De particuvla an: Libri IV.

91쪽

LIB. H. CAP. I. . consilium facientis, non etiam, an eventurum sit quod ille vult, indicare Voles, omnibus temporibus adiungere licebit opinio- οπως γενοιτο sin Vero de eventu loqueris, qui iam est effectus, neque respici Vis illud tempus, quo no dum evenit, necessario dices ἐποίησεν, πως γενοιτο, consilium solum significans. Nam si πως γένηται diceres, aut falsum diceres, si tempus, quo loqueris, in mente haberes non enim amplius futum est Mentus, sed iam praeteriit aut respiceres temPus illud, quo nondum evenerat quod te nosse respicere sumpsimus.

De coniunctivo pro futuro. Explicabimus primo de coniunctivo. Qui modus etsi

apud antiquissimos ita pro futuro sumatus est, ut, si quis verbi Graeci naturam accuratius consideret, dubitare non possit, quin prior futuro exstiterit, idque ex ipso demum originem traxerit tamen natura sua valde a suum dive sus est, neque quum Pro eo positus dicitur, id si esti telligendum, ac si eamdem, quam futuram, Vim ac Pot statem haberet. Repugnaret enim, in modo, qui non est indicativus, sed indicatis oppositus, eamdem Vim inesse, quae est in in sicativo, siquidem futurum aperte est indicativus. Coniunctivus igitur eo differt ab inclicativo futuri, quod non potest Per se solus intelligi, sed, ut Usum n men indicat, aliunde pendere debet Id autem, unde Pendet, quum pleramque additum inismatur, tamen saepe etiam omittitur, quia saepe positum est in obscura cogitatione incertae alicuius caussae, ex qua quid Prodituram sit. Isque est usus coniunctivi deliberativus, ut quum quis

dicit iti , quod est, si plene dicere volemus, ἀμφισητώ, ει m. Apte comparari potest duplex modus, quo id Germani dicimus, alter cum eadem ellipsi, qua Graeci, gehelch, alter servata Particula, et Verbo tantum omisso, bich gine. Ac veterrimi Graeci, nondum reperto latum, quoniam quidquid siturum est, incertum est, quaerique de eo atque ambigi potest, eventurumne sit an non sit

92쪽

eventurum, non habebant alium Verbi modum, quo futura indicarent, quam hunc ipsum modum deliberativum ti que e sunt usi, donec futuro invento, ubi quid simpliciter futurum dicere vellent, futuri formam usurpare coe-Perunt, coniunctisum autem ibi tantum servarunt, ubi aliqua deliberatio locum habere videretur. Ea vero illuc redit, ut per coniunctivum coniectura aliqua de eo, quod debeat seri, indicetur. Unde fere Germanice ista verbosoIIen licet exprimere. Cuiusmodi nihil inest in ipso futuro. Ita uiad α. 262. ου γάρ πω τοίους δον ἀνερα ουδε δωμαι.

Si οφομαι dixisset, rem certam esse indicasset, non vid ιο si δοίμην, Prodidisset opinionem suam, non, πλnor, ideam. Nunc coniunctivo usus, non esse significat, ut Visurus sit, i. e. non debeo idere, sive maris, non reperiar idere. Nos id accommodate ad Graeca dicemus, noch sοι ich sie sinen quo significamus, non e

spectandum id esse Iliad. ζ. 459. I9. q. 87. d. c. 2750

Non dicet aliquis, neque dicat Opinor, ut si ἐρει vel

ειποι dixisset, sed exspectandum est, ut quis dicat: cla sοιι Oh einer sagen Odyss. n. 437. ο Ἀσθ' ουτος ἀνηρ, ουδ εσσεται, ουδὲ γενηται. Non St, neque erit, neque fuisse reperiatur: es istheiser, noch wir einer inn, noch gοιι Oh einergewe8m mn. Nam si explicasus vim coniunctivi declarari Voles, haec erit, non esse exspectandum, ut fuisse aliquem reperias. Videtur autem hoc quidem in loco γε--νηται sic dictum esse, ut Propriam aoristi significationem

habeat. Sed inclus Od. ζ. 20I.οοκ ἔσθ' ουτος ἀνὴρ διερος βροτος ουδε γένηταμος κεν Φαιηκων ἀνδρῶν ἐς γαῖαν ἴκηται δηῖοτῆτα φέρων, et s. Ist. ἰδμεν δ οσσα γένηται - χθονὶ πουλυβοτείρη,

