De particuvla an: Libri IV.

121쪽

LIB. Π CAP. S. s. os dolum qum a multis scriptoribus posita sit, alii nudum πριν usurparunt, ut Dionysius tyrannus, Sophocles in Tyndaro, idem in Tereo, Euripides in Cressis, apud Stobaeum V 2 3. 2I. 26. quorum illud ex Tereo Plusearchus in Dictis regum p. 184. B. ab Eumene ita mutatum affert, μὴ σπευδε γῆμαι, πρὶν τελευτvσαντ' ἰδης, alii autem idem D. I4 38. πριν- dixere, nominatim Euripides in Andromacha v. IOI. et Sophocles in princiapi Trachiniarum. Hinc iudicari poterit de his apud Herodotum I. cap. Isτ σιγῆ δε παρεξελθειν τον κάμνονταο σφι ἔξεστι, πριν, ἐπειρηται ἐμπινα νουσον εχει' ei cap. I98. ἄγγεος γἀ ουδενος ἄφονται πρὶν ἄν λου- σωνται. In Primis autem aperta apte additi ἄν exempla sunt in his Ι 82. εποιησαντο νομον τε καὶ κατάρην μὴ προτερον θρέψειν κομην Αργεέων μηδενα, μηδἐ ἀς γυναικάς σφι χρυσοφορήσειν , πρὶν ἄν Θυρέας ἀνασώσωνται. Et cap. I O. ος υ προτερον θάπτεται ἀνδρος

ναι. Nihil enim reseri, coniunctivus an infinitivus adiungatur. Et c. I59 ήμεις δὲ δειμαίνοντες τὴν Περσέων

δυναμιιν, τον ικέτην ἐς τοδεχυ τετολμηκαμεν ἐκδιδοναι,

πριν ἄν το ἀπο σευ ήμῖν δηλωθῆ ἀτρεκέως κοτερα ποιέωμεν Aeschines contra Ctesiph. 86, 4. p. 628. 560. g. 236. ου μέμνησθ' οτι Ουδεὶς πώποτε ἐπέθετο προτερον τῆ του δ'μου καταλυσει, πρὶν ἄν μειγο τῶν δικα-οτηρέων ἰσχυσζ.

De εως at iisque idem significantibus particulis eum coniuncti υο. Eadem plane ratio est particulae εως et similium. His quoque, quoniam exiguum discrimen est et plerumque non magni refert utro modo quis loquatur, adiici fere solet ἄν, Praesertim a prosae orationis scriptoribus. Sed facilest me sentias, esse ubi aptius omittatur. Ita iam moribundus quis recte diceret adstantibus amisis μίμνετε εως

122쪽

II DE PARTICULA δυθάνω , non item εοος αν θάνω, quod Potius ei conveniret, qui non ita propinquam sibi putaret mortem esse. Quare vereor ne, quod legitur in Rheso v. 613. oδ' ἐγγυς ἐγσται κου συνηθροισται στρατή,

αλλ' ἐκτος αυτον ταξεων κατευνασεν

Ἀκτωρ εως ἄν νυξ ἀμείφηται φάος, scribendum si tis αυ νυξ ἀμείψηται φάος Sed asser mus exempla. Sophocles Aiace v. 554. ἐν τῶ φρονειν γἀρ μηδιν εδιστος βίος, - το χαψειν καὶ το λυπεισθαι μάθης. Omisit particulam, quia haec inevitabilis escho num sors, ut discant quid gaudere sit et dolere. In eadem fabula v. IIS .vμεις τε μὴ γυναῖκες ἀντ' ἀνδρων πελας προςέστατ ι λλ' ἀρηγετ', si ' ἐγὼ μόλω τάφου μεληθεὶς φδε, κἄν μηδεὶς ἐα. Dicit erum hoc Teucer asseverans se rediturum esse. Sic etiam Oed Col. τλαυτοι μέν ουπερ φάνης, εος εγωτοις ἐνθάδ' αυτου, μὴ κατ' ἄστυ δημοταις,

o πῆμα τουτο τῆς νοσου νυν παρον, σῶζ αυτα καὶ φυλασσε.

