장음표시 사용
131쪽
non abuti. Quis inquam, non Videt, hanc maximam Me ca am,
cur sociarii tot tamque contrarias, piniones tanquam fides documenta doceant, multisque Scripturae exemplis confirment, undo apud Bolga dudum in usum rovorti abierit Hen istitersonae letter Libri namque sacri non ab uno solo, nec unius aetatis Vulgo scripti suorunt, sed a plurimis divorsi ingonii diversique aevi viris; quorum si omnium tempus computaris volimus, sere bis misso annorum, o forte multo longius inveniatur. Sectarios tamen istos nolumus aras causa impistatis accusare, quod scilicet verba Scripturae suis opinionibus accom-imodant; sicuti nim olim ipsa captu vulgi accommodata fuit, in otiam unicuiquo eandem sui opinionibus accommodare licet, Hi videt, se ea rations so, in iis, quae justitiam si charitatems ctant, pleniore animi consensu obodire posse sod duo minem accusamus, quod hanc eandem libertatoni reliquis nolunt conoedere, sed omnes, qui cum iisden non sentiunt, quanquam honostissimi si orae virtuti obtomperantos sint tanquam Dei hostes tamen persequuntur, et contra eos, qui ii aSSentantur,
quamvis impotentissimi animi sint, tamen tanquam Dei elocios diligunt; quo nihil profecto colostius, et Respublicae magis porniciosum, excogitari potest. Ut igitur constet, quousque, rations Fidia, uniuscujusque libertas sentiendi, quae est, sextendit, et quosnam, quamvis diversa sentientes, tanquam fideto tamen aspicero tonemur; idos ejusquo fundamonialia dolor- minanda sunt; quod quido in hoc Capito sacoro constitui, simulqus Fido a hilosophia separare, quod totius peris praecipuum intentum fuit. Ut haec igitur ordino Mendam, summum totius Scripturae intentum opstamus id enim nobis eram normam Fides storminandae indicabit. Diximus in suporiori Capus, intentum Scripturae osso tantum, obedientiam docere. Quod quidem nemo inficia iro potost. Quis enim non ridet, utrumque satamentum nihil esse praeteribodientiae disciplinam pno aliud utrumque intondore, quam quod homines ex oro animo obtemporant Nam, ut jam omittam, quae in superiori Capito tones, osos non studuit Israessitas Ratione convincero, sed pacto, juramentis, et beneficiis obligars deinde popul logibus
obtempMaro sub poena interminatu est, o praemiis eundem ad id hortatus' quae omnia modi non ad Aesontias, sed ad solam odientiam sunt Euangolica autom doctrina nihil praeter implico fidem continoi nempo Do credere eumque revereri, SivΘ
132쪽
108 TRACTATUS quod do ost Do obedire. Non opus igitur habeo, ad rommanisostissimam domonstrandam textus Scripturae, qui ob iantiam commondant, et quorum perplure in utroque satamontomperiuntur, coacemare Diande, quidnam unusquisqvs ex uidebeat, ut De Obsequatur, ipsa tiam Scriptura plurimis in locis quam clarissime docot nemps totam logo in hoc solo consistere, in amore scilicet erga proximum quam nemo etiam negare potest, quod is, qui ex Dei mandato proximum tanquam se ipsum diligit, ovora est bodion et Ascundum legem boatus, et qui contra di habet, o nogligit, obollis eat et contumax. Denique apud Omnes in confosso est Scripturam non solis peritia. so Omnibus cujuscunque aetatis et generis hominibus, scriptamst vulgatam uisas atque o his solis evidentissim sequitur, nos ex Scripturae jussu nihil aliud tenori crodere, quam id, quod ad hoc mandatum Oxequendum abAoluto necessarium it Quam hoc ipsum mandatum unica os totius fido catholicae norma, si per id solum omnia fides dogmata, quae scilicet unumuisque amplecti tenetur, determinanda sunt. Quod cum manisostissimum sit, et quod hoc sola fundamoni vo sola Ration omnia
legitimo possunt deduci, judicet unusquisque, qui fieri potuit,
ut in dissonsionos in Ecclosia ris sint et an aliae potuerinteSSe augae, quam quae in initio Cap. 7. dictae sunt 'Eae itaquoipsae me cogunt, hic stendere modum si rations doterminandi ex hoc inuont fundamento Fidei dogmata nam ni hoc fecero, remque certis regulis determinavero, merito credar, me huc uSque parum promoVisse, quandoquidem unusquisque quicquid volat sub hoc otiam praetextu, quod scilicet medium necessarimnsit ad obedisntiam, introducor poterit praesertim quando Θdivinis attributis fuerit quaestio. Ut itaquo rem totam ordino ostendam a Fides ofinition incipiam, quae o hoc dat fundamoni sic dotairi d et noram quod nihil aliud sit, quam do Deo talia sontire, quibus ignoratiμ tollitur orga sum obedisntia, si , hac obedisntia posita.
