장음표시 사용
81쪽
Pelagium enixe eommendantis. itaque Zosimus significabat . praeclara omnino de Pelagio so accepisse, quae aliis quoque probata essent, quum litterae ejus legerentur. Quod , inquit lao , sanctorum Ninorum , qui
aderant, gaudium fuit ' quae admiratis singulorum Z vix fetu quidam
se et lacrimis temperabant: tates etiam absolutae sdei infamari potuisse' deindo infamiae illius auetores conciliatoresque nominatim Horotem et Laetarum designabat, quorum crimina sustus persequutus . illud persuadere conabatur , Africanos Episcopos eorum litteris deceptos , acriores iaCaelestium ae Pelagium fuisse, quam aequitas ferret. postrema ejus
verba erant. Si paterfamilias reditu siti gratulabatuin, qui mortuus
fuerat, et reuixit. perierat, et inventus est: et jubet in usum eius stolam mundam , hoc est in si e candidae mentis asserri, et vitulum saginatum; quantum haec uberior eaeuitiatio est sdei, non mortuos esse, nec periisse, de quibus falsa vulgata sunt Z misimus igitur ad dilectionem vestram exen laria scripturarum , quas Pelagius misit: quarum lectione nou ambigimus, parem vobis tu Domino de absoluta ejus me esse laetitiam. Dat. XI. kal. Octobr. vii I. Enimvero his Zosimi litteris Aurelius et reliqui Episeopἱ vehementer commoti sunt: nam Caelestium Pelagiumque maxime norant. et scripta eorum, acuti homines et natura usuque callidi, plurimum intelligebant. minus 4amen mirari de Zosimo coepere . quum. leeta Pelagii epistola, prope alius ille videretur, ni correctum quidam emendatumquo existimarent cai). et libellos quoquo Roma acceperant a fautoribus ejus, qui veteres eriminationes elevabant iis . quare diligentius verba quaequo examinanda putaverunt. Conciliumque ejus rei ergo vocandum, ut dBhaeresis auctoribus, nam haec tota controversia erat, quid sentirent, ad Zosimum de Concilii sententia refert hi posset. quia vero synodus ea celeritato cogi undique non poterat, ut ante anni exitum absolvi posset, Aurelius officii sui putavit esse, ut convocatis Episcopis, qui Carthagine aut in vicinia essent, cum his deli heraret . quid Zosimo respondendum esset. periere autem Concilii illius litteras, sed tamen Patrihus placuisso apparet, ut a Zosimo peteretur. ut quoniam in Africa haereticorum illorum ealliditas evidentius innotuerat . ibidem lite primum de illis judicium peractum suerat, liti cras ex Asrica venturas expectaret . quae Oia fusam veritati caliginem discutere, et fraudem eorum revelare facit possent. qtiae ipsi egissent, ab Innocentio decessore ejus esse probata meminisset, cujus judicium tota Ecclesia revereretur: Concilium interea. quod indictum jam erat. summa fide acturum pro certo haberet. eodem tempore quum Basiliscus Hypodiaconus. qui Zosimi litteras attulerat, Paullinum Diaconum accusatorem Caelestii eonvenisset, et mandata a Zosimo se habere significasset, ut eum de vadimonio obeundo admoneret, quum Caelestius, qui reus ab eo factus ad Pontificem maximum provo-
82쪽
Caverat, Romae esset: illo. quia se jamdiu vadimonio liberatum putabat. quod Caelestius post appellationem ex Africa profugisset, nec Romani sed Ephesum petiisset; libello ad Zosimum misso so incusavit as , sequoad suturum promisit, si adversum se, et non pro se sententia ferretur.
