De particuvla an: Libri IV.

71쪽

LIB. I. CAP. 12. particulae adiectione, et nisi semper, tamen lemnque ea carere. Vid. Mihiae gr. Gr. g. 5I0. 6. et quem ille laudat Schaeserum elat. r. P. 130. seq. de χρῆν et ἔριελ-

λον disserentem. o temere hoc fieri, sensisse videtur Μatthiae g. 5 . not. I. sed debebat eam rationem -- Plius persequi, Praesertim quum ita simplex et plana sit, ut non possit non statim cuivis apparere. Neque enim Dium illorim verborum est, quod non aut saepe aut alia quando certe Particulam αν tam necessario requirat, quam alibi adspemetur. Nam ubicumque aliquid, quod etiam sine conditione verum est, commemoratur, abesse debet particula: ubi autem aliquid nominamus, quod nonnisi certa conditione Verum est, necessaria est particulae adi cito. Intelligitur id autem ex opposito. Nam quod sine conditione verum est, ei non licet opponi, non esse V Tum quod autem certa tantum conditione est, ei recte omPones, non esse, sublata onditione. Declarabo rem

exemplis Sophocles EL 1505.

χρῆν δ ευθος εἶναι τηνδε τοι πασιν - 'οςτις πέρα πράσσειν γε των νομων θέλει,

si dicit, quia oportere indicat sine conditione nec Potest opponi, ἀλλ' ο χρή nam si oportet, quomodo potest non oporteres A non omina fiunt, quae oportebatitiaque quod opponere potes, aliud est ἀλλ' υκ ἔστι. Contra non dicit, το γὰρ πανουργον ου ἐν πολυ, sed addit particulam. Nam illa tantum conditione non forent multi nefarii. Atqui, quia non exstat lex illa sunt mulsi Itaque oppositum est, ἀλλ' ἔστι πολυ. Iam facile intellia tur eur ea Potissimum Verba, quae vel necessitatem aliquam significant, ut φελε, ἐχρῆν, ἔδει, προήκε, vel libertatem faciendi, ut ἐξῆν, ἐνῆν, vel Veritatem rei, in ην, ἔμελλεν, saepissime careant Particulae accessione. Nam quiae fieri oportet, vel licet, vel quae sunt aut latura sunt, larumque simpliciter veritatem rei continent,

72쪽

ex nulla conmone suspensam. Attulit inimiae s. 508. not. I. Sophoclis hoc in ed. R. 255. ουδ' εἰ γαρ ὴν τ πράγμα μὴ θεήλατον,

ἀκαθαρτον φιλ είκος ῆν ουτως ἄν, et Xenophontis em S. II. I, IO. εἰ μὲν τοίνυν αἰσχρον τι ἔμελλον ἐργάσασθαι, θάνατον ἀντ αυτου αἱρετέον

se. Utrumque recte dictum. am et non expiare caedem, et turpe quid facere impium erat, semPerque immpium est. Itaque tantum abest, ut haec nomalia quae dam sit, quemadmodum Schaefero videbahur in eletem. p. 55. ut certissimam legem habea particulae omissior cuius egis rationem non ersPectam esse a Sehaesero,

manifesto prodit adnotatio 85 P. I 29. eque enim ipsi verbo hoc tribuendum est, quod particula carere potest, sed potest id tum demum fieri, quum vel Verbum ipsum non tantum auxisiare est, sed idem quod ἐξῆν significat, ut apud Demosthenem p. 56 6. εἰ γα μηδἐν θετε τῶν ἄλλων λογίσασθαι, μηδ' ἐφ' υμῶν αυτῶν ιο τεήτε ταυτα συνεῖναι, ἐν δειν παράδειγμα ολυνθίους

τουτουσί, οῖ τί πεποιηκοτος αυτοις Φιλίππου πώς αυ-

τω κεχρηνται Vel ubi adiectivum accedit eiusmodi, quod aliquid per se verum significat, ut non possit contrarium oppositum cogitari, veluti in hoc Sophoclis in Oed. R. I368. quod Schaeserus assert:

κρείσσων γ ῆσθα μηκετ' ων ἡ ζών τυφλός, quod idem est atque κρεῖττον ῆν, μὴ ζῆν σε, i τυφλὰν εἶναι, et ibidem 13 5. ἀλλ' i τεκνων δῆτ' ψις ην ἐφίμερος.

