De particuvla an: Libri IV.

131쪽

Adde Aeschyluin Suppl. 12s.

θεοις δ' ἐναγέα τέλεα πελο-ένων καλως,

ἐπίδρομ οποθι θάνατος ἀπῆ

Eodem pertinet ἔν in his apud Platarchum de ga Tulitate p. 5I . A. φιλαυτος γάμων καὶ φιλοδοξος ὀ τοιουτος,

νέμει το πλῶστον ημέρας τουτω μέρος, ιν αυτος αυτου τυγχάνη κράτιστολῶν. XI. De particu ι ἄν eum coniunctivo in sententiis fina Iibus. Nihil dimovitatis habent sententiae quas brevitatis

caussa Male dicimus, i. e. quibus finis et consilium indicatur. His mciendis inserviunt particulae φρα, πωλως, ινα Signifiean autem πως et co proPrie ut, i. e. quo pacto. Eae particulae indicativis iunguntur cuiusvis temporis, quum esse quid, est futurum esse Putamus coniunctivis autem, quum vereri quem indicamus, ne quid sit aut non sit Aristoph. Ach. 343.

ἀλλ' ones μὴ , τοῖς τρίβωσιν ἐγκάθηντα που λίθοι.

Aeschylus in Prometheo . M. ὁσως μῆ σαυτον ἐκτιεῖς ποτε.Sed Sophocles in Aiace v. 1089. καί σοι προφωνῶ τονδε μὴ θάπτειν, πως μη τονδε θάπτων , αυτος εἰς ταφὰς πέσης. Non potuit hic πεσεῖ dicere. Non enim hoc futurum esse Putat, sed Verendum esse dicit Teucro, si audeat sepelire Aiacem Plato Phaedone p. zz. B. ἀλλ' is ἐνέστηκεν, νον δὴ, βης ελεγε, το των πολλιον, πως μὴ ἄμα ἀποθνήσκοντος του ἀνθρώπου διασκεδάννυται ἡ φυχή, καὶα-τῆ του εἶναι τουτο τέλος I. At obstist, inquit, via gare iιιud, verentium, ne moriente homine dispereat etiam anima, et esse desinat. Sed paullo post eadem

132쪽

pagina, D. eis addito timendi verbo, aliter loquitur: oμως δέ νιοι δοκεις συ τε καὶ Σιμμίας ηδέως αν καὶ τουτον διαπραγματευσασθαι τον λογον μι μαλλον, καὶ δεδιέναι, το τῶν αἰδεον, μὴ λάληθ- ὀ ἄνεμος αυτὴν ἐκβαένουσαν ἐκ του σωματος διαφυσα καὶ διασκεδαννυσι. Vbi vel additum ς ἀληθῶς indicat, non tam de metu, quam de opinione cogitari mi particula autem eamdem rationem habet, de qua dixi ad Aiacem v 2z2. Ex quo apparet, falli eladornum, qui p. 4. διασκεδάννυσι

et διαφυσα coniunctivos esse putavit, ut coniunctivus est διασκεδάννυται, Producta Penultima. Igitur consilii indicandi caussa quum particulae εύς et πως coniunctivo consociantur, si deest ἄν simplici ter enunciatur consilium; si adiicitur, aliquid fortuiti accedit, quasi dicas ut sit, si sit. In primis idoneus est ad hanc rem demonstrandam Aeschyli locus in Choeph. 983.

ἐκτείνατ αυτον και κυκλω παρασταδον

στέγαστρον ἀνδρων δείξαθ' , ὀ ι' πατηρουχουδειος, ἀλλ' ὐπάντ' ἐποπτευων τάδε πιλιος ἄναγνα μητρος εργα τῆς ἐμῆς, ως ἄν παρι μοι μάρτυς ἐν δίκη ποτέ,- τονδ' ἐγὼ μετῆλθον ἐνδίκως μοροντον μητρος.

ostendite veIamen, ut videat SOL is ut mihi, si sorte, testis adsit in iudicis. Nam expansum velamen Sol non Potest non ridere, iudicium autem nondum ita certo imminet, ut tam confidenter de edendo testimomo loqui possit. Itaque e. ιδ dicit, quia hoc ipsum certo consequuturiun intelligit ut videat Sol sed, ἄν μάρτυς παρst, quia id sic tantum vult, si opus aut necessarium sit. Ita ως sine ἄν dictum invenitur apud eumdem poetam S ad

Theb. 633. Pers. 694. Agam. I302. Choeph. 33. z65. 6s Eum 616. 632.641. z4. Suppl. 328. 92. Cum Pa sevia ἄν autem Prom. 10. 655. το5. Choeph. 18 554. Suppl. 502. 52τ. Omnibus his in locis, qui attendere Voluerit, facile intelliget, cur vel addita vel omissa sit particula.