missus autem libellus dicitur u I. idus Novembres, et Romam perlatus a Marcellino Hypodiacono Ecclesiae Carthaginiensis. VIIII. Paullulum tamen hic supersedisse videtur, ut novas simul litteras Episcoporum ad Zosimum perferret, quas Carthagine jam frequentes cum Aurelio parabant: in quibus, ut ex Zosimi responso discimus, longa oratione usi ipsum perstringebant, quasi incaute singulis Caelestii verbis fidem habuisset. hao certo litterae ab eodem Marcellino reddita osunt, quamquam serius, quod fortasse hyemo navigandum illi fuerit: nam Zosimus xi I. kal. Apriles aiani insequentis rescripsit. Curae etiam Patribus, qui aderant, suisse veri simila est, ut Episcopum ad Honorium
Aug. mitterent, qui eum do statu rerum certiorem faceret, et praesidium ejus contra haeresim et auctores illius imploraret: is autem suisso
creditur Vindemialis Episcopus, qui anno insequenti la litteras Valerii Comitis ad Augustinum Ravenna attulit. sed caussa ipsa Pelagii ac Caelestii in aliud tempus dilata est, quamdiu ex omnibus provinciis
Episcopi advenirent: nequo enim omnibus integrum erat e provincia discedere, quod Concilium cum collegis celebrarent. nam ad hunc anniam Spectat synodus Tusdritana, cujus canones binos recensuit Ferrandus las . alterum, Ut exceptis senibus. qui loco moveri non possent, et infirmis Episcopis, qui admonitus ad Concilium non occurrisset, communione pri Varetur : alterum, Vt Episcopus, qui non suscepta legatione Concilio universali interesse auderet, ab iis . qui legationem suscepissent, rejiceretur. aliae item synodi in proximos meuses indictae fuerant ,6 . quarum caussa Concilium magnum Carthaginiense ante mensem Majum incohari omnino non potuit. Augustinum tamen Octobri mense vertentis anni Carthagine adfuisse. tres ejusdem sermones indicant, id est xxv I. quem habuit in Basilica Theodosiana, et CL v. ae CLVI. quorum alterum in Basilica sanctorum Martyrum Scillitanorum, alierum in Basilica Gratiani Pronunciavit, Pelagianis egregie exagitatis, contra quos bellum erat.
Aurelio Disco o Carthaginiensi
I. CONSULEs processero ipsi Augusti, Imp. Fl. Honorius XII. Imp. Fl. Theodosius junior vi II. Proconsulatu Africae lanctus est Largus. in provincia Byzacena post synodum Tusdritanam aliae celebratae seruntur.
83쪽
Septimunieensis sellieet et merianensis, Maraganensis. Suffetulensis, Thenitana si : quaru in quidem tempus ignotum est; sed quia prope omnes canonem illum primum Tusdritanum communem habent , ad annum eundem revocaro quis possit, easque ab Episcopis actas, qui sub id tempus ad Concilium magnum Carthaginiense pergebant. at omnino ad anni hujus initia pertinet Concilium Teleptenso a Donatiano Prima toprovinciae ByZacenas indictum, ad quod legati quoque a provincia Pr consulari Vincentius et Fortunatianus missi sunt. in templo Apostolorum I. kul. Maritas incohatum esse, Acta , Ostendunt, quae tame u manca ad nos pervenere : nam praeter nomina Episcoporum multorum qui adsuere. hoc unum nos docent, geminas Siricii Pontificis maximi epistolas in eo recitatas esse: quarum altera erat, de qua superius egimus t a, dilectissimis fratribus et Comiscopis per Africam missa; altera, opinor, fuit, quam idem Himerio Episcopo Tarraconensi scripserat . quippe quae non minus atque illa, quam Africani acceperant . praeclaras regendarum Ecclesiarum leges eontinebat . . ceterum Zellae potius in eadem provineia Concilium illud habitum multi contendunt s : in eoque illo loco motus Episcopus creditur, qui ad Zosimum provocavit. impetravitque, ut ab eo Numenianus Episcopus eum litteris ad Patres Byracenos mitteretur, quibus judicii eorum acerbitas gravissime reprehendebatur 6 equamquam ejus caussae exitus qualis suerit, non accepimus.