Neque enim aut ου κρειττον ἐν, - ου ἐν ἐφίμερος ΟΡ- poni potest, sed Opposita cogitantur, at caecus es ateares adspectu liberorum. Itaque etiam Latini in hoc

genere non coniunctivo, sed indicatis utuntur, licebat, oportebat, aequum erat, et quaecumque sunt huiusmodi alia dicentes. Ex quo apparet, neque in illis exemplis, quae Schaeserus p. IIs asseri, omitti potuisse ἄν,

73쪽

LIB. IV CAP. 12. Iillud autem quod p. 55 ex Iphig. in Aut 44 apposuit,

Plane non Pertinere ad omissionem partieulae, quia quod

Achilles dicit, θω κάκιστος ἐν ρ' 'Αργεων ἀνηρ, ἐγώ το μηδέν, Μενέλεως δ' ἐν ἀνδράσιν, ως ουχὶ Πηλέως, αλλ' ἀλάστορος εγως,

hunc sensum habet me ergo in um Argivorum, et nullo loco hahendum, MeneIaum autem Nirum ut bat Agamemnon, si meo nomine ad caedem facie clam abutitur. Dionysius Veromat in arte rhet. . . p. 24 , . est Reish ad quem Iocum illa adnotavit Sina ferus, quum seripsi ἐν μὲν ουν καὶ παρἀ Σαπφοῖ τῆς ιδέας ταυτης παραδείγμιατα, non est id recte Si haeserus sic interpretatus posses quidem etiam in Sapphicis exempla huiusformae reperire. Nam et ευρειν, si illud voluisset scriptor, addere debuisset, nec Posa , sed PD-teras Verti oportebat, quia non licet opponere, at non potes inveHre. Recte vero loquutus est Dionysius, hoc Vesens in promptu reant exempta in Sapphicis, galibus uti poteram sed nolo iis titi. Sed satis. Nihil enim OPus exemplis, quae quis ex quovis scriptore millena possit colligere. Talia potius afferre operae pretium est, in quibus additum sit ἄν quoniam de ea re quidam dubitarunt. Est enim etiam illis verbis, quae Plerumque arent Paruevi necessario addenda, ubi contrarium illorum verborum in mente habemus. Incipiam ah insigni ad rem demonstrandam loco Demosthenis in id. p. 525, 5. εἰ τοίνυν ἀπέχρη του τοις --υσαις τι ποιουντας κατά τουτους τους νομους δέκην διαναι, ου- άν προςέδει τουδε του νομιου. αλλ' οux ἀπέχρη is omnia ex conditione se dent, et aperte oppositum est, ἀλλὰ προς του νομου.

74쪽

M DE PARTICULA αὐNon inverem. Cogitat enim, ἀλλ' εἰμ Herodotus In

25. ειρι νον μαθών -υτα ὁ Καμβυσης ἐγνωσιμάχεε, καὶ πῆγε πίσω τον στρατον ἐπὶ τῆ αρχῆθεν γενομενη ἀμαρτάδι, ὴν ἄν σοφος ἀνηρ Scilicet nunc non fuit vir predens Demosth. l. II. . 24, 2 . um θαυμάζω τουτ' ἐγώ τουναντιον γὰρ ἄν ην θαυμαστον, εἰ μηδεν

ποιουντος ἁ δεῖ περιῆμεν. ale hic codd. quidam omiserunt ἄν. am oppositum est, αλλ' ουκ ἔστι θαυμαστόν, εἰ μηδὲν ποιουντες του πάντα ποιουντος μῆ περιεσομεθα. Idem in Philipp. I. init. p. 40, 8. ἐγὼ ἐκ του παρεληλυθυτος χρόνου τὰ δέοντα υτοι συνεβουλευσαν sua ἀν μιά νυν δε μουλευεσθαι. Nempe PPositum

est, ἀλλὰ δεῖ νον Xenophon Anab v I IO. εἰ μεν πιστάμεθα σαγῶς, ου ῆξει πλοῖα ειρίσοφος ἄγωνικανά, υκ ἄν εδε ἄν μέλλω λέγειν. Eadem hic quoque oppositio. Addit oppositum Demosth. Timocr. . 39, 24 ἀλλὰ νὴ ista αἰσχρον σως ἄν ἐν Ἀνδροτίωνα δεδέσθαι, ἡ Γλαυκέτην, ξ Μελάνωπον ου μὰ τον - , s ἄνδρες δικασταί. Si quis alia exempla requirat, aliquot ex uno Demosthene indicabo, apud quem quis ἄν cum ην coniunctum inveniat, P. R IS II. Is IM,

