장음표시 사용
231쪽
116 DIS IS IT IO NES P LINIANAE LIB. VII.
nugis adhaesitat; eo processit, quod dictu etiam incredibilia afrmaret ut antiquitas attonita redderetur. Magorum volumina Democritum illustrasse, & Dardani signanter in ejus usque sepulcro petita constat; itemque suos ex eorum disciplina commentarios edidisse anno circiter ab U. Cond. CCC., quo tempore Hippocrates in medicinae praeceptis clarissimus habebatur Ut autem quae de Chanaaeleone diximus, extrema ejus parte absolvamus; id desumptis a naturali hist ria verbis agendum, cum iis Plinius Democraticam irrisionem concludat; Graeco
siquidem philosopho exciderat M A cauda sumina, ct aquarum impetus Isi, serpentes
soporari et eisdem, medicata cedro, ct myrrba, illigataque gemino ramo palmae percussam
aquam discuti, utque intus snt omnia, appareant ' utinamque eo ramo contactus esset D mocritus, quoniam ita loquacitates immodicas promisi inbiberio palamque es, virum aliausagacem, oe vitae utilismum nimio juvandi mortales sudio prolapsum .,, Ex dictis facili negocio patet, quam inepte Gellius subdititiam velit de jumptam ex Democrito narrationem in decimo naturalis historiae libro inveniendam, ubi Plinius hunc philosophum scripsisse resert serpentem ex confuso avium sanguine produci, de quo si quis edat, linguas, & avium colloquia interpretari. Non ne videt Gellius haec omnia ex ipsissimis Magiae praeceptis deduci uis enim ignorat Pythagoram, Empedoclem, Democritum, ipsumque etiam Platonem ad hanc discendam exiliis potius, quam peregrinationibus navigasse; Et hane, ut ait idem Plinius γιpraedicavere, bane in arcanis babuere. Addiderunt Magiae Metempsychosim, unde hominum animas in brutorum corporibus traductas somniarent, ut etiam a Poetis
hac de re festiviter arguerentur M. Nonne celebris ille Apollonius Tyanensis qui fatiscentem Pythagorae sectam relevavit Uin, se avium omnium voces intelligere venditabat in Z notissima sunt, quae de asino collapso, & laetantibus passe
ribus adducuntur, eo quia bestia milium effudisset I λὶ Quid mirum igitur, si iis proxima Pythagoricae philosophiae, & Magiae antistes Democritus assirmavit: unde non Plinio, sed Gellio Plinium arguenti nota sit inurenda, quod ipse etiam
Jacobus Proustius Noctium Atticarum enarrator minime reticuit; dum ait quid bis Gellio bilem miserit adυersus Plinium, qui libro XXVIII. Cap. VIII. Baee afficta esse Democrito, oe iis in rebus mendacia graecae vanitatis se magna voluptate
cognovisse tradit, s ut falsed a refellit. Hinc est, quod ineptae hujusmodi Gellia
nae sugillationes a doctis omnibus contemnuntur, cum aperte constet, ex invidia magis, quam alia impellente ratione illum Plinii voluminibus detrahere voluisse. Simplicem,& concinnum naturalis historiae titulum, tanquam longe quaesitum, aut anxie excogitatum criminatur; Latinosque hac in re nullo delectu; imo perperam Graecis copulavit, quando ipse festiviores inscriptiones rejiciens ad Noctes Atticas provocabat. Sussiciet pro cunctis Salmasius, cujus verba afferre minime gravabor: se Agellius nullo judicio Latinos una eum Graecis in eadem culpa involvit,
quasi hoc vitio pariter laborarint, or tamen omnia quae ibi ex Latinis refert titulorum nomina , nullam redolent concinnitatem, aut argutam ineptiam. Antiquarum lectionum libra,
i Apollonium a patri Tianeum, vel Tyaneum plerique dieunt. Nollenius Tyanensem appellandum rit/ eontendit. Apollonium Philostratus maxim8 eelebravit. Ephesii ut Deum eoluetuat. Vopiseas , Lampridius, & Hierocles in-eredibilia de illo tradunt, quae Tertullianuς praestigiis: nos fabulis, vel illul onibus attrihuemas. In Hieroclem seripsit Eusebius Caesariensis; eum illo mitius egerunt Divus Hieronymus, & Apollinaris Sidonius, qu1 de re alibi. a Salmasius, aliique Noctium Attiearum seriptorem ex Agellia gente suille fala tamen erediderunt. Vide quae superiore libro exposuimus. ω Lib. XXV. a. shJ Lib. XXX. I. seJ Lib. XXVm. g. NI Lib. XXX. initio. DJ VM. Horas. lib. I. Od. as.
