Petri d'Orville, jurisconsulti, Poemata

211쪽

Igis

ADOPTIVORUM

Quaque tibi Phoebus, turba Comitante Sororum, Fronte serenata prospera signa dedit. Ille tibi viridi sua sacra reclusit in aevo, Et fore te cecinit tempus in omne suum. Hinc, quos vulgus amat, nunquam sectaris honores, Nec tibi sollicito pectore quaeris opes. Sed colis Aonias, tibi numina magna, Puellas, Fundis & argutis carmina culta modis. Divitiis alius famam sibi crescere gaudet, Tu docto versu nomen habere cupis. Gloria perpetua est. sibi quam doctrina paravit, uaecunque eX opibus quaeritur, ista perit. Sed mihi jam videor gratantes cernere amicos, ut tibi sincera munera mente ferunt; Felicemque tibi natalem rite precati Accumbunt mensis, candide Petre, tuis Hei mihil cur sociis ego non numerabor in istis lHei mihil cur me non terra paterna capiti Amstela nunc utinam me, vel te Leida teneret, Amstela tam nobis, quam tibi Leida placet. Tunc agerem laetas pede luxuriante choreas, Et facerem blandis gaudia longa jocis. Tune hilari certare mero me saepe juvaret, Purpureasque comis imposuisse rosas. Tunc ego perfusus rorantia tempora nardo In laudes irem, blande Poeta, tuas. Tunc agilis. gratusque forem, tunc plena leporis Carmina dictaret docta Thalia mihi. Tunc tua festivo resonarent atria cantu , Laetitiam nobis eliciente Deo.

212쪽

Sed quoniam cupidis te cingere non licet ulnis, Hos elegos pro me pignus amoris habe. Sic facilis sit Musa tibi, sic pulcer Apollo Adspiret votis, dulcis Amice, tuis. Sic tibi carminibus surgat nova gloria. sic te Ducere dent placidos candida fata dies.

AD FRATREM CARI SsIMUM

V Ade bonis avibus Fratri, mea Musa, salutem Dicere: nam domino non licet ire tuo. Fallor, an invitis penetralia nostra relinquis Passibus, & tacto limine saepe redis pDura tamen glacies jam non laesura meantem: Non nix te rapidis obruet acta Notis. Nam, modo quae fuerat crystallo vincta rigenti, Divite merce graves jam vehit unda rates.

Hibernaeque nives, liquefactae sidere Phoebi, Impellunt lymphis flumina prona suis. Eque

213쪽

Eque peregrinis allapsa ciconia terris Ueris odoriseri prospera signa dedit. Nec te trans Alpem longinquas tendere ad urbes, Nec jubeo auriferi Gangis adire sinus. Non intestinis concussa Britannia bellis, Vadere quo timeas jure, petenda tibi est. Haud procul hinc nostrae jacet urbs contermina Leidae, Quae sua ab Amstellis nomina duxit aquis.

Hinc a gramineo circumdatur undique rure; Tunditur hinc undis, Ya sonore, tuis. Dives opum: celebris per latum mercibus orbem: Nam caducifero semper amata Deo. Haec adeunda tibi. cur gressum, Musa, retorques Ire potes tute: nec tibi longa via est. Carpe iter, ut medias Titan contrinerit umbras:

Contigeris jussum, sole cadente, locum. Quoque minus metuas, haec est mihi patria tellus. Vidi hic Phoebeae lumina prima facis.

Forte times, nullus ne dicat, qua sit eundum, Incertoque erres hospita in urbe pede. Pone metum: portas simulac penetraveris urbis, Magnus erit numerus, qui tibi monstret iter.

Tu modo, qui placeat, de turba selige quendam :Certus in ambigua dux erit ille via. Laeva tot ostendet positas longo ordine naves: Grajugenis Helene quot repetita fuit. Ad dextram cernes sublimia surgere tecta:

Regibus hospitii est principibusque locus.

Inde tenore pari mediam duceris in urbem,

Qua sociant undas Amstela & Ya suas. Huc

214쪽

t 89 LIBER.