II. Roma demum adlatae in Africam sunt Zosimi litterao ad geminas epistolas respondentis, quae a Patribus Concilii Carthaginiensis anno superiora perscriptae fuerant. in his quia Episcopi Africani plus aliquid
sibi sumere visi erant, quam Ecclesiao Romanae auctoritas pateretur, Primum Zosimus quaa Petro data potestas a Deo esset, quae inde in successores derivata manasset. exponebat; tum consilii sui rationem moderationemque sic explicabat: Tamen, inquit l. quum tantum nobis esset auctoritatis, ut nullus de nostra possit retractare sententia , nihile imus, quod non ad vestrum notitiam nostris vltro litteris referremus,
dantes haec fraternitati, ut in commune consulentes, non quia quid deberet sileri nesciremus , aut faceremus aliquid, quod contra utilitatem Ecclesiae veniens displiceret; sed Pariter vobiscum voluimus habere tractatum de illo, qui apud vos, sicut ipsi per litteras dicitis, fuerit
accustitias, et ad nostram, qui se assereret innocentem , non refugiens iudicium ex appellatione pristina, venerit sedem , accusatores Suos ultro deposcens, et quae in se crimina per rumorem falso dicebat illata, condemnans: omnem ejus petitionem prioribus litteris, quas vobis misimus, putaςimus ac nopimus explicatam , satisque illis scriptis, quae ad illa rescripseratis, credimus esse responsum. gradum hinc Zo-
84쪽
simus ad epistolam alteram faciebat multo longiorem . qua Episcopi Caelestium haereticum ostendere conati erant, et facilitatem Zosimi notaverant minus.de illo suspicantis, quam vel dicta ejus vel scripta requirebant. Sed, inquit, post missae per Marcellinum subdiaconum Testrum epistolae omne volumen voloimus: quo aliquando perlecto, ita totum litterarum comprehendistis leatum, quasi nos Caelestis commoda perimus in omnibus Mem, Nerbisque ejus non discussis, ad omnem, ut ita dicam, syllabam praebuerimus assensum. numquam temere, quae sunt diu tractanda, sinuntur; nec sine magna deliberationestatuendum est, quod summo debet disceptari iudicio. idcirco nouerit vestra fraternitas, nihil nos post illas, quas vel superius, vel numelitteras vestras accepimus, immutasse, sed in eodem cuncta reliquisse statu, in quo dudum fuerant, quum hoc nostris litteris Neatrae indi- capimus sanctitati: ut illa, quae a vobis ad nos missa erat, obtestatio remaneret. haec scripserat Zosimus XII. kal. Apriles. quae Patres Africani aceepero III. kal. Majas. deinceps longa illa Africanorum epistola edoctus, quam parum Caelestii verbis sidendum esset: nam, teste Augustino , admonuerant cε , Non sincere hominibus tardioribus et solliciatioribus , quod se generaliter Innocenuit Episcopi litteris consentire fatebatur, sed aperte eum debere anathematitare quae in suo libello
male posuerat: ne, at id non fecisset, multi parum intelligentes,mogis in libello ejus illa Adei venena α Sede Apostolica crederent adprobata, Propterea quod ab illa dictum erat, eum libellum esse Catholicum; quam emendata Propter illud, quod se Papae Innocentii
litteris consentire ipse responderat: novum jam judicium de Caelestio institui voluit, et animum ejus novo examine explorari, ut ea duntque caussa, quae jamdiu bonos omnes torquebat, sollemni sententia finiretur. ac Caelestius quidem, quum fraudi locum restare nullum videret, adesse jussus, se abdidit . et in suburbanis latuisse creditur: caussa tamen acta est, et doctrina ejus ae Pelagii excussa, improbata, damnata, maximo Cleri conventu et populo frequentissimo: primo omnium isa anathema pronuncianto X3sto Presbytero, qui postea ejus nominis tertius pontificatum maximum gessit, quamquam eum Pelagiani favere sibi jactaverant. ipse autem Zosimus, ut sententia ejus ac simul omnia haeresis capita orbi Christiano nota fierent, Tractoriam, ut vocabant, locupletissimam scripsit. singula complexus, quae Patres Africani in Caelestio Pelagioque reprehenderant, et sacrarum item litterarum testimonia, quae illi opposuerant , ac universa, ut idem 3οὶ ait, ad fratrum et coepiscoporum suorum conscientiam reserens. quare Marius Mercator horum temporum
