장음표시 사용
491쪽
fini suo debite respondeant ac, nedum religioni officiant, supernaturali inspiratione et christiana virtute efficaciora reddantur n. De adhortatione sub n. 27 posita nihil habeo dicendum. IV. Circa singula capita adnotationeS. Cum ex discussione generali in aula habita satis manifestatum est desiderium Patrum, nempe quod illud schema profundius recognoscatur, hic tantum dabo, et quidem breviter, indicationes, quarum mentio non fuit.
Pag. 9, lin. 1I: expressio si redemptores non est in usu in hoc sensu. Pag. 10, lin. 1I: melius si diceretur: si super Petrum et apostolos eorumque. . . D.
Ad n. II, in cap. III, duo notare velim. a) In constitutione dogmatica,
melius est affirmare episcopatus sacramentalitatem et eam tradere quam eam probare per rituum examen; bin fortasse melius est moderari eXpressiones si nunquam simplex sacerdos vel laicus rursus fieri h - quod certe verum est - propter reordinationes simoniacorum.
Ad cap. IV quod attinet; certe secundum Patrum Vota de novo recognosci debet, ita ut sit vera explanatio de episcopatu, sicut factum est de Romano Pontifice in Vaticano I. De hoc iam satis dixi supra. Ad cap. V quod attinet. Si de statibus perfectionis in novo schemate preSSefit sermo, optarem ut fiat breviter et per tres partes: a) de universa vocatione ad perfectionem; b) de consiliis evangelicis; ci de statibus perfectionis et de eorum membrorum relationibus cum ordinariis locorum.
De cap. UI, nihil addendum habeo iis quae dixi sub III, in foliis meis 8-9.
De magisterio sin cap. VII 3. Praecipui doctrinae aspectus certe melius Venient ubi de muneribus Episcoporum tractatur; et ibi certe revocandae sunt in memoria definitiones Vaticani I de magisterio Romani Pontificis, saltem breviter. De hoc propositionem feci in foliis 6-T. Quod si opportunum videretur aliquam eXplanationem addere pro vita practica fidelium, optarem ut quaedam breviter desumantur 1) e n. I 1 circa oboedientiam organis subsidiariis magisterii authentici debitam cf. pag. I0, lim. 14-1 T); 2) e n. I2 de munere et auctoritate theologorum; I) en. 34, de cooperatione omnium fidelium cum Ecclesiae magisterio, praesertim linn. 11 - 1 I. Ad cap. VIII quod attinet. Quod supra notavi de magisterio etiam Valet pro regiminis munere. Et pari modo, infra indico quae, fortasse, maiorem utilitatem haberent: quae dicuntur pag. 61, in linn. 9- 14 et 18-20 ex una parte et 34-41 eX
In eodem cap. VIII, tractatur de opinione publica in Ecclesia, sub n. I9, de quo adnotationes sequentes faciam, licet, in constitutione abbreviata, ViX haec quaestio locum invenit. 1. Melius est delere paragraphus prima. 2. Paragraphus secunda sic incipere posset et abbreviari: vi Indefectibilitatem Ecclesiae concomitat quidam sensus supernaturalis fidei populi universi christiani, semper bonus, qui ultimatim a Spiritu Sancto provenit, et nihil aliud est nisi consensus fidelium
et pastorum in rebus fidei et morum, authentico magisterio gubernatus. Et plurimum ab eo missio salvifica Ecclesiae adiuvatur . I. Postea paragraphus tertia sine mutatione. 4. Quarta et quinta paragraphi sic contrahi possint: si Eius tamen singulae manifestationes erunt providae vel imprudentes, aut etiam erroneae et malae, proUt procedUnt a Vera cognitione rerum et Spiritu vere catholico, Vel non. Pastoribus Ecclesiae munus est de his iudicare, sanam opinionem publicam prinmovere et magni facere in regimine exercendo, damnosam delere. Insuper invi-
492쪽
APPENDIX - ANIMADVERSIONES SCRIPΤAE DE ECCLESIA
gilare debent ut nemo competens impediatur ne in quaestione adhuc libera sententiam Suam e onat, Ut in controversa discutienda regnet caritas. Tandem ne tollerent Ut, inconsulte et sine caUsa omnium gravissima, in Ecclesia appelletur ad opinionem publicam ad mutationem decretorum sacrae hierarchiae obtinendam D. De cap. IX, dictum fuit in aula quod cum summa prudentia tractari debet. Fortasse tamen utile esset indicare aliquos aspectus actionis Ecclesiae qui in favorem cedunt institutionum temporalium, scilicet munus doctrinale secundum quod indicantur errores invadentes vel ipsas fines temporales vel usitata media