93쪽

LIB. R ΑΡ. . a. Isic intelligi praestat, ut tantummodo ad futura Uectet. Alia qui desideret coniunctivorum huiusmodi exempla, conferat Iliad. o. 350. Od. μ. 39I.

De particulis αν et ἐν cum coniunctivo apud epicos. EPici Veteres, quos iam supra in indicativi explica

tione vidimus liberius uti particulis, et κε, etiam eo iunctis eas non tam certa ratione ad siderunt, quam quae recentiore usu stabilita es Nam hae articulae quum, ut supra ostendimus, aliquam fortuis notionem Verbo addant ubicumque ei notioni locus esset, adiicere eas Pici non dubitarunt. Est autem comunctivus is modus, qui

natura facillime eam adiectionem admittat, ut qui ad id referatur, quod experientia cognoscendum sit id autem eo ipso fortuitum es Itaque primo ubi comunctio Pro futuro positus est, licebit enim ita Ioqui brevitatis caussa, Postquam ostendimus, quomodo disserat a futuro saepe adiectae inveniuntur particulae istae, sorte quid futurum esse indicantes Uad α. 205.ῆς περοπλίνσι τα αν ποτε θυμὰν λεσον.

discrimine saepe coniunctivus et optativus iunguntur, ut Biad. s. 307.

ἀλλὰ μάλ' ἄντην

στησομαι, φαε φέρησι μεγακλεος, ii κε φεροίμην. i. e. utrum ille forte reperiatur vincere, an ego foris vincere possim. De hoc genere dixi in diss. I. de lem.

94쪽

quib. subiit serm. Hom. P. II. s. Et sic ave eum PMucida εἰ an sim ante V. ibidem P. 14 seq.Quum particulae αν et κιν Homeri aevo liberius usu Parentur, necdum ubique certis formulis ut necessariae

adstrictae essent non est mirum, Constructiones quasdam, quae apud sequiores quasi legitimas habent istas

particulas, apud Homerum saepenumero illis carere. Ita

ille coniunctivo sine αν iungit τε Iliad. δ. 259. e. 522. de quo loco vide diss modo citatam P. II. O. 20 .m M. de quo loco V. ibid. p. z. 6M. . I83. 33τ. p. Iss. 323. . M. n. 369. Odyss. c. I 83. i. τ2. t. s. e. s. o. 408 π. zz. . 333. p. I33. ποτε Iliad. . 163. ι. 646. . TI. o. 359. . 53 245. i. m. . 20I. m. III. Od. . 650. e. ID. r. 268. . TI. . I68. p. 25γ ῆμος Od. . M. ubi male etiam recentissima missi editio indicativum habet; πη d. . 45. O. 452.

οπποσε ξ. s. οππως quemadmodum , Iliad. p. 324. Od. a. 349. πρι, Iliad. . Im. Od. x Iz5. . 336. . s. ἐπεὶ d. v. 85. ubi male ex cod. Hari futurum repositum

Eadem vero omnia vocabula etiam cum Particulis αν et κεν iungit Homerus, exempli caussa φρα dum Velusquis m, vel qu-ridis, Iliad. α 509. ζ. III. 17. I93. θ. 3T5. . 325. 44. s. 40s. . 190. v. 24 φ 558. χ. 387. O. 553 ubi κηται scribendum Odyss. β. I24. 204. r. 353. δ. 588.4 304 17 3Is θ. I Ti. 52. . 412. . IT. 5. t. a T. et ubi ut significat, Iliad. . 382. d. r. 35s. A M. . 298 π. 234. i. IO. α I82 363. p. 254 ubi reponendum D. Atque hic quidem usus quum Postea