scriptor, qui et ortu Aser fuisse creditur tra . diserto ait cis . Caelestium a Zosimo Episcopo scriptis amplissimis vel longissimis perdamnatum esse:
85쪽
in quibus et ipsa cupitula, de quihus accusatus fuerat, continentur,
et omnis caussa tam de Gelestio stiprascripto, quam de Pelagio magistro ejus Prapiore videtur esse narrata. cliiiii et insignem ejus Tractoriae locum recitat Augustinus ci . ex ciuo intelligere licet, qualis reliqua ejus oratio fuerit: Fidelis Dominus, a jebat ille . in verbis suis, ejusq/ιe baptismus re ac verbis, id est opere, confessione et remissione vera Peccatorum , in omni sexu, aetate, conditione generis humani eandem Plenitudinem tenet. nullus enim , nisi qui peccati remus est,
Iiber ossicitur, nee redemptus dici potest, nisi qui vere per peccatum
fuerit ante copti as, sicut scriptum est, Si vos Filius libera oerit, vere liberi eritis ti . . Per ipsum enim renascimur spiritaliter, Per ipsum
crucifigimur mundo. ipsius morte mortis ab Adam omnibus nobis introductae atque triansmissae unipersae animae illud propagine contractum chirographum rumpitur, in quo nullus Omnium natorum antequam per baptismum liberetur, non tenetur obnoxius. Ii I. Iain vero Zosimus judicio peracto peculiares ad Africanos do ea re Iitteras miserat sis , deinde Tractoriam suam ad omnes orbis Episcopos . ae simul ab Honorio Aug. enixe petierat, ut adversus Ecclesia oliostes legum suarum auctori tutem interponeret, urbiquo in primis succurreret, in qua damnata quidem Pelagiana haeresis suerat. sed molesta Pesagianorum manus etiamtum impune bacchabatur. ει hoc tale , inquit
Possidius tiιὶ, de illis Ecclesiae Dei Catholicae prolatum judicium
etiam piissimus Imperator Honorius audiens ac sequens, suis eos legibuo damnatos haereticos haberi debere constituit. exstat vero Rescriptum ejus ad Palladium Praesectum Praetorio tir , in quo impiam haeresim
detestatus. do auctorum fautorumque poena sic statuit: Ob quam rem illustris tua auctoritas, Nictura in omne aeὐum lege, nos statuissct
cognoscat, ut pulsis ex Vrbe Primitus capitibus dogmatis execrandi, Caelestio atque Pelagio, si qui hujus de cetero sacrilegii sectatores quibuscumque locis potuerint reperiri, aut de Priapitate damnata aliquem rursus Proferre sermonem, a quocumque correpti ad competentem iudicem Pertrahuntur: quos si e Clericus siςe laicus fuerit, deferendi habeat
Potestatem, et sine Praescriptione aliqua perurgendi, et quae deinceps. IlII. Haec omnia Aprili mense absoluta fuerant, atque ipsum Honorii Beseriptum pridie kal. Majas promulgatum Ravennae prodierat. at Carthagino nihil de haereti eorum damnatione audierant; et erat tamen spPs. propediem Romae judicium de illis suturum esse. ita quo rati e ro Christiana fore, si et ipsi eodem tempore. quod jam instituerant, suffragiis suis haeresim eandem compungerent, Aurelio auctore, ducenti quatuor
86쪽
deeim Episeopi in Secretarium Basilicae Fausti Latondis Majis eonvenerunt si εν. quo in consessu postremas Zosimi litteras, quae biduo anto adlatao suerant, perlectas ambigendum non est: sed cetera ipse sero Codex canonum Ecclesiae Africanae nos docet, quae nempo in eo Concilio tractata sancitave sint, singulis ex ordino pernumeratis. prima Patrum cura fuit Catholicae doctrinae defensio, cujus caussa undique acciti suerant, placuitque summa jam Pelagianorum capita designari. et singula anathemato notata configi. id Augustinus significabat in epistola ad Valentinum. Quod, inquiens siq). posteriori Concilio plenario totius Africae contra ipsum errorem bres'iter constituimus. nec dubium est. octo illos canones, qui primi cientur, ab eo esse . cujus tum potissima laus fuit , quidquid praeclaro contra nefariam haeresim g stum est , Hieronymo teste, qui hoc ipso anno ad eum scribens, Vacte, inquit ao , virtute: in Orbe celebraris: Catholici te conditorem antiquae rursumsdei venerantur atque suspiciunt; et quod signum m*oris gloriae est, omnes haeretici detestantum primo igitur canone sancitum legimus M .