ad ipsas fines assequendas; necnon munus educationis quod, qui vere Christianiter Vivant, meliores servitores fiunt finium temporalium. Insuper autonomia societatis civilis in suo ordine affirmari oportet, necnon valorem ingenii proprii populorum. Ad textum nobis propositum quod attinet, si forse utile foret, haec noto: l. Sub n. ψ0: in lin. 11, deleatur si semper magis ac magis sese eXtendendo Det ponatur in lin. 12 verbum vi homines is loco vi fideles n. Deleantur etiam linn. 17-19.2. Sub n. 41: prima paragraphus sic decurrere posset: vi Idcirco de iis quae tantum ad felicitatem temporalem pertinent utpote sub auctoritate civili ut talia posita, Ecclesia non cUrat nisi quatenus fini superna turali intersunt, secus in eis nullo modo sese immiscet. Quapropter Ecclesia non suum esse putat Statuere quae forma civitatis praeferenda sit, quibus institutis res christianarum gentium civilis melius geratur; ex variisque reipublicae generibus nullum non probat; nec impedit quominus potestas civilis suis iuribus et legibus libere utatur, dummodo religio morumque disciplina salvae sint. In his vero quae tam Ecclesiae quam civitatis intersunt, ut sunt matrimonium, puerorum educatio et alia huiusmodi, sic iura potestatis civilis eXerceantur, ut, iudicio Ecclesiae, bona superiora ordinis supernaturalis detrimentum non patiantur,. Postea venit paragraphus SecUnda
I. Sub n. η2: pro prima paragrapho hanc redactionem propono: si Cum finis societatis civilis sit bonum commune sodalium et ad eorum perfectionem multum intersit Vita religiosa, ipsa potestas civilis erga religionem sese indifferenter non habeat et cives adiuvet ut bona spiritualia facilius affluere queant. Inter quae nihilpi is aestimandum est quam cognoscere et agnoscere Deum, et adimplere officia Deo debita , . Ad secundam paragraphum quod attinet, sic incipere posset: si Cum insuper societas civilis per naturam socialem hominis Deum habet auctorem et per creationem sontem omnium quae per ipsam ... v et prosequitur a lin. 9 usque ad finem paragraphi, notando tamen quod verba vi autem is lin. 9 et vi etiam nlin. 11 inutilia videntur. 4. Quae sub n. ψI dicuntur certe apta sunt ad ideas clarificandas et spirituum pacificationem. I. Pro conclusione sn. ψήὶ optarem simplicem declarationem de libertate Ecclesiae ubique annuntiandi verbum Dei.
De cap. X valet quod iam notavi pro capp. VII et VIII: iam in aliis capitibus locum habet haec materia, praesertim si Ecclesia in se ipsa uti finis et medium salutis proponitur. Mihi tamen placet mentionem facere, in pag. TI, linn. 1-T et 12-23, quorum Scopus pertinet ad ea quae supra dixi in fine commentarii de
cap. IX. De cap. XI non videtur tractandum, cum multa de oecumenismo dicta sint
493쪽
in aula et cum hoc caput coniungendum sit aliis textibus a commissione pro Orientalibus et secretariatu pro unitate exaratis, Ut Unum novum schema conficiatur.
V. De B. Maria Virgine. Cum schema de B. Maria Virgine in aula pro discussione adscriptum est, inscriptionem inter oratores petii et infra primo do relationem quam paravi. Schema de B. Maria nobis propositum plura habet quae opportune dicuntur, imprimis quando in memoriam revocat cultum erga B. Virginem, in honorem Filii eius, Domini Nostri Iesu Christi, cedere, eo quod ipsa, in sanctitate neCnon et meritis et mediatione, omnino dependens sit ab unici redemptoris et mediatoris gratia. Etiam placet quod nullam novam definitionem assert, uti patet ex declaratione intentionis sub n. 1, lin. 24, habita: vi opportunum censet summatim breviterque illuStrari, etc. Plura tamen, vel multa potius, ad hoc schema perficiendum, eXponere Velim, quorum praecipua eX Una parte ad redactionem, α altera ad doctrinam, refe
Ad redactionem quod attinet. Aperte constat in textu multas inveniri iterationes. Septies aut octies, modo sive generali sive speciali, superlationes Vitari commendatur, praesertim circa B. Virginis mediationem et suam ad redemptionis opus cooperationem. Schematis redactores vel commissiones timuisse videntur ne quid
in constitutione dictum sit quod, de facto, in falsa veritatis superlatione facile adduci possit.
