장음표시 사용
41쪽
Res tertio, in ea temporu perturbatione Summos Pontifices aliqua dissimulasse quae Imperatores contra Ecclesiae iura agebant, & ideo Imperatores, vel ex tacito Papae consensu, vel aliquando etiam ex expresso, leges aliquas tulisse, quae iuribus Ecclesiae ossiciebant. Pontilices autem tunc satis habebantia cra dogmata, &Dei cultum piabilire, bonaq; Ecclesiastica conseruare, & ideo permittebant blui tributa ab Ecclesijs ne Imperatores fidei, & religionis progressum impedirent, turbantibus omnia Paganis,
Resp.quarto,eas leges per posteriores Imperatore fuisse reuocatas, nam latae fuerunt intra quintum semculum a Christo nato, at a Friderico II. Imp. duode- ' cimo seculo sunt reuocatae , Honorio III. Summo Pontis vel suadente, vel approbante, vel subscribente,idq: factum est l. ssa C. de Sacros. Ecch. &l. item nulla Q. de Epila & Clari eis, quas capite Superiori adduximus .. Ante quod tempus fuerunt etiam aliae latae leges pro immunitate Ecclesiastica a Constantino, valent in . de Martiano Impp. a Ludovico Pioq; in onoseculo imperauit teste concilio Parisiensi, seu Meldensi, Carolla Magno, &alijs, ut habetur in Capitularibus lib. i.c.vit. l. 6. c. ioT. & c. ii 6. quas ali qui alij reuocarecmati sunt vel odio in Ecclesiam, vel ignorantia tuti uin Ecclesiae, vel superba a , & am-tatione dominandi eti1m Ecclesiaesticis. Quare licet eoru n potestas ad hoc non extendet retur. tameta ut id manifesti as esset, necesse fuit a Su nmis Pontificibus odiu ia in Ecclesia D coerceri, ignorantiam auferri , sua erbi im ,&1mbitionem comprimi per Ecclesiasticas leges, suis ergo legibus , ne error magis , ac magis inualesceret statuerunt, seu ia n statutam confirma-
42쪽
tempore consciaea. Cap. III. 3 r
runt, ac de nouo quantum opus erat decr(tIerunt, Eccli siasticarum pcrsonarum ic bonorum cheinptioncni a foro,& onetibus.
Id circo licet Imperialibus legibus proli ibentibus grauari Ecclesias, v Ecclesiasticos onetibus, dari aliqua responsio possit . ncmpe prohibuisse quidem
Communitatibus, ac personis particulat i lxii S, non ta-inen potuit se successoribus id vetate, clin paris inparem nulla sit potestas, cap. innotuit de cle A. l. ille a quo S. intempestiuum is ad Tic belli an . tamen post Summorum Pontificum leges , & approbἀtiones, nulla ciuili lege aliter statui potest . Praecipuum enim fundamentum exemptionis immutabilis rerum,&personarum Ecclesiasticaru,non iure ciuili nititur, sed Canonico fundato in diuina ordinatione, ut ex Concilio Tridentino, & alijs paulo ante diximus.
Qupe ratio soluit etiam illud quod ob ij ci posilat,nempe Fridei ici II tempore fuisse alios Principes Christianos ei non subiectos, quos illa lex Cassa, nee aliae ligare potuerunt. Respondetur enim li CS non astringi Imperatoria lege, sed Pontificia. Dicitamen etiam potest Fridericum non dedisse priuile .giuin Ecclesiae nec Ecclesiasticis, sed innovasse antia qua ab alijs Imperatoribus concessa, quae iam erant ab aliis rcgnis acceptata existentibus sub Ro. Imp. ut ait Suare a. a Praeterea ijs regionibus non pro tdest adducta ratio , quia suberant tunc temporis Lu- peratori ut erat ditio Mediolanensis, & ideo ea lege F id ericia stringuntur. Dico ergo immunitatem Ecclesiasticam satis esse constitutam a Summis Pontificibus, qui suis legibus contrarias leges ciuiles laetas abrogarunt , & fa-gicndas abrogant , & hoc satis est, etiam si nullari sim
43쪽
sint Ieges ciuiles eam exemptionem statuentes s Nec est contemnenda ea ratio, dato quod Im peratores, ac Principes Laici dii iam immunitatem primi dedissent, nempe hanc semel datam non posse auferri,vel a concedente, vel a successore, quia priuilegium non subdito concessuiu, & ab eo acceptatum non potest reuoeari siue ab ipso qui concessit, siue ab eius successore, a si praesertim is, cui concessum est sit in longa eius possessione quia neuter e ,rum habet potestatem siue in personam, cum ei non sit subdita, siue inhona, cum haec sint in alterius dominio , quibus non potest priuari, nisi forte in poenam delicti, t ob aliquam grauissimam necessitatem, bqua exi uente non via iuris, sed via facti ad subumniendum tavit necessitati auferuntur in qua re inha.