stoph. Eq. I 33. N δυο τώδε πώλα. καὶ τι τουτον χρῆ παθειν; A . κρατειν, χωλετερος ἀνὴρ βδελυρώτερος αυτου γένηται μετὰ δὲ ταυτ' ἀπολλυται. ἐπιγίγνεται γαρ βυρσοπώλης ὀ Παφλαγών. Sic ibi cod. m. nisi quod, ut vulgo, γένοιτο, quod etsi

123쪽

LIB. II. ΑΡ. s. III defendi potest, tamen non praetulerim. Quod editum est εω αν, metro rePugnat, nec prodes sententiae, siquiadem iam facto comprobatum est illud oraculum, florente

populi studiis isto Paphlagone. Sophocles Trach. I T. ἀλλ ήμναις αμοχθον ἐξαιρει βίον ἐς τουθ Ἀως τις ἀντὶ παρθένου γονῆκληθῆ, λάβη τ' ἐν νυκτι φροντίδων μέρος, ητοι προ ἀνδρος τέκνων φοβουμένη.

Μulto magis autem apta est haec ratio, ubi de re pra sente, ideoque certa, sermo esti Homerus Iliad. p. 46.

ἐπεὶ ου μ ετ δευτερον δεῖξετ' ἄχος κραδίην, φρα ζώοισι μετειω. Sophocles Electra v. 223. ἀλλ' ἐν γὰρ δεινοῖς ου σχησιοταυτας ἄτας,οφρα με βίος εχη. Euripides Oreste v. 23T. 231. Pors. ἄκουε δὴ νυν, ἁ κασιγνητον κάρα, - ἐῶσί s εο φρονειν φιννυες. Quamquam hic quidem etiam indicativus esse Potes Co tra vide illud in Soph. Oed Rege 834.ήμῖν μὲν ωναξ, ταυτ οκνηρ'' ως δ' ἄν ον προς του παροντος ἐκμάθης, εχ ἐλπέδα.

Incertum est enim, an sit auditurus ille. Sed nemo non audet, etsi omittitur ἄν in re certa designanda, tamen 'multa esse ita comparata, ut non sint necessario pro cerus vel incertis afferenda. Itaque non mirum est, si aliquando etiam incerta ut certa, saepe autem certaui incerta Proferuntur. Prous enim consideres, hanc vel aliam speciem

habebun tia quod ex Electra Sophoclis attulimus, in eadem fabula v. Ioa cum particula, dictum est:

ἀλλ' os μὲν δὴ λήξω θρηνων

στυγερων τε γοων,

124쪽

ἐπ αν παμφεγγεις αστρων

ριπάς, λευσσω δέ τοδ ῆμαρ. Et apud Euripidem Alcest. 33τ.οισε δε πενθος vi ἐτησιον τοδε, ἀλλ' ἔπ' ἄν - ουμος ἀντεχη, πιαι. Exempla aperte incertae rei per ἄν significatae cum Particulis donec vel usquedum vel quamdiu significantibus

vide apud Sophoclem m. IIIT. M. Col. II .apud Euripidem Hippol. 65s. Alc. Io24. Cyel. 623. apud Aristophanem ub. I 460. I s. Ach. 235.

Eodem modo etiam μεχρι et ἄχρι non πιο Particula ἄν carent: ut apud Sophoclem m. 5TI. Ex Thucydide exempla dedit Poppo in Obss crit in Thucyd. ex Hippocrate aliisque obeckius ad Phrynichum sed hic quae ex Hippocrate demorb. citat, ne quis laustra quaerat, sciat legi in ed. achii I. 12. vol. II. p. Iss. IV. T. p. 2τ4. IV. 4. p. 286 in qua pagina etiam aliud exemplum ex

praecedente capite adnotari potuerat. Pertinet ad hoc genus etiamus ἄν, orie sigmficare

creditum, de quo dixi ad Soph. Philoct. 1314 ei ad M. I 6. quod est proprie vel utcumque, ut in Aiacis loco, του δε σου ψόφουου ἄν στραφείην, ως ἄν ἐς οἷοςπερ Let in Philoci. I 32s. καὶ παυλαν ἐσθι τέλει μηποτ' ἐντυχεῖν νοσο βαρείας, ώς ἄν ουτος ήλιος ταυτηὶ μἐν αιρη, τῆδε δ α δυνη πάλιν. vel tali quodam modo, quo, ut in Eurip. Phoen. so. ἐπίσχες, εὐ ἀν προυξερευνησι στίβον .n Vide ad Soph. Antig. 215. d. teri.