95쪽

LIB. CAP. a. aut legitimus obtinuerit, non opus foret aliquid de eo adiicere, nisi in aliquot locis Homeri singularis quaedam et

ab recentiore consuetudine diversa ratiora rehenderetur. Ac primo recentiores non dicunt divisim εἰών, sed ἡγν. Epici autem κε saepissime, Pro quo Dorienses αικα usu pant tum etiam εἰών, sed hoc quidem non nisi interposita aliqua voce, quod in Particulis εἰ κε non necessarium est Iliad. r. 288. εἰ δ' αν μοι τιμὴν Πρίαμος Πριάμοιο τε παῖδες τίνειν Ovn ἐθελωσιν. Deinde quum satis constet, apud recensores Pronomina et quae his similia sunt Vocabula, ut Oς ος τις, οἷος OGO Oποτερος, cum ἄν et coniuncει consociata, futuri e acti significationem habere, secus id est apud veteres epi- eos, ut hi eam constractionem etiam finali significatu ad miserint quale hoc est Biasti. Iss.

ἔλκος δ' ιητὰ ἐπιμάσσεται, ὴδ' ἐπιθήσει

φάρμαχ', κεν παυηνσι μελαινάων ομνάων' i. e. quaeri iam ἀοι-es: quod recentior sermo vel απαυσει, vel α παυσειεν ἄν dirii Apud Eurip. Suppl. I. male Ald. ος pro ως ExemPla huius generis cumo εν exstant Iliad. 7. ITI. . I65 424. . I03. p. 345.

o. 3II 5I8 π. 349. ρ. 385. . 85. cum Oπποτερος κεν Iliad. . 130. p. 805. cum αικεν d. o. 3II. t.' atque alibi, ut Iliad. . 2 s. i. 243. Omisso autem κεν ita ος vel ορτις Iliad. g. 233. r. 28τ. d. o. 334. et οπποτερος Biad. . 33. Neque tamen Homerus alteram rationem ad-8Ρematur, quae optativum requirit de qua re dicetur. ubi ad optativum pervenerimus. Rarius futuro utitur , ut

ωμοσε δὲ προς εμ αυτον, ἀποσπένδων ἐνὶ ο&ω, νῆα κατειρυσθαι καὶ ἐπαρτεας εμμεν ἐταίρους, οι δ' μιν πέμφουσι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν.

96쪽

κηδεμόνες δέ οἱ ἐνθαδr ἀολλέες αυθι μενοπτων , Orna μιν ἐξοίσουσιν, ἐμῆς - χερσι δαμέντα. Sed his α. 403. non recte legi videtur, μη - ον ἔλθοι ἀνηρ, ος τις σ' ἀέκοντα βιηφι κτηματ' ἀπορραίσει, Ιθάκης ἔτι ναιεταώσης. Nam proPter Praegressum optativum scimendum est o ραισε '.

Cave vero putes, si multis in locis aeque laturo ac coniunctio locus est, vel Particula ἄν utrum addatur an non addatur, Parum refert, nihil discriminis esse inter has loquendi rationes. Nam differunt sane, sed saepe non multum interest, hoc an illo modo loquare. Vbi vero aliquid interest, facile videas, quid disserant. Indicat enim futurum ea, quae si liciter ut futura commemor mus, quibus si additur ἄν vel κέν haud certo futura signi ficamus. Coniunctivus autem usurpatur, ubi experientiae comprobatio respicitur, in quo genere potest addi ἄν vel κέν si vocabulum, cui adiicitur, conditionem aliquam rei

fortuitae admittit. Ita illud Iliad. o. 40T.