Huc ubi pervenias, stupefactae curia sese

Ingeret, abscondens nubibus alta caput. Hanc merito dices inter miracla reponi,

Graecia quae jactat, quaeque Canopus habet. Non procul hinc aedis celsas se tollit in auras: Hanc dic silvicolae templa superba Deae. Atria mox cernes Atlantis sacra nepoti: Non alio colitur sanctius ille loco. lHic mercator opes mundi permutat: emitque Quidquid habent ortus occiduaeve Plagae. Sed propera: nec te palatia celsa morentur, Vel trahat illecebris quaeque plataea novis. Qua pons per sectas rivis labentibus oras Plurimus innixum fornice sternit iter; Et tiliae viridans media nemus urbe ministrant, Atque umbris gelidas sole calente vias. Quaque superbarum series bis trina domorum Exserit arboreis culmina celsa comis. Tu Babylon, tu Roma tace. nec Palladis arces Iactent Theseae brachia longa viae. Nil habuit par priscus, habet nil par novus orbis; Longinquis veniens finibus, hospes ait. Verum perge domum Fratris, mandataque perser; Non hic spectatrix desidiosa venis. Hunc aut inter ephemeridas tabulasque videbis

Curantem patriae ne minuantur opes:

Castaliosve inter cernes, sua sacra, libedos, Nectare qui Grajo Romuleoque madent. Forsan Aristophanis lustret cata dicta jocosque, Quis secuit populum, Cecropi terra, tuum.

215쪽

ADOPTIVORUM

Attonitusve legat Peligni carmina vatis: Os cui par Grajis ingeniumque datum est. Anne elegis teneri capitur magis ille Tibulli pCujus ab ingenuo vena lepore fluit. Ipse vel ac cius, qui vates incitat, igne,

Cantet amabilibus carmina docta modis. Nam quamvis Maja veneretur Atlantide natum, Non negat Aonidum debita tum Choro. Munera Mercurio sua sunt; sua munera Musis:

Quam colit ille Dcum, tam colit ille Deas. Cumque illis idem generis sit Iupiter auctor, Quid coluisse vetat numina bina simul pDenique quidquid agat, confestim cuncta relinquet,

Adventum simul ac noverit ille tuum. Obvius occurret venienti, teque fovebit Amplexu , icchis excipietque suis. Nec mora, Caussa viae, quae sit, Valeamne, requiret, Et quibus in studiis tempora nostra teram.

Me, dices, illi per te misisse salutem, Quam modo laturus. si licuisset, eram. Membraque Cara domus parili donare salute

Ne nostro renuat nomine, blanda roga. Vivere moX addes vacuum curaque metuque:

Laetum inter libros Pieridasque meas. Me modo mirari numeros sublimis Homeri: Me modo Battiadae combibere aure sonos. Hellade lustrata Latias me tendere ad oras, Et celebres Claria visere ab arte viros. Cumque tot illustres produxit Roma poetas,

Quis Aganippeo fonte levata sitis,

216쪽

LIBER:

Ante tamen cunctos, mira dulcedine cantus, Nasonem sensus vincere posse meos. Me quoque narrabis veteres sub pectore flammas Sensisse, inque artes me rediisse bonas: Tempore sed tanto desuetum condere versus Uerba aegre numeris cogere posse suis. Non tamen ut carmen studium sit inutile visum, Murmur & audierim, turba profana, tuum. Semper enim coles Divas, Helicone morantes, Ac dum membra regat spiritus ista, colam. Phoebus, Castalides, & vatis amabile nomen,

Numquam animo fuerint non umerata meo.

Testis es ipsa mihi, quoties componere carmen Tentantem curae distinuere graves.

Testis es ipsa mihi, quam saepe negotia densa

Nunc etiam coeptos praepediere modos. Dum trahar antiqui modo ad incunabula mundi, Barbariesque recens taedia multa Creet;

Aut modo solliciter Iudaeam noscere linguam. Vel quam Perse vetus, quamve lo tus Arabs; Aut modo, si detur mortali scire, requiram ,

Fecerit hunc mundum qua ratione DeuS. Ipse sed Aonidas venerari, hortabere, pergat: Quamvis hortatu non eget ille tuo. Utque mihi crebro genialia carmina mittat :Carmina fraterni pignus amoris erunt :Carmina erunt testes non esse oblivia nostri: Carmina carminibus causia sutura meis.

I nunc selici, quo mitteris, omine, Musa, Utque decet, domini jussa capesse tui. III.

217쪽

III. A DCARIssIMUM AMICUM

Hoc tibi, Belgiadum vatum spes maxima, Carmen Mittitur a socio, candido Petre, tuo. Perlege, si tanti est: fidum testatur amorem, Nec me Castalias deseruisse Deas. Est qui divitias, est qui sibi quaerit honores: Conveniunt votis ille nec ille meis. Mollis & insigni spectanda Elegeia cultu Me juvat: hac sola dote placere velim.