125쪽

LIB. II. CAP. o. IIa se pronominibus et adverbiis cum coniuncti No. Dicatur nunc de pronominibus, a Primo de pron minibus4 et oςτις, quae plerique videntur sine articulati fere poetarum cuidam licentiae tribuenda, a prosa --tem oratione et comoedia arcenda existimare. In qua opia mone hoc Veri inest, quod poetas eos, qui non communem sermonem imitantur, etiam ibi interdum omittere ἄν

videmus, ubi addi potuerat illud autem falsum est, quod nihil interesse putant, nec vident, quocumque quis stilo ut ir, etiam debere aliquando omittere Particulam Ape tissime id demonstrare possunt haec Verba tu Iphig. in Aul. I s2 si sic legantur, ut a Porsono tacite scripta sunt ad Phoen. I3τ3.

etsi δὲ καὶ προσλεφεται

παίδων σ', των αν προθεμενος κτάνης τινά.

Alienum hic ἄν esse, recte vidit Bremius, vir eruditissimus, in symbolis philolaincis Helvetiae Vol. I. p. 240. Est enim ille, ut in censura illarum symbolarum dixi, soloecismus, quia non de quibuscumque, sed de certis liberis sermo est. Nam quum hoc dicere Veli Clytaemestra, quis te adspiciet ιiberorum tuorum, quorum ratiqu- occideris, non magis potuit οτων, dicere, quam L fine dicas, quorumcumquε aliquem occideris. Quin ne οτων quidem pro οἷν hic recte dictum. Utrumque vidit etiam

Μatthiae, quem tamen miror, quod in his, quae linguae legibus repugnare ipse fatetur, quid soloecismi insit videre se negat. Sophocles Electr. TI. ουδὲ γὰρ κακως πάσχοντι μῖσος ων tali προπίγνετα et v I I. τί του ἄνωθεν φρονιμωτάτους οἰωνο*ς

126쪽

II DE PARTICULAM,

Qui ut in priore loco dicere potuerit ἄν αν, quia incertum est, quos quis ei quales et quam multos procreet liberos, tamen, tua non illud, sed hos, qui sunt prognati, spectari voluit, recte misit particulam. In altero autem loco plane inepta foret, quia hic definite dicuntur ii, a quibus quis genitus atque educatus sit, non quicumque, a quibus potuerit orimem ducere. Sic etiam in Trach. 25I.

γυνὴ, προςειναι, πιυς οτου πρακτωρ φανῆ.Est enim non de quavis, sed de certa re Sermo, de se

vitio Herculis apud Omphalen Contra in ed. R. 580. αν si θελουσα, παντ' ἐμου κομίζεται, non potuit omitti particula non enim dicit, omnia ea, quae votuerit , a me impetrat, quia non de re quapiam certa cogitat, quam rogatura sit Iocasta, sed de eo, si quid rogei, quidquid sit. e tamen, quoniam hic et multis in similibus locis o ἄν recte Vertitur quicumque, id ubique ita esse existimetur, tenendum est, saePe Vim huius particulae aliter exprimi debere ut in m. I 5. καὶ μὴ δοκῶμεν, δρῶντες ἄν ήδώμεθα, ου ἀντιτισειν αυθις ἄν λυπώμεθα. nee Putem- facientes quae forte iucunda nobis sint,

Νο enim hic Diidquid dixerit, sed illa ipsa quae diserit intelligi volebat Sic ex Plutarcho in libro de utilitate

127쪽

LIB. II. CAP. . IIa ex inimicis capienda P. M. B. legendum. In est R. 1230. τῶν δὲ πημονων