An per leges Canonicas concedatur Laicis Principibus, ut onera E clesiasticis bonis imponant
in necessitate., primus explicantur Capita, si Tributum, .& Conuenior , & Magnum , Rura iura talia enda sust-in casu necessita.
x iis rem posterior is iurium carrectio vitetur. a Explicantur iura qua indemur contraria C. si Tru
44쪽
- . Explicarer ep. Magnum ori Scriptura
Sacra ad Rom. 3. i. cstprima Petri 2.
s Explicatur locus Mat. iet. 26. de censu a Chrisso s. to , cur in ea soluendo patrarit Chri stas miraculam.
Si tributum ab Ecclesiasticis soluendum est , sponte sinuendum est an Laicarum m. s Imperio. Xtra necessitatem certum videtur onera Ecclesiasticis bonis non posse imponat cum Sacri Canones c. r. sup. allati iasaltem velint nec adducta. eod. cap. ad probandum posse onera imponi, vim aliquam habent ad suadendum extra necessitatem esse soluenda ab Ecclesiasticis onera a Principe Laico imposea , cum enim alia itura de: necessitate loquantur, eodem modo illa priora sunt intelligenda, ut iurium correis ictio quoad fieri potest, vitetur l.praecipimus C. de apis pellat immo licet priores leges absolute loquerenis tur , cum per posteriores sint correetae, nullam; vim nunc habent. Verum singulos Canones , qui Laleslfauere videntur, inspiciamus, ut inc appareat a Satctis Canonibus numquam esse con essam potestatem grauandi ncclesiasticos Laicis.1 Prinio affertur cap.si tributum II. q. r. quod non est Summi Pont. aut Concilij generalis, sed D. Ambrosi, ut etiam cap. Magnum eod. & cap. Conuenior 23. 8. quare eadem responsio omnibus datur. - Ab Ambrosis peteb it Imperator basilicam pro Arianis in Mediolanensi Ciuitate. Se acriter opposuit Sanactissimus Vir Catholicae fidei amantissimus, magnoq, animo illam negauit, eaq; adduxit, si tributum petit Imperator , non negamus . Agri Ecclesiae soluunt
tributum. si agros desiderat Imperator, potestatem. E habet
45쪽
habet vendicandorum. Tollat eos si libitum est ,
Imperatori non dono, sed non nego.Quorum verborum sensus ille est. Tantam arbi tror esse impietatem templum ad exercitia haereticae prauitatis concedere, ut minus malum existimem non lotum tributum ex Ecclesiae agris soluere Impera tori,
sed & omnes illos,ut sibi usurpet ei permittere. Nam vero minus malum est temporalia Ecclesiae amitti , quam impietatis exercitia concedere in templo supremo numini rite consecrato,cum magno animarum
periculo. Secundo in Ambrosius non dicit esse dan. dum tributum Imperatori, sed se ei non negaturum fipetat, nec se corporaliter oppositurum, ut explicat ibi Glossa verbum, non nego. Quare hinc colligi non potest praedia Ecclesiae titisse tributaria Imperatori, sed imperatorem ut tributum consequeretur, debui se illud ab Episcopo petere i ut innuunt ea verba , si tributum petit Imperator,si agros desiderat. Et ictet hic textus aderri non potest ad probandum posse 1 Principe seculari obligari Ecclesiasticos adi trium tum,cum ad Episcopum pro eo recurrere, ab eoq; phtere deberet Imperator. Tertio, Diuus Ambrosius non donare se dicit Imperatori agros Ecclesiae, si eos
optabat, sed non negare. Permittere scilicet eorum usurpationem, nec se opponere, vi se opponebat, &contradicebat petenti templum pro Arianis. Non negat tributinia, i inmo nec agros ipsos ille qui acriter Pugnabat cuin te inplum auferre volebat Imperator a Catholicis, & haereticis concedere. Permissio a tem non indicat ciniscatum permittentis,aut esse Iici tum id,quod permittitur, cuin peccata permittantur a IMO, quibus non conscu. it, & quae non sunt licita.
