima opinio Scoti in . d. I x . quaest. unica, & Antoni Andreae 7. Meta.q. I .cum caeteris Scoti discipulis, asserentium, nope itinere ad essentiam eius , sed extra illam esse. Probant id primo: Quia inhaerentia, est relatio accidentis ad subiectum: vel relationem saltem includit, erso non potest esse de essentia alicuius accidentis absoluti: imo aliquam rationem accidentalem debet praesupponere in eo, cui conuenit,per quam fundetur ratis relatio : & ex consequenti, essentiam accidentis, sam laudantem: quare extra illam omnino erit. Secundo: Si inhaerentia aptitudinalis est de essentia aceidentis, omnibus aequὸ conuenire debet: quia quae essentialia sun r, omnibus illius ordinis debent aeque conuenire : sed neque conuenit Omnibus, neque aeque potest conuenire : ergo non est essentialis. Probatur minor,quia modus, quem habet quantitas Eucharistiae, separata a substantia , est accidens: cum terminet naturam accidentalem:& repugnat ei aptitudo inhaerendi, cum sit modus cssendi per se,& inile pendetei a subiecto:ergo non conuenit Omniabus accidentibus: sed neque aequaliter:quia ia conueniret eis uni- uoce,quod videbimus esse falsum. Secunda opinio est communis, & vera,quod inhaerentia aptitudinalis sit de essentia 3ccidentis. Ita D. Tho. in d. Ι 8. q.&art.
I s. Et colligitur euidenter ex doctrina Arist. T. Meta.tex. 1. ubi assiserit, Accidentia non esse entia, sed entis entia: hoc est substantiae,ad quam in sua entitate, dicunt attributionem: sed esse entia substatiae,est posse eam assicere, secundum proprios modos intrinsecos: ergo aptitudo ei inhaerendi ,est eis essentialis ex mete Aristotelis. Probatur etia ratione:Quia esse per se,& esse in alto,sunt modi is intrinseci substantiae, Sc accidentis,diuidentes per se ens, ted esse per se, fecundum aptitudinem ,hoc est, aptum esse ad subsistedum per se, est de essentia substantiae : ergo aptum esse ad inhaeredum eidem substantiae, erit de essentia accidentis. Probanir minor: Quia substantiam esse talem entitatem , cui debetur subsistentia per se, essentiale est ei:& hoc est,esse radicem , unde oritur subsistentia, esse ei essentialem:ergo etiam est essentiale accidenti,esse talem naturam, cui debetur actualis inhaerentia in subiecto: uod est, esse radicem actualis inhaerentiae:& radix haec est, inhaerentia aptitudinalis,quae etiam erit ei essentialis. Ad primum arg Neganda est maior: quod inhaerentia actualis, sit relatio : sed est modus absolutus, includens respectum quendam transcendentalem,de quo neganda est minor:quod non possit esse,de estentia absoluti,sicut caetera prist cata transcende talia,