II. 122s, 24. et cum ἐξῆν p. 45, 26. cum εδει P. 813, a. 108 6 I3I3, 23. I I Is prooem et eum ἀπώχρην p. 813, 4. Et ne desint exempla, in quibus omissa, uti debuit, particula est, non additam videbis apud eum

21 ubi plerique libri recte omittunt; ad προςῆκεν P. s , 24. 48, 14. Ex utroque genere Pauca libet adscribere. Dicit Demosthenes de reb Cherson P. T 8 ubi quid

75쪽

LIB. I. CAP. 12. a facto opus esset exposuit ταυτ se ευ φρονουντων ἀν- θρώπων, ἐπηρεαζοντων δὲ καὶ διαφθειροντων τὰ πράγματα, ἁ νυν υτοι ποιουσι. Recte Vertas, ut omnino

ubi omissum est ἄν, Per indicativum hoc erat Iro num sapientrum. Non Potest enim OPPoni, at non eat s --

pientium, sed, at non facitis. Idem de salsa Ieg. p. 395 14. καλοι καὶ τἄλλ' ἄν ἄπαντ' ἀκολουθως του- τοις ἐπέπρακτο, εἰ τις ἐπείθετο μοι. v γὰρ γωγε -- ην ἄθλιος ουν ἄφρων, ωςτε χρηματα μιν διωναι, λαμ λάνοντας ορων ἐτέρους, πιρ της προλυμῶς φιλοτιμίας '

ἁ δ' ἄνευ μὲν δαπάνης οἷ τ' se πραχθῆναι, πολλεα

ἀλλ' υ πέπρακται. ox Vero onaesit neque enim ompositum cogitatur, fra ita stultus, sed Jhes iura, et sapienter gia m. Idem de corona p. 293 12. καὶ εἰ νυν τριων ήμερῶν ἀπο τῆς 'Aττικῆς οδον της φιάχης γ

νομένης, τοσουτος κίνδυνος καὶ φοβος περιέστη τὴν πωλιν, τί ἄν, ει που πλησίον τῆς χώρας ταυτο τουτο πάθος συνέβη, προςδοκῆσαι χρῆν ΝΟ erilis oportuit, quia

non est illud factum, quo facto oportuisse Alia ratio est huius loci in Philipp. m. p. III, 5. εἰ μιν ουν ἄπαντες ομολογουμεν Φίλιππον τῆ πολε πολεμειν καὶ τη ειρηνην παραβαινειν, ουδὲν ἄλλο ἔδει τον παριοντα λέγειν καὶ συμβουλευειν si οπως ἀσφαλέστατα καὶ si τααυτον ἀμυνουμεθα ἐπειδὴ δ' ουτως ἀτοπως ἔνιοι δι πεινται, ως τε πολεις καταλαμβάνοντος ἐκείνοv, καὶ πολλὰ τῶν μετέρων ἔχο-ος, αἰ πάντας ἀνθρωπους ἀδικου- τος, ἀνέχεσθαι τινων ἐν ταις ἐκκλησέαις λεγοντων πολλάκις, - ημῶν τινές εισιν οἱ ποιουντες τον πολεμον, ἀνάγκη φυλάττεσθου καὶ διορθουσθαι περ τουτου. I iderii test luc addendum fessae ἄν, quia opponi potest, ἀλλ' οὐδειχοδιν ἄλλο λέγειν Nihilo minus recte nussa est particula. Neque enim sic intelligi haec voluit Demosthenes, sed quum velit Philippum ab omnibus hostem iudieari, Vehementerque improbet eos, qui aliter sentiant, in hanc sententiam loquitur si nemo nostraiam disitaret, iurem hostem esse, de eo tumium ne incere Uua emi,