necessario ponuntur. Quae definitio adeo clara ost, et adeo manifeste ex modo demonstratis squitur, ut nulla explicatione indigeat. Quae autem x eadem Aequuntur, paucis jam ostendam. Videlios I. Fidom non per so sod tantum ratione bodientiae salutiferam esse, vel, ut ait Jacob. cap. 2. s. 17. fidem per Se absquo peribus mortuam esse qua de re id totum hujus
Dosidoratur hic pronomen quin cff. autem Supra P. 33. S. I. 5s. ann. II 6. s. 33. 34, et infra v. 6. Verina anom.
133쪽
THEOLOGICO-POLITICI MAP XIV. 109
Apostoli praedictum caput. I. soquitur, quod is, qui vero Stobodiens, necessario eram o salutiforam habot fidem Aodiontiaonim posita, et fidom necessario poni diximus quod stiam idom Apostolus cap. 2. S. 18. expresse ait, nompo his, ostende mihi Mem tuam absque opertibus, et ego ostendam tibi eae operibus meis dem meam. Et Johannos in Epist. 1. cap. 4. ΘrS. 7 8., quisquis diligit scilios proximum), eae Deo natus est, et opitDeum; qui non diligit, non nouit Deum; nam Deus est Charitas. Ex quibus iterum sequitur, nos nomino judicare posse fidolom aut infidolom osso, nisi x operibus. Nempe si pera bona Sunt,
quamvis dogmatibus ab aliis fidolibus dissontiat fidolis amonctat; et contra, si mala sunt, quam vis orbis convoniat, infidolis famon ost Obedientia nim posita fido necessari ponitur, et fides absque operibus mortua est. Quod stiam idom Johannes vors. 13. HuSdem cap. expresse docet. Per hoc, inquit, cognoscimus, quod in eo manemus, et ipse manet in nobis, quod de Spirito suo dedit nobis, ompo Charitatem. Dixerat enim antea, Deum osse Charitalom undo ex sui scilicet tum sceptis
principiis concludit, eum suora Spiritum Dei habere, qui Charitatam abol. Ιmo, quia nomo sum vidit, inde concludit,
nominem Deum sentire Vel animadvortoro, nisi x sola Charitato Θrga roXimum atque adeo neminem otiam aliud Dol attributum noscere pomo, praeter hanc Charitalom, quatenus de eadem participamus. Quae quidem rations si non peremtoriae sunt, satis tamen claro Johannis mentam explicant; sed longe clarius, quae habentur cap. 2. Vers. 3, 4. ejusdem Epist. ubi expromiR-simis verbi id, quod hic volumus, docet. Et per hoc, inquit,
scimus, quod insum novimus, si princepta ipsius observamus. Qui dicit, nori eum, et princepta ejus non observat mmda est, et in eo non est peritas. Atque ex his iterum equitur, eo reVera
Antichristo esse, qui Viros honostos, si qui ustitiam amant, Persequuntur, propterea quod ab ipsis dissentiunt, si cum ipsis sadom fidei dogmata non dolandunt. Qui nim Justitiam si charitatam amant, os per hoc solum fideles esse scimus et qui fideles persoquitur, Antichristus est. Soquitur deniquo, Fidem non tam requirere Vera quam pia dogmata, hoc est talia, quae animum ad obodisntiam movent, tametsi intor a plurima sint, quae mumbram oritatis aboni dummodo tamen is, qui eadem amplectitur, eadem salsa osso ignoros, alia rebelli necesaario osset. Quomodo iam ori possst, ut aliquis, qui ustitiam amare et Deo obsequi studst, tanquam divinum adoret, quod a divina natura alienum scit osso at animi simplicitate erraro
134쪽