232쪽
DISQUISITIONES PLINIANAE LIB. VII. et i 7
aut Epistolarum Moralium, aut Epistolicarum Quaestionum, aut Naturalis Historiae, quid babent quaeso te in titulo, quod jure possis suggillare tanquam operosus exqui tum, vel facetis nugis illis comparandum, quas Graeci in faciendis indicibus confectabantur Z Nec ipse quidem ille titulus, quem Agellius probavit, ut simplicissimum, videri potes illis, quos modo percensuimus, simpliciter. Noctes Atticas inscripsit. Non tam rectus es, quam Epistolicarum Quaestionum, ubi quaestiones per episolas explicantur, nec quam Moralium Epistolarum, ubi de moribus episeolae tractant, nec denique quὰm An
tiquarum Lectionum, quando boc ipsum agitur, ut lectiones antiquae recenseantur, at- qne explanentur. Immo, quod ego maxime' miror, inter inscriptionum festititates retulit Hi
storiae Naturalis, qui titulus es Pliniani operis, quo nihil semplicius , ct inafffectatius fugi potuit; ct ab illo auctore inditus es, a quo praecipuὸ damnatas legerat, atque deri- say bujusmodi omnes titulorum ambitioses facetias . ,, Huc usque Salmasius, qui certe non omni ex parte Plinii fautor evasit L λ, cujusve stylum ex data nominis, & loci occasione minime praeteream, cum toties in naturalem historiam debacchetur, quando exemplariorum convenientia nimii hominis conjecturas impediebat, vel ubi aliquid discrepantiae suis in codicibus adnotasset: ut cum illa de Phoenice unice scripta astirmat, quae aliis etiam avibus Plinius adaptavit s*in. Ne tamen materiarum congruentia nos sensim ab antiquiore ad recentissimos Plinii suggillatores deducat; de illis susticiat in annotationibus aliqua attingere, cum sepolito paullulum Salmasio locus poscat, ut Nicolaum Leonicenum per
Primus enim, quod sciam, hic fuit, qui singulari opere in Plinium scribere au-
ANNOTATIONES. r In eelebratis ad Solinum exere itationibus saepe arguit Pimium : meminitque sui de Plinio iudieii, quod Divioni
edidit anno t668., nee mihi adhuc videre contigit. 2 Haud multum sanὸ a Gellii methodo abest Salmasius ad illud Plinii a): Cimnamomum, oe easias rabulosae narrat tantiquitas, princepsque Herodotus avium nidis, . priuarim Phoenicis , in quo stu Liber Patre edueatus esset ex imiis rupibus, atastribusue decuti , eamis, quam inae inferrent pondere, aut piambatis Detuis . Addit Salmasius b - Cinis namum avium nidis deenti , & privatim Phoenicis nunquam scriptit Herodotus, nee quisquam opinor veterum ris cinnamis nidum struere Poenicem tradiderunt plerique. Herodotus ex myrrha enneinnare scribit. Plinius ealiae , is thurisque sereulis. Phoenix avis est una in orbe terrarum, nee quicquam tam sabulosum narravit vetuitas , ut se nido Phoenieis cinnamum plumbatis sagittis decuti dixerit Adde quod nee einnamo privatim nidum construiis quisquam seripsit, sed myrrha, thure, cinnamo, nardo ed aliis odoribus. Memoria igitur lapsus est Plinius,
is An aliud agens, & cogitans piniκας ibi pro ave acceperit nescio. An Ph enicem pro Cinnamomo ave, memno- is nico errore posui , nam cinnamomum avem esse, quae privatim cinnamis nidum aedificet, atque inde plumbatis is sagittis deeuti doeet antiquitas. Aristoteles lib. IX. cap. XIII. & ex eo Antigonus Caristius - - - Meminit & hu is ius avis Plinius, & Cinnamologum voeat. Nee dubium nobis est, quin Phoenicem hela pro illa ave verbis He- is rodoti inductus posuerit, nam in seriptis eius eodieibus ita legitur : ex inviis rupibus, arboribu rue decuti eamis, is quam ipse inferret, pondere, aut plumbatis sagittis . Ut de Phoenice intelligatur, nec ambigo; quin ita seripserit. se Quod de Cinnamomo ave narrant antiqui, hoc ille de Phoenice, magna, & stupenda prorsus hallueinatione, &,. ablepsia. DPetam ego a Salmasio an omnia, quae Herodotus valgavit ad nos usque pervenisse eerib seiat: unde enm aliqua in Musarum voluminibus minimὸ inveniantur, pronunciandum si falsos esse , qui XU. ante eum seculis seribentes, ea tradunt. quae ignota posteris euaserunt. Seeundd Plinius ad Herodotum provocat, tanquam illius sententiae principem, & eaeteris illustriorem, qui fabulosa de einnamomo, & rasa vulgaverant; qua de re sumeeret plerosques Salmasio, mihique ignotos de Phoeniee, Herodotum de aliis avibus, St. rasa ea scripsisse, quae eommenticia esse, tertium illius librum se consulentibus innotestet. Ultimb eum in vetustis, ae reeentioribus eodieibus legamus, carnis, quam ipse inferrent pondere : eum verba Barbaras, Gelenius, Erasmus, Caesarius, Pintianus, Daleeampius, atque Harduinus in membranis asnoverint; piaculum mihi videtur a vulgata scriptura recedere, unde singulari numero, & de Phoeniee unieὸ Plinium loqui statuamus. Fateor Salmasium alibi optimas restitutiones indigitasse, quas eo pluris faciendas eenseo, eum membranacei eodieis nomen, unde petita erant, subjecit. Hoe verb loco anonymi exemplaris auctoritas taeterorum texturam minimὸ infringet, eum non unius avis quamvis de Phoeniee praeseriim in extruendis nidis sabuletur antiquitas. De Phoenice parrb talia praedieari testatur Statius in Phileti Epietato d r
-- Phariae e exempta volucri Cmnama, die. & Avienus in orbis deleriptione - intemis etiam premi undique ab orisines amica Deo tergum congessit amomum.
Salmasus, eum Papinianam sententiam torquere non posset, illam inter mirandas collocavit: Avienum e tra haud recte Graecum Dionysium interpretari, eo quia in autographo O,ιΘας, nempe aves legamus. Sed quidnam obstat, ut Phoenix denotetur. quando id plaeuit vertenti, & aliis antiquioribus receptum minimὸ ignoramus. Nescio, ear Harduinus nihil de Salinasi lectione, & eon ieetaris ad XII. Plinii librum attulerit e . sal Lib. XII. ro. sbJ m. . cap. XXX. pag. 183. ad solis. sed rid. Η dor. Thaliam. sdJ S υεν. lib. II. 6. vers. 8 . tu rid. Tom. ι. pag. 668. cor sem
233쪽
: 18 DIS GUISITIONES P LINIANAE LIB. VII.