Praeterea, totum schema attente perlegendo, pericopae non paucae apparent eumdem scopum habere et aliis verbis repetere ea quae iam dicta sunt, et quidem sub eodem numero, v. g. : declaratio intentionis et munus magisterii, uti patet
sub n. 1, linn. 12 s s. cum linti. 23 ss. comparatis; idem dicendum de mediatione, sub n. I, linn. 2-22 et 30-41 inter se comparatae; clarius sub n. 4: ibi duae adsunt paragraphi quarum altera nihil primae addere videtur, praeter plenitudinem gratiae qua B. Virgo omnibus creaturis praecellit, et virginitatem in partu; etiam sub n. 6, de Maria fautrice unionis. Proponerem ut deleatur ultima paragraphi pars, alin. 27, et loco actionis Mariae in Cana Galileae cuius mentio hic ad scopum parum profert, breviter verbum fiat de sperata B. Virginis intercessione pro
Quae cum ita sint, constitutio illa, meo iudicio, ex duabus fontibus seu redactionibus oritur, quae in textu iuxtapositae inveniuntur, id est quasi inconfuse et indivise positae. Cum igitur opus inter eas seligendi vel componendi adhuc remanet, ad commissionem conciliarem hoc opus remittere debemus. Ad doctrinam quod attinet. Plura dicenda essent quae ad verborum proprietatem pertinent, V. g. : pag. 94, lin. 4 , t tus invertendus est, quia est voluntas Dei atque potentia quae Mariam inciunt Matrem Christi. Ad lin. 13 eiusdem paginae notatur quod Scriptura non loquitur de vi Unigenito . Mariae, sed Patris; de Maria dicit: peperit Filium suum primogenitum. In lin. II, initio n. I, eSSen'tialis disserentia inter novam Hevam, utpote creaturam, et Nomm Adamum non indicatur. Pag. 97, lin. 4, eXpressio si in cinerem resolvi is non Videtur retinenda. Insuper mediatio Mariae sub n. I assirmatur quin modus eius praecise enuntietUr. Sed de huius constitutionis doctrina praecipua quaestio, meo iudicio, eX eo Venit quod sub n. 2, pag. 94, plura dicantur quae in favorem cooperationis activae eX parte B. Mariae Virginis ad redemptionem sic dictam obiectivam in posterum adduci possint. Etenim: 1) linn. T-8 legitur: vi Maria... cum eo et Sub eo operam Suam
494쪽
APPENDIX - ANIMADVERSIONES SCRIPTAE DE ECCLESIA
consociavit in humani generis redemptione peragenda; 23 infra, linn. 9-10, consensus Mariae memoratur Incarnationi vi unde et eius consortium in redemptionis
opere perficiendo n; 3) clarius adhuc, linn. 24-2I, legitur: 4 Christi passibilis fuit
generosa socia in gratia pro hominibus acquirenda is, unde merito salutatur gratiarum dispensatrix. QVod eodem modo recurrit pag. 9I, lin. 32. Inde oritur quaestio: non de illorum sententia qui ita loquuntur ac si B. Virgo nos eodem fere modo ac Christus redemisset, quae sententia pluries respuitur; sed quaestio est Utrum, in his eXpressionibus quas memoravi, indicatur aliquid maius ac id quod in magisterii documentis invenitur, circa quaestionem adhuc liberam de modo cooperationis B. Mariae Virginis ad opus redemptionis perficiendum, de quo multum inter theologos disputatur et nondum satis illustratur. Meminisse iuvabit, in congressu Lourdiensi occasione anni centenarii apparitionum habito, propter dissensiones inter peritos, hac de re, post unius et integri diei disceptationem, VotUm emissum non Uisse. InSUper, VocabUt Um si gratia acquirenda is, quantum scio, in Magisterii documentis non invenitur. Certe de omnibus iustis dici potest ab iis gratiam aliquomodo acquiri, scilicet in ordine redemptionis subiectivae; sed hic, in contextu, non videtur vocabulum hunc sensum habere. Inde, cum Vocabulum istud et alia, prout sonant in schemate, meo iudicio, opinioni indulgere videntur de qua consensus inter theologos non eXStat, Valde optarem ut in teXtu recognito non retineantur. Si omnia quae supra dixi, in schematis recognitione influxum habent, pauca remanebunt quae decretum speciale vix constituere valebunt. Et for se melius ita. Nam schema, in suo actuali tenore, certe displicet fratribus separatis, tum protestantibus quia parum biblicum est, tum orientalibus propter suam si conceptUah- sationem is, nobis latinis certe familiarem, sed non eis. MeliUs esset si schema recognosceretUr, non ut constituat decretum independens, sed partem constitutionis de Ecclesia. Tunc, initio, evolvi posset citatio S. Augustini scf. pag. 100, nota I) de Maria si membro supereminente , quia est adimpletio Populi Veteris et pauperorum Israel, exemplum fidei, plena gratia, ita ut exemplar sit omnium, speciatim semineae Vocationis. Deinde propter connexionem suam cum Christo in divina Maternitate radicatam evadit omnium Mater, quin attentatur ad supremam et
Unicam missionem Christi, ut Redemptorem et Mediatorem. Hic utile locum haberet quae dicuntur pag. 9I, lin. 3T usque ad lin. 4 pag. 96. Tandem, quia Mater est, efficaciam specialem habet in historia salutis et est typus Ecclesiae, quia in ipsa,
per suam eximiam sanctitatem et gloriosam Assumptionem, opus salutis adimpletum est.