μάλιστα λυπουσ', α φανωσ αυθαίρετοι, ex duobus codd. edidit Erlarduus, quibus nuper accesserunt alii libri Vulgo αἷ ν, insolita quidem crast, sed quae Velim defensorem inveniat Admisit eam αν scribens si Di dors Recte positum αἶ, si dicere Voluit, ea mala, quae

ultro contracta fuerint, ut apud Euripidem ed. 516. πιο, τί δη χρυσου μὲν ος κιβδηλὰς I, τεκμήρι' ἀνθρώποισιν Πασας σαφῆ.Sed non inepte tamen addidisset αν, quod esset, quid quid mali vιν quis sibi contraxerit Plerisque in locis

tragicorum, ubi omissum est ἄν facile ex his, quae diruximus, caussa missionis cognosci poterit, etsi saepe, re paullo aliter cogitata, etiam locus est particulae. Vide

Soph. Oed C. M5 Eurip. Hippol. 52τ. I2M et cum οςτις Soph. Trach. I 8. Eurip. Hipp. 42 . Alc. o. ubi v. min. 98I. Androm. I s. ubi editur θελει, quod habet etiam Stobari codex A. Sem. LXXIV. Is nam vulgo apud Stobaeum θελη. Iph. Taur. I 4. Ion 856 Beli mph. D. I 6. Sed in Dictyis D. Is reponendum videtur

Νam neque quae forte, neque quaecumque dicere Vult. Eadem ratio est huius dicti apud Plutarch de aud Poet. p. 33. E. Φόδ' ἐστὶ τὰ χλωτῶν ἀνθρώποις, τι τόξον φιερίμνης εἰς ο βουλεται πέση 'Sophocles Tyr. D. 15. U. Aelian de . Anim. XI. 8.euius Dagmenti, quod plures viri docti tentarunt, novissime autem Fr Iacobsius, patris cognominis filius, ad e-

128쪽

noPh. de re eq. p. 13 . Vellem scripturas codd Vindob. Omnes dedisset IIunius ad Iliad. XIV. s. κομης δὲ πένθος λαγχάνα πώλου δίκην, ῆυς ξυναρπασθεισα βουκολων πομάνδραις ἐν ἱππείαισιν ἀγρέα χεριθερος θερισθῆ ξανθον αυχενοον ἄπο,.

πλαθεισα δ' ἐν λειμωνι ποταμέων ποτῶν Mη σκιάς δωλον αυγασθελ' υποκουραις ἀτίμαος διατετιλμένης φοβης. Apertum est, non potuisse hic recte addi ἄν quum haec ut de certa equa reserantur. Idem in Phaedra r. 5. Oυτο γυναικος ουδὲν ἄν μειγν κακὰν κακῆς ἀνηρ κτησαιτ' ἄν, ουδὲ σωφρονος κρεῖσσο μαθών δ' καστος ων τυχι λεγει.

Herodorus IV. 46. τοῖσι γαρ μητε ἄστεα μητε τείχεα ἡ ἐκτισμένα, ἀλλἀ φερέοικοι εοντες πάντες σε ιπποτο--ξόται, ζωντες μη n αροτου, ἀλλ' ἀποκτηνέων, οἰκηματά τε σφι 3 ἐπὶ ζευγέων, κως υκ ἄν εἰησαν Ουτοι ἄμαχοι τε καὶ ἄποροι προ ιέπειν Μale Schaeserus ad Gregor. p. 80 et Uerser in Actimon. I. p. 246. ἄν a dendum putarunt. Apte distincteque re M. ἄπαξ δὲ του ἐνιαυτου ἔκαστου ὀ νομάρχης ἔκαστος ἐν se ἐαυτου νο-

ιβ κιρνῆ κρητῆρα οἰνου, ἀπ' ου πίνουσι τῶν Σκυθέωνοσοις δὴ ἄνδρες πολέμιιοι ἀραιρ μένοιέωσι τοῖσι δ' ἀν