sus sit; & cum a multis eam ob caussam argueretur, ut jam vulgata defenderet, naturalis historiae auctorem haud satis graecae linguae potestatem attigisse assim mans, hoc unice argumento liti finem imponere gestiebat: quanto, inquit plieius fuerit fateri, Plinium non magnam babuisse graecarum literarum cognitionem, atque eo defectu omnia illa, quae sibi objecimus in suis scriptis errata reliquisse, quae morte pra reptus non potuit emendare. Nelcio, quanam alia de caussa Leonicenus Plinium ex graeci idiomatis modica arguat scientia, nisi ut omnibus comprobaret, quod contradicendi libidine impulsus, sibimet ipsi refragabatur, cum alibi illum graece utique doctum agnoverit M. Majora postmodum sibi licere conjecit, quia Politianus, & Barbarus qui non historiae naturalis auctorem, sed Leonicenum hallucinari monuerant) jam superiori seculo defunctis annumerabantur. Quis enimsbi persuadere potest Plinium graeca supellectili minime, ut decebat, instructum
ad tantum opus digerendum accessisse, cum penὸ omnia ex graecis sontibus ad Astronomiam, Terrarum Orbis descriptionem, hominis, animaliumque indolem, plantarum, herbarumque genera, ad agri culturae, medicinae, architectonices, picturae, gemnaarumque notiones depromat Z Num credendum est, res a Graecis
petitas Tito qui graece quoque condebat poemata) dicasse, ubi tanta ad humani ingenii ornatum spectantia, malὸ digererentur λ Longὸ enim familiarius Romanis tum erat graecum idioma, quam in praesentiarum nobis 'latinae evaserint literae, cum eodem unice eloquio, unde constabant volumina, ad eorum captum
uterentur H. Hinc est quod Barbara, & Punica, non Graeca a Romanis in patriam linguam conversa intelligimus; qua de caussa nobiles omnes ab ineunte aetate graecis literis assuescebant; illasque per summos viros discentes, eo tempore proferebant, quo Graeci omnes graece loquebantur sa- . Nos vero & graecam,& satinam linguam jam demortuas, librorum tantum ope, ut ut licet, Icriptitamus. uid porro Leonicenus commentitur errores in Plinio inveniri, quos auctor morte praereptus non valuit emendare λ Si vix graecam linguam, eo judice, cal- Iebat: sertassis menda poterat corrigere, in quibus vitium minimὸ agnovisset. Praeterquam quod eo usque processit Leonicenus, ut naturalem historiam opus cassum, atque illocabile qua sit innuat, & secundis curis a Plinio repurgandum conjecerit, cum illam auctor Tito graecis, latinisque literis eruditissimo Principi dicatam publica luce donasset. Longius argumenti aciem proculdubio intendebat Leonicenus , ubi celebratum Riccardiorum exemplar ad illius manus pervenisset: cum post auctoris mortem editum opus assirmet amanuensis Hac recepta sententia injurius Plinio Consuli evadet, qui graece doctissimus non modo avunculi sui ineptias minime publicasset, verum etiam naturalem historiam tantis laudibus non extulisset. Quanto prudentius agebat Leonicenus, ubi medicas Plinio manus adhibens varias lectiones, & depravatas voces genuina emendatione Plinio reddidisset ρ Quis enim ignorat egregium opus non auctoris, sed exscribentium culpa fuisse conspurcatum λ Nemo adeo illiteratus est, qui naturalem historiam
ANNOTATIONES. 1 Romani Graeeorum libros, Plinii & superioribus seeulis, eodem eloquio, quo seripti erant, avidissilia pertractabant.
Opposivum nostiis accidit diebus, quibus plerique Gallieis, Italieisque versionibus contenti, genaias priscorum Metain vas neque primoribus labiis attinaentes , Graecis, Latinisque literis ualedicant. 2 Graecia olim sapientiae, nune agna viae sedes , post tantas Barbarorum incursiones; & praesertim postquam Turea ram imperio opprimitur, vix primigenii eloquii servat indieia: tantum enim a veteri idiomate distam populares, quantum Itali a Romano sermone deseeerunt . Consule harum D. 'uistionum librum V. pag. I 6. ον Quantas Graeeorum sententias congerat, atque illustret Plinius Caeei lius omnibus patet, qui vivente avuneulo iis. in Iteris adeb presecit, ut XIV. annis natus Graecam Tragoediam eomposuerit. a Lib. ιιι su. a . b Consule epistol. Angeli PMittaniis Donicen. . Leoniceni PMiri. .
234쪽
DIs ISITIONES PLINIANAE LIB. OL et ist
iam a IU. Aerae vulgaris seculo horridiori veste indutam non sciverit, uti ex prolatis Symmachi verbis suo loco ostendimus Impuro igitur huic fonti praecipua discrepantiae origo erat tribuenda, ubi graeca vel depravata, vel minus recte apud Plinium inveniret Leonicenus M. Haec paullulum differenda existimo, ut Gellio, ac Leoniceno viro caeter
quin docto, & probo) hominem audacissimum, & effreni linguae petulantia in
tolerandum Claudium nempe Verderium jungamus. Hic quamvis XVI. Christiano seculo ad finem vergente notus haberetur, cum ti ipse Democraticas aves in scenam adduxerit, hoc loco praesens occurrit. Miramur eruditi hujus juvenis maledictum adeo fuisse ingenium, ut cum alieni nominis obtrectatione famam sibi acquirendam duxerit: in id aciem intendat, ut venerandae antiquitatis auctores pene omnes insectaretur. Vbi illorum tantum errores, & in clarissimis humani ingenii imbecillitatem quoque inveniri ostendisset: sortassis a nemine arguebatur; & rem posteris utilem navabat. Id enim ego frequenter usurpare, & adagii Ioco assumere decrevi: bonum esse librum, in quo pauci errores inveniuntur. Vbi enim codices divina assiante sapientia scriptos excipiamus, quisnam ab omni labe evadet immunis: tum magis ubi en clomediam, ut Graeci ajunt, complectatur P Hominis est errare, sed itaverecunda superbia cavillis, imo calumniis doctissimos mortuos accusare, id unice ad Uerderium spectavit: ut hanc ob rem, quas aliis adaptat,
censiones invenerit, & auctoribus non modo imposuisse se , & multa sine ullo delectu congessisse innotescat M. Hinc ab omnibus ob effrenem petulantiam, &praesertim a Scioppio M, Baillet to Uin, & Morhofio exagitatur. Sed jam circu