10EXC. MUS P. D. AMATUS DECOSSE
Episcopus Gravesburgentis l. Cap. IV, n. 16. Q Ut collegialis episcoporum actio tempore concilii in Ecclesia permaneat, votum primitUr, in canone aliquo inserendum, episcopalis coetus alicuius, Romae permanenter Summo Pontifici assistentis, cuius membra adiversarUm regionum episcopis V. g. per conferentias episcopales) Summi Pontificis approbatione proposita e8Sent D.
495쪽
2. In eodem cap. IV, proponitur n. 14 simplicius reddi, ut sequitur: a) retinentur linn. 1-T; b) his addatur: vi Quae potestas aboleri vel absorberi non potesta Summo Pontifice. Etsi sub eius auctoritate exercetur, attamen vere iuris divini est et ad ipsius Ecclesiae constitutionem pertinet y; ci immo suggeritur n. 16 collegiUm episcoporum), cum n. 14 copulari ita ut ex duobus, unicum fiat. Sic materia contrahatur ac condensetur iuxta Summi Pontificis desiderata. 3. Cap. VII, n. 30 de subiecto magisterii authentici). Hic numerus perlon-gUS est. Quare, brevitatis caUsa, summarium eiusdem non detur, sine tam frequentibus repetitionibus de Romani Pontificis primatu, quasi sinceri catholici non possint rite credere, non-catholici christiani non possint bene intelligere et nonaehristiani Ecclesiae trahi non possint sine innumeris assirmationibus eiusdem veritatis,
quae, uti minatio, supra omnes suSpenditur.
q. Cap. VIII, n. 37, pag. 60, linn. 11-24. In spiritu oecumenismi, proponitur forma assirmativa veritatis potius quam negativa erroris, sic: 4 Igitur doceri debet in Ecclesia Christi potestatem adesse quae ab ipso Christo Ecclesiae suae communicetur; etiam doceri debet christianam oboedientiam cum dignitate Christi ... etc. h. Sic UtetUr assirmativis formulis potius quam condemnatoriis, uti,
si errant D. . . si errant D ..., qUae memoriam formUlae vi anathema sit is temporum peractorum referunt.
11EXC. MUS P. D. IOSEPH DESCUFFIArchiepiscopus SmyrnenSis Rogo ut hic paragraphus RR. Patribus commissionis prolatus in schemate de Ecclesia cap. 7 de Ecclesiae magisterio in subsequatur, quia privilegium infallibilitatis et primatus colligUntur. De primatu. Romanus PontifeX, ut vicarius Christi visibilis in terris et successor legitimus Petri est caput totius Ecclesiae militantis in partibus orbis diffusae ac in eam et in pastoribus cuiusvis gradus aut ritus habet non honoris tantum sed et supremam iurisdictionis potestatem, ordinariam et immediatam a Christo collatam ita ut ei traditum est ius docendi, confirmandi et custodiendi veritatem non solum in materia fidei et morum sed etiam in re iudiciaria ac in eis quae pertinent ad regimen et disciplinam Ecclesiae universalis. Haec privilegia historice non subito patefacta sunt, sed paulatim, decursu temporis, occasione opportuna, non Sine contentionibus et pugnis; sed faventibus aut adversis circumstantiis cUm multa sapientia et fortitudine prolata sunt, ducente divina Providentia quae interi ius mundi varietates et contradictiones vi attendit a fine usque ad finem fortiteret disponit omnia suaviter se Sap. 8, 13. Patres orientales Concilii Nicaeni, Ephesini, Chalcedonensis, et tandem III Concilii Constantinopolitani 680 in auctoritatem doctrinalem SS. Pontificum acceperunt. In liturgia orientali in canone sanctorum adscripti sunt strenui defensores primatus ut Clemens, Sylvester, Leo Magnus, Gregorius Magnus et Martinus. Patres vero graeci: S. Ignatius Antioch. , Irenaeus, Basilius, Gregorius Nyssensis,
Ioannes Chrys. , Ss. Cyrillus et Methodius, Theodorus Studita. Et in posterum eorum theologi Mesudis Palamides, Gregorius Palamas, Ioseph Methonensis et
Bessarion primatum Petri agnoverunt.