133쪽

LIB. II. CAP. II. 2IIuvabit duo exempla usdem formulae considerare. In Choeph. 433. Debuit hic onuiti αν, quia sensus est, hoc te scire voto.

Sed in Suppi ras .

ἀλλ ως αν εἰής, ἐννέπω σαφέστερον, Patet hunc sensum esse, scias licet. Sic in Prometheo

Et οπως quidem sine αν posuit Aeschylus Pers. 66z Agam. Isis Choeph. 8za. Addita particula autem Choeph. 5 8. Eum 5 6. Ioas. Suppl. 2 I. Ita is ἄν apud Herodotum I. 5. II. 24. 6. III 85. m. T. IX. I, 2. et ὁκως ἄν Last vide Heladortam ad Plat Phaedon P. 15. et Protag. 49T.

Saepe non multum interest, addatume ἄν, an omittatur Aristoph. Thesm. 284. ω ρψττα, τη, κιστην κάθελε, κἄτ' vias ποπανον, πως λαβουσα θυσε ται θεαιν. n. STI.ῖθι νυν λιβανωτον δευρο τις καὶ πυρ δοτω, οπως ἄν ευξωμαι προ τῶν σοφισμάτων. Alios Aristopham locos ἄν additam habentes vide apud Heindoinum ad Hai Phaedon p. I5 qiubus adde Hul. 225. Uesp. II3. Non est tamen dissimulandum, inveniri locos quosdam, in quibus mirere additum esse ἄν. Quod etsi fortasse aliquando negligentia quadam scriptorum laetum est, tamen Herumque caussa, cur addiderint, o est inveniri Aeschines in Ctesiph. p. 430. s. 4TI. g. s.

134쪽

τους δε καταλειπειν, πως νεῖς η νομος, καὶ μὴ πλείονς περὶ ἐκαστης πραξεως. ullus liber mittit particulam αν, et tamen fatendum eri valde eam inutilem esse, quum finis indicetur certissimus, ut renarie in Sed videtur Aeschines propter sequentia, καὶ μὴ πλείους, Posuisse: et ita recte dixit ne forte ptures sint. Paullo aliter Demosthenes de Symmor P. 184 s. is ἐπικληρωσαι τας τριπτυς, οπως αν , τῶν μιν λων νεωρίων, ἐν ἐκάστης μέρος 3 των φυλῶν του δὲ μέρους ἐκάστου το τριτον

μερος et τριττις ἔχη εἰδητε δ ἄν τι δέη, πρῶτον μὲν

τὴν φυλην, που τετακται μετα αυτ ει τὴν τριττον εis τριηραρχοι τινες, καὶ τριήρεις πόσαι καὶ τρι

κοντα μὲν et φυλη, δέκα δ' et τριττος ἐκάστη τριηρεις εχν. Qui o loqui videtur quod haec ipse proponit et

suadet, ut dubium sit adhuc, an facturi sint Athenienses. Apud Nicolaum Damascenum P. 245. in Grais Prodromo, ut serri possit ἄν, aptius tamen abesset καί ἡ εἰς τουτομονον ἐγρθρωσαν οἷ θεοι, πως ἄν οδιρωμαι τας ri ιε- τέρας τυχας Atque omisi in eadem sententia Euripides me. 236.

ouδ'Ἀλεσέν με πιυς, τρεφε δ οπως ορω κακῶν κάκ ἄλλα μείζον' i τάλαιν ἐγώ. Quo clarius haec intelligi possint, operae pretium duxi etiam Sophoclis atque Euripidis locos, in quibus εός et

οπως Vel nudae, Vel coniunctae cum ἄν inveniuntur, indicare, ut, qui rem exemplis eo robatam videre velint, habeant idoneam copiam. Atque o nudum cum coniun

135쪽

mo. II 32. Dan. 42. ulto rarius esisστως nudum cumcinui nctivo. Sophocles m. 6. 698. I s. lacu. 56.

interiit, addaium an nutiatur ἄν facile dabitur nobis, recte nos emendasse in Bacchis I 236. φερω δ' ἐν λέναισιν, λορδε, τάδε λαβουσα τἀριστεια, σοισι προς δόμοις

εἰς ἀγκρεμασθῆ. ubi is ἄν κρεμασει legebatur.