latoris hujus verba ad trutinam revocanda. Sic enim garrit λ: Plinius, qui fasciculariam facere in mulatur, cuncta olfacere, nibit degustare, omnia glutire, nihil decoquere a se ipso dissidet, cum enim libri bi . suae s. cap. 29. Cadmum prosicam orationem priamum invenisse, cum antea versibus omnia scribi solerent, oe lib. 6. cap. 3 6. non Cadmum ,
sed Pbere dem ait: ει qui tam bonus censetur latinitatis auctor notas meas es*gere non valuit. uuamquam enim non ita latind loquor ego fungor vice cotis ait ergo Plinius ingens turba prunorum versicolorum nigra, candida, hordacea appellata a comitatu frugis ejus, eodem colore, quam rectd turbam prunorum dixerit, aut non potius
ANNOTATIONES. 1 Libro IV. pag. rar. Apud Iohannem Albettum Fabrietum allata Symmachi verba paullulum diversa, & epiastolae ordinem quoque immutatum invenies. Nos Jureta adhaesimas, qui egregio commentatio Symmachi epistolas illostravit 1 Erasmus Roterodamus politioris literaturae apud Germanos phosiphorus: μο magis, inquit υ , probata se ani cum modesta, hoc maEis detesanda es quom am temeνιυς, ne dicam impietas. qui Plinianum opus, omnibus omnium sculptorum, in pictorum operdus anteponendum, sie μι describendo, vel excudendo inrruperunt, ut d otis animis in tam eximia scriptoris exitium eo pisasse indisi queant. Erasmo eonvenit Beatus Rhenanus vir modestia, & eruditione Ha-risIimus, eum in gravem hu)usmodi querelam Elabitur th . At hoc loco factum non est, ut nullum crema volumen a me dis incolume sit sereatum. Quin immδ quasi 'pendio condiarii fusi e videntur, qvi dediti opera libros depra rent, lautii libidine quidam in Maherandis honorum auctorum scriptis rosii sum; id quod eum ubique si obvium , in nullius tamen monimentis magis cernere licet, quam C. Plinii Secundi, illis inquam quibus apud uti nos nιhiι -ι iliuψbius extat, vel utilius -- falis Plinio bonam partem antiqvis orem auetorum salaam esse necesse est. Budaeus Gallieanae sapientiae lumen, cum aliqua parum eonvet entia apud Plinium inveniret, ex eorruptis naturalis historiae loeis sibi mulis tum negoci i salebatur: nec pueriles di ierepantias in rerum omnium capaee ingenio extantes praedicabat si). Post hos qui eum Leoniceno vixerunt ad omne veritatis confinium affirmarunt Moth us ih . & Chevillerius co intee omnes auctores neminem inveniri, qui inversus magis fuerit, ae depravatus, quam Plinius, sive naturalis historiae calamo exaratos eodiem, sive typis e cessa exemplaria volutemus. 3 Aliquod ingenii, seu potius eruditionis speeiem Verderio adfuisse haud itaeiar: Omnia tamen naturae, seu Praeine is studii ornamenta inustavit, ut aetatis suae prodigium haberetur. Hine est, quM elestanter Morbosus e ubi, ait m , censuram suam exercet, manifestam hominis phrenesin facile deprehendas. VH ex ipsa hibesii fronte non fatiam toposcopus conjeceris hominis dementiam, qui triginta circiter foliis tam insum argumentum exhibere is uir. Si non alium de , -ι ex eo colliges infaeniam, quia ipsi parenti sis vim docto in laudes filii sui tam prosim non parcar - inmarus, . maledicus filius. 4ὶ Versicolorum nescio quonam fretus exemplari legat Uerderius. In omnibus Oeeurrit versicolor. a re Iob. Rodium in Dira Comet. Cessi fia. LIV. b Iob. Bapt. Μωgago. σι'. in Comes. Cess. pag. X. O C tulit carmim castigat. d IMGeium Doctον. sub initio, oe alibi. ein cens pag. 84 sq. D Bibl. Larin. m. I. t in epi'. ad Danu
235쪽
1 1o DIS.IS ITIONES P LINIANAE LIB. VII.
rumulum, aut acemum dicere debuerit, quisque viderit, cum turba animantium propria st. Nescio, quomodo non erubuerit ex Democrito aves quasdam esse referre, quarum ex confuso
sanivine nascatur serpens, quem s quis ederit, linguas, seu avium inter se eolloquia intem pretaturum. Rem ridiculam, dignamve, quae Plinii fragmentis infertast, quas verδ aves ex suo garritu, animi, quo carent, sensa valeant exprimere, quas verδ inter se confabulantur. Vrsos in Africa gigni, contra quod Herodotus, ct Solinus tradiderunt , insciatur. Affinitate dictionum quoad Plantarum cognitionem persaepe fallitur. Prassum, suo porruma prasso, quod idem es atque marrubium, non disinguens. Alias herbas pro aliis pingit,
folium herbae Britannicae adscribens Betonicae, sed nec eo tantum loco. Teramon, ct teramon, cum duo snt genera leguminum coctile hilicet, incoctile. Si omnes Plinii Iapsus enumerare insiluerem, majus volumen conscripturum me prosteri audeo eo, quod in eum Nicolaus Leonicenus edidit. Errorum enim est Plinius immensum oceanum, qui cum dum ago, mihi cum Lernaea 'sa res es, cui quot obtrunco evita, totidem suppullulant.
Calumniae initium a Cornelio Agrippa desumpsit Uerderius. Cunicus enim ille Germanus Plinio objecerat, plurima in naturali historia ab antiquis desumpta, non benὸ admodum cocta attulisse. Verderius tamen, ut aciem ultra intenderet, omnia confundit, ut neque libros, neque supposititias Plinianae historiae sectiones rite ostendat. Plinius libro U. capite ut additur) undetricesimo, cum de Mileto loqueretur: nee fraudanda, ait - , cive Cadmo , qui primus prosicam Din orationem condere insiluit. Ne verbum quidem eo loco invenies, unde carminibus scribi olim omnia solere testetur. Id libro VII. non VI. ut innuit Uerderius) aliquiratione attingitur: sed tantst rerum cognitione, verborumque pondere auctor incedit , ut supra de Cadmo dicta novissime prolatis jungere debeamus . Versum