μάλ' oυ δηναιος, ός ἀθανάτοισι μάχηται, o videt, etiam addito ἄν dici potuisse. Sed est

97쪽

LIB. II. GAR a. tamen aliquid discriminis. Nam sine parucula hic sensus est as, qui eum immortalibus pugnaNerit; addita autem, quicumque pugnaUerit. Itaque quod legitur Iliad.

si ras . καὶ γάρ τίς θ' ενα μῆνα μενων ἀπο ῆς ἀλοχοιο ἀσχαλάα συν νηὶ πολυγγν ονπερυελλαι

χειμεριαι εἰλειοσιν, ρινομενη τε θάλασσα, vix commode dici potuit, ν εὐάελλαι δέωσιν, si quidem iam satis indicatum est praecedentibus verbis, de aliquo certo homine, qui integrum mensem domo absit, cogitandum esse. Sed si inverteris, ον εὐάελλα ειλέωσιν, καὶ ἔνα μῆνα μενων ἀσχαλάα, recto addita erit particula quemcumque roceιια retinuerint, etiam si unum mensem clom absit, ingre fert. Quodsi, ut Vulgo, ars περ scribas, nullo modo addici potuit αν. lam enim non quaecumque navis sed illa intelligi debebit, quae hunc hominem vehit. Alio modo, sed simili tamen, illud ComParatum est, Od. VI T.

ου μἐν γ μεῖζον κλέος ἀνέρος, ἄφρα κεν ῆσιν, ἡ ο τι ποσσίν τε Φέρη κα χερσιν ἐῆσιν.

Nam ut, quodcumque qui roboris documentum edat, Iaudem ei asserat, tamen non hoc dici Iuc debuit, sed illud non II maior est homnis gloria, quam ex eo,

quod pedibus manibusque essecerit. Caeterum si ρέξει

hoc loco cum aliis praeferas, sensus erit, quam quod robore corporis Uciet. Itaque accurate ex epicorum usu

scripsit oschus in Epitaph. Bion Iss. ἄμμες δ' οἱ μεγάλοι καὶ καρτερον σοφοὶ ἄνδρες,

οπποκα πρῶτα θάνωμες, ἀνάκοοι εν χθονὶ κοίλαευδομες ευ μάλα μακρον ἀτέρμονα νηγρετον πνον. Non enim quandocumque morim erimus, sed quamdo, dicere voluiti Interest autem etiam aliquid inter futurum et optae

uum Vide haec Od. p. 33. ἀλλ' or ἐπὶ σχεδίης πολυδέσμου πηματα πάσχων,

98쪽

or κέν μιν περὶ κῆρι θεον, τιμησουσιν, πεμψουσιν δ' ἐν Vr φίλαν ἐς πατρίδα γαιαν.

ώμοσε δι προς εμ αυτον, ἀποσπένδων ἐνὶ οικὰ , νῆα κατειρυσθαι, καὶ ἐπαρτέας ἔμμεν ἐταιρους, οι δη μιν πέρι νουσι φίλην ἐς πατρίδα γαὶαν.

οικέν μιν πέμποιεν ἐπ' ευρέα νωτα θαλάσσης. Nam in superioribus locis de eo loquitur, quod sit futurum hic autem de eo, quod non sit futurum, sed posset fieri, si adesse navis. Itaque hic futuro non recte usus esset ilia autem in locis, etsi optativo uti potuit, tamen convenientius erat, futurum Poni. Non ita apte coniunctivum Posuisset, quo signifieasset, et eum debeant

deducere.

Sed dicendum hic est de singulari genere loquendi, quod invenitur Odyss. . 532. Mi τοτ επειθ' ἐτάροισιν ἐποτρυνα καὶ ἀνωξαι, μῆλα, ταχῆ κατέκειτ' ἐσφαγμένα νηλέὶ χαλκῶ,

δειραντας κατακειαι, ἐπευξασθαι δὲ θεοισιν.Νondum enim mactatae erant oves, sed exponit Circe, quid faciendum iis sit, ubi mactatae fuerint. Itaque quis non exspectet coniunc um, eumque sine Particula ἄν, quia inhil hic incerti est, neque quaecumque oves, sed illae ipsae, quas antea mactari iusserat, intelligi debent pNihilominus recte indicativo praeterit usus est ΝΟ -- horret enim ab usu Graecorum, quum quid fingunt, et deinde quid porro futurum sit addunt, ficta illa per iussi eativum Praeteriti, tamquam si Vere iam accidissent, commemorare Fingit hic Circe, mactata esse Ves, ut iusserat. Itaque quod dicit, si explicatius indicare voles,