136쪽

Quae a. us de constructione particularum πως ριν disseruit, ad quem magnam vim exemPlorum, sed adnuis allem congessit Κiddius, commemorando usui magis et confirmando, quam explicando atque a dubitationi-hus liberando sunti indicativus veritatem rei notat, ita comunctivus pendere quid ex alia re indicat, eoque fieri,

si illud fiat. Ita in oratione recta, qui πως λήψομαι dicit, nescire se indicat, quomodo quid acceptum sic sui ille modus sit, suo accipies, facto cognoscet. Sed qui dicit πιος λαι' o dubitare se sigruncat, quomodo vere quid debeat i. e. quid sibi faciendum sit, ut capiati Eademinuone differant οπως λήψομαι et οπως λαι' o. am qui facit quid ones λη νεται, facit id eo modo, quo accipiet:

ex quo Patet esse accepturum qui autem οπως λάβη, eo modo, quo debeat accipere quod est cum dubitatione Coniunctum, an non sit accepturus. Praeterea indicativus certam habet temporis notationem, quae in ipso cuiusque indicativi tempore inest nam etiam praeteriti et praesentis indicativus usurpatur coniunctivus autem, quia non quid fiat, sed quid debeat fieri significat, per se caret notatione temporis, semperque refertur ad tempus Verbi primarii, tamquam ad praesens suum, quia quidquid debet fieri, eius caussae iam adesse debent cum ea ipsa re, propter quam fieri debet, etiamsi nondum sit factum Itaque i dicativi et coniunctivi cum οπως constructiones eo disserunt, quod indicativus opinionem aut Voluntatem, certa

temporis notatione adiuncta, coniunctio autem metum vel dubitationem, carentem notatione temporis, sed Praesentem eo tempore, quod in principali Verbo est, continet Sed quoniam varius est usus particulae πως, quae etsi proprie ubique quomodo sigmncat, tamen non ubique ita versi potest, ea asseram, quae potissima sunt in hoc

137쪽

LIB. II. CAP. 12. 25 genere. Ac maxime simplicia mi talia, ut Aeschri in Prom. 641.

ου ἔσθ' οποος ου χρὴ συνεκπνευσα μέ σοι. Sophoclis in Antig. 32Rουκ ἔσθ' οπως οφει - δευρ' ἐλθοντα με. Apparet in his certa opinionis declaratio ου χρή με suis ἀπιστῆσαι ' χρή με συνεκπνευσα σοι ' vno ρει με δευρ' ἐλθοντα. Ita ἔσθ' oπως cum situm in ed. Col. I3 2. in Philoct. 522. in Phoenissis 1664 inmedea ITI. in Hippolyto 604 in Heraclistas . et ἔσται in ed. I 0. Saepe

vero etiam alia verba Sophocles Oed. R. I058. Ov αν γένοιτο τουθ', πως θω λαβὼν σημεῖα τοιαυτ ου φανῶ τουμον γένος.

Alia vide in m. 556. IMO. Eleeu I2M. ed. R. 406. I5I8. Oed Col a 42. Trach. 455. M. 55. T. ed. 322. Iph. T. IONI. Heracl. 42I IO5I. Ion. 5T3. Herc. f. 315. Iure comunctivus exputius est in ed. R. IOD. δέδοιχ' οπως μῆ , τῆς σιωπῆς τῆςδ' ἀναρρήξει κακά. Recte etiam messius in Hippa 5I8. ductu cod. mori dedit: δέδοιχ' υπως μοι ρι γ λών φανεῖ σοφη, et Et fletus in Heracl. 24s. ομως δὲ καὶ νυν μὴ τρέσης πως σέ τις

συν παισι βωμου τουδ' ἀποσπάσει μα. Eiusdem generis haec quoque sunt: in eadem fabula v. 105I.

αυθις πατρινας ζων ἔμ' ἐκβαλεις χθονος.

138쪽

τευξε ποτ'.

In Aiace 56 . κεινα τ' ἐμην ἀπειλατ' ἐντολην, πως τῶν παιδα τονδε προοδομους ἐμους ἄγων Ιελαμῶνι δείξει, μητρί τ', 'Eριβοώ λεγω. In Trach. 604.

φράζ' οπως μηδεὶς βροτῶν

κεἰνου πάροιθεν δει ιδυσεται χροῖ, μηδ' o ρεται νιν μητε φεγγος ήλιον, μήθ' ερκος ἱερον, μητ' ἐφεστιον σελας. Proximum his illud genus est, quod in adhortando usumatur, Verbo, unde οπως Pendeat, omisso ut in D

ἀλλ' oπως ἀνηρ σει. L . Proprie, vide, quomodo vir futurus sis. Conserv. 626. et res Isso Herc. f. 504. Soph. ed. R. ISIS. Frequentissima haec ratio loquendi est, semperque habet futurum. Refertur enim ad opinionem rei futurae, cuius fieri volumus contrarium. Ita quod Euripides habet in Bacchis 36τΠενθευς δ οπως μη πένθος εἰςοίσει δομοις τοις σοισι, Κάδμε, sic est dictum, ut cogitetur, illatum iri luctum a Pentheo, ac Proinde ridendum esse, quomodo id irritum reddendum si Quod si εἰς pέρη scripsisset, metus tantum significaretur et dubitatio, utrum illaturus sit luctum, an non, Pr Ptereaque mendum esse, ne possit inferre. Haec si inter ipsa compares, futuro posito hoc habebis inferet Iu-etum tu vide, quomodo non infereι in comunctivo autem potest inferre ructum viae quomodo possit nominferre, i. e. quomodo debeat cohiberi ab inferendo. Ex his intelliintur, non promiscue futurum et con-