possunt homines, et Scriptura non ignorantiam, sed solam contismaciam, ut jam ostendimus, damnat imo ex sola Fidiadofinition hoc nocessari Aequitur, cujus omne parte ex universali jam ostenso fundamonto, et unico totius Scripturae intento, nisi nostra placita admiscero lubet, ei debent atqui haec non expresse exigit vera, sod talia dogmata, quae ad obedientiam necessaria sunt; quae scilicet animum in amore erga proximum confirment, cujus tantum ration unusquisque in Do ut cum Johanne loquar), et Deus in unoquoquΘ M. Cum itaque uniuscujusque fides ration ob laniis vel contumaciae tantum, et non ratione vortiatis aut salsitatis, pia volimpia sit habenda, si nemo dubitet, commune hominum ingonium
Varium admodum es , nec omnes in omnibu seque acqui cere,
sed opiniones divera modo homines regere, quippe quae uno ad ovotionem, se ipsae alterum ad risum et contemtum movent; hinc sequitur, ad idem Catholicam sive universalem nulla dogmata pertiners, do quibus inter honostos potest dari controversia. Quae nim ejus naturae sunt, respectu unius pia, et
respectu alterius impia esse possunt; quandoquidem in solis oporibus sunt judicanda. Ad Fidoni ergo catholicam a solummodo dogmata pertinent, quae erga Deum obodionii absoluto ponit, et quibus ignoratis, Obedientia est absoluto impossibilis; do reliquis autem, prout unusquisque, quia se ipsum moliunnorit, sibi, ad se in amore ustitiae confirmandum, melius moviderit, sontiro debet. Et hac ratione puto nullum locum controvorsiis in Ecclosia relinqui Noc jam orobo Fido Universali dogmata, sivo unisereae Scripturae intonii fundamentalia, enumerare quae ut ex iis, quae in his duobus Capitibus ostondimus, ovidentissime sequitur Omninhuc tendere deboni, nemps dari Ens supremum, quod Justitiam
et Charitatem amat, cuique omnes, ut Salvi sint obedire tensntur, eumque cultu Justitiae et Charitate erga proximum adorare atqucthinc facile omnia detorminantur, quaeque ade nulla praeter haec sunt. Vidolico I. sum, hoc est en supremum, summe justum et misericordem, sive erae vitae exemplar, existere; qui enim nescit, Vel non credit, ipsum existere, et obedire nequit, neque eum Judicem noscere ΙΙ. eum esse unicum hoc enim otiam ad a romam deVOtionem, admirationem, et amorem erga Deum absolute requiri nem dubitar potest. Devotio namquct admiratio, o amor, ex sola excollentia unius Supra reliquos Orientur. III eum ubiquo emo praesentem, Vel omnia ipsi patore. Si res ipsum latere crederentur, vel ipsum omnia ridere igno-
135쪽
raretur, de sequitate ejus Justitiae, qua omnia dirigit, dubitaretur via ipsa ignoraretur. IV. ipsum in omnia supremum haboro uso dominium, nec aliquid juro coactum, sed ex absoluto bono- placito si singulari gratia sacere. Omnos nim ipsi absoluto
obodiro tenentur, ipse autem nemini. V. cultum Dei, jusque obodiontiam, in sola Justitia et Charitate, sive amore erga proximum, consistere. VI. omnes, qui hac vivondi rations so odiunt, salvo tantum esse reliquos autem, qui sub imperis voluptatum vivunt, perditos. Si homines hoc firmitor non credoront, nihil causae esset, cur Deo potius quam Voluptatibus temporare mallent. VII. denique, Deum poenitentibus peccata condonare. Nullus enim est, qui non peccot si igitur hoc non statueretur, omne de Sua salute desperarent, nec ulla Metratio, cur Doum misericordem roderent; qui autem hoc firmiter credit, idolicst sum ex misericordia et gratia, qua omnia dirigit, hominum peccata condonars, et hac de causa in si amore magis incenditur, is overa Christum secundum Spiritum novit, o Christus in eo est. Atquo haec Omnia nemo ignorare potest, apprime cognitu necessaria esse, ut homines, nullo excepto, ex praeScript Legi supra explicato De Obedire possint; nam horum aliquo sublato, tollitur etiam obedientia. Caeterum. quid Deus, sive illud verse Vitae Oxemplar, sit an scilicet sit ignis, spiritus, lux, cogitatio, etc., id nihil ad idom ut noc tiam, qua ratione sit orae iis exemplar, an scilicet propterea, quod animum justum et misericordom habet, o quia