496쪽
ΑPPENDIX - ANIMADVERSIONES SCRIPΤAE DE ECCLESIA
Unde retinendum est primatum Petri et eius successoris Romani Pontificis ex institutione divina collatum fuisse ut signaculum, praesidium et fulgor sit veritatis et unitatis in Ecclesia Christi quae una et indefectibilis remanere debet usque ad
Primatus R. P. Ossicere non potest ordinariae et immediatae illi episcopalis iurisdictionis potestati qua vi consecrationis episcopalis singuli episcopi instructi sunt et qui positi sunt a Spiritu Sancto ut regerent assignatos sibi greges. Eorum UnitaS cum Romano Pontifice est divina cautio adhibita ita ut omnes unum sinit et fiat Unum ovile et Unus Pastori
Archiepiscopus tit. Mitylensis, aux. LisbonenSis Placet, iuxta modum. Quoad doctrinam, Ecclesiae a Domino nostro Iesu Christo conditae omnimoda asseratur notioni lux - scit. militantis, patientis seu purgantis, et triumphantis. Una in his tribus modis: unus Dominus, gratia una caritatis. FratrUm noStromm separatorum animos caUsa non commovendi doctrina clare ac in veritate plena non exponi nemini fructuosum. Dicam etiam oportere quae de episcopo plane considerari. Episcopus etenim qua talis, ab origine sua divina, ad loca non adstrictus. At titularis a suo residentiali omnino in Ordinum exercitio pendet; etiam, in radice quia ad nutum, quando vicarius generalis - in hoc nil a presbytero dissert. Ecclesiam inter et Statum relationes, certe ut mala vitentur, suaviter Sed Sine simulatione in doctrina necnon in opere pandi. Item in his quae ad laicorum promotionem, sic dictam.
Episcopus Mariborensis-Lavantinus Liceat mihi proponere quaedam animadvertenda circa schema de Ecclesia. Imprimis consentio iis Patribus, qui postulaverunt, ut schema reficiatur, speciatim iuxta proposita ab em .mo card. Suenens die 4-XII-1962. Attendatur praesertim ad notam oecUmenicam. Nihilominus multa ex schemate proposito resumenda erunt. Quapropter sequentes animadversiones proponere audeo:
1. Ad cap. III. De episcopatu. In Ecclesia primaeva potestas Ecclesiae concipiebatur Ut unum quid: non distinguebatur potestas ordinis a potestate iurisdictionis. Prohibebatur ordinatio vi absoluta is, i. e. talis quae non respiceret determinatam Ecclesiam. Iuxta can. 6 Conc. Chalcedonensis sqI1; Decretum Gratiani, Friecterg I, 2IT) ordinatio absoluta erat irrita. Quod sane non est ita intelligendumacsi nihil actum esset, sed ut iuridica inhabilitas, quae etiam exercitium potestatis si ordinis δε - iuxta nostrUm modum loquendi - respiciebat. Quaestiones historicae, quae hic tanguntur, nondum sunt plene solutae.
497쪽
Historice pariter incertum est, utrum discrimen inter episcopUm et presbyterum sit iuris divini an ecclesiastici. Demum animadvertendum est etiam Constitutionem Apostolicam Pii Pp. XII Sacramentum ordinis aliquem influxum Ecclesiae in materiam et formam sacramenti Ordinis praesupponere, vel saltem ut possibilem admittere. Quam ob rem omittenda sunt: ai 20, 17 potestatem vi valide is conserendi sacramentum confirmationis etc. b) 20, 20 si in Merarchia ordinis h. Sufficit assirmare superioritatem episcopi supra presbyterum ad mentem Tridentini, quod omnes
alias quaestiones scienter apertas reliquit. Etiam hodie hae quaestiones non sunt suffcienter declaratae. c) 20, 27-30. Ultima propositio: si Nullam tamen is etc. eX iisdem rationibus sic posset melius eXprimi: vi Potestatem sacram Vel curam animarum non pOSSUnt eXercere, nisi et in quantum hoc eis conceditur directe vel indirecte etc.