Divitiae pereunt, possessoremque relinquunt, Non pereunt longo carmina docta die. Haec animum mulcent, istis comes anxia cura est, I nunc, cum dulci carmine conser opes. Est tamen heul aliquis, quem jam pudet esse poetam. Dii faciant. voto munera digna ferat. At tibi, cui longe melior sententia menti, Dent faciles Musae pangere posse modos. Tu modo dilectas fidus cole, Petre, S6rores, Jam Clarius laurum porrigit ecce Deus. Applaudit jam turba tibi dulcimina vatum, Iamque comis properat florea serta tuis. DAN1EL SIMON SIBERIMA.

218쪽

LIBE R.

OUid toties rigidus mea, Petre, silentia damnas Censeor & cur, te judice, deses ego λErgo ego sum torpens, ego sum tibi tardus inersque Mentiar, haec si sunt crimina amata mihi. Non mea, si qua fides, pinguescere corpora tanti est. Segnia mc tanti est otia velle sequi, Mollitiem ut lentam vacuae subrepere menti, Ac te me patiar posse vocare pigrum. Scindere parce, precor, duris mea pectora verbis: Quae premit immeritum poena, querenda premit. Vera tamen fateor: nullo de carmine limam Audeo judicii poscere, ut ante, tui. At temere incusor doctas odisse Sorores: Scribo, sed rapidis carmina danda socis. Non odi Musas: Musiae me odere dolentem: Divarumque probat Delphicus acta Deus.

Nempe parum fana credebam mente, quietem Otiaque ingenium poscere parva meum. Acrior ut redeat renovata in pectora fervor. Et vena versus uberiore fluant.

Sic, ubi fertilibus requies est praebita sulcis, Post sata majori foenore reddit ager.

219쪽

Quin mihi, nam recolo, tunc haec quoque verba Canebam. Carmina ab alterna facta quiete juvant. Dulcius intermissus amor delectat amantem, Finque magis cupidum cor rediviva fovet. Venator sic saepe canes, & retia linquit,

Laetius abruptum quo repetatur opus.

Haec dc plura mihi: ted sum deceptus, & error

Me malus infaustas suasit inire moras. Pergere debueram clivosa per ardua semper, Nec sub praerupto sistere colle pedem. Culpa levis Divsim nimirum obnoxia poenae est; ossensi caussam numinis error habet. Hinc me nunc plectunt Musae, mea facta perosae, Ulteriusque negant dicere, quo sit iter.

Nam, meditor quoties aliquod deducere carmen, Principio cursus vis mea fessa labat. Ausus eram nuper felicia Caesaris arma Dicere, & invicta fixa tropaea manu ;Innumerasque urbes, castellaque capta canebam, Barbaricasque fugas, barbaricasque neces; Threiciosque duces, oneratos brachia vinclis. Excidit ingenio Caesar, ut arma, meo. Tunc ego materiem caussatus, posse putabam Talia non vires pondera serre meas. Adsumsique elegos, numeris levioribus aptos, Ad faciles tentans flectere verba modos. Vix opus incepi: rursus mens pressa labore Protinus in primo deficit aegra loco.

Quid facerem p iratus memini, mea pulpita rupis Est calamus digitis fractus di ipse meis.

Iamin

220쪽

Iamque erat, ut, Musis totoque Helicone relictis, Otia coepissem desidiamque sequi:

Quum gemitus altos, disruptaque verba prementem Me vidit, vasto qui volat orbe, Puer. Nec mora: lunato ponens sua spicula nervo, Hos blando placidos edidit ore sonos. Ne doleas semper, lamentaque Vana profundas, Hoc cape, quodque canas, incipe, amator, opus. Dixit, &, emissa tenui stridore sagitta, Certa sedent vacuo pectore tela meo. Nexaque Odoratos, gemma radiante, capillos, Idalia properans risit ab arce Venus. Risit, & ambrosio Dea sic est ore locuta, Consolans verbis saucia corda suis. Lactus ama, juvenis, sortesque Cupidinis arcus, Et dominae formam, nostraque regna Cane. Tunc, tibi si laurum persistat Musa negare, Imponam capiti myrtea serta tuo. Ter Venus hoc cecinit: adsensaque numina Pindi Sunt veniam misero via dediti mihi.

Omine laetati teneros meditamur amores,

Coepit & ingenium lenius ire mihi. Jamque levi faciles nascuntur pectore versus,

Et grave de toto corde remsiit onus. FRANcisCus OUDENDOR PIUL