res omne per ipsum Sunt et agunt, et consequenter nos otiampo ipsum intelluegimus, et per ipsum id, quod Verum, aequum, est bonum est, Videmus 3 Perinde est, quicquid de his unusquisque statuorit. sindo nihil otiam ad idem, si quis credat, quod
Deu secundum essentiam vel secundum Otontiam ubique sit; quod ros dirigit ex libortato vel nocessitate naturae quod leges tanquam princeps praescribat, vel tanquam aeterna veritates doceat quod homo in arbitrii libertato volix noc sitato divinidscreti Deo hodiat; quodque denique praemium bonorum et poena malorum naturalis Vel Supranaturali sit. Haec o similia, inquam, nihil refert in respectu Fidei, qua ratione unusquisque intolligat dummodo nihil eum in finem concludat, ut majorum lisentiam ad peccandum sumat, vel ut minus fiat Deo obtemperans; quinta unusquisque, ut jam supra diximus, haec Fidei dogmata ad suum captum accommodaro tenetur, aquo sibi eo modo intorpretari, quo sibi ridotur adsm facilius, in ulla haesitations. sed cintegro inimi consensu, implocti posse, ut
136쪽
112 TRA ATUS consequenter Deo pleno animi consona obediat. Nam, ut jam otiam monuimus, sicut olim id oscundum captum M opini-onos rophotarum et vulgi illius temporis revolata scriptaque fuit, sic etiam jam unusquisque tenetur sandem suis opinionibus uocomodare, ut sic ipsam absque ulla mentis repugnantia sinequo ulla haesitatione amploctatur Ostondimus enim, idem non tam Veritatem quam pietatem exigere, si non nisi ratisno obodiontimpiam et salutiferam esse et consequonter nominem niat ratio noobodioniis fidias omo. Quaro non illo, qui optimas stondit ration , optimam necessario ostendit fidem, sed illo, qui optima tondit opora Justitiae si Charitatis. Quae doctrina quam
salutaris quamquo necessaria sit in Republica, ut hominos pacifico si concordiis vivant, quotque inquam, quantaSque Periurbationum et colorum causas praescindat, omnibus judicandum relinquo. Atque hic, antequam ulterius pergam, notandum Venit, nos ex modo ostensia tacito respondere posse ad objectiones,
qua cap. 1. movimus, quando de so cum larassitis o Μonto Sinni loquont verba focimus. Nam quamvis O illa, quam Israssitae audiverunt illis hominibus nullam philosophicam eumathsmaticam cortitudino do si xistentia dare potuerat, sufficiebat amo ad Osdsm in admirationem Dei, prout ipsum antea noverant, rapiondos, et ad bodientiam instigandos qui finis illius poctaculi fuit. Nam sus non Volobat Isra6lita sussessontis absoluta attributa docere nulla enim tum temporis revelavit), sed eorum animum contumacom angere et ad Obodientiam frahors; idsoquo non rationibus, Sed tubarum trepitu, tonitru st fulminibus eosdem adorsus Et vide Exodi cap. 20. . 20.). Superest jam ut tandem ostendam, inter Fidom, sive Thoolο-giam, et hilosophiam nullum me commercium nullamus ainnitatem; quod jam nomo potest ignorare, qui harum duarum facultatum et scopum et fundamentum novit, quae an toto coelo discropant. hilosophis enim scopus nihil os praetor Veritatem Fido autem, ut abundo ostendimus, nihil praetor obedisntiam stilotatom. Doindoihilosophiae fundamonia notiones communes sunt, et ipsa ox sola atura peti dobet Fido auram historis ot lingua, o ox sola Scriptura et revolatione petenda, ut in . Cap. standimus Fides igitur summam unicuiquelibortato ad philosophandum onoodit ut quicquid velit, do