76쪽

quomodo re ιι dus esset sed quoniam sunt, quis aluer sentiant , his occurrendum est Ita apparet iam non quid opus sit, et quid non sit opus, inter se oppom, sed quid ipse facturus sit Aeschines c. I imarch. P. 153.

p. 355. g. I50. eis. ως τοίνυν ἐξῆν αυτ σωθῆναι

μὴ τιμωρ=7σαμενω τον του Πατροκλου θάνατον, νάγνωθί μοι, λέγει et Θετις Potuisset quidem lici, quod quidam codd. habent ἐξῆν αν, quia licuisset Achilli se

vari, si Hectorem non occideret, quod occiso illo iam non scebat: sed non recte hic diceretur, quia non .d

licuerit ei, sed quid fecerit, quaeritur. Itaque oppositum est ἀώλ' υκ ἐβουληθη σωθῆναι. Restant Verba εὐφελον, μελλον, ἔφην, ἐβουλομην, de quibus aliquid adiiciendum videtur. Atque φελον

quidem cur vix aliter quam sine particula ἄν positum inv matur, ex iis, quae modo insputavimus, apertissimum est. Nam quum hoc verbum proprie debebam significet, inest in eo necessitatis significatio, ut, quod debebat fieri,

non etiam fieri non debuerit Iliad. ζ. 350. ἀνδρος επειτ' ἔφελλον ἀμείνονος εἶναι ἄκοιτις ο ρ ξδη νέμεσίν τε καὶ αἰσχεα πολλ' ἀνθρώπων. Od. α 2ITως δὴ γωγ' φελον μάκαρος νυ τευ Ἀμμεναι υἱος ἀνέρος, ον κτεάτεσσιν ἐοῖς πι γῆρας μετμεν. Nusquam potes opponere, at non debebam esse sed, at non sum Debebas enim nihilo secius, etsi non est faetum, quod fieri debebat. Eadem ratio est verbi εμελλον Nam qui facturas quid erat, eum non potes dicere non fuisse facturum, sed

non fecisse. Quod vero Latini dicunt, facturusfuissem, nihil obstat, qui Graece dicas, ἔμελλον ἄν ποιησειν opponitur enim ἀλλ' ο μέλλω, at non sum facturus. Sed cavendum, ne, ubi ἄν cum infinitivo iungendum est, ad ἔμελλε trahas. Vt in Xenoph. Cyrop. IV. 3, 3. στας οπου ἔμελλεν ἄν-ακουεσθαι τα λεγομενα i. e. - δε-turum erat, ut exaudiri dicta possent. Vel apud A

77쪽

καὶ ὀ πατὴρ ἐβουλετο πομενειν, τους φίλους αν ιεσθε ἐπιτρέπειν αυτὐμένειν, ξ ἐγρο σασθαι ἀλι -- αν παραιτεῖσθαι καὶ δεῖσθαι ἀπιέναι, που ἄν ἔμελλεν αὐ- τος σωθησεσθαι, ἐμέ τεου ἀπολειν, i. e. ubi futurum erat, ut et ipse servari posset, et me nonperdere Caeterum Schaeserunt in elet. r. p. Ial brevitatis studio dixisse puto ἔμελλεν fungi vice particulae ἄν, atque ἔμελλεν σεσθαι idem esse quod ἔδυ ἄν. am ut saepe haec Permutare ossis, ut in illo versu, de quo disputat, Orphei in Argon. I25T. et τάχα καὶ δυσεσθ' Ἀργω κατὰ βένθε' ἔμελλεν,

tamen hoc significat peritura erat, illud autem periisset. Illo quidem in versu si Schaeserus scribi iussisset,

καὶ τάχα κεν δυσεσθ' Ἀργὼ κατὰ βένθε' ἔμελλεν, multo id magis probarem, quam quod vulgatam ἡ τάχα