2. Ad cap. IV schematis. a in Inscribatur si De episcopis is sabsque residentia' libus) cum restrictiones quae episcopos non residentiales respiciunt in textu sussicienter describuntur. b) Pag. 22, 2I. Verba vi in bonum publicum et animarUm
immo in bonum ipsius praevaricatoris v melius omittantur, cum non sint necessaria et explicationem postularent.
I. Ad cap. V. Pag. 32, 14; 24. Faciliter probatur origo divina voti virginitatis et paupertatis, minus vero consilium oboedientiae. q. Ad cap. VI. Pag. 3T, 29-30. vi ad statum religiosum, ab Ecclesia Sancitum melius: ad statum vi perfectionis h. Nam etiam membra saecularium institutorum hic excludi videntur.
I. Ad cap. VII. Pag. 49, 23-I. Infallibilitas spersonalis) Romani Pontificis est infallibilitas Ecclesiae, non autem videtur Ecclesiae infallibilitas esse infallibilitas
R. Pontificis. Pag. I0, 14: loco si Decisionibus ... melius poneretur: SententiiSet declarationibus. Decisio elementum continet quod relinquitur discretioni decidentis. Iam vero doctrina non deciditur, sed invenitur. 6. Ad cap. VIII. De auctoritate et oboedientia. In hoc capite nimis videtur umeri oppositio inter praepositos et subditos in Ecclesia. Videtur nulla esse differentia inter Ecclesiam et societatem civilem. QVare censeo naturam auctoritatis in Ecclesia pressius describendam et definiendam esse, scit . ad mentem Bibliae ut potestas ministerialis et paterna, eX natura Corporis mystici deducta, ut iam quidam patres in Concilio proponebant. T. Ad cap. IX. De relationibus inter Ecclesiam et Statum. Doctrina eXposita est vera, sed nimis abstracta, quatenus hodie res publica christiana seu catholica vix exsistit. Societas hodierna habet, ut aiunt, si structuram pluraliSticam D, i. e. Variae ideologiae conantur determinare seu influere vitam publicam. QVapropter haec quaestio non videtur tractanda incipiendo a revelatione, quam miti reiciunt, sed a veritatibus, quae ab omnibus admitti possunt et debent, i. e. a i Ure naturae.
Praeterea, civitas iuXta principia catholica ordinata, quae minoritates salias confessiones) non tractaret ut iura aequalia habentes, noceret Ecclesiae catholicae in omnibus fere regionibus. Propterea haec doctrina deberet fundari in principio boni commUnis, quod postulat, ut vita publica ita ordinetur Ut omnes libertate conscientiae gaudeant, neque in hoc impediantur nec alios ossendant. Tunc etiam catholici iuxta doctrinam Ecclesiae vivere possent et ea publica
498쪽
ΑPPENDIX ANIMADVERSIONES SCRIPΤAE DE ECCLESIA
media postulare, quae eorum numero et publicis contributionibus corresponderents v. g. ad sUstentandas scholas catholicas). Catholici vero satagere debent, in quantum in datis conditionibus possibile est, ut vita publica principiis christianis im
Hac via veritas illa seu praeceptum, quod non sinit statum laicisticum, i. e. indisserentem se habere erga valores spirituales religionem, ethicam, ris etc.), facilius ad praxim deduci potest quam exeundo a facto revelationiS. Pag. 64, 20. Melius diceretur: Quia vero ambae societates eisdem Saepe
hominibus constituuntur ac potestateS SURS mercent...14 EXC. MUS P. D. ARTURUS ELCHINGEREpiscopus tit. Antandrinus, coad. Argentinensis A) REMARQUES GENERALES.I. II faut une unite de structum. Les chapp. III, IV et VII deuratent formerun tout. Il faudrait traiter du Magistere de DEglise au moment de parier de lamission et des p voirs de l'Episcopat. La structure des divere chapitres deuresteire co Ue Selon une unite organique et ii faudrait une complete unite de doctrine entre chacun d'euX. Or, ce n'est pas te cas. Volci ian exemple: dans te chap. IV, S 1 I, la juridiction propre des evequessur toute PE ise est explicitement niee spag. 24, lin. 63; dans te chap. VII pag. 49, lim. 38-41), on reconnest in p voir de magistere et une infessibilite in college episcopal uni in Pape. Nous nous trouvons donc devant uti dilemme: oubien la doctrine enoncee fur ce potnt in chap. VII est fausse ou celle du chap. IV. Or, ce qui est dit au chap. VII ne mut eire errone puisqu'on se refere a Une doctrine definie au Concile du Vatican Ι cf. Denet. 