Quare ex hoc taxtu .non potest probari licitum esse a vibutu'
46쪽
tempore con serti. Cap. I V. et s
tributum imponere, aut accipere ab Ecclesiasticis.se opponebat autem D. Ambrosius, quia cum non esset licitum Episcopo pugnare cum Principetate nisi censuris,& Imperator valentinia uus, quocun res erat,puer esset,nec adhuc baptiγatus, guber naretq; Imperium mater ipsius Iustina Haeretica , de Haereticorum cum filio fautrix, oleum, & operam erat perdere censuri cum ijs agere, cum Imperator non uaptigatus non esset sub potestate Ecclesiae, ac Iurisd., etsi baptietatus suis et, forte censuras comtempsist et, ut veram fidem cum Iustina matre ima
Praeterea nolebat D. Ambrosius tunc temporta quoad hoc resistere voluntati Imperatoris, nam ex pedientius, erat cedere tempori, & iniquo principi, ob majus bonum: sicq; euangelicam modestiam sinuare, iubentem auferenti pallium dari etiam tunia
eam, ut innuit Baronius anno 38 .i
Vltimo D. Ambrosius id quod de facto fiebat ab
Imperatore haereticorum fautore, non autem id quod de iure,exponitot docet Glossa in c. si Tributum ver, bo . Potestatem. Quid mirum autem eum Imperato. rem tributum ab Ecclesiasticis Catholicis voluisse,& reddituum partem abstulisse, qui totam fidem Catholicam impellente matre Iustina, auserre iterra Ium orbe moliebatur 3 In cap. Conuenior loquitur D. Ambrosius de proprio patrimonio, & ait se non refragaturum si petatur, ut nec argentum,nec aurum. Sul dens , quam
- quam omnia quae mea sunt, sint pauperum, quia licet in usus pauperum ea liberaliter Impendebat , t ideo non tam sua, quam pauperum ea esse arbitraba
47쪽
rum, dicitq; eum loqui de propriis rebus, non de clesiae quas D Ambrosius dare Imperatori non poterat, cum diuino cultui destinata dari ei Laico non possint extra necessitatem cap.pleriq;8.q. I.& cap.vna sola 33.q. s. sin. refert autem D. Ambrosius quorumdam dictum, omnia esse in potestate Imperatoris, quod ipse non admittit, saltem quoad ea quae Dei sunt,respondens cum ijs verbis. Noli te grauare Im-Perator , ut putes te in ea, quae Diuina sunt Imperiale aliquod ius habere. Noli te extollere, sed si vis diutius imperare,esto Deo subditus. Quae Dei, Deo, qua Caesaris Caesari. Ad Imperatorem palatia pertinent, ad Sacerdotem Ecclesiae, publicorum tibi moenium ius corrmissum est, non Sacrorum. Glossa vero ibi intelligit omnia esse in potestate Imperatoris non quoad dominium , sed quoad iurisdictionem, &de-ψensionem,idest quoad ius,& obligationem ea deli de di,cum ad hanc defenfionem potissimum fit comstitutus Princeps, de populi contributionibus sustentetur, nec puto quemquam tuta conscientia posse a Lfirmare omnia esse Imperatoris, seu Principis, Tyramnicum enim esset huiusmodi Imperium, Turcicamq;saperet, non Christianam adminis rationem. & si illud ut verum admitteretur, in rebus tamen Ecclesiacum,etiam temporalibus,non haberet locum, quia liqDei usibus, & cultui sunt destinatae . Dici etiam potest D. Ambrosium loqui de tributo ordinario, quo erant grauata bona antequam essent Ecclesiae.ex
- Caput Magnum ii. q. i. est etiam D. Ambrosis.& in generali loquitur docens Christianos viros p aestatibus sublimioribus esse subiectos , quod a D.