99쪽

LIB. II. CAR . . in hoc est iacebant nobis mactatae oves i. e. dicebamus de mactatis ibus eas vescombure Similiter Demosth de Halones P. zz I s. εἰ γαρ ταυτα ουγχωρnσετε, τί κωλυει , καὶ si τινα τῆς 'Aττικῆς λησταὶ τοπον κατα

τιμώρησαμενων του ληστῶ γίγνεσθαι; IV. De coniunctivi usu et iberat in apud

recenti Ore 8.

Recentiorem usiun quum dico, eum intelligi volo, qui quum per prosae orationis scriptores lingua Graeca ad certiorem dicendi rationem revocata esset, obtinere coepit. Is quum fere etiam poesi omnem, Praeter Picam, invasisset, complectitur scriptores omnes, qui incorrupta lingua Graeca scripserunt, excePtis Picis. Nam quum eo te ore, quo Homerus atque Hesiodus et quos illi

auctores habuerunt, carmina sua condidere, o coniunctivo paullatim futurum enasceretur, fieri non potuit, quin epica oratio liberius adhuc coniunctivo uteretur, etsi iam Homeri et Hesiodi aevo satis accurate hos Verbi modos distinguens. De ea distinctione supra dictum. Recensores Vero comunctis usum magis etiam coangustarunt, ita ut ei extra sententias finales et conditionales solam deliberandi et adhortandi vim relinquerent, in sententiis conditionalibus autem solam admitterent futuri exacti, sive mavis rei experientia comprobandae significationem. Et deliberativus quidem coniunctivi usus in interrogationibus marime emtur Ostis. 2ss.ώ μοι θω δειλος, τί νυ μοι μήκιστα γενηται iet 465. io μοι ἐνώ τι πάθω τι νυ μοι μηπιστα νοηται;

100쪽

παβω πασπιῶ πακελσω; Aristoph. Ran. I. Mac τι τῶν εἰωθοτων; Patet huiusmodi orationem ellipticam esse, ut intelligatur nescio aut nescio an, vel simile quid. Quare si hoc genus in obliqua interrogatione usurpatur, nihil differt ab recta interrogatione, ut quam re Vera ipsam quoque Obliquam utare Porteat. Deliberare autem quid faciendum sit, et in nostris rebus et in alienis possumus. Unde hic coniunctio omnium personarum est. Ut quod apud Euripidem est in Oreste Is. si de alio, qui mittendus esset, loqueretur Orestes, recte diceret, ἀλλἀ δῆτ' ἔλθη Non minus recte, si Pylades, quicum loquitur, esse mittendus, huic diceret, ἀλλὰ δῆτ'ελθης Demosthenes de cor. p. 268, 2γ ῆδη δ' mi ταυταπορευσομαι, τοσουτον αυτον ἐρωτησας ποτερον σέ

in Androl. p. 613, 3. εἶτα ταυδ ' ουτοι πεισθωσιν περαυτων σε ποιειν, καὶ τὰ τῆς σῆς ἀναισθησίας καὶ πονηρίας ἔργα ἐφ' ἐαυτους ἀποδέξωνται Sed quod apud Euripidem legitur,merc. fur. I IT.

Vereor ut potuerit pro μηκετ' Ουν-πης diei, ut ouus scribendum videatur πως ον ἐνέπτεις. Non ita in o iunctivo adhortativo, quamquam is proprie inhil aliud, quam deliberativus est. Cur vero Nempe ob id ipsum, quia proprie est deliberativus. Nam nosmetipsos mussis cere porteat quum deliberamus, in eo sumus, ut id faciamus quo fit, ut hic deliberativus coniunctivus adhortauom adhibeatur quum vero deliberamus, quid alios facere convexuat, nihil illud ad illorum voluntatem per