17923. Ainsi la doctrine enoncee sUr ce mini au chap. IV est erronee pII. II faut expliquer Ie 4 pourquoi h de I Eglise et de sa hierarchie. It ne fautpas Se contenter d'une analyse vi statique s de PE ise en definissant la maniere doni se presente la hierarchie et doni dolvent sonctionner ses divers pouvoirs. Le monde d'a ourd'hui attend O'on tui fasse apparestre la magnifique si intelligibilite , de PEglise et de tout ce qui la compose. It faut dono expliquer te si pour- quoi is de PEglise et de ses divers echelons hierarchiques, te vi pourquoi is de leurpouvoir. Il faut les presenter vi genetiquement is, dans leur developpement histoerique et montrer comment tout concouri a realiser ΡInstrument complexe de PAmour prevenant et essicace de Dieu. Par egemple: c'est punite de Dieu cf. In 14 et 173 qui groupe ses ius adoptifs en un vi Corps D; c'est pincarnation du Fiis de Dieu qui intratne la visibilite du Corps ecclesial et celle-ci la necessite d'une structure hierarchique. III. La primaute si vi service , dans I'Eglise. Au lieu de devel opper principalement l 'aspect juridique de la hierarchie et de partir tres fouvent des si mumirS de PE ise et de ses vi droiis v, c 'est fur sa mission pastorale qu'il faut insi Ster,ata de correspondre a Pesinit dans tequel le Christ a lance PEsise dans lemonde: non pas pour dominer, mais potir servir les hommes. Ιl serati a la fois plus pastoral et plus cecumenique de prendre te theme du vi service n comme fit con-
499쪽
ducteur a travers tout te schema: le Christ si s 'est humilie is asin de servir; il aenVOye ses A tres poUr etre des serviteurs sfaint Paul s 'intitule vi doulos hin; ille donne pour grand commandement celui de la charite fraternelle, ta service mutuel; le Corps apostolique est un si Corps de service preside par Pierre a qui, a la derniere Cene, Iesus a demande de donner rex Ne du service; succedant auCorps apostolique, te Corps episcopal a un triple service: celui de la Parole de Dieu, celui de I 'organisation des liens de charite, celui du culte; et te Pape vi Servus servorum Dei h) est te centre de ce service; les presbytres, esin, participent au ministere sau service) de Pepiscopat. Ce n'est donc pas au niueau de ladomination, mais au niueau du service que se situe DEgli se du Christ. Et la Vierge Marte, figure eminente de PE ise, s 'est elle-meme definie: si Servante du SeigneUr h. IV. Les 2 aspecu de PEglise. I 'Eglise est a presenter sous Un doubie aSpeci. Elle est: 1) I'vi Instrument efficace de Dieti is qui interpelle et rassemble les hom-mes; elle est l'organe de la prevenance salvisique de tam et l'appes ta Christ-Berger; 2) Ie o groupement effectue des croyants n; esse est te si lim is ta rassemblement institution et, qui seri in Christ mur gromer m tui les fideles, pour ercer Sur eUX son action salvifique et les placer sous l'emprise de l'Unite divine. Ainsi la hierarchie trouve sa raison d 'etre dans te fati qu'elle est PEMiseen tant que celle-ci est, a travers le temps et l'espace, la demarche concrete, actuelle, sociale, sacramentelle du Christ et, en tui, de Dieu, Pasteur Supreme qui est a lasois Celui qui recrute activement et Celui qui accueille et regroupe en lUi-memeses fils adopti f. De cette maniere, on depasse te iuridisme maladroit qui s'etale un peu tropdans le schema. V. La priorite du college episcopal. Dans le schema, l'Episcopat n'est paS pre- Sente comme fonde et se continuant avant tout fous une forme collegiale. AVant
de parier de l'Eveque au singulier, ii faut parier du college episcopal qui est premier et qu'il faut presenter comme de droit divin. Le Pape n'est pas la fourcedes mu irs des eveques, mais it designe PEglise locale ou doti s 'exercer la mission pastorale de l'eveque. D 'apres le schema, it se terait que la Hece mattreSSede PEglise, c'est Pierre et te Pontife Romain. Une telle depreciation du College apostolique et M College episcopal est une deformation de Phistoire. VI. Partir du Pastorat du college apostolique. Au lim de commencer par lasacramentalite de I'episcopat, ii vaudrait mi x considerer d'abord la nature fondamentale du pastorat dans DEHise.