καὶ defendit. ἐν enim epicorum more, de quo supra dictum, ita potuerat adiici, ut Drte significaret tam vero quum ego in adnotationibus ad Orpheum propterea reieci, quod epica oratio καὶ τάχα Postularet, miror me nescire risum esse Schaesero, quod vel pueri sciunt, ν τάχα saepissime apud epicos legi, non autem vidisse eum, has voces, quod initi novae orationis faciendo, non continuandae orationi inserviant, a me esse ituPeratas. Hoc ergo refutare debebat, si defendere vellet vulgatam. Parum dissert etiam ἔφην Homerus Od. R ITI. καί μιν ἔφην ἐλθοντα φιλησέμεν ἔξοχον ἄλλων Ἀργείων, εἰ νων πειρώλα νοστον ἔδωκεν νηυσὶ θοῆσι γενέσθαι 'ολυμπιος ευρυοπα Ζευς. Sperabam. Neque enim poteris opponere, at non Peravi sed at non venit. Eadem denique etiam verbi βουλομην aliquando ratio est. Sed hoc verbum si nunc habet adiunctam Particulam, nunc non habet, tribuendum id est ambigvitas significationis Aeschines c. Ctesiph non longe ab imito

78쪽

λόμην μιν ουν, ὁ Ἀθηναῖοι, καὶ τὴν βουλην του πεντακοσίους καὶ τἀς ἐκκλ=7σίας πο τῶν ἐφεστηκοτων ρθῶς διοικεῖσθαι, καὶ τους νομους, ους ἐνομοθετησεν ὀ Σο- λων περι τῆς ρητορων ευκοσμέας, σχυειν Aristophanes Ran. 866.

ubi Branckius non debebat addere ἄν. Vterque scriPtor recte loquutus est. Nam significat illud ἐβουλομην piebam, cui quoniam non est oppositum at non cupio, recte abest ἄν. Itaque apud Aeschinem sensum Verborum etiam ita licet exprimere debebat servari antiquus mos iudiciorum. Apud Aristophanem autem qui loqui tur, Aeschylus, quum cupiebam non certare dicit, a nere se alienum a certandi cupiditate indicat, euamsi, quum detrectare nequeat, certaturus est id quod his verbis dicit:

ομως δ ἐπειδη σοι δοκει, δρῶν ταυτα χρη- Sed observandum est, vix aliter hoc Verbum ἐβουλομεῖ in principio quidem orationis carere posse particula ἄν, quam si s ἐν adiiciatur, quo statim indicetur, etsi quis velit aliquid, tamen, quod velit, non fieri. Itaque Antisthenes rhetor orationem Aiacis in ReisHi Orau. Ol. HIL p. 52 sic, ut fecit, debuit incipere ἐβουλομην ἄν τοις αυτους risiis δικάζειν, οιπερ καὶ ἐν τοῖς πραγμασι παρῆσαν. amsi omisisset, narrare videretur se Voluisse illud, nunc autem

abiecisse eam voluntatem. Simillimum est hoc Dionysii Hal. Art. Rhet. . . init. p. 233. ἐμοὶ μὲν ri τερπνον,αυτον παροντα και συγχορευοντα καὶ ναὸακχευοντα

μεταθον, τῆς φίλης ἐμοὶ κεφαλῆς, μνεῖν Quo laco vix put dubitari posse quin exciderit particula ἄν. Dicitur Vero etiam ἐβουλομην μὲν ἄν, ut apud Aristophanem Eccles 15I. ἐβουλομην μεν τερον ἀν τῶν θάδων

Qui locus, ut plerique omnes, in quibus adiectum est ἄν,

79쪽

LIB. I. CAP. 12. Trepugnare forsitan videbitur iis, quae supra diximus, ubi addita sit particula, contrarium opponi posse. Νο enim opponi potest, ἀλλ' ου βουλομαι. Sic etiam in Vespis, quum Bdelycleo dixisset, κιθαριζειν - ου ἐπισταται, respondet,. 960. Philocleo,

θω δ' ἐβουλόμην ἄν ουδὲ γράμματα. Demosthenes Philipp. I. in fine p. 54, 29 ἐβουλομην δ'

ἄν, πτερ τι μιν συμφερε τἀ βελτιστα ἀκουειν οἶδα, ουτως εἰδέναι συνοισον καὶ τε τὰ βέλτιστα εἰποντι