139쪽

LIB. II. CAP. 12. iunctivum usu mari posse, sed certam cuique rationem

V in Soph. est R. 325.ώς ουν μηδ' πω ταυτον πάθω, recte sic dictum est. Ueretur erum Tiresias, ne, si dicat, quod dici vult Oedipus, laedat illum quamobrem tacere mavult. Quod si dirasset, Ουν μηδ' ἐγω ταυτον πώ--σομαι, hoc significasset dem moti, quod tibi, accidet: videndum ergo, quomodo non mitem. Id vero tum recte potuisset dicere, si in animo haberet respondere ad ea quae interrogaVerat Oedipus, etsi rideret, non posse illum non laedi ea re Vide quae initio cap. I. attulimus Sic Herodotus M. 85. τί βουλεσθε ποιέειν, ἄνδρες Αἰγινῆται τον βασιλεα τῶν Σπαρτιητέων κατον γενυι- νον πο τῶν πολιητέων ἄγειν ει νυν οργῆ χοεώμενοι ἔγνωσαμ ουτω Σπαρτιρταε, κως ἐξ στερη μη τι μιν, ῆν ταυτα πρησσητε, πανωλεθρον κακον ἐς τῆν χωραν ἐμβάλωσι. Nam haec quoque non tam monentis, quam

metuentis sunt on pertinet huc illud in Antigona 215.ώς ἄν σκοποὶ νυν se τῶν εἰρημένων.

Nam si iuberet, diceret, πως σεσθε σκοποὶ quum e

let dicere ιό ἀν σκοποὶ 'τε των εἰρημένων, καὶ μὴ ἐπ χωρῆτε τοῖς ἀπιστουσιν τάδε, στε τον παραβάντα θανουμενον, interrumpuntur haec chori dictis, et proinde aliter conlarmatur reliqua pars oratiorus ' eque in Herc. f. I OI quod legitur, ad hoc genus Pertinet,

παίδων στερηθείς, παιδ οπωλε to G ἐμον. Vbi si εξω scriptum esset, verba hunc sensum praeberente Iiberis orbatus, quomodo te haliturus simflium, vide. Sed ita si loqueretur Hercules , adhortaretur sese, ut filii loco Theseum haberet quod melius conveniret, si ea re Theseo potius, quam ipsi consuleretur. Nunc ero aut indicativus est xco, hoc sensu liberis orbatus te tam-

' Vide adnotata in ed. tertia Antigonae.

140쪽

IIS DE PARTICULA δωquam suismmmina habeo; aut, si coniunct-s, in errogative haec dicta sint necesse est ut te meumra eam silium ' scilicet, ita beneVolus es. Itaque in deliberatione, quae semper est cum dubitatione coniuncta, non nisi coniunctivus usumatur Soph

cles m. 428. ομοι- ἀπείργειν ουθ οπως ἐῶ λέγειν

ἔχω, κακοῖς τοιοῖςδε συμπεπτωκοπα.

Here L. I245. Eadem ratio est interrogationis, ut quae in rectam orationem reducta negationem sit habitura vide Aristoph. q. 320. Pac. 21. Merdum coniunctivus et futurum comunguntur, sed eo quo par est discrimine.

Eurip. ed. I 8. οἷσι δὲ τεκνων ἐστὶν ἐν οἴκοις γλυκερον βλάστημ' , ἐςορῶ μελετηκατατρυχομενους τον απαντα χρονον,

πρῶτον μέν, πως θρεφωσι καλῶς, μοτον θ' οποθεν λείψουσι τAνοις. SOIliciti sunt, quomodo educare debeant Iiberos, et unde victum sint relicturi. Non recte neque θρεψουσι, neque λέπωσι dixisset: non θρεψουσι, quia res ancePsest et dubitationis ac deliberationis plena, educatio liber Tum non λίπωσι, quia de relinquenssis facultatibus nulla est dubitatio, sed de eo, unde parandae sis Itaque κτή-οωνται recte dixisset, si operam quaerendis opibus mandam in mente habuisset sed potuerat etiam κτήσονται, si illud, unde futurae essent opes. In Eurip. Hel MT. scriberos οἶδ οποίου πρῶτον ἄρξωμαι τανυμ

라틴어 텍스트