1. Ainsi on devrait partir du college des Apotres duquel le Christ a fallemerger Pierre pour en assurer punite. Dans cette perspective, it serati question:
de Ia collegialite des Douge set de leurs rapporis avec Pierre); des disserentes charges du pastorat de Pierre et des A tres: ministere de la Parole, ministere deS sacrements et du culte, ministere de gouuernement et de Dexpansion del Eglise dans la charite. 2. De la on passerati au college des Eveques s doni la collegialite donne sonplein sens a la primaute du Pape). a) Institution divine de la collegialite - la consecration episcopale realise ontolo quement l'insertion dans te college des Eveques. b) Exercice collegial du pastorat: au niueau de PEglise universelle, preciser danSquel sens it existe une infaillibilite du corps episcopal; au niueau de PEglise particuliere, designation par te Pape de la portion d'Eglise fur laqueste va s'mercerte ministere pastoral d'un eveque si . e. assectation d'une Egli se locale). c) Collegia-
500쪽
APPENDIX - ANIMADVERSIONES SCRIPTAE DE ECCLESIA
lite de l'Episcopat et Primat romain - preciser les rapporis d'si interdependance nentre te College des Eveques et te Pape.
3. Ensuite seulement on tralterait de la sacramentalite de l'Episcopat. Leschema donne uno notion trop pauvre du sacrement. Il faudrait montrer que lecaractere vi sacramentelis de l'Episcopat-pastorat se justise radicalement parceque l'homme qui en est revetu volt vi modi fier is sa position d'etre tant par rapporta Dieu que par rappori auX hommes. De simple croyant, si repondant is a la pre-
venance divine et si groupe is en Dieu par te Christ et dans l'Eglise, celui qui reςoiti'episcopat devient en outre et a la fois: ain ta si voix de Dira n qui guide et lavi main de Dieu is qui sacramentellement change les cceurs; bin te centre si person-net v en qUi se regroupent les hommes pCur etre membres du Christ et de la Fa-
q. Des cooperateurs ta college episcopal: ain te sacerdoce du second rangsou i 'on distingue te college presbyterat diocesain et les pretres charges d 'Unministere interdiocesain, rattaches au college episcopal); bin te diaconat.
B) REMARQUES PARTICULIERES. Ad cap. III: De episcopatu et de sacerdotio. 3 11. Episcopatus ut Sacramentum.
a) Titre: De Presbyteratu au lieu de 4 De sacerdotio ni, ligne 16: dire:
Ιl ne faudrait pas abandonner te vocabulaire traditionnes de l'Eglise. Le vi sacerdotium is signifie te sacerdoce tei 'il est en plenitude dans l'eveque. Pour lesacerdoce du second rang, mieUX vaudrait employer te terme de si presbyterarus D. L 'eveque n 'est pas Un pretre a qui on donne meique chose en plus. It faut ren- verser la perspective: I 'eveque communique aux presbytres 'il s 'associe Une participation de son sacerdoce. I 'eveque possede te sacerdoce dans sa Source.
b) ligne 1 2 a 1I: il ne faut pas definir la consecration episcopale comme S 'ils 'agissait d'une vi possession individuelle h. Le sacrement de l'Ordre est Un acie de Dieu par tequel l'eveque est integre, de droit divin , dans te college episcopal.
Ιl saut refuser une definition trop 4 ritvelle is de l'episcopat ou du sacerdoce. Lesacerdoce sta 1 rang et M 2' rang) est un sacerdoce evangelique et apOStolique, et non pas principalement ritualiste. in ligne 16, 1T: vi . . . ut nunquam simplex sacerdos vel laicus rursus fieri . Est-il prudent de prendre une position aussi absoluep Est-elle suffisamment justi- fee doctrinalement et historiquement sque penser, p. ex ., de la rei teration deSordinations de simoniaques)ΘS 12. De presbyteriS. a in ligne 28: on parte des vi pretres h surtout fous l'angle juridique. Il est troppeu question ta sens de leur mission. It y a certes une maniere de parier du presbyterium, qui est de l'archeologisme ou du romantisme. Mais it y a essectivement un vi college de presbytres dans la mesUre ou les pretres soni appetes a cooperer a la mission de l'eVeqUe, qui est de rassembler les fideles en Une communaute: iis participent donc a la mission d 'ensemble de l'Egli se locale et dolvent accomplir leur ministere dans une perspective communaUlaire; d'autre pari, iis soni par l'ordination rattaches au