heroicum, ait M, Dibio oraculo debemus. De Poematum origine magna quaesio es. --- te Trojanum bellum probantur fuisse. Prosicam orationem condere Phere des Brius insiluit, Gri Regis aetate. Hi oriam Cadmus Milesus. Cavillandi igitur potius libidi-dine, quam veritatis amore impulsus criterium urget Verderius, dissimulato He molai Barbari nomine, qui hujusmodi jamdiu adnotaverat,&libro V. apud Plinium legit prosicam, lib. VII. profam orationem. Allata tamen, quae aliquam dis ficultatem facere videntur, longe ante nos dissolvit Harduinus, cum hanc laudem Cadmo tributam ω, modo Pherecydi datam agnoscat: Illud, ait , nimirum es,' quod cum antea ingenii doctrinaeque monumenta nonnis carmine proderent, primus Casmus Milesus, jam Habattis tempore, bisoriam, resque gesas prosa conscripserit. At posea Croes, orique temporibus primus in pbilosophicis rebus idem Pherecydes praesitit: quem Laertius in ejus vita primum fuisse ait, qui de natura, ct Diis seripserit. Strabo lib. I. pag. I 8. tres isos soluta oratione primos scripsse ait, Cadmum, Phere dem, Ha- teum. Cadmus igitur, cum literas, & nova vocabula ex Phoenicia sua hospes in Graeciam transtulit M : historiam fabulis olim conspurcatam,& res gestas carminibus demandatas primus prosaica oratione conscripsit. Pherecydes vero vana de Diis, de rerum caussis, & philosophia primus soluto oratione vulgavit M. Quis demum Verderii non dico audaciam, sed amentiam eo usque pervenisse credet, ut Plinium latinitatis auctorem nobilissimum damnare ausus sit, idque quanam ex caussa Z quia turbam prunorum diversas hujus arboris species in enlo-
236쪽
DIS VIS IT IONES PLINIANAE LIB. VII. 22 Isissime nominavit. Quonam Uerderius usus sit exemplari prorsus ignoro. Quod scio, Plinii verba parum exacte subjecit: lego enim apud naturalis historiae scri
ptorem AE: Ingens postea turba prunorum o versicolor, nis , eandida, hordearia appellata , a comitatu frugis ejus. Alia eodem colore seriora, majoraque, asinina cognominata a
vilitate . Caveat igitur Uerderius , ne sibi ipsi seriorum prunorum cognomen vindicet, cum Plinium incongrua voce usum affirmat. Num imberbis hic censor
ignorare potuit, quod ille idem Nicolaus Leonicenus in Plinium invectus aperto
fatetur ore, cum aliquid graecae eruditionis nostro vellet detrahere: nihilo tamen minus multo majora Romanarum literarum ornamenta reliquisse quilias, inquit M, omnes alios latinae linguae auctores adeo superexcessi, ut si Musae lingua Romana loqui
voluissent, non puto Plautina, ut quidam sentiunt, sed magis Pliniana fuissent Leutae s LElegantissime Plinius prunorum, uti vulnerum turbam dixit, ut multitudinem,& varias in digitaret qualitates; idque jam a Lexicographis adnotatum M , inepto
commentario inurere voluit Verderius. Neque sane eandem vim, atque elegantiam saperet acemus, seu cumulus prunorum, prout turbae vocabulum eo loco adjectum: ut enim in turba confusionem ex diversa personarum qualitate, indole, &studiis oriri intelligimus: ita Plinius tot tantosque unius arboris fructus attingens ad ineffabilem naturae varietatem respexit. Egregia igitur translatione turbam prunorum dixit, ut turba gemmarum potamus Win, & turba vulnerum ' apud illum occurrit. Sic Lucanus σὶ turbam scelerum. Cicero sn, qui Viam turbam voluminum esse-cerit, & Plinius Caecilius ad Mamilianum M: Muereris de turba Casrensium nego-eiorum : quo in loco ad rem Buchnerus M. Ut ad circulatorem Uerderium accedamus , hic turbam animantium propriam appellat: rectius animalium scripsisset, cum animata dici possint quaecumque motu cientur interiore, adeoque&suam arboribus animam attribuunt, quae L. Seneca elaborata oratione persequitur . Plinio demum naturae interpreti quis ferre poterit, ut in novum Aristarchum assurgat juvenis, quasi Uerderianae ferulae manum tendere, & insulsi grammatici sermonibus vapulare cogatur Romanorum doctissimus λ Plinius igitur iterum arguendus erit, quod Chamaeplatanos coactae brevitatis, abortus arborum appellet, atque hoc etiam in genere Pumilionum infelicitatem inveniri affirmet w ὸ Non hercules: sed omnis in Uerderium concidat objurgatio: cujus labores, non censonis, sed abortus unice titulum promerentur . Caeteroquin illius limae subderetur Moderatus Columella, qui vocem ad aves tran
stulit, & bruta animalia s- . Quis enim ignorat Pumiliones humillimae staturae homines dici, quales cum Gruibus bella gerere Homerus scriptitavit Z Post Columellam Italos, & Gallos omnes exagitet, qui agricolationis praecepta tradentes,
cr Leoniceni, doctorumque omnium eatentis eo ent Crusii adnotata, ubi inter virtutes, ae vitia Plinium avunculum collocavit, illique sororis filium praetulit ι .la is Turbam negotiorum pro multitudine, paulo audentius quidem, non intra usum & rationem latine loquenis tium tamen dixit, at uolunt nonnulli mali latinitatis eensiores, qui turbam nonnisi de hominibus diei putarunt, is eaque de re, Latinitatis violatae dieam, seripserunt alteri Plinio, quod tu am prunorum dixisset e nescit Cicer is nem no rum totaminum turbam de Caris lege claris oratoribus e atomorem tu am r. Tustulana dixisse. Sic tu is ba vocum apud Gellium Lib. IX. eap. XV. & turba verbisum Lib. I. eap. XV. Turbam rapitum Μaro Aeneid. is VIII. Turbam scelerum Lueanus Lib. IV. Fusiam secularum Priapeiorum Poeta ; Turbam rerum Statius Lib. I l. ,, situ. II. Turba malorum Seneca Medea v. DCLXXIX. - Addit Longolius Ita & turba malorum apud taean. lib. IX. Vs. s. quod male cepit Seholiastes. Dubito quM math & ipse a typographo habeatae in Buctneti referendis verbis urinitatis violatae dieam &e. 33 Consule Naturalium quaestionum lib. VI. num. XV. Non esse terram fles spiritu patim est, & Elegantissimὸ Plinius sibi detrahentes abortus facere iam decem annis innuit in operis praelatione. saJ Lib. XV. 33. bJ Viri Iamiem. Operi lib. III. DL as. DI In verbo Turba.
237쪽
diet 1 DIS QUIS IT IONES P LINIANAE LIB. VII.
coactas arte, & jussas parere arbores nanas dixerunt. Fortassis errasse Columellam somniabit , cum apum nominat populos ', itemque Virgilium, qui Equos gentium vocabulo quoque distinxit sφὶ iterumque nuper laudatus Romanorum vatum primceps, cum de piscibus sermonem haberet, cecinit M.