πολλῆ ἀρών ἡμιον Inos νυν δ' ἐπ' ἀδήλοις υσι τοῖς

ἀπο τουτων ἐμαυτε γενησομένοις, μως ἐπὶ τῶ συνοίσειν μιν, ἐὰν πράξητε, ταυτα πεπεισθαι, λέγειν Lρουμαι Aeschines in Ctesiph. p. 506. 505. g. IIS. Beis. ον ἐβουλόμην ἄν πολλῶν ἔνεκα ζῆν. Scilicet in huiusmodi loci ooυλομηνυν potestate idem est quod bene

esset, cui recte opponitur, at non bene est. Quare etiam Latini neIIem dicunt. Omnino autem Videndum, ut, quod quoque indoco oppositum cogitari debeat, recte cognosca tur, nisi male intelliin huius et similium verborum rationem volamus. Ut quod in Gorgiae defensione Palamedis p. II 3 68. g. I. eis. scriptum est: τι μέν ουν Ουδ' ἄν ἐβουλομην προδουναι τὴν Ελλάδα διλτων προειρημώνων δέδεικται. Vehementer enim erraret, qui Uponere vellet, ἀλλ' ἐβουλόμην προδουναι sic simpliciter. ames illud quidem ipsum, sed ex persona adversarii oppositum ἐβουλου προδουναM ut, si ex ipsius oratoris e sona oppositionem facere velis, dicendum sit, videor pro dere voluisse. Ex his apparet, hoc quidem in loco plane diversam nasci sententiam, si ἄν removeatur. Nam addita particula dicit, ne voluissem quidem prodere, si potvi88em omissa autem, ne volui quidem, quum potuerim. Sed multo latius patet haec ratio, neque ullum est Verbum, ad quod non pertineat. Nam Omnino, ubicumque non Potest contrarium opponi, recte abest Particula. An

80쪽

μὲν ουδ ουτευς' ου γὰρ ταυτά, ἀλλἀ φιείζονα καὶ πλείονα δίκαιοι οἱ αρχοντες ἀντιπάσχειν εἰσίν. Ne sic Diadem, si eum actae aut ligno percussissem, iniustum quidsα- ciebam. Non potest enim opponi ἀλλ' ἐδέκουν. Idem p. 634. s. I8. g. s. Beis. εό δἐ ουδὲ τον κίνδυνον ουκάσφαλεστερον του ἀπο τῆς γραφῆς θουμην εἶναι, ἀλλἀ πολλαπλάσιον , εἰ μὴ παρεφρονουν, διδάξω. RePetita est negatio, quia sequitur ἀλλά. Ad ηγουμην, Pr quoesiam μελλον ηγεῖσθαι dicere potuerat, non addidit ἄν, quia non potest οPponi αλλ' υ ήγουμην. Quum enim

neget se caedem fecisse, non potuit omnino Praeferre P riculum, quod occidendo inimico subeundum erat, in ius vocationi, immo ne cogitavit quidem de ea re operae Pretium est, hic considerare eiusdem scriptoris lacum

p. 18. 5T. g. 28 ἀλλ' - κατεποντωθη λέγουσιν ἐν τίνι πλοίω δηλον γὰρ τι ἐξ αττου του λιμενος ἡγν το

lam in his, δῆλον γὰρ τι ἐμαυτου του λιμένος ην τοπλοιον. am si posuisset ἄν, deberet opponi posse, at nonstat eae ipso iιι portu. Id quod non potest opponi.

Quare in huiusmodi locis recte sic vertas Verbum sine Particula debuit esse ex ill portu. Sed quod statim addit cum particula, licebat etiam sine particula dici: πως ουνου ἐξευρεθη; alio tamen sensu. Significaret enim, cur non est inventus Addita autem particula dicit, quomo-d non esset invent ' Vides recte opponi, at non est inventus. am interrogatio vim habet negationis, ut, si sine interrogatione proferas, dicendum sit, non esset non inventus. Alia ratio est huius loci U. Demosthenem in Μid. e. 56s 27 τι τοίνυν καὶ κεκομισται χάριν, ὁ

inserendum putabat. Erit sane addenda, si oppositum esse Volumus, at accepit iust mmorem gratiam mon