rebus quibuscumque, sine scelere sontire possit, et eos tantum tanquam haereticos o scismaticos damnat, qui pinionos docent ad contumaciam, odia, contontiones, et iram suadendum et eos
137쪽
contra dolos tantum' si qui Justitiam si Charitatem, pro
viribus suae Rationis si facultatibus, suadent. Denique, quoniam haec, quae hic ostendimus, praecipua sunt, quae in hoc tractatuintando, Volo, antequam ulterius pergam, lΘctorem enixissime rogare, ut haec duo Capita attentius legero, et torum Rus iterum perpondero dignetur; si ibi persuasum habeat, nos non
eo Scripsim animo, ut nova introduceremus, Sed ut depravata corrigeremus, quae tandem aliquando correcta Videre SperamuΗ.
Nec Theologiam Rationi, nec Rationem Theologio ancillari, ostenditur; et ratio, qua nobis . Scripturo authoritatem
Qui hilosophiam a Theologia Asparare nesciunt, disputant, num Scriptura Rationi, an contra Ratio Scripturae debeat ancillari hoc est, an sensus Scripturae Rationi, an vero Ratio Scripturae accommodari debeat atque hoc a Scepticis, qui Rationis certitudinem negant, illud auram a Dogmaticis defenditur. Sed tam hos quam illos toto coelo erraro ex jam dictis constat.
Nam utram sequamur sentantiam, o Rationem vel Scripturam corrumpΘre nec Eo est. OQΘndimus enim Scripturam non res
philosophicas, o solam pietatem docere, et Omnia, quae in eadem continentur, ad captum et praeconcepta opiniones Vulgi misso accommodata. Qui igitur ipsam adllidosophiam accommodare Vult, is sane rophetis multa, quae ne per somnium cogitarunt, Unget, et perporam eorum mentem interpretabitur; qui autem contra Rations et Philosophiam Theologiae ancillam facit, is antiqui vulgi praejudicia tanquam os divinas tenetur admittoro, et iisdem montem occupare et obcaecare. Adeoque uterque, hic scilicet in Ratione, ille vero cum Ratione, insaniol. Ρrimus, qui inter Pharisaeos aporis statuit Scripturam Rationi se accommodandam fuit almonidos cujus quidem sentontiam C . . recensuimus, multiaque argumentis refutavimus); et quamvis hic author magnae inter eo fuerit authoritatis eorumtamen maxima pars hac in s ab eo rocodit, o podibus it in κρntantiam cujusdam R. Johudae Alpakhar, qui errorem ainionidis vitare cupion in altorum si contrarium incidit. Statuit
138쪽
Milios '. Rations Scripturae ancillari debere, eique promuS submitti nec aliquid in Scriptura proptorsa metaphorico e Iicandum sensit, quod litoralia sonaus Rationi, sed tantum quia ipsi Scripturas, hoc est claris Hua dogmatibus, repugnat. ARMEhinc hanc universalom regulam sormat, videlicet, quicquid Scriptura dogmaticora et ' et xpromis orbis assirmat, id Qx sola ejus authoritate tanquam vorum absolute admittondum; no ullum aliud dogma in Bibliis reporietur, quod si directorBPugnet, sed tantum por consequentiam; quia scilico modiloquendi Scripturae saepe idontur supponero aliquid contrarium ei, quod expresse docuit et proptoro tantum eadem loca metaphorice Oxplicanda. x