129쪽

LIB. II. . CAP. 10. II μὴ κατεργασμένον si τουτο, ου νευονται του ινου τουτου, αλλ' ητιμωμώοι ἀποκέαται. Nimiram alteriim est, iis, in hostem ceperiri alterum, quiforte non cep

rint Pauci tamen libri omittunt ἄν. Recte adiecit VI. 86, 1. συ δη μοι και - χρηματα δέξαι, καὶ τάδε τἀσυμβολα σωζε λαβων. ος δ' ἄν εχων ταυτα ἀπαιτέη, τουτω οδουναι. eque enim hoc Germanice richer diei potest, sed debet wer. Sic etiam VII 8 I. Cum his comparet quis locos, in quibus ς ἄν legitur Soph.

stoph. Plut 4 3 Ex iis, quae supra diramus, intelligetur, cur etiam in Atticorum prosa oratione abesse ἄν debeat, ibi scilicet,

ubi de re certa sermo est, ut in lege apud Demosth ad

incari. P. I 055, 2. ἐὰν δέ μ' si ο ἐπιδικασάμενος του κληρου, προςκαλεισθω κατἀ ταυτὰ Leti προθεσμία μηπω ἐξηκη. Plane ineptum hic fore ἄν. Compara vero legum verba ibidem p. I s, 13. 23. IOTI, 3. IOT4, 29. Is 5, I. Is 6, 2I. et videbis, his in locis recte additum

esse αν.

Eadem prorsus ratio est aliorum Pronominum, ut

Oμως δε μείνατ', εἰ τουτω ακει, χρονον τοσουτον, εἰς σον τά τ' ἐκ νεώς στειλωσι ναυται καὶ θεοῖς ευξώμεθα.

Recte sic est loquutus, ut desimi diceret, tantum spatii, quantum ad ista opus est Sed licebat etiam, si minus

130쪽

destine loqui Voluisset, αν ponere quamdiu forte sacra nos mortabunιur. Compara cum his Epicurum in epist. ad Pythoes 3I. p. I. M. Sinneid. αλως περ τη, σελγλην γίνεται καὶ παρὰ πυρος πάντοθεν προςφερομένου προς τῆν σεληνην, καὶ τἀ ἀπ αυτῆς ἀποφερομεν ρευματα ομαλῶς ἀναστέλλοντος ἐώ τοσουτον, ἐφ' o-ν κυκλεπεριστησχὶ το νεφοειδὲς τουτω, καὶ μὴ το παραπαν διακρίνη. Quo loco iam apparebit non debuisse Schneiderum de inserendo ἄν cogitare. At in Electra dira Sophocles V. 946. ξυνοισω ἄν σονπερ ἄν σθένω.

Sic etiam in ed. R. IIII. Oed C. T4.1634. Izz3 Philoct. 64. IOT2. Eurip. r. 592. Bacch. 6 3. Cycl. I T. Ion. 1336. et οἷος- SOPh. Oed C. 56. atque οποιος Philoct. 659. in dubitari potest an in Eurip. Suppl. m. non recte legatur: κλαίων δ' ἄν ῆλθες, εἰ σε μὴ πεμψεν πολις, περισσὰ πονῶν τον γαρ ἄγγελον χρειον λεξανθ os ἀν ταξ τις, ως ταχος πάλιν

Νam etsi defendi potest haec scriptura, tamen multo aptius hic est dici, id quod quia iusserit, quam vidquid quis iusserit. Id vero scribi potuerat οσον ταξ' τις.

Quae pronominum, etiam adverbiorum ratio est.

Euripides Electra sz2.oπου δ' Απολλων σκαιος I, τένες σοφοι; Affert hoc exemplum Porsonus ad Orest. I I. amare tragicos hanc constructionem suppressa Particula αν dicens: adiiciique aliud exemplum, quod ut Sophoclis citat, Varuchenarii, opinor, iudicium sequutus, ex Plutarch de aud. Poet. P. 34. A. et Amator. p. Is . A. A. προς θῆλυ νευε μἄλλον η πὸ ταρσενα; B. που προς iis κάλλος, ἀμφιδεξιος.

라틴어 텍스트