Vt quieumque dixerit, Adam primum hominem mortalem factum , ita
ut si e Peccaret, si oe non Peccaret, moreretur in cordore, hoc est, de cor re exiret, non peccati merito, sed necessitate naturae; anathema sit. definitum altero est, Vt quicumque parvulos recentes abuteris matrum bastidirandos negat, aut dicit, in remissionem quidem peccatorum eos baptitari, sed nihil ex Adam trahere originalis peccati, quod laMacro regenerationis expietur; unde ait consequens, ut in eis forma baptismatis in remissionem peccatorum non et era, sed falsa i relligatur; anathema sit. tertius ea non fuit, Vt quicumque dixerit,
gratiam Dei, qua justificatur homo per Iesum Christum Dominum
nostrum , ad solam remissionem peccatorum valere , quae jam commissa sunt, non etiam ad adjutorium, ut non committuntur; anathema sit.
quarto pronunciatum est. Item quisquis dixerit, eandem gratiam Dei per Iesum Christum Dominum nostrum propter hoc tantum nos adju- Mare ad non peccandum, quia Per ipsam nobis reMelatur et aperitur intelligentia mandatorum, ut sciamus, quid appetere, quid vitare debeamus; non autem per illam nobis praestari, ut quod faciendum cognoperimus, etiam facere diligamus atque valeamus; anathema sit. his accessit canon quintus, I t quicumque dixorit, ideo nobis gratiam iust crationis dari, ut quod facere per liberum jubemur arbitrium , facilius possimus implere per gratiam ; tamquam etsi gratia non daretur, non quidem facile. sed tamen possimus etiam sine illa impleradiMina m Cndata; anathema sit. sextus fuit. Vt quod ait sanctus Ioannes Amatotus lxx , Si dixerimus, quia peccatum non habemus, nos jaos
87쪽
seducimus, et et eritas in nobis non est, quisquis sic accipiendum puta erit, ut dicat, propter humilitatem oportere dici nos habere peccatum, non quia vere ita est; anathema sit. septimo canone statu in m.