M. Scriptura claro docet, Deum esse unicum vide eui cap. 6. s. 4.), nec ullibi alius locus operitur dirocto amrmana, dari plures eos; at quidem plura ubi sus do se, si Prophoueras Deo, in plurali numero loquuntur; qui modus tantum loquendi supponit, non autem ipsius rationis intonium indicat, pluma esse eos; et ideo ipsa Omnia motaphorico Ulicanda, scilicet non quia Rationi repugnat, plures dari, sed quia ipsa Scriptura dirocis assirmat, unicum ess Deum. Sic tiam, quia Scriptura oui. cap. 4. Vors. 15 dirocto ut putat amrmat, sum esse incorporeum, ideo, ex sola scilicet hujus loci, o non Rationis
authoritate, tenemur credere, Deum non abore corpus et consequenter, e sola Scripturae authoritato omnia loca metaphorio explicaro tonemur, quae De manus, ΘdeS, in tribuunt, quorumque solus modus loquondi videtur Doum corporeum supponere. Haec At hujus authoris sententia ; quom, quatinuSScripturas por Scripturas explicare vult, laudo, at miror, quod Vir Ration praeditus ipsam ostruore studeat. Verum quidem est, Scripturam per Scripturam explicandam esse, quamdiu θωlo rationum sons si mento rophotarum laboramus; Θd ΡοStquam Verum Sensum eruimus, ne Mario judicio si Ratione
utendum, ut ipsi assensum praeboamus. Quod si Ratio, quamriSroclamet Scripturae, amo plano submittenda st quaeso an id cum Vel Sine ratione, ut caeci acoro obomus Si hoc stulto Sane et sine judicio agimus; si illud, o solo igitur Rationis imperio Scripturam amplectimur, quam igitur, si eidem Θpugnaret, non amplecteremur. Et, quaeso, quis mente aliquid amplecti potest solamant Rations quid enim aliud ost mento
B. omini mo haec olim logisso in Epistola contra Maimonidem, quae inter Epistolas, quae almonidis dicuntur, habetur. Cf. Annot. XXVIII.
139쪽
aliquid nogare, quam quod Rati reclamat Et profecto non satis mirari possum, quod Rationem, donum maximum et luco divinam mortuis literis, et quae humavi malitia spravari potvorunt, submittere velint et quod nullum existimetur scelus, contra entam, Verum Dei Verbi syngraphum, indigne loqui
eamque corruptam, caecam, et perditam statuero, at maximum
haboatur colus, talia de litora si orbi Dei idolo cogitaro. Ρium ess putant, Rationi et proprio judici nihil dors, at impium, do fido eorum dubitare, qui nobis Libros Sacros tradidorunt; quod quidem mora Stultitia est, non pietas. Sed, quaeso, quid eos sollicitat quid timent an oligio o Fidos
dolandi non possunt, nisi homine data per omnia ignorento Rationi prorsus valedicant profecto, Si hoc credunt, Scripturas magis timent quam fidunt. Sed longo absit, quod Rotigiost ista Rationem, aut quod Ratio stigionom sibi ancillari
Volit, et quod utraque suum regnum summa cum concordia
obtinere nequeat qua de re statim, nam hic ante Omnia istius Rabini Rogulam xaminare libet. Is uti diximus, vult nos id omno, quod Scriptura amrmat aut nogat, tanquam Verum amplocti, vel tanquam falsum ejicere tonori deindo, Scripturam nunquam aliquid expressis Verbi affrmare Vel negare, contrarium ei, quod in alio loco assirmavit vel negavit. Quae duo quam temere dicta Sint nomo ignorare potest. Nam ut jam omittam quod non animadverterit Scripturam divorsis libris constaro, diversi tomporibus, diversis hominibuA, et donique a divorsis authoribus scriptam esse tum hoc alterum. quod haec in propria authoritate, et Ration o Scriptura