Paulo desumptum est. dicente omnis anima potest tibus
48쪽
bus sublimioribus subdita sit, a & a D Petro subiecti estote omni humanae creaturae propter Deum, siue Regi , siue Ducibus &c. b cuibus verbis volunt ivnumquemqi debere esse subiectum suo Superiori, non autem volunt Laicis Principibus Ecclesiasticos subditos esse, non enim illi respectu horum sunt ps- testas sublimior, sed inferior, cum Sacerdotium, &Pontificatus quid sublimius sint principatu Laico.N c D. Petrus aliter docet, cum loquatur ad secula. res fidei Christianae principi is inbutos, alioqui si omisnes compraehenderet, etiam Sumini Pontifices, &Apostoli non essent a subiectione Principum laciniarium cximendi. Quod si dicas Sacerdotium,& Pon tificatuni esse quidem sublimius quid potesta ictaica quoad supernaturalia, non vero quoad politicam administrationem, quae tota Principi Laico commissaeli. Respondeo ex iis Apostoli verbis id non col. Iigi,cum non explicet Paulus quae nam sint potestates sublimiores, de senius verborum ipsius non patiatur eam distinctionem, immo ex eo quod Sacerdotium,& Pontificatus in ordine supernaturali sunt sublumiora Regia potestate, satis arguitur nuic illa non debere subesse in ciuilibus, cum sint quid simpliciter sublimius , & ad Iuluinum ordinem spectans. An
vero sit commissa tota politica administratio Principi Laico etiam respectu Ecclesiasticorum extra n cessitatem Reip.infra examinabimus. Argumentum vero quod dicto Capite Magnum adducitur. Si censum filius Dei soluit,c quis tutam e Mati. r.etitus es qui putas esse non soluendum e non fauet Laicis contra Ecclesiasticos, qui eo non compIaehenduntur subditur enim. Tu qui seculi sequeris lucrum
cur seculi obsequium non recognoscas e Cur te su-
49쪽
. Ua seculum quadam animi arrogantia feras , chmiticulo sis illiserae cupiditate labluetus ex quibus ad . paret D. Ambrcsum loqui de incimi bentibus in staculi negotia, m quae non incumbete Ecclisiastici de. bent i si adhuc quis velit Ecclesiasticos iis veris
his compro hendi, sensus eorum erit non debere deis negare tributum sua auctoritate , & quasi propria praesumptione, sed iuxta Summorum Pontificum , dea suae eontra Episcoporum concessiones s & decreta . Reg. Angi. D 3 Locus ergo Euagelij allatus de solutione tributi c-i nu, o a Christo Domino facta probat tantummodo none se denegandum tributum, cum ad euitandum scandalum est necesse,ut Dominus fetit: aut cum ratione subiectionis Principi debetur. In eo autem Christi Domini facto ea sunt adueris tenda . Primum semel tantum totius vitet decursu itagi eum tributum ill ud soluisse, ut hinc colligamus ab hominibus Deo dicatis non esse soluenda onera Laico Principi nisi rarissime,non autem singulis annis, ut hoc tempore prstendunt Laici. Secundum est, quods notat S.Thomas cum D.Hieronymo, b vc illud tribu 23s. an. . tum solueret Christus Dominus,patrasse miraculum, nec voluisse accipere nummos ex eleemosina aec tos; quo iudicabat primo rarissimam esse debere Iutionem onerum, sicut rarissima fiunt miracula , per Ecclesiasticos laetam . Secundo, indicabat res Deo Sacras eiusq;ministrorum, & pauperum usibus destunatas non esse tributis obnoxias,& ideo cum num mi sibi dati ex eleemosina,iam essent pauperum, suo rum scit icet discipulorum, usibus, & alimentis desti- .chrysost ad prophanos usus aliquam eorum partem conis
hae ' u. Addunt Chrysostomus , ct Euthyinius e Christum
50쪽
patrasse miraculum , ne suum priuilegium non sobuendi tributum perderet, si ex eo quod in bonis lia.
hebat eleemotae nomine acceptum, soluisset, quare ex statere miraculose inuento , tamquam ex re prophana soluere voluit, & nondum pauperum usibus applicata. Tertium aduertendum illud est , quod Christus Dominus pro se,&Petro tantum soluit, non pro aliis discipulis,quod fecisse videtur, ne Principes Christiani putarent subiectos esse tributis ab ipsis impositis Ecclesiasticos, qui perdiscipulos significa- halitur. De ipso enim, &suo vicario Petro non est dubia exemptio, cum nemo Christi fidelis sit adeo impius, ut suae legi tributorum Christum, & eius vi, carium Summum Pontificem subijciat. Addi potestrale tributum non hiisse impositum a Principibus
seculi,sed a Deo in usum Tabernaculi, ut notat Bahronius, a a quo se immunem dicit Dominus, quia fi lius erat eius, a quo tributum erat impositum, sicuta filijs Reges terrq tributum non exigunt. Quare ta
te Christi Domini exemplum pro lotuendo tributo. Principibus Laicis ab Ecclesiastica persona adduci non potest, cum praesertim ille soluerit ad vitandum scandalum,ne scilicet impediretur a docenda Dei te,
ne,& ne Iudaeis occasionem criminandi daret, nec inister Catholicos nunc scandalum ullum sit, si Ecclesi stici non soluunt onera, cum sciant id facere ex priuiis legio, nec periculum sit impedimenti ab Euangelic
praedicatione. Praeterea tributum illud erat perlunale,& non reale .iNostra autem quaestio cum Laicis est de onere reali. Deinum Christus Dominus spo
te soluit illud tributum,& prius se, suosm esse exemi tos ab eo declarauit ijs verbis. Ergo liberi sunt filii, illam auteta casa uoluat Laicil cclesiasticos esse