Vt quicumque dixerit in oratione Dominica ideo dicere sanctos, Dimitte nobis debita nostra, ut non pro seipsis hoc dicant, quia non est eis jam necessaria ista petitio, sed pro aliis, qui sunt in suo populo peccatores; et ideo non dicere unumquemque sanctorum. Dimitte debita mea, sed Dimitte nobis debita nostra, ut hoc Pro aliis Potius, quam pro se justus petere intelligatur; anathema sit. octavo deniquo decretum . Ut quicumque ipsa verba Dominicae orationis, tibi dicimus, Dimitte nobis debita nostra, ita volunt a sanctis dici, ut humiliter,
non veraciter hoc dicatur; anathema sit. atque haec tamen per litteras Zosimo multo ante proposita videntur, quum ab eodem in Traetoria jam inserta fuerint, atque inde summa sanctionum earum auctoritas esse coeperit sar . ceterum controversia est, num Patres Africani eanonem praeterea unum sanxerint, qui tertius ordine esset; nam in veteri codico
his verbis effertur c, : Rem plocuit, Vt si quis dicit, ideo dixisse Dominum, In domo Patris mei mansiones multae sunt l,53, et intelligatur, quia in regno caelorum erit aliquis medius, aut ullus alicubi Iocus, ubi beate vipant pamuli, qui sine baptismo ex huc vita migrarunt , sine quo in regno caelorum, quod est vita aeterna, intrare non possunt; anathema sit. et Photius quidem canonem liune diserto designat . ac reliquis adnumerat . ut novem conditos agnoscat sa6 . at illum et Dionysius Exiguus et Isidorus omnino praeterierunt; nec eum quisquam memorat ex iis, qui eanones Africanos aliquatenus recensuere: quare Veri, opinor, simile est, eanonem illum ab Episcopis quidem in Concilio sancitum suisse, sed a Z imo receptum non esse, eaque de caussa a Dionysio et Isidoro esse neglectum. nam quod Augustinus postea
scripserit can, novellos haereticos Pelagianos justissimo Conciliorum Catholicorum et Sedis Apostoli eae auctoritate damnatos esse, Eo quod ausi fuerint non baptiratis pamulis dare quietis et salutis locum, etiam Praeter regnum Caelorum; ex iis . quae addit, intelligimus, haereticos ab eo damnatos dici, quod peccatum originis in parvulis non agnosce- Tent: haee enim subnectit. Quod ausi non fuissent, nisi neSanent, eos habere originale peccatum, quod opus esset absoloi per baptismatis 3acramentum: itaque do tertio illo loco nihil desinitum esse, et in eos tantum latam esse sententiam . qui parvulos ante baptismum demortuos omni poena, alque adeo culpa liberarent. quamquam ab Augustino in epistola ad Petrum et Abraham. quae serius reperta est, haec diserte his anno perscripta novimus. Per hoc, quia nihil ipsi male vivendo
'M in Biblioth. Coa. 53. V. Nati Nex.
88쪽
addiderunt ad originale peccatum, pol est eorum merito dici tu illa
damnatione minima Poena, non tamen nulla. V. Post haec Patres. quoniam tanto numero undique ConVenerant, ceteras Ecclesiae res ordinandas, et quidquid nutaret, nova lego firmanduiuesso duxerunt. ac primum de Donatistarum Ecclesiis, quae ad Catholi eam accessissent . quaesitum est, suos ne jam Episcopos halγere deberent. an in eorum dioecesi censendae essent, qui eas recepissent y et . quia indocontroversia o satis multae exortao fuerant, placuit s8 . t ubicumque
Catholica fuit et Pars Donati, et ad dioersas Cathedras pertinebant. quocumque temmre illic unitas facta est, vel facta fuerit, stoc ante leges, si Me post leges, ad eam Cathedram pertineant, ad quam Catholica, quae jam ibi fuerat, pertinebat. tum, si et Episcopus Donatistarum Catholicus iactus esset . praescriptum est, quo pacto populus binas in partes divideretur, ut sua cuique dioecesis esset; et qua item ratione, si sorte discordia exsisteret. tolli penitus iis, et caussa componi posset. sed si Episcopus vicum oppidumve, quod ipso ad unitatem Catholicam revocasset, per triennium nemine repetente retinuisset, id ab eo in posterum repeti noluerunt. nihil autem per vim fieri, et omnia per Episcopos transigi jussere, quos aut Primas provincias dedisset judices,
aut ipsi, quorum controversia esset, communi consensu ea vicinia legissent. nec vero serendam eorum negligentiam censuerunt. qui quum in sinibus suis Donatistas etiamtum haberent, nullam in eo operam ponerent, ut in Catholicae Ecclesiae gremium adducerent. quapropter do ea re a vicinis Episcopis admoneri voluere: ac si desides tamen fuissent, sexto post mense qui Donatistas illos ab errore revocasset, eum perpetuum eorum Episcopum essP. sancitum quoquo est, ut a judicibus, quos communis consensus elegisset, provocare non liceret. deindo ut Presbyteri.