nihil talo dicontibus, statuat debuisset enim ostendere, omnia loca, quae non nisi per OnSequentiam aliis repugnant, OSSe ex natura linguae t ratione loci commodo metaphorice explicari; deindo, Scripturam ad nostra manu incorruptam venisAH. Sedro ordine examinemus; et quidem circa primum rogo, quid. si Ratio solamst an nihilominus tenemur id quod Scriptura ammat vel nogat, tanquam Verum amplecti, vel tanquam falsum Hicoro 3 At foris addot, nihil in Scriptura reperiri, quod Rationi repugnet Verum ego insto ipgam expreΗse affr- mare et docere, Deum esse elotypum nempe in ipso Decalogo et Exod 34. A. 14. et Deut 4. s. 24. o pluribus aliis locis); atqui hoc Rationi opugnat. Ergo nihilominus tanquam verum ponendum imo, si quaedam in Scriptura reperiantur, quae
Supponant, Deum non SS Zelotypum, ea nec0SSario metaphorice
essent explicanda, ut nihil tale Supponere Videantur. Sic etiam
140쪽
scilico in Rations Scripturae ancillari debere, eique promus submitti no aliquid in Scriptura propterea metaphorice explicandum Aonsit, quod litoralia sensu Rationi, sed tantum quia ipsi Scripturae, hoc est claris ejus dogmatibus, repugnat. Atque hinc hanc universalem rogulam format, Videlicet, quicquid Scriptura dogmatico docet ' et xpromis verbia amrmat, id ox sola Hus authoritate tanquam verum absoluto admittandum; no ullum aliud dogma in Bibliis oportetur, quod ei diroeso repugnet, Sed tantum per consequontiam; quia scilico modiloquendi Scripturae saepe idontur supponere aliquid contrarium ei, quod expresse docuit et propterea tantum adom loca metaphorice explicanda. x. gr. Scriptura clare docet, Deum Sse unicum vide sui cap. 6. s. 4.), nec ullibi alius locus sporitur dirocis affrmans, dari plures sos atquidem plura ubi Deus do se, o Prophotae do Deo in plurali numero loquuntur; qui modus tantum loquendi supponit, non autem ipsius orationis intentum indicat, plures esse eos; et ideo ipsa omnia motaphorico explicanda, scilicet non quia Rationi repugnat, pluros dari, sed quia ipsa Scriptura directo assirmat, unicum ess Deum. Sic tiam, quia Scriptura Deus. cap. 4 vers 15 directo ut putat ammat Deum esse incorporeum, ideo, ex sola scilicet hujus loci, et non Rationis
authoritate, tenemur credere, Deum non habere corpuS; et conSequenter, e sola Scripturae authoritate Omnia loca motaphorice explicare tenemur, quae De manuS, pedeS, etc. tribuunt, quorumque solus modus loquendi idotur Deum corporeum supponere. Haec est Hu authoris sententiari quem, quatonuSScripturas per Scripturas explicare vult, laudo, at miror, quod vir Rations praeditus ipsam destruor studeat. Verum quidem est, Scripturam per Scripturam explicandam esse, quamdiu se sola rationum sensu si mento rophetarum laboramus; sed poStquam Verum Sensum eruimus, necessario judici et Rationo utendum, ut ipsi assonsum praebeamus. Quod si Ratio, quamvis reclamet Scripturae, amo plano submittenda est, quaeso an id cum Vel Sine ratione, ut caeci facere obomus Si hoc stulto
sane et sine judicio agimus; si illud, o solo igitur Rationiqimporis Scripturam amploctimur, quam igitur, si idem repugnaret, non amplecteremur. Et, quaeso, quis mente aliquid amplecti potost oclamante Ratione quid iam aliud est mento
ΝΒ omini me haec olim logisse in Epistola contra Maimonidem, quae inter Epistolas, quae almonidi dicuntur, habetur. Cf. Annos XXVIII.