Eadem igitur ratione Plinium arguit Verderius, qua Asinius Pollio Sallustium reprehendit, quod maris transitum, transmissumque navibus factum transfigressum appellavit: quando pluribus exemplis appetitas bujusmodi translationes, babitasque esse pro bonestamentis orationis, Gellius aperti ssime testatur γ. Desinere profecto ab iis Verderium decebat, suisquemet vocabulis prospicere, & quidem censionis initio, ubi nostrum fasciculariam ignoto classicis, ni fallor, auctoribus vocabulo secisse somniavit. Ferdinandus Pintianus vir ex reliquiis aurei seculi, Plinium rerum copia, & doctrina caeteris latinis scriptoribus praehabendum, atque illi magna ex parte, quod latine loquamur nos debere, ante Uerderii deliramenta assirmavit. Latini sermonis elegantiam quis enim in naturali historia cum Harduino minime suspiciet Ut Africam Vrsorum seracem contra Plinii dicta ostenderet Verderius Herodoti, & Solini nititur auctoritate. Sed Dii, Deaequet quibusnam auxiliatoribus in harenam descendit. Herodotus, qui annis antea quingentis suas edidit fabulas, quam Plinius naturalem vulgaret historiam tanti erit, ut illi potius accedendum sit 8 Inter plura Herodoti mendacia, quaedam sufficiat in naturali historii
confossa attingere; & post haec quisnam veriora de Ursis illum, quam Plinium scripsisse assirmabit. Haud ignoro, quod Solinus Plinii quamvis simia) hac in re maluit Herodoto potius, aliisque adstipulari, qui Vrsos in Africa gigni tradiderunt; videoque Strabonis auctoritati Iohannem Ionstonum accessisse , eo quia Mauros Leonum, Pardalium, & Vrsorum pellibus indui assirmaverit M. Verum quibusnam pellibus Africanos Vrsorum praesertim) nostra
aetate utentes usquam ex itinerariis novimus Ardentibus Solis radiis usti v
1lem septentrioni congruam respuunt; Vrsosque frigidioribus, non calidis provinciis innutriri , compertum est . Africam Plinius incoluit; ideoque ipsi potius, quam caeteris in diversa abeuntibus credendum est. Praeterquam quod, cum historiam in Annalibus relatam perpenderet, tam perspicue loquitur, ut rem cunctis notissimam narrare videatur. Annalibus, ait is , notatum es M. Pisone, ει M. Megala Cose. ad XIV. Kalendas Octob. Domitium Aenobarbum Aedilem eundem Vrsos Numidicos centum, o totidem venatores Aethiopas in Circo dedisse. Miror, adjectum N
midicos fuisse, eum in Africa Vrsos non gigni constet. Quare Ursos in Africa saltem Romanis nota) non generari jam tum credebam, quando id unica Plinii auctoritate resciveram. Pro Plinio stans Lipsius, Numidicos Ursos loco Leonum dictos conatur ostendere; idque ex Domitii nummo in ejus Aedilitatis honorem cuso, ubi Venator cum Leone apparet. Hujusmodi argumentum plumbeum, & nuga
ANNOTATIONES. O Fuit Asinius Pollio vir raeteroquin doctissimus, ut sequenti volumine ostendemus; sed aliquando nimius, & inruquus clarissimorum ingeniorum aeeusit r. a Uide allata libro VI. pag. I97. & ι98. ) Teste Plinio Herodotus suam condidit historiam anno Urbis Romae to. h Praeter allata paullo ante de einnamomo, & easa : hane ei rea paludes unguibus propugnare dirum Vespertili num genus, & aligeros serpentes pronuneiavit si . saJ Lib. X. 33. H Georg. ιιI. DI Ginet. IV. sdJ Lib. X. 26. seJ Geomaph. lib. MDim. Ut inpari naturi de Ruadruped. cap. V. pag. 86. sta Lib. μιιι. 36. shJ Lib. πιι. 4. siJ Vice Pim. Lib. XII. Io.
238쪽
DIς υ I.VITIONES PLINIANAE LIB. VII. 223torium, atque etiam ridiculum Salmasus pronunciat, eo quia minime repugnet, tam Leones, quam Vrsos in editione sua Domitium dedisse χ: Plinium vero de Leonibus id omittere, quia ad rem minime faciebat. Quod Plinius annalium auctoritatem infringens meros Ursos intelligat, nequidem dubito; adeoque hac in parte inutilis Lipsit evadet conjectura . Neque enim naturalis historiae auctor Ursos Numidicos pro Leonibus relatos judicavit; nec in re tam gravi faciunt Vim
gilii, Iuvenalis, & Martialis exempla, apud quos Lybist idos, Lybicos, Numidas
Vrsos legimus,& loco Leonum positos conjiciunt eruditi s 3. Verum cum in nummis Venator, &Leo cernatur ;& Venatores Aethiopes centum fuerint: cur falsum de Numidicis Ursis testimonium minime dicemus 8 Cogitur enim fateri Salmasius haud obvios fuisse Ursos Numidicos, unde ex tanta raritate vel hic nummus,
vel alter Ursum quoque Numidicum in Domitii honorem praeseserre debuisset Zina igitur ratione desideraturὶ nulla alia profecto, nisi quia Vrsos Populo Romano Aenobarbus unquam exhibuit, qui in calidioribus Africae provinciis minime inveniuntur; & sane in Lybicarum ferarum numero Ursos nequidquam recenseri ostendit Iulii Capitolini locus in Gordianis, ubi de Seniore loquitur; atque
de illius aedilitate haec scripta reliquit: Feras Lybicas una die centum exhibuit, V sos unis die mille. Sed neque hujus, & cujusvis antiquorum testimonio indigemus, quando plures Hispanos, qui Africam incoluerunt, consului; & praesertim anno CIDI DCCLX. apud Alodium Longobardicae Legionis Duces, qui paucis ante mensibus ab orano in Hispaniam remeaverant. Cuncti una voce reddiderunt, se nunquam in Africa Vrsos vidisse: quando aliarum serarum genera Leones, Tigrides, Pardos, &c. ubique conspexere. Ultimo Plinium, quo ad plantarum historiam assinitate dictionum persaepe falli asserit, cum prassum, e porrum a prospio, quod idem es atque marrubium non distinguat. Accusator neque Plinium satis legi suse, neque herbas agnoscere, neque illarum nomenclaturam, atque orthographi
am tenere ostendit. Quod porrum Latini, & prason Graeci appellant, egregie Plinius describit, ejus genera, & medicinas latissime attingens: Et de porro, in
quit M, in bise cognatione dici conveniat, praesertim cum festivo nuper auctoritatem dederit Princeps Nero vocis gratia. Medicinas etiam non uno loco tractavit M. Qua igitur, quaeso , ratione porrum cum marrubio conflat λ Marrubium, ait - , plerique inter primas herbas commendavere, quod Graeei prason Ain vocant, alii linofropbon
ANNOTATIONES. i in Editionem pro edilitate usurpat Salmatas, v e Plinio, & melioribus linguae latinae auctoribus ignorat . Hanc Vopiscus in Carino petimus, ni salior, adoptavit. αὶ Harduinus ad allata Plinii verba e se Ita inquit raras ipse testatur eap. s8. & est sane verissimum: Tota L ,, bia ne in Atlante quidem, ubi nix, trigosque perpetuum, nulli gignuntue vrsi, quamquam gisni vetoes permul- ti scriptis prodiderunt, ut virgilius, qui Iibro V. Aeneidos veris 3 . Aleesten dieit fuisse horridum in iaculis, mis pelle I. Ut dis M se, ex eommutatione vocis λο-οὶ in λι-οἰ λαε natus error; de arsis Lybieis, sive Numidicis, is eum revera Lygiei, sue Lysustici essent. Ursios vero Domitii Aenobarbi Numidieos, meros isisse leones viri d is est asseverant, inter quos Liplius, Vomusique . Romani stilieet pristae illius, ae simplieis antiquitatis elephantosis boves Lueas voearunt, camelopardalim ovem seram, ut superius ipse PIinius animadvertit seri. 6. & 27. Pantheis ras, mures Africanos. Apud Comieum vatem in Poenulo aE . . se. 2. vers. st. Sic & Leones Vrsos Numidi eos. ,, Quidquid igitur sit de immaginaria Y in β eommutatione, nil mirum esse debet, si Virgilio adhaerentes Satyricus ,& Epigrammatarius Poeta veterum morem secuti sunt. qui etiam Struthioeamelum Pallerem marinum vocitabant. bd ubi unita de Ursis Numidieis ii omnes fuissent locutit adhue potior Plinii auctoris gravissimi, quam Vatum erit sententia, tum magis qubd naturae historiei testimonium ipsissima facti veritate compronetur. 3 Non massum, sed prasum latinis elementis reddere oportet r porrum enim a Graecis προπι UOeatur, a ποπου ealiis ditatis ratione . qu1 etiam differt a marrubio sieram magis, quia calidam virtutem exerente f . In aliquibus tamen eandem vim habent iuxta Celsum, qui ad veterem sedandam tussim poni, vel marrulii succum assumendum te statur O . Diversas porri species, & figuras habes apud laudatum Joh. Baptistam Morandum h)r eui stirpium historiam eondenti nonnihil opis attulimus. Graecorum appellationem iecit Prasino eolori, cuius ononimiae res.
239쪽
:14 DIS QUIS IT IONES PLINIANAE LIB. VII.
nonnulli pbiIopeda, aut philocares, notius quὰm ut indicandum sit. Huc usque perniciosum Verderio urgetur criterium, cum de Marrubio principe; quod Album vocant officinae λ, sermo incidat; illudque a porro omnino diversum appareat. Nunc
ad aliam speciem procedendum, qua in re Plinium decipi colligunt plerique is
gentes Balloten alio nomine porreum nigrum Graeci vocant, herbam fruticosam, angu- Iosiae cautibus nigris, birsutis foliis vestientibus, majoribus quam porri , or nigrioribus gra--olentibus . Vbi huic adhaereat scripturae Uerderius suo etiam acinace vulnerabitur, cum tantam Plinius inter ballo tem, atque hortenses porros XIX. volumine descriptos, constituat disterentiam. Uerum auctorem vulgasse, Ballotem alio nomine melanippason Graeci vocant - foliis se majoribus quM Marrubii, ex Palmarii, Gelenii, Manutii,& Dalec ampli codicibus, sive ex varia eorum scriptura ostendemus. Et sane cuinam persuadet Uerderius Plinium marrubium cum porro confundere,
quando ipsissimo loco ubi marrubium a Graecis inter principes herbas laudatum legimus, addiderit, Casor marrubii duo genera tradito nigrum, oe quod magis probat,
Vettonicam, cujus vires & nomina in adagium abierunt quonam pacto naturalis historiae scriptor cum Britannica poterat conflare, cum non unice herbae potestates, sed nominis originem erudita indagine pes equatur Z Vettones, ait se , in Hispania eam, quae Vettonica dicitur in Gallia, in Italia autem Serratula, a Graecis Cesros, aut PBobotropbion, ante cunctas laudatissim . Nonne eodem libro, & paullo ante Britannicam herbam ita describit, ut illam cum Germaniam incoleret, saepius vidisse credendum sit Britannica non ne; vis modo oe oris malis salutaris, sed contra anginas quoque, o contra serpentes. Folia habet oblonga nigra succus ejus emprimitur oe ex radice. Florem vibones vocant - Frisi quis easra erant nutris demons-vere illam, mirorque nominis causam e nis frid confini oceano Britanniae Ῥeluti propin-
uae postremo Verderius decoctibili, incoctibilique asseri legumine, atque ab
exscriptoribus jam vulnerata iterum corrumpit: ostendunt juvenem ex annotatis per Leonicenum, Barbarum, & Ruellium vix prosecisse, dum eorum accusationes neglecto arguentium nomine redintegravit. Naturalis historiae verba post Paullum Manutium M , Dalec amplum Uin, aliosque in hanc speciem exhibet Hardui
nus G . Circa Philippos ateramnon nominant in pingui solo herbam, qua faba necatur teramnon qua in macro, cum udam quidam ventus afflaverit. Monstra lectionum antea
ANNOTATIONES. 4 Legimus apud Diostoridem -- - P Mawς-. Consule Salmasium ch , & Harduinam . . Minius rest/prassivim a multis appellatur, quos inter ab Anguillaria si . Prassium a Geosredo Gewmst , sive prasum dieitur,
sequente, ut puto, seplasiarios qui in officinis literam 3 geminant, ut Fuchsius adnotavit to. Videtur nominibu etiam ex unguentariorum taberna proficiscentibus Ciceronianum illud adaptari m . Nec ver gutequam ingentium po- te habere incina . i) Vettonitam rectilis eum Plinio hane herbam, quam eum Verderio Betonicam appellabo. Μirae ejus virtutes sexcem iis locis in naturali hii ori 1 eelebrantur. Bermus argute de more: Non is tante vireti ne prati e e a Pe tonica, qtianto ba ριιesso animale n . Alterum etiam apud nos viget adagium, quo ad rem notissimam indicandam utimur : E pia conostiata delia Britoniantea. Unde igitur affirmandum . herbam pueris aenitam Plinium ignorasse Uidebimus illum ab Hamelbergio actu. sati, quasi Antonii Musae libellum de Vettonica tacitus comp)laverit: qua in re lieci salin arguatur: inde vel Tyrones intelligent ex attam Plinio Vettonieae herbae notitiam eonstitisse. Σ Britannieae herbae descriptionem oportet membranis iterum conferre, uti & eradito opustulo Abrahami Munt in-gii co), euius libellus ad manus non est. In omissis praesertim vocabulis, a reeentioribus satis disserunt impressa deis ei moquinto seculo exemtaria. Quod contra Verderium tamen suffieit, est ab hortensi Vettonita toto eaelo iuxta Plinium Britannieam di stare. Notat Harduinus colligere laudatum Muntingium satis idoneis argumentis Hydiola-patum nigrum esse, quam pristi Britannicam appellarunt sp .
240쪽
DISI UISITIONES PLINIANAE LIB. GL 22 sin Plinii exemplaribus cubantia sanare curaverat Hermolaus, fassus tamen suspicioni adesse locum, quod aliqua adhuc desiderentur ad eliciendam genuinae or tionis texturam; ut ego firmiter teneo. Post Barbarum qui primus sententiae
discordiam inter Plinium, ac Theophrastum adnotaverat) Ruellius in Latinum scriptorem invectus tela Verderio, ejusque aequali Dalecam pio suppeditavit, inde & Salmaso: quos ultimos eleganter perstringit Harduinus Ex iis omni
bus utique constare potest, Plinium reconditos Graeci idiomatis fontes attingentem ab ineptis accusatoribus immunem evadere. Uerum difficultas in eo sistit, ut ab auctore relata, non ab aliis multum post temporis ingesta, accurate inspiciamus. Haud ignoro nonnullis diversa placuisse, Pliniumque in afferendis Graecorum sententiis persaepe errantem affirmare. Υvo Viliomarus, seu Ioseph Scaliger sub personata appellatione desiderans latere: Neque veta, ait novum es
Plinium in reddendo Aristotele, aut Neo raso offendere, caem boo sexcentis locis comm serit; quod utique non Plinii infitiae attribuendum ,sed eorum negligentiae, qui excerpta ab auctoribus mala fide descripta ad eum deferebant, ut in ordinem ab eo digererentur. Ita enim opus suum eruditissimum composuit Vir ille nunquam satis laudatus . Guare errores
in Plinio notamus, qui non sunt Plinii, sed amanuensum se . Huc usque Scaliger, quidum Plinium videtur laudare, illum oscitantiae, imo inscitiae reum effingit; &primo libenter scirem undenam Scaligero, & Dalec amplo constiterit, hanc Plinio
fuisse methodum, ut ab aliis excerpta in ordinem redigeret. Ego contrarium invenio M: Liber legebatur, adnotabat, excerpebatque: nibil unquam legit, quod non excerperet. Haec per se ipsum non per alios agebat. Notario demum itineris comiti dictantem, non ab illo congesta accipientem mirati sumus . Qua igitur ratione
in reddendo Aristotele, ac Theophrasto toties erravit Z quia, dicunt, paullulum m. I. F f di-
O Quamvis Barbarus eaeteris Plinianis interpretibus illuxerit, nullam ab Harduino recordationis Iaudem invenit.
Ediderant typographi e Circa Philippos autem antrantiam nominant in pingui solo herbam, qua Faba necatur. Era munumquam in macro eum udam quidam ventus Umυerit. ,, Scribendum, ait Hermolaus , ex Theophrasto e Circa Philim ,, pos Ateramnum nominam is pinoi solo h Gam : qua Faba necatur. Teramnum qua ιn maero cum udam quidam is
is ivs Q serit. Caeterum Theophrastus Ateramnum, & Teramnum pro eoctibili, & ineoctibili faba, non pro is herbis sabam necantibus videtae aeeepisse ; idque duobus loeis, quem sensem Theodorus quoque noster se tus est: is Vereor ne quid etiam in ipso verborum Plinii contextu desit. Etenim Theophrasius non hoe dieit. Teramnum vo-
,. cari in solo maero eum udam quidam ventus amaverit; sed hoc nonnumquam Teramnam in Ateramnam transim re cum Vapore, atque halitu terrae madidam indigena quidam ventus amaverit. is ca) Dalmampius τι- να, inquit, & ἀνιψα -- legumina dicuntis, praeseritis faba o lens Theophr. eap. r'. e 4. lib. 4. quibilia, . coetu dissicilia . qualis oe faba e rea Philippos, unde Plinius, aut eius tibertus authorum Grauorum exscriptor ex iis duabus istabas herbarum nom na tam puerulare, ae ridicula somniarerit, cogitare non possum. 3I Hoc loco. inquit, Plinium foriae meligentiae Daueam us armis, eu Me secutus Salomasius, in eo libro quem Minscripsit, Praefatio ad Plinium . Rueuius utrique praeriit Censent enim is descriptum, ae perperam acceptum ab eo
γἰ πω. Teilatur & istud, quM apud Philippos evenit fabis r ventus enim eo loeo vehementer frigidus est: ideoque fabae incoctiles nonnullae efficiuntur. Id quod PIMMHris quoquo nareat -- Itaqua eum fabas ii dicant alias esse coctilet , alias incoctiles, sis ae coqui nisi admodum aegre non possent: Λεγαμοιως, ω ---αι Graeci vocant: ex his duabus -- cibus herbarum Mo nomina, veι Plinium , vel libertum, ejus qui graua inlumina scriberet, pueriliter somniause pronun- σur . At longe ex alio fonte hau hausesse Plinium , quam ex Theophrasto , Go praetre asia venissime predunt: Primum est, macri pingui ua soli discrimen, eujus apud eum scriptorem instigium utilium extat. Alterum quod teramnon ex india Niso pariteν, ate ammn ex vitio dieatur e et eum fa,s coctiles, si με illo palam in pretio ponat, neo sane
immerito: is lis adde, quod in ipsis Plinianis dictionibus aliouid disserentiae a Theophrasti fabis inicii libas apparet, undu alter de leguminibus, alter de herbis loquatur. Consule Alex. Benedictum tu praef. ad Plinium. 4) Ioseph Querus Florae Hispanieae auctor, nestio qua de eaussa, nonnulla ex Maligero adoptaverit, ut proximo an no h susinodi patrio idiomate vulgaret e : No Dedo vaname deI Hωυν de Ioseph natigero, Varon to insigne; ἀρμοι no seu arao reflexim iuua, que a Ua obra immensa de Plinio te fritὸ la ultima mano para is ererrerem, Por h. Ura su auror perecido en eι incendio dei Leώbio, mandanis Ia Ctasse de MMeno Conrado ς 3 eon todo esto nos debemos I Mον que is historia de Plinio fuessa re ista, ν Mahaia, Ia quat hacia dedicari a Vespasiano. A Qui pro Misenensi Classe, Classem Museni Comadi; pro Tito Vespasianum, & longὸ etiam deteriora omiano constat; an pollit jud eium de Plinio afferre r videant Populares sui . . Haec eruditὸ persequitur Anonymus quidam Neapolitanus an elaborato italico opere, eui titulum fecit: Indi rapo M lettura Greca. Falsi, tamen, & eontra Anonymi mentem in rerum indire legimus dὶ: Plinio ἐι maratore anche m Fiaraio vitima a plia Notari. Qui ad latus in itinere aderat Notarius, amanuensium turbam Plinii verba exeipientium minime importat.