Diaconi. ceteri inferiores Cleriei, si de judiciis Episcoporum suorum
quererentur, vicinos Episcopos ex illorum consensu judices adhiberent. ut ab his caussa finiretur: sin ab iis etiam provocandum putarent, ad Africana Concilia vel ad Primates provinciarum suarum , non ad transmarina provocarent: qui id feeisset, a nemine intra Africam in communionem susciperetur. datum denique Episcopis, ut vel necessitato periclitantis pudicitiae, vel periculo mortis, vel parentum aut tutorum instantia, etiam ante annum vicesimum quintum, virgines rito velaro POSSent. nec ei, qui jam velasset, obesse putaretur cauon IIII. Concilii Carthaginiensis anno CCCLXXX xv II. sub Aurelio celebrati, quo vel Cloricis ordinandis annus aetatis xxv. praescrilaebatur. his aut m constitutis. quum nondum litterae Zosimi ab urbe afferrentur, et nimium jam temporis Episcopi ab Ecclesiis suis abessent, placuit, ut de Concilio universo judices, e singulis provinciis terni. oligerentur, Tripolitana tam eae cepta, quae propter exiguum Episcoporum suorum numerum uni tantum legationem dare solebat. itaque designati sunt, qui Carthagine re
89쪽
manerent, ex provineia Proconsulari Vineentius. Fortunatianus et Clarus: ex Numidia Alypius. Augustinus et Restitutus: ex Byracena cum sancto sene Donatiano Cresconius, Iocundus et Aumili anus: ex Mauretania Siti sensi Sevellanus, Asiaticus et Donatus: ex Tripolitana Plautius, qui solus venerat. de Mauretania Caesariensi nulla injecta mentio. quod ex ea. opinor, Episcopus nullus advenisset; quamquam codex aliquis in Concilii titulo hanc quoque provinciam ciet 1; . his Episcopis mandatum. ut Cum sancto sene Aurelio universa cognoscerent, atque ut ipse Aurelius Actis Epistolisquo subscriberet. exinde quum decreto Aurelius et ceteri Suh- scripsissent , potestas reliquis Episcopis facta est, ut ad Ecclesias suas
VI. Interea Episcopis, qui apud Aurelium Carthagino morabantur, non defuisse, quod privatim aut publice pertractarent, ipsa temporum
conditio persuadet. nam et reliquiae Donatistarum extinguendae erant, et nova haeresi in celeberrima civitato omnino inultos obsistere ac re Pugnare praestabat. sed Augustino otii quoque aliquid ad scribendum suit. nam intra annum et ante iter eius Caesareenso, geminos libros
de Gratia Christi et de peccato Originali emisit. quos ad Albinam,
Pinianum et Melanium scripsit. Iunio autem menso exeunte, aut sub
Iulii initium fama primum aliquid per Asrieam t3οὶ de urbana Pelagia
norum damnationo nunciavit: de indo ipsa o Zosimi litterae ad Concilium peculiares ac simul Traetoria ejus amplissima . denique Rescriptum Honorii Aug. contra novos haereticos . maxima totius Ecclesiae gratulatione tandem adlata sunt. in tanta illa omnium laetitia Aurelius et qui aderant Episcopi, illieo, ut Zosimus Episcopis omnibus praescribebat, Tractoriae in conventu perlectae subscripsere, eamque describi vulgariquct curarunt: operam eo diligentius navantes, quoa consectum denique Apostolica auctoritate viderent, quod studio ipsi suo incohatum prostigaverant. haec certe designans Prosper in Fastis suis ad hunc annum setipsit: Concilio spud Curthiaginem habito CCXIIII. Episcoporum, ad Papam Zosimum synodi decreta perlata sunt: quibus Probatis, Per totum mundum haeresis Pelagiana damnata est. auxere etiam gaudium Xysii Presbyteri litterae ad Aurelium , breves quidem . sed quao diserto haeresim resutabant. et quam Xystus ab ea alienus esset, luculentor testabantur: quas exsultanti alacritate descriptas. et cuique magno studio lectas, Augustinus scribit si . simul atque a Leone Acolytho redditaosuere. epistola deinceps ad Zosimum exarata 3s , qualem par erat ad eum mitti, postquam Patrum Ahicnnorum studiis obsequutus judicium eorum confirmarat, et doctrinam Ecclessino summa integritato ac fide defenderat: tum denique dimissa synodus, ut Episcopi suas quisque Ecclesias reviscrent. Augustino tamen Zosimi auctoritate grave negotium impositum, ut in Caesariensem Mauretaniam excurreret. quamquam autem
90쪽
minas notum est . qua illuc de caussa Iegatns fuerit, constat tamen, adventum ejus Caesareensibus in primis utilem admodum ae salutarem aecidisse. illic enim XII. kal. Octobres praeelaro ab eo de Donatistis triumphatum est. disputatione eum Emerito eorum Episcopo iustitutata templo urbis maximo, quum Deuterius Episcopus CaesaPeae, quati metropolis provinciae erat, et eum eo Alypius, Possidius, Rusticus. Palladius. alii item Episcopi in exhedra sederent . praesentibus Presbyteris et omni Clero ac frequentissimo populo. eos Thronos Augustinus in epistola ad Dioscorum appellat, figurato loquutus, Canes Episcopales e quod nempe in superiori earum aedium parte Canum capita e fingi seulpive solerent ad significationem vigilantiae Pontificalis. Viguane enim, ut idem ait in epistola ad Paullinum. et latrant boni canes eo pro domo et pro domino et stro grege et pro pastore. similes sane essigies Romae cernas in Basiliea Liberiana ad summum Absidis fornicem ex musivo opere, in quo Thronus insignis exhibetur. Xysto III. auctore. qui tantam Basilicam fixornavit. porro manet Augustini liher de Gestis cum Emerito: de quo illem haec adnotata rεliquit sal: Quae cum illo egerimus praesentιbus 9ιscopis ejusdem Pr inciae et plebe Caesareensis Ecclesiae, in W a ciuittite et cisis et memoratorum haereticorum Diaacwus fuit, Ecclesiastica Cesta testantur, quae in meis habentur opusculis. ubi non ira peniens quid responderet, totum sermonem meum , quem de solis Maximianistis in auribus ejus et omnium, qui aderant, explicavi, tamquam mutus audioit. quare dissidentia illius. ut Possidius
ait, cunctis manifestata s343. Ecclesiae Dei augmenta ac firmamenta provenerunt. sed alio etiam beneficio Augustinus , antequam discederex, Caesareonses assecit. ludus in ea urbe et pugna quaedam, tacema appellata, quotannis instaurabatur, in qua, ut idem narrat s3S . non cives tantummodo, verum etiam propinqui, stat res, postremo parentes ae filii
lapidibus inter se, in duas partes divisi, per aliquot dies continuos
certo tempore anni sollemniter dimicabane, et quisqae ut quem quem poterat, occidebat. enimvero, quum ad eum do hoc argumento disserendi cura delata esset, ae frequentes in concionem convenissent; Di, inquit. granditer, quantum valui, Me tam crudole atque inpeteratum malum de cordibus et moribus eorum apellerem Peliaremque dicendo: non tamen
isse aliquid me putapi, quum eos audirem acclamantes, sed quum sentes viderem. acclama tionibus quippe se Meeri et delectari, Meti autem lacrimis indicabant. quas ubi adspexi, immanem illam consuetudinem a patribus et apis longeque a majoribus traditam, quae pectora eorum hostiliter obsidebat vel potius possidebat, dolatam, antequam re ipsa id ostenderent, credidi. moxque sermone flnito, ad agendas Deo gratias corda atque ora conperti. et ecce jam ferme octo vel amplius anni sunt, ex quo illic